Lögberg - 04.02.1904, Blaðsíða 4

4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 4. FEBRÚAR 1904,
J'ÖQibeig.
®or. SSTí Uiam JU>r. og <§t.
Söinniyrg, JRan.
M. PAUUSO.N’, Edltor,
J. A. OLONDAL, Bua.Manager.
utanáskrift:
The LÖGBERG PKINTING 4 PUBL. Co.
P. O, Box 136., Winnipc*. Man.
FÍ7nlv.daiiÍ7in Ftiráar, 190\
Þorrablótiö
var sérlega vel sótt, aö eins örfá
sæti óseld, og mun þess rétt vera
til getiö, aö enginn sjái eftir að
hafa þar veriö. Utanbæjarmenn
voru piargir bæöi sunnan og norö-
an línunnar. Alt fór sérlega vel
og reglulega fram meö því sætin
voru númeruö og hver gestur gat
gengiS hiklaust til sætis síns.
Þegar snæöingi var lokiö skemtu
menn sér viö ræöuhöld, söng, spil
og dans, eftir því sem hver haföi
kunnáttu og smekk til. Aöal-
ræöumennirnir voru: Björn Hall-
dórsson (miuni í^lands). séra Jón
Bjarnason (minni forfeöranna),
séra F. J. Bergrnann (minniVest-
ur-íslendinga), séra N. S. Thor-
láksson (minni kvenna), B. L.
Baldwinson (minni konungs); en
auk þeirra héldu margir stnttar
ræöur og tveir menn fluttu kvæöi:
Signröur J. Jóhannesson og Jón
JÓDSson (frá Mýri). Á eftir ávarpi
ólafs S. Thorgeirssonar. forseta
klúbbsins, var sungið kvæöi eftir
H. S. Blöndal og á eftir minni
íslands kvæði eftir hinn sama. Á
eftir minni forfeöranna var sungið
,,ísland! farsælda-frón“ eftir Jón-
as Hallgrfmsson; á• eftir minni
Vestur-íslendinga, ,,Hvern faðmi
gæfan góöan mann“ eftir Einar
Hjörleifsson; á eftir minni kvenna,
,, Fósturlandsins Freyja“ eftir
Matth. Jochumsson, og á eftir
minni konungs, ,,God save the
King. “ Prógrammiö varprentaö
í vönduöu bæklingsformi og lagt
hjá hverjum disk, og gátu því all-
ir tekið þátt í söngnum. Vér
prentum hér þrjú frumort kvæöi,
tvö eftir H. S. Blöndal, sem sung-
in voru, og eitt eftir S. J. Jó-
hannesson, borið fram af honum
sjálfum. Ennfremur flytur Lög-
berg hér ræðu séra F. J. Berg-
manns, sem hann var svo góöur
aö gefa því til birtingar.
Eitt af því sem prýddi borö
,,Helga magra“ var ísl. fálkinn á
bláum grunni, sitjandi og horfir
til vinstri, eins og hann er nú viö-
tekinn á íslandi, málaöur af Mr.
Fr. Swanson, mesta listaverk.
Aö mörgu leyti tók samsæti
þetta fram því í fyrra og ,,Helga
magra“ ertil þesstrúandi aö láta
Þorrablót sín veröa fullkomnari
og ánægjulegri meö hverju árinu
sem líöur.
Oeiiðirnarí latinnskólan-
urn í Reykjavík.
Oft hafa sögur af því fariö, að
ástandiö í lærða skólanum í
Reykjavfk væri ekki eins gott og
þiö ætti aö vera, en aldrei hefir,
s/o vér munum, skörin fariö upp
I bekkinn þar í skólanum eins og
núna í vetur eftir íslenzku blöö-
nnum og prívatbréfum frá Reykja-
vík aö dæma; og óhætt erað full-
yröa þaö, aö hér í landi mundi
skólastjórn, hvaða skóla sem væri,
taka eftirminnilega í strenginn ef
laerísveinarnir leyföu séraöra eins
óhæfu eins og skólapiltar f latínu-
skólanum hafa gert sig seka í.
Vér álftum réttast aöskýra frá at-
Wrðnm þeim, sem f skólanum
hafa gerst í vetur, meö orðum
,,Fjallkonunnar “, því aö hún
virðist bera blak af piltum aö svo
rniklu leyti sem hún sér sér fært.
Sagan veröur nógu ljót samt.
Fyrst dregur blaöiö athygli
manna aö því sem ónefndur stú-
dent skólans ritaöi sföasthöiö vor
um andlega og líkamlega óholl-
ustu í skólanum, sem leitt hafi til
ýmsra umbóta, er ætla heföi
mátt, aögeröi skólavistina ánægju-
legri og skólapilta ánægöari en
undanfarna vetur. ,,Enþaö hef-
ir fariö á aöra leiö“, segir blaöiö;
,,er þaö ljót, en þó sönn saga.
Þaö sem af er skólaárinu hafa ver-
iö þar sífeldar óeiröir og hreöur,
og nú upp á síökastiö gerst þar
þau tíöindi, sem vér ætlum dæma-
laus eöa dæmafá í sögu skólans,
og sem ættu ekki aö geta komiö
fyrir í neinum skóla. Auk ýmsra
atvika, sem öll bera vott um ó-
hæfilega óhlýöni og sorglegan, al-
geröan viröingarskort hjá piltum
fyrir sumum kennurum og stjórn
skólans, hurfu þar í vetur 2 proto-
kollar, og vitnaöist ekki, hver
hvarfinu olli.
En — loks geröust helztu tíö-
indin 28. Nóvembermánaöar. Þá
voru f 2. bekk í stærðfræðisstund,
kl. ro—1 oYx f. m., allmörg blcö
meö árituöum einkunnum skorin
upp úr einkunnabók bekkjarins
og blööunum stungiö í ofninn.
Inni í bekknum voru 17 piltar.er
þetta skeöi, og hefir því brotiö
veriö framiö að líkindum af ein-
hverjum þeirra, einum eöa fleiri.
Stiftsyfirvöldin létu setja þess-
um 17 piltum 2 kosti, annaShvort
aö hinn seki eöa hinir seku gæfi
sig eða væru gefnir fram, eda ef
brotiö yröi eigi uppvíst, yröi þeim
öllum vísaö burt úr skólanum, er
viö voru, gegar brotiö var framiö.
Þessari ráöstöfun tjáöi kennara-
fundur sig samþykkan.
En þrátt fyrir rannsóknir og
yfirheyrslur uppgötvaöist ekkert.
Enginn piltur gaf sig fram og
enginn varö til að Ijósta upp.
Með bréfi frá 3. þ. m. úrskuröuðu
því stiftsyfirvöldin, að meö því
þessir 17 piltar ,,með framkomu
sinni gera sig samseka í hinu
framda* broti, skuli þeim öllum
vísað burtu úr skólanum. “
Þannig voru þá 17 piltar rekn-
ir úr lærðaskólanum. Af þeim
voru margir alsaklausir í broti
þessu; hið eina, sem þeim var
gefið aö sök, var þaö, aö þeir
gátu ekki eða vildu ekki segja til
hinna seku. Ymsum feörum og
fjárhaldsmönnum þótti samt ekki
skynsamlegt eða réttlátt, að leggja
þessa sömu þungu hegningu,
þyngstu hegningu, sem skólinn á
ráð á, á alla jafnt, saklausa eða
saklitla og seka. Áfrýjuðu 9 menn
úrskuröi stiftsyfirvaldanna til
landshöföingja. Landshöíöingi,
Magnús Stephensen, á einn af
þessum 17 piltum og taldi sig því
málinu of nákominn til að fella
úrskurö í því. Varð þá háyfir-
dómari L. Sveinbjörnsen aö úr-
skurða í málinu í landshöföingja
staö.
Hefir háytírdómarinn þegar
lagt fyrir stiftsyfirvöldin aö veita
inntöku aftur nú þegar f 2. bekk
próflaust 18 piltum af þessum 17,
ef fjárhaldsmenn þeirra óska þess.
En hvaö hina 4 pilta snertir, þá
er látið sitjá við úrskurö stiftsyfir-
valdanna. Skulum vér nú ekki
aö þessu sinni leggja neinn dóm á
þaö, hve réttlát sú hegning er,
sem þessir piltar hafa hlotiö. Um
það geta jafnan veríöskiftar skoö-
anir. Skiftir þaö auövitaö miklu
í þessu máli, aö sennilegt er og
mikil lfkindi tii, aö þeir fái, ef
óskaö er, aö taka próf f vor.
Þaö léynir sér ekki, aö háyfir-
dómarinn hefir viljað gera það, I
sem í hans valdi stóö, til að greiða
úr þessu máli, og vér teljum þaö
vel og viturlega afráöiö af honum,
að opna skólann þó fyrir þessum
13 piltum. Að leggjasömu hegn-
ingu á alla piltana, hvort sem á
þeim hvíldi nokkur sektargrunur
eöa lítill eöa enginn, var í flestra
augum hvorki skynsamt né rétt-
látt, og heíði aldrei leitt annaö en
ilt af sér.
En fáum mun líklega þykja
sem vegur og álit skólans og skóla-
stjórnarinnar hafi vaxið af atburö-
um þessum. Skólastjórnin rekur
pilta út úr skólanum í stórhópum;
landsstjórnin leggur fyrir aö ljúka
upp fyrir þeim aftur. Skólapilt-
arnir löðrunga kennarana og
skólastjórnina, skólastjórnin löör-
ungar aftur piltana og landsstjórn-
in löörungar enn aftur skólastjórn-
ina. Aö hverjum ráögjafinn
mundi rétta löðrunginn sinn, ef
til kæmi, er ekki gott að segja.
Til þess aö komast út úr þessum
ógöngum eru loks 4 piltar af 17
reknir úr skólanum. Var þaö
auövitaö, aö seinasti skellurinn
yröi látinn koma einhverstaöar
niöur. Er vonandi, aö hér hafi
ekki svo tekist, aö srr iöur sé
hengdur fyrir bakara.
Mikið væri tilvinnandi, að þessi
sorgarleikur hefði aldrei veriö leik-
inn. Leikslokin eru ekki fram-
komin enn, og munu þau efalaust
á sínum tíma ekki ósögulegri en
þaö, sem búið er“.
Nærri má geta.hvert piltarekki
hafa fengiö vind í seglin viö þaö,
aö burtrekstrarúrsk. skólastj.
var',ónýttur, enda voru þeir ekki
fyr komnir í skólann aftur en ó-
eiröirnar hófust á ný í sama bekkn-
um; sjö piltar gengu burt úr tíma
í óleyfi kennarans, en komu þó
aftur næsta dag og fengu þá ekki
sæti í bekknum, vegna þess þeir
vildu ekki biðja fyrirgefningar á
óhlýöninni daginn áöur. Stukku
þá fimm pilta þessar til og sögðu
sig úr skóla, en tveir voru reknir
og hefir enn ekki heyrst, aö þeim
burtrekstri hafi verið áfrýjaö til
landshöföinga. En svo er ekki
hér meö búiö. Rétt þarna. á eít-
ir sprengdi einhver skólapiltur,
eöa einhverjir, upp hitunarofn í
bekknum meö púöri og urðu af
því talsverðar skemdir. Ekki lít
ur út fyrir, aö skólastjórnin hafi
fengiö aö vita ’nver fyrir þessum
síðasta óskunda gekst og skoraöi
hún því á bæjarfógetann aö hefja
sakamálsrannsókn, hvort sem þaö
hefir nokkurn verulegan árangur
eöa ekki. Vegna óeiröanna. var
skólanum lokaö tveiniur dögum
fyrir jólafríið.
Otdráttur úr ræðu
Mr. Greenway i fylkisþinginu 26.
Janiiar síðastliðinn. —A thuga-
setndir við ráSsmensku Roblins
—Hvernig almenningsff er
ausiS i vissa stjórnarvini.
Mr. Greenway byrjaði ræðu
sína meö því að segja, aö vissir
vinir sínir ætluöust til þess af sér,
að hann svaraði ræðu þeirri, sein
Mr. Roblin hefði flutt og kallað
fjármálaræðu; sjálfur sagöist hann
álíta, aö til þess væri ekki ætlandi
af sér eftir úrskurð kjósenda viö
síöustu kosningar, aö hann héldi
uppi jafnsterkri baráttu nú eins
og á fyrri árum sem leiðtogi and-
stæðingaflokksins. Eftir síöasta
úrskurö fylkisbúa áleit hann sfna
einu skyldu á þingi aö mæta þar
sem fulltrúi kjördæmis þess, sem
hann hefir mætt fyrir í fjölda
nörg undanfarin ár, aö andmæla
því, sem ekki er samkvæmt hans
eigin skoöunum, og láta þar viö
sitja. En vinir sínir vildu fá sig
til að gera dálítiö meira fyrir þá.
Hann sagði sig langaði til að vera
sanngjarn í öllu sem hann segði,
enda stæöi hann eins vel að vígi
með að geta það eins og nokkur
stjórnmálamaöur meö því hann
hefði eftir engum pólitískum á-
vinning að keppa. Saga Mani-
toba-fylkis frá fyrri tímum, sem
hann var meira og minna viðrið-
inn, sagöi hann, aö væri sér ein-
mitt við þetta tækifæri sérstak-
lega minnistæð í vissum atriöum.
Hann mundi vel eftir fyrsta þing-
inu, sem haldiö var í þingsal þess-
um fyrir tuttugu árum síöan þeg-
ar vinur hans, Mr. Norquay, var
stjórnarformaöurinn f Manitoba.
Hann mundi vel eftir því, vegna
þess viö það tækifæri voru báöir
flokkarnir á þingi algerlega sam-
hljóöa um mál, sem fyrir þingiö
var lagt og, af þinginu, fyrir kjós-
endur. Hann mundi eftir því
þegar vinur hans lagöi frumvarp-
iö um réttindakröfu Manitoba-
fylkis fyrir þingiö, og eftir ræö-
unni, sem hann var svo vel vax-
inn aö flytja, til stuönings kröf-
unum, sem fram á var fariö í
frumvarpinu og nákvæmlega voru
þar dregnar fram. Jafnvel þó
þar væri viö því búist, aö Mr.
Greenway geröi athugasemdir við
ræðu stjórnarformannsin, þá gerði
hann þaö ekki. Hann settist niö-
ur við skrifborð sitt sem leiðtogi
andstæöinga flokksins, skrifaöi
stjórnarformanninum bréf og lét
afhenda honum þaö þegar hann
haföi lokiö ræöu sinni; í því bréfi
benti Mr. Greenway stjórnarfor-
manninum á það, aö því, sem
frumvarpiö færi fram á. mundi
bezt veröa framgengt með því aö
hafa heimullegan þingfund. Hiö
sama mundi hann enn segja ef
um svipaö væri aö tala. Og all-
ur þingheimur í einum anda gekk
á heimullegan fund, og allir komu
sér saman um það, hvaö Mani-
toba-fylki ætti að fá og kæmist
ekki af án og því bæri meö réttu.
Og til þess aö leggja mál þetta
fyrir Dominion-stjórnina voru
t/eir þingmenn valdir: stjórnar-
formaðurinn og forseti þingsins.
Þeir fóru austur og lögðu árang-
urinn af ferö sinni fyrir þingiö
þegar það kom saman næstfþess-
um þingsal áriö 1885; en árang-
urinn var alt annað en það, sem
fram á hafði verið fariö. Þá áleit
Mr. Greenway þaö skyldu sína að
viöhafa alt aöra aðferö og and
mæla af öllum mætti því, sem þá
vpr lagt fyrir þingiö til samþykt-
ar. Andstæöingaflokkurinn var
einkar fámennur við þaö tæki-
færi; og þótt núveraudi stjórnar-
formaður sæti þá ekki á þingi, þá
haföi Mr. Greenway eindregiö
fylgi hans, því aö Manitoba-fylki
fékk ekki þaö, sem um var beöið,
og í staðinn fyrir löndin var slett
í fylkið skitnum $icx),000 á ári.
Þá sýndi Mr. Greenway fram á
það í ræöu, hvaðan vænta ætti
fylkistekjanna á síðari árum,
nefnilega af löndum fylkisins.
Eitthvaö svipaö vakti nú fyrir
stjórnarformanninum í því sem
hann kabaöi fjármálaræöu stjórn-
arinnar; og með því aö ávíta
stjórnina í Ottawa fyrir aö gera
ekki skyldu sína, ætlar hann sér
aö vekja mál þetta upp og krefj-
ast betri kjara. Vissi hann þaö,
aö sá stjórnmála flokkurinn, sem
hann telur sig meö nú í dag, hefir
aö svo miklu leyti sem í valdi
hans hefir staöiö
LOKAÐ DYRUNUM
gegn öllum kröfum um bætt kjör
Manitoba-fylkis áókomnum tfma?
veit hann þaö, aö leiðtogarnir þá
sögðu, að meö því, sem fyrir
þingiö var lagt, væri máliö endi-
lega til lykta leitt? -Einmitt það,
sem við þá hræddumst. þetta
segist nú stjórnarformaðurinn ætla
sér aö vekja upp. Mr. Green-
way sagðist vita, aö Roblin væri
þörf á því, hann vissi, aö honum
var ekki hægt aö láta tekjurnar
mæta núverandi útgjöldum; eng-
um var það kunnugra en Mr.Rob-
lin, og nú ætlaði hann aö villa
mönnum sjónir meö því að segja,
aö hann ætlaöi aö krefja Dom.
stjórnina um bætt kjör til aö geta
mætt hinum óstjórnlegu útgjöld-
um, sem stjórn hans hefir innleitt
síöan hann kom til valda. Það
var afturhaldsstjórn, sem samn-
ingana geröi við fylkið fyrir hönd
Canada, og þaö var afturhalds-
stjórn, sem aö samningunum gekk
fyrir hönd Manitoba-fylkis. Og
meÖ því stjórnarformaöurinn hefir
nú gengiö inn í afturhaldsflokk-
inn, þá ætti hann aö láta sér vel
lynda aö bera vandann af því,
sem sá flokkur hefir á hann lagt.
Mr. Greenway skyldist það á
stjórnarformanninum, aö einhver
ágreiningur væri milli hans og
Dom. stjórnarinnar, og yfirskoö-
unarmanni Dom. stjórnarinnar
væri þar um aö kenna, manr'i,
sem því embætti heföi haldið síö-
an hann (Mr.Greenway) var Dom.
þingmaöur. Haföi ekki stjórnar-
formaðurinn lesiö um það, hvern-
ig afturhaldsmenn reyna aö gera
númer úr því, aö yfirskoöunar-
maöur þessi hafi gert skyldu sfna
og tekiö að sér málstaö þjóöar-
ínnar meö þrí aö verja almenn-
ingsfé fyrir Laurier stjórninni?
Mr. Greenway sagöist hafa
reynt viö síöustu fylkiskosningar
aö vera sanngjarn viö andstæö-
inga sína, og aldrei dregiö fram
neinar tölur, sem hann ekki áleit
nákvæmlega réttar, til aö hafa á-
hrif á kjósendur. Hann heföi
lagt mikla áherzlu á þaö aö láta
ekki leggja fyrir sig neinar tölur
sem ekki væri í alla staöi réttar og
áreiöanlegar. Þetta hefði engum
átt aö vera kunnugra en stjórnar-
forinanninum; en þó aldrei nema
honum hafi veriö þaö kunnugt, þá
hafi hann gert s^r (Mr. Green-
way) mjög rangt til og það hafi
sér falliö illa. Mr. Greenway
talaði f Carman snemma í kosn-
ingaundirbúningnum á síðastliðnu
ári og lagði þar fram sömu töl-
urnar til samanburðar eins og
annars staðar,—sýndi muninn á
stjórn þeirri, sem hann hafði ver-
iö formaöur fyrir, og stjórn Rob-
lins, og eftir hans beztu vitund,
tilfæröi engar tölur, sem ekki
voru nákvæmlega réttar. Hann
áleit, að alt, sem hann hefði þar
sagt, heföi verið rétt og satt og
hann kallaöi Mr. Roblin til vitnis
um, aö svo heföi veriö. Hann
hafði nú í höndunum ræöu, sem
stjórnárformaöurinn hélt í Car-
man 31. Marz 1903, litlu síöar.
Sú ræða var gefin út f bæklings-
formi til hjálpar við kosningarnar.
Þegar hann leit yfir ræöu þessa,
sá hann, að nafn hans stóö oft á
hverri b.aðsíöu. Hann sá, aö
víða var vísaö þar til ræöunnar,
sem hann hélt f Carman, ogkomst
aö þeirri niöurstööu, aö hann
hlyti aö hafa komiö við kaun
stjórnarformannsins meö ein-
hverju, sem hann heföi þar sagt.
Hann sá nafris síns þar getiö eitt-
hvaö níutíu sinnum og aö eitt-
hvaö var talaö þar um eitthvaö,
sem hann heföi átt aö segja á
þingi um blaðið Winnipeg ,,Tele-
gram. “ Hann kannaöist við aö
hafa sagt það, að blaöið ,,Tele-
gram'* heföi fengiö ofmikið af
almenningsfé
þAÐ VAR SVÍVIRÐING .
aö verja fé almennings til þess að
styrkja blað, eins og þar hefir
veriö gert.
Hann tilnefndi þær tölur í á-
heyrn stjórnarformannsins og þaö
var því óþarft aö bera blaöiö
,,Free Press" fyrir því; það var á
allra vitund. Hann kannaöist viö
aö hafa sagt þetta þá, og hann
sagðist segja þaö enn. Hann
sagðist hafasagt, aö blaöiö ,,Tele-
grarn" hefði tengið $23,641—þaö
dytti sér ekki í hug að taka aftur.
Svo væri sagt hann hefði brugöið
„Telegram" um lygi—þaö tæki
hann aldrei aftur. Hann haföi
bent á, aö stjórnarprentun heföi
kostaö fylkiö $17,000 áriö 1898,
en $37,000 áriö 1902. Stjórnar-
formaöurinn vildi heldur láta hann
taka áriö 1899 til dæmis. Hann
sagöi, aö þessi samanburöur sinn
væri sanngjarn og réttur. Hann
sagöist hafa tekiö árið 1898 til
dæmis vegna þess þá heföi engar
kosningar veriö. Allir vissu, aö
kosningum fylgdi mikil aukaprent-
un, þess vegna tók hann vana-
legt ár, sem var hiö eina rétta.
Mr. Greenway neitaði aö hafa
sagt þaö, aö prentunarkostnaður-
inn áriö 1899 hefði ekki verið
nema $17,000; hann var $31,-
lii. 37—nærri helmingi meiri.
Þaö var ósatt, aö hann heföi gert
tilhæfulausar staöhæfingar. Ef
stjórnarformaöurinn vildi láta sig
njóta sannmælis, þá ætti hann aö
taka þann áburð aftur. Hann
sagöist ekki vera hér einungis aö
bera blak af sér, heldur flokk þeim
sem hann heföi veriö leiötogi fyr-
ir yfir 20 ár. Hann bað vini sína
aö minnast þess, aö síöasta árið,
sem hann var viö völdin, hefði
kjörskrár veriö prentaöai og allur
annar nauösynlegur prentunar-
kostnaöur í sambandi viö kosn-
ingar. Síöasta ár hinna heföi
prentunarkostnaðurinn veriö $36,-
971-37-
(Meira).
ísland.
FTeiI sit þú enn eykonan austnr I sjá.
þú ísfold, vor m<5tiir hugumkæral
Þér vinblýju kve?5jurnar Vínlands-strönd-
um frá
enn vilja börn þín einum rómi færa.
Því hvar sem um heiminn aS liggur vor leiS
ei liSur oss feðrastorS úr minni.
Og ljúft er að vinna og efna vel þann eið
að unna þér, sena barnið móður sinni.
f huga hvers sannarlegs sonar þíns er
það sífelt, og bezt hann áfram hvetur,
að verða hann megi til vegs og heiðurs þér,
og verkin sýni hvað þinn niðji getur.
Þín sæmd er vor heiður, og sómi vor þinn,
og sýnt skal í orði jafnt og verki,
að flokkurinn heitíri æ feðra-arfinn sinn
og fylki þétt nm gamla íslands merki.
Þinn nýfengni sigur og nýunna þraut
að notum og gæfu verða magi.
Og falli þér blómgun og blessun öll í skant,
og birti nú af sönnum heilladegi.
Hannes S. Blöndal
Drápustúfur.
FlUTTOR AÐ þoRRABLÓTl „HbLGA MAGRA "
29. Jan. 1904.
Fyrr þá feður vorir
fögnuðu heiðnum Rögnum,
fórnar-elds að arni
íturmenni nýtust
sátu og bljúgir blétu,
Baldur og föður galdra;
. glaðir síðan goða
ginnhelg drukku minni.
Þrúðug þá við goðin
þjóðmæringar fróðu
festu heitin föstu:
frónið verja tjóni;
sömdu lög er sæmdu—-
sjálfs f nafni—frjálsum;
stýrðu síðan storðu,
sterkir í orði' og verki.
Helgi ólmum ylgi
áflar vaitti bráðir.