Lögberg - 31.05.1906, Blaðsíða 4

LOGBERG FIMTUDAGINN 31. MAÍ 1906
er geflö út hvern fimtudag af Tlie
Liögberg Printlng & Publishing Co.,
(löggilt), að Cor. William Ave og
Nena St., Winnipeg, Man. — Kostar
J2.00 um áriö (á. lslandi 6 kr.) —
Borgist íyrirfram. Einstök nr. 5 cts.
Published every Thursday by The
Lögberg Printing and Publishing Co.
(Incorporated), at Cor.William Ave.
& Nena St., Winnipeg, Man. — Sub-
scription price $2.00 per year, pay-
able in advance. Single copies 5 cts.
S. BJÖRNSSON, Editor.
M. PAULSON, Bus. Manager.
Auglýsingar. — Smáauglýsingar í
eitt skiftl 25 cent fyrir 1 t>ml.. A
atærri auglýsingum um lengri tlma,
afsláttur eftir samningi.
Bústaðaskiftl kaupenda verður að
tilkynna skriflega og geta um íyr-
verandi bústað jafnframt.
Utanáskrift til afgreiðslust. blaðs-
ins er:
The LÖGBERG PRTG. & PUBU. Co.
P. O. Box. 136, Winnipeg, Man.
Telephone 221.
Utanáslcrift tii ritstjðrans er:
Editor Lögberg,
P. O. Box 136. Wlnnlpeg, Man.
Samkvæmt landslögum er uppsögn
kaupanda á blaðl ögild nema hann
sé skuldlaus þegar hann segir upp.—
Ef kaupandi, sem er 1 skuld við
blaðið, flytur vlstferlum án þess að
tilkynna heimilisskiftin, þá er það
fyrir dómstólunum álitin sýnileg
sönnun fyrir prettvislegum tilgangi.
Fj ártpál askýrsla 1 an dst j órn ar-
innar.
Hinir stórkostlegn tekjuafgangar
bæði fvrir næstliðið ár og þetta,
sem nú er að liða — í fyrra átta
miljónir dollara og í ár hálf jþrett-
ánda miljón— verðskulda sánnar-
lega hlýja þökk allra hugi^andi
Canadabúa og heiðurs og viður-
kenningu stjórninm til handa fyrir
viturleg afskifti hennar af fjár-
málum þessa lands.
Þetta er tittnda fjárhagsskýrsla
sem Mr. Fielding, fjármálaráð-
gjafi, leggur fyrir þing i Ottawa,
og þannig en aukið einum álitleg-
um hlekk við frægðarkeðju þá er
hann hefir knýtt sér á undanförn-
unt árttm með dugnaði sínttm og
hagíræðislegum hyggindum í af-
skiftum sínum á þeitn málttm.
Tekju-afgangar líkir þeim, sem
hann hefir ár eftir ár sýnt, er hann
gjörði reikningsskap ráðsmensku
sinnar, voru alveg óþekt stærð
í sögu landsins undir fyrirrennur-
um hans, enda hefir hann nú hald-
ið starfinu lengur en nokkur ann-
ar fjármálaráðgjafi í Canada, og
er þar meðal annars ein viður-
kenningin fyrir hæfileikum hans
og viturlegri framkomu í fjár-
málunum.
Lengst gegndi þessu starfi á
undan honum þegar conservativ-
ar sátu að völdum George Foster,
sem fjármálaráðgjafi var frá 1888
íil stjórnarskiftanna 1896. Mjög
hefir skotið skökktt við um fjár-
hagsafkomuna undir forsjá þess-
ara tveggja ráðgjafa. Skýrslur
Mr. Fosters sýndu tekjuhalla, en
Mr. Fieldings tekjuafgang á
hverju einasta ári eftir að liberala
stjórnin tók við, að undanteknu
fyrsta árintt 1896—187. Á því
ári var tekjuhalli nálægt fimm
hundruð þúsundum dollara, sem
vitanlega var bein afleiðing af ó-
efnum þeim, sem fjárhagurinn var
kominn í undir stjórnjnni næst á
undan. En strax næsta ár þar á
eftir tókst liberölu stjórninni að
fá tekjuafgang, sem síðan hefir
haldist og numið fleiri miljónum
árlega, svo rneðaltal tekjuafgangs-
anna fyrir næstliðin níu ár, er
er 7,144.462 dollarar.
Að sjálfsögðu hafa conserva-
tívu flokksbræðurnir reynt að
draga fjöðttr yfir þetta blómlega
ástand, sem landið á að fagna und-
ir núverandi stjórn, en skýrslurn-
ar sýna sig sjálfar og vitanlega
stranda öll mótmæli á óhaggan-
leik þeirra. Skal t. a. m. bent á
það, að ríkisskuldirnar, sem vor'u
$50.07 á hvert höfttð árið 1895,
hafa færst niður í $44.37 árið
íqoS ('sem nú kemur á hvern
mann). Sýnir það ljóslega hve
öllu hefir fleygt fram undir stjórn-
arfyrirkomulagi þeirrar lands-
stjórnar, sem nú situr að völdum
og hve mikil vellíðan er orðin í
.landinu, og alt bendir til að fram-
hald muni verða á. Fólkið streym-
ir inn í landið, borgirnar þjóta
upp, verzlunin vex, utan lands og
innan, og huldir fjársjóðir, áður
fólgnir í skauti náttúrunnar, eru
grafnir upp og framleiddir nteð
svo mikilli eljtt og fjöri, að vel-
megttn ríkir í landinu og allar
þjóðir fá augastað á því, ertt farn-
ar að skoða það með réttu ein-
hvern. blómlegasta blettinn á öllu
þurlendi heimsins. Aðal drif-
fjöðrin í slíkri framrás og fram-
þróun er hér, sem hvervetna ann-
ars staðar, þar sem vellíðan á
heima í ríkjunum, viturleg og góð
landsstjórn.
Sú stjórn, sem greiðir eins fyr-
ir framförttnum og bætir þarfir
einstaklinganna jafnt sent þjóðar-
heildarinnar, svo áþreifanlega sem
sambandsstjórnin núverandi hefir
sýnt sig gera, á því sannarlega
mikið lof og þökk skylda, og von-
andi er, að Canada megi njóta
hennar, meðan hún keppir að því
fagra takmarki, eins dyggilega og
raun hefir borið vitni um, á um-
liðnum siðustu níu árum.
Mr. Fielding skýrði hina ýmsu
liöi f járhagsskýrslunnar fyrir
þetta ár, nteð þeim skýrleik og ná-
kvæmni, sent honum er eiginlegt.
í fám orðum lét hann álit sitt í
Ijósi á þeim atriðum er hann taldt
umbótaþörf á. — I>ar á meðal gat
hann þess í sambandi við hinn
mikla tekjuefgang í póstmála-
stjórnardeíldinni þetta ár fum
$900,000), að það væri ekjd rétt-
mætt né ákjósanlegt að í henni
frekar en hverri annarri stjórnar-
deild, væri lögð meiri áherzla en
svo á að fá mikinn tekjuafgang,
að slíkt kæmi eigi i bága við eða
tálmaði fyrir þeim stórfeldu af-
notum og fjöri þeirra viðskifta, er
Canada væru svo einkar nauðsyn-
leg einmitt nú á þroskaárunum.
Landslýður ætti heimting á því, að
þörfin og auðveldleiki viðskift-
anna yrðu þar samferða. Og Mr.
Fielding skoraði beinlinis á póst-
málaráðgjafann að láta eigi þá
löngun sina til að fá rnikinn tekju-
afgang í viðkomandi stjórnardeild
hamla sér frá því að taka alt
nauðsvnlegt tillit til þarfa Iands-
manna hér að lútandi. Lítandi til
X'estur-Canada, þar sem póstmála-
viðskiftin eru að sínu Ieyti ó-
greiðari en austur frá, mun öllum
hlutaðeigendum þykja slik á-
minning hin þarflegasta. þar eð i
henni liggur að sjálfsögðu vænt-
anleg bót á póstmála tilhöguninni
hér, sniðin eftir þörfum hins
mikla vaxtar Vesturlandsins.
-----------------o------
F>ofleg uniniæli um Mr. Broivn
og liberala flokksþingið.
Að afstöðnu flokksþingi liberala
hér i fylki hafa öll beztu blöðin og
tímaritin hér nær.lendis flutt hlýj-
ar þakkir fyrir aðgerðir þess,
bæði frá ritstjórunum sjálfum og
einstökum mönnum.
Rétt eitt sýnishorn af handahófi
gripið skal sýnt hér á eftir, frá al-
gerlega óháðu málgagm i pólitík,
..The Wcstern Methodist Times“,
scm Rev. R. Milliken er ritstjóri
fyrir. í ritstjórnargerin Maíblaðs
þess farast honum þannig orð um
hina nýju stjórnarstefnu og for-
mann flokksins:
„Liberala flokksþingið, sem er
nýafstaðið hér í Manitoba, hefir
hlotið að skoðast setn sendiboði
umbóta og framtiðarvona af sér-
hverjum hugsandi og tilfinninga-
sömum manni, er liggur siðgæði
og þjóðþrif félagsheildarinnar
þungt á hjarta. Slík hugsun hefir
að sjálfsögðu vaknað hjá hverjum
þeim, er runnið hefir til rifja, hve
fyrirlitlega og smánarlega alt slíkt
hefir verið sniðgengið hér i fylki á
siðari árum. og vænleg umskifta-
von, þar sem h.lynt yrði að slíkum
áhugamálum,hefir hlotið að hreyfa
sér í brjósti hvers þes manns eft-
ir að þingið var um garð gengið.
Það er ekki vegna fjölmennis
þess. er saman var komið á þessu
þingi, eða mannvalsins, sem þar
var fyrir, né heldur hins mikla á-
huga á málunum, . sem lýsti sér í
aðger.ðum þess. Það er jafnvel
ekki vegna þess að kunnugt varð,
að þingið bygði á grundvallar-
atriðum frjálslyndu stjórnarstefn-
unnar. Það, sem oss hrífur, er
vonin, sem það vekur hjá oss,
innifalin í hinum skýru og at-
kvæ.ðamiklu siðgæðishugsjónum,
sem þar koma svo ljóslega fram.
ásamt með innilegri löngun þeirra
sem forkólfar voru fyrir því, til að
taka höndum saman við alla rétt-
hugsandi borgara, í því skyni að
stevpa nú fyrir fult og alt hinni
vanheiðarlegu og vanheiðrandi
stjórn, sem ófrægt hefir og mis-
boðið þessu fagra fvlki megin-
lands-sléttunnar í Canada.“
Ritstjóri Times lætur vel yfir
þvi, að þingið skuli hafa gefið
ýmsum hinum yngri og efni^'gu
mönnum flokksins færi á að taka
atkvæðamikinn þátt i starfi þess,og
sérstaklega lýsir hann ánægju yfir
vali foringjans, Mr. BroWn. Um
það segir hann svo: „Persónu-
lega höfum vér eigi þann heiður
að vera kunnugir Mr. Edward
Brovvn frá Portage la Prairie, en
vér höfum með nákvæmni spurst
fyrir um hann hjá mönnum, sem
að voru áliti, og án þess að vera
flokksmenn hans eða vinir,hafa öll
skilyrði til að skýra frá með sann-
indum, og einróma höfum vér
hevrt jafnt conservatíva sem lib-
erala lýsa virðingu sinni og trausti
á honum. Lýsingin á honum er
sú, að hann sé maður hreinn og
beinn, undirhyggjulaus og heiðar-
legur, skýr í hugsun og glöggur i
dómum sínum, maður sem ekki er
hræddur við að segja sannleikann,
maður sem á svo mikið að sér bæði
að vitsmunum og skarpleik, að
hann er vel fær um að leiða flokk
sinn til sigurs. Þetta er það, sem
sagt er um manninn. Og einmitt
slíkan mann þurfum vér. Alt
bendir til þess, að hann muni ekki
standa framan í kjósendum sínum
með neinu auðmýktarvæli né svika
loforðum. Hann ætlar að sigra
eða falla með sæmd.“
. Þá fer Times hlýlegum orðum
um bindindisákvæðið, og skýtur
máli sínu til allra er unna siðgæði
og umbótum á félagslífinu, hvetj-
andi þá til að veita liberölum 6fl-
ugt fylgi. Um það atriði segir
svo: *
„Vitur.leg er eigi síður stefnu-
ákvæðin sem þingið gerði í bind-
indismálinu, sem færð hafa verið
síðan inn í stefnuskrá flokksins.
Það var ógnarlega hægt fyrir
þingið að ganga fram hjá því
máli þegjandi, og mátti flokkurinn
ganga að vísri óvild hinna öflugu
vínveitingamanna víða hvar. —
Auðvelt var fyrir það að fylgja
sömu skeytingarleysisstefnunni og
núverandi stjórn hefir leyft sér í
þeim efnum, til mikillar minkun-
ar henni sjálfri, en fylkisbúum til
ómetanlegs tjóns og siðspillingar.
Flokksþingið gat hallast að
skoðun þeirra, sem er „utn og ó“ í
bindindismálinu, og óbeinlínis unn
ið á móti bindindinu og gert öllum
vinum þess ómögulegt að koma á
svo viðtækum samtökum sem nauð
leg eru og ein geta leitt til sigurs
þar. Bindindishreyfingin á enga
verri óvini, en þá sem látast vera
vinir hennar, en gera þó ekkert í
hennar þágu.—Flokksþingið hefir
sýnt sig sem vakandi meðstarf-
anda allra bindindisvina. Það
hefir ákveðið sér þá stefnuskrá,
sem vér tökum á móti með fögn-
uði, og viljum biðja og vona að
verði efst á baugi í þessu fylki áð-
ur langt um líður. Sé nú einhver
efi eða sundurlyndi meðal nokk-
urra fylgismanna bindindishreyf-
ingarinnar utn það, hverja beri að
stvðja til valda, þá segjum vér,
látum þá menn aldrei opna munn-
inn um bindindismál, en hylja
andlit sín -með blygðun, er sleppa
þvi tækifæri, sem hér býðst bind-
indismálinu til viðreisnar. Viti
þeir nú ekki með hverjum þeir
eiga að vera, þá viljum vér ekki
hevra orðaglamur um svik og
pretti neinum pólitískum flokki til
álasts út af bindindismálinu, þvi
að nú er það fólkinu sjálfu að
kenna, ef það grípur ekki gefna
tækifærið til að hnekkja valdi
Bakkusar, með því að kjósa þá
stjórn yfir sig, er eindregið vill
hefta vínsöluna.“
Það er ekki flokksfy.lgi, sem
hefir komið nefndum ritstjóra til
að skrifa þessa grein, er birt hafa
verið nokkur atriði úr hér á und-
an, heldur er það bölið, sem hin
takmarkalausa vínsala, tíðu vín-
veitingaleyfi og hið illa eftirlit á
þeim málum hér í fy.lki leiða
af sér fyrir almenning. Það knýr
hann til að flytja fram þessa á-
skorun. — Honum er það Ijóst, að
hér er um eitt hið langstærsta vel-
ferðarmál íbúanna að ræða, og
hann verður innilega snortinn af
þeim ótvúræða vilja, sem liberal
flokksiþingið sýnir að það hefir á
takmörkun vinveitingaleyfa og
vínsölu. Hann metur þá siðferð-
islegu hugsjón, sem þar lýsir sér,
og vill að hún fái að taka á sig
mynd veruleikans í Manitoba.
Ummæli þau, sem farið er um
Mr. Brown, eru mjög mikils virði,
þar eð þau koma frá jafn merkum
manni og hér er um að ræða, og
sakir þess að mörgum lesendum
Lögbergs mun vera forvitni á og
ánægja af að kynnast skoðunum
Mr. Browns í bindindis sré - Ó2Óý
Mr. Browns í landsmálum, þar
sem hann er liklegur til að verða
stjórnarformaður hér L íylkinh,
skulum vér bráðlega í þessu blaði
benda á helztu atriðin úr ræðu
þeirri, er hann hélt í Selkirk
í þessum mánuði og lauslega var
getið um í Lögbergi næst hér á
undan.
-------o-------
Ileni'ik Ibscn.
Frá Noregi bárust þær fréttir í
vikunni sem leið, að liinn heims-
frægi skáldsagna- og leikrita-höf-
undur, Henrik Ibsen, væri and-
aður. ,
Ibsen var fæddur 20. Marz
1828 og varð þannig rúmlega 78
ára að aldri. Hann fæddist í litlu
kauptúni í Noregi, sem Skien lieit-
ir, og var faðir hans, Knud Ibsen,
þar kaupmaður. Forfaður Henrik
Ibsens í föðurætt voru danskir að
tppruna en móðurættin þýzk.
Á fyrstu æskuárum Ibsens voru
foreldrar hans vel efnum búin og
i heldri manna röð í Skien. En
þegar Ibsen var 8 ára varð faðir
hans gjaldþrota og varð að flytja
burtu úr kaupstaðnum og setjast
að á óvistlegu' bóndabýli uppi í
sveit, sem hann að vísu átti sjálf-
ur en hafði lítið skeytt um á með-
an hann var kaupmaður og hafði
þá leigt jörðina öðrum til ábúðar.
Úr því svona var nú komið var
enginn möguleiki á þvi að Ibsen
gæti gengið i latínuskóla. Hann
varð að láta sér nægja þá mentun,
sem hann gat fengið á óæðri skóla,
en dálítið komst han nþar þó nið-
ur í latínu. Þegar hann var sext-
án ára að aldri varð liann lærling-
ur í lyfjabúð nokkurri ! smábæ í
grendinni, sem Grimstad heitir.
í sex ár vann Ibsen í lyfjabúð-
inni og varði jafníramt öllum
þeim stundum sem hann gat til að
afla sér mentunar .
Fyrsta sjónleikinn sinn samdi
hann nú á meðan hann stundaði
þessa atvinnu. Hét sá sjónleikur
,,Catilina“ og var Ibsen í nokkra
i nokkra mánuði að semja hann og
hefla til svo setn honum líkaði.
En ekki varð hann nú samt frægur
á svipstundu fyrir það ritverk.
Þ vert á móti gat hann engan leik-
hússtjóra fengið til þess að láta
leika þenna sjónleik sinn, né held-
ur neinn sem þyrði að ráðast í að
koma honum á prent.
En árið 1850 fór nú Ibsen til
Kristjaníu til skólanáms. Gaf hann
þá sjálfur út leikritið, og var höf-
undur þess nefndur með dular-
nafmnu Brynjólfur Bjarmi. Eftir
að Ibsen hafði tekið stúdentspróf
hætti hann við skólagöngu en
sökti sér niður í ýms bókmentaleg
störf. Árið 1852 fór hann utan og
var í ferðalagi í nokkra mánuði.
Þegar hann kom heim til Noregs
aftur fékk hann atvinnu við leik-
húsið í Bergen, sem leiksviðsstjóri
og var hann þar i fimm ár. Samdi
hann þá eitt leikrit á ári hverju og
er „Gildet paa Solhaug“ þeirra
nafnkendast. Nokkru síðar varð
Ibsen meðstjómandi leikhússins í
Kristjaníu og samdi hann þá á
þeim árum ýms leikrit sögulegs
efnis.
Eftir hað fór Ibsen að semja
ýms leikrit og var efni þeirra ekki
sótt í fornsögurnar heldur tekið
úr daglegu lífi. Eru leikritin
„Brand“, „Per Gynt“ og „Et
Dukkehjem" líklega þau sem fræg
ust hafa orðið þessara leikrita og
hlotið hafa mesta útbreiðslu.
Frá þvi árið 1864—1891 var Ib-
sen utanlands, og þá lengst af i
Munchen á Þýzkalandi. Allan
þennan tuttugu og sjö ára tíma
skrapp hann að eins við og við til
Noregs. En árið 1891 fór hann
alfarinn heitn þangað og hefir
oftast nær siðan haft aðsetur sitt
í Kristjaníu.
Engin norskur rithófundur hef-
ir orðið að bíða eins lengi og Ibsen
eftir.því að hljóta atmenna viður-
kenningu. En tæplega hefir nokk-
ur annar Norðmaður orðið eins
heimsfrægur, og Ibsen að síðustu
varð fvrir skáldverk sin. Sjón-
leikar hatis hafa verið sýndir alls
staðar á meðal mentaþjóðanna og
hafa verið þýddir á fjöldamargar
tungur. Leikritin „En Folke-
fjende", „Et Dukkehjem" og
„Per Gvnt“ hafa jafnvel nú verið
þýdd á japönsku og leikin í Japan.
Um engan norrænan síðari tíma
höfund hefir jafnmikið verið rit-
að og um Henrik Ibsen, og óhætt
mun að fullyrða, að enginn höf-
undur hafi liaft meiri áhrif á
bókmentir sanitiðar sinnar en
hann.
í langa tið undanfarið liefir Ib-
sen verið mjög heilsubilaður og
jafnvel verið við þvi búist að and-
lát hans mundi bera að höndum þá
°g þegar. En síðari hluta nýlið-
ins vetrar virtist hann þó á góðum
batavegi, og gerðu menn sér von-
um að hann mundi rétta víð aftur.
En alt í einu hnigaði honum svo
aftur, og var að mestu leyti með-
vitundar.laus i nokkur dægur áður
en hann lézt.
Andlátsfregn hans vakti mikinn
harm hvervetna í Noregi, en þó
einkum í Kristjaníu. Jafskjótt og
Hákon konungur og drotning
hans fréttu látið sendu þau ekkj-
unni og Sigurði syni Ibsens bréf
til þess að tjá þeim samhrygð
sína. Eins gerði og Stórþingið
norska og var þar, fyrir hönd al-
þjóðar í Noregi,látinn í ljósi sökn-
uður yfir fráfalli þessa hins mesta
nútíðarskörungs í bókmentaheimi
þjóðarinnar. Öllum leikhúsum í
Noregi var í virðingarskyni lokað
að kveldi dags þess er Ibsen and-
aðist, og rithöfundaféiagið í
Kristjaníu lét setja stóran og
vandaðan blómsveig við fótstalla
myndastyttu Ibsens er stendur
fyrir utan þjóðleikhúsið þar í
borginni. Jarðarförin verður gerð
á kostnað þjóðarinnar.
-------0———
Heimsálfurnar fjórar.
Tollbúð ein mikilfengleg, sem ný
búið er að reisa í New York, er
skreytt með fjórum mjög vegleg-
um líkneskjum eftir Daniel Ches-
ter French, og táknar hver þeirra
um sig eina af hinum fjórum
heimsálfum. Myndirnar eru höggn
ar í marmara frá Tennessee nám-
unum, og myndhöggyarinn, sem
er fæddur i Ex-eter, N. H., árið
1850, er talinn einhver hinn amer-
ískasti myndhöggvari, sem til er
vestan hafs, bæði hvað hugmyndir
smekk og listfengi snertir.
Kvenlíkneski tákna álfurnar
allar.
Myndin af Ameríku ber vott um
fjör og þrótt. Hún er þar háleit
kona, sem horfir með alvörubland-
inni staðfestu beint fram undan
sér, reiðubúin til starts og fram-
kvæmda. Hún situr á kletti. í
hægri hendi heldur hún á frelsis-
blysinu og við lilið hennar situr
ameríski örninn. Að baki hennar
stendur Indíáni og hallast fram á
klettinn. Vöndur úr maiss-stöng-
um liggur í keltu liennar, og fyrir
fótum hennar höfuðið af mexi-
könskum höggormi, táknmynd sól
guðsins forna, sem Mexikanar
nefndu „Quetzalcohuatl“. Skikkj-
an, sem hún ber, hefir hrunið nið-
ur af herðum hennar og brjósti,
og grípur hún hana vinstri hend-
inni og bregður henni eins verm-
andi yfir Framfaradísina, er krýp-
ur við fætur hennar, og snýr tneð
annarri hendinni vængjuðu hjóli,
sem „Ameríka“ stendur á, en í
hinni hendintti heldur hún á seg-
ulmagsstöng og prismu, er tákna
skal hina gagnskiftilegu aðstoð
sem vísindi og iðnaður veita hvort
öðru í þessu landi fremur öllum
öðrum löndum heimsíns.
Sérlega litskarpur er munurinn
á devfðar- og drungalegu mynd-
inni af Afríku og hinni táplegu og
framfúsu ímynd' Ameríku.
Afrikumyndin er í líkingu svert-
ingjakonu bæði að því er útlit og
líkamaskapnað snertir. Þéssi í-
mynd Skuggaálfunnar er álút og
þunglamaleg. Á aðra hönd henn-
ar er hin forna og veöurbitna
sphinxmynd, og hinu tnegin við
liggur ljón, og hvílir olnbogi
gyðjunnar á enni þess. — Að baki
hennar má sjá ýmsar leyndardónts
fullar táknniyndir, er eiga að sýna
hina órannsökuðu og væntanlegu
framtíðarmöglegleika Afríku.
Myndin af Evrópu er drotning-
arleg, og iýsir drambsemi « og
sjálfsáliti. Hún situr tigulega á
veldisstólnum, eins og sæmir
drotningu viðskiftaheimsins, list-
anna og bókmentanna. Vinstri
hönd hennar hvílir á bók og
hnetti, og hægri hendinni hcldur
hún um stefni á skipi, til merkis
um yfirráð Evrópumanna í verzl-
unarviöskiftum og sjóiveralim.
llásæti hennar er skreytt með