Lögberg - 12.11.1903, Blaðsíða 4

4
LÖORERQ 12. NÓVEMBEB 1903
vc-
ögbciQ
, m(i( dt twjrn fum*»•><♦«, hi VHB la>_,t<nk
ttK&nNc; \ piTrti isHisic *wi-- ^
*rjr Wiu,iam AVK. of M«»»AJbr» WmvrpB j M««
- ,t.v»au>. im * jí«mP «* *r Ko'vi*
(rua Btestflh ar * cm#
^oetMMMl *r%jry iÍarKifc? it WXiBbKC,
/*ft}NTlNú A P«;»IJKHIXO < * lotoipctBte'l
M Oot V'rwjr-». »ac *»*-• *ir. wv««»m*KO
V«a — £v.v*rr1t*H<Mr rtc* •* * mt'
!q oðvAt>s a. Wngi* * r^*wt»
kit*t ■iv***'
ifSÍi£’^g fU ClAk r* !»'• : t m«+h>
(T9W*** y. V*»*W4
J'OtlxT', A tf A<*
íOQL^STKOaJi 4ji»4 rtOé tna»* 1 rta *«><r
ji omt tevlr sa orC • þonu UlkiiMiidai v?
£u, títu EoXbnðmu K «»• wr
*gri tíœu. yJóLÁmi/ tu*xor4i>«i
£C3TA£>AÖ>KUrn wrJiMWa*«tft« «*0i
eknötw* 9* <et» ?» ‘r****xxad^ ra«M«
^fbframt
vtttauMtotrt tli biftfiota* •*
L «k ►'CXti O '
> *** (3 3
?#4*?*<w.«*«r 'wsr-®.
f C l33 WUmtm» M«4'
-V^.SamKT«Bit 4fctö*uir. *» apwbOkc* *•'!&'«**<W
« Ckiuí neuit. Qaiiii »6 •KUuiiao*. peu’Hf lanr
«wir npp F.. kaupands *em at < skuld v'ð bltoifi
tjrtur viotfBilum án pese að íi.k/nna heimiiisakift
kí, þ'l er það fyrir liómstólunum áliúo sfuilatf
«öonun fyrir prettvísleKurn tiigangi
Fimi'udiginn 5 Nó.iember 1903
Alasikít-niálið.
Fyrir fáura rlögnm kom Mr. Clif
ford ■'ifton, innfinr>kisráðgjafi Lnur-
ier fitiörnarinoa kr-im að loknu otftrti
á Englandi sem umboðsmaftur Bret«
viS undirbiining lfindamerkj«máls-
ins e??ft A!ask«,-má!fiins ööru n.d'ni
Mr. Sifton vnt eWki meClimur nefnd
aunnar, sem imiliö var faliö t)l
gjörBardóms, en hann var aðahnaö
urinn se u ('yrir þvi gekst að búa
þ,»ð nuilir fyrir hönd Breta, oghann
O”; Mr. F. C. Wade, aðstoðarmaöui
hans viú þetta uuifangsmikla og
va nbisania starf, eru sj ilfsagt ölluin
m "inum iterari mn ao sejja, hvui'
merajahnan á milli British Co'uui-
bía og Alaska hef i að réttu lagi >«tt
að vera.
Mr. Sifton dreeur engar dulur
það, að Cannda hafi bori’' að réttu
lagi betri ntreið frá gjörðanefnd-
inni en raun v«rð á. Við fréttarit-
ara eins Winnipeg-dagblaðsins t'or-
ust honura þannig orð um mnli*:
, Eins og öllum þeim er kunnugt,
sem eitthvaö hafa um landamerkja-
Dial þetta lesið, vnr það aðallega
þrent, sein nefndin átti að gera út
tmi Hið fyrsta var það, hvort að-
al-allinn ( Portland firðinum ætti
að tel ast norðan e?a sunran við
eyjarnar: Pearse, Wales, Sitklan og
Kannflghunut. Canedamenn héldu
þvi fram, að állinn væri norðan við
evjarnar, og að þær því tilheyrðu
C U ada. Bandar'kjamenn héldu
fram hinu gagnstæða. En enginn
mn'ur hélt því fram 1 nefndinni eða
frammi fyrir henni, skriflega eða
mu mlega, að land jmerkjaállinn ætti
að i.líta9t l’ggja á milli eyjanna
þannig, að Bandaríkin fengi tvær
þeirra og Canada tvær.
Annað atriðið var um fjallgarða-
línuna, sem um er talað í samning-
DQum gömlu: hvort slík fjallalína sé
til eöa hvar hún liggi.
þriðja ágieiningsmálið, sem úr
átti að skera, var það, hvort strand-
línan ætti að liggja yfir firði og vík
ur, sem lengst ganga inn í landið,
eða inn fyrir hvern fjarðarbotn.
þetta s ðasta atriði hafði sérlega
mikla þýðingu vegna Lynn-f jarðar-
ins, því að undir þessu var komið
hvers eign hafnirnar urðu; en þaö
var einnig þýðingarmikið í sam-
bandi við Taku-voginn og Snettis-
han og Holkam firðina, sem allir
eru stórir og liggja á milli Portland
og Lynn fjarðanna.
Eins og nærri m.4 geta færði hver
hliðin fram sterk gögn máli sínu til
gtuðnings, sem hinni höfðu ekki
verið fullkunnug áður en málið var
lagt fram undirbúið 2, Júní. Nú
er því miklu hægra að gera sér grein
fyrir öllum málavöxtum en nokk-
uru sinni áður.
Um undirbúning mfilsius frá
hendi Breta, sem var undir umsjón
nönni, vil eg ekkert segja, en inn á
þttð munu ailir ganga, sera lesa
skýrsluna yfir allan gang þe.ss, að
frar» hjá engu atriði hafi verið geng-
ið, sem mulstað Canuda gat að liði
orðið.
Sko?un min é málalokunum verð
ur ef' til vill skiljanlegri með því að
taka f'ram hvert hirina þriggja á-
minstu ágreining.satriða.
Eg held, í fyrsta lagi, að við höf-
uni sfliiuað þnð fullkomlega með
wriiduni röknm, að allinn í Portlai d
tírðinuni væri norðan við eyjarnar
og »ð | au htf-’i þvj allar étt að til-
h-yra Canada.
í öðru lagi ál t eg, að við höfum
inlKftiiiiað, að til sé hin áminsta
fjallalina og að hún hljót.i eftir anda
samningfinna að vera mjög nwrri
sj warströndinni.
Yiðv k jandi þv(, að strardlíi an
ætti að leggjaet yfir firðinn, en ekki
inn fyrir hvern fjarðarbotn svo að
enginn þeirra tilhevri Canada, þa
ieyfi eg mér að segja, að eg ál t a
við höfum gengið þannig frá þv
atriði, að til þess hafi rnátt sann
g.arnlega ætlast, að niðnrstað>!
gjörðarnefi darinnar yrði Canada ■
Yil.
Um Lynn-fjörðinn er það að segja,
að BHiiikvæmt þeim reglum Breta
að t.aka til greina landnámsrétt
Bandar kjanna, þá var nauma«t við
þvi að búast, að skoðun okkar yrði
ofan a hjá nefndinni.
þetta sýnir, að samkvæmt skoð-
un ininni var niðurstaða meira-
hluta nefndarinnar, í tveimur til
fellunum að uiinsta kosti, ekki bygð
•v gögnum þriin, sem fyiir hendi
voni. Mér blandast ekki hugurum
þíið, gð Oarada átti tilkall til allra
eyjanna og ennfreuiur til fjallalm-
unnar rétt við ströndina.
Um dómsfitkvæðj Alverstones lá-
var ar hefi eg ekkert aunað að segja
en það, að hvernig setn eg reyui að
velta mnlinu fyrir mér, þá get eg
ekki breytt áliti mínu á því. Eg
sagði það daginu eftir að nefndin
gaf úrskurð sinn, og eg segi það enn
eftir nakvæma rannsókn og yfirveg
un, a<‘> eg gdt ekki skilið á hverju
nefndin byggir niðurstöðu s ua. Eg
var ekki me liuiur nefndari nar og
veit þvt ekki, hvað þar gerðist eða
fór fram, en cg ál t, að þeir Sir
Louis Jette og Mr. Aylesworth hafi
haft gilda ástæðu til að neita að‘
undirskrifa gjörðardóminn.
Eg álít það mjög ilt, að nefndin
ekki gerði út um merkin öll eftir
alla hina miklu fyrirhöfn og kostn-
að, sem í sölurnar hefir verið lagt.
Svæði það, sem merkjalfnan er enn
þá óákveðin á, er nálægt 100 mflum.
Cauada hefir ekki vald til að
semja um svona mal. Mtl þetta
hefir verið formlega afgreitt og h’.ot-
ið staðfesting jBaudaríkjanna og
Bretlands. Úrskurður nefndarinn-
ar er því bindandi og endilegur, og
það hljótum vér Canada menn að
gera oss grein fyrir og fella oss við,
hversu mjög sem vér tinnum til
þess, að vér ekki höfum fengið alt,
sem oss bar.“
* *
*
þannig farast Mr. Sifton orð —
manninum, sem af meiri þekkingu
getur um málið talað en ef til vitl
nokkur annar. Og óánægja meðal
Canada-manna yfir málalokunum
er almenu eins og gefur að skilja,
og þegar^ fyrstu fréttirnar af niður-
stóðu nefndarinnar birust vestur
yfir hafið, þá hraut mörgam góðum
Canada-manni ónotaorð af munni í
garð Breta, sem í bráðina var um
hinn ósanngjarna gjörðarúrskurð
kent. En slíkt var ekki nema í
bráðina. það sást mjög glögt á
Bandaríkjablöðunum, að þeim var
ekki um^skap þó vináttan á milli
Englands og Canada kulnaði og
sambandið veiktist Mikill fögn-
uöur var þar syðra yfir málalokun-
um, eins og við var að búast, og það
leyndi sér ekki, aö útlitið fyrir al-
varlega óánægju Canada við Eng-
land gerði fögnuðinn enn þá full-
komnari. Canada-mönnum rann í
skap, reiddust við Alverstone lávarð
og sarnaði við Breta, en við ná-
1 kvæmari yfirvegun áttuðu menn
sig á því, þegar úr þeim var mesti
hitinn, að hér var ekki neina um
tvent að tefla—annaðhvort láta
Bandarikjaouenn fá alt það, sem þeir
fóru fram é, eða eiga það s hættu,
að satnkoinulttaið milli þeirra og
Eoglendinga færi út um þúfur.
Bandaríkjauieun voru búmr að ].,ta
það mjög eindregið ft ser skilja, að
eini vegurinu til sanikoumlags væri
sá, að andstæðingar þeirta í agrein-
ingsmali þessu slökiiðu til. A
slikt var þeim fu 11 alvara, sást hezt
á því, hvernig menn þeir völdu fyrir
sína hönd.
öllum hinum inentaða heimi er
það fyrir niiklu, að gott samkomu-
lag haldist milli Breta og Banda-
r’kia manna, ea þýðingarmest er
slíkt auðskiljanlega fyrir Canada-
menn. Og hafi tilslökunin í Alaska-
landamerkjamálinu veriN nauðsyn-
leg til góðs samkomulags, þá var
ekki nema sjálfsagt að slaka til-
þannig líta Canada-menn á, eftir að
þeir hafa áttað sig.
tlEA’
SendiO hveitið yOar tiíw
THOMPSON, SONS & CO , L
Grain Commission Merehants, WINNIPEG
og látið þá selja það fyrir yður. Það mun hafa góóan árangur.
Skrifið eftir upplýsingum.

væri fústil að leggja a sig aukna halda fram, að vörurnar stigi ekki
toha til að hlynna að verksmiðju- j nauðsynlega i verði við aukria tolla,
iðnaðinurn austur frá. Og frjáls- j miðar þá ekki tollhækkunin til þ -ss
lyndu blö in skýrðu tafarlaust frajað svifta bóndnnri því frel-si að m"ga
þes-um ummælum R bhns; en f>>lk- j verzla þar sem honum bezt líkar, áit
ið gkelti við þvi skolleyrunum og þ;ss verksmiðjnmöanutn eða nokk-
stfiðfesti ummælin með atk væða-, urum öði um .-,k:ni neitt gott af? Er
Bóndinn ogr verksmiðju-
maðurinn.
grei'slunni viv fylkittKosriingttrnar.
HÖfundurámi st>arrirg iðar nmndi
þv hiklaust þykjast geta heimfært
það upp á Mamtohameun, að fram-
korna stjórnarformannsins sé eins
giSf. og þeir verðskuldi.
Nokkuð öðiu ni >li er að gegna
með innbua Norðvesturlttndsius
Stjómttrformaður þeirra, F W G.
Haultain hefir að vsu veri'’
að undanfíirnu tnlimi afturhalds
maður, eo aidiei iiefir hann oss vit
aulega fyr en nú intið fað h sé>
hiyra, »<** hann viidi hita hækka
tollana. II> ffi nokkuð slíkt á hon-
ekki nægur t mi til aðthækka t.oll-
ana þegar markaðurinn er orftirini
svo fullur af útlenduui vörum, að
innlenda varan liggur óseld í skap-
unum? Og væri ekki ranglitt
gaguvart hóndarram og verkamann-
i*>um, jafnvel þá að hækka tollinn
og útiloka útleudu vöruna? Er það
kki svo s irn aufskiiið og nuftvitaði
ai seljist útlenda vacan betur, þáú
getur slílct ekki stafað af neimi
öðru en því, að hún er ódýrari exa.
hetri e a hvortveggja? Og væri þá.
ekki heirnskale.t af bóndanum og
verkarnanninum að segja: „Eg vil
um skilist fyrir siðustu kosningar í 0,l^i kaupa utlendu vöruna vegnat.
í ritgerðinni „Skattálögur með
tollum,“ ^sem að undanförnu hafa.
b'rzt útdrættir úr í Lögbergi, segir
höfundurinn, að sérhvert land hafi
eins gófta stjóru og það verftskuldi,
og má slikt S langfiestum tilfeltum
vafalaust til sanns vegar færa. Hér
( Canada getur ma?ur vitað no^k-
urn vegirin, hvernig stjórnirnar
muni gefast—bæði saníbaiidsstjórn-
in og fylkjastjóinirnar—þekki mað-
ur stjórnarformennina. Stjórnar-
formafturinn velur sér samverka-
menn (ráðgjafn) við sitt hæfi og
meirihluti þingmanna fylgir honuui bændur fari sjálfir að grei*a at
að mttlum. þar verður með sönnu kvaeftVi með þvi að borga hærra verð ve ð fyiir nauðsynjar sfnar. Vfsfc
sagt, að „eitir höíðinu dansa liuiirn- j fyrír verkfæri s n o<£ aðrar na>ið hefir vellifan þeirra vnx'ð og það:
synjar? Eða skyldi það vera til , stórum á siðostu sjö árum eða siðart
þess liún er ódýrari og betri en inn-
lenda varaD; og vegna þess mér
verftui það á að spara penin>>a m;na.
með því að kaupa útlendu vöruna.
þegar eg næ til hennar, og hún auk
þeas hefir þau áhrif & innlendu vör-
una, að hún er vandaðri og fæstmeðl
betra verði en ella, þá greiði eg nú.
atkvæði með því að útlenda varart
verfti útilokuð frá canadiska tnark-
aðnum með hatollalöggjöf til þessi
eg ekki geti náð til hennar í'ramar
mér til peningasparnaðar og inn-
lenda varan, sem eg þá verð neydd-
ur til að kaupa, hatí ekkert við aÍP
keppa og geti versnað og stigið í.
verði?“
H’itollamenn segja, nð vellíðani
Norðvesturiandinu, þs grunar oss,
að hann væri ekki stjórnárformaður
þar nú. Nú vill hann lata hækka
to'.Iskattana á bændunum f Norð-
vesfcirlandinu og ætlar að beifcv öli-
urn þeim ahrifuoi, sern stöðu haus
og valdi fylgja, til þess að styðja
h tollameniiina við næstu Domin-
ion kosuingar.
E>’ það annars ekki einkennilegt
nokkuð, að stjórnarformennirnir í
Manitoba og Norðvesturlandinu
skufi berjaBt fyrir anknum álógum
á bændur til þess að þiiknast nokk
urum auðmönnum í mörg hundruð
mflna ijat lægft?
Hvaða nnnars skynsamlega og
sanngja* na stæðu skyldi menn i
þessir geta bent á, er með því mæli, • hænda hafi stórum aukist á s'ðustu
árum og þeir þoli því að borga hærra.
ir
Vafalaust sárnar Manitoha-mönn-
um það iilment að vita uú stjórnar-
forrnann sinn nota stöðu sína og
vald til liðveizlu verksmiftju milj-
ónaeigendunum f Austur-Canada.
Slikt hlýtur öllum þ«im að sárna,
sem hækkuftum tollum á innfluttri
vöru eru mótfallnir og það leyftnn
vér oss að segja, að Manitoba menn
muni flestir vera,—að minsta kosti
bændurnir. Ená hinn bóginn var
hér ekki viðöðru að búast fráhendi
Roblins. Hauu lýsti yfir þvf í verk-
8miðjumannagildi austur f Montreal
laust fyrir fylkiskosningarnar síð-
ustu, að flokkur sinn f Manitoba
Igangurinua I ta ekki skynsetnina: frjálslyndi fl'ikkurinn komst til
koma til söguunar hér, heldur ein
göngu pen ng v verksmiðjuim nn
anna? Finst inönnum, e>a réttara
sagt, búast þeir Roblin og Haultaia
viðaðgeti talið bændum trú um,
að vei ksmiðjumennirnir sé svo á
hjarni sttddir efnalega, að þeir
(bæmlurnir) eigi aðleggja ásigauk
in útgjöld til aó auka tekjurnar af
verksmiftjuiðnaðinum? Sa það satt,
semsagter, að verksmiðjurnar kom
ist ekki nú yfir starf sitt—að pant-
anir liggi þar mánuftum amsan óaf-
greiddar—og sé það enn fremur
satt, sem verksmiðjumenn sjálfir
valda í landinu. en hvers vegnaekki
að lol'a þeirri vaxandi v dl ðun að>'
halda áfratn? Eru nokkur lög fyr-
ir því, að græðist bóndanum meira.
fé en útheimtist til að geta varisfc
sveit, þá skuli það renna í vasa
verksmiðjumannaana í Austur-
Canada? Nú er það viðurkent, að;
þrátt fyrir tolllækkun Laurier-
stjórnarinnar hefir canadískum verk-
smiðjuiftnaði farnast betur 4 síðustu
árum en nokkuru sinni áður. Vegnæ
verksmiðjumannanna er því alls
engin þörf að hækka tollana; þeir
karlar eru engir gustukamenn.
STEELE’S
Borgun út í hönd eða
lán með góðum skilm.
Ef piltur elskar stúlku — hann um það.
Ef stúlka elskar pilt — hún um það.
Ef þau giftast — þau um það.
Ef þau byrja búskap, þá komum við til sögunnar til þess
að hjálpa þeim til að hreiðra um sig, og það er undravert
hvað við getum gert það ódýrt. Dálítil borgun út í hönd,
og afgangurinn í vikulegum eða mánaðarlegum afborgunum,
gerir þeim mögulegt að fá allan þann húsbúnað, sem þau
þurfa. Því ekki að byrja búskap og láta sér líða vel?
The C. R. STEELE Furniture Co.
% 298 MAIN STIýEET, ^