Lögberg - 07.05.1908, Síða 6

6.
LÖGBÉRG, FIMTUDAGÍKtn 3° 'APRÍL 1908.
?H'1-1'11-M I-I‘H-I-I-M I l M'H-H 1 í< MrMfftfc*
FANGINN í ZENDA..
Vriggjm mémmtrn kéitmr úr mfiiögu tigjubor- ^
iut BngUndmgi. \
4J. : trtlt \
F ANTHONY HOPE. _
“Samt er Rúdolf Rassendyll á lífi, Þó rnargbúiö
sé a8 ógna honum,” svaraöi Rúpert.
“Mín er skuldin aS Því leyti, aö eg hefíi slippi-
fenga Þjóna.,“ svaraSi hertoginn.
“YtSar tign hefir ekki gefiS raun á hintr gagn-
stæía,” svaraCi Rúdolf snúCugt.
Þetta var sama sem aö segja hertoganum, aö" hann
Íor5a8ist aS leggja sig í nokkra hættu. En Mlshael
svarti stilti sig vel. Eg Þori aö segja, aö hann hefir
veriö Þungur á brúnina — og eg sá eftir Því aö geta
ekki séö framan í þá — en enginn æsingur heyröist á
rödd hans, er hann svaraöi:
1 “Þetta er nóg! Viö megum ekki deilav Rúpert.
Eru Þeir Detchard og Bersonin þar sem Þeir eiga aö
vera?” ,
“Já, þeir eru Þar, herra.”
“■pá Þarf eg yöar ekki frekar viö.”
“Þaö er svo. Eg er þó öldungis óÞeeyttur.”
sagöi Rúpert.
“Viljiö þér gera svo vel og fara?” sagöi Michael
mjög óþolinmóölega. “Eftir tíu mínútur veröur brúin
dregin upp, og eg býst viö aö yöur langi ekkert til aö
synda i rúmiö yöar.”
Rúpert hvarf úr herberginu. Eg heyröi aö dyr-
unum var lokiö upp og lokaö aftur. Michaet og Anto-
inette voru nú ein eftir. Mér til mtkillar gremju tók
Michael í gluggann og lokaöi honum. Hann stóö
samt kyrr þarna og talaöi viö Antoinette stundarkorn.
Hún hristi höfuöiö og sneri sér frá honum. Svo
heyröist aftur gengiö um hurö og Michael lokaöi
hlerunum. 1
“De Gautet, De Gautet!” var hrópaö frá vindu-
brúnni. “Ef Þú vilt sleppa viö þaö aö fara í baö áö-
ur en þú fer í rúmiö. Þá komdu!”
Eg þekti rödd Rúperts, og rétt á eftir komu Þeir
De Gautet og hann út á brúna. Rúpert hélt utan um
handlegginn á Gautet og Þegar þeir komu á miöja
brúna stöövaöi Rúpert félaga sinn og leit niöur fyrir
brúna. Eg skaust undir stiga Jakobs.
En Rúpert varö einskis vísari. Svo tok hann
flösku, sem De Gautet haföi meö sér og setti hana a
munn sér.
“Varla deigur dropi i henni!’ ’tautaöi hann reiöu-
lega, og þeytti henni út í sýkiö.
Af skellinum aö dæma og báruhringunum, sem
lcomu aá vatniö, þá kom hún ekki niöur fjær pipunm,
en svo sem tvö fet. Og Rúpert tók marghleypu sína
og fór aö skjóta á rana. Fyrstu tvö skotin hittu ekki
flöskuna, en komu í pípuna. Þriöja skotiö muldi flösk-
una sundur. Eg bjóst viö aö Þessi ungi Þorpari
mundi nú vera oröinn ánægöur, en hann skaut skot-
unum, sem eftir voru á pípuna og eitt Þeirra, er þaut
rétt ofan viö hana. smaug i gegn um háriö á mér um
leiö og eg kraup í hlé hinu megin viö pípuna.
“Gætið aö brúnni!” heyröi eg kallaö mér til mik-
ils léttis.
Rúpert og Gautet kölluöu: “Bíöiö ofurlitiö,” og
svo hlupu Þeir yfir um. Brúin var undin upp og svo
varö alt hljótt. Klukkan sló eittkortér yfir eitt. Eg
stóö upp, rétti úr mér og geispaöi.
Eg held aö ekki hafi liðiö meíra en tiu mínútur
þangað til eg heyröi hávaða til hægri handar við mig.
Eg skygndist upp yfir pípuna og sá grilla í mann í
hlið-opinu, er vissi að brúnni. Vegna Þess hvað til-
burðir hans voru kæruleysislegir og djarflegir, gat eg
mér þess til aö þarna væri Rupert aftur kominn.
Hann hélt á sveröi í hendinni og stóð hræringarlaus í
nokkrar mínátur. Mér fór að detta margt í hug. Eg
heyröi að hann hló lágt. Hvaða þorparabrögð skyldu
nú vera að brjótast í honum þessum unga fanti? Aft-
ur heyrði eg hann hlæja. Svo leit hann ofan á stein-
vegginn og gekk eitt skref í áttina til mín og svo sá
eg,—mér til mikillar undrunar—aö hann fór að klifra
niður vegginn. Eg þóttist strax geta séð að spor
hlytu aö vera í veggnum. Þau voru höggvin eöa sett
í hann með eitthvað átján þumlunga millibili. Þegar
Rúpert var kominn í næst neðsta sporið beit hann ut-
an um sverð sitt, sneri sér við og hvarf hljóðlaust of-
an í vatnið. Ef ekki hefði verið nema um mitt líf aö
cins aö tefla, þá mundi eg hafa synt eftir honum og
fengist við hann. Mikið langaði mig til að berjast
þarna við hann með bitrum brandi, um bjarta nóttina,
þar sem enginn var til að skakka leikinn. En eg varö ■
aö hugsa um konunginn! Eg gat samt stilt mig. en
við þaö gat eg ekki ráöið, aö andardráttur minn var
óvenjulega tíður, og eg veitti Rúpert nákvæma eftir-
tekt.
Hann synti hægt og letilega yfir um sýkiö. 'Paö
vonrlíka spor Í ^egginn’ ittegiií og hann klifraði
upp eftir. þeim Þ.eSar hann kdm UPP 1 hhöopið þar
og stóö-á brúnnii se^ undin var UPP a»’ Þeim veggn-
Imn, fór hann.ofa,i» í sinn °S tok eitthvað upp úr
honum. Eg, heyrö^i að iuirð var lokiö upp, en aldre*
'aö henni væri loka.B aftuU- Þar hvarf hann sjóntun
mínum. ' V. , ,
Nú slepti eg stig’anum — CS sa að eg þyrfti ekki
í honum afrhalda og: synti yfír a« Þeim veggnum,
sem vissi að vindubrúnoi og kíifr.aði miðja vep upp
eftir sporunum. Þ.ar h.ingdi eg rrtCÖ' sverðiö 1 hend-
irmi! og hlustaöi nákvæmlfega. Níðamyrkur var í her-
bergjum hertogjans, Þaö var Ijós í glugganum hinu
megin viö" brúna,. Enginn- minstí hávaði heyröist,
þangað til stóra klukkan ■ t kastelaturninum sló
háCf-tvö.
Það voru fléiri en eg, sem .voru að brugga brogð
í kastalánum þessa nótt; \

\ \
XVHI. KAPITULI.
Það virðist sem eigi muni hafa vertð þægiTegt ?ð
hugsa mikið staddur þar, sem eg var rrú komirrn.
Samt hugsaöi eg af' kappi næstu nrínnturnar. Eg
var fullviss um það með sjálfum mér, að eg stóð nú
aö einu léyti betur að vígi, en áður. Hvert svo sem
errndí Rúpert Henteau’s var, hvaöa þorparabragð,.
sem hann hafði fyrir- stafni, þá stóö eg nú samt betrrr
að víei Sýkið var nú á milli Þerrra kontmgsins og-Heinhver sagöi.
hans og ef eg mátti ráða ætlaöi eg ekki að láta hamr P Röddin heyrðisf Út um hurö er var- rett franrtmd-
komast lifandi yfir það. Þá voru þrír eftir, sem egjj.an mér neöan við trdppumar.
haföi aö fást viö, og De Gautet í rúmi: sínu. Betur að Svo heyröi eg aö anrrar sagöi:
áður m nokkuð geröist mín megin ,viö sýkið, sá eg
fimm «®a’ ,sex menn sækja aö Rúpert unga, sem stóð
í gluggahvilTtinní á herbergi frúarinnar. Þrisvar eða
fjórum sinmua1 gerði hann svo harða hríð á Þá, og
með svo mifeíllí vígfimi og berserksgangi, að þeir
hrukku fyrif og mynduðií hring um hann. Hann
Mjóp upp í giúgga'karminn, hlæjandi á hlaupunntn og
veifandi sverðf sknfc Hann yar drukkinn af blöðr og
hann hló aftur hátt og steyptí sér á höfuðið í sýkið.
Hvað varðþa af honnm? Eg sá þaö ekfei, því að
þegar hann stfeyptí sér út, gægðist magra andlitið á
De- Gautet út um <fymar rétt ftjá mér. Eg l'agði til'
harrs af öllunr þeim' kröftum, sem guö hafði gefið
mér, og hann Fmé'datiðtir niður í Mföopinn án þess að
gefa nokkurt hljóð af sér. Eg kraup á kné við hlið-
ina á’ honum. Hvarvom Iykfamfr? Eg tautaöi fyr-
ir munni mér: “LyPdana, maður, lyklana'T’ rétf eina
og hann hefði verið Fi'farrdi ogheyröf hvað egvar að
segja. Og þegar eg fann þá ekfei — grð fýrirgefr
mér — þá held eg- að eg hafi srroppttnga* (rauðair
mannihn.
Lofesins faun eg-ryfeíá. Þ'eir vorrr efeki rrcma: þrír.
Eg greip þann stærsta þeírra og.bar hann að sferánni
á huröfhni er vissi að fangaklefammr. Hann gefek aö.
Þaö var rétti lyfeillinn.. Sferáin Ifetifesf upp, egopnaöi
huröina. svo hægt serrr eg gat. og stefek lyfeliirtrm í
vasa mfnn. Eg varð þess var, aö eg stóð rétt efári viö
steintröppustiga. Þar brann dauft Tjos í olíúlámpa.
Eg tók l'ampann \ Hönd mér og hrnstaði.
'Hver fjandínn geturþetta verið?”' heyrði: eg aö
eg heföi haft lyktana. Eg mundí þá hafa freistað
hvers sem vera sfeytdí'. Ráöist á Dtetchard og Berson-
in áöur en vinir þeirra gátu komið þeim tit hjálpar.
En eg var einskis um megnugur. Eg varö aö bíða
þangaö til vinir mínir kæmu og rteyddu einhvern tfl
að f'ara yfir brúna — einhvern, sem haföi lykla. Og
eg beiö, hálfa ktukktistund — aö mér fanst, þó það
væri reyndar ekki nema fáar mínútur — þangaö til
næsti þátturinn í þessum viöburðarífea en skamma
sorgarleik hófst.
Alt var hljótt hinu megin sýfeisins. Omögutegt
var aö sjá neitt inn í herbergi hertogans vepa
gluggahleranna. Ljósiö brann enn í berbergfum.
Antoinette de Mauban. Alt í einu varö eg var viö
ofurlítiö marr. Þaö heyröist út um dyrnar á feastata-
höllinni, er lágu aö vindubrúnni. Þaö var svo tágt,
aö eg aö eins heyröi þaö, en mér duldist ekfei hvers-
konar marr þaö var. Þ'aö var veriö aö snúa lykli í
skrá ofur-hægt og gætilega. Hver var aö Því? Og að
hvaöa hurö gekk sá lyfeill? Mér sveif fyrir hugskots-
sjónir mynd Rúperts unga meö illmannlegt bros á
vörum, meö lykilinn í annari hendi og sveröiö í hinni.
En eg vissi ekki hvaöa burö þetta var, né heldur hvers
konar fýst sína Rúpert ungi var aö seöja um þenna
tíma nætur.
En eg fékk brátt vitneskju um þaö — áöur en
vinir mínir gátu veriö komnir aö dyrum kastalaball-
arinnar — áöur en Jóhann ráösmaöur haföi hert sig
upp til aö vinna hlutverk sitt — heyröist brothljóö alt
í einu kveöa viö innan úr herberginu sem ljósiö ldg-
aöi í. Þaö virtist líkast því, sem einhver heföi steypt
niöur lampa, enda varö jafnskjtt dimt í herberginu.
Srmstundis var kallaö bástðfum í myrkrinu: “Hjálp,
hjálp! Michael, hjálp!’ ‘og þvl fylgdi rétt á eftir hátt
angistaróp.
Eg skalf á beinunum. Nú stóö eg í efsta sporipu
í veggnum, og hélt mér ! þrepskjðldinn meö hægri
hendinni, en 1 binni á sveröinu. Þá varö eg þess a!t í
einu var, aö hliöopiö var breiöara eti brúin. Hinu
megin var skot, er skugga bar á, og svo stórt, aö maö-
ur gat staöiö þar. Eg vatt mér upp þangaö og staö-
næmdist þar. Þ'egar eg var þar kominn, gat eg variö
ganginn, svo aö enginn gat fariö milli kastalaballar-
innar og gamla kastalans. án þess aö mér væri aö
mæta.
Aftur kvaö viö annaö angistarkvein. Því næst
heyröi eg hurö rifna opna og skelt að veggnum og
svo aö bandfangi á einhverri hurö var snúiö meö
miklum skarkala.
“Opniö hurðina! Hvaö gengur á? Segiö það í
guös nafni!” hevrði eg aö Michael svarti hrópaöi.
Honum var svaraö meö sömu orðunum, sem eg
haföi til tekið í bréfi mínu: ■ 1 -
“Hjálp, Micbael — Hentzau!”
Hertoginn jós úr sér afskaplegum blótsyröum og
fleygöi sér á hurðina öskrandi. Samstundis heyrði eg
aö gluggi var opnaður uppi yfir mér og einhver kall-
aöi: “Hvaö gengur á?” og svo hratt fótatak. Eg
greip til sverös míns. Ef De Gautet kæmi til móts
viö mig, þá fækkaði sexmenningunum um einn.
Svo heyrði eg glamur af sveröshöggum og traök
mikið — og eg get ekki sagt svo fljótt frá því sem
gerðist sem skyldi. alt virtist veröa í einni
svipan. Reiöióp kvaö viö úr herbergjum Antoinette
de Mauban, óp manns, sem haföi verið særöur.
Glugginn var rifinn opinn og Rúpert ungi stóö þar
með sverö í hendi. Hann sneri baki aö mér og beygði
sig áfram til aö höggva.
“Þ'arna, haföu þetta Tóhann! Sæktu fram
Michael!”
Jóhann var þá þarna kominn til aö hjálpa her-
toganum! Hvernig gat hann nú opnað dyrnar fyrir
mepn mína? Því að eg óttaðist aö Rúpert heföi drep-
iö hann.
"Hjálp. hjálp!” heyrði eg aö hertoginn kallaöi
meö veikluleeum og rámum rómi.
Eg heyröi fótatak uppi yfir mér, og aö komið var
niöur stiga og sömuleiðis fótatak ti! hægri handar
1 )
5
“Eignm við aö drepa hann ?”
Eg- reyndi að hevra hverju svarað væri, og- mér
1á viö aö gráta af gteöi. þegar eg heyrði Detchard
segja meö rólegri og kaldranalegri: röd’du:
“Bíddu ofurlitið. Það geta vandræöi hlótistr af. ef
viö griþum til hnífsfns of snemrrra.”
S'vo varö ofúrlíhT þögn. Þ'ví næst heyröieg slag-
hrand dreginn ofúrhægt frá httröu. Eg sffíkti þá
jafnskjótt á tampamim og sett? hatm aftur á sama
staö.
“Þaö er dímt — stoknað á lampanum. Hefíröu-
eldfæri?” heyrði eg annan mannírtn segja. Þ'að var
Bersonin.
Enginn vafi var á. aö Þeir höföa eldfærf. en þefr
áttn ekki aö nota þan. Nú var komiö aö því aö úr
skæri með okkur. svo aö eg þaut ofan stigann og-
varpað? mér á huröina af öllum mætti. Bersonin haföi
tekiö staghrandifm frá svo að hún lét undan. Betg-
tnn stóö innan við hana meö sveröiö í hendinni. en-
Detchard sat á teguhekk viö einn vegginn í herberg-
tnu. Þegar Bersoma„sá mig hopaði hann aftur á bak,
svo bíít varö honum viö, en Detchrad greip til sverðs
sins. Eg réöist meö æðistegu áhlaupi á Belgann.
Hann fór á hæli yyrir mér og hopaði út aö veggnum.
Hann var enginn skilmingamaöur, þó að hann beröist-
nú hraustlega, og eftir ofurlitla stund lá hann fallimt
á gólfintt. Eg sneri mér viö.— en þá var Dechard-
horfinn. Hann haföi fariö eftir því, sem fyrir hamt
haföi veriö lagt, og stofnaði sér ekki í hættu aö berj-
ast viö mig, en haföi strax hlaupið tit dyranna á ktefa
konungsins, opnað þá hurö og skett henni i lás á eftir
sér. Og nú var hann aö framkvæma ittvirfei sitt þar
inni fyrir,
Hann mundi líka aö Hkindum hafa dreptð bæði
konunginn og mig, ef eigi heföi göfugmennt eitt orö-
iö til þess aö láta líf sitt fyrir konunginn. Þegar eg
brauzt inn um huröina, sá eg þaö, sem nú skal greina:
Konungurinn stóö. úti í einu horni á herberginu.
Hann var svo vanmegna af veikindum sinum, aö
hann var til einskis fær. Fjötraöar hendumar á hon-
um voru á stööugu iði, og hann hló hryllilegan látur
á hálfgeröri hrjálsemi. Detchard og læknirinn voru í
handalögmáli á miöju gólfinu. Læknirinn haföi náö
hryggspennutökum á Detchard og gat Þvj tafiö ofur-
lítið fyrir honum. En Detchard tókst skjótt aö losa
sig. og þegar eg kom inn í dyrnar rak hann sverö sitt
í gegn um mannaumingjann. ■'
Svo sneri hann sér aö mér Og æpti: / '
“Loksins-” '
Nú stóöum viö hvor gagnvart öörum meö sverö
í höndum. Ti! allrar hamingju haföi hvorki hann né
Bersonin haft skammbyssur sínar á sér. Eg fann
þær síðar hlaðnar uppi yfir eldstónni í fremra her-
berginu. Eldstóin var rétt við dyrnar, svo aö auð-
gripiö var til byssaima, en vegna þess aö komu mína
bar svo brátt að höfðu þeir oröiö of seinir til aö ná
þeim. Já, viö stóöum nú Þarna hvor á móti öörum,
og við fórum aö þerjast, þögulir, alvarlegir og meö
miklu haröfylgi. Samt man eg óglögt eftir viður-
eigninni, nema því, aö maðurinn var jafn vígfimur
mér meö sveröi — og meira en Það —, þvi aö hann
kunni fleiri brögö í skilmingalistinni en eg; og leikar
fóru svo aö hann fékk þokað mér aftur á bak aö
gluggagrindunum, er voru fyrir innganginum á
"stiga Jokobs.” Eg sá aö Hann fór þá aö brosa, og
særöi mig á vinstra handlegg. 1 ' 1
Eg á ekkert hrós skilið af þessu einvigi. Mér
er nær aö halda, aö mótstöðumaður minn mundi aö
Iokum hafa yfirbugaö mig og drepið mig, og því
næst níöst á konunginum og tekiö hann af lifi, ef
ekkert óvænt heföi komið fyrir, því aö hann var sá
fimasti skilmingamaður, sem eg hefi nokkurn tíma
fyrir hitt. Eú' þegar hann sótti aö mér sem fastast
hoppaði hálfbrjálaöi, skynhoraöi auminginn úti í
horninu tipp og hrópaöi í vitfirringarkasti sínu:
"Það er Rudolf frændi! Rudolf frændi! Eg
skal hjálpa þér, Rttdolf frændi!” og svo tók hann
upp stó! ( hann gat aö eins “látiö renna vatn undir
6IPS Á TBCBI.
Þetta á að minna yötur á að gipsiö"
sem vér búum til er betra ea aJt annað.
Gipstegundir vorar eru þessar:
„Empire“ viðar gips
„Empire“ sementveggja gips
„Empire“ fullgerðar gips
„Gold Dust“ íullgerðar gips
„Gilt Edge“ Plaster Paris
„Ever Ready“ gips
Skrifið eftir bók sem
segir hvað fólk, sem
fylgist með tímanum,
er að gera.
Manitoba Gypsum Go„ Ltd.
SKRIFSTOFA 0« JIVLKA
WINNIPCG, MAN.
REIÐHJÓL
„PERFECT** og „IMPERIAL"
Bjtu, beit. Vér höfum, líka rnikið af brúkuðum reiðhjólum.
Viðgerðum, sérstakur gaumur gefinu.
Douald 8t.
í móti Dominion Auto Co.
nmur stiga og somuieiois totataK tu nægri nanaar upp stoi ( nann gat ao ems íano renna vatn unuir
viö mig úr sömtt átt, sem fangaklefi konungs var. En hann” og hélt honum þannig aö gagnslausu fyrir
framan sigj og þokaöi sér aö okkur. Vonarneisti
kviknaöi hjá mér.
“Komdul” hrópaöi eg. "Komdu hingað I” Refetu
hann í fæturna á honum.”
Detchard hjó til mín af mikilli reiöi. Hann var
rétt kominn aö því aö yfirbuga mig.
“Komdu! Komdu maöur F’ hrópaöi eg. “Taktu
þátt í þessari skemtun!”
Og konungurinn kom glaöhlakkaíegur og ýtti
stóinum á undan sér.
Detchard hopaöi bölvandi aftur á bak, og áöur
en eg sá viö honum baföi hann veitt konunginu til-
ræöi. Hann hjó til konungsins. Það var mikiö högg.
Hann rak upp eymdarlegt óp og hné niöur Þar sem
hann var kominn. Svo sneri þorparinn óbilgjarni
sér aö mér. En nú haföi hann steypt sjálfum sér í
glötun, Því þegar hann sneri sér viö steig hann t
blóöpoll, sem runniö haföi úr dauöa lækmnum. Hann
hrasaði og datt. Eg rauk .-.ö honum etns og ör-jkoi.
eg greip um hálsinn á honum og áöur en hann gat átt-
2ð sig var eg búinn aö reka sveröiö í gegn um hálsina
á bonum, og hann veltist ofan á manninn, setn hann
haföi vegiö, og blótsyrðið, sem hann haföi byrjað á,
dó honum á vörum.
Var konungurinn dauöur? Þaö datt mér fyrst í
hug. Eg þaut þangað, sem hann lá. Já, þaö leit helzt
út fyrir þaö, því aö hann var særöur miklu sári á enn-
inu, og lá enn elns og hræringarlaus þústa á gólfinu.
Eg kraup á kné viö hliöina á honum, og lagöi eyraö
viö til að hlusta eftir andardrætti hans. En áöur en
eg var búinn aö þyí, heyröi eg mikinn skruöning úti.
Eg þekti hljóöiö. Þaö var veriö aö hleypa niöur
vindubrúnni. Aö andartaki Hönu heyröist hún skella
á sinn staö í veggnum mín megin viö sýkiö. . Nú
átti eg á hættu aö vera veiddur þarna í gildru og kon-
ungurinn meö mér, ef hann lifði. Eg tók sverö mitt
og fór fram i fremra herbergið. Hverjir voru aö
hleypa niöur vindubrúnni? Voru þaö menn mínir,
Ef svo væri þá var ollu óhætt. Eg kom auga &
skammbyssurnar og greip aöra þeirra; svo nam eg
staðar og hlustaöi í hliöaropinu viö fremra herbergið.
Já, eg staönæmdist þar lika til aö kasta mæöinni.
Síðan reif eg stóra druslu úr skyrtunni minni og batt
um bandlegginn á mér, því aö blóðið streymdi úr
honum, og svo hlustaöi eg aftur. Eg vildi hafa gefiÖ
aleigu mína og meira til aö heyra rðdd Sapts. Eg
var dauðuppgefinn, æstur og lá viö yfirliði. Og enn
lék svaöilmenniö Rúpert Hentzau lausum hala í kasta
alanum. En vegna þess aö hægra var fyrir mig aö
verja mjóu dymar ofan viö stigann heldur en breiöa
innganginn aö herberginu, þá drógst eg upp stigann
og staönæmdist þar hlustandi.
EINKUM búnar til fyrir bændur og griparaektarmenn. Búnar til úr undnum gormvír Nr. 9, vel galvan-
séraðar og auðvelt að setja þær upp út á víðavangi með eins mörgum vírum og þurfa þykir. Engir gaddar,
sem geta meitt góða gripi og þurfa ekki stöðugra viðgerða með. Kostar ekkert meira en jafnmargir þættir
af gaddavír, og endast fjórum sinnum lengur,
Nánari upplýsingar gefnar og verðlisti með myndum og sýnishorn af, girðingunum sent ef um er beðið.
Vírloka vor. ÓSKAÐ EFTIR ÁREIÐANLEGUM UMBOÐSMÖNNUM.
The Great West Wire Fence Co., Ltd., ™ LombaVdst. Winnipeg, Man.