Lögberg - 12.12.1907, Page 6

LÖGBERG, FIMTUDA&INN 12. DESEMBER 1907
LlFS EÐA LIÐINN
EFTIR
HUGH CONWAY.
Hepnin var ekki me8 okkur. Akstur var hvergi
fáan.egur, nema á litla bóndabýlinu, sem á«ur hefir
verib nefnt. Þegar vi« komum þar, heyröum vi« a«
Pasmore bóndi væri ekki heima, og Þó Þótti okkur
enn verra a« heyra Þa«, a« hann heföi fariö á létt-
vagni sínum. Þ'ar var enginn hestur til, sem hægt
var a« leggja aktýgi á, þó a« einhver aktýgi heffiu
fundist. Mrs. Pasmore sá þa« á okkur, hve afar-
hughaldiö okkur var a« komast áfram, og sagCi okk-
ur á mjúkri Devonshire-mállýzku, a« maöur sinn
mundi koma aftur á hverri stundu. Svo viS réSum
þá af a« bíBa. Rothwell fór aS reykja stóreflis-
vindil en eg sat hjá og hreytti úr mér ónotum.
Mrs. Pasmore varS sármædd þegar alt af
drógst heimkoma bónda hennar. Eftir a« viS höfBum
beSiS þar og eytt löngum dýrmætum tima, urSum
viS ásáttir um a« fara á staS gangandi, þangaS til
okkur kæmi einhver fararléttir. ViS vorum búnir a«
þramma áfram eitthvaS tíu mílur Þegar hann kom.
ÞaS fara venjulega fullar þrjár klukkustundir í
a« ganga tíu mílur, ef menn hafa bagga a« bera.
- AfleiSingin af því varC sú, a« þegar viS komuní til
Minehead, var lestin, sem viS ætluSum aS na í, ny-
farin, og Þá ómögulegt fyrir okkur a« komast ti
Bristol fyr en meB kveldlestinni. ViS komum því
ekki fyr en kl. fjögur um morguninn til Paddington.
Ef faSir minn hefCi ná« í fyrstu lest á Minehead, þá
var auSséC aC hann var tuttugu og fjórum klukkutím-
um á undan okkur. ,
Eg ver« aS játa þaB; aS eg var orCinn dauSupp-
gefinn þegar hér var komiS. Rothwell sá ÞaS. Hann
var svo vanur þreytu og erfiCi, aS ekki sá á honum
af þessu. _ ■'■■M
"ViS getum ekki gert meira í kveld, Filippus.
ViC skulum fara inn i gistihús og hvila okkur eina
tvo tíma. Vi« eigum langa ferS fyrir höndum og
verSum aS leggja á staS eins fljótt og hægt er.
ViC lögSumst til hvílu, en sváfum ekki lengi.
Klukkan hálf átta vorum viS seztir aS morgunverC:
og fórum aS ræSa um hvemig förinni til Evrópu
skyldi hagaB.
‘‘ViS skulum vera komnir þangaS fáum klukku-
stundum á efíir honum. ViS skulum vera komnir
til Monakó áSur en hann hefir tíma til a« gera nokk-
uS, sem úr sker.”
‘‘EruS þér alveg viss um, aS hann hafi fariB
þangaS? Skyldi hann ekki hafa fariS beint til móS-
ur minnar?”
En hvaS þessi tvö síSustu orB hljómuSu ein-
kennilega í munni minum.
“Nei—hann hefir um þaC eitt hugsaC, aS koma
fram hefndum. Hann vill ekki koma í augsýn konu
sinnar fyr en hann er búinn aS jafna á Chesham.
Eg mundi hafa fariS eins aSl—og þér líka, Filippus
minn.” ý !i;l
“En viS ættum samt aS vita vissu okkar.”
“AuSvitaS—en hvernig eigum viS aS fara aS
því ? ViS getum símaS móSur ySar og spurt hana
hvort nokkuS óvanalegt hafi komiS fyrir. En eg
held hann hafi ekki vitaS hvar hana var aS finna.
SögSuS þér honum, hvar hún ætti heima?” '
Eg hristi höfuSiS og stakk upp á því, aS viS
hittum Mr. Grace; eg vissi aS faSir min nhafSi jafn-
aSarlegast lítiS fé heima hjá sér. Ef hann hefSi þurft
á peningum a« halda, var næsta líklegt, a« hann
hefSi fariS til lögfræSings síns.
Rothwell lávarSur félst á ÞaB. ViS lukum viC
morgunverS okkar og ókum því næst til Russel
Square, því aS þá var of snemt aS ætla aS hitta Mr.
Grace á jskrifstofu hans. Mr. Grace sat a« morgun-
verSi; en þegar hann heyrSi hverjir komnir voru,
rauk hann strax á staS, og ilminn af morgunkaffinu
lagSi af honum og hann var aS strjúka brauSagnirn-
ar af buxunum sinum þegar hann kom til okkar.
“Rothwell lávarSur og Mr. Filippus Norris
^agSi hann; “eg er öldungis hissa—alveg forviSa—
reyndar.”
“YSur er óhætt aS kalla Þenna herra Estmere,”
sagSi Rothwell “Hann hefir fengiS alt aS vita.”
Eg verð þá aS biSja ySar tign allra mildilegast
fyrirgefnmgTr. Án þess að eg vilji vefengja þaS,
aS Mr. Filippus bafi fengið alt aS vita. þá verS eg aS
ha’da áfram aS kalla hann því nafni, sem faðir hans
nefn:r liann, þangaS til fyrnefndur leggur öðru vísi
fyrir.”
“Látum þaS gott heita, Mr. Grace,” sagSi tg,
“kalliS mig hvaS sem yBur þóknast.”
“Ekki þaS sem eg vil, heldur þa«, sem faBir yS-
ar vill.”
“GeriS svo vel og segiS okkur,” sagSi Rothwell
óþolinmóSlega, “hvort Sir Laurence hefir hitt y«ur.”
“Sir Laurence er, eins og þér vitiS, skjólstæSing-
ur minn, og eg hefi, um mörg ár, verið beSinn aS
segja ekkert frá því hva« hann tæki sér fyrir hend-
ur.” lí'
Rothwell var orSinn mjög reiSur yfir hinni ein-
strengingslegu nákvæmni og ófrávikjanlegu hlýSni
Mr. Grace viS skjólstæSing hans.
“Mr. Grace,” sagSi eg, “viS skulum ekki tala
meir um Sir Laurence; en segiS mér hvort Mr. Norr-
is, faSir minn, hefir hitt ySur? Líf manns liggur
viS aS þér svariS.”
“FaSir ySar, Mr. Filippus, hitti mig klukkan eitt
i gærdag. Hann sagSi mér aS hann væri aS fara í
langferS. Hann þurfti á peningum aS halda, og eg
fékk honum tvö hundruS pund.”
ViS Rothwell litum hvor til annars. ViS höfSum
getiS rétt til. “SagSi hann ySur ekkert hvert hann
ætlaSi, eða í hvaða erindagerðum hann væri?”
“Hann sagði ekkert um þa«, Mr. Filippus.”
"Sýndist yður hann frískur, og eins og hann átti
að sér?”
“Já, mér sýndist hann frískur, þó að eg geti ekki
sagt, að hann liti beinlínis hraustlega út. Hann var
hér ekki nema fáein augnablik og talaSi ekki viS mig
nema örfá orS.”
“Var hann rólegur og stiltur?”
“Hann var mjög rólegur og mjög stiltur, Mr.
Filippps.”
ViS þökkuSum Mr. Grace fyrir upplýsingarnar
og kvöddum hann síSan. ÞVí næst fórum vi« hvor
sína leiS út í bæ til aS útbúa okkur undir feröina, og
komum okkur saman um aS hittast aftur og leggja
á staS meS fyrstu ferS frá Dower.
“Eg veit varla hvaS viS erum aS fara,” sagSi
Rothwell, nema ef ÞaS er til aS sjá “fagran leik.”
Laurence Estmere lætur Chesham fá makleg mála-
gjöld í Þetta skifti.”
“Vi« ættum a« geta hindraS þ'aC, a« fundi þ'eirra
bæri saman.”
“Ættum viS aS geta það? Ekki nema þeir
menn hafi báSir breyzt mjög mikið. Þ'rátt fyrir all-
an stráksskap Cheshams, þá hefir hann aldrei veriS
heigull, og um föBur y«ar er þa« a« segja, a« eg hefi
aldrei getað fengiC hann ofan af því sem hann hefir
ætlaS sér. Ef hann smánar Chesham á almanna
færi, hvernig getum vi« þá, tveir hei«arlegir Eng-
lendingar, hindraS hólmgönguna ?”
Eg vissi hvernig hægt var aS hindra hana. Eg
hafSi forgangsréttinn. Hann hafSi engan rétt til a«
stofna lífi sinu í hættu móti Cheshám, áSur en eg var
búinn aS reyna viB hann. Eg hélt samt a« réttast
væri fyrir mig a« segja Rothwell ekkert frá þessu,
svo aS hann.færi ekki aS sletta sér neitt fram í þaS.
“ÞaS er bezt fyrir okkur aS leggja á staB,’ ’sagBi
egT-
“Já, viS skulutn fara, en eg lofa því viS dreng-
skap minn, aS ef faðir yðar vill ráða þenna mann af
dögum, þá skal hann fa færi á því. Og hann mun
Iíka nota það.”
/ “En nn á dögum ganga menn ekki á hólm til aS
drepa hver annan.”
“Menn gera þaS ekki! SkeS getur aC yðar líkar
þekki ekki til þess, en eg hefi þó séS margar hólm-
göngur enda með þeim hætti, á þessari úrættu öld.
Þetta einvígi endar meS bana annars hvors. ÞaS
skal ckki verða hindrað. Eg mun standa viS hlið
föður yðar. og horfa á hundinn falla, og standa aldrei
upp aftur.”
“En setjum nú svo aS—”
"Eg vil ekki setja svo aS neitt kom fyrir þessu
til hindrunar. En eitt skal eg segja ySur/ aS ef
Chesham slyppi óskaddur af Þeim hólmi, þá skora eg
á hann að berjast við mig næsta dag.”
MeS því að þessir þrír menn voru svona sam-
huga um aS koma Chesham út úr veröldinni, þá voru
allar líkur á Því, að æfiskeiS hans væri nær því á
enda runniC. Eg var þó fastráðinn í því aS verCa
til þess a« eiga vi« hann fyrstur.
XXVII. KAPITULI.
ViS hröSuðum ferðinni til Monako eins og
hægt var. AlstaSar þar sem viSstaSa var fórum við
í hvern vagn í lestinni, til aS leita föBur míns, því að
við vissum, að hann gat ekki veriS langt á undan
aS tryggja okkur náttstaB á gistihúsinu, svo a« viB
næSum til Monte Carlo fyrir þann tíma, er sú heiS-
arlega stofnun skoraSi bæ«i á þá sem unniö hÖfBu og
tapaö, aC leggja niSur vopnin þangaö til sól væri
komin hátt á loft næsta dag. Viö þóttumst viss-
ir um, aö dmaksins vert væri aS leita Cheshams á
nokkrum öörum staö, meöan hægt væri aö halda á-
fram aö spila, og líklegt var, aö ef viö findum Ches-
ham, þá væri faöir minn Þar einhversstaöar á næstu
grösum.
Rothwell lávarSur var eingan veginn laus viS
mannlegan breiskleika, og hafSi verið oft áBur í
Monte Carlo. Honum var kunnug leiö þangaö, og
eins um venjur þar. Þegar formreglur allar höföu
veriö intar af hendi, en á Því stóö ekki lengi, sté eg
meö hann fyrir leiösögumann í fyrsta sinni fæti
mínum í þetta geysimikla spilahús, er monsieur
Blanc hefir feikna tekjur af, meS lítilli áhættu, og
tekjur þær eru honum jafnvissar eins og þó aB hann
stundaöi rólegustu og heiðarlegustu atvinnugrein,
sem veriö getur. ,
ViS gengum milli spilaboröanna og rendum
augum yfir þann aragrúa eftirvæntingarfullra á-
sjóna, er þyrpst haföi aö sérhverri þessari hólm-
göngustöö hamingjunnar. Chesham gátum viS
hvorki séö viö kúunaspilaborSið né Þar er spilaö var
Trente et Quarante, og fööur míns urSum viö hvergi
varir. Viö vorum í þann veginn aö halda leitinni á-
fram annars staSar í byggingunni, þar sem spila-
menskan var áhættuminni, þegar maSur nokkur á-
varpaði okkur, er viö þektum vel. Hann var nýstaö-
inn upp frá einu boröinu heldur en ekki glaöur í
bragöi, því aö hann hafSi unniö.
“EruS þiS komnir til aS freista hamingjunnar ?”
spurSi hann.
“Ekki í kveld; viS erum aS eins aö sjá okkur dá-
lítiS um,” sagSi Rothwell.
“Sjá ykkur um?” sagði kunningi okkar, sem oft
reyndi aö vera fyndinn. “Hér er margt aS sjá, eg
er t. d. s'jáandi núna, meS fulla vasa af gulli og seðl-
um; eg hefi veriö bráöheppinn.”
ViS samglöddumst honum.
“Þér heföuS átt aS vera hérna áSan, Mr. Norr-
is,’ ’sagði þessi hepni kunningi okkar. “YSur hefSi
víst veriS skemt viS aS sjá gamla óvin yöar Chesham
tapa hverjum skilding, sem hann átti.”
“Hefir Chesham tapaö öllu fé sínu? Hvernig
stóS á því?”
“Já, víst tapaBi hann öllu því fé, sem hann
haföi á sér. Hann fór út héBan slippur og snauBur.
ÞáS byrjaöi vel fyrir honum. Hann sat í hepni.
Hann vann þá hæsta vinninginn þrisvar sinnum. Eg
sat næstur honum þangaö til hann fór aö tapa.
MaSur kom inn og staönæmdist beint á móti honum,
og einblíndi á hann. Þá var eins og Chesham yiSi
aS engu.”
Rothwel hló nokkuS haröneskjulega.
“HvaSa maður var þetta?” spurSi hann.
“Eg veit þaö ekki. ÞaS var hár maSur, fríöur
sýnum, meS snöggklipt vangaskegg og granaskegg.
Mér fanst eins og eg hafa séS mann nokkurn fyrir
mörgum árum líkan honum, en mér er ekki hægt aS
muna hvar þaö var. Hann stóö andspænis Ches-
ham svo klukkustundum skifti og veöjaSi fimm
punda seðli ööru hvoru, rétt til málamynda, en hann
kom Chesham i óhepni.”
“TalaSi hann viS hann.”
“Nei, ekki eitt einasta orö; en Chesham horföi á
hann og þá kom þessi “fallegi” svipur á andlit hans,
sem viS þekkjum. Og svo fór hann aö tapa, tapa í
sífellu. ViS þaS varö hann æ æstari og spilaði eins
og barn eSa vitlaus maöur. Hann hefir sjálfsagt
tapaS öllu, sem hann vann og að minsta kosti 5,000
að auki.”
“HvaS er langt síöan hann fór?”
“Þaö er tæplega hálf klukkustund. Mér þykir
væntjum aS hann fór. Eg var hræddur um aS hann
yröi sér til minkunar. Eg lánaöi honum tvö hundr-
uö. Hann vildi fá meira lán, en eg sagöi aS hann
skyldi ekki halda lengur áfram í þetta sinn, vegna
þess aö hann væri óheppinn. Og þá fór hann.”
“En maöurinn, sem þér mintust á?”
“Eg býst viS, aS hann hafi fariS líka. Eg sá
hann þó^ekki fara.”
Rothwell tók um handlegginn á mér, og eftir aö
viö vorum búnir að losa okkur viS þenna hepna
kunningja okkar, lögðum viö á staS aö leita aB
Chesham. MaSurinn, sem við höfSum átt tal viö,
sagöi okkur á hvaSa gistihúsi Chesham héldi til.
Klukkuna vantaði fáeinar mínútur í ellefu. Viö
stóðum viS eitt kúlnaspilaborSiS. SpilafólkiB, konur
og karlar, svikust nú ekki' um* aS nota stundina, því
réö til. Mér fanst ekki rétt af okkur aS tefja þarna,
því aö eg var órólegur yfir hverri mínútu sem leiS.
“ViS skulum vita, hvaSa fyrirboSa viS fáum,
Filippus,” sagöi Rothwell. “Hve gamall eruB þér.”
“Eg sagöi honum ÞaS.
“SetjiS þessa fjóra napoleons á þá tölu. Nei,
setjiS fjóra, sem þér eigiB sjálfur.”
Eg geröi þaS, og eftir eina mínútu var eg búinn
aö vinna 140 napoleons.
“SetjiB all^ upphæöina á rautt,” sagSi Rothwell.
Vegna þess aS mér stóS alveg á sama, hvort eg
vann eöa tapaöi, þá gerSi eg þaS, sem hann bauS
mér, og sá skjótt aö vinningurinn hafBi tvöfaldast.
“Einu sinni enn,” sagöi sagöi Rothwell, “setjiC
alla upphæSina Þarna, 240.”
Spilavélin fór aS hreyfast, litla kulan hring-
snerist þangaS til hún staönæmdist á ákveönum staS.
eg haföi unniö aftur.
Þetta var síöasta færi til aö spila þaö kveld. Eg
stakk Þeim tólf hundruSum franka, ^sem eg hafCi
unniö, í vasann, og hugsaöi mér aS kaupa fyrir þá
skrautgripi handa Claudínu.
“Komiö,” sagöi Rothwell, “stjarnan okkar er í
uppgöngu. Eg tel þetta fyrirboSa góös, og kvíCi
engu.”
Mér fanst þetta bera vott um helzt til mikla hjá-
trú, hjá jafn velmentuðum og gáfuöum manni og
honum. Eg haföi nokkrum sinnum orSiö þessa
sama var hjá honum upp á síökastiö, og mér gramd-
ist aS þessar grillur hans höföu orSiS til þess aC eyCa
timanum fyrir okkur, en nú gat hver mínútan veriC
afar dýrmæt. Eg þóttist viss um, aS faðir minn
hafSi veitt Chesham eftirför, þegar hann fór út úr
spilahúsinu, og veriö gat aö nú væru þeir búnir aS
koma sér saman um staö og tíma, til aö heyja ein-
vígiö.
ViS keyröum beint til gistihúss Cheshams. Ef
okkur tækist aS ná í hann , þá mundum viB skjótt
komast aS því hvar faðir minn væri. Þá var heldur
ekki ólíklegt, aö eg gæti jafnaS þá litlu skuld, sem
okkar var á milli, en Rothwell vissi ekkert um. Eg
vonaöi, aö eg gæti orSiö á undan föSur mínum.
Þegar Rothwell heyrSi alla málavöxtu, þá mundi
hann verSa neyddur til aB veita mér alla þá hjálp.sem
hann gæti. Ef alt gengi aC óskum, gat skeS aB eg
yrBi fyrri til en Sir Laurence.
Chesham var ekki heima. Hann hafSi komiB
þangaS, borgaö reikning sinn og fengiö sér vagn.
En alfarinn var hann ekki, því aö hann hafSi skiliS
pjönkur sínar þar eftir. Hann haföi víst ætlaS a«
koma þangaö aftur sama kveldiö. ökumanninum
haföi hann sagt aö fara meö sig til einhvers staöar á
leiöinni, sem lá til Nizza. ViS vorum spuröir hvort
viS vildum ekki skilja eftir nafnspjöld okkar.
Viö neituSum því, og sögöum aö okkkur lægi
ekkert á aS finna Chesham. Viö fórum burtu, og
tókum strax aö ráögast um hvaö gera ætti. Hvers-
vegna haföi Chesham lagt á staö í vagni svona seint
á kveldi ?
“Hann hefir kannske ætlaS aS vinna einhvem
kunningja sinn, og biSja hann aS vera einvígisvott
sinn,” sagöi eg.
“Eöa hann hefir fariö til aö ganga á hólm viS
manninn,” sem ekki ætlar sér aB missa sjónar á hon-
um,” sagöi Rothwell íbygginn og meS áherzlu.
Eg hrökk saman, þegar eg heyrCi þessa tilgátu.
“En getur þaö skeð—aö næturlagi!” sagSi eg.
“Þeir veröa þó aö hafa einvígisvotta.”
“A8 næturlagi! Lítiö þér á tunglið; þaö er
bjart núna eins og um hádag. Þegar faöir yöar skýt-
ur Chesham, lætur hann sig engu skifta, hvort nótt
er eða dagur, hvort nokkrir einvígisvottar eru eöa
engir.’’
“ViS veröum aö veita þeim eftirför undir eins,”
hrópaCi eg. “ÞaS má ekkert dragaát.”
ViS náSum í vagn, og skipuSum ökumanninum
aö aka svo fljótt sem hann gæti veginn sem lægi til
Nizza, þangaS til viB segSum honum aS stanza.
Rothwell haföi rétt fyrir sér. TungliS var kom-
iS hátt á loft, og húsin, girSingarnar og fólkiö, sem
viS mættum, sást greinilega í tunglsljósinu. Birtan
var nægileg til þess aS þessir tveir menn gætu gengiC
aS hinu voSalega verki sínu. Og Þegar eg sá aö um-
ferSin um veginn fór síminkandi og umhverfis hann
aS verSa æ eySilegra, fór eg aö verSa hræddur um,
aS Rothwell heföi getiS rétt til. Eg baö ökumanninn
því aS slá í klárana og láta þá fara þaö sem þeir
lcæmust.
Nýir kaupendur
Lögbergs, sem Uorga $2.00 fyrir-
fram, fá blaöiS frá þessum tíma til
1. Janúar 1909 og tvær af sögum
þeim, sem auglýstar eru hér aö
neSan:
SáSmennirnir,
HöfuSglæpurinn,
Hefndin,
Rudloff greifi,
Svikamylnan,
Gulleyjan,
RániS,
Páll sjóræningi,
Denver og Helga,
Lífs eBa liSinn, þegar hún
kemur út.
okkur, svo aS ef hann teföist af einhverri tilviljun,
bá gat skeS aS hann lenti í sömu lest sem viö. En i a<$ spiltiminn var rétt aS segja út runninn. Rothw
| leit sú varð árangurslaus; viS fundum hann ekki.
ViS komum til Monako aö kveldlagi. Okkur
stóS kyr ofurlitla stund og horföi yfir spilaborð
sem þöktust gulli því er spilafólkiö veSjaSi, eftir ]
v.ir kunnugt um ,aS viS höfSum þá aS eins tíma til sem hjátrúarhugboB eSa áhættufýsn hvers um