Lögberg - 29.08.1907, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 29. ÁGÚST 1907
3
Biðjið
æ t í ð um
i n d s (
salt.
'Hið fraega canadíska salt, sem alþekt er
um alla Canada vegna þess hvað það er
hreint.
Þaðer enginn samjöfnuður á Windsor
salti og ódýra, lakara saltinu, sem verið er
kað selja hér vestur um alt.
WINDSOR SALT kostar
ekkert meira, en þetta
innflutta salt, eins og nú
kstendur. Biðjið uro
Windsor salt.
Tamningamaðurinn í
Kentucky
eftir
Felix LilH-
fÞýttJ
Þaö var í Septembermánuöi
1831.
Á “ánni grænu” í Kentucky, fá-
einum mílum ofan viö Browns
ville, klauf eintrjáningsbátur silf-
urlitaöa öldufaldana. Um þær
mundir var Brownsville lítið þorp
og stóöu þá ekki fleiri en um fjöru
tíu hús þar.
Bátnum var róiiS móti straumi,
og sá er undir árum sat var aldur-
liniginn maöur en karlmannlegur.
Hann virtist bæöi líkur bónda og
veiöimanni í senn, enda stundaöi
aöi hann hvorutveggja atvinnu-
veginn. Hann var gráhærður og
hafði barðamikinn flókahatt
höfði, en um hné honum lá lang-
hleypt kúlubyssa.
Viö stýriö sat unglingspiltur ein
kennilega búinn, svo að bæöi svip-
aöi til búnings Indíána og siöaöra
manna. Hann var í skúfuðum leö-
urbuxum og stuttri klæöistreyju.
Indíana-skó úr skinni hafði hann á
berum fótunum og svartan silki-
klút lauslega knýttan um hálsinn.
Andlitið á honum var kringluleitt
og þaö heföi sjálfsagt veriö kallað
fallegt, ef augun heföu ekki verið
jafn einkennileg og þau voru.
Hann var svo úteygöur, aö helzt
leit út fyrir, að hann gæti horft i
senn til beggja handa án þess aö
víkja höföinu minstu vitund viö.
En augun voru alls ekki skær; þau
voru fremur deyfðarleg og hægt
verið aö segja aö þau væru “brost-
•n’ ’ef ekki heföi skinið úr þeim
æinkennilegur seyöandi bjarmi.
Það var eins og töframáttur
væri í augnaráðl þessa manns, ó-
timræð.legur töíramáttur meira aö
segja, og þó aö fólk að jaínaði
yröi hans kannske ekki vart—sízt
kvenfólk— þá uröu skepnurnar þó
varar viö hann, og þá ekki gízt þau
dýr, sem telin ertt grimmust og
bióöþyrstust allra.
Piltur þessi hét Isaak vajn Ant-
burgh. Hann var nú á tvítugs-
aldri. Til þessa tíma hafði haiMi
lengst af reikaö um skógana 0{$ l-
bygöirnar þar sem hann var fædd-
ur, þvi að ómögulegt hafði verið
aö fá hann til aö lifa reglubundnu
borgaralegu lífi, og féll móöur
hans þaö mjög Þungt, því aö hún
átti heima í dálitlum smábæ í Ken-
tticky. Engin sála sem þekti hann
þá gat búist við því að eftir nokk-
ttr ár yrði orðinn úr honum heims-
frægur villidýra tamningamaöur.
Menn höföu búist viö því, aö
það yröi góður veiöimaöur úr hon-
um. Hann heföi líka getað liaft
góöa atvinnu af veiðiskap, því að
»óg var af dýrum þar um slóöir
um þessar munclir. En hann var
sarnt ekki á Því. Hann var eigin-
lega alls ekki hneigöur fyrir veiö-
ar. Hann hafði ógeð á því aö
drepa nokkra skepnu.
betur viö hann aö fá dýrin til aö
beygja sig undir vilja hans og
temja þau.
Fööurafi hans haföi veriö Indí-
ána-höföingi af Tuscarozas kyn-
þættinum, og haföi fyrir mörgum
árum síðan flust frá Norður Car-
olína til Kentucky. Þar haföi
hann breytt nafni sínu: Tanborg-
an d’ Oom, sem þýöir “skógarkon-
ungurinn mikli’’ og tekiö upp nafn
ið van Amburgh, en það var nafn
bónda nokkurs, sem hann haföi
einhverju sinni bjargað úr klóm
tveggja tígrisdýra, en kvænst dótt-
ur hans nokkru síðar. En þaö
gerðist auðvitað ekki fyr en hann
var farinn aö semja sig aö háttum
siðaðra manna og haföi tekið
kristna trú.
Af afa sínum “skógarkonungin-
um mikla” hefir ísak sjálfsagt
haft þá frábæru dýratamninga-
hæfilegleika, sem honum voru
gefnir, því að eigi hafði hann þá
af fööur sínum syni Tanborgans.
Faöir hans hafði alla daga verið
mjög hræddur viö villidýr. Til
marks um það gekk sú saga um
hamn, aö einu sinni þégar hahn
gekk fyrir húshorn í Louisville
hafi hann séö á nýmáluðu spjaldi
yfir veitingahúsdyrum mynd af ó-
frýnilegum villisvínsgelti. Sú sjón
fékk fööur dýratamningsmannsíns
fræga svo mikils, aö hann veiktist
af geöshræringunni, lagöist í
rúmiö og steig aldrei á fæjurnar
upp frá því.
Þegar ísak var litill drengur,
a var allur hugurinn á dýrunum, og
honum Þótti minkun aö barna-
leikjum annara sveina. Hann náði
fjölda af músum, rottum og fleiri
dýrum og tamdi þau. Aö því
búnu fór hann aö reyna sig á aö
temja villiketti, skógamerði og
og refi og tókst Það vonum fram-
ar. Og þegar honum óx aldur og
þroski, hepnaöist honum fyrir-
sjaldgæfir þar, og voru jafnaöar-
legast drepnir, hvenær sem veiöi-
menn eöa bændur komust í færi
við þá, svo aö van Amburgh haföi
enn ekki tekist, þó aö han langaði
mikiö til aö ná í nokkurn björn lif-
andi.
En svo vildi nú til, aö frumbýl-
ingurinn hann gamli Wilson haföi
fundið bjarnarhýði fyrir skemstu,
Þar sem grimmur “bangsi” hélt til
einn síns liös og hafði Wilson látiö
unga vin sinn vita af þessu, en
hann strax boöiö Wilson Þrjá doll-
ars fyrir aö fylgja sér þangað, svo
aö hann gæti náð birninum lifandi
og tamiö hann. Peningana, þessa
þrjá dollara, hafði van Amburgh
nýlega innunniö sér fyrir aö temja
viltan fola fyrir nágranna sinn.
í þessum erindagerðum voru
þeir Wilson og van Amburgh þeg-
ar þeir reru upp eftir “ánni
grænu” á eintrjáningsbátnum eins
og fyr er frá sagt.
•“Erum við nú ekki bráöum
komnir?” spuröi pilturinn.
“Aö fimm mínútum liðnum stig-
um við á land,” svaraöi gamli
maöurinn. "Svo veröum viö aö
klifa upp klettana, til aö komast aö
gilinu þar sem óargadýrið hefir
bækistöð sína. En hvaö ætlaröu
annars aö gera við björninn? Ætl-
aröu aö fara að ferðast um hér í
Kentucky og sýna hann? Þ'aö er
svo arðlaus atvinna, aö þú getur
ekki fengið nema fáein cents á dag
fyrir þaö.”
“Nei, eg er að hugsa um annað,
sem er arömeira. Eg held að eg
sé ekki náttúraður fyrir annaö
frekar en að temja dýr. Eg ætla
aö afla mér fjár og frægðar á
því.”
“Þaö er alt gott og blessað. En
hvernig ætlarðu aö byrja.”
“Eg ætla aö láta björninn, sem
viö veiöum nú og eg mun temja
hjálpa mér til þess. Innan skamms
hafnarlítið, að því er virtist, aö (kemur svo til Pittsburg í Pennsyl-
temja villisvín, soltna úlfa, illviö-
ráöanlega hesta og blótmannýg
naut. Allmikiö orö fór af honum
í bygöarlaginu fyrir lag þaö er
hann hefði á aö temja hesta, og
innhentust honum stundum nokkr-
ir skildingar fyrir þaö. Aörar
tekjúr haföi hann ekki.
Eigi vann hann bug á dýrum
þeim, sem hann tók aö sér aö
vaniu dýrasýningarmaður, sem
heitir Títus. Hann ætlar aö hafa
sýning þar, og mér er sagt aö sýn-
ingar hans séu einhverjar beztu
dýrasýningarnar í Bandaríkjun-
um. Nú ætla eg aö fara til Pitts-
burg og ganga í Þjónustu Títu.-ar
þessa.”
“Er móöir þín ásátt meö þetta?”
“Það ætti hún aö verða. Finst
temja, meö því aö beita viö þau Þór þaö ekki nokkru nær fyrir
líkamlegu ofbeldi. Hann var eng-
inn sérlegur þrekmaöur, og frem-
mig að útvega mér fasta stööu,
eins og heiðarlegur tamningamað-
Hm! Þetta er nú reyndt*r al-
veg satt. En ertu þá viss um að
einhvern leyndardómsfttll-| ^ítus Þwrfi á þér og þínum tamn-
ustu sína?”
“Þaö vona eg! Vstanlega er það
satt, aö eg hefi aldrei á æfinni séö
ljón, tigrisdýr, lébarða eön önntir
slík fögur dýr, og þaíö gæti aö vísu
verið ástæða til þess aö hann neit-
aði aö taka mig. Þess vegna verö
eg aö ná í björn, og^því betra sem
hann er stærri og grimmari. Ef
eg get tamið slíka skepnu, ■ ættu
það aö vera töluverö meðmæli með
mér. Og þegar hann sér hve vel
mór hefír tekist fyrsta tamsingar-
tilraunAi, er eg viss úm aö hann
ræðwr mig til sín.”
“Ekki er Því að k-víöa aö þessi
björn sé ekki nógu grimmur.
Þ’etta er gamalt karl-bj,arndýr, er
ur grannur vexti. Þaö var meö- Ur> Þar sem eg get grætt næga
fæddur kjarkur hans, hugrekki oj Pen'n?a. heldur en aö halda áfram
augnaráðiö einkennilega, sem jafn-tilgangslausu lífi og eg hefi
neyddi þau til aö beygja sig undir bfað hér i Kentucky hkigaö til?
vilja ltans. Með augnaráöinu einu
saman tókst honum aö töfra viltu
dýrin, á
an og óskiljanlegan hátt, áþekt' ingahæfilegleikum aö halda, og þú
ýmsum ormategundum, er seyöa ^ San8'*r svo 1 augu honum að hann
til sín litla fugla. Þaö geta þær^k* Þig, svona undir eins í þjón-
ormategundir vegna þess aö í aug-
um þeirra er segulmagn er dregur
fuglana nauöuga viljuga aö þeim,
og endirinn verður sá aö smáfugl-
arnir veröa ormunum aö bráð.
Honum þótti minkun aö þv í aö
nota nokkrar verjur, þegar hann
fékst viö tamningar. Ha«H haföi
þá aldrei annaö í höndum en dá-
litla járnstöng, á að gizka álnar-
langa, og laust með henni lærlinga
sína, ef þess þurfti meö og Þeir
voru honum óþekkir.
Aö sjálfsögöu mundi hann þó
hafa verið búinn að reyna sig á aö
temja ljón, tigrisdýr, leóparöa og
fleiri mannskæö dýr ef þess heföi
verið kostur. En í smábæjunum í
Kentucky sáust aldrei dýrasýning-j lengi hefir búið einn sér og er því
armenn, á þeim tknum, er óarga orðinn skajýllur og grimmur. Eg
cl-ýr heföu utidir höndum. Lébarö- J segi þér þaö satt, aö eg liafi enga
og beint í land. Hér er einmitt
rétti staöurinn til aö lenda.”
Van Amburgh geröi eins og
'honum var boðið og rétt á eftir
stigu þeir á land.
Gamli bóndinn tók byssu sína
meö sér og sterkt reipi. Félagi
hans haföi engin önnur vopn en
járnstöngina sína og dálítiö bindi
af þurrum kvistum.
Þeir klifu upp á ströndina, sem
var býsna brolt.og siöan upp klett
ótta hæö skógi vaxna unz þ'eir
komu aö gili nokkru, er þéttir
runnar breiddust um á báöar hlið-
ar. Sáust í endanum á gilbotninum
víöa bjarnadýraför.
“Þarna er hýöiö,” sagöi Wilson
og benti á holu, sem blasti viö
neöst í gilinu, er hægt var aö
skríöa inn í bæöi fyrir bjarndýr og
fullorðinn mann. “Sjáðu til, þarna
eru ný bjarndýrsför. Bangsi karl-
inn er heima. En hvernig eigum
viö aö ná honum út úr holunni?”
"'Þ’aö er vandræöalaust. Eg skal
skríöa inn og koma honum út.”
“Ertu vitlaus, strákur? Þaö er
gapaskapur, sem ekki kemur til
nokkurra mála.”
“Þaö er engin hætta. Þó aö
þrír óvinir væru þarna inni, skyldi
eg koma Þeim öllum út samt.’
“Eg veit ekki hvort eg á aö líða
þér þetta. Hvað skal segja, ef
slys hlytist af þessu?”
“Vertu óhræddur.”
Pilturinn fleygöi sér því næst úr
klæðistreyju sinni, kveikti á viðar-
bindinu og lagöist niður til aö
skríða inn í hýöi bjarnarins.
“Haföu þó byssuna mína meö
þér aö minsta kosti,” kallaöi Wil-
son.
“Þakka þér fyrir! Eg er meö
járnstöngina mína. Meira þarf eg
ekki.”
Svo skreiö van Amburgh inn í
holumynnið og hvarf.
“Iiæ!” hrópaöi félagi hans á
eftir honum. “Ef þú kemst í hann
krappan,þá geturðu kallað á hjálp.
Eg kem þá inn i holuskömmina á
eft-i þér.”
“Vertu kyrr úti,” heyrðist kall-
aö út úr holunni. “Eg þarf þín
ekkert meö.”
“Jæja, þá get eg þvegið hendur
mínar,” tautaöi gamli bóndinn.
“Ætli nokkur hafi heyrt getið um
annan eins gapaskap. Að fara inn
í bjararhýöi byssulaus og hníf-
laus! Eg er viss um aö enginn
annar maöur í Kentucky mundi
„Þora þaö!”
Pilturinn skreið ian um mjó
göng á aö gizka tuttugú skrefa
löng. Þegar þangaö var kontiö
víkkuðu Þau og var þar innar af
dátlítill hellir. Þar lá giíöarstór
björn og sbug hrammitei. Hann
urraði illilega þegar birtuna af
logandi viöarknippinu lagöi á
móti honum. Pilturinn gekk ótta-
laust fast aö dýrinu og staröi f-ast
á þaö bláu augunum einkónnilegu.
Björninn stóö»t ekki þetta augna-
ráð. Hann hristi hausinn, urraði
og snussaöi i honum, eins og hann
byggist við ilki eiixx og væri í hon-
um hálfgerður beigur.
Van Amburgh sló þá laust á
trýniö á honum með járnstöng-
inni.
“Eg skiri þig Idiob,” sagði
hann. “Þaö skáítu heita, og eg
ætla að fara meö þig ti Pittsburg
þegar þú ert búinn að læra eitt-
hvað dálítið! Á stað meö þig og
út i dagsljósið.”
Því næst réöst lwmn móti birn-
inum og rak hann út úr hýöimi.
Hefði dýriö slegið til piltsins | levfði það.
með hramminum mundi þaö hafa
CANADA NORÐVE8TURLANDIÐ
REOLUR vib LANDTÖKB.
I c“°“um meB tafnrt Wlu. lem Ulheyr» »anU>an<U«JörtUnJU,
°* Alberta- nema * 0« 8«. fJöl»kytUUhðru»
hf„ .f*11 11 ara eBa «Idrl, tekiS *ér 180 ekrur fyrlr helmUUréttarlantL
Bé. ‘!n<U8 ekkl aCur telrtB. eBa tu *t8u af *tS£2
vtoartekíu eða elnhvers anaan,
INNMTUX.
Mana ■krlía «1* fyrlr landtnu & þelrrl land*krlf»tofu, *em om)
llsrsrur landlnu, aem teklS er. MeS leyfl lnnanrikl*r48herran*. eSa lnnflutn-
lnga umbo8*mann*ta* I Wlnnlpeg, eSa n*»ta Domlnlon landnumboSamannn
*eta menn »eflB öSrum umboS U1 þe*a aS akrtfa *lg fyrlr landL Innrttunar-
gjaldts er 110.00.
HKIMT" ISRÍTTAK-SKYLDUR.
Samkramt núgUdandl ISgum, verSa landnemar aS uppfylla hetaUHa-
réttar-akyldur *lnar 4 elnhvern aí þelm vegum, aem tram eru teknlr 1 .ft~
trfylgjaadl tflluUttam, nefnilega:
*•—AB b4a * landlnu og yrkja þaB aS mlnata koatl l *ex m4nu8t 4
hverju 4rl 1 þrjfl 4r.
*•—* falllr (eSa mflSlr, ef faSlrtnn er 14tlnn) elnhverrar persðnu. m*
heflr rétt U1 aS akrtfa slg fyrlr helmlUaréttarlandL býr t bajörS 1 nagrauol
vlS landlfl, aem þvlllk persflaa heflr skrlfaS *lg fyrlr *em helmlllaréttar-
landi; þ4 getur peraðnan fullnægt fyrlrqUelum laganna. aS þvt *r 4bfl8 4
landlnu anerUr 48ur en afealabréf er veltt fyrlr Þvl, 4 þann U&tt aS hafa
helmlM hj& fSSur alnum efla mflSur.
*•—Kf landneml heflr fenglS afialebréf fyrlr fyrrt helmlllaréttar-bajðrfl
atnal eSa aklrtelnl fyrlr aS afaalsbréflS verSl geflS flt, er *é undlrrttaS I
aamraeml v«J fyrlrmmll Domlnlon laganna, og heflr akrlfaS *lg fyrlr atflart
helmlllsréttar-bflJOrS, Þ4 getur hann fullnmgt fyrtrmaelum taganna. aS þrt
er anertlr 4hfl8 4 landlnu (sfSarl helmlllaréttar-bflJðrSlnnl) 48ur en afaale-
bréf *é geflS flt, 4 þann h4tt aS bfla 4 fyrrl helmillsréttar-JðrSlnnl. ef stSart
helmlllaréttar-JðrSln er I n4nd vlS fyrrl helmllUréttar-JðrBlna.
*•—Kf tandneminn býr afl staSaldrl 4 bflJðrB, *em hann heflr keypt,
telclS I erfSlr o. s. frv.) I n&nd vlS helmlllsréttarland þaS, er hann heflr
skrtfaS *lg fyrlr, t>& getur hann fullnegt fyrlrmaelum laganna, aS þvt et
&bflO & helmlllaréttar-JðrSlnnl snertlr, & þann h&tt aS bfla 4 téSrl elgnar-
JðrS stnnl (keyptu landt o. a frv.).
BKIÐNI UM EIGN ARBRAF.
settl aS vera gerS strax eftlr aS þrjú ftrln eru liSIn, annaS hvort hj& nsaeta
umboSsmannl eSa hj& Inspector, aem sendur er tll þen aS skoSa hvaS *
landlnu hefir vertR unnlS. Sex m&nuSum &Sur verBur maSur þð aS hafa
kunngert Domlnlon land* umboSsmannlnum I Otttawa þaS, aS hann atth
sér aS btSJa um elgnarrétttnn.
LEIDBEINIXGAR.
Nýkomnlr lnnflytjendur f& & tnnflytJenda-skrifstofunnl f Wtnnipeg. og é
ðllum Domtnton landskrlfstofum tnnan Manltoba, Saskatchewan og Alberta,
leiSbelnlngar um þaS hvar lönd eru ðtekln, og alltr, »em 4 þessum skrtf-
stofum vlnna velta lnnflytjendum, kostnaSarlaust, IetSbetnlngar og hj&lp tl)
þe*» aB n4 ! lðnd sem þelm eru geSfeld; enn fremur allar upplýslngar vlB-
vtkjand-l timbur, kola og n&ma lögum. Allar sltkar regiugerBtr geta þelr
fengtS þar geflns; elnnlg geta ir enn fenglB reglugerStna um *tjðrnarlðnd
in-nan j&mbrautarbelttsln* ! Brittsh Columbia, meS þv! aS snða sér bréflega
tll rltara innanrfktsdetldarlnnar I Ottawa, InnflytJenda-umboSsmannsln* t
Wtnnlpeg, eSa tll elnhverra af Ðomlnton lands umboSsmðnnunum I Maol
toba, Saskatchewan og Alberta.
Þ W. W. OORY,
Deputy Mtnlster of th* Interlor
En hugrakki dýratamningar- j ‘
maöurinn ungi yfirbugaði þegar
En þaö virtist svo töfraö af augna'mönnum þar í þorpinu þótti þaö
ráöi hans, aö það geröi ekkert ekki fullnfægjandi og skipuðu svo
slíkt. i fyrir aö björninn skyldi lagöur í
Pilturinn fylgdi birninum eftir,' hlekki, og auk þess yröi aö kaupa
og þegar hann kom út úr holunni á hann “munnkörfu”.
kallaöi hann strax til Wilsons, sem 1 ísak hlýddi þessu öllu.meö fram
beið með byssuna í sigti, og sagði: vegna þess, aö hann þurfti á
“Skjóttu ekki! Skjóttu ekki!” | hvorutveggja aö halda ef hatin
Björninn stóð á afturfótunum færi með björninn til Pittsburgh.
urrandi af grimd og ekki var ann- j Eftir aö þetta hvorttveggja var
að sýnna, en aö hann mundi ráö- tengiö, var van Amburgh loksins
ast á gamla bóndann. Ilátinn 1 friei meS ferfætta lærling-
1 inn sinn, og nú fór hann fyrir al-
vöru aö byrja á tamningartilraun-
um sínum. Hann geröi þær allar
óargadýriö á ný með augnaráði fyrir luktum dyrum og hepnuðust
sýnu, svo aö bangsi sefaðist og Þær vel. Neytti hann ýmsra
lagðist niöur j bragða viö tamninguna, svelting-
Þá kastaði bóndinn reipinu til ar SykurS’ hÖ^a, hunanP'
. . . , . .. gjafa, en siöast en ekki sizt matt-
van AmbiN-ghs, en hann batt dy- ar þess> er hann hafei f augum
iö meö því, en fjötraöi þaö ekki á sér til að beygja dýriö undir simi
fótunum svo að þaö gat gengið. vilja.
Síöan rak hann það á stað með ' Eftir þrjár vikur var hann bú-
bendingum, hótunum og liöggum inn fcenna dýrinu það er hon-
i * i r v . „ v v um þótti nægilegt.
og komst loks með það möur aö - , , s , . , ,. .
, , Þa helt hann sýmngu a birnin-
batnum. ’ um> og þ^ ag hann sei(fi 5,jýra
\\ ilson var svo sem öldungis aögöngtuniða fékk hann þó nóg
hiesa. Aanað eins og þetta hafði skotsilfur til feröarinnar til Bitts-
hann aldrei séð á æfi sinni fjr. hurgh-
Félagi hans neyddi dýriö síöan' ^nin/. Þessi. fe,r ,fram vmdir
, , , , . . , beru lofti. tnni í plankakvium.
Ut i batmn 08 har fJ'otra»> hann Hann lét björninn hoppa og
þaö fastar en áður. Þeir komu clansa og velta sér eins og hnykil
birninum slysalaust til Browrtsville eftir því sem honum var skipað,
og varö þar heldur en ekki tíð- Aö lokum tóku þeir hryggspennu-
rætt um þessa glæfraferö. |fbkum hvor a öðrum hann og
. „ björainn og glímdu unz van Am-
En moðir vtan Amburahs varö . , , ,.. ?, , .
, . btirgh feldi jorekinn.
dauöhrædd, þegar sonur hennar j Ahorfendurnir klöppuöu lof í
kom heim með björninn, enda þótt lófa.
hún væri orðim vön við að hafa j Morguninn eftir sagði ísak
allskonar vi1t dvr heima í pen- mo^ur sinni og ættingjum, aö
ingshúsum sínum. ' |hann æflabi f fara Pittshurg
og reyna að komast í þjónusttt
Iíún afsagði fyrst í alla steði að ^ Títusar dýrasýningarstjóra. Þaö
loía honura aö hafa bjarndýrið* i var þýðingarlaust aö mæla móki
sínum hústtm, og Isak varð aö bví. Hann var ekki hneigöur fyr-
ganga lengi eftir ltenni áðttr hún ir neitt annab, en aö temja dýr.
Moðir hans let þvt tifleiðast að
leyfa lionum að fara
ar höföu ekki sézt í þvi bygöar- minstu von um aö þú getir spekt höggi, eöa kreist hann til dattða,
Hitt átti' lagi ttm mörg ár, og birnir vortt hann eða tamfð. Stýrðu nú þvert ef það hafði gripið utan um hann.
og kvaddi
Hann lokaði Hiob inm í ramm-, kann meö tárin 1 atigttnttm o™
getaö banaö honum meö eiriu bygöum bjálkakofa og bar sjálfur
jafnan lykilinn á sér.
En lögreglunni og öðrttrn valds-
óskaði honum allrar blessunar.
('Framh.ý