Lögberg - 13.06.1907, Qupperneq 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 13. JÚN í 1907
m
LÍFS EÐA LIÐINN
EFTIR
HUGH CONWAY.
Hún heilsaði mér einkar kurteislega, og losaöi
mig. meö nokkrum velvöldum oröum viö öll óþæg-
in, sem þaö olli mér, aö Valentínus var ekki viöstadd-
ur. Hún bauö mig velkominn, og vísaði mér til
sætis við hlið sér. Hún var lágmælt og röddin blið-
leg, en sú blíða bar þunglyndiskeim. Og eg ætlaði
aö segja, það strax, aö þeim, sem aðgætti frú Est-
mere van'dlega, gat ekki dulist það. bæði af svip
hennar og fasi, að hún mundi ekki hafa farið var-
hluta af harmi heimsins.
“Eg hefi heyrt mikið talað um yður, Mr. Nor-
ris,” sagði hún. ,-Bæði hefir Rothwell lávarður sagt
mér frá yöur og Valentínus lika. Sjálfri mér er því
* ánægja aö kynnast yður. Valentinus hefir sagt tnér,
að þér væruð bezti vinur sinn. Og þar eð við erum
bæði samsinna um flest, , verðið þér að reyna að
skipa mér á vinabekk við hlið hans.”
Eg var einmitt í þann veginn að koma fyrir mig
hæfilegu svari, þegar dyr'nar opnuðust og Valentínus
kom inn. En hann kom ekki einn. Hávaxin stúlka
kom em ðhonum inn úr dyrunum.og eg fer ekki rangt
með þó eg segi. að hann hafi haldið utan um mittið á
henni, nema það sé rangt að segja þann sannleika.
Á stúlkunni var það auðséð að henni fanst alls
ckki til um að ókunntir gestur skyldi verða sjónar
vottur að öðru eins og þessu. En Valentinus lét sér
hvergi bregða og sagði ósköp.sakleysislega:
"Nei, ert þú þá kominn, Eilippus! F.g heyrði
þig aldrei drepa á dyr. .Mér þótti það leiðinlegt, en
eg er viss um bæði þú og móöir mín þolið að sjá
annað eins og þetta. Við Claudina vorum úti í garö-
' inum og vorum að vita hvort við gætum ekki fundið
rós, sem lifað hefði af Lundúnareykinn,” sagði hann
enn fremur og sneri sér að frú Estmere.
“Claudina, Miss Neville, er bróðurdóttir min,
Mr. Norris," sagði frú Estmere. og eg og ungfrútn
heilsuðumst því næst eins og lög gera ráð fyrir.
Valentinus hafði víst sagt mér eitthvað um það,
sfð móðir hans muttdi konia með gest með sér, en
hann hafði sagt þetta með svo hátiðlegflm alvörusvip,
að tnér datt Þá ekki í hug að setja Það á mig. Claud-
ine Neville var mér þvi öldungis óvænt sýn, en á-
nægjuleg þó, og svo ánjegjuleg jafnvel, að þegar á
leiö kveldið, fór mig að langa meir en litið til að vita,
hvort atferli þessara tingu frændsystkina, Þegar þau
komtt inn í gestasalinn, var eintómur ættingja gáski,
frætidsamlegur galgopaskaptir Valentinusar, eða
eitthvað meira.
Eg var eini gestttrinn. Við sátum umhverfis
kringlótt borð og spjölltvðum saman ánægjulega. Alt
borðhaldið var yfirlætislaust og óbrotiö, en smekk-
legt eigi að siður. Valentíntts sat artdspænis móðttr
sinni, en eg henm til hægri handar og naut þeirrar á-
nægju að ltorfa á1 fallega andlitið á Miss Neville
gegn ttnt blórnin, sem stóðu á borðintt milli okkar
Og eg var ekki búinn að horfa lengi á hana, þegar
eg komst að raun um, að andlitið á henni átti það vel
skilið, að því væri veitt eftirtekt.
Valentínus var auðvitað lífið og sálin i þessuin
ltópi. Við Miss Neville lögðum einstaka sinnum orö
í belg. Frú Estmere var hin skrafhreifasta, en það
var meiri alvöruþungi í orðttm hennar, en, okkar
“Skelfing hafa æskuár yðar verið einkennileg,”
sagði frú Estmere og stttddi hvíttt hendinni sinni
snöggvast á handlegginn á mér. “Þér hljótiö að
vera-mikltt ánægðari nú en þá?”
“Eg er hissa aö Mr. Norris skyldi ekki verða
skáld þarna,” sagöi Miss Neville. “En kannske líka
að þér séttð það?” mælti hún enn fremur, þegar hún
sá að V alentínus leit til mín íbygginn á svip, en eg
sótroðnaði þegar eg sá það.
“Skáld! Jú, víst er hann skáld. Þú þarft ekki
annað en sja ennissvipinn á honttm,“ sagði Valenttn-
us. “Þú mátt trúa mér, Claudtna mín góð, hattn á
ógrynni af ljóðasyrpttm, sorgar- og gamanleikjum
eftir sjálfan sig. Það vantar svo sem ekki. Biddtt
hann að kotna með dahtinn slatta í ferðatöskitntii
sinni af þessu góðgæti til að lesa þér. Hann ltefir
lengi beðið eftir því að eg yntpraði á því að fá að
sjá það alt sainatt. En eg hefi getað stilt mig ttm
að leggja að honttm nteð það.”
Mig daitðlangaði til aö sparka í Jhann, því að all-
ir vita, að mönnum býr dulinn hlátur í hug þegar
einhver er kallaður skáld.
“En svo eg sleppi ölltt glensi, Filipptts.” sagði
\ alentinus og vék aftur að aðal-ttmræðuefninu. “þá
lilýtur faðir þinn að vera býsna “einkennilegttr fugl’’
—eg vcrð að biðjd þig að afsaka óvandað orðfæri,
móðir min—. Hvernig mttndi þér geöjast að þvi,
Claudina að eiga heitna á öðrum eins stað? Þar seni
ettga nýja kvenhatta er að fá, þar setn enginn kannast
viö neina tizku, þar sent cngar búðir ertt. Ilvað lteld-
iirðu yrði tir þér, Claudína?”
“Settu yfirfrakka og karlmannshatta i staðinn
fyrir kvenhattana. og þá getttr þ\i sjálfttr gert þer
Ijósa lutgitiynd iint hvernig mundi að vera þar,” svar-
aði Miss Neville með hægð.
Það var eins og hún væri að svara frænda sin-
um, cjt ekki elskhttga, og ntér var töluverð hugarhægð
að þvi.
“Rétt er |>að hjá þér,” svaraði Valentinus. “Eg
mundi ckki lifa lengi yfirfrakkalatts og haltlatts. Eg
sá lika ljóinandi fallegan safír-stein i Bond stræti
dag, Clattdina mín. Eg hað gimsteinasalann aö halda
honum óseldum í eitt ár. Þá verður þú komin til
lögaldurs og þá getur þú gefiö mér hann."
Miss Neville fór að hlæja. Að því búntt fóru
þær burtu. hún og frú Estmere, og við Valentínus
notuðum stundina, nteðan þær voru fjarverandi, til
að kveikja okkttr i vipdlum.
Eg skal gjarnan játa það strax aö þó að eg hefði
ekki kynst Claudínu nema i nokkrar klukkustundir
hafði eg þó orðiö mjóg svo hrifinn af henni. Eg get
sagt þetta með góðri santvizku, því að alt að þesstt
hefi eg ekki nefnt ást á nafn í framanritttðu. Það
hafði þó einstaka sinnttm komið fyrir. að eg hafði
fengið ofurlitla aðkenningtt af þvi tagi áður. Eg
man sérstaklega eftir tveimur stúlkum sem snöggvast
röskuðu hjartafriði míntim, en meður þvi að ástar-
guöinn hafði eigi enn veitt tnér neitt svööusár. ætla
saman fór það ljómandi vel úr hendi hjá þeim. Þatt
vortt auðvitað allra-mestu mátar, en að því undan-
hinna, unglinganna. Það var allmikið talað unt hve
einkennilegur maðttr Rothwell lávarðttr væri. Frú
Estmere hafði gaman að vita hvernig það atvikaöist
að eg kyntist hotutm. og hvcrnig stóð á Því, að honttm
var svo hlvtt til mtn. Það varð orsökin til þess, aö
eg sagði henni frá því, hvernig fundum okkar lá-
varðarins bar fyrst saman og lýsti svo vel sem eg
gat því kátbroslega atriði t þeirri sögu, er sérstaklega
snerti Mr. Dunstable. Þá urn leið mintist eg á ein-
manalega staðinn, þar sem þeir komu í land og eg
átti heima, og varð það til þess að frú Estmere spurði
frekara, og eg fór sfnátt og smátt að verða málhreif-
ari og skýra skorinort frá æskudögum mtnurn. Frú
Estmere hlýddi á sögu mína með mestu athýgli og
hvatti mig til að halda áfram. Valentínusi virtist
þykja vænt um að heyra hve mælskur eg var, og
Miss Neville stalst til að líta til mín nokkrum sinnttm
gegn um rauðtt blóntin á borðinu, með hluttekningar-
semi að mér fanst. Eg leiddist svo til að segja þeim
nær því frá ölltt, er eg hefi skýrt frá hér að framan
viðvíkjandi æskuárum mínum. Eg mintist auðvitað
ekkert á hið dularfulla t sambandi við æfi föður míns,
eða hve lítið eg vissi um móöur rnína. Eins og gef-
ttr að skilja spurðti þau mig um föðttr minn, og lýsti
eg honutn eins vel og eg gat, hrósaði honum og lét í
ljósi hve vænt ntér Þætti ttm hann.
eg ekki að þreyta lcsarann á bví aö lýsa þeim barna
brekttm með vonimum.vonbrigðunitm og fyrirlitning-
unni. sem þeim er samfara. Eg haföi aldrci áöttr
kynst jafn-fallegri stúlktt og frænka Valentinusar
var. svo að mig langaði til að fá að vita sent mest um
Itana. Það var svo sem ekkert ónáttúrlegt.
“Hvernig geðjast þér að móður minni?” spurði
\ alentinus nærri því eins og milli vonar og ótta.
“Eg Itefi sannfærst um að þú hefir lýst henni al-
veg eins og hún kemtir mér fyrir sjónir. Annað ætla
cg elcki að taka fram þar að lútandi, nema að þakka
|>ér fyrir aö hafa veitt ntér kost á að kynnast henni.
Það kom einlægur gleðisvipttr á andlitið á hon-
nin. “En hvað rnér þykir vænt um,” sagði hann.
‘Eg er viss ttm að lienni geðjast sérlega vel að þér.
Eg ltefi aldrei séð hana taka ókítnnugum manni jafn-
vel og þér.”
“E11 þti ltefir öldttngis leitt það hjá þér, að láta
mig vitá hve laglega frænktt þú ættir.”
“Á, hefi eg gert |>að. Það er eins og gengur. Karl
menn ertt oftast of ktinnugir frænkttm sínttm til að
vera fjölorðir um þær.’’
“En hvað er þetta maður? Hefirðu aldrei tek-
ið eftir þvi hvaö htin er yndisleg?”
“Jú. auðvitað hefi eg gert Það, Okkur þykir
einstaklega vænt hvortt utn annað. Sjálfur dáist eg
hreint og beint að henni.”
“Það er eins og þú hafir ekki ljósa hugmynd um
gæftt þína. Eg býst við að það sé alt klappað og
Jslárt á mijli ykkar?”
“Það hekl eg.” svaraði hann kæruleysislega.
“Þá er bezt að eg óski þér til hamingju. Þaö er
víst óhætt?”
“Já. við eigttm vist aö giftast einhvern tíma, eft-
ir eitt tvö ár, minnir mig. F.r dautt í vindlinum
þínum? Við skultim fara inn og spila og syngja dá-
lítið.”
Svo fórum við inn til kvenfólksins. Valentínus
og Clattdina sungtt tvísöng. og Þar eð þau vortt æfð
skildtt, sem eg hafði orðið var við þegar þau komu
fyrst inn í gestasalinn, var mér ómögulegt að sjá
meðan eg dvaldi þarna, nein merki þeirrar ástar, er
stúlka, eins og eg gerði mér í hugarlttnd að Claudína
væri, hlyti að vænta cftir af þeim manni, sem hún
heföi kosið sér til eiginmanns. Frú Estmere ræddi
við mig og eg sa að httn horfði með innilegri ánægjtt
á hjónaefnin. Öll vortt þatt svo ljúfmannleg og al-
þýðleg við mig, að rnér fanst sem eg væri einn af
meðlitnum fjölskyldttnnar, og með því að mér fanst
að eg ekki leggja nema svo lítinn skerf til glaðværð-
arinnar reyndi eg að vera svo skemtinn sem eg gat.
Kveldið leið fljótt. Þegar eg bauð góðar nætur, bað
frú Estmere mig mjög vingjarnlega að heimsækja
son sinn og sig sem oftast. Clattdina sagði eitthvert
alment si>attgsyrði við mig þegar eg kvaddi hana, og
svo sneri eg heirn á Albemarle stræti, og var í engttm
efa um að þetta hefði verið eitthvert skemtilegasta
kveldið, sem eg ltefði lifað, því að eg hafði dvaliö hjá
alþýðlegasta fólki, sem eg hafði nokkurn tima kynst,
OR OR var viss ttm að Clattdína var lang-elskulegasta
stúlkan, sem eg hafði séð á æfi minni. ó Þú ham-
ingjusami Valentinus!
F.g fór ekki strax að hátta þegar cg kom lteim.
Eg sat um stitnd reykjandi og hugsandi um þessa
nýjtt vini mína. Eg var nú farinn að eignast þá svo
marga—, \ alentínus, Rotlnvell lávarð, frú Estmere,
Claudínu Neville, attk annara. sem eg setti skör lægra
og eigi er þörf að minnast á hér. Það er tilvalið og
ánægjulegt fyrir ttngan mann. sent hneigður cr til
þtmglyndis að verða þess var, aö mönnum geðjist vel
að sér. Eg fór að httgsa ttm frú Estmere og gera
mér i htigarjund hve álitlegur kvenkostur hún hefði
verið þegar htin var a æsktt skeiði. Eg fé>r að gera
mér í hugarlund hvernig fríöskapaða, Þunglyndislega
andlitið á henni hefði verið meðan sólskin æskttár-
anna lék um það, hvernig hárið á henni hefði verið,
þetta ttndarléga. mikla, silfurlita hár. Hún lilaut að
hafa verið yndisleg stúlka á þeint dögttm. Svo fór eg
að hugsa ttm Valentínus, og því næst leiddist hugttr
minn að Clattdínu. Og eg vissi ekki fyrri til. en eg
var í huganttm farinn aö draga saman í eina heild alt
það, sent hún hafði sagt utn kveldið, rifja upp fyrir
mér söngvana, sem hún lrafði sttngið, með mjúkri og
hljómþýðri röddtt, gera mér skýra grein fyrir hvem-
ig hárið á henni væri litt og eins attgun, og jafnvel
hvernig hún hefði verið klædd um kveldiö. Auð-
vitað var cg að þesstt Valentínusar vegna. Eg hlaut
aö láta nrér ant ttm að konuefnið hans hefði alla góða
kosti til aö bera. En Þegar eg gekk til sængttr ttm
kveldið, gat eg ekki látið hjá ltöa að óska þess, að
hann hefði betur sagt mér frá öllunt þeint böndum,.
sem tengdu hattn og frænktt hans saman, svo að eg
þegar í upphafi hefði getað skoðað Claitdinu sent
konttefnið hans tiívonandi.
Næstu vikttrnar á eftir var eg tiður gestur á
heimili Estniere, og þótti mér vænt um að svo leit út,
sem fólkið þar teldi það svo sem ’sjálfsagt, að eg
kæmi þangað sem oftast, og brátt varð eg skoöaður
þar sem einn af heimilismönnum.
En þrátt fyrir þessar vingjarnlegu viðtökur, hét eg
l>ví i httganum i hvert sinn, er eg hélt á brott þaðan,
að eg skyldi alveg hætta að koma þar, minsta kosti
um tíma. Því oftar, sem cg korn Þar. því hrifnari
varð eg af Claudínu, og mér ditldist ckki, að þetta
var að gera vini mínum rangt til.
En þrátt fyrir Það, þó eg leitaði ýmsra bragða
til að forðast hana, var eins og það dygði ekkert.
Eg hlaut að sjá ltana dögum oftar. Hún var nærri
]>ví alt af með Valentínusi. Þau fóru á samsöngva,
gengu úti sér til skemtunar, léktt “cricket”-leik á dag-,
inn, og á kveldin fórtt þatt í leikhúsið. Valentínus
var ólnntr í að hafa mig með þeint við þessar skemt-
anir. Hann haföi auðvitað nógan tíma þar fyrir ut-
an til ástaratlota, aö því er eg ímyndaði mér.
Einu sinni eða tvisvar vildi svo til, þegar hann
lutrfti að bregða sér eitthvað frá, að hann fól mér að
annast og sjá unt unnustu sina. Eg skammaðist ntín
með sjálfttm mér fyrir það, lwe feginn eg varð, þegar
mér gafst færi á þesstt, og blygðaðist min fyrir það
að eg væri ótryggur vinur. Eins ánægjulegt og mér
fanst það að sitja klukkustundum satnan við hlið
Clattdínu, vera mér þess nteðvitandi. að hún væri
undir tinisjá ntinni, ttppfylla allar óskir hennar, og
láta ltana að síðustu þakka tnér fyrir skemtunina, —
eins ánægjulegt og mér fanst þetta, segi eg„ svo
gremjttlega hart fanst mér aftur á móti vera að vita
til þess, að enginn minsti ástarneisti mætti kvikna í
brjósti mínti til hennar. Stundum fór frú Estmere
með syni sítium og bróðurdóttur út til að skemta sér.
Henni þótti jafnan vænt urn að hafa mig þá með.
En eigi leið á löngu unz hún staðfesti það, sem Val-
entínus hafði sagt mér, og lét mig vita, að frænka sín
og sonur ltefðtt verið í tilhttgalífinu i nokkur ár.
“Mig hefir til einskis langaö meira, en að þau
giftust, sagði hún. Alér þykir ekki eins vænt utn
nokkra manneskju og Clattdínu, að Valentínusi und-
anskildum. Þatt ertt í tilhugalífinu, og áformað er
að þatt giftist áðttr en langt um líötir. En þau hafa
nú 1‘ekst svo lengi, því að þau ertt leiksystkin alt frá
bernskuárttm, svo að umgengni þeirra er líkari syst-
kina en elskenda.”
1 il l>ess að kæfa niður alla umhugsun um Claud-
mti for e& aö starfa af kappi. Eg mátti til aö gleynta
henni. F.g hefi verið upp meö mér af því, að eg eigi
toluvert viljaþrek til, og nú þurfti eg aö taka á því.
I íer grfst færi á að reyna það. En eiijs og oft vill
verða, geta krosstré brostið eigi síður en önnttr tré.
Þiö ntegið hlæja að mér, fyrirlíta mig og fyrirdænta
',v* l>a® í?ei • cg sjálfur, en mér var ómögulegt
að gleyma Claudínu. Mér var ómögulegt að liætta
að dást að ltenni; og ef satt skal segja ómögulegt að
komast hjá því að verða |>vi ástfangnari af henni,
sem við kyntumst lengtir.
Eg held að óþarft sé samt fyrir mig að geta
Þess. að eg inti aldrei að því með einu oröi, hvað ntér
bjó í brjósti. Þann tattm gat eg þó liaft á tilfinning-
tint minum. Eg gat enn þá horft frantan í Valentíti-
tis. vitandi nieð sjálfum mér, að eg hafði hvorki i
orði eöa athöfn brotiö neitt á móti honum. Væri um
eitthvert olag að ræöa, þá var i>að eg einn og enginn
annar, sem hafði ilt af því, og eg var ekki á því að
beia mig ttpp um það við neinn. Þegar frá leið fór
eg að hta nokkuð stórt á ntig fyrir þá stjórn, setn eg
gæti haft á sjálfttm mér. Eg þóttist meira aö segja
svo viss nteð að hafa nægilegt vald á sjálfum mér, að
eg fór að gefa hinni dtlldu ást minni lausan tauminn.
% var nú steinhættur aö lofa þvi með sjálfum mér,
að foröast Clattdínu, fanst ekkert á móti því, að’ eg
ttmgengist liana, og bæri svo harnt minn í hljóði. Það
sýndist vera saklaust.
En eftir hér ttm Þriggja vikna tíma, varö eg var
við töluverða breytingu i viðmóti Clattdinu. Djarf-
legi vingjarnleikablærinn í fasi hennar var horfinti.
Hún virtist helzt vilja forðast mig, og svaraði mér
ekki jafn-óhikaö og áður. Mér duldist ekki að helzt
leit út fyrir, að hún væri hrædd við mig. Framkoma
hennar gagnvart mér var nú oröin svo breytt að eg
fór að óttast um. að hún kynni aö hafa komist að
leyndarmálinu, sem eg hafði dulið fyrir öllum með
svo mikilli varasemi. og eg þóttist' þá vita, að hÚn
'i’yti að fyn'rlíta mig fyrir það. Nú reið mér á að
vmna sigur á sjálfum mér. Tækist mér það ekki, þá
varð eg aö flýja! Eg blóðroönaði, þegar eg hug-
leiddi. hvar komið var. Qg eg var vinttr Valentínus-
ar, vinur móður hans, og samt sem áðtir óhæfur til að
nppfylla fyrsta skilyröi sannrar vináttu. Claudína
em visst ttm veikleika minn, og eg þóttist viss unt,
að hún mundi ekki bregöast mér. 'En eg varð samt
að flýja. Það stóð á sama hvert eg færi. Eg þurfti
bara að hraða mér aö því. Þetta var nú samt neyðar-
úrræði, og bæði auðvirðilegt og barnalegt í tilbót.
F.g vissi. að hún ætlaði að fara burtu eftir svo sem
vikutima, og að hún nntndi ekki koma aftur fyr en
löngu seinna. Það sýndist nú svo, sem mér ætti að
vera hægt aö standast þetta, að eins örfáa daga enn.
Eg ætti aö geta fundið mér nóg til afsökunar á þvi
Þó eg heimsækti þatt ekki. Eg gat látið það heita
svo, að eg væri í önnum, eða þyrfti að vera annars-
staðar. Þegar Claudína var farin vonaðist eg til að
koniast úr þessari leiðslu og verða sami maður og
eg var áðttr. Svona ætlaði eg að hafa það.
! fjóra daga sýndi eg frábæra sjálfsafneittin.
\ alentinus bað mig árangurslaust að koma til St.
Johns Wood og fara með sér á ýmsa skemtistaði.
Eg gat auðvitaö ekki borið það fyrir við hann, að eg
væri í önnum eða þyrfti annað að fara, svo eg tók
það ráð, aö segjast vera lasinn. Það var líka nokk-
tið satt i því. Sálarórósemi min verkaði á heilsuna.
Eg fann aö eg var veikur, og mér leið herfilega illa.
“Það er ósköp að sjá þig,“ sagði Valentinus, “en
eg veit ttm meðal. sem óbrigðult er til að lækna þig.
Við tnóðir min ætlum til Bournemouth í vikttnni sem
kemur. Það er auðvitað ekki rétti timinn til að fara
þangað, en það er gaman að vera þar. Þér er bezt
að koma með okkur. Við ætlum að dvelja þar mán-
aðar tíma.”
Eg hlaut vitanlega aö hafa gott af sjóloftinu.
Claudina yrði þá farin. F-g vissi að eg mundi hafa
mikið gaman af ferðinni, svo að eg þáði boðið. Eg
ásetti mér, ef mögulega yrði hjá því komist, þá skyldi
eg ekki veröa á vegi Claudintt þangað til. Eg ætlaði
meira að segja ekki að kveöja hana þegar hún færi.
Ef eg þekti hana rétt, mundi hún geta getið sér þess
til. hversvegna eg drægi mig í filé; en áður en eg var
búinn að ásetja mér þetta. sá eg eftir því, og langaði
til að falla frá þvi aftur.
Eg varð líka neyddur til þess. Morguninn eftir
fékk eg hraðskeyti frá Valentínusi, svo hljóðandi:
"Hittu okkur við ‘Floral Hall‘. Þú verðtir að fylgja
Claudínu á samsöng.”