Lögberg - 11.05.1899, Side 5

LÖGBEJEtG.FlMMTUDAUlNN 11. MAÍ 1899.
3
/|S
t
%
/\
/is
/IV
/v
/is
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
1
/JV
/V
/IV
/IV
/AV
J. PLAYFAIR & SON,
Fyrstu
. TR JÁVIDARSAL ARNIR
Á Baldur . . .
Leyfa sér hér með að tilkynna sinum gömlu skiftavinum og
almenningi yfir höfuð, að jafnvel þó trjáviður, bæði í Can-
ada og Bandaríkjunum, hafi hækkað í verði um 1 til 3 doll-
ara hver 1000 fet, þá ætla þeir sér að selja allskonar trjávið í
sumar með SAMA VERÐI EINS OG í FYRRA. Ástæð-
an fyrir þessu er sú, að þeir hefla og sníða sjálfir borðvið sinn
og losast þannig við tollinn. þeir hafa allskonar trjávið til
sölu, og cnnfremur glugga, hurðir, lista o. s. frv., og óska eftir
viðskiftum sem fiestra íslendinga.
J. Iliivl'íiii' & Soii,
BALDUR, - MANITOBA.
fékk 4. janúar, var einungis eftir
815,307.72 hinn 19. sama mánaðar,
svo það er ekki nema sanngjarnt, að
vér fáum viðurkenningu fyrir að
hafa borgað mismuninn, $198,550,-
35. Yiö þetta heldég að allir kann-
ist. Svo greiddum vér $55,000
kröfu, sem hefði átt að greiðast áð-
ur og vér bárum alls enga ábyrgð af.
Svo höfum vér á þessum ellefu ár-
Um stöðugt mátt greiða vexti af
skuldabréfum Manitoba & Norðvest-
ur-járnbrautarinnar og Hudsonsflóa-
járnbrautarinnar jafnóðum og þeir
hafa fallið í gjalddaga. Upphæðin,
sem vér höfurn mátt greiða á þennan
hátt, nemur yfir liálfa millj. dollara.
°g hefur verið viss hluti af fé því, sem
iun hefur komið fyrir skuldabréf
fylkisins. þar eð skuldir þessar
hafa verið gieiddar með lánsfó, þá
lvöfum vér orðið að greiða vexti af
því, og höfum vér þannig greitt
8182,774.87 í vexti. í reikningun-
um er upphæð þessi talin með al-
uvennum útgjöldum, sem hún þó í
rauninni ekki tilheyrir, með því vér
höfum fært járnbrautar-félögunum
sömu upphæðina til skuldar, og fá-
um hana endurborgaða þegar vér
komnm tryggingu þeirri, er vér höf-
um frá járnbrautar fólögunum, í
peninga. $182,774.87 eiga því með
réttu að dragast frá útgjöldunum í
fylkisreikningunum. þetta eru einu
upphæðirnar, sem þörf er á að út-
skýra. Upphæðir tekjanna og út-
Sjaldanna eru allar greinilega sýnd-
ar í reikningunum. Legði ég sér-
staka áherzíu a að láta alt líta út
sem álitlegast, þá mætti minnast á
enn eitt atriði, er sýnir, að tekjurn-
ar hafa meira en mætt útgjöldunum
á síðustu ellefu árum. Sambands-
stjórnin hélt eftir $78,131.91 af
fylkistekjunum fyrir kostnað við
það að velja engjalönd fylkisins.
Upphæð þessi er eðliiega lögð á lönd-
in og verður því greidd fylkinu aft-
ur jafnóðum og löndin seljast. það
hefði sannarlega ekki verið rangt
af oss að telja upphæð þessa með
tekjum, og hefðu þá tekjurnar orðið
meiri heldur en útgjöldin. Meira.
I gamni og alvöru.
Um nokkra undanfarna mán-
m
uði hefur blaðið „Heimskringla" með
öllu upphugsanlegu móti reynt til
þess að vinna Mutual Reserve lífsá-
byrgðarfélaginu tjón á meðal Islend-
inga með ósönnum slúður sögum.
Vér skulum gera þá játning, að í
fyrstu óttuðumst vér það, að fleiri
eða færri landa vorra kynnu ef til
vill að leggja trúnað á slúðursögur
þessar og missa þá um leið traust á
félaginu. Vér litum þannig á, að
auðvitað gæti blaðið á engan hátt
unnið félaginu tjón, því þó aldrei
nema íslendingar hættu algerlega að
kaupa þar lífsábyrgð, þá mundi slíkt
ekki hnekkja félaginu til muna; en
vér álitum þá og álítum enn, að
iöndum vorum væri það meiru en
lítið til ills ef þeir létu fæla frá fé-
lagi því, sei* vegna þess hve ódýrt
það er og á allan hátt svo vel við
hæfi íslendinga, hefur áunnið sér al-
mennings hylli og orðið til þess, að
tiltölulega fáir fjölskyldufeður lát-
ast nú á síðari árum án þess að skilja
konu og börnum eftir dánarkröfu
upp á eitt eða fieiri þúsund dollara.
En þetta he'ur farið nokkuð
öðruvfsi. Fólk vort hefur sýnt það
nú rnjög ótvíræðlega, að það lætur
ekki leiða sig í gönur roeð ósönnum
þvættingi. það leggur alls engan
trúnað á það, að Mutual Reserve
lífsábyrgðarfélagið muni vera á fall-
andi fæti, né heldur hitt, að það
muni þrjózkast við að greiða rétt-
mætar dánarkröfur. „Heimskr." er
nú búin að sjá það, að henni hefur
ekki verið trúað; hún er búin að sjá
það, að almenningur hefur aldrei
borið meira og eindregnara traust
til félagsins, heldur en einmitt nú.
Margur rnundi halda, að „Hkr“.
léti nú hér við lenda, að hún settist
bara út í horn með fýlu út af því,
hvað dæmalaust illa henni er trúað,
og fyrirverði sig að láta heiðarlegt
fólk sjá sig, ásetti sér að ganga í
endurnýjungu lífdaganna og hætta
að skrökva. En „Hkr.“ er undra
einlæg við kolann; hún er enn ekki
vonlaus um það, að það megi fæla
fslendinga frá félaginu. Eu nú á
að reyna nýja aðferð, úr því sú
gamla heppnaðist ekki. Nú á ekki
að reyna lengur að fá menn til að
trúa því, að félagið sé að deyja.
„Hkr.“ veit, að því trúir enginn;
ekki á nú heldur að reyna lengur
að hræða menn með því, að félagið
borgi ekki réttmætar dánarkröfur.
„Hkr. veit, að þvl trúir enginn mað-
ur. þessi nýja aðferð „Hkr.“ til
þess að ófrægja Mutual Reserve er
sú að sýna fram á, hve óhæfilega
dýr lífsábyrgð í því só 1 samanburði
við önnur félög. Til þess að láta
mönnum sýnast lífsábyrgðin óhæfi-
lega há hjá félaginu, þá er auðvitað
skrökvað eins og fyrri, cn það er
gert svo ótrúlega klaufalega í þetta
skifti, að oss langar til að benda á
það rétt til gamans.
Allir þeir, sem hafa lífsábyrgð í
Mutual Reserve lífsábyrgðar-félag-
inu — og þeir eru margir, — vita
hvað mikið þeir sjálfir verða árlega
að borga til félagsins. Vilji maður
því bæta eða spilla fyrir félaginu
með því að segja þessar árlegu borg-
anir lægri eða hærri cn þær í rauu
og veru eru, þá kemst slíkt óðara
upp og hefur ongin önnur áhrif en
þau, að allir hætta að leggja nokk-
urn trúnað á það, sem sá maður
segir. Félagið hefur gefið út tötiur,
sem sýna hinar mismunandi árlegu
borganir samkvæmt liinum mismun-
andi aldri manna þegar þeir gerast
félagsmenn.
Takið nú vel eftir, rétt til gam-
ans, hvernig „Hkr.“ fer með töfiur
þessar. Hún talar um fyrirkomu-
lag, sem engin sérstök hlunnindi
fylgi og hlýtur því að eiga við 10
ára fyrirkomulagið. í Mutual Re-
serve segir „Hkr.“ að 25 ára gamlir
menn verði árlega að borga #19.85,
en taflan sýnir, að þeir eiga árlega
að borga $12.48 — þar bætir ,,Hkr.“
við $7.17; hún segir, að 40 ára gaml-
ir menn verði árlega að borga
$24.20, en taflan segir $15.48 — þar
bætir „Hkr.“ við $8.72; hún segir,
að 50 ára grtinlir menn verði árlega
að borga $33.75, en tafian segir
$22.08—þar bætir „Hkr.“ við $11.70.
Er ekki þetta hlægilegt?
jlótt nú „Hkr.“ kynni að segja,
að hún hefði átt við 5 ára fyrir-
komulagið, sem ólíklegt er að hún
geri, vegna þess að því fylgja mik-
iísverð auka ldunnindi, þá tnundi
slíkt lítið bæta úr skák. |)á bætti
hún þó engu að síður $5.67 á ári við
25 ára mennina, $4.76 á ári við 40
ára mennina og $2.85 á ári við 50
ára mennina.
Ósannindi þessi eru náttúrlega
ekki til anriars en brosa að þeim, en
þau eru dæmalaust slætn fyrir
„Heimskringlu" sjálfa; miklu verri
T OKUÐ TILBOÐ, send undirsknf
uðum og merkt: Tender for Court
House & c., Mediciue Hat.“ um að
byggja dómpÍDghús og viðaukabygg-
ing í Med cine Hat, Assa., verða með
tekin bér á skrifstofunni par tii
múnudaginn 29. mat 1899.
l>öim, sem kynnu að vilja gera
tilboð, geta fengið að sjá uppdrætti
og pessh&ttar, og fengið allar nauð-
synlegar upplýsingar hér á skrifstofu
pessarar deildar, og hjá Mr. D. Smith
ritara í deild opinberra verka { Wpeg.
Man., og hjá yfirmanni varðliðsins í
Medicine Hat, Assa. Eyðublöð fyrir
tilboðin fást einnig á pessum sömu
stöðum.
Allir þeir, sem senda vilja tilboð,
eru hér með látnir vita að tilboðum
peirra verður engan gaum gefinn
nema pau séu gerð á pessum prentuðu
eyðiblöðum, og séu undirrituð með
mannsins fulla og rétta nafni.
Með hverju tilboði verður að
fylgja bankaávísan, sem sampykt
hefur verið til útborgunar af bank-
anum sem hún er stíluð til, sem borg
ast skuli til ráðherra opinberra verka
í Ottawa. Upphæðiu verður að vera
einn ttundi af peirri upphæð sem boð
ist er til að gera verkið fyrir. Slíkir
peningar tapast ef si sem fær verkið
hættir við að gera pað, eða ef hann
klárar pað ekki eins og hann hefur
undirgengist. Ef tilboðið verður eigi
pegið, verður bankaávísan pess mans
ssm tiiboðið gerði send til baka.
Samkvæmt skipun.
E. F. E. Roy.
ritari.
Department of Public Works,
Ottawa, May 2nd, 1899
Fiéttablöð sem prenta pessa aug
lýsing án beiðni frá deild opinberra
verka í Ottrwa fá enga borgun
fyrir.
fyrir hana heldur en nokkur undan-
farin ósannindi um félagið, vegna
þess að þau liggja enn þá raeira í
augum uppi.
Eins og vér sögðum í byrjun
eru Islendingar upp úr því vaxnir
að leggja nokkurn trúnað á ó’nróð-
ursögur tim Mutual Rcserve lifsá-
byrgðarfélagið. Vér skrifum því
ekki grein þcssa í því skyni að bera
með því hönd fýrir höfuð félagsins
—slíks gerist engin þörf—heldur
lesenduui vorum til gamans, og þá
jafnframt til jress að get'a þeira
nokkra hugmynd um það, hve inik-
i 11 trúnaður muni vera leggjandi á
sögur blaðsins um óvini þess, t. d.
Greenway-stjórnina og lTjálslynda
flokkinn yfir höfuð.
fjekk Fyrstu Vep.ði.aun (gullmeda-
líu) fyrir hveiti á malarasýningunni,
sem haldin var í Lundúnaborg 1892
og var hveiti úr öllum heiminum sýnt
par. En Manitoba e ekki að eins
hið bezta hveitiland í heiu»y heldur er
par einnig pað bezta kvikfjSvræktar-
land, sem auðið er að fá.
Manitoba er hið hentugssta
svæði fyrir útflytjendur að setjast að
l, pvt bæði er par enn mikið afótekn
ura löndum, sem fást gefins, og upj -
vaxandi blómlegir breir, bar som got.t
fyrir karla og konur að fá atvinnu.
í Manitoba eru hin miklu og
fiskisælu veiðivötn, Bem aldrei bregð
ast.
1 Manitoba eru járnbrautir mil 1
ar og markaðir góðir.
í Manitoba eru ágætir frtskóisr
hvervetna fyrir æskulýðinn.
í bæjunum Winnipeg, Brandtn
og Selkirk og fleiri bæjum munu
vera samtals um 4000 íslendingar.
— í nýlendunum: Argyle, Pipestone
Nýja-íslandi, Alptavatns, Shoal Lake
Narrows og vesturströnd Manitoba
vatns, munu vera samtals um 4000
íslendingar. í öðrum stöðum í fylk
inu er ætlað að sjeu 600 íslendingf.r.
f Manitoba eiga pví heima um 8600
íslendingar, sem eigi munu iðr»3t
pess að vera pangað komnir. í Mant
toba er rúm fyrir mörgum sinnum
annað eins. Auk pess eru í Norð-
vestur Tetritoriunum og British Co
iumbia að minnsta kosti um 1400 ís
ondinsrar.
n
íslenzkur umboðsm. ætíð reíðu
búinn að leiðbeina tsl. innflytjendum
Skrifið eptir nýjustu upplýsing
m, bókura, kortum, (allt ókeypis)
Hon. THOS. GREENWAY.
■Vtinister «f Agriculture & Imm'ratioa
WlNNIPKa. M A VTTOBA
62B
jeg væri betri skytta en pú“, sagði Johnston, „pví
jeg hef heyrt fjarska mikið látið af fimleik pínum.
Hið eina, sem fyrir mjer vakti, var að sýna, að pað
er hægt að gera pað með langboganum, sem ómögu-
legt er að gera með krossboganum, pví pað er ó-
öiögulegt fyrir pig að spenna upp boga pinn með
sveif pinni svo skjótt, að pú getir skotið annari ör á
fuglinn úður en hann fellur til jarðar“.
„Það er satt, að par hefur pú yfirburði yfir mig“,
sagði krossbogamaðurinn. „En, við hinn helga
James! nú er tækifæri fyrir mig að sýna, í hverju
vopn mitt hefur yfirburði yfir vopn pitt. Gerið nú
svo vel og skjótið ör af boga yðar af öllum kröptum,
eins langt niður eptir dalnum og pjer getið, svo við
fáum að sjá hvað langt bogi pinn dregur“.
„Detta er mjög sterklegur bogi“, sagði Johnston
og skók hið gráhærða höfuð sitt um leið og hann
horfði á hinn digra sveig og sterka streng á boga
mótstöðumanns síne. „Jeg efast litið um, að pú
getir skotið lengra en jeg, en samt hef jeg pekkt
menn sem gátu sent priggja feta langa ör lengra af
langboga, en pú getur skotið hinum digru örvum af
krossboga pínum“.
„Jeg hef heyrt svo sagi“, sagði Brabant-inaður-
inn; „en pað er samt undarlegt, að pað skuli aldrei
fiittast svo á, að pessir undraverðu bogamenn skuli
vera par staddir, sem jeg er. Stígið vegalengdina,
°g leggið niður viðargrein á hverjum tlu tugum
skrefa, og statt pú við fimmtu greinina, Arnaud, til
í>ess að færa mjer örvar mínar til baka.“
628
„Farðu hægt og gætilega, Aylward11, sagði
Hordle Jón. „Það eru auðvitað mjög margir hlutir,
sem jeg ekki get gert, en pað eru líka til einn eða
tveir hlutir, sem jeg hef lag á að gera. Mjer segir
svo hugur um, að jeg geti skotið lengra en kross-
bogamaður pessi, ef boginn minn að eins polir
mútið“.
„Farðu pá til og reyndu pað, skóga-ungbarnið
gott“, hrópuðu ýmsir af bogamönnunum hlæjandi.
„Sýndu nú hraustleik pinn, Hampshire!“
„Við sálu mína! pið megið glotta“, hrópaði Jón.
„En jeg lærði pað af honum Hob Miller gamla t
Millford, hvernig jeg ætti að skjóta langt skot“. Að
svo mæltu tók hann afarmikinn, svartan boga, settist
niður á jörðina, spyrnti í bogann með fótunum og
dró upp strenginn með örinni með báðum höndum,
pangað til hann dró hana nærri fyrir odd. Það brak-
aði í binum mikla boga, Og strengurinn titraði af
peuslununni.
„Hvaða sauðarhaus er petta, sem stendur parna
á leiðinni sem örin mln á að fara?“ sagði Jón og
teygði upp höfuðið.
„Honum er óhætt, pvt hann stendur hinum meg-
in við merkið par sem örin mín kom niður“, sagði
Brabant maðurinn.
„Jæja, dýrlingarnir verndi hann!“ hrópaði Jón •
„En jeg er nú samt hræddur um, að hann sje of
nærri til pess að hann sje óhultur. Að svo mæltu
lypti hann boganum, sem hann enn spyrnti í með
621
„Vertu ekki að pessari vitleysu, Ayhvard“,
sagði Johnston gamli. „Jeg er nú búinn að sjá h ð
bezta af æfinni, og pað er nú fyrir yngri mennina að
halda við peim heiðri, sem við eldri mennirnir höfum
áunnið hersveitinni. Jeg tek pað illa upp fyrir pjer,
Samkin Aylward, að pú skulir hafa leitt athygli allra
að uppgefnum og útslitnum bogamanni, sem einu
sinni var allgóð skytta. Lofaðu mjer að skoða bog-
ann pinn, Wilkins! Jeg sje að pað er skozkur
6°gi» f>ví að efri streDg-skoran er að utanverðu, en
neðri skoran að innanverðu. Við hinn helga róðu-
kross! petta er ágætur ý-viður, skorurnar eru rjett
gerðar, strengurinn góður, bogiau vel vaxborinn og
pýður átektar. Jeg held að mjer kunni, jafnvel enn,
að takast, að hæfa eitthvert stórt og glöggt merki
eða skotspón með öðrum eins boga og pessum.
Láttu mig hafa örvamælirinn pinn, Aylward. Mjer
pykir æfinlega vænt um eskitrjes örvar, sem cornel-
viðar stjórnfleygur er í“.
„Við sverðshjöltu mín! pví er eins varið með
inig“, hrópaði Aylwardj „Þessar prjár örvar, með
gæsarblika-fjöðrunum í endanum, eru einmitt pannig
örvar.“
„Jegsje að svo er, fjelagi“, sagði Johnston.
„Það er ætfð siður minn, að velja söðulbakaða fjöður
fyrir pungfleyga ör, en kryppubakaða ör fyrir sljetta
og ljettfleyga ör. Jeg ætla að taka tvær af örvúm
pessum. Ah, Samkin minn, sjónin deprast og hönd,
in linast eptir |>ví sem árin fjölga.“