Lögberg - 09.04.1908, Qupperneq 6

6.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 9. APRÍL 1908.
FANGINN 1 ZENDA.
'&riggi* nxénaCa þáttur ár mfitögu tiginbor-
ins Englendings.
itrm
ANTHONY HOPE.
■H"|.111 I-!"I"H"H"t"H"H"t"!H~H< •t-H-I-H-H-H-l
XIII. KAPITULI.
Morguninn eftir aö eg strengdi þess heit, aö
vinna á sexmenningunum, skipaöi eg fyrir um ýmis-
legt, og leið Þá miklu betur en um langan tíma áður.
Eg haföi nú verk að vinna, og þó aö vinna geti ekki
læknað ástaharm manna, þá dregur hún úr honum
samt. Þegar Sapt kom inn fann hann mig því sitj-
andi makráöan í hægindastól, og hlýöandi á söng
eins vinar míns. Hann var aö syngja fyrir mig ást-
arsöngva. Rödd hans var fögur og Þýö, svo aö brjóst
mitt fyltist angurblíöu viö aö hlusta á. Þannig stóö á
fyrir mér þegar Rupert Hentzau unga bar aö. Hann
hræddist hvorki menn eöa djöfla og reið um landeign-
ina hiklaust, rétt eins og hún heföi veriö lystigaröur í
Streslau, þó aö hann gæti búist viö, aö Þarna lægi
máöur í leyni bak viö hvert tré til aö skjóía hann.
Þegar hann kom heilsaöi hann meö háðslegu bugti og
kraföist þess, aö fá aö tala viö mig í einrúmi, því aö
hann heföi boö til mín frá hertoganum af Streslau.
Eg skipaði öllum öörum aö fara burtu. Þá settist
hann niður hjá mér og sagöi:
“Konungurinn viröist vera ástfanginn. Er þaö
satt?” "
“Ekki af lífinu, lávaröur minn,” sagöi eg bros-
andi.
“Þaö er heppilegt,” svaraði hann. “Viö erum
einir hér. Heyrið þér, Rassendyll—”
Eg reis upp í stólnum.
“Hvert ætliö þér.” spuröi hann .
“Eg var í þann veginn aö kalla á einn þjóna
minna til aö sækja hestinn yöar, lávaröur minn. Ef
þér vitiö ekki hvernig ber aö ávarpa konunginn, þá
verður bróöir minn aö senda annan boöbera.”
“Því á aö vera aö halda þéssum skrípaleik á-
fram?” spuröi hann, ög fór aö strjúka ryk af stigvél-
um sinum meö glófanum mjög kæruleysislega.
“Vegna þess aö hann er ekki á enda enn þá; en á
meðan hann stendur yfir kýs eg mér nafn Það, sem
mér sýnist.”
“Látum svo vera. Samt sagöi eg þetta í vináttu-
skyni, því aö þér eruö máöur eftir minu höfði.”
“Þaö getur verið, aö heiðvirði minni undánskil-
inni,” sagöi eg. “En vegna þess aö eg held orö mín
viö karlmenn og sýni konum tállausa viröingu, tel eg
mér slikt til gildis, lávaröur minn.”
Hann skotraði til mín augunum og reiöisvipur
var á honum.
“Er móöir yðar dáin?” spuröi eg.
“Já, hún er dáin.”
. “Hún má Þakka sintun sæla fyrir þaö,” sagöi eg
og heyrði að hartn bölvaöi mér í hljóði. “Jæja, hvaöá
boð eruð þér meÖ?”
Eg haföi komið viö kaun hans, þvi aö þáð var al-
kunnugt aö hann haföi veriö móður sínhi til méstu
hugraunar og haföi státaÖ meö fylgi konu sinnar á
heimili hennar. Þaö fór nú af honum mesti reiging-
urinn í svipinn.
“Hertöginn bvður yöur meir en eg mundi hafa
gert,” tautaði hann. “Eg stakk upp á aö láta yður
lenda í snörunni, herra konungur. En hann býöur yö-
ur fylgd í fullum griðum til landamæranna og eina
miljón króna.”
“Eg kýs heldur tilboö yöar, lávaröur minn, ef eg
þarf um nokkuö aö velja.”
“Þér ueitiö þá?” V
“Já, auövitaö.”
“Eg sagöi Michael, aö þér munduö gera þaö,”
sagöi þorparinn, og brosti nú einstaklega ánægöur,
því aö nú var hann kominn í gott skap aftur. “Héma
milli okkar sagt,” mælti hann enn fremur, “þá getur
Michael ekki getið heiðvirðum manni nærri.”
Eg fór aö hlæja. *
“En getiö þér það?”
“Já, eg get þaö,” svaraði hann. “Jæja, jæja, þér
ætliö að kjósa snöruna.”
“Mér þykir fyrir að þér Iifið ekki til aö sjá það,”
sagöi eg.
“Hefir Yöar Hátign sýnt mér Þá virðingu, aö
varpa ónáö yðar á mig?”
“Eg vildi samt gjarnan aö þér hefðuö oröiö fá-
einum árum eldri.”
Hann stóö upp, og eg lika. Svo sagöi hann viö
mig brosandi:
“Drottinn gefur árafjöldann, en djöfullinn ávöxtJ
inn,” Svaraö hanh hlæjandi. “Eg skal sjá um mig.”
“HVernig líöur fangahum ykkat'?” spurði eg.
“Kon—”
“Fanganum ykkar.”
“Eg gleymdi beiöni yðar, herra konungur. Hann
ec lifandi.”
“En hvemig IfÖtír prinzessuhhi fðgru? Eg þori
aö ábyrgjast aö Elphbergur sá, sem næst verötír bor-
inn í heiminn, veröur rauöhæröur, Iþó aö Mrchael
verði kallaöur faðir hans.”
Eg stökk aö honum og kleíp utan um höndina á
honum. Hann þokaðist ekki úr sporum, en óskamm-
feiliö háöbros lék hónum um varir.
Atburður sá, sem næst geröist, bar vott um svo
mikla ofdirfsku, aö eg hefi aldrei vitáð dæmi til ann-
ars eins. Vinir mínir voru svo sem þrjáfíu skref frá
mér. Rúpert kalláÖi til hestasveins og báö hann aö
koma með hest sinn,’ og fékk piltiniun svo krónu.
Hesturinn var rétt hjá okkur. Eg stóö upp og átti
mér einskis ills von. Rúpert lét sem liann ætlaði aö
stíga á bak, en svo vatt hann sér alt í einu aö mér,
studdi vinstri hendi á beltisstáð, rétti aö mér hægri
höndina og sagöi:
“Hér er höndin.”
Eg hneigði mig og rétti höndina aftur fyrir bak-
iö, eins og hann haföi búist viö. Þá sá eg blika á lít-
inn rýting, og meö leifturhraða lagöi hann til mín
með vinstri hendinni. Lagiö kom í öxlina á mér Ef
eg heföi ekki snarast undan, mundi hann hafa hitt
mig í hjartastaö. Eg rak upp hljóö og hopaöi undan.
En hann sveiflaöi sér á <bak á|i þess að stíga.í ísfiýS og
hleypti á brott, sqm kólfi væri skotið. En ópin og
skammbyssuskotiny sem eftir honum voru send, unttu
honum engan geig. Eg hné niöur í hægindastólirin.
Blóöið fossaði úr sárinu, og eg varö aö. horfa upp á
að þrællinn slapp óskaddur. Vinir mínir fylktu sér
utan um mig, og svo leið yfir mig.
Eg býst viö, að eg háfi verið borinn irin í rúifi
og hafi legið þar méövituridárláus, eöa hálfmeðvit-
undarlaus í margar klukkpstundir. Ég hélt þaö
vegna þess að nótt var kcanín, þegar eg vaknaöi meö
ftillu f.áöi og fann Fritz hjá mér.
Eg var mjög þreyttúr ög máttfarirm, en hahri
baö mig aö vera hughraustan, því aö sár mitt murtdi
skjótt gróa. Lfka sagði hann rnér, aö þ.ó áö þetta
heföi nú tekist siysalega tíj, þá heföi .þp hepnast áð
ná í Jóhann ráösmann. Hann hefði fallið í' snöturia,,
sem fyrir han-n heföi Veriö tögö, bg væri hú búiö aö
flytja hann hetm tii okkar.
“En Það -sem undarlega.st er,” mælti Erííkí “er
þaö, aö helzt líttí'r út fyrir að hann sé ekkert óánægö-
ur yfir aö hann lenti hingaö. Þaö ljtpr út fyrir aö
hann hafi grun um, aö þegár1 Michael sé búíptí aö
koma fram fyrirætltín sintii, þá muni ekki mikíö bjóð-
andi í lif þeirra, er sjónarvottar voru að því, hvernig
aö þvi var fariö. Vitanlega, eru-sexmenningamir þar
undanskildir.”
Þetta benti á hygni hjá fánganum, er gaf mér
góðar vonir. Eg skipaði aö léiöá hann fyrir mig und-
ir eins. Sapt.kbm rneö hann, ög lét hann setjast.á
stól hjá rúminu. Hann var ygldur á syip og hræddur.
En satt aö segja vomm viö alls-efcki orönir óhræddir
um okkur eftir tilræöi Rúperts uriga.1 Ogþó að fang-
inn heföi þokaö sét- sem ÍengSt frá ægilegu sékhjeyp-
imni, sem Sapt hélt á, þá var Sapt ekki óannara um
aö halda honum senj lengst írá mér. En reyndar var
hann ekkert hættulegur. því aö hendur hans voru
hundnar, en. slíkt gekk ekki nærri mér.
Þaö er óþarfi fyrir mig aö fjólyrða hér um
griöaboöin og 511 launin, sem víö hétum manninum,
og var þaö alt vel ogheiðarlega efrtt. svo aö hann lif-
ir nú í “vellystingaim pralctuglega” (tr\ eg má þó'vit-
anlega ekki segja hvar hann erj ; viö vorum ljka tíeld-
tir rífari á stykkjúnum viö hann.vegna þes$, að hann
var kjarklítill fremur en hann væri vondur .rnaöur. og
þaö. sem hann haföi gert í Þessu 'máli, haföi hahn
meira gert af ótta fýrir hertoganum og hróöur* sínum
Max, heldur en fyrir þá sök aö honpm félli vel þaöl
sem gerst haföi. En hann haföi taliö þeim ðHum trú
um hollustu af minni hendi; og þó aö hann heföi aldr-
ei veriö staddur á leyndarráðsfundum þeirra, þá var
samt auðgert fyrir hann aö skýra okkur frá öllum
þrælsbrögöum þeirra, sökum þess hve kunnugur hann
var atferli þeirra og kastalanum. Hér á eftir er frá-
saga hans í fám orðum:
Undir kastalanum neöan viö jafnsléttu voru tvö
lítil herbergi.höggvin út í klettinn og lágu steintröppur
niður í þau frá enda vindubrúarinnar. A ytra her-
berginu voru tveir gluggar, en þar var samt alt af lát-
ið loga^kertaljós. Á herberginti, sem lá innar af, v?r
að eins eiren ferhymdur gluggi, er vissi út aö sýkinu,
f vtra herbergintt Iágu dag og nótt þrír sexmenning-
anna. og hafði hertoginn skipaö svo fyrir aö þessir
Þrir menn skyldu verja dyrnar á því, ef áhlaup væri
gert, svo lengi, sém þeim væri mögulegt, án þess þó
að stoftia sjálfum sér í mikila lífshættu. En undir
pins og þeir sæju að Þeir hrykkju ekki viö til. þes'S, þá
átti Rúpert Héntzatí éða Ðetchard fþví að anrtar hvor
þeirra var þar alt afj láta félaga sína tvo vcrja dym-
ar meðan þeir gætu, en fara inn í inrira herbérgið, og
drepa konunginn umsvifalaust, Því að hanri/Var þárr
og vel með hann farið. En hanp var vopnlaus, og
hancjleggirnir á honum bundnir rrieö 'járrtfastum, svó
rammlega, að hann gat ekki þokað oihbogiiáum til
nema svo sem þrjá þumlunga. Væri því raðist á ytri
dyrnar, þá yrði búið að drepa kotíungirín áðúr en
komist yrði inn um þær. En hvaö átti aö veröa af
líkinu ? Hlaut þaö ekki aö ljósta upp glæpnum?
“Nei, herra,” sagöi Jóhann, “ftertoginn hefir
hugsað fyrir því. Meðan mennirnir tveir verja frerrira
herbergiö, Þá opnat sá Þriðji, sem drepið'líeftr köri-
ungirih, stengurnar fýrir férhýrnta gluggárium fþær
:em á hjörumj. Engin birta kemst sarnt inri uiri gltígg-
ann, því að áfastur við hánn ér arinár endinn á'viðri
leirpípu. Sú pípá er nægilega víð uni sig til þéss aö
maöur getur rúnnið gegn um hana, og híriri éridinh á
henrii liggur út í sýkið og neniúr rétt ViÖ ýfirborö
vatnsins, svo nákvæmlega, aÖ ekkérf bil veriöut séð
milli hans og þess. Þegár búið ef aö clrepá kónuhg-
inn, þá bindtír moröinginn eitthváÖ þungt við fættírna
á lífcimi. Síðán dregtir hahn þaÖ að glúgganum óg
lyftir því upp með hjóftatíg f’þHú aö Detfchard hefir
" séð þar fyrir þess kyné. útbtiaáði' éf þyrigilin ýrðú of
mikil ánnarsj, þangáð til'þáö er kdfriíö típþ á itíótfe'viö
pípueridann. Því næst’ýtir hanri Póttíriiítrii iriri á úiid-
íari’ög reritiír líkiriri út rim píþuná. (ÞaÖ felltír tíljóð-
laust og skvampfatíst í vatnið og sekkur til botns í
sýkið. Sýkið er hér uiri i>il tuttugu fet á dýpt þar.
Þegar þietta hefir veriö sýsláó tíirópar móföinginti
hátt: “Ált í góöri Íági!” dg rerinir sér sjálfur riiöur
eftir pípunni. Þá’ hlatípa félagar hans tveir inn í
iririfa hefbérgiö óg hláöa fýrir huröina, ef þeim er
íriögtílégt, og áhláupiö er ekkt því snarpará og renna
sér Siöan út urrt píptíria og út í sýkiÖ. Og þó aÖ kon-
unginuin skjóti ekki upp aftur, þá skýtitr þeim upp
bg þeif syrida ýfir fyrir kástáláinn, en þar hefir ver.ið
svo i gárÖiún búiö, aÖ métíri blöá þeirra með reipj, til
aö dfágá þ’á upp, og hestá. Og ef ,ka§talamenn veröa
tíridif, þá slæSt hertoglnn í för meÖ þeim og forðar sér
íriéö Því aö riöa undán; eri ef alt fqr vel fyrir þeim,
stiúa rrietínirnir tií kástalans og ná óvinum sínuift þar
í gildrtt. Þetta eru fýfirátlanir hertogans til að losa
sig víö bróötíf lians, ef á þarf að halda. En til þess
á ekki aö gfiþá riema i brýnustu nauðsyn ; eins og þér
ýííiö1, hefir hertogirin-ékki í hyggju að. drepa brþíSi^r
^tnít, ef'tófíri getur komist hjá því,.fyr en ,búið er að
fáöa yöur af döguni. ÁTu tíe'fí eg sagt yöur sannlqij?-v
ann, herra fninri, og eg kalla guð ti\-vitnis um alt s,ern
feg hefi sagt er satt, og nú treysti eg yð<ur að vernda
niig fyrir .hefnri ‘Áíicháels hertogf,; éftir að ftann hqf-
ir körp'is{ að þjví, sem,^g .hefí nú $agt, Þá kysi eg um
fram alt skjótán datiðdaga, etj á því á eg eklri kost,
ef hann má.ráða!”
Maötírinn. sagöi sogu sína ekki *em greinijegast,
en við kbmutnst að öllu, senji viö ætluöum ok;kur, meö
spurningum. Hann hajði að eins s^gfi frá fyrirætlun-
um viðvíkjandi því, ef skyncíilegt áhlwp yrðí gert.
En ef grunur vaknaði og mikill; rtianrifj.qldi s,?ekti áö»
sVo sem éf eg, koriurigurinn, gerði atlögu meö herHjth
vera konungur (eg fékk hjartslátt af aö hugsa til
þessj, þá varð tíminn aö skera úr úrslitum deilu okk-
ar. Hafm liafði komið því svo fyrir, að mögulegt var
að hánn ætfi upphefð í vændum, en ómögulega riiöur-
læging. í versta lagi, þá stæði hann í sömu sporum
og hann stóö, áöur en eg varö á vegi hans, — þannig,
að einn ma’ðtir bægöi honurn frá hásætinu, og sá maö-
Ur vár aðrikotadýr: En ef sem bezt færi fyrir honum,
þá vfði tídrth einvaldur. Eg hafði haldið i fykstu, aö
Michael sVáfti léti vini sína eina um baráttuna, en nú
sá eg áð ráðin í samsærinu voru frá honum, þó að þeir
béittu vopnúnum.
“Veít konungurinn Þetta?” spurði eg.
“Við bróðir minn,” svaraði Jóhann, “settum upp
pípuna eftir skipun Hentzau lávarðar. Hann var
þárin da^inri á verði, og konungur spurði lávarðinn
til hvérs þetta væri gert. En lávarðurinn rak þá upp
káefuléysishlátur, eins og hann gerir stundum, og
sa^ði: ‘Þetta er ný útgáfa af “stigánum hans Jakobs”,
sem nlenn ganga eftir milli himins og jarðar, eins og
þér hafið sjálfsagt lesið um. Okktir fanst það ekki
sæmá, áö Yðar Hátign færi almanna leiö, ef þér
skylduö véröa aö leggja á stá’ö héöan á annaö borö.
þless vegna tíöfuim viö lagt einkavegs ómynd handa yö-
rtr, svo aö skríllinn fái ekki færi á aö góna á yður á
leiðinni. Þétta er ástæöan til þess, aö viö létum setja
þiedsá' pípu-þarna’. Og svo fór hann aö hlæja og
btígttíði sig i álcafa, og baö konunginn aö leyfa sér aö
Hella á glas hans, því aö konungurinn sat aö snæöingi.
Eh ’þó aö konungurinn sé kjarkmaöur, eins og þeir
ffcæridur fleíri, þá skifti hann litum, og starði ýmist á
pí{)tfriá éöá mannhumdinn, sem var aö háöa hánn. Eg
ségi yötír það satt, herra minn,” sagöi manngarmur-
írin, “þaö er siöur en svo að manni sé. hægt aö sofa
rólega í kastalantím í Zenda, þkVÍ að Þar éf hver um
sig jafn reiðubúinn áÖ drepa triánri, eins og aö spila
einn hring í spilum. Ög Rúpert lávaröi minum mundi
þýkja etnn meiri d^gfá?tyttipg í hínú fýrnefridá, eöa
Þá að óviröa konu, því aö honum er þaö títt.”
Hér þ'á’gnaöi maöurinn, ög eg skjpaöi Fritz aö
fara burt með hánn og gæta hans vandtó^á; uiri leiö
og hann var aö fara sagöi eg:
“Ef einhver spyr þig hvort þú viti.r til þess, aö
fangi sé í Zenda, þá skalt þú kveöá já viö því. En ef
þú verður spurður hver fanginn sé, þá skaltu segja,
aö þú vitír þa| ekki. Því öll lðforö-rilín um vernd
þér 'fil hamda koma þér aö e.ngTU háldr, ef nokkur
maðu-r fær aö vita þaö, hver fanginn í Zemda er. Eg
■drep.þig.eins og hund, ef þú ymprar nokkra vitund
á Því hér.”
Þegar hann var farinn, leit eg tiLS^pts.
“Þetta er erfitt viöfang%”. s$göi eg.
“Sýö erfitt,” sy^rsðý. hann og hristi gráhærða
höfuðiö, “að eg býst lielzt viö Þvi að þér verðið Rúrit-
^uýiukomjngvir um þetta léyti aö ári eins óg'þér eruö
riú!” Hano endaöi setninguna með því að bölva
Michael fyrir slægöina.
Eg hallaði mér áftur á bak á koddann.
“Mér sýnist, að þaö geti aö eins meö tvenmu móti
oröið, að kqnungurinri náist lifaridi á bfótt frá Zenda.
Ög annar vegurion til þess er að fylgismenn hertog-
ans svííd tíánn.”
“Yöur’ér óhætt að reiöa yður á, aö til þess kem-
tir aldrei/’fsagði Sapt.
“Eg býst varla viö því,” svaraöi eg, “því aö
hiiux vegnrinn', sem eg ætlaöi að riiinnast á, er aö teikn
ver.öi af himni til að bjarga hónum!”
■ Þá átti'éngril vötri'aö halda uppi, Þá átti aö nayröa
konunginn í kyrrþey og renna hönutn út tím pípftrta.
En nú kemur slóttugasta bragðið. Þégar búiö var áö
koma konunginum frá, átti einn sekmerininganna aö
ganga i stað hans í fangelsiö, og heimta lausn hástöf-
um, Þegar fariö yröi að leita í herberginu. En Þegar
Midiael yrði spuröur um þetta, ætlaöi hann aö játa aö
hafa sett tuanninn í fangelsi, og teljá þá of'SÖkiná, ^ö,
liapn heföi móögaö sig myð því aö draga sig eftir
frúnnj í kastalanum {’þaö var Antoiriette MaubartJ.
En þar sem liann væri hæstráöandi í Zenda, heföi
hann Þózt eiga meö aö hegna honum meö þessu. Hins
vegar væri hann nú fús á aö láta manninn lausan, meö
því að hann heföi fengið maklega hefnd, ineiö frain
líka til þ'ess aö kvisið félli niður um að fanga væri
haldið í kastalanum. En það hefði komið á stað leit
þessari. Þegar leitarmenn fengju (þessar viðtökur,
vár búist við að þeim féjli allur' ketill í eld, og þeir
mUndu hver fa aftur, og Micháel fengi þá nægan tíma
til að ganga bettír frá líkinu af kontíOgÍnum .
Við horfðum hver á annan, Sápt, Fritz og eg,
öldtíngis forviða yfir þeSSUfn hryllilegá SVikavefi og
slægvizkulegu grimd. Hvort sem eg færi með friðí
eða ófrfði, í broddi herfylkirigar eða gérði leyhilegt
áhlaup, mundi konungurinri Vétöá myrtttréáfeur’en eg
kæmist nálsegt tíonum. Yröi Micháél mér yfirstétkatiý
Þá ýröi qllu Íokið. Eri þó að eg bæri haérri skjöld átti
eg,samt engan kost á aö.hegna hontím. Mér var ó-
mögulegt að sanna sekt'hánsj rflema sékt min kæmi í
ljós um leið. En ef eg aftur á Jriðji. tíýldi áfram aö
XII. KAPITULI.
Bl’essuöum Rúritaniúlýönum hefði víst heldur
en ekki brugöiö í brún ef uppskátt heföi oröiö hvaö
viö vqruni að tala um. Það vár látiö heita sVo, aö
eg héföi særst liættulega af spjótskoti, sem eg hefði
oröiö fyrír af slysi viö gamanleik. Eg sá um, aö
blööih’væniilátln flytja það að eg væri þungt hddinn,
en það vakti meir en litla athygli og leiddi þrént af
Því. I fyrsta lagi móðgaði eg helztu lækriana í Stres-
lau m.j.ög meö þyi, að neita því að nokkur þéirra fengi
að stunda rnig. Það var eingöngu falið ungum lækni,
riíni Fritz; Því að honum gátum við treyst fullkom-
legá. . í ððru lagi fékk eg orð frá Strakenz mar-
skálki, og lét hamn þess getiö aö fyrirskipanir mínar ,
virtust eugar meiri verkanir hafa en hans, og aö Fla-
vía prinzessa væri aö leggja á staö til Tarlenheim-
slqfsins, aö sér óviljugum ('Þetta voru fréttir, sem
ferigu mér bæöi gleöi og metnaöarj. Og í þtiöja lagi
frtllvissiaðist bróöir minn, hertoginn af Streslau um
þaö af ’fréttunum, Þó aö honum væri kunnugt um or-
sök ájúkdqrus míns, að eg væri ófær um aö hafast
nokkuö ,aö, sem stæöi, og aö líf mitt væri í verulegri
hættp, Ég féldc vitneskju um þetta hjá Jótíanni, þVí
aö eg néyoclist til aö treysta honum og senda hann
áfttír til Zérida. En þar báföiRúuert Hentzau látiö
’tíúöstrýkjá hann fyrir þaö, aö hanri skýldi hafa vogaö
sér aiö saúrga siðgitdis oröstýr þýirra Zéridabúá meÖ
því aö vera heila nótt í brott frá kastalanum í ásta-
bralli. Jóhanni gramdist í meira lagi, aö Rjúpert
skyjdi bjó.öa, $ér Þettaj og þaö ;aö hertoginn skyldi vera
samþykkur þéssu varö til þess, áö riáösmaö.urinn
tíændjst meir aö mér fyrir þaö en öll loforöin sem eg
tíafoi gefiÖ tíonum. , >