Lögberg - 26.01.1905, Blaðsíða 6

6
LÖ'GBERG, FIMTUDAGINN 26. JANÚAR 1905.
*ik JfcoatjUt. jfc i&.dL.SJiiUt.ék.út.iai.&íi&.i&.iZí&.M.
L Ú S í A
HÖtíFKEYJAX Á DARUAÖTAÐ
•eí aði að vera dálitla stund úti og bað frú Dalton að
yúrgefa sig og fara inn.
„Má eg Já ekki senda þér sjalið þitt .•'" < spurði
frú Dalton auðmjúklega.
„Nei, lánaðu mér þitt.“ og hún fieygði því yfir
sig. Við það ■iosnaði blómið í hárinu á henni. en hún
losaði það vandlega úr sjalinu og stakk því í barm
scr.
Hún gekk bratt yfir á enda gangstéttarinnar.
ballaði sér fram á handriðið og horiði i attina til ko£-
ans. Þó ljós hefði lifað í kofánum þá hefði hún ekki
séð það jjaðan sem hún stóð; en hún hélt það ætti að
sjást, og þegar hún nú ekkert ljós sá þá þóttist hún
rita, að litla snotra herbergið væri autt og liarrv —
iarinn. Hún stóð þarna hreyfingarlaus um stund, og
:;lt í einu vaknaði hjá henni löngun til að ganga út
ið kofa uun.
í fyrstu fvrirvarð hún sig fyrir löngun þessa. en
svo taldi hún sér trú um, að ekkert gerði þó hún færi.
W/i Ilarry farinn þá gæti henni verið svölun í að
sjá kuíann hans; væri hann ekki farinn þá fengi
lunn samt aldrei að vita það, að hún hefði kontið
beini undir hjá honunt.
Hún var einstæðingur í heiminum. Ilefði hún
átt n-.oður á lífi þá hefði hún flúið til hennar, kropið
niður við kné hennar, sagt henni fra öllu og leitað
þar huggunar og leiðbeiningar; en í þessu efni hafði
hún bókataíicga ekki til neins að snúa sér.
Löngunin til þess að gangjy'út að kofanum jcJcst
þangað til hún varð óviðráðanleg.
Ilálfhrædd gekk hún niður tröppurnar, yfir um
grasflötinn og inn í skóginn. Fimm mínútum siðar
hljóp grannvaxinn kvenmaður í svartri yfirhöfn á
eftir henni. I*að var Maria V erner.
Lúsia, :em ekki vissi að henni var fylgt eftir. gat
haidið stígnum með hjálp tunglins, sem sló ljósum
íiekkjum á jörðina inn á milli trjánna, og cfiir htla
stund s.i hún kofann i btla rjóðrinu. I»að sást ekkert
ljós í giufganum og einhver þunglyndis og eyðiblær
var yfir öllu. örvæntingarfull hallaði f,usía sér upp að
trjáboi og þr\ sti hendinni að brjósti sér. Já, liann hafði
farið, og hún var ein eftir með hjartasárið. Aldrei
framar mundi hún fá að sjá hann.
.mdan eins og til þess ad láta hana ekki freista si:
„Réíðist mér ekki. Hafið ekki — ekki — ilt álit a
r.'.cr—“
„Eg ilt álit a vður? Fyrir hvað?“
„Fyrir að koma hingað í nótt. Mér var sagt þér
væruð farinn. og eg kom til þess að sjá staðimn þar
sem þtr iiofðuð átt heima. Hlustið þér á mig. Harrv
eg verð að tata. Þér áttuð að biðja mig þess; srn úr
þvi þér ei-ki gerið það þá tala eg án þess. Eg ætsía að
segja yður paðr sem þér eruð. o<í dramblátur tál að
hlýða á.“ •
, ,Eg dr.T.ublátur!“
„Já. fiarry. Svo dramblátur, að þér viljið ekki
borfa á mig — &já »rtg“
Þetta var meira en ne»kkur maður gat þolað. Lágt
vtin rcis upp Ira brjósti hans. og hann tók Lftsíu í famg
sér og h.oriði í atigxi hennar þangað til hún huldi þau
upp við brjóst hans.
„Já. þér crtið draanblátari en eg,“ sagði hún lágt
<»g síwu'i; „pví eg íiefi átt það á hættu að koma alfa
leið hingað til þess að segja yður hvað rnér býr i
Lrjósti, og að nvaða niðtarstöðu eg hefi kotmist.**
vissuð, að eg elskaði yður.“
„Neir uei/ svaradi hann. „Komið þér nát-dLskan
mtn. Ilniýsið fólk má ekki sjái yður hér.“
„Ilvtr svo sem ætti að sjá mig. Harry ?“" aagði
lnnv og hló rtð. Og þegar hanw *afði að henni ójailið.
I ' j> st. I. .„n kossi á báðar hentfcrr hennar.
„l'.no-iiiiT," svaraði hann. „Hope er heimat Ctjá
veik.’í konur.niB og eg er á verðí; fyncr hann. Það eir asm
cugan að ge a.. En komið þér nú.“'
„'vei," sagði hún blíðlega, etn samt alvarkjja.
„I>ev kofoið ekki rneð ntér. Eg: fer En þér kona-
ið á nnjtTgnrk."
„Já,.á morgim.“
„Og þá má allur heimurinn; vitai cthh l>etta?“
„Allur htiiHurinn," sagði haan.
l«a sig og; fara. og það er ekki honnm likt að snúa aft-
ub: Slíkir menn í slíku ástandi fara æfinlega af landi
buwtv og ham» verður kominn á skip áður en hfm veit,
a<) kann er farinn.“
„Svo hfurveit það þá ekki, að hann fór?“
„Nei,“ svaraði hún, og glotti illúðlega. „Hún
heldttr;. að húni Ibafi fest sér hann með lífi og sál. Og
það hefði henni líka tekist ef hann, aulinn sá arna,
væri ekki alveg. eíns samvizkusamur og hann er. Það
er auinar þrándur í götu þessi samvizka, lávarður
minn. Hvað þakklát við niegurn vera fyrir það að hafa
ekki slíkan ómaga í eftirdragi; þér og eg.“
Hann gekk að hliðarborðinu, lielti brennivíni í
staup, og;drakk.
„Segið þér-, að hún hafi farið út í skóg til lians um
rlún’ IvA sti haainni að skilnaði: <»g, Mji'óp frá honunaf þetta leyti nætur og það einsömul?'1
bloðrjóð og: uieð hjartslátt.
„Já, iiún fón til Itans, og það einsömul. Er það
i lann -U.tö kngi í sönut sponum var eins 035 ekki ótrúlegbum jafn stolta og siðvanda stúlku eihs og
haiín vissi bvwrkói i: þennan heim né. aunam. Siðan gekk Lúsia er ; Þér verðtð að hegna henni fyrir það síðar.
hann i hægðltui siianam heim að kofammm. en þegar F11 áfram nú ; það veitir ekki af tímanuni.“
„Og hver ei hún?1*
„F.g h -fi \ hrvegað' ait, sem þér sögðtrð, og—og—j l'ti fyrir og rak upp hljoð.
Harry—verð eg að segja það? Mér er sa«na.“
.A ður er sama?“’
„Nei,‘f sagðþhann og var í vondu skaþi. * v
Hann gokk að leynihA,nnu- W */*.;wnn, rað-
að hann Irennir hneig en séttist niðlir á steintröppuna ;uli gnteinunurn og rak hann i skrána. Leynihólfið opn-
aðfsl g þau; stcðu nokkur augnablik þegjandi og
þangað kom vanr eims- og hann vaknaðf til fullrar með- p
vitundar, og þu. aklagaði samvizkanihanM svo harðlega.
„Hvað hefi eg aðhafst ?“ hrópað'f ltemn. „Hvaðtj borfðn á skrautmunina.
hefi eg geit; (Ú,. drotoingin ntín., Eg;.9«iin hefði átt a , ./I'akið"<þaðrst»J»ta,“ hvíslaði Maria.,, Skrautkerið
„Já. mér ci sama. Hvers vegna ekkii? Hvað geiT- ! var* >ður vi<Tmér, á eg að draga yðtir íridtir til mín? 1 I*™**4
Net, aklrei altiret. Eg vri 1 heldur deyja en gera það. . Hann kinkaði.kolli og tók það fram.
Dcyja ! Flocti ec dauði; en eg verð a® flvja. Já, eg 1 „Takið nú fimm eða sex aðra muni og fclið þá
inni í herhergj,yðar,“ sagði hún. „Takið J>á beztu.“
lertte er ehki ra'igu’mikið illmenni og ötm-nni til þessí; "Fg veit það. eg veit það," sagði liann óþolinmóð-
Sagan. sem að d:aga þessa göfugm og saklausu kuram itiður til sin. ij**®*.
Xei, eg skal fara<.“ .Jæja. áfratni þá,“ sagði hún með myndugleik;
Hann rótti; hendiina i áttina til blettsins. þnr sc;i \ ”t*að hjálpar: ekki að slora. Bíðið þér við,“—því hann
| Lúsía hafði staðið. 1 hafði orðið'. Iiemn samferða út i dyrnar— „Þér megið
„Yertti sæí.. drotningin ntín. Þaft <rr þin vegna__ ekki iiafa þatta hvíta brjóst. Skógarvörðurinn gæti
ir það mér hvað heimurinn segir ef þér elskið mig.r
(ig [icr elskið nug, Hiairr} .“
„Já. t g lska vðu®v“ sagði hann, og orðin létti veÆ 'tr<) a,ð 1 a a raicðan enn þa er tími til [>óss. Harry
í cyntm I.usíu.
„Þér eiskið niig. Já. eg veit það
þér sögðuð mci. var yðar eigin saga — æ,. Harry, hvað,
óþolandi orð yðar vorti. Þér skulið geta talað um að \
fara og skilja mig eftir einmana [ægar þér vitið, að
clska vöur.“
„Engil’inn miem! Drotningiif tnín.!‘“ var hið eiraa
sem liann gat sagt.
„Þér ia>ið nú ekki,“ hvíslaði hún og leit til ha-ns
banaratigum — „ekki nú.,,‘‘
„Néi," livisiaði hann. „Eg get það ckki — nú.“
Dálítil [xjgn varð og á meðan kysti hann hárið á
l.ofði hennar lolningarfullur.
„Halið Ver gert yður Ijóst hvað þetta kosttar
„agð: Iiann aivarlegur.
„Hvað það kostar?“
„Ja. tið þér hvað heimurinn segir? — hvað
vinir yðar íegja?“
g með veikum burðum dró hann sig inn ■ scð -vður nu*u vegar."
Hann kinkaði kolli, náfölur og óstyrkur, klæddi
sig í yfirfrakkat og braut upp kragann.
„Þctta eu betra,“ sagði hún og hló. „Þó aldrei
þm vegna
í kofann.
Relt á ( ÍHr Iatimaðist María Vemser tipp að glusr
g f-
auum og gægðtst inn. Hann hafði kvetkt á kerti og>
var i flýti acT lylla litla handtösku. María stóð við I 1161113 hann. Hope verði yðar var þá getur hann nú ekki
gh’ggann gíj horfði köldum og mislfcítnnarlausum au<r- ! ja f11 bægkígcu haft yðitr að skotspæni. Eruð þér nú al-
tlrö
urn á hann. iylia tösktina, og þegam þ>ví var lokið
liúii sig i l.tBé.
Fiintu minútum síðar kom harm út, lokaði kofan
urn og fllevgði lyklinum niður á toöpptina. Og ef.itir j skóginum.
að hann hafði staðið litla stund! útt fyrir kofanutn «g
skimaði t allar attir fleygði 'ha*ui töskunni á öxl sér og
j búinn ? Fylgjið þér mér þá eftir."
i ^ Með kfisið undir yfirböfninni gekk niarkgreifinn
j út á eftir Mairiu, og þatt bæði i áttina til kofans í
Ivað i-irði cg um heiminn? Hvaö þekki eg til | gckk liægt og [nmglamalega út í náttmyrkrið.
„Ilvað
heimsins? < g eg á enga vini, eignast aldrei neinn vin
En þegar hún var um þetta að hugsa kom hún alt i scm i
mér veiðnt neins virði í samanburði við yður.“
L f.aim minútur eða lengtitr stóð María'grafkvrr í
sómu sportim, og síðan lagði eintiig hún ástað. Hún j
XVIII KAPITULI.
Mlaria \’erner svaf litið það sem eftir var nætur-
í eiuu atiga á liann inn á milli trjanna. Hann stoð þai
v:ð eins og hann væri að lilusta, og svo gekk liann lieim j
(jiið m'mi göður! l lvað get eg sagt — gert?" j S't'kk rakleiðis beim að höll markgreifans. í ghiggatt- 1 tnnair, og áður en fólkið fór á fætur, og Lúsía var
ritmdi hann upp. „Menn segja .elskan ntín, að þér j11111 á litlu bo. ðstofuntii sást Ijós, og gekk hún þangað. vokauð frá sinum sælufullu ástardraumum, klæddi
' ' ° ....... . .... • hafit „f.ri svo litið úr vðttr að eiftast vinnumanni vðar;
að kccfanmn E.ftir faetn augnablik mundi lutn missa j riah> ytrl r'° 11110 llr -'OUI a
þ.'r, liúsfreyjan á Darrastað—"
„Yinnumannt mínttm! Mér meiri ntanni í öllum | hjartslatt
skilningi, Harrv. Já, ntér rneiri manni, því að þér hafið
ke*it mér að — eiska yðttr.
Alt í «.inu tok hann eftir blóminö, sem hann hafði
sjnt henni. „Þér hafið skreytt yður með blóminu,"
F’igði hami 'g tók það.
af ltonttm, þvt að inn í kofann mætti hún ekki' fara.
Hún gekk þvi áfram í eúihverju ofboði.
Hann lei t við og sagði: „Ert þú þar, Súsý?“
Hún gaf þvi engan gaitm þá hvað ltann sagði —
ó, hvað vel iiún mundi það síðar — heldttr gekk rak-
leiðis til ltaits.
„Cuð ir.iun góður, er þetta dratmiur?'* sagði hann
þegar hann þekti hana. *
V lun gckk tii hans og rétti honunt hendina.
„Er það mögulegt að þetta seu þér, Lúsía. engillinn j
ntinn, drotnii gtn mín? Mig var einmitt að dreyma
vðttr ltérua í næturkyrðinni; eg var að hugsa tttn það,
að vtð imittdum aldrei frantar sjást — aklrei. C)g nú
cruð þér ht r.'
,„l á — þa cr það satt,“ stundi hún upp ofur-lágt og
ávítanci;, „að þér eruð að fara?"
„Já, já " svaraði liann eins og i drattmi og horfði iðrist þess aldrei, Lúsía.
áfergislega i augu hennar — „já. eg er að fara, verð j þnð r
bis
þér eruð í kveld. Jafnvel enn get eg
því, að þetta seu þér en ekki einhver svipur. Httgsið !
v?ui L'ara^þvcrnig eg er orðinn — eg er hættur að trua hennar leytðtt.
„Eg að ur.gzla yður!“ sagði hún.
Hundur gelti í hesthúsinu og María stóð við og j Mairía sg og baðaði andlit sitt vandlega til þess að láta
j lilustaði. eit heyrði ekkert annað en geltið og sinn eigin j setn ninst bera á dökku blettunum sent vottaði fyrir
Hún gekk gætilega að glugganuni, tók sand upp í
’cðíMt við augitn. Hún barði að dyrun. hjá Súsý.
„Komdu og ltjálpaðu mér til að tína blóm á borð-
hr.cía scr og tlcvgði í rúðttna. Þegar ein minúta var I tð hennar ttngfrú Lúsíu,“ sagði hún 1 lágttnt róm. „Eg
liXjti. scm Mariu fanst vera heill klukkutími, heyrðist j skal biða þin niðri i gangimtm.‘'
umgangttr. J .mliver opnaði gluggann og leit út. Það
• ar markgrulinn. Hann var enn þá aíklæddur og í
„Eg hcfði skreytt mig með því. þó það hefðtt vcrið I q<ar>fi tunmn. og hann ltélt á skambyssu í hendinni,
.Ilver cr þar, og hvert er erindið?" spttrði hann.
„11 egar.!" hvíslaði María.
[>} rnar.“
| lami þi ysti því hvað eftir annað að vörum sér. |
I'n cftir litla stund var eins og hann vaknaði úr leiðslu. |
„Lúsia it’ín e’skuleg, þér verðið að fara."
!a, < g «l:ai iara. En þér farið ekki?"
„Xci < g vitið þér, drotningin mín, hvað það er. j
s Ur lálið n.ig gera ? Þér látið ntig leggja í sölurn-:
!rengsk;■:>. hollustu Og rödd samvizku minnar. Þér 1 snjol.vitt; en >sk_\ ggilegitr eldttr brann úr augum
Þér ásakið mig aldrei fyrir j hennar.
„: Ivaðan komið þér? Hvað er um að vera?“
Hún Iiló og þerraði kaldan svitann af andliti sér.
„Eg kent utan úr skógi,“ sagði hún. „Heyrir nokkur
..!*cr!" liropaði hann. „Hvað hefir kontið fyrir?"
„Koni ð f\ rir. 1 Ivað haldið þér að ltafi komið fyr-
sagð: hnn illhn ssingslega.
„Komið þér inn,“ sagði hann.
Hún fór inn og dró skýluna frá andlitinu. sem vai
ni' uf
33 V», —, ... -» V.
iðar í.tcir þegar þér áttið yður á djúpinu sem
vi^i.-tiv^u, • au^u uvmiai --- >*ja, v« u\/ • v» w > 1 - 1 ~
iC v:\ r*.i i ín. Eg — ó, drotningin mín, hvsð fögur ■ a niilli okkar er staðfest og ást okkar he r nu i
?r eruð i kveld. Jaínvel enn get eg naumast trúað brúað. þa Kn.yzlið þér mér aldrci um það .
í.tinun. <■ g.r augum.
,,Þ_\ki:i vður þá vænt unt að sjá mig?“
„\'ænt.’“
„Því viljtð þér þá fara og sjá rnlg ajdrei aftur?“
„ Þ v i ?' -— \ egna þess—" I lann bar hendiná ttpp
enninu á sér cg litaðist um eins og hann væri i sann-
Hún íærði stg eins langt frá honum og handleggtr
Nei, ekki svo
lcngi sent eg clska \ður."
„Laluin pa ástaguðinn ráða!" hrópaði hann og leit
Þér skttluð verða — konan
Up|>
ntin
„Eg skal vera kvr.
„Harry !;‘
leika að va!;ui af svefni; „hvað eruð þér að gera hér— j „Já, cg sxal eiga alt á ltættu, jafnvel fynrhtmngu
einsöntul -- rð næturlagi? Ilvers vegna voruð þér að j \ðar á S!ð;in þ-gar þér fáið að vita allan sann ei
koma ? Þcr ntcgið ekki dvelja hér eitt augnablik
ekki hálft augnaWik."
Þér eruð mér altog fyrir öllu,“ og hann lattt niðttr og
_______________ kysti hana og,hvildi augu sin á andliti hennar tárvotu
„Ekki t>;taií minna eigin.girðinga?“ tautaði htm. : og eðrlsteinunum í hári hennar. Og hún revndi ekki að
.......... , x m r • •,, u.nt na- bore-aði hontun koss ttteð1 Komteinisms yðar og Harry Herne.
„Nei, ckki her !“ sagðt ltann rneð akefð. „Æ,, losa stg ,tr taðmt hans og oorgaot inniuw . fe j
til okkar Itér?" og ltún litaðist 11111 tortrvgnislega.
Þegar hún heyrði Súsý gegna og bvrja að klæða
sig þá ltljóp hún ofan léttfætt og með glöðu bragði.
Að vísu var hún fölleit og attgtin harðneskjuleg og
niitnnurinn; en samt var hún í góðu skapi að því er
séð varð. Það, sem hún hafði tekist í fang, var þó
engan veginn hættulaust. Hún hafði vandlega lntgsað
sér hvernig öllu skyldi haga, en ekkert mátti út af bera
svo að alt ekki lirvndi eins og spilaborg og yrði óend-
j anlega ntikið þyngra en spil á baki þeirra sem undir
því yrðu. Unt þetta var María að bttgsa; en þegar
j hún hevrði Súsý koma ofan stigann [>á varð hún bros-
j leit og fór að syngja fjörugt lag.
„Þú ert þá komin, Súsý ; þú varst ekki lengi.“
„N’ei, ungfrú. Eg var ltrædd um að þér entust
tkki til að bíða. Það var undur vel gert af yður að
taka mig nteð yður. Þarna út á sléttunni ertt falleg-
„Nei, enginn,“ svaraði ltann óþolinmóðlega. „All- j astar vosir.“
ir eru h ittaðii.' 1 „Við getuni farið þangað seinna, Súsý„ Nú ætlíl
„Eg hcfi góðar fréttir að færa yðttr. Alt hefir eg að safua flækjublómum, sem fást þarna hjá girðing-
larið aö liskunt; ltvert einasta atvik.“
„Og hvetnig þá?“
..l*o !>au heiðu vitað um ráðabrugg mitt og gjarn-
an viljað h^álpa þvi áfram þá ltefðu [>au ekki getaö
það betur en þau hafa gert.
„Áfrant með sögttna,“ sagði ltann kuldalega.
„Verið þér rólegur. Eg hefi verið að vinna á
tneðan þér hafið legið hér afturábak og verið að reykja.
Eg hefi verið út í skógi-að hjálpa til við ástfijnd þeirra
l.rtiuhiartað: og saklausi engillinn ntinn. að eg skuli kossi. I.oks tók hún viðbragð.
vera ne\\.dur tii að tala svona við yður. En ltvers
vcgna voruð Ici að koma? Þa>ð gerir ntér þetta örð-
ugra órðttgra að slíta mig i burtu“, og hann hengdi
niður höfuðið og hélt enn þá i hönd Lúsíu.
„Sé það svo örðugt, hvers vegna farið þér þá?‘
sa^ði 'tún !ágt„ „Heyrið þér nú, Harry,“ hélt hún á-
,Frg vet ð að fara, Harrv, og það undir etns."
saeði Itún. „Lg hefi gleymt öllti og það er orðið ótta-
lega framorðið. Komið þér á morgtin. En að
lntgsa sér það, að [>ér skylduð ekki vera farinn.
pað var n.errr búið að gera út af við mig þegar ntér
var sa<n, að þér væruð farinn, IJarry. Eg trúði þvi
fram t bænartónt, vegna þess ltann hafði snúið sér i varla, að [.ér væruð svo harðbrjósta að fara þegar þér
„Fjandinn hafi hann!“
„Þér urðnð þá loksins hrifinn af orðtun tnínunt.
Já. nú er yður óhætt að formæla honum, því liann heyr'
ir ekki til vðar.“
„Hvað segið þér ?“
„I lann er íarinn.“
„Farinn?“
„Farinn. loksins, og það alfarimt. F.g sá hanu
tmni,“
Þegar þær voru komnar út að girðingtmni og
önnum kafnar að velja blóntin þá bar markgreifann
þar að.
Súsý vék sér þá fjær, en heyrði samt hvað ltann og
Maria töluðust við.
llann lvfti hattinum og heilsaði Maríu með handa-
bandi.
„Góðan daginit, Merle lávarður“, sagði María.
„Þér eruð snentma á ferðinni. Við Súsý ltéldum að
við værunt eintt manneskjurnar á ferli í ölltt landinu.
En hvað gengttr að? Hefir nokkuð sérlegt borið til tíð-
inda?“
Markgreifinn beit á vörina og reyndi að brosa. „t
ranninni hefir dálitið óvanalegt borið til tiðinda,“ svar-
aði hann; „en eg held það væri naittnast rétt af mér að
skentma fyrir yðttr morgttninn ntcð því að tala urn
það.“