Lögberg - 15.01.1901, Blaðsíða 6

ALDAMÓTABLAÐ LöjÖBERGS 1901.
„Auðvitað veitég það.
strákur, Harailton'*.
Stúlkan stóð skyndilega á fætur og
leít um leið fyrirlitlega til mannsins,
sera ean sat kyrr í sæti sínu.
„Þessi strákur Hamilton11, endurtók
hann griramúðlega. ,,Eg var fión, að
fara að biðja yðar1'.
„Hvað eigið þér við, Graham of-
ursti?'* spui-ði hún kuldalega.
„Hver skyldi vita þaðbetur en þér?“
sagði hann og snéri um leið óþolinmóð-
lega upp á stálgráa efrivarar-skegg sitt.
„Hver skyldi vita það betur en þér, sem
hafið teymt mig svo kænlega, þar til ég,
frá mér numinn af ímyndaðri sælu, hélt
að þér, sem eruð barn að aldri i saman-
burði við mig, bæruð ofurlítið hlýrri til-
finningar til mín en ég væri blátt áfram
vinur yðar. Ég, sem ekki hef hugsað
hið minsta um stúlkur í meir en tuttugu
ár, ímyndaði mér að yður hefði smátt og
smátt farið að þykja vænt um mig. Þér,
barn að aldri! Ég hef verið bannsett
fión! Kvennhatarinn snúinn—og hon-
um hafnað!“
Stúlkan andvarpaði, en þagði.
„Það hefur verið leikið með mig eins
og drenghnokka", hrópaði hann gremju-
]ega. Eg hef kænlega verið teymdur
áfram, þumlung eftir þumlung þar til
augnamiðinu var náð, og svo hörfið þér
á hæl, brosandi yfir því að maður, sem
þér, á æfi-vori yðar, munuð kalla gaml-
an, liefur elskað yður og verið hafnað—
hefur elskað yður og verið fyrirlitinn11.
„Ekki fyrirlitinn11, hrópaði hún og
lngði um leið hönd sína á hönd hans, og
móðan, sem verið hafði i augum hennar
varð að tárum, er runnu niður á kinnar,
hennar. „Ég vissi það ekki, ég skildi
það ekki“.
„Þér vissuð það ekki?“ sagði hann,
stóð á fætur óþolinmóðlega og greip um
hina grönnu úlnliði hennar. í tvær
vikur höfum við stöðugt hitst og talast
við. Þérhafið yfirgefið aðra karlmenn,
yngri menn, skemtilegri menn og leitað
ánægju yðar hjá mér. Þér hafið geugið
út með mér, og hinn eini maður, sem þér
virtust aðb.vllast, var ég. Er þetta satt,
eða er það ósatt?“
„Það er satt“, sagði hún.
„Þér hafið brosað til mín, roskna
mannsins, oftar en til hinna allra til
samans. Er þetta satt eða ósatt“?
,,Það er satt", sagði hún.
„Þéi hafið komið mér til að álíta að
yður þætti vænt um mig, bara til að for-
smá mig og hlæja að mér. Það er sem
höfuðleður á belti yðar, fjöður í húfu yð-
ar, Miss Tremaine".
„Þér hafið misskilið mig“. sagði
hún. „Hvernig átti ég að vita, hvernig
gat ég ímyndað mér, að yður færi að
þykja vænt um mig? Þér eruð maður
sem heimurinn hefur kallað krennhatara,
og fyrir þvílíka menn er þetta litla að-
dráttarafl, sem við konur höfum, sama
sem ekki neitt. Mig langaði ti! að þér
tækjuð hlutdeild í kjörum mínum, að
þér yrðuð vinur minn, vegna------“
„Vegna hvers“? greip hann fram í.
„Vegna þess, aðþér eruðofursti her-
deildarinnar sem Hamilton kapteinn eri
Þaðer þessi! ætluðuð þér að segja. Hann skal fá eins
| gott tækifæri til að hefjast upp og verða
frægur, eins og ég get látið lionum í té“.
„Þér eruð eins vænn eins og ég áleit
að þér væruð“, sagði hún. Og hann,
sera enn var brosandi og kuvteislega al
varlegur, fór sína leið. En brosið breytt-
ist smátt og smátt, nærri því án þess að
hægt væri að merkja það, i kuldaglott,
„Hamilton kapteinn!" tautaði hann
fyrir munni sér,þar sem hannstikaði eft-
ir strætunum. „Hamilton kapteinn. Og
er ég þá orðinn einskonar Ijósmóðir
hans. á að sjá um hann og hjálpa hon-
um áfram, þar til hann getur tekið hana
frá mér. Drengur, drengur sem mundi
gleyma henni á einum mánuði, sem
mundi verða leiður á henni jafnvel áður
en hún væri orðin leið á honum ! Ham
ilton kapteinn—ekki nema það þó—fari
hann bölvaður! En hvað er ég að segja,
ég er að verða eins ungur eins og hann.
Það er svo undur hægt fyrir menn að
falla í þessum smá-ófriði.m á Indlandi,
konur gleyma svo hæglega á Indlandi—
og annarstaðar. Látum örlögin vinna
verk sitt, því örlögin hafa lofað mér
henni“.
II.
Smástríðin á Indlandi! Fólk á Eng-
landi tekur svo að segja alls ekki eftir
þeim. Það er æfinlega til einhver óeirð-
arfullur kynþáttur, sem þarf að læra að
þekkja það, að England leggur ekki hönd
á plóginn og litur svo um öxl, æfinlega
einhverjar smá-orustur í fjallabygðun-
um, æfinlega ofurlitlar smá-orustur
hingað og þangað, æfinlega lítilfjörkg
skrá yfir menn, sem fallið hafa eða
j særst, þjappað saman út i hornin á
fréttablöðunum og sem enginn kærir sig
neitt um, utan þeir sem hafa einhverja
sérstaka ástæðu til að veita svoleiðis
smámunum nákvæma eftirtekt. Það
var eitt af þessum smá-erindum, sem
England var nú að reka. Herdeild
Grahams ofursta, hlægilega smá, eins
og allar brezkar herdeildir eru, sem
sendar eru í snoá-leiðangra, var nú á
norðurleið og átti að bæla niður uppreist,
er þjóðflokkarnir á hálendinu höfðu gert.
Þetta var óþolandi verk fyrii- alla,
sem hlutdeild tóku í því, svo leiðinlegt,
að menn æsktujeftir,' hverju Sem var til
þess að létta af tilbreytingarleysi þessa
ferðalags í brennandi sóiarhitanum.
Ekkert nema þrældóms-erfiði og ekkert
tækifæri að vinna sér til frægðar og
fi'ama. því þetta var hið minsta af hin-
um litlu Indlands-stríðum.
„Hvílíkt líf!“ sagði Hamilton kap-
teinn um leið og hann þurkaði svitann
af enni sér. „Ég vildi að hamingjan
gæfi, að við mættum nú þessum djöflum
og það væri búið!“
„Og það er nú alt erfiðara fyrir yður
en okkur hina“, sagði einn af félögum
hans.
„Erfiðara fyrír mig? Hvernig þá?“
sagði Hamilton.
„Jæja, ofurstinn", sagði maðurinn
hálf hikandi.
„Ofurstinn?" át Hamilton eftir.
„Já. ofurstinn“, sagði annar óþolin-
og mig Jangaði til að þér yrðuð lika vin- móðlega. „Verið nú ekki að skera utan
ur hans . &f því. Þér vitið að karlvarginum er
„Haldið áfram ! greiphann vonsku- j ma við yður. Hvaða ógeðfelt verk, sem
]ega fram í. ,,Þér elekið þann mann ! __ | á að vinna, þá er viðkvæðið: „Hvar er
„Já“, sagði hún hæglátlega. ,,Eg i Hamilton? ‘ Ef skeyta þarf skapi sínu
elska hann, og af því þér eruð yfirmaður | á einhverjum, þá er það Hamilton. Ef
hans, langaði mig til að yður væri held- | jjegna ska.l einhverjum, öðrum til við-
ur vel við mig, svo að þér hjálpuðuð j
Frank til að komast áfram, vegna þess j
að þér væruð kunnugur okkur báðum—
vegna þess, máské, að yður væri ofurlít-
ið vel við mig að vissu leyti“.
„Að vissu leyti“, sagði hann í hálf-
um hljóðum. „Að vissu leyti! Drottinn
minn' góður ! Að vissu leyti!“
HVernig átti ég að geta mér til að
yður murndi geta þótt vænt um mig,
nema rétt eir.S og um aðra unglings-
stúlku? Þéreruð-----“
,.Segiðþað“, hrópaði hann. „Segið
það beint út—.þér eruð svo gamall' “.
„Nei, nei“, sagði hún. „Ég ætlaði
að segja. að þér væruð svo ólíkur hinum
öðrum. Þér hafið sagt mér ýmislegt um
æfiferil yðar, um vonir yðar, augnamíð
yðar‘k
,,Ég hef talað öðruvísí við yður en
við nokkra aðra konu“, sagðj hann
kuldalega. „Ég hef talað við yður eing
og konu sem ég teldi víst að yröi eigin-
kona mín. Það var misskilningur, villa,
sem enginn nema gamall maður gat gert
sig sekan í. Verið þér sælar".
vörunar, þá verður það að koma niður á
| einhverjum í deild Hamiltons. Ham
j ingjan góða! Ef ég hefði verið í yðar
sporum, þá væri nú búið að sakfella mig
með herréttardómi-iog reka mig úr hern-
um með smán og svívirðing, fyrir að
j berja á yfirmanni mínum. Hvernig far-
j ið þér að þola það ?“
„ Jæja, það er nú vegna stúlkunnar
heima“, sagði Hamilton kapteinn stilli-
| lega. „Ég má til að þokast upp í hern-
um,en ég næ ekki því takmarki með því,
að láta reka mig úr hersveitinni’*.
„En af hverju stafar þessi óvild?“
„O, getið þið ekki gizkað á það?“
sagði Hamilton. „Ofurstinn fékk ást á
stúlkunni. En, guð blessi hana! hún
j tók mig fram yfir hann“.
„Og hann yeit það ?“
„Já, hann veit það“, sagði Hamil-
ton. „En hættum nú talinu um þetta
efni, drengir. Lífið er nógu þungbært,
þó maður* setjist ekki niður og fari að
harma örjög sín. Þar gellur lúðurinn !
Bíðum bara yið þangað til við mætum
fylkingu, en látið hana ekki dreifast
hingað oí þangað eins og mennirnir
væru viðvaningar!'1
“Ofursti!“
„Rvarið mér ekki, herra minn!“
„Ég skal svara yður,“ sagði Hamil-
ton.. „Þér hafið engan rétt til aðsmána
mennmina, hinn fallegasta hóp af mönn-
um. sem til eru í brezka hernum! Hæð-
ist að mér, ef yður langar til þess, herra
minu; smánið mig frammi fyrirherdeild-
inni, ef það er nokkur ánægja hinni lítil-
fjörlegu sál yðar; en í hamingju bænum,
ofursti.verið sanngjarn við menn mína!“
„Lítið svo á sem þér séuð.fangi, Ham-
ilton kapteinn,fyrir óhlýðni;viðyfirmann
yðar!“
„Og ég líka, ofursti,' hrópaði einn af
mönnum Hamiltons um leið og hann
spratt á fætur. Ég tala í nafni okkar
allra. Meðferð yðar á Hamilton kap-
teini er hernum til svívirðingar, og yður
sem heiforingja og ?e»f/í-manni.“
„Svo þetta er þá uppreist," hrópaði
ofurstinn og varð fðlur í andliti af bræði.
„Uppreist meðal undirforingja minna
rétt áður en leggja skal til oiustu!“
Hann skálmaði fram og afturí tjaldinu
ognagaði efrivarar-skegg sitt, en sverðið
glamraði aftan við bann við hvert ó-
þreyjulegt fótmál, sem hann steig, og
svo færðist þetta gamla nístandi kurteis-
is kuldaglott yfir andlitið, er allir, sem
þektu hann, könnuðust svo vel við.
„Farið hver á sinn stað, herrar mínir,
ef yður þóknast. Það verður blásið til
atlögu innan skams. Við skulum ræða
okkar persónulegu ágreiningsmál eftir
að við höfum leitt mál lands vors til
lykta." Og svo hneigði hann sig kulda-
lega og fór leiðsína.
„Ég vildi að þið hefðuð 'látið mig
heyja bardaga minn sjálfan, drengir,
sagði Hamilton kapteinn þreytulega.
, ,Það verður fjandans rekstur út úr þessu
og við komumst allir i skömm!“
„Fari skömmin kollótt,“ sagði einn
þeirra. „Graham hugsar sigum tvisvar
áður hann dregur alla undirforingja sína
fyrir herrétt. En fyrir alla muni látum
okkur nú halda á stað, berja á durgun
um og komast til baka!“
„Lawrence er œtíð svo vongóðurjhann
gleymir því, að durgarnir, sem hann svo
kallar, hafa eins góða rifHa og okkar
eigin menn hafa, og að sumir af okkur
munu ekki koma til baka,“ sagði einn af
hermönnunum á meðan hann spenti á
sig belti sitt.
„Hvaða lokleysa! Sprengikúlu-biss
urnar munu flæma þá fram úr kletta
vígjum þeirra, ogsvo skulum við sjá
hvernig fer.“
„Það er heimskuleg áhlaups-aðferð
Graham hlýtur að hafa numið her-
kænsku sína á barnaskóla, og Hamilton
er auðvitað œtlað versta verkið
„Komið nú, drengir,“ greip Hamilton
kapteinn fram i; „stöndum ekki hér
möglandi. Mér þykir ekkert fyrir því
satt að segja gleðst ég yfir því. Menn
mínir eru allir vaskir, okkur hefur verið
skipað þar sem hættan er mest, og það
gefur okkur öllum tækifæri.“
„Vel mælt, kunningi! Ég vildi að ég
hefði fengið það.“
Mennirnir fóru nú út úr tjaldinu, og
rótt þegar þeir komu út í myrkrið, kom
Graham ofursti ríðandi þar að.
„Hamilton kapteinn!" sagði hann.
„Ég er hér, ofursti! ‘
„Sveit yðar skal skifta um pláss við
sveit Lawrence kapteins; þér verðiðbak-
vörður vor og haldið kyrru fyrir þar til
búið er að ná víginu. Staðurinn, sem ég
úthlutaði yður fyrst, er of ábyrgðarmik-
ill fyrir yður.‘*
„Gott og vel, ofursti!"
Og fimm mínútum síðar sigu fylking-
arnar hægt og hægt áfram í myrkrinu,
inn í enn svartaia myrkur hæðanna
fram undan.
Það var komið í dögun. Fylkinga-
raðirnar héldu stöðugt áfram í hinum
langa skugga hwðanna; liðið dreifði sór
austur og vestur þegar það nálgaðist
tvö skörð, er voru hinar einu leiðir! sem
færar voru, til að komast á hæðirnar
sem uppreistarmennirnir vörðu.
Og langt á eftir kom fylkingin sem átti
að standa hjá,og ekki skjóta einu einasta
skoti fyr en búið var að ná vígi fjand-
mannanna og draga flaggið upp.
,, Jæja,einhver varð auðvitað að stjórna
bakverðinum", tautaCi Hamilton við
sjálfan sig, „enjhann hefði mátt gefa
mér tæikfæri!"
Hvitur reykjarmökkur gaus uppuppi í
hæðinni. Fáum sekundum síðar heyrð-
ist hvellur, og ryk mikið þyrlaðist upp
skamt fyrir framan fylkinguna sem á
undan var
Þá fóru sprengikúlu-bissurnar að láta
fil sín heyra, og sendu þær sprengikúl
urnar eins og rakettur, með öskri miklu,
inn i lægðirnar milli hæðanna, en það
yirtist ekki hafa neinn annan árangur
þeim, þá verð ég ef til yill hafinn upp og _____ ,____________
„Þér fyrirgefið mér þó , sagði liún i j gej. sl;0tið Graham ofursta aftur fyrir en þann. að fjandmennirnir hlupu stund-
biðjandi róm. „Orð yðar hafa sært mig. | inig“.
„Hamilton kapteinn!" var kallað.
Hann Stóð skyndilega á fætur .og
kvaddi á hermanna vísu.
„Yiðráðumst á fjanjlmennina f dög- ' rykuga grasið, en kvaladrættir yoru í
un“. ( andliti hans; sýndi þetta, að fylkingin
„Já, ofursti". , var komin í skotmál.
„Leynið að halda sveit yðar í réttri Aðeins smá-ófriður, lítilfjörleg vojma-
Þau hafa næstum því komið mér til að
fyrirverða mig. Þér skiljið alla hluti",
^,Ég skil alla hluti“, sagði hann al-
■varlega, um leið og hann bar hönd henn- j
upp aS vörum sér.
Og-----1'‘ JWn liikaði sér við.
,,Og Jhyað ura fc$.ptein Hamilton, j
um pr eipum stað í annan. En fylking-
arnar héldu áfram, í skjóli stórskota-
liðsins, og stefndu á skörðin; en maður
féll til jarðar og greip báðum höndum í
viðskifti við ættbálkana, en samt öskr-
uðu sdrengikúlu-bissurnar undir viðrifl
ana, er héldu stöðugt áfram uppi í hæð
unum fyrir ofan. Það var engin regla
á skothríðinni að ofan. Hún var aðeins
svar óreglulegs skara, þar sem hver og
einn, úr vígi sem virtist óvinnandi, valdi
sér mann úr fylkingunni og beið eftir að
ná færi á honum Gauragangursprengi-
kúlnanna gerir jafnvel stöðvar er virð
ast óvinnandi óþægilegan verustað, og
jafnvel éður en sprengikúlu-bissurnar
höfðú þréyzt á að senda upp í loftið
skeyti,sem svo oft virtust ekki gera nein-
um mein. voru fjandmennirnir komnir á
ferð og flug uppi á milli klettanna, og
flýðu án nokkurar reglu hærra upp
hæðirnar. Þá var blásið í herlúðurinn,
og skothrið þaulsefðra hersveitanna
ensku lagði að velli helminginn af þeim
sem voru aJ klifrast hærra upp hœðirn
ar.
Aftur gall lúðurinn við! Og,sem bezt
var, það var teikn að halda áfram.
Mennirnir ruddust. áfram að vígjunum,
en yfir höfðum þeirra grenjuðu sprengi-
kúlurnarúr hinum verndandi fallbissum
„Látum fylking Hamiltons kapteins
ganga fram og það með tvöföldum hraða“
skipaði Graham ofursti fyrir; „við þurf-
um enga verndar-fylking að baki voru.
Og fáum augnablikum síðar stóð kap-
teinninn frammi fyrir yfirmanni sínum
og kvaddi hann á hermanna vísu.
„Brjótist með menn yðar upp á hæð-
irnar, Hamilton kapteinn —sigurinn ei
ekki nema hálfunninn ennþá. Gangið
vasklega fram og rekið þrjótana
fylgsnum þeirra. Ég held að þeir séu
búnir að fá hér um bil nóg.‘‘
Hermennirnir, sem allir vildu binda
enda á viðureignina sem fyrst, þutu nú
áfram, en Graham ofursti stóð og horfði
á hópana, er sóttu fram og klifruðu upp
hæðirnar á alla vegu.
Atlagan rar nú gerð úr fimm stöðum
í senn, en skothríðin ofan úr hæðunum
sýndi verkanir sínar í þvi, hvað fylking
þeirra, er að sóttu, varð æ gisnari.
Það var fylking Hamiltons kapteins
sem Graham ofursti virtist algerlega
snúa athygli sínu að. Mennirnir voru
að brjótast upp á örðugasta og bezt varða
hluta hæðanna, og þótt skothríðin dyndi
alt í kringum ofurstann, þá hafði hann
ekki augun af manninum (Hamilton),
sem var fremstur allra í bardaganum.
“Menn geta auðveldlega fallið í þess-
um smá-stríðum,“ tautaði hann viðsjálf-
an sig, en einblíndi samt á hersveitina,
er hsegt og hægt þokaðist upp að efstu
brún hæðarinnar. Hann tók alt í einu
andköf; Hamilton var þá loksins frá—
hann sá hann riða til og falla; nei, ekki
alveg, hann stóð upp aftur—hann hafði
aðeins rasað og dottið. „Fari hann bölr-
aður! Hann er ófeigur."
Það glumdu við óstjórnleg gleðióp—
hinir fremstu voru komnir upp á efstu
brún hæðarinnar. Hin óreglulega skot-
hríð breyttist í stöðuga skothríð, er fór
vaxandi eftir því sem fleiri og fleiri fylk-
ingar komust upp á brúnina og ráku
uppreistarmennina, yfirunna og ótta-
slegna, á undan sér.
Það var nú alt búið, og kom ekki að
neinu haldi. Hann hafði sent Hamilton
kaptein þangað.sem dauðinn virtist vera
honum vís, og hann hafði sloppið—kom-
ist út úr því með sæmd og mundi auðvit-
að fara heim aftur og giftast henni!—
nema ef hann gæti nú sent hann þangað
sem engrar undankomu von væri. Hann
brá snögt við og fór á eftir liðinu upp
hæðina, en á leiðinni kom hann auga á
fáeina af uppreistarmönnunum, er stóðu
í hnapp í rauf nokkurri- fáeina menn,
sem höfðu dulist þeim, er að sóttu, höfðu
laumast burt og ætluðu auðsjáanlega að
felast þarna þangað til nótt væri komin.
Hann snéri baki við þeim, þvi hann
vissi að þeir mundu ekki segja til sín
með því að skjóta á hann, og klifraði
upp á efstu brún hæðarinnar, en hjartað
barðist af ofsalegri geðshræring. Það
var ekki alt búið enn. Það var auðvit-
að níðingsbragð, en enginn þurfti að
vita um það. Hann gat hrósað hinum
dauða manni og lofað hann á allar lund-
irf skýrslu sinni um bardagann. Hann
mundi ná vináttu hennar á þann liátt,
og svo—einhvern daginn—
„Hamiltoa kapteinn!“ kallaði hann.
„Já, ofursti!"
„Þór hafið bætt fyrir brot yðar. Ég
mun mæla með yður í skýrslum mínum“.
„Þakka yður fyrir, ofursti!" sagði
Hamilton,og það mátti glögt sjá, í gegn-
um rykið og púðurreykinn á andlitinu,
að hann roðnaði.
„Önnur og þriðja fylkingin eru yfst
í þann veginn að Ijúka við verkið?"
„Já, ofursti".
„Uátið þá hina aðra skipa sér í
fylkingu".
Hamilton hneigði sig og snéri sér við.
„Lítið eftir hinum særðu, og—“
„Það er einmitt verið að þyí nú,
ofursti", sagði Hamiltop.
Ofurstinn þálf saup kyeljur, og þreif
í handlegginn á Hamilton kapteini.
„Pg misti yeskið mitt þarna hjá
í steininum", sagði hann og bentiniður
í miðja hæðina.
„Ég skal láta Jeita að þyf“ aagði
Hamilton.
„Farið
sjálfur og sækið það fyrir
mig. Það eru i þvi bæði privat bréf og
embættisskjöl. Ég bíð hér eftir yður“.
Þeir horfðust í augu eitt augnablik
og eldri manninum virtíst sem hinn
hefði lesið hugsanir hans og að liann
vissi, að sér væri skipað. út i opinn dauð-
ann. En þessi hugsun hvarf, því það
var einungis ofurlítið bros á andliti
kapteinsins yfir því, að hann skyldi vera
sendur i slíkt erindi, þegar hann íór ofan
af klöppinni og byrjaði göngu sína nið-
ur hæðina.
„Hann hlýtur að ganga alt í einu
fram á þá“, sagði ofurstinn við sjálfan
sig, um leið og hann þerraði svitann af
enni sér og vætti varir sinar, Og svo
gekk hann hratt nokkur fet til hliðar,
stanzaði við, en gekk svo til baka og leit
fram af brúninni.
„Því skjóta þeir hann ekki?“ sagði
hann, tók djúp andköf og baðaði út
höndunum eins og maður sem er að
drukna.
„Nei, drottinn minn góður! Ég get
það ekki, jafnvel ekki fyrir hana. Ham-
ilton! Hamilton!"
Maðurinn niðri í brekkunni heyrði
kallið, og svaraði með því að veifa hend-
inni, því hann hélt að þetta væri skipun
um að byrja leitina. En svo stanzaði
Hamilton alt í einu, stóð alveg beinn og
greip skambissuna úr belti sínu. Það
heyrðist skarpur hvellur og um leið org
úr rauf nokkurri milli klettanna, en svo
spruttu nokkrir menn .upp og þutu að
honum. Þeir höfðu enga rifla, aðeins
sverð sín, og maðurinn sem á horfði
skildi, að kapteinninn átti líf sitt því að
þakka.að þeir höfðu engin skotfæri þegar
hann fór fram hjá þeim. Hinn betri
maður í ofurstanum hafði sigrað, og
hann sneri sér við—sneri sér við hratt
og stökk þangað sem hestur liafði verið
tjóðraður, skamt frá, áður en áhlaupið
byrjaði.
„Jafnvel ekki til að fá hana!“ hróp-
aði ofurstinn í því hann leysti hestinn
og stökk á bak.
„Hvernig gæti ég átt hana? Hvern-
ig gaeti ég horft framan i hana á eftir?"
Aftur heyrðist hvellur neðan úr
brekkunni og ofurstinn pískaði hestinn
fram að brúninni; en þegar þangað kom,
varð hesturinn staður og prjónaði upp
framfótunum, en ofurstinn sá um leið
hvað var að gerast fyrir neðan. Hamil-
ton snéri baki að klettinum, einn maður
lá dauður ogfimm sóttu að honum.
Með blótsyrði á vörunum hleypti
hann nú hestinum í hring og kom svo
fram á brúnina aftur.
„Stöktu ofan, bölvaður. stöktu!"
öskraði hann og lamdi með hnefanum
milli eyrna hestinum. Og svo þeyttist
hesturinn eins og elding fram af brún-
inni. Það varð hlunkur, og ofurstinn
nærri hrökk úr söðlinum þegar hestur-
inn kom niður í brekkunni, með alla
fjóra fætursaman.
„Jafnvel ekki til að fá hana!“ sagði
hann aftur með andköfum, þar semhest-
urinn hröklaðist með hann niður brekk-
una, en hesturinn var hálf vitlaus af
ótta, því ofurstinn kipti honum aftur á
bak með taumunum. Og svo var hann
innan örfárra augnablika kominn í
mannahópinn. Það var sléttara þar. og
skambissan hans gall viðhátt ogsnjalt.
Hamilton var dottinn niður— hjálpin
mátti ekki koma augnabliki seinna.
Maðurinn sem va r að reiða til höggg við
Hamilton,féll dauður áður en höggið var
komið á hálfa leið, og hinir dóu eftir að
þeir voru lagðir á flótta.
„Þér hafið frelsað lif mitt, ofuisti"
sagði Hamilton móður, „mig.sem á allra
manna minst skilið af yður; manninn,
sem orsakað hefur mesta óánægju í her-
deildinni. Hvernig get ég þakkað yður?
Þetta er hið göfugmannlegasta hreysti-
verk, sem nokkurntíma hefur verið unn-
ið í heiminum “
, nVeriðekki auli,“ sagði ofurstinn.
Eg sendi yður hingað niður eftir til þess
að þér yrðuð skotinn, en sá mig "svo um
hönd, Eg áleit að alt væri sanngjarnt
í ástainálum og ófriði, en —skollinn hafi
það — það er ekki! Og ef þér viljið nú
vera vinur minn, þá eruð þérdæmalaust
flón. En ef þér viljið samt vera það, þá
skal ég gera mig að fffli með því.að dansa
í veizlunni yðar
III.
„Chesney Graham ofursti er sæir
Vicforíu-krossinum fyrir framúrsl
andi hugrekki, er hann sýndi með þv
frelsa Hamilton kaptein úr lífsháska1
Maðurinn, sem við var átt, las þ(
fréttagrein aftur, og marg las hana
hann fölnaði því meir, sem hann
lengur.
„Eg get ekki þegið hann“, tau
hann við sjálfan sig. „Eg get ekki t
ið hann og get heldur ekki neitað h
um! Komiðinn, Hamilton“.
Hann stóð á fætur og greip hina
réttu hönd félaga síns,
„I guðs bænum, hjálpið roér! Þé)
uð eini maðurinn, sem veit hið sai
Eg get ekki þegið þetta. Mérer ómc
legt að lifa sem argasti hræsnari.
er ómögulegt að bera kross fyrir h
rekki; ég, sem ætlaði að—“
„Þér megiðtil, þér skuluð gera þa
(Niðurlag á 8. blaðsíc