Lögberg - 27.08.1908, Side 6

6.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 27. ÁGÚST 1908.
fH“l“l“l“H"I"I"M“M“H“I“M“H“HriM“M“M“H“I“H“
RUPERT HENTZAU
xrriK
INTHONY HOPE.
4M 1 ■!■ I ■! ■liM-M“I“H-I“M-M-M,,I"I,1I"l',!"H“H-K
James rétti honum eldspýtustokk og svo sté
hann inn yfir þrepskjöldinn. ViS sáum til hans
glögglega svo sem tvö skref, og svo hvarf hann sjón-
um okkar. Eg heyrði ekkert nema andardrátt minn
óSan og tíöan. En svo heyrðist annarskonar hávaSi,
IþaS var líkast veiku veini, hjálparákalli dauövona
manns; líka heyröist sverö dragast eftir steinlagöa
ganginum. Viö litum hvor til annars, og var sem há-
vaöanum inni 'væri ekkert skeytt; Því næst heyröist
-ofurlítiö urg, er kveikt var á eldspýtu. Þá heyrSum
viö Sapt standa upp og glamraöi sverö hans viö stein-
gólfiö um leiö; svo heyröum viS hann ganga fram
ganginn og sáum hann koma fram í dyrnar.
“Hvaö var þetta?” spuröi eg.
“Eg datt,” svaraSi Sapt.
“Um hvaö ?”
“Komdu og sjáöui. Bíddu viö, James.”
Eg fór á eftir borgarstjóranum svo sem átta
skref inn eftir ganginum.
“Er ekki lampi hér einhvers staöar.’ spuröi eg.
“Viö getum séö þaö sem þarf viB eldspýtuloga,”
svaraSi hann. “Um þetta datt eg.”
ÁSur en kveikt var á eldspýtunni hafSi eg séS
grilla í einhverja þústu í ganginum.
“Er þaö dauöur maöur?” spuröi eg strax.
“Nei,” svaraöi Sapt og kveikti. “ÞaS er dauSur
hundur, Fritz.”
Eg rak upp óp af undrun og lagSist á hnén. I
því tautaöi Sapt: “Þarna er þá lampinn”, og teygSi
sig eftir honum yfir á grind, sem hann hékk í á
veggnum. Hann kveíkti á honum og fór aS lýsa aö
dauöa skrokknum. ViS sáum þá gerla hvers kyns
war og alt inn eftir gangirram.
Þetta er Boris, villigaítahumHmnn,’ ’sagSi eg í
ilágum hljóöum, þó aö engin merki sæust til aö neinn
vaeri aö hlera þaösem viö sögöom.
Eg þekti hundinn vel; þetta var uppáhaldshund-
•ur konangs og fylgdi honum alt af á veiöum. Hann
hlýddi hverju, sem konungur skipaöi honum, en eigi
var öörum holt aö treysta honum a® jafnaíi. Nihil de
mortuis nisi bene. .*) Þarna lá hann nú steíndauö-
ur í ganginum. Sapt tók á hausnum á honum. ÞaS
var kfilufar í gegn um hauskfipuna. Eg kinkaðr koITi
og benti á hægra herSablaöiö á hundinum, því þar var
gat eftir aöra kúlu.
“Og sjáöu þetta,” sagSi borgarstjórinn. “NáSu
í þetta.”
Eg leit nú þangaö, sem Sapt benti. Út úr kjaft-
inum á hundinum laföi grá tuska og á henni var yf'ir-
hafnarhnappu.r. Eg kipti í tuskuna, en Boris hél't
henni þó aö dauöur væri. Sapt rak þá sverö sitt inn
á milli tanna hundsins og glenti giniö svo sundur, a«
eg náöi tuskunni.
“Stingdu þessu í vasa þinn,” sagöi borgarstjór-
inn. “Svopa, komdu nú,” og svo steig hann yfir
villigaltáhundinn meö lampann í annari hendi og
sverSiS ósliöraS í hinni, og eg á eftir honum.”
ViS vorum nú komnir aö dyrunum á herberginu,
sem viö höföum snætt í kveldverö meö Rúdolf Rass-'
endyll, þegar har.n kom fyrst til Rúritaníu, og fór tií
Stredau til aö verSa krýndur. Hægra megin viS þaS
var þaS herbergi, er konungurinn svaf í, og hinu meg- j
in við þaö nokkru fjær eldhúsiö og kjallarinn. Föru- 1
nautar konungs voru vanir aö sofa hint; megin viö
boröstofuna. i
“Eg býst viö, aö viö verSum aö leita betur fyrtr
okkur hér,” sagöi Sapt. Þó aö ekki væri neina óró-
semi á honum aS sjá, hljómaSi tordulin ákefö í rödd’
hans. En í sömu svifum heyröum viS lágt vein fram- j
an úr ganginum vinstra megin, og þvínæst eitthvert
urg, eins og maöur væri aS dragast um gólfiS á fjór-
um fótum. Sapt lýsti í þá áttina, og Þá sáurn vi5
Herbert förunaut konungs. Hann var náfölur, aug-
un starandi, og gat aö eins Iyft efri búknum frá
gólfi meS höndum, og dró sig þannig áfram á mag-
anum.
“Hver er þarna.” spuröi hann meö veikri rödd.
“HvaS er þetta? ÞekkirStt okkur ekki?” spirrði
borgarstjórinn og gekk til hans. “HvaS er þaS, sem
fyrir hefir komiö?”
Mannauminginn var ákaflega máttfarinn og eg
held varla meS öllu ráöi.
“Eg er frá, herra minn!” tautaöi hann; “eg er
frá, þaS er svo sem víst. Eg fer aldrei á veiðar aft-
ur, herra minn. J>aS er búið að fara svo með mag-
*) Ekkert nema gott um hina dauSu. — I'ýíi.
ann í mér. Æ! Æ! Drottinn minnl” Og um leið
hné höfuSiS á hoijum niöur og skall á gólfiS.
Eg hljóp til og reisti hann viö aftur. Eg kraup
á kné og setti fótinn undir hnakkann á honum.
“Segöu okkur hvaS hér hefir gerst,” mælti Sapt,
stuttur í spuna og hörkulega; en eg reyndi aS hag-
ræSa manninum sem bezt eg gat.
Hann byrjaöi þá aS segja frá. Oft varö hann
aS hafa upp aftur hiö sama, svo gleymdi hann líka
úr, ruglaSist, og varö hvaS eftir annaö aö þagna til
aS safna nýjum kröftum. ViS vorum samt ekki ó-
þolinmóöir, en hlýddum á og hirtum ekkert um hvaS
timanum leiö. Einu sinni leit eg viö, því aS eg heyröi
einhvern hávaSa og sá þá, aö James hafSi laumast
inn ganginn til okkar. Sapt tók ekkert eftir honum
né neinu öSrn en oröunum, sem særSi manngarmur-
inn var aö tína út úr sér. Frásögn hans var á þessa
leiö, og sýnir glögt hversu smá-atvik geta leitt til
stórviöburSa.
Konungur haföi snætt kveldverö, og aö því
búnu fariS inn í svefnherbergi sitt. Þar hafSi hann
fleygt sér út af í fötunum og sofnaö skjótt. Herbert
var frammi og var að þvo upp ilát og sjá um sitthvaö
fleira. En þá vissi hann ekki fyrri til, en maSur var
kominn inn til hans. Hann þekti ekki hver þessi ó-
vænti gestur var, því aB hann haföi skamma stund
verið í þjónustu konungs. Hann sagöi aS hann hefSi
veriö meSalmaður á hæS, svarthæröur, fríSur sýnum,
og “fyrirmannlegur að öllu leyti”. Hann hefSi verið
í veiSimannakufli og boriö skammbyssu viö belti sér.
Annari hendinni hefði nann stutt um beltisstaö, en
í hinni hendi hefði hann haldið á dálitlum öskjum fer-
hyrntum.
“SegSu konunginum, aS eg sé kominn. Hann á
von á mér,” mælti ókunni maðurinn,
Herbert hopaði á hæli lítiö eitt, því aö bæSí kom
honum þessi gestskoma á óvart, þótti þaö grunsam-
Iegt hve hægt gesturinn heföi fariS inn, og líka haföi
hann samvizkubit af aö hafa .gleyrnt því aS setja
slagbrand fyrir huröina. Hann var vopnlaus, en vel
aS manni og bjóst aö verja húsbónda simj svo sem
hann mætti. Það var enginn .efi á aS þetta var
Rúpert. Hann hló og mælti; “Hann vonast eftir
mér, maður. FarSu og segðu honum, aS eg sé kom-
inn.” AS svo mæltu tylti hann sér upp á borðið og
fór að dingla fótunum út af því. Herbert fór að
færa sig aftur á bak í áttina þangað, sem konutngur
svaf, því aS hinn talaöi svo valdalega til hans. “Ef
konungurinn spyr nokkur3 frekar, þá geturSu sagt
honum, að eg sé með öskjurnar og bréfiö,” sagöi ,
Rúpert. Maöurinn kinkaSi kolli og. fór inn í svefc- I
herbergí konungs. Konungur var sofandi. Þ egar
thann var vakinn, var helzt á honum aö heyra, aS hannt
vissi ekki neitt, hvorki mn neinar öskjur töa bréf, og:
byggist ekki viö neinum gestum. Þá vaknaöi kvíöi.
Herberts aftur; hann hvisIaSi því aS koniwigi og ó-
kunni maðurinn væri meö' skarambyssu. á sér. Hvaö
sem að kotranginum mátti: finnaz — og guö varöveiti {
mig frá aö tala illa um mann, sem jaffti'hörS örlög
mættu og hxDoum — þá -Mtr hann engin skræfa.
Hann stökk fram úr rúminu, og í söm.ir svifum kom
■stóri villigaltaihundurinn fram gáltandf og urrandi
Handurinn var strax var vrö gestinn. Hhnn spenti
eyrun og rak ,opp hátt gól og lert: upp á- húeftóndn
sinn. í því kom Rúpert Héntzau Li dymar,. annaö
hvort af þvt að honum leidöíst a$ bíSa,. eöa t£I aö
Iíta eftár hvort skilmæli sín væru rétt’ fram borira.
Konungttr var óvopna:5lir og’ Hfertfert líka.
Vopnin, sem þetr höfSu brúkaö' á verStinum' vorut inn
í næsta: herbergi, og Rúpert virtisf. verja- þeitra aö
komast þangað.. Eg hefi lýst yfir því; að konungur-
irm var enginn fragleysingi, en samt imyndk'. eg mér,
að þegar harm sá Rúpert hafií rif jast' upp fyrir hon-
um hörmungamar í dyblissunnii; ,og bomtm aröiS riálf-
felmt við\ því aö hann hrökk aftur á bak og sagði:
“Ert það Þú?“ Hundurinn skildi þaS' á málhwni
húsbónda síns, aS ekki var alir meS ffeldu ogr tók að
gelta grtrnmtlega.”
“ÁttuS þér ekki von á méf, herra konung.tr?”
spuröi Rúpert brosandi og kinMaði kolli. Eg- vissi: aö
hann hafði gaman af því aö' sjá hvo konungi kom
þetta óvænt. Það var hans ítf og yndi aö'' htseSa
menn, og það em fæstir sem eiga kost á þv.í’aö gera
konunga af Elphenbergsættinni skelkaöai. Rúpert
Hentzau hafði oftar en einu smni átt* kost áiþví:
“Neii,” tautaði konungur. Svo virtist sem Fiann
næSi sér aftnr að nokkru leyti, Þ víi aö Ivann sagöi
reiSilega: “Hvernig stendur á aS þ fcdirfist: að koma
hingað T"
“Áttuð þerþá ekki von á: mér..”'hrópaði■ Rúpert,
og virtist nú sem honum alt t einu dyddi í Fiug að> hér
heföi veriö lögð gtldra. Hamn kipti: skammbyssnnni
til háEfs úr belti sínu, aö líkindum -hólf-ósjálfrátt og
eins og tiT að fuEvissa sig ttm aS hún væri á saiu'm
staS. Herbert hrópaði hátt og fleygSi sér íram fyrir
konung, er liné niSttr í rúmiS aftur. Rupert varö
hálfhissa err þótti þó vist gaman að, fþví hann brosti,
eftir því sem Herbert sagði frá>, færSi »ig nær um
nokkur skref og fór eitth\-að að minnast á Rfschen-
heim, — en um þaS gat PTerbert ekkt sagt neitt
greinilega. “Ekki eitt skref nær,’ ’hrópaði kormngur.
“Ekki eitt skref nær.” Rúpert nam staðar. En þá
var sem honttm kæmi eitthvað nýtt í hug alt í einu,
því að hann hélt öskjunttm sem hann hafði 5 vinstri
hendinni fram'og hrópaði: 1
“Jæja. lítiS þér á þetta. herra konungttr,” og ura
EINKUM ,búnar til fyrir baendur og griparæktarmenn. Búnar til úr undnum gormvír Nr. 9, vel galvan-
séraðar og auðvelt að setja þær upp út á viðavangi með eins múrgum vírum og þurfa þykir. Engir gaddar,
sjm geta meitt góða gripi’og þurfa ekki stöðugra viðgerða með. Kostar ekkert meira en ’jafnmargir'þættir
af gaddavír, og endast fjórum sinnum lengnr.
Nánari upplýsingar gefnar og verðlisti með myndum og sýnishorn af girðingunum sent ef um er beðið. ~
-s»virioka vor. ÓSKAÐ EFTIR ÁREH)ANLEGUV1 UMBOÐSMÖNNUM. 'E'
The Great WestiVire Fence Go., Ltd., 76 L^rb^nú Winnipeg, Man.
leið rétti hann til hans höndina, sem hann hélt á öskj-
unuim í.
ÞaS var eins og konungi væri aö renna reiðin,
því aö hann sagöi: “HvaS er þetta? FarSu og taktu
á móti því.”
En Herbert hikaöi, því aö hann var hræddur viS
aS skilja viö konunginn, því aS hann hlýföi honum
meö líkama sínum eins og skildi. Þá brast Rúpert
þolinmæöi, iþví aS hann bjóst viö, aö ef hér væri lögS
fyrir sig gildra, þá væri hver stundin dýrmæt Hann
hló fyrirlitlega og hrópaöi: “Jæja, grípið þiS þær
þá, ef þiS eruS hræddir viö aö sækja Þær,” og um
leiS henti hann öskjunum til Herberts eöa konungsins
og ætlaöi víst hvorum þeirra aö grípa, sem gæti.
En þessi móögunaraöferð haföi alvarlegar af-
leiSingar og skjótar. Stóri villigaltahundurinn hent-
ist á sama vetfangi á ókunq^ manninn, Rúpert hafSi
annað hvort ekki séö hundinn eöa veitt honum neina
sérlega atbygli. Hann hreytti úr sér blótsyröi, reif
skammbyssuna úr belti sér og skaut hundinn. Kúlan
hefir víst brotiö heröablaöiö í honum, en samt slepti
hann ekki takinu, sem.hann haföi náS á brjóstinu á
Rúpert, svo aö liann kiknaði viö og féll á kné. öskj-
urnar lágu þar sem Rúpert hafði fleygt þeim. Kon-
ungur varS óöur og uppvægur af bræöi viS aö sjá
afdrif uppáhaldshunds síns og Þaut fram hjá Rúpert
og inn í næsta herbergi og Herbert á eftir. Um leiö
og þeir skutust fram hjá hafSi Rúpert getaö slitiö
hundinn, nær særöan til bana, af sér og hljóp til dyr-
anna. Þar rak hann sig á Herbert, sem hélt á villi-
galta spjóti og konunginn meS tvíhleypt veiSimanna-
byssu í höndum. Hann -brá vinstri höndinni á loft,
sagSi Herbert, og var enginn vafi á aS hann vildi fá
aS segja eitt-hvaS, en konungur miöaSi á hann byssu
sinni. Rúpert stök :aftur á bak og komst í hlé viS
dyrnar; kúlan þaut fram hjá honum og gróf sig inn
í vegginn hinu- megin. Þá réBst Herbert aS honum
meS spjótið. Skýringar allar verða nú aö bíSa, þvi
aö hér var um líf eöa daúöa aS tefla. Rúpert skaut I
hiklaust á Herbert, og hann féll til jarSar særöur
banasári. En þá var konungur búinn aS leggja byss-
una aftur upp aö vanganum.
“BölvaSur asninn þinn!” hrópaöi Rúpert, “fyrst
þú endilega vilt hafa þaS, þá er bezt þú fáir ÞaS,” og
skotiS reiS úr byssunni og marghleypunni jafn-
snemma. En Rúpert hitti, Því aö hann tapaði sér
aldrei, en kontmgurinn ekki. Herbert sá greifann
standa. stundarkorn meS rjúkandn margbleypuna í
hendinni og horfa á konunginn liggjandi á gólfinu. |
Því næst gekk Iiann til dyranna. Eg vildi óska, aS [
eg hefSi séö framan í hann þá! Skyldi hann hafa
verið ygldur á svip eöa brosandi? Skyldi hafa veriS
á homum aö sjá drambsemi eða gremju? ESa efti’r-
sjá? Nei, efdci á honum! Hann gekk til dyranna
og fór út og sá Herbert þaö síðast til hans. En þá
þá kom sá fjóröi, sem þátt haföi teki'S í bardaganum,
fram á íeiksviðrö. ÞaS var hunduriim, sem reis upp
skrækjandi af slsku. Han haltraöi meö blóBbununa 1
úr herBakambintrm út nm dyrnar á eftir Rúpert, frarn
í ganginn. Herftert hlustaði og reis upp til Ifálfs.
Hann heyrði urr, blót og sviftingar. Rúpert hefir
Tíklega snúið sér vfö í tæfra tíð til aS taka á móti hund-
innm. Hundurinn jafnsærSur og hann var, náSi ekki
tiT aB bíta Rúpert v andlítiS, en hantr haföi svift
stykkin-u- t'ir kuflí óvinar sins, svo sem tenrrur
tékra, Qg þaife var tuskan sem viS fundum’ upp i hon-
um dauSum. Svo heyröist skot, hlátur, gengiö tp
íiurðar, og -henni skeft afttrr. Þá þóttist Herbert vita
sS gmeifinn væri slöppinn trndan, og skreiddist hann
því rrreö veikum burSu-m fram í ganginn. Honnm
bafði dottiS í hug aö1 hanrr kynni aö hressast ef hann
næöi í brennivín og Því leitaöi bann í áttina til kja.Il-
aransv En hann hafSF ekkf þrótt til aö komast Þang-
aS;. og hné niður þar sem við fundum hann, og vissi
ekki hvort kommgurinn var Iifandi eöa dáuSu-r, þvr
aS ’ihanrr gat tbki heldur komist inn í herbergiö þar
semi húsibóndi hans hafði Fegfð á gólfinu.
Eg-hafSi HlúítaS ái söguna eins og v nokkure-
konar leiSslu. Þegar Herbert var nærri hálfnaðwr
meS' hana hafSi lrann þokað sér litiS eitt áfram og
hvíiflist á handleggnumi á mér. Eg heyrBi: að mann-
aumingunn varö livaB eftir annaS aS væta varirnar
með tungnnni. Eg leit þá tiT Sapts. Hann var fölúr
sem' nár, og hrakk’urnar á andliti hans virtust hafa
dýpifaS. Hann lcft' upp og framan í mig: Hvorug-
ur okkar mælti orS; við' sátrm livors annars hugsarrir
þegar vú5 horfðumst í augtt. “Þetta er okkur aö
kemia,” hugsuSum viS báSIr. “ViS lögðum þessa
gildru; Þessir menn hafá fafliS í hana og beðiS bana.
Eg maiT eftir þeirri stundra eins og þaö hefðf veriS
í gær, Þegar okkur fanst konungurinn hafa látjð líf
sitt fyrir helstofnun okRar.
Err var harm þá‘dáurðiar? Eg greiþ í handlegg-
inre á Sapt Hann lfeit á rrrig spyrjandí. ”Kontmgur-
inn;”" hTÍslaSi eg-. “Jáv’' konungurinn,”' svaraöii hann.
Vtíf- líttsm í kring’ ttm ofektir og fórum aö dyrtmttm á
IxrrSstofunni. Þar farrst nrér ætla að líöa yfir mig,
svo.aö eg greip- i: borgarstjórann. Hann sttnddi mig
og oprraði dyrnar tP[ip á gátt. Puður/eyk lagði á
móti o&kur út úr herfterginu. ÞaS var eins og reyk-
uiririn héngi fasttir á hltrtunum þar inni. Hann vafö-
Í3fcí dókkttm brigötwrr ntan ttm ljósahjálminn er daufa
birtu IagSi af. Jantes var nú kominn meS lampann
og lýsti okktrr: Err feonungtirinn var ekki þarna inni.
Vönin vaknaði: afttrr í brjósti mtntt. Hann hafði þá
kannske ekkf verfð ráöinn af dögum! * Nýr þróttur
færðist í mig og eg þaut inn í herbergiS og inn í
næsta henbergi þar innar af. Þar logaSi líka ljós, en
mjög dauft, og eg sneri við tiT aö kalla eftir Iampan-
ttm. Sapt og James komu á eftir og gægöust inn um
dyrnar yffr öxTina á mér.
Kontmgttrinn lá flatur á gólfinu á grúfu, skamt
frá rúmúntii.. Hann hafSi skriSi.S þangaS, til aS leita
6IPS A VE6&I.
Þetta á að minna yður á að gipsið
sem vér búum til er betra en alt annað.
Gipstegundir vorar eru þessar:
„Empire“ viðar gips
„Empire“ sementveggja gips
„Empire“ fullgerðar gips
„Gold Dust“ fullgerðar gips
„Gilt Edge“ Plaster Paris
„Ever Ready“ gips
Skrifið eftir bók sem
segir hvað fólk, sem
fylgist með tímanum,
er að gera.
Manitoba Gypsum Co„ Ltd.
SkRIFSTOFA 0(5 MVL.VA
WINNIPCö, MAN.
sér hvíldar, aö því er við héldum. Hann lá hræririg-
arlaus. Við horfSum á hann stundarkorn; þögnin,
sem fylgdi, var þungbærri en hægt er aS gera ;sér í
hugarlund. Loks færöum viö okkur áfram, allir í
einu, eins og af sameiginlegu ráöi, en viö fórum hægt
og varlega, eíns og viS værum aö ganga 'fram fyrir
hásæti dauöans sjálfs. Eg varö fyrstur til aS krjúpa
á kné pg lyfta u-pp höfðinu á konunginum. Blóö
hafSi runniö út um munninn, en nú var þaS hætt aS
renna. Hann var dauður.
Eg fann aö Sapt kom viö öxlina á mér meS. hend-
inni; eg leit þangaö sem hann var aS benda mér.
Hann var aS benda mér á höndina á konunginum.
Hún var krept utan um alblóöugar öskjurnar, sem eg
hafði fariö meS til Vintenberg og Rú^ert Hentzau
nú komiö meö til skothússins um nóttina. Eg laut
viS og rétti upp volgar og blóSstorknar fingurna utan
af ösfejunum.
Sapt beygði sig áfram meö ákefðarsvip.
“Eru þær opnar?” hvíslaöi ‘hannv
Spottinn var utan um Þær; innsiglrS á endanum
var óbrotiS. LeyndarmáliS var geymt, og konung-
urinn ÍiafSi látiö líf sitt án þess aS komast aS því.
Eg bar þá höndina alt í einu up paö augunum — eg
veit ekki livers -vegna — og eg fann aö augnahárin
voru vot.
“Eru: ,þær opnar ?” spuröi Sapt aftur, því aö
hann gat ekki séS það, vegna þess, hve d'auf birtan
Var.
“Nei,” svaraöi eg.
“GuSi sé Jof!” hrópaSi hann. Og röddin var
blíS af Sapts röd daS vera-.
THE ,RED GROSS1
SANITARY CLOSET.
Noíað á þessum alþý?Taskólum hér vestra;
Neepawa, Killarney, Melita, Wolseley, McGregor og í
hundruðumóörura opinberum byggingum og á heimilum,
Hið eina ágætasalerni þarsem ekki er vatnsleiðsla.
Einföld’efnablöndun eyöinr öllum saur.
Fást einnig með skáplagi og má þá taka hylkifr undan.
Skrifið-eftir upplýsingum. *
Skólagögn.
Vér getum lagt til alt sem þarf til skóla.
Sýningin okkar á Louisiana Purchase Exposi-
tion í St. Louis, hlaut aðal verðlaunin. Það
helzta er vér sýndum á sýningu þessari var:
HNATTBRÉF, BLAKKBORÐ,
J JARÐFRÆÐISAHÖLD, STROKLEÐUR,
LANDABRÉF, TEIKNIKRÍT,
SJÓKORT, GLUGGATJÖLd
SKÓLAPAPPÍR, PENNAR,
BLEK, BLEKBITTUR og BLEKDŒLUR.
'^VÁðuren þér kaupið annarstaðar sendið
eftir verðskrá, ókeypis* og biðjið um sýnishorn
af því sem þér viljið kaupa.
ReJ Cro'ís Smitry Apþliaiiee Co.
C»r. f’RIXCESS and MfDERMOT AVE.
WINNIPEG, - IVIAN.
Við þurfum góöa umboðsmenn.