Lögberg - 20.09.1906, Blaðsíða 2

LÖGBERG. FIMTUDAGINN 20. SEPTEMBER 1906
Kænskubragö.
eftir
Porter Emerson Browne.
f>au sátu bæöi viö ána. Piltur-
inn tók upp stein og henti honum
út á hylinn, .lygnan og dökkgræn-
an. Hann horfSi meS óánægju-
svip á sívaxandi báruhringana, er
steinninn skildi eftir á vatns yfir-
borSinu. Stúlkan horfSi hugsandi
ofan í vatniS, sem skvettist upp
eftir steininum er hún sat á, fast
aS fótunum á henni.
Pilturinn leit upp.
„ÞaS er ekki svo undarlegt, þó
aS eg hafi á móti t>ví aS kvænast
J)ér,“ mælti hann. „Þú ert auSvit-
aS allra bezta stúlka — eiginlega
of góS, til aS giftast," bætti hann
viS meS spekingssvip. „En mér
iþykir samt eitthvaS óviSkunnan-
legt, aS láta þröngva mér til þess,
rétt eins og þegar veriS er aS reka
mann á skólann aS enduSu sumar-
fríinu.
Líklegt er aS föSur hans hefSi
sýnst orSiS „maSur“ í þessu sam-
bandi ekki sem bezt viS eigandi,
En feSur eru oft svo ratalegir, aS
þeir skilja ekki margt þaS, sem
liggur alveg opiS fyrir. Þegar
þeir eru komnir á fimtugsaldur
hættir þeim oft viS, aS gleyma
þeim hugsjónum og lífsskoSunum,
sem aldurinn milli tvítugs og þrí-
tugs, aSal-þroskatími mannsand-
ans, er þrunginn af.
Stúlkan beygSi höfuSiS JítiS eitt
samsinnandi; svo sagSi hún: „Eg
er enn í vafa um, hvort foreldrar
okkar sannfærast nokkurn tíma
um, aS viS komumst af barnsaldr-
inum.“
„Þ'aS lítur helzt út fyrir, aS sú
skoSun sé rík hjá þeim; eg gæti
bezt trúaS, aS hún haldist viS lýSi
þangaS til viS erum orSin grá-
hærS og gigtveik. Þá fáum viS
liklega viSurkenningu fyrir aS
vera orSin fuUorSin.“
Stúlkan brosti. Hún var ljóm-
andi falleg, og enn fallegri þegar
hún hló, því aS þá -skein á snjó-
hvítu tennurnar á henni innan viS
rósrauSu varirnar.
Pilturinn horfSi á hana hljóSur
og hugsandi, þessa ungu mey, sem
fyrir skömmu var orSin gjafvaxta
stúlka. Hann virti hana nákvæm-
]ega fyrir sér, þar sem hún sat viS
hliSina á honum, meS dökka háriS,
gert upp í laglegan hnút í hnakk-
anum, en ýft af andvaranum, svo
aS óþægu stuttu lokkarnir ofan
viS eyrun hrukku um kinnar henn-
ar og enni. Hann horfSi meS á-
■nægju á vaxtarlagiS, hnelliS og
þreklegt.og litlu fæturnar á henni,
sem öldurnar voru aS seilast í og
reyna aS væta.
„Veiztu þaS, Susy,“ sagbi hann
loksins alvarlegur, „að þú ert orS-
in allra fallegasta stúlka? Þ.ú leizt
J)ó ekkert út fyrir það, þegar þú
varst yngri. Þá varstu svo dæma-
laust holdskörp og tengluleg."
Henni lá viS aS roSna.
„Hvort viltu heldur aS eg þakki
þér fyrir skjalliS eSa reiSast þér
fyrir móSgunina?“ spurSi hún.
Hún var jafnbúin til hvorstveggja.
„Eg vil auSvitaS heldur, aS þú
þakkir mér fyrir skjalliS,“ svaraSi
pilturinn. „Þú ert sjálf miklu fall-
egri þegar gott er í þér.“ — Hann
kastaSi öSrum steini út á ána. „Eg
vildi aS fólkiS okkar væri ekki aS
vasast í þessu, en léti okkur sjálf-
ráS. ÞaS hefir engan rétt til aS
skipa okkur aS giftast.. ViS erum
nógu gömul til aS ráSa okkur sjálf
og hafa vit fyrir okkur.“
„Já, þaS er alveg satt,“ svaraSi
stúlkan.
„AS eins eitt hefir þaS, aS minu
áliti, sér til málsbótar, og þaS er
þaS, aS ef eitthvaS skyldi síSar
verSa aS sambúSinni, þá er hægt
aS skelJa skuldinni á aSra.“ Þ.etta
sagSi hann ólundarlega og hún
brosti aS því.
„En eg ætla ekki aS láta aSra
ráSa fyrir mér,” mælti hann enn
gramari en áSur. „Eg ætla aS
ganga aS eiga pá, sem mér sýnist,
þbr, sem mér sýnist, og hvenrer,
sem mér sýnist.“ Þetta voru úr-
slita orS.
Stúlkan horfSi niSur í vatniS
þegjandi um stund, svo leit hún
upp og sagSi :
„Eg ætla aS gera alveg þaS
sama.“
Svo sneri pilturinn sér aS henni
og mælti í mjúkum rómi: „Eg
vil aS þú skiljir mig fyllilega. ÞaS
er ekki af því, aS eg hafi neitt út
á þig aS setja; eg hefi ekkert aS
þér aS finna, en virSi þig mikils.
En eg neita því algerlega, aS .láta
teyma mig nauSugan í hjónaband,
eins og ótaminn hest fyrir kerru.“
„Eg skil þig,“ svaraSi hún.
„Mér er vel viS þig, og fellur þú
vel í geS. En eg vildi ekki giftast
þér.“
„Eigum viS aS segja þeim
þetta?“ spurSi pilturinn loksins.
Hún hugsaSi sig um stundar-
korn. „Já, auSvitaS, því þá ekki?“
svaraSi hún.
Og svo gerSu þau þaS.
000
Seinna um kveldiS sátu tveir
velbúnir miSaldra feSur á svölum
eins skemtihússins í borginni, og
ráSguSust. Þessir feSur höfSu
eigi fariS varhluta af ýmsum erf-
iSisleikum, er manninum mæta á
lífsleiSinni, en þeim hafSi mörg-
um öSrum fremur, tekist aS sigr-
ast á þeim. í augfum þeirra voru
börnin arSlausir ómagar, nokkurs
1 konar kross.sem þeir yrSu aS bera
nauSugir viljugir, augnagaman
eitt fyrir mæSumar, þráfaldlega
handbendi hálaunaSra hjúkrunar-
kvenna og beinn kostnaSarauki
fyrir þá sjálfa; og þar sem þeir
litu á börnin eingöngu sem nauS-
ungarkross og ómaga, nöfSu þeir
aldrei gefiS sér neinn tíma til aS
sinna neitt um þau sjálfir, eSa
taka neitt tillit til vilja þeirra. En
nú höfSu þeir komist aS raun um,
aS svo búiS mátti ekki standa.
Þeir urSu aS grípa myndarlega í
taumana til þess, aS koma sínu
fram, og af því aS. þeir voru
heimsmenn og miklir mannþekkj-
arar, notuSu þeir reynslu sína og
hyggindi, til þess drepa niSur
bemskubrekum ómaganna.
000
Þ’rem dögum síSar sat stúlkan í
blómgarSi föSur síns. Pilturinn
StóS viS hliS hennar og var aS tína
smásteina úr vota sandinum, sem
hann hafSi tekiS upp í garSinum.
„HvaS sagSi faSir þinn?“ spurSi
hann, og hnoSaSi sandinn saman
milli handanna, sem voru sterk-
legar og sólhrendar.
„Fyrst varB hann óSur og upp-
vægur,“ svaraSi stúlkan. „Hann
sagSi aS þaS væri óskaplegt, aS eg
skyldi ekki geta séS, hvaS mér
væri sjálfri fyrir beztu. Hann
sagSi, aS eg hefSi átt aS meta
sinn viJja í þessu, — og mér fanst
hann eiginlega frámunalega ósann
gjarna.“
Pilturinn hneigSi sig samþykkj-
andi. „Alveg eins var faSir minn,“
mælti hann ólundarlega. „Harni
sagSi aS eg \«eri reynslulaust, og
grunnhyggiS flón, og aS þú værir'
margsinnis of góS handa mér.
SkeS getur aS hann segi þaS satt,
en eg sé ekki hvaS þaS kemur hinu
vi8.‘ — Hann hélt áfram aS hnoSa
sandinn. Svo sagSi hann viS stúlk-
una: „TalaSi faSir þinn svo ekk-
ert meira um þetta viS þig?“
Stúlkan hugsaSi sig um. „Jú,
þegar tveir dagar voru liSnir,
braut hann upp á þessu aftur. Þá
var eins og hann væri farinn aS
sætta sig viS alt saman. Þ.aS var
eins og gifting okkar væri ekki
orSiS honum neitt áhugamál, og
sagSi hann mér þá, aS ef eg alls
ekki vi.ldi giftast þér, þá væru
fleiri efnilegir ungir menn til, sem
eg gæti sjálfsagt orSiS eins sæl
meS aS eiga og þig, þegar mér
sýndist aS gifta mig.“
Nú hætti pilturinn aS hnoSa
sandinn. ÞaS leit út fyrir, aS
honum félli ekki sem bezt í geS
frásögnin. En hann greip ekki
fram í fyrir henni.
„Svo var þaS í morgun,“ hélt
hún áfram, „aS hann sagSi mér, aS
sér þætti beinlínis vænt um, aS eg
hefSi fariS svo skynsamlega aS
ráSi mínu, aS falla frá því aS gift-
ast þér. AuSvitaS lastaSi hann
þig ekki neitt,“ bætti hún viS í
flýti. „Hann sagSi bara, aS sér
hefBi ekki komiS þaS neitt ókunn-
uglega fyrir, þó okkur hefSi falliS
illa, ef viS hefSum orSiS hjón, og
sambúS okkar orSiS sannarlegt
harmabrauS fyrir okkur bæSi.“
„Sá vissi dálitiS um þaS“,
hreytti pilturinn út úr sér fok-
vondur. „SagSi hann nokkuS
meira af svo góSu?“
„Ekkert, nema aS bezt væri fyr-
ir mig, aS reyna aS gleyma því,
aS nokkurt samtal hefSi nokkurn-
tíma orSiS í þá átt, aS þaS stæSi
til aS viS giftumst. Gleyma þér
algerlega. Og svo Jýsti hann því
hiklaust yfir, aS sér þætti sérlega
vænt um, aS viS skyldum bæSi eSa
öll hafa séS aS okkur í tíma* svo
aS hægt hefSi veriS aS fyrirbyggja
frekari óhappa-vandræSi.“
Nú var pilturinn búinn aS
hnoSa sandinn í glerharSan kögg-
ul, og henti honum í bræSi sinni
í kassann, sem hann hafSi tekiS
hann úr. ,
„Frekari óhappa - vandræSi!“
endurtók hann bálreiSur. „Frek-
ari óhappa-vandræSi, ekki nema
þaS þó.“
Eftir litla stund fór hann aftur
ofan i kassann, og tók upp dálítiS
af sandi í Jófa sinn.
„En hverju svaraSir þú?“
spurSi hann nokkru rólegri.
„Eg. Eg félst auSvitaS á þaS,
sem hann sagSi.“
„GerSirSu þaS?“ spurSi hann
æstur.
„Já,“ svaraSi hún, og leit til
hans barnalegu, dökku augunum.
„HvaS átti eg annaS aS gera?
Hann hafSi alger.lega fallist á ein-
initt þaS, sem viS helzt óskuSum.“
Piltinum brá viS þetta.
„ÞaS er liklega satt,“ mælti
hann, og fór enn á ný aS hnoSa
sandinn í ákafa.
„En hvaS sagSi faSir þinn?“
spurSi stúlkan.
„Ja, hér um bil þaS sama og
faSir þinn sagSi þér. Fyrst var
hann andvigur mér, en svo sagSi
hann mér seinna, aS ef eg héldi aS
viS gætum ómögulega átt saman,
þá sky.ldi hann ekkert vera aS
herSa á mér til aS giftast þér, sín
vegna. Loksins sagSi hann alveg
eins og faSir þinn, aS þegar alls
væri gætt, mundi þaS hafa veriS
misráSÍS, ef nokkuS hefSi orSiS af
Þessu hjónabandi. Hann var síS-
ast jafnvel orSinn svo fastur á
því, aS hann kvaSst ekki gefa sam-
þykki sitt til giftingarinnar, þó aS
viS, eSa eg beiddist þess."
Stúlkan teygSi úr sér og spurSi:
„Er þaS satt, aS faSir þirm hafi
sagt þetta?“
Pilturinn hneigSi sig játandi.
„Sama sagSi faSir minn,“ mælti
hún.
Svo settist pilturinn niSur á
bekkinn hjá henni. Hann studdi
olnbogunum á hnén og horfSi um
stund í gaupnir sér, þungt hugs-
andi.
Svo leit hann skyndilega upp,
sneri sér aS henni og sagSi:
„Er þetta annars ekki þýSingar-
laust ?“
„HvaS áttu viS aS sé þýSingar-
laust ?“ ,
„AS vera aS spyrja um sam-
þykki þeirra?“
„Eg sé ekki aS þaS komi til
þess. Þú ætlar ekki aS giftast
mér,“ svaraSi stúlkan.
Hann færSi sig nær henni.
„Jú, þaS ætla eg einmitt aS
gera,“ mælti hann einbeittur.
„En þú hefir áSur sagt—“
„Eg er ekkert aS rekast í því,
sem eg hefi áður sagt,“ sagSi hann
kæruleysislega. „Eg vil endilega
giftast þér, og eg ætla aS láta
verSa af því.“
„En“ — mælti hún andmælandi,
— „eg vil ekki—“
„Jú, víst viltu“, greip hann fram
i, og tók um báSar hendur hennar.
BlóSiS þaut fram í kinnarnar á
henni. Hún hristi höfuSiS.
„SegSu, aS þú viljir giftast
mér,“ mælti hann meS ákefS.
Hún roSnaSi enn meira. Og
aftur hristi hún höfuSiS.
„SegSu aS þú viljir giftast
mér,“ sagSi hann aftur, enn á-
kveSnari, enn einlægari, í biSjandi
rómi.
Hún leit upp. Dökku augun
hennar hvíldu um stund i gráu
augunum hans. Svo beygSi hún
höfuSiS ofur lítiS.
„Eg vil þaS,“ sagSi hún loks-
ins, lágt og feimnislega, svo lágt,
aS hann varla heyrSi þaS. En
honum nægSi svariS. Hann ski.ldi
þaS.
000
Þetta kveld hrökk gamli séra
Pétur í Mjóstræti upp af fyrsta
blundi viS þaS, aS dyrabjöllunni
var hringt í ákafa. Hann dreif
sig fram úr rúminu meS svo mikl-
um hraSa, aS hann datt um kött-
inn sinn, sem hafSi hjúfraS sig á
ábreiSunni, rétt framan viS rúm-
stokkinn hans. Séra Pétur rauk
út aS glugganum meS öndina í
hálsinum, því aS hann hélt aS
kviknaS væri í húsinu, eSa ein-
hver kýrin sín ,lægi í feni; stakk
nátthúfunni og síSan bæSi höfSi
og herSum út um gluggann, og
sprSi hvaS um væri aS vera.
VarS harm heldur en ekki for-
viSa á aS sjá ungan mann standa
utan viS dyrnar, sem heimtaSi
^stranglega aS prestur færi á fæt-
ur og gæfi sig þegar í staS saman
í hjónaband viS unga dökkhærSa
unnustu sína, er stóS viS hliS hans
„og hló óg grét í einu.“
Vagnstjórinn var drifinn inn líka
og dubbaSur upp tii aS vera svara
maSur. FærSur í hversdagsföt
prestsins, gamlan gráan frakka og
settur a hann ,cel!uloid‘-hálskragi.
Og svo fór hjónavígslan fram í
kyrþey.
000
En í klúbbnum sátu þaS kveld,
tveir velbúnir miSaldra feSur, yf-
ir glösum sínum og brostu í kamp-
inn. Þeir vissu hvaS fram fór hjá
séra Pétri þetta kveld. Og skenkj-
arinn, sem færSi þeim hverja
kampavíns flöskuna á eftir ann-
ari, varS svo hrifinn af kátinu
gesta sinna,—því aS hann var einn
af þeim mönnum, sem gladdist
meS glöSum og hrygSist meS
hryggum—aS hann g.leymdi alveg
þeirri mikilvægu ábyrgS, sem
hvildi á HerSum hans, sfem skenkj-
ara og jafnvel þó hann vissi ekk-
ert hvaS olli gestunum kæti, var
hann viss um aS þaS hlaut aS vera
eitthvaS gott, en ekki ilt, svo aS
hann hló líka.
Annar vel búni, miSaldra faSir-
inn .lyfti hátt upp freySandi bik-
arnum og mælti:
„Skál brúSgumans!"
„Skál brúSurinnar!“ bætti hinn
viS og hóf bikar sinn. Og svo
kneifSu báSir herrarnir 9kálar
sínar í f botn, litu hvor framan í
annan og skellihlógu.
„Eigum viS aS fyrirgefa þeim í'
kveld, eSa ekki fyr en á morgun?“j
spurSi annar þeirra.
„ViS skulum draga þaS til«
morguns, þau hafa sýnt okkur svo
takmarkalausa óhlýSni,“ svaraSi
hinn og kýmdi viS.
Og þarna sátu blessaSir feSurn-
ir hlægjandi og rabbandi fram á
miSja nótt, yfir kænskubragSi
sínu, sem hafSi hepnast þeim svo
prýSilega — og yfir kampavíns-
glösunum.
000
Sömu nóttina keyrSi sami vagn-
stjórinn, sem veriS hafSi svara-
maSur ungu brúShjónanna, sem
giftust í Mjóastræti, þau heim til
sin.
Hann var þá kominn aftur úr
hversdagsfötum prestsins og í
sinn vanalega búning; en pilturinn
og stúlkan, sem þá voru orSin
maSur og kona, voru svo ánægS,
aS þau vissu hvorki í þenna heim
eóa annan.—Og sízt af öllu grun-
aSi þau aS feSur þeirra væru ein-
mitt um sama leyti, í sjöunda
himni yfir þvi, hve .laglega þeim
hefSi tekist aS spyrSa óþekku ó-
magana sína saman.
Thos. H. Johnson,
Islenzkur lögfræClngur og mlls<
færalumaCur.
Skrifstofa:— Room 33 Canada Ufa-
Block, suðaustur hornl Portage
avenue og Maln st.
Vtan&skrlft:—P. O. Box 1364.
Telefón: 423. Wlnnlpeg, Man.
H. M. Hannesson,
íslenzkur lögfræSingur og mála-
færslumaSur. Skrifstofa:
ROOM 412 McINTYRE Block
Telephone 4414
Píanó og Orgel
enn dviðjafnanleg. Bezta tegund-
in sem fæst í Canada. Seld með
afborgunum.
Einkaútsala;
THE WINNIPEG PIANO &. ORGAN GO.
295 Portage ave.
- Dr. O. Bjornson,
t OrncE: 650 WILLIAM AVE. TEL. 8p
? Offick-tímar: 1.30 til 3 og 7 til 8 e, h.
) House: 610 McDtrmot Ave. Tel. 4300
rz
n
Dr. B. J. Brandson,
Offics: 650 William ave. Tel, 89 1
1 Hours: 3 to 4 & 7 to 8 p.m.
Residence: 620 McDermot ave. Tel.4300
WINNIPEG, MAN.
Dr. G. J. Gi»la»on,
MeOala- og UppakurOa-Iæknir.
Wellington Block,
GRAND FORKS, - N, Dak.
Sérstakt athygli veitt augna, eyrna
nef og kverka sjúkdómum.
MissLoiiisaG.Tliorlakson,
TEACHER «F THE PI.WO,
662 Langside St„ ■ • Winnipeg
S. K. Hall, B. M. I
1 Xður yfirkennari við piano-deildina í Gust.
Adolphus College.
Organiati og
söngflokkstjóri
í Fyrstu lút. kirkju
í
Winnipeg.
Kenslustofur'-
Sandison Block,
304 Main St.,
og 701 Victor st.
Dr. M. Halldorson,
PARK RIVER. N. D.
Er aC hltta & hverjum miCvikudegl
í Grafton, N.D., frá kl. S—6 e.m.
I. M. CleghflFn, M D
iæknir og yflrsetumaður.
Heflr keypt lyfjabúðina & Baldur, og
heflr þvl sjálfur umsjón á öllum með-
ulum, sem hann lwtur frá sér.
Elizabcth St„
BAIiDTJR, . MAN.
P.S.—Islenzkur tölkur vlð hendlna
hvenær sem þörf gerlst.
P. Th. Johnson, i | KENNIR PÍANÓ-SPIL og TÓNFRÆÐI , Útskrifaður frá 1 Kenslustofur: Sandison músík-deildinni við t Block, 304 Main St., og (Gust, Adolphus Coll. t 701 Victor St. - <> A. S. Bardal selur líkkistur og annast um útfarir. Allur útbún- : aður sá bezti. Ennfrem- nr selur hann allskonar minaisvarða og legsteina Telephone 3o«

í Jónas Pálsson | ( Piano og Söngkennari. ( ! Eg bý nemendur undir próf í nefnd- ? > um greinum, viö Toronto University, ( | ef óskað er eftir. > > Áritun: Tribune Block. ( WlNNIPEG, MAN, }

Páll M. Clemens, bygffingameistari. Bakeb Block. 468 Main St. WINNIPEö Phone 4887

Star Electric Co. Rafmagnsáhöld sett í hús. Aðgerðir af lendi leystar. Telephone 579 Wm. McDonald, 191 Portage av
NT, Paulson, selur Giftingaleyfisbréf
JTunib eftir
n j j i — því aö — r ■
tlQQUSÖUflOinp heldur húsunum heitum; og varnar kulda. um og verðskrá til apappir Skrífið eftir sýnishom-
TEES & PERSSE. LLp.
ÚOENTS, WINNIPEG.
|Stærsta Skandinavaverzlunin í Canada.
Vér óskum eítir viðskiftum yðar. Heildsala og smásala á innfluttum, lostæturc
matartegundura, t. d.: norsk KKKogKKKK spiksíld, ansjósur, sardínur, fiskboll-
ur, prímostur, Gautaborgar-bjúgu, gamalostur, rauB-sagó, kartöflumjöl og margskon-
ar grocerie-vörur
The GUSTAFSON—JONES Co. Limited,
325 Logan Ave. 325