Lögberg - 02.04.1908, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 2. APRIL 1908.
5-
Áhrif vor á aðra.
Eftir ölaf ísleifsson.
Flutt á búnaðar námsskeiðinu að
Þjórsártúni 29. Jan. 1908.
Oft heyrir maður sagt, þegar
menn fara eitthvað að heiman frá
sér á mannfundi eða mannamót, að
|>eir fari til Þess að sýna sig og
sjá aðra. Þetta er vanalega sagt,
þegar menn þykjast hafa einskis-
vert erindi að reka eða fara al-
gerða erindisleysu og þykir þvi
fremur lítilmótlegt að hafa ekkert
annað erindi en það, að sýna sig
og sjá aðra. En í raun og veru er
þetta eitthvert hið stærsta og þýð-
ingarmesta erindi, sem nokkur
maður getur átt. Það er ekki eins
Þýðingarlaust að koma á mann-
fundi, þar sem manni gefst tæki-
færi að sýna sig og sjá aðra, eins
og menn ahnent ætla, þvi eftir
framkomu vorri erum vér dæmdir,
svo framarlega að nokkur veiti oss
cftirtekt. Komum vér á mann-
fund þar sem vér erum ölliun ó-
kunnugir, þá munu þeir, sem fyrir
■eru, geta að miklu leyti séð hverjir
vér enxm ,enda þótt það sé ekki
tilgangur vor að vekja eftirtekt á
oss. Vér getum aldrei farið svo
neitt, að vér höfum ekki sjálfa oss
með oss. Af framkomu vorri má
sjá, hvort vér erum snirtimenni og
prúðmannlegir, eða hvort vér er-
um ruddalegir, framhleypnir og
motnir, hvort vér erum frá
myndar heimilum og hvort vér
höfum fengið gott uppeldi, hvort
vér höfum fengið mentun, hvort
vér erum vanir að umgangast gott
og siðað fólk og ýmislegt fleira.
Oss finst oft eins og vér getiun
steypt yfir oss einhverri dularblæju
svo enginn geti neitt ráðið í Það,
hverjir vér erum. En þessi blæja
er einatt svo gegnsæ,að vom innra
mann má sjá í gegn um hana, því
samband á milli sálar og líkama er
mjög náið.
Það er því ekki þýðingarlaust
aö koma til Þess að sýna sig.
Komum vér á mannfundi til þess
að sjá aðra, hefir það einnig mikla
þýðingu, bæði að sjá menn og að
hlusta á þá. Sú þrá, sem knýr
mann til að fara að heiman frá sér
langar leiðir til Þess að sjá og
heyra aðra, er mjög virðingarverð.
Það er sú þrá, sem dregur alla
menn saman, þessi löngun sem
hreyfir sér í hvers manns brjósti—
að nálgast hver annan. Sá sem
finnur til Þess, að hann er ekki
jálfum sér nógur, sem finnur til
tómleika hjá sjálfum sér og þörf
fyrir samfélag við aðra menn —
þörf fyrir ný áhrif frá öðrum,
hann á þýðingarmikiö erindi á þá
staði, þar sem honum gefst færi á
að hlusta á menn og verða fyrir
nýjum áhrifum. Vissulega er sá
maður ver kominn, sem er svo
vaxinn inn í sjálfan sig, að honum
finst hann ékki Þurfa að hafa fé-
lagsskap við aðra menn eða verða
fyrir nýjum álirifum frá öðrum,
sem finst hann hafi ekkert af sinni
andlegu eign þegið frá öörum, eða
þurfi neitt af öðrum að læra. Eng-
inn er sjálfum sér nógur. Fáir
mundu þola það, aö vera algerlega
útilokaðir frá áhrifum amiara, án
þess að bíða andlegt tjón.
Eftir framkomu vorri ©r oss
dómur kveðinn. En oft er því
þannig varið, að vér gerum oss
litla grein fyrir þýðingu fram-
komu vorrar. Með framkomu
vorri gefum vér öðrum eftirdæmi,
■og það fer varla hjá því, að ein-
hver dragi dám af oss og það oft
ósjálfrátt. Fáir rnunu þeir for-
eldrar finnast, sem ekki liafa mik-
il áhrif á börn þeirra er þau ala
upp. Þau áhrif er menn verða
fyrir á þroskaskeiðinu, markar
djúp spor í meðvitundarlíf þeirra,
og ræður oft stefnu manna og
framkomu á lífsleiðinni. Maður-
inn getur oft verið þess vanmátt-
ugur að hafna hinum óhollu áhrif-
tim og velja þau betri, þvi liann
getur orðið þeim itáður áður en
hann veit af. Það virðist líka svo
með suma menn, að þeir séu mót-
tækilegir fyrir það, sem siður á við
en það, sem betur mætti fara. Mað
urinn á alt af hægra með aö stiga
sporiö niöur fyrir sig, en hefja sig
upp á hærra stig. . Maður mfcð
veiklaða og hvarflandi lyndiseink-
unn, er oft setn strá fyrir straumi
fyrir áhrifum, atvikum og tilhneig
ingunn. Innrætí og lyndiseink-
unnir ráða miklu um framkomu
mannsins, Þó eru þau áhrif sem
hann verður fyrir frá öðrum engu
þýðingarminni. Einn spekingur
hefir sagt: “Segðu mér hverja þú
umgengst, þá skal eg segja þér
liver þú ert.’’ Vitanlega eiga ekki
allir tækifæri að umgangast þá
menn, sem þeim eru fremri, eða
Þá, sem líklegir eru til þess að
gefa góð álirif frá sér; en yfirleitt
leggja menn alt of litla rækt við
sinn andlega gróður. Á sérhverj-
um hvílir sú ábyrgð, að láta sér
verða eitthvað úr því, sem honum
er lánað, og afleiðingarnar af
slíkri vanrækslu verða oft tilfinn-
anlegar. Einhver hin óþaríasta
hugsun, sem ungur maður getur
fengið inn í sig, er sú, að hann sé
til einskis nýtur og að hann geti
ekkert lært eða náð fuhkoiunun,
og að honum sé fyrirfram markað
svið á hinum dökku reitum mann-
lífsins. Ekkert, sem er mikilsvert,
fæst án fyrirhaínar og viðleitni.
Mannssálin er lengi að þroskast,
en flestum tekst að þroska sál sína
sem löngun hafa til þess og sýna
viðleitni til þess. Þegar vér fáum
einhverja hugmynd frá einhverj-
um, sem er oss áður ókunn, er
hún oss í fyrstu óljós og ekki okk-
ar meðfæri; en smámsaman skýr-
ist hún fyrir oss eftir því sem vér
kynnumst henni og hugsum meira
um hana. Svo förum vér að færa
út kvíarnar, gera athugasemdir og
breytingar og um síðir finst oss
hún vera orðin vor frumleg hugs-
un.
Nokkrir eru Þeir, sem ekki vilja
kannast við það, að þeir hafi neitt
af öðrum þegið eða hafi orðið fyr-
ir áhrifum frá öðrum, og finst það
eins og nokkurs konar rýrð, aö
hafa fengið sína andlegu eign frá
öðrum. En hvað er sálarlíf vort
annað en stórt samsafn áhrifa?
Því meiri og margbreyttari áhrif,-
sem einn hefir orðið fyrir, því fjöl
skrúðugra getur maður búist við
að hans sálarlíf sé. Þegar sál
mannsins er orðin stórt samsafn á-
hrifa og hugsanirnar orðnar æfð-
ar, þá fyrst getur maðurinn farið
að mynda sér skoðanir og treysta
dómgreind sinni. Það, sem mað-
urinn hefir frá sjálfum sér, er að
eins móttækilegleikinn og eftir því
hvað hann er mikiil fyrir hendi hjá
hverjum einum, eftir því fara gáf-
ur hans.
Sá, sem vill koma sér upp
safni af hugsunum—dálitlum and-
legum forða, verður að leggja sig
mikið eftir hugsunum annara,
hvort sem þær birtast í ræðum eða
ritum. Þá er líka mikið varið í
það, að kynnast hugsunum annara
á þann hátt, að tala við menn.
Bacon segir: “Þá er menn bera sig
saman við vini, er sem þeir fleygi
hugsunum sínum hægara fram og
raði þeim betur niður, þaö er eins
og menn sjái, hversu þær líta út,
þegar þeim er snúið í orð; loks er
sem maður verði sjálfum sér vitr-
ari og það fremur fyrir stundar
viðræðu en dags umhugsun.” Að
tala við sér fróðari menn getur oft
verið betra en lestur heillar bókar.
Þó er ekki alt undir því komið, að
sækja hugsanir sinar til sér meiri
manna, þvi jafningjar leika bezt.
Og oft er því lika þannig varið, að
þeir sem standa oss langt ofar, að
þekkingu og mentun, finst það
sem á glæ kastað, að miðla af
hugsanaauöi sínum á meðal smæl-
ingja. En flestum er það hugð-
næmt að miðla út frá sér þekkingu
sem þeir álita mikils virði og
beita áhrifum sínum á aðra . Það
má til dæmis vera mjög hugðnæmt
fyrir kennara aö flytja fyrírlestra
fyrir mörgum nemendmn með
góðum skilning og næmri eftirtekt
vitandi það, að hann er aö gróður-
setja heilbrigða skoðun og nyt-
sama þekking hjá nemendum sín-
um . Svo fara þessir nemendur
hver heim til sín og breiða smám-
saman út þær skoðanir og þá þekk
ingu, sem þeir hafa fengið hjá
kennurum sínum. Þannig geta
eins manns áhrif orðið að almenn-
ings heill. Mörg ein einstaklings-
hugsun hefir reynst dýrmæt og
orðið heiminum til mikillar bless-
unar. Hversu fagrar og góðar
hugsanir ,sem einn kann að búa
yfir, eru ekki mikils virði ef hann
lætur þær ekki í ljósi eða sýnir þær
í framkvæmdum. Eg veit ,að sum-
ir kunna að álíta, að þaö sé ekki
mikils virði að afla sér hugsana,
þtví þaö sé ekki svo mUdð verð-
mæti í þeim; en í raun réttri mega
allar hugsanir kallast verðmætar
hugsanir, því þær eru grundvöllur
alls þess, sem starfað er. Það þyk-
ir mörgum óþarfi að afla sér þekk-
ingar á öðru en Því, sem kemur
við hans eigin verkahring eða
hans daglegu störfum. Þykir það
þýöingarlaust að vera nokkuö að
hugsa um þau fjölda mörgu spurs-
mál og ráðgátur, sem fyrir manni
verða á lifsleiðinni — þýðingar-
laust að gefa sig við neinu öðru en
því, sem maður hefir beinan hagn-
að út í hönd. Þó mun mega sanna
Það ,að því fjölbreyttari þekkingu,
sem einn maður hefir, samfara
æfðum líkamskröftum, því hæfari
verður harnn að standa í baráttunni
fyrir tilveru sinni.
Áhrifum mannsandans eru eng-
in takmörk sett og þau ná ná langt
út yfir hans hérvistar dvöl, svo
framarlega að kraftmikill kjarni
liafi í þeim fólginn verið. Þannig
sjáum vér mörg ljós skína í gegn-
um myrkur aldanna, sem komið
hafa fram á hinum andlega hinini
mannlegrar tilveru. Og þau ljós
lýsa oss nú og eyða tómleikanum
og myrkrinu í sálum vorum, og
gera oss styrkari í lífsbaráttunni.
Alt hið fagra, göfga og góða og
þróttmikla í mannssálinni mun lifa
þó líkaminn líöi undir lok.
Yfirleitt fer farsæld manna eftir
því, hverjar skoðanir þeir hafa á
hlutunum og öllu lífinu umhverfis
þá, og sérhver geymir farsæld sína
í sjálfum sér. Þess vegna ríður j
hverjum mest á þ vi, að láta sér j
verða sem mest úr því, sem í hon- j
um býr og að æfa sína betri krafta. j
Margur leitar alla sína æfi að
kröftum þeim, sem búið hafa í
sjálfum honum, en Jiafa verið svo
bundnir veiku viljaþreki og ónógu
sjálfstrausti, að hann hefir ekki af
sjálfsdáðum getað komist inn á þá
braut, er hann helzt kaus aö ganga.
En svo geta atvik og áhrif frá
öðrum oröið til Þess, að leysa
bundna krafta hjá þeim, sem yfir
einhverju býr og þannig beint hon-
um inn á farsældar brautir. Eg
Þykist viss um það, að þessir
kraftar séu til staðar hjá mörgum
af þesum ungu mönnum, sem eru
hér innan veggja og dvalið hafa
hér Þennan stutta tíma — þykist
viss um, það, að þau áhrif, sem
þeir hafa orðið fyrir hjá kennur-
um sínum, muni verða þeim góð
vakning og muni leysa bundna
krafta, sem smám saman ryðja sér
til rúms og verði sjálfum þeim og j
öðrum til heilla. Og eg veit, að
þessir nemendur muni bera kæra
og Þakkláta endurminningu til
kennara sinna óskandi þess, að
þeir fái bráðlega aftur tækifæri að
hlusta á þá og verða fyrir góðutn
áhrifum frá þeim.
Framanritaöa grein sendi höf.
oss til birtingar í Lögbergi og
kunnum vér honum beztu þakkir
fyrjr. — Ritstj. .
—
FRÆNDURNIR.
Eftir Edmund About.
Eg er viss um, lesari góðir, að
þú gætir gengið tuttugu sinnum
fram hjá húsi Auvray læknis án
án þess að hafa minstu hugmynd
um Þau furðuverk, sem þar eru
gerð. Húsið er viðhafnarlaust og
blátt áfram, á því er ekkert merki,
það er ekki einu sinni letrað. á
dyrnar — heilsuhæli. Það er við
endann á Montaigne Ave. milli
hallar Soltikoffs prinz og Triats
leikfimishússins, Þar sem menn fá
endumýjung kraftanna við leik-
fimisæfingar. Hliðið er málaö og
líkt til eirblendings; fyrir innan
það er lítill garður þakinn liljum
og rósum. Skáli dyravarðar er til
hægri handar, en til vinstri býr
læknirinn, kona hans og dóttir. Að-
albyggingin er fjær og snýr frá
götunni. Allir gluggar vita til
suðvesturs út a?j litlum skemti-
garði alsettum lcastaníu- og lindi-
trjám. Þarna stundar læknirinn,
og læknar stundum, fólk, sem mist
hefir vitið. Eg myndi ekki hætta
þér inn í býgginguna ef nokkur
hætta væri á því að þar væri að
hitta allskonar vitfirringa. Þú
munt ekki sjá þar vesælinga, eða
aumingja eða bandvitlusa menn.
Herra Auvray er sérfræðingur.
Hann læknar einæði fmonomaniaj.
Hann er mesti ágætismaður, gáf-
aður og mentaður vel og sannur
heimspekingur, lærisveinn Esqui-
rol og Laromiguére. Þú mundir
ekki geta greint hvort hann væri <.Jmt til að vekja mig, því
læknir, kennari eða klerkur ef þú
mættir honum á förnum vegi.
Hann er sköllóttur, og alt af ný-
rakaður í svörtum fötum og ró-
legur á svip. Hann er stóreygður.
Þegar hann horfir á Þjg gætir þú
búist við aö hann segði: “Bamiö
mitt.” Augun eru ekki ljót, þó
hann sé úteygður; þau eru gáfu-
leg, björt og góöleg og maðurinn
allur hinn alvarlegasti. Augun
stóru eru spegill hreinnar sálar.
Herra Auvray hafði valið sér lífs-
starf sitt strax þegar hann var á
læknaskólanum. Hann lagði þar
mikið kapp á að nema alt, sem að
einæði laut. Þessari einkennilegu
truflun hugans, sem sjaldan er að
kenna meiðslum og heldur ekki
stafar af taugabilan svo rnenn viti,
en'læknast að eins með því að hafa
áhrif á huga sjúklingsins. Yfir-
hjúkrunarkonan við eina deild spít-
alans hjálpaði honum mikið við
"Eg hugsa eins skýrt og þ.ú,
frændi, svo eg veit ekki við hvaö
Þú getur átt. Hugsvmin ljós, á-
lyktanimar réttar og minnið ágætt
Á eg að hafa yfir nokkrar vísur?
Á eg að snúa latínu? Tacitus er
Þama í bókaskápnum .... Ef þér
Þykir það betra, þá skal eg leysa
dæmi í talfræði eða rúmfræði....
Þú vilt Það ekki. Jæja, hlustaðu
þá á hvað eg hefi gert í morgun:
Þu komst inn klukkan átta, ekki
cg lá
vakandi í rúminu, heldur til að fá
mig á fætur. Eg klæddi mig hjálp-
arlaust. Þú baðst mig um að koma
með Þér til Auvray læknis; eg
vildi ekki fara, en þú sazt við þinn
keip. Þá reiddist eg og þú fékst
Germain til að hjálpa þér til að
binda hendur mínar. Eg skal reka
hann í kveld. Eg skulda honum
fyrir þrettán daga, það verða þrett
án frankar; hann réðist til mín
fyrir þrjátíu franka á mánuði. Þú
átt að greiða honum skaðabætur;
það er þér að kenna að hann fær
enga jólagjöf. Er rétt sagt frá?
Og svo heldurðu að þú getir kom-
ið mönnum til að trúa því að eg
sé ekki með öllu ráði. Hugsaðu
þig nú ilm, frændi góður. Manstu
ekki að hún móðir mín var systir
þín? Hvað heldurðu að hún segði
ef hún sæi mig hér. Eg er þér ekki
reiður og alt getúr fallið í ljúfa
, ,Iöð. Þú átt dóttur, jungfrú Claire
rannsóknir hans. Hun var ung, Morlot ”
lagleg og vel mentuð. Hann fékk «Þ’a”a* 'kemur ])að Þú hlýtur
ást á henni og þau giftust rett eft.r ag ajá a(5 þú ert ekkJ meS öllum
að hann utsknfaðist. Þau byrjuðu mjaIla A eg dóttur? Eg> E-
búskap við lítil efni. Hann átti of-
urlitla landareign og hana seldi
hann til að koma upp þessari stofn-
sem fyr er frá sagt. Ef hann
sem er piparsveinn. Piparsveinn
með húð og hári.”
“Þú átt dóttur,” sagði Francois
ósjálfrátt.
“Veslings frændi minn. Sjáðu
nú til. Hlustaðu nú á það, sem eg
segi. Átt þú nokkra frænku?”
metorðafýsn eða samvizkubit. Það
hefir sömu einkenni og ástríður
yfirleitt. Stundum verða menn
glaðir, 'sakátir, fífidjarfir cg há-
værir. e stundum aftur á móti
hugdeigi. hryggir og þögulir.”
Francoi virtist fara að blunda
meðan á k rinum stóð. “Þetta er
ágætt. ’ hi, ,saði M. Morlot tneð
sér. “Læknisfræðin hefir strax
gert hér kraftaverk. Hún hefir
svæft mann, sem hvorki var svang-
ur né syfjaður.” Francois var san.t
ekki sofnaður en lézt sofa og tókst
það vel. Hann dottaði við og við
og dró andann þungt og með hæfi-
legu millibili. Morlot hélt hann
svæfi og las áfram i hálfum hljóð-
um, svo fór hann að geyspa, hætti
að lesa, lét bókina detta lokaði aug-
unum og steinsofnaði. Frænda
hans þótti það ekki ónýtt: hann
hafði stöðugt haft gát á honum út
inn annað augnvikið.
Francois færði fyrst til stólinn,
en M. Morlot hreyfði sig ekki, svo
stóð hann upp og fór að ganga um
gólf og lét braka i skónum sínum
M. Mor.ot fór að hrjóta Vitfirr
ingurinn gekk l>á að skrifborðinu,
fann Þar pappírsltnif, ýtti honum
út í hom og festi hann þar og skar
svo af sér handfjöturinn. Þegar
hann var laus orðinn, rak hann
upp dálítið gleðióp og læddist svo
til móðurbróður síns. Hann batl
svo hendur Morlot á tveim mínút-
um en fór svo fimlega að því, a8
hann ekki einu sinni rumskaðist í.
svefninuni.
Francois þóttist hafa vel að ver-
ið. Hann tók því næst upp bókina
af góJfinu, það var siðasta útgáf-
an af Monomanie raisonnante, og
fór með hana út í horn og tók að
lesa af kappi og beið Þess að lækn
irinn kæmi. fFramh.J
un
hefði farið að eins og skottulækn-
ar hefði hann sjálfsagt getað grætt
stórfé, en hann lét sér nægja að
hafa rétt ofan af fyrir sér. Hann : -<Frænku. Nei> á en frænku.
var omannblendinn, og þö honum ( Nei. ?óci minn Þér tekst ekki aC
hepnaðist lækmstilraumrnar dæma- koma aC méf 6v6rum R á
laust vel, þá gerði hann aldrei veð- • náfrændur ”
ur af Því, Orðstir hans óx af ‘«Er eg ekki mó8urbróeir þinn?' Hi" “nni há«ar veikindi barna
_ ,1.1 • .... S». ' ber oft bratt að
enga
Þegar barnið er veikt geíið því
Baby’s Own Tablets.
sjálfu sér og án vitundar hans. Bók 1 Rr e]fki svo?»
hans, Monomanie raisonnante, sem! «Já þrátt fyrir þag þ6 þú
Bailliere gaf út 1842 hefir nu ver- gjeymdir þvi i morgun/'
ið prentuð í sjötta sinn og Þó hefir, «Rf eg. ættj d6ttur> þá væri hún
hann aldret sent nokkru blaði ein- frænka þin. en nú s ;st þ- en
tak af henni. Hæverska er vita-jfrænku eiga SVQ þá á e heldur
skuld goður kostur, en of mtktð enga d6ttur »
má af öllu gera. Jungfrú Auvray | «ÞaC er satt Mér veittist sú á_
verður tuttugu og tveggja ara • „ægja að kynnast henni í Ems i
vor kemur og fær þó ekki nema sumar Hún var þar meC mó8ur
tuttugu þúsund franka i heiman- sjnnj Rg e]ska hana. Qg eg hef;
munci- . ástæðu til aö ætla að henni standi
Fyrir hálfum manuöi (mig mmn ekki 4 sama um mig ^ le f; mér
ir Það væri miövikudagmn 13. þvJ hér meB ag bicja hennar »
Des.J nam vagn staðar fyrir fram-1 "Hverrar ”
an hliðið hjá hra. Auvray. öku- (
maður hringdi bjöHunni og hliðið j
var opnað. Vagninum var svo ekið
til læknishússins og tveir menn
gengu hvatlega inn í viðtökustof-
una.
Annar gestanna var um fimtugt,
hár maður, dökkur að yfirlitum,
blóðríkur og rauður í andliti, ljót-
ur við hóf og einkar illa vaxinn.
“Dóttur þinnar.”
“Svona er það,” hugsaði Mr.
Morlot með sér, “Auvray lfeknir
er meir en meðal snillingur ef
hann læknar hann. Eg ætla að
leggja sex þúsqnd franka af árs-
tekjum frænda míns með honum.
og
Sex frá þrjátíu eru tuttugu
fjórir. Aumingja Francois.”
„ , , , , Hann settist niður og opnaði af
Eyrun stoðu ut, hann yar handstor tilviljun Wk sem lá þar «Settu
og þumalfingurmr gnðarstorir, I- þ. njCur/. sagCi hann vic frænda
myndaðu þer svo, lesan goður að sinn «R ætla aS lesa þér dálit_
þu sæir vmnumann . fotum hus- j^ h]mt^u 4 þú sefast vic þaC »
bonda sins, og þa er herra Morlot ( SvQ j hann.
rétt lýst. !
Frændi hans, Francois Thomas,
og verða oft hættu
leg ef Þau eru ekki læknuð í tíma.
Forsjálar ntæður hafa alt aí Babys
Own Tablets við hendina og gefa
börnununt þær inn við og við til
þess að varna veikindum eða að
lækna þau ef þau korna að óvöru.
Bayb’s Own Tablets lækna alla
minni háttar , banna sjúkdóma og
eru alveg hættulausar. Mrs. A.H.
Bonnyman, Mattall, N. S., farast
orð á þessa leið: “Eg hefi brúkað
Baby’s Own Tablets við tanntöku-
eymslum, teppu og öðrurn barna-
sj úkdómum ,og ávalt reynst þær
bezta meðal og hættulausar.” —
Seldar hjá öllum lyfsölum eða
sendar með pósti, á 25C. askjan, ef
skrifalð er til “The Dr. Williams’
medicine Co., Brockville, Ont.”
VIÐUR
er ungnr maður, tuttugu og
þriggja ára gamall. Honurn er
erfitt að lýsa vegna þess, að hann
er rétt eins og fólk er flest. Hann
er hvorki hár eða lágr, fríður eða
ófríður, hetja eins og Herkúles eða .
mjór eins og þvengur; heldur var
þetta alt í meðallagi. Hann er
hæverskan sjálf, hárið hefir engan
blæ á sér og sama er um sálina og
fötin. Hann var í æstu skapi þeg-
ar hann kom inn í hús Áuvray,
æddi fram og aftur um gólfið og
gat auðsjáanlega ekki haldið kyrru
fyrir. Áugun voru á einhegu iði
og hann liefði sjálfsagt snert á öll-
um hlutum í stofunni ef hendttr
hans hefðu ekki verið bundnar.
“Vertu rólegur,” sagði móður-
bróðir hans. “Þetta er þér fyrir
beztu. Hér líöur þér vel og hér
fær þú lækningu.”
“Eg er ekki veikur. Því hafið
þið bundið mig.”
“Að öðrum kosti hefðir þú
fleygt mér út úr vagninum. Þú
ert ekki með sjálfum þér, veslings
Francois. Herra Auvray læknar
Þi g’’
“Einæöi er stöðugt áframhald
sömu htigsunar, þrá.sem yfirgnæf-
ir alt annað. Það á aðsetur sitt í
hjartanu, þar verður að leita þess
og Þar verður að lækna það. Or-
sök þess er ást, ótti, hégómagrnd,
Tamarac og Poplar,
ÓsagaBur og sagaöur viðui
Hæfilegur í stór.
The Rat Portage
Lumber Co., Ltd
NORWOOD.
Talsimi 2343.
í
TIiá Ceníral Coal and Wood Company.
D. D. WOOD, ráðsmaður.
904 Ross Ave., horni Brant St.
Allar tegni(dir
E3E
REI3ST
Fljot skil
OL
Ef þér snúiö yBur til vor meö pantanir eru yBur Abyrgst næg kol í allan vetur
TELEPHONE 685
NEW YORK STUDIO,
ST.f
Cabinet myndir, tylftin á
Myndir.
578 MAIN ST., WINNIPEG
................ $3.00
Myndlr stækkaBar meö vatnslit, Pastel Sepia og Crayon.
Hópmyndir. Myndir teknar viB ljós,
TALSÍMI 1919.
i