Lögberg - 07.06.1900, Qupperneq 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 7. JUNl 1000.
Svfpfrift }»j«ðrækni.
II.
Ilitstj. Pjóðólfs hefur 23. f. m.
eun sent mér kveðju s!na út af vörn
ininni í ísafold fyrir árftautn hansgegD
inér. Kveðjan er alvep eius og við
var að búast úr þeirri átt, mestah
Jivfettingur um barnaskap minn og
mtnkun pá, sem ég hafi gert mér með
svari mínu. Égr kannast samt fúslega
við það, að það er hygrgilegfra ogr heið-
arlegra að fyrirlita pvaður ritstjórans
en svara því, enda t<5k égr pað skýrt
frim í svari mínu, að ég tæki petta
ó.rokkaverk að mér að eins fyrir bæna-
gtað annara.
í þessari nýju ritsmíð sinni gerir
ritstj. enga minstu tilraun' til að
hrekja J>að, sem ég hef sagt í svari
mínu, sfzt með neinum ástæðum.
Ilann biður menn að vísu að trúa ekki
Jjoirri óhæfu um sig og konu sína, að
J>cim hafi nokkuru sinni komið sú vit-
Icysa í hug, . sð ílytja í sveit; hann
kallar pessa sögu mína, sem ég ann-
ars hef allgóðar heimildir fyrir, á-
reitni við hcimili sitt, atferli sem van-
séð sé, að hanu láti átölulaust. Hverju
skyldi Jictta varða? En beri maður
nú pessi ummæli ritstj. saman við
kcnningar hans um vesturfarir og pá
skömm, sein hann álítur að sveita-
menn geri sér með (jví, að ílýja úr
íslcDzku svcitasælunnitil Vesturheims,
fæ ég ekki betur séð, en að annaðhvort
komi hér fram ein af hinum hraparl.
meinlokum eða mótsögnum, semritstj.
er svo sorglega kyntur að, eða að
hann álfti pið í alla staði boðlegt
löndum sínum yfirleitt, sem hann
tclur óbæfu að dreifa sér og sfnum
við.
Hitt getur að vísu líka verið mein-
ingÍD, að hann búist við almennri
l*nds-sorg, ef hann hætti ritstjórn
Hjóðólfs, hætti að leiða menn í allan
sannleika með sinni alpektu mannúð,
lipurð og skörpu rökleiðslu. Pessi á-
stæða finst mér sverja sig enn betur í
æltina, pótt báðar séu góðar. En ég
Jrori samt að fullvissa ritstj. um, að
hann f pessu tilliti parf cngu að kvfða
og engar áhyggjur að hafa. Ég tel
vist, að hans yrði alls ekki ssknað,
pótt hann tlytti sig f einhvern íslenzka
afdalinn.
Eitt af hinu einkennilega við at
ferli ritatj. í pessu máli er pað, að
meðan hann hefur ekkert áreiðanlegt
fyrir sér um skoðun mfi a á vestur-
föruiu og ekkcrt annað en lauslegan
livolpaburð, scin fáir aðrir en ritstj.
niundu leyfa sér að taka mark á, ber
hann opinfierlega á mig ýmsan óhróð-
ur, sem ég hefði fulla ástæðu til að
biðja haun að sanna eða taka aftur.
Ea pegar ég svo lýsi opinberlega yfir
áliti mínu á vosturförum og fer alls
ckki dult með Jiað, að cg I mörgu lil-'
liti sé peim hlyntur og álíti pær rétt
ar, pá staðhæfir ritstj., að ég sé hætt-
ur að halda með peim, hafi tekið sinna-
skiftum.—En hvað petta sver sig f
ættina!
Hið cina, scm roér'finst gott við
petta svar ritstj., er pað, að hann,’ald
rei pessu vanur, kastar dularhamnum.
meðgengur, að í fyrri grein sinni sé
átt við mig og Guðna bónda Tómas
son í Austur-Ey.
Fyrir mig hef ég svarað, og par
sem pað er alveg óhrakið af ritstj.,
orðleDgi é/ ekki um pað hér. E>vætt-
inpnum um Guðna er líka svarað að
miklu leyti. En fyrst ritstj. nú hefur
meðgengið, skal ég bæta pví við, að
Guðni cr að maklegleikum talinn með
hygnustu og beztu bændum pessar-
ar sveitar. Hann hefur gjört miklar
jarða- og húsabætur á leigujörð sinni,
borið pyngri byrðar í félags parfir en
allur fjöldinn og staðið yfirleitt sóma-
samlega í stöðu sinni. Og pcgar nú
pessi maður fær pann ópverra-vitnis-
burð, se n kunnur er orðinn af I»jóð-
ólfi, hvers skyldu hinir pá mega vænta,
sem ekki ná pangað með tærnar, sem
Guðni hefur bælana? En ritstj. er
nú til með að hefja pá til skýanna, ef
honum ræður svo við að horfa, en fyr-
ir hvað cr eftir að vita.
En pessijhrcinskilni ritstj. kom,
t-ins og við mátti búast, ekki til af
góðu; hann purfti á liínni að halda til
Jjo8s að geta dróttað að mér pví mjög
óheiðarlega atferli, að hafa narrað
Guðna til vesturfarar að eins til pess
að ná sjálfur í ábúðarjörð hans. En
með Jiessu vinnur ritstj. pað oitt, að
sýna enn með ljósu dæmi, hve óvand-
ur hann er að meðulum. Sagan er
svona rétt sögð.
Guðni sagði ábúð sinni lausri
milli jóla og nýárs og bjóst pví við að
verða að hafa ábyrgð á jörðinni næsta
fardagaár.
Fyrst falar jörðina ónefndur ung-
ur maðnr og býður Guðna um leið
kaupa eitthvað til muna af honum, cr.
Guðni porði ekkert við pann mann að
eiga, og var pví máli svo lokið. Litlu
síðar föluðu peir Grímur bóndi Eiríks-
son í Skálholti og Páll bóndi Guð-
mundsson á Spóastöðum; en pótt
Guðni bæri gott traust til peirra
beggja, mælti hann af sérstökum á-
stæðum með Páli. Klemens Egilsson
í Minni Vogum, nmráðamaður jarðar-
innar, gaf svo Guðna umboð til að
byggja öðrum hvorum, en Jjeir hikuðu
báðir af eðlilegum ástæðum. Ég fal
aði fyrst jörðina löngu eftir að báðir
hinir voru frágengnir.
Ritstj. hefði annars ekki átt að
minnast á petta, pvf mjög miklar lík-
ur eru til, að allur pvættingurinn,
sem spunnist hefur út af pessu litla
efni í blaði hans, eigi rót sína að rekja
til pess, að Guðni vildi ekki sinna
fvrsta tilboðinu; vildi heldur, |>óll vont
væri, hafa sjálfur ábvrgð á jörðinni.
Fyrir fljótfærni og hranaskap hefur
ritstj. pvf orðið verkfæri til mjög ó
drengilegrar árásar á saklausa menn,
sem hann pekti lStið eða ekkert. En
sem botur fer, hefur petta gjörsain-
lega mistekist.
I viðureign sinni við mig hefur
ritstj. að pví leyti tekið upp Dýjan
s ð, að hann kryddar fúkyrða-pvætt-
inginn með einstöku rúsfnu, en á peim
vita allir að hann er spar.
Kunnugir menn hafa gizkað á,að
petta komi til af pví, að ritstj. só að
hugsa um að bjóða sig hér fram á
næsta hausti til Jnngmensku og vilji
pá hafa garnla Mosfells prestinn frem-
ur með sér en móti, pótt barnalegur
sé orðinn. En til pess að venja rítst.
af slíkum smáskömtum, sem tæplega
eru vel meintir og pvf gjöra sjálían
hann hlægilegan, skal ég f allri hrein-
skilni láta hann vita, að, [>ótt ég—að
pvf leyti sem ég hugsa um stjórn-
mál—kunni að ýmsu leyti að hafa
nokkuð svipaðar skoðanir honum á
stjórnarskrármálinu, er ég meiri föð-
urlandsvinut en svo, að mér hafi
nokkuru sinni komið f hug að gefa
honum atkvæði mitt til pingmensku,
og svo ætla ég að íleiri Árnesingar
séu.
En póknist ritst. að fara fil Vest-
urheims, vildi ég fúslega styðja pá
happaferð í orði og verki.
liitað f aprfl lflOO.
St. Stechenshn.
IsafoUl, 9. maí 1 'JOO.
Lesiö þctltt.
Oy sendið 15 cents í Oanada- eða
Bandarfkja-ftímerkjum og pá skal ég
senda yður með pósti alt pað, sem hér
er talið: 1 fallegan brjósthuapp, 48
myndir af nafnfrægum mönnum og
konum, 1 draumabók,H j sögubók, 1
nótéraða söngbók, 1 matreiðslubók,
pýðingamiklar “toilet“ forskriftir.
lækningabók um pað, hvernig maður
getur verið unglegur pó hann sé orð-
in gamali, blóma-mál, telegraf síaf-
rof, elskenda-mál, hvernig pér eigið
að lesa forlög yðar og annara, og
margt annað.
J. Lakander.
Maple Park.
Oane Oo.,
. 111., U. S.
Ohio.ríki, Toledo-bæ, > ««
Lacas County. $
Frank J. Chenny staohseflr meo oJdi, ari hann at
oldrí eigandinn ad Terzlnninnl, «em þekt or med
nafninu F. J. Cheneyfc Co:. sem rekid hefor verzlnni
borginni Toledoí áóarnefndu county og rfki, og ao
þéssi verzlun borgi KITT HUNDHAD DOLLaRA
fyrir hvert tilfelli af kvefveiki sem ekkl læknist meó
því ad brúka Halls Caiarrh Cure.
Frank J. Cheuey.
Stadfest med eidi frammi fyrir mér og undirskrifud
þanu 16. des. 1896*
A. W. Gleason.
(L.S.I Not. Public.
HallsCatarrh Cure er inntíikumedal og hefur verk.
andi áhrifá blrtdid og slímhúdir likamans. Skrifití
eftir vitnlsburdnm, gem fást frítt.
F J Cheney b Co, Toledo, O.
Selt i lyfjabúdum fyrir 76c
Hails Famiiy Pills oru þær beztu.
Dp. M. Halldorsson,
Stranahan & Hamre lyfjabúð,
Park iver, — fl. DaKota.
Er að hiíta á hverjum miðvikud.
í Qrafton, N. D„ frá kl.5—6 e. m.
Stpanahan & Hamre,
PARK RIVER, , - N. DAK
SELJA ALLSKONAR MEDÖL, BŒKUE [
SKRI FFÆRI, SKRAUTMUNI, o.s. fr/.
Menn geta nú eins og áðnr skrifað
okkur á íslenzku, tegar teir vilja fá meðöl
Munið eptir að g ef númer íð é glasinn
J
Anyone eending a sketch and descrlptlon may
qulckly asoertatn our opinion free whether an
Invention is probably patentable. Cómmunica-
tlons strlctly confldentíal. Handbookon Patents
sent free. Oldest agency for securing patents.
Patents taken throuRh Munn & Co. recelve
special notice, without charge, in the
Scientific flmcrican.
A handsomely lllustrated weekly. liargest cir-
cuiation of any scientiflc lournal. Terms, $3 a
year; four months, $1. Sold byall newsdealers.
MUNN & Co.36fBro-d*a^New York
Branch Offlce, 626 F 8t., Washington, D. C.
REGLUR VID LANDTÖKU.
Af öllum sectionum með jafnri tölu, sem tilheyrasambandsstjórn-
inui í Manitobaog Norðvesturlandinu, nema 8 og 26, geta fjölskyldu-
feður og karlmenn 18 ára gamlir eða eldri, tekið sjer 160 ekrur fyrir
heimilisrjettarland, pað er að segja, sje landið ekki áður tekið,eða sott
til síðu af stjórninni til viðartekju eða einhvers aunars,
INNRITUN.
Menn meiga skrifa sig fyrir landinu á peirri landskrifstofu, scm
næst liggur landinu, sem tekið er. Með leyfi innanríkis-ráðherrans,
cða innflutninga-umboðsmannsins í Winnipeg, geta menn gefið öðr-
um urnboð til pess að skrifa sig fyrír lrndi. Innritunargjaldið er $1C,
og hafi landið áður verið tekið parf aö borga $5 eða filO umfram fyrir
sjerstakan kostnað, sem pví er samfara.
HEIMILISRJETTARSK YLDUR.
Samkvæmt dú gildandi lögum verða menn að uppfylla bcimilis-
rjettarskyldur sínar með 3 ára ábúð og yrking landsins, og má land-
neminn ekki vera lengur frá laudinu en 6 mánuði á ári hverju, án sjer-
staks leyfis frá innanrlkis-ráðherranum, ella fyrirgerir hann rjetti sln-
um til landsins.
BEIÐNI UM EIGNARBRJF
ættij að vera gerð strax eptir að 3 árin eru liðin, annaðhvort hjá næsta
umboðsmanni eða hjá peim sem sendur er til pess að skoða hvað unn-
ið hefur verið á landinu. Sex mánuðum áður verður maður pó að
hafa kunngert Dominion Lands umboðsmanninum í Ottawa pað, að
hann ætli sjer að biðja um eignarrjcttinn. Biðji maður umboðsmann
pann,’.sem kemur til að skoða landið, um eignarrjett, til pess að taka
af sjer ómak, pá verður hann um leið að afhendaslíkum umboðam. $6.
LEIÐBEININGAR.
Nýkomnir innflytjendur fá, & innflytjenda skrifstofunni í Winni-
peg t á öllum Dominion Lands skrifstofum innan Mauitoba og Norð-
vestuiiandsin, leiðbeiningar um pað hvar lönd eru ótekin, ogaIlir,sem
á pessum skrifstofum vinna, veitainnflytjendum, kostnaðar laust, leið-
beiningar og hjálp til pess að ná 1 lönd sem peim eru geðfeld; enn
fremur allar upplýsingar viðvíkjandi timbur, kola og námaÍögum. All-
ar slíkar reglugjörðir geta peir fengið par gefins, einnig gcta menn
fengið reglugjörðina um stjórnarlöud innan járnbrautarbeltisins f
British Columbia, með pví að snúa sjer brjcflega til ritara innanríkis-
doildarinnar I Ottawa, innflytjcnda-umboðsinannsins í Winnipeg eða
til einhvcrra af Dominion Lands umboðsmönnum í Manitoba eða Norft-
vesturlandinu.
JAMES A. SMART,
Deputy Minister of the Interior.
N. B.—Auk lands pess, sem menn'geta íengið gefins, og átt er við
reglugjörðinni hjer að ofan, pá eru púsnndir ekra af bezta landi.sem
hægt er aðjfátil leigu eða kaups hjá járnbrautarfjolögum og ýmsum
öðrum félögum og einstaklingum.
22
pess að klóróform-lyktin ryki burt um nóttina. Hin
einu merki um glæpinn, t-r sæjust morguninn eftir,
mundu pá hafa verið hinn kyrkti bundur og að féð
var horfið“.
„Dað er vandalítið að scgja hvað maður hefði
gert í íroynduðu tilfelli“, sagði sá er byrjað hafði
samtalið. „En ég efa’t um, ef pér hefðuð verið í
sporutn Fettingill’s að pér hefðuð haldið rósemi yðar
og fundið hnappinn, sem leiddi til Jiess að hann var
tekinn fastur“.
,,I>að má vera, að pér hafið rétt fyrir yður í pví“,
sagði liinn; „pvl cf ég hefði verið Pettingill, [>á hcfði
nauðsynin rekið mig áfram eins og hano. En ég
held, að ég heffi ekki áformað annan eins pjófnað og
hann, valið tímann eins og hann gerði, eða haft á
mér annan eins hnapp. En eius og ég hcf áður sagt,
pá útheimli [>%ð ckki mikla list af hálfu Mr. Barnes-
ar. Hnappurinn var gerðuf úr göinlum, fágætum
poningi. Barnes beimsótti alla kauptnenn í borg-
ínni, sem verzla með pessháttar, og uppgötvaði loks
manninn, er hafði selt Pettingill peninginn. í>að,
sem pá var eftir að gera, var mjög vandalaust“.
„Jæja, pér hafið mikið sjálfstraust, og mér Jiykir
ekkert fyrir að græða eitt púsund dollara á eigingirni
yðar“, sagði sá er byrjað bafði talið. „En ég er nú
orðinn syfjaður, svo nú ætla ég að bjóða yður göða
IlÓtt“.
„Góða nótt, kunningi“, sagði hinn. „Látið yð-
ur drcyroa um, hvcrnig pér cigiö að fara að j>ví að
23
græða eitt Jiúsund dollara aukraitis, [>ví ég mun
vinna voðmálið“.
Hvað Mr. Barnes snerti, pá var honum nú cnn
ómögulegra en áður að sofna. Detta nýja mál—hann
skoðaði pað pannig—dró huga hans að sér, og hann
var ákveðinu í að veiða manninn, er hafði veðjað á
móti skarpskygni lians . sem leynilögreglumauns.
l>að, að hann vissi [>að sem haun hifði heyrt pegar í
byrjun, var langt 'spor í áttina til pess að honum
hepnaðist fyrirætlan sín. Mr. Barnes var ákvefinn í
að missa ckki sjónar á maum pessum pann mánuð,
er hann áttí að hafa til að drýgja glæpinn. ilann
hlakkaði til f>css, að lofa manninum að drýgja glæp
sinn og slanda hann að pví. Hann klæddi sig mjög
varlcga og fór mjög hægt ofan úrhvllu sinni. Hann
læddist yfir í rúm, sem var rétt á móti, par sem hann
gat haft auga á 8. deildinni, og bjó sig til að vaka
og vakta alla nóttina.
„Mig skyldi ekki undra, pótt [>essi bárbeitti
djöfull drýgði glæp siiln nú í nótt“, tautaði Mr.
Barnes við sjálfan sig. „Ég vona að hann geri pað,
pví áð öðrum kosti kcmur mér ekki dúr á auga fýr
eu hann cr búinu að J>ví“.
30
Hún var ekki falleg, en andlit licnnar var samt from-
ur aðlaðandi. Hún tók sér sæti, og leit um leið
hvössnm augum, en I laumi, á Mr. Barncs, og hefði
[>etta augnaráð rnátt vekja alvarlegar hugsanir hjá
honum. En [>að virtist sem hann veitti pví enga
eftirtekt. Konan tók fyrri til máls og sagði:
„Lestarstjórinn sendi mig hingað til yðar. Hvað
halið pér með petta mál að sýsla?“
„Ekkert!“ svaraði Mr. Barnes.
„Ekkert? Hvers vegna pá—“ sagði konau.
„I>ar som ég segi, að ég hafi ckkert mcð m&lið
að sýsla, pá meina ég blátt áfram að pað er algerlega
komið undir yður, hvort ég tekst á hendur að finua
demanta yðar eða ekki“, sagði Mr. Barnes. „Ég lft
cftir pessháttar hlutum fyrir pctta járnbrautarfélag,
on ef að sfi, sem verður fyrir missi, kærir sig ekki uui
að félagið geri neitt í pá átt að finna pað sem týnist,
J>á slcppum við málinu. Viljið pér að ég gcii leit
eftir hinni týndu eign yðar?“
„Mig langar auðvitað mjög til að fá gimsteinaua
mína aftur, pví peir eru mjög dýrmætir, en ég er ckki
viss um, aðégkæri mig um, að fá málið í hcndur
leýnilögreglumanni“, sagði konan.
„Hver sagðí að ég væri leynilögregluinaður?'4
sagði Mr. Barnes.
„Eruð pér ekki einn af peim?“ sagði konan.
Mr. Barnes hik&ði sér við eitt augnablik, en hann
ákvað fljótt með sjálfum sér hvað hann skyldi gera,
og sagði;
i