Lögberg - 03.12.1908, Blaðsíða 4

4
UOGBtRG, FIMTUDAGINN 3. DESEMBER 1908.
l'oyb£i'3
er gefið út hvern fimtudag af The Lögberg
Printing & Publishing C#., (iöggilt), að Cor.
Wiliiam Ave. og Nena St.. Wimdpeg. Mau. “
Kostar $2.00 um árið (á íslandi 6 kr“ Borg-
ist fyiirfram. Einstök nr. 5 cents.
Published every Thursday by The Lögbei g
Printing & Publishing Co.f llncorporaied). at
Cor. Wiiliam A e. & Nena St.. Winnipeg.
Man. — SubscriptjoH price $2.0o per year, pay-
abl in advance. Singie copies 5 ceuts.
S BJÖHi<SSON, Editor.
J. A. BLÖND4L. Hus. Manager
Augiysingar. — Smáauglýsingar í eiti
skifti 25 cent fyrir 1 þml. Á stærri auglýsing-
um um lengri tíma. afslittur eftir samniugi.
Bústa0a»kifti kaupenda verður aö til-
kynna skiidega og geta um fyrverandi bústaö
isfnframt.
Utanáskrift til afgreiðslustofu blaðsins ei :
The LÖO*£K(i PKÍii. A PL BL. Co.
W1 niupcK, Man.
P. o. Box 3084.
TELEPHOnE 221.
Utanáskrift til ritstjórans er:
Editor Lögbcrg,
P. O. Box UOH-l. WiNNiPca. Man.
Samkvæmt landsiögum er uppsögn kaupanda
á blaöi ógild nema hann se skuidlaus þegar
hann segir upp. — Ef kaupandi. sem er í sauld
við blaöið. tlytur vistferlum án þess aö tii-
kynna hemiilisekiftiu. þa er þ*ö lym uom
stolunum áiitin sýnileg sönuun fyrir prettvis-
egurn tilgangi.
Heimssýning í Winnipeg.
ÁriS 1912 eru bundraö ár liöiu
frá þvi aö fyrstu landnemarmr
stigu á land á Rauöárbökkum, og
eru nú farnar að heyra=t raddir
um þaö, að viðurkvæmilegt væn
aö minnast þess hundrað ára at-
mælis nýlendunnar hér opinber-
lega og svo sem sæmdi þessari
blómlegu bygð, velmegun og hvers-
kyns framforum, er bér liafa þró-
ast og dafnaö á þessu hundrað ári
bili. J
Dagblöðin hér í bænum hafa
minst á þetta, og blaöið “Free
Press” hefir orðið fyrst til að
benda á að einna bezt mundi sæma
og hæfilegustu hátiðabrigði væri al
halua hér heimssýningu í Winni-
peg 1912.
Mál þetta hefir fengið allgóðar
unciirtektir og á ársfundi iðnaðar-
sýningarfélágsins hér i bænum
var það rætt siðast, og kom þar
fram toluverður áhugi fyrir þvi.
Þar var meðal annars stungið upp
á að bjóða Mr. Myers, er var for-
maður sýningarinnar í Portland,
í Oregonríkinu 1905, hingað til
Winnipeg, og fá að heyra tillögu:
hans um þetta efni.
Ef eitthvað verður úr þessu á-
formi, þykir sjálfsagt að hér verði
myndað hlutafélag til að bera
kostnaðinn að nokkru leyti, svj
sem tíðkað hefir verið um slíkar
sýningar annarstaðar. En afar-
mikið' fé þarf auðvitað til að koma
þessu áformi í framkvæmd og eigl
að búast við að sýningin gefi at
sér í bili meira en hálfan kostnaö-
inn í mesta lagi, eftir því sem sér-
fróðum mönnum um þá hluti telst
til. Ef til kemur, þá er vonast
eftir að Dominionstjórnin veiti á-
litlega fjárupphæð til sýningarinn-
ar, og sömuleiðis fylkisstjórnin
hér í Manitoba og stjórnir hinna
sléttufylkjanna að einhverju leyti.
Hyggilegast er talið, að ekki
verði spreyzt við að hafa sýningu
þessa alt of stórkostlega, heldur
sem bezt við hæfi þessa bæjar og
þeirra, er fyrir henni standa.
Hitt er ekki nema sjálfsagt, að
farið verði að undirbúa þetta fyr-
irtæki, ef eitthvað á úr því að
verða. Tíminn er ekkert orðinn of
langur til þess. Og þó að kostn-
aður hafist ekki upp í bili, yrði
sýningin, ef hún tækist vel, til ó-
metanlegra hagsmuna og álits
fyrir Winnipegbæ og vesturland-
ið í heild sinni.
Menn hafa þegar fengið reynshi
á því, hvaða þýðingu Portlandsýn-
ingin hafði þar syðra. Ef þesú
sýning tækist álíka vel hér í Winr.i
peg, en það væri ekki ósennilegt,
þá rrætti vænta eftir svipuðum á-
rangri af henni.
Ö veicat eiaga-pingiö.
Það er nú orðin venja, að full-
truar sveitatelaganna lier i Mani-
toba haiui þmg ár hvert til a-j
ræúa anugamal sin.
pmg pessi eöa tiundir eru merki
legusi iynr það, að pau eru ráð-
gjctarpmg tun loggjof í þeim
emuin, sem nversuagsníið snerta
nánast.
par eru teknar ályktanir um ný
lagaiyrirmæli, breytingar á loguin
eoa p^ð, aö pau verði íeld úr gildi.
Þe^sar alyKtamr og tiliogur era
síðau iagoar iyrir íyiKispmgið og
iiljota pær venjuiegast sampykki
þess, að nunsta Koati ef þær koma
eKKÍ 1 baga við stjórnarsteínu
meiri nluta pingsins.
Arsþmg sveitaiélaganna hér 1
Manitooa, nalmð í Brandon, er uú
nylega atstaðið. Því lauk á fimtu
elagnin var.
MargsKonar fyrirhugaðar um
bætur voru ræddar og ályktanir
samdar í þvi skyni að ta inn tekjur
til að koma þeim í framkvæmd.
Þingið samþykti að gera ýmsai
breytingar á logunum um atvinnu-
skatt, meðal annars að leggja sér-
staka skatta á alla banka, bankara,
lækna, dyralækna, lögmenn, notarii
puplici, byggingameistara, erinds-
reKa ymsra lelaga o. fl.; enn frein-
ur lagði þingið til, að skattar væru
lagðir á lond sem ýms landsölufé-
log hefðu undir hönuum, svo sem
Saskatcnewan Valley Land Co.
Spitalamálið var allnnkið rætt a
þinginu, og voru fuhtrúarnir sam-
huga um að sveitaríélogin sæju um
að greiða vist gjald, St-oo á dag
fyrir hvern mann, er hjúkrunar
nyti á spitala og heima ætti i svei ca
félagi, en væri ekki fær um að bera
kostnaðinn sjálfur, svo og að hækk
aðar væru spitalafjarvcitingar
þingsins úr 25 cenfum fyrir mann-
inn upp í 50 cent á dag.
Skólaskyluumálinu var hreyft,
en Coldwell mentamálaráðgjafi
var andvígur því, að ályktun /æri
tekin um að skólaskylda barna væri
lögleidd. Hann sagði reyndar, að
að skólaskylda væri “a good tliing”
en liann væri enn sömu skoðunar
viðvíkjandi henni hér i Manitoba
eins og liann hefði verið á síðasca
þingi, þegar fruíhvarp um það mál
var felt, og bendir alt til þess, ao
skólaskylda verði aldrei lögleidd
hér í fylki, meðan Roblin-stjórnin
er við völd; hún er áður búin að
margneita tillögum sveitafélaga-
þingsins um þetta.
Þingið lagði til, að breytt væri
lögunum um fasleignasölu fyrir
skatti, þannig að hún fari eigi
fram eftirleiðis 1. Okt., heldur 1.
Nóv. Fulltrúunum fanst óviður-
kvæmilegt að láta söluna fata
fram 1. Okt. af því að þá væru
bændur alment eigi búnir að selja
ifurðir búa sinna og ættu þvi
miklu óhægra með skattgreiðslu
heldur en mánuði síðar.
Um berklaveikishælið fyrirhug-
aða var nokkuð rætt, og lét þingiö
í ljósi óánægju sína yfir því, að
ekkert skyldi vera gert í því má'i
enn þá, annað en annað velja stað-
inn undir hælið. Bráða þörf taldi
þingið á hælinu, enn sem fyrri.
Ýmislegt fleira kom til mála á
þingiíiu, sem telja má eitthvert
mikilvægasta mannamót, sem hald-
ið er hér í fylki.
Eins og áður er tekið fram, er t
þar bæði breytt og samin lög þa>v,
er hversdagslíf manna snerta mest,
og þ?.ð er til valið, að um slíkt
fjalli menn, sem jafn kunnugir eru
almenningsmálum og þekkja þarfir
og vilja almennings jafnvel og
sveitafélagafulltrúarnir ættu að
geta, og sjálfsagt gera líka.
ríkjunum, en væntanlega rætist
það eigi. Stjórnin, sem nú tekur
við, stendur á eigin merg, þvi að
nú hættir -Bandaríkjastjórn að
hafa hönd í bagga með Cuba-bú-
um, veitir þeim á ný fullkomið
sjálfstæði, og kallar brott alla eft-
irlitsmenn sína af eynni i lok Jan-
úarmánaðar næstkomandi.
Óskandi væri að Cubabúar bæru
gæfu til þess, að neyta nú frelsis-
íns afturtengna, og meta að verð-
ugu það veglyndi, er Bandaríkja-
stjórn hefir sýnt.
Hún hefir notað forræði sitt til
að ella framfarir á eynni og þeg-
ar í það horf er komið, að líklegt
þykir að eyjarskeggjar séu færir
uin að stjórna ser sjálfir, veit^
Bandaríkin þeim fult sjálfstæði. |
Þegar Palmastjórnin veltist úr
völdum 1906, vegna styrjaldar,
bregða Bandaríkin við og skakka
leikmn og koma á friði og góðu
skipulagi aftur, og bæði Taft, er
þá var hermálaráðgjafi og Roose-
velt forseti urðu ásáttir um það,
að enn skyldi gefa íbúunum kost á
fullu frelsi og sjá hvort þeir ekki
kynnu að geyma þess betur en
áður.
iiiðan hefir verið unnið að því
að bæta löggjöfina á ýmsan hátt
og tryggja það sem bezt, að eyj-
arskeggjar geti eftirleiðis stjórn-
að sér sjálfir.
Eins og minst var á fyr hafa
Cu.babúar stórum grætt á forræði
Bandaríkjastjórnar. Um 16 milj.
dollara er fé það, sem varið hef'r
verið til vega og opinberra bygg
inga. Margskonar umbætur hafa
verið gerðar í heiibrigðismálum,
um brúarbyggingar, vatnsleiðslu,
sýkjagröft og annað því um likt,
og nýja stjórnin á því láni að
fagna, að taka við töluverðu fé 1
rikisféhirzlunni en skuldum litlum.
Herliði er og byrjað að koma
upp og gerðar nægar ráðstafanir
tii að auka það eftir þörfum. Yfir-
herforinginn á að verða Pina
Guerra, og hefir hann ferðast um
Evrópu og kynt sér hermál þjóða
þeirra, er fast herlið hafa.
Þessi vísir til herliðs á Cuba
kemur í góðar þarfir, ef órói og
uppþot yrðu á eynni að nýju.
Palma-stjórnin féll vegna þess,
að hana skorti bolmagn. Hún
hafði engan her að baki sér, er að
neinu halcii kæmi, og gat því eigi
komið fram fyrirskipunum sinum.
Það ætti nýju stjórninni að verða
hægara, eins og nú stendur 4,
enda sennilegt að Cubabúar verði
nú færir um að standa einir eftir
j þetta.
En veglyndi þaö, sem Banda-
ríkjafnenn hafa sýnt Cubabúum
ættu aðrar stórþjóðir að taka sér
til eftirbreytni í viðskiftum við
þróttlitlar smáþjóðir; þar er ekki
verið að halda smáþjóðinni nauð-
ugri í tengslum, réttarlaust, með
valdsyfirburðum einum, eins og
Danir gera íslendingum, heldur
þvert á móti leggur stórþjóðin
I f'Bandaríkiný einlæga rækt við að
I gera smáþjóðina sjálfstæða og
færa um að stjórna sér sjálfa. |
Sjálfstjórn á Cuba.
Almennar kosningar eru nýlega
um garð gengnar á Cuba; eins og
minst hefir verið á hér í blaðinu
áðnr, og sigraði frjáPlvndi flokk-
urinn um þvera og endilanga eyna,
og Gomez=tjórnin heldur völdun-
nm áfram.
Ýmsar getgátur heyract um það,
aS sú ctjóm mnni ei?i langcrneS. er
tekur nú viS völdum óháð Banda-
Myndasýning
í Fyrstu lútersku kirkju
1
í Fyrstu lútersku kirkju í Winni-
peg er samkoma, sem almenningi
verður boðið til, ákveðin að kvöldi
fimtudags 10. Des. Fulltrúar
Fyrsta lúterska safnaðar hafa til
hennar stofnað og eru nú að und-
irbúa hana. Samkoma sú verður
hin fyrsta þeirrar tegundar meðil
Vestur-íslendinga. Og er svo bú-
ið um hnúta, að fólk það alt, er
samkomu þessa sækir, geti ekki
annað en haft af því frábær.i
nautn og andlega uppbygging.
Það stendr til, að við tækifæri
þetta verði meðal annars sýndar
hreyfimyndir úr hinni frægu skál 1-
sögu “Ben HúrOg vita þeir,
sem skáldverki því eru nokkuð
kunnugir, að þannig löguð mynda-
sýning þaðan hlýtur að hrifa á-
horfendurna með sér og verða
þeim til mestu ánægju.
Þeim til leiðbeiningar, sem lítið
eða ekkiy{fekkja til sögu þeirrar, e*
i hér er um að ræða, skulum vér nú
minnast hennar að nokkru.
Sagan er náknýtt við biblíunm
og þaó einmitt í biblíunni, sem þar
er helgast af öllu, persónu frelsar-
ans. Hún er í átta meginþáttum
eða “bókum”. Fyrsta "bókin” er
að nokkru leyti sérstakt og sjálf-
stætt verk, en jafnframt inngang-
ur sögumálsins, alls, sem á eftir
íer. Sú “bók” hefir verið að
koma út í íslenzkri þýðingu i
“Sameiningunni” síðan í Marz-
mánuði, og heldur þar enn áfram.
Það er sagan um austurlenzka
vitringana, för þeirra til landsins
helga að ávísan .undrastjörnunnar
og komu þeirra til Betlehem, þar
sem þeir finna hið helga ungbarn.
Á milli þessa inngangsþáttar og
aðal-sógunnar, sem byrjar með
annari “bók”, líða ein fimtán ár.
Þá birtist aðal-söguhetjan — Júdi
Ben Húr — á sjónarsviðinu, og er
nærri því barn að aldri. Þaö er i
Jerúsalem. Þar býr hann í höll
einni með móður sinni og systur,
sem enn yngri var en hann. Þau
eru tignir Gyðingar. Faðir hans,
göfugur höfðingi, og á sínum tima
mikilsvirtur af keisaranum í Róm,
var þá fyrir nokkru fallinn frá, —
hafði druknað á sæ úti í einni
verzlunarferð sinni. Landstjóri
nýr rómverskur er settur til valdi
yfir Júdeu og heldur innreið sína i
höfuðborgina — Jerúsalem. Hann
hét Valeríus Gratus, og var hann
næsti landstjóri þar á undan Pílat-
usi, sem allir kannast við af píslar-
sögu .Jesú. Á þeirri stund, er
Gratus með fylgdarliði sínu heldur
innreið í hina helgu borg, voru þan
mæðgin, Júda og móðir hans og
systir, stödd upp á þaki hallar
sinnar; höfðu þau leitað þangað
npp til þess að geta sem fcezt virt
liinn nýja rómverska va dsmann
fyrir sér, er hann með varðmanna-
liði sínu færi þar fram hjá eftir
strætinu. Þá vildi það óhapp ti!,
að tígulsteinn losnaði undan fæti
mns unga Gyðings í þakbrúninm,
er hann studdi sig við brjóstvörn-
ina, féll niður og lenti á landstjór
sem fyrir þessa sök varð fyrir tah-
verðum meiðslum. Þótt þetta sé
af liálfu Ben Húrs að eins óvilja-
verk, þá er hægðarleikur að leggja
það svo út eins og með því ha :i
hann — Gyðing.irinn — sýnt hinu
rómverska yfirvaldi banatilræöi.
Og það er gjört. Æsku-kunn-
ingi Gyðingsins, Messala að nafnl,
Rómverji, heldur þessum ósann-
indum fram, og Gratus telur þan.i
vitnisburð óyggjandi. Án nokk-
urrar rannsóknar, án dóms og
laga, er svo tafarlaust af hálfu
hins rómverska yfirvalds grimmúð-
ug hegning látin dynja yfir hlutaú-
eigendur. Þau mægðin eru óðar
flæmd burt úr höll þeirra; allar
eigur þeirra, sem í varð náð, era
gerðar upptækar. Þær mæðgur
eru innibyrgðar í ömurlegri dýflizu
þar í Jerúsalem. En Ben Húr er
dæmdur til að verða galeiðuþræl!
æfilangt. Rómverskir hermenn
hrifa hann bundin til sjávar, og
þar er honum komið fyrir í róni-
versku. skipi við árina. Fæstir,
sem lentu í þá óskaplegu ánauð,
sízt óhörðnuð ungmenni, lifðu leng-
ur en árið. Leið hermannanna
rómversku, er þeir fóru með Júda
til sjávar, lá um þorpið Nazaret.
Sveinn nokkur á líku reki varð þar
fyrir honum, og gaf honum mátt-
vana og dauðþyrstum svaladrykk
og Ieit til hans með því augnaráði,
er hann gat aldrei g'leymt. Si
sveinn var Jesús. Og þótt Júda
ekki vissi, hver hann var, höfðu
þessir samfundir þeirra miklar af-
leiðingar fyrir hann.
4
Enn liða nokkr ár. Júda lifir,
og stenzt alla harðneskju galeiða-
þrældómsins. Trúin á guð ísrae!-,
og fyrirheit hans hélt lífi hans við
og varð honum svo dásamlega
sterkt mótstöðuafl gegn harmkvæ!-
um ánauðarinnar. Þá er hanr.
birtist næst, er hann við árina á
herskipi, sem ásamt heilum floía
samskonar skipa hafði af róm-
versku stjórninni verið sent frá ft-
alíu austur um Miðjarðarhaf gegn
sjóræningjum nokkrum, sem líka
höfðu fjölda herskipa úti og
frömdu allskonar spillvirki í borg-
■um og bvgðum með sjó fram bar
eystra. Yf'rmaður rómverska flot-
ans hét Kvintus Arríus, tríbún, og
var Júda Ben Húr á sama skipi
sem hann. Og þótt Júda væri ekki
annaö en róðrarþræll, vakti hann
þó brátt athygli tríbúnsins, sem út
af samtali við hatnn fékk vitneskja
um, aö þessi ánauðugi ungi Gyð-
ingur, sem bar af öllum þrælunum
hinum, væri af göfugu bergi brot-
inn. Hann kannaðist vel við Gyð-
inginn látna og tigna, sem þræli-
inn kvað hafa veriö -föður sinn, en
þorði þó ekki undir eins að leggja
fullkominn trúnað á þá sögusogn.
Ofurlítill vonameisti kviknaði i sál
Ben Húrs við samtal þetta. Þá er^
austur fyrir Grikkland er komið,
verður sjóorusta mikil milli róm-
verska flotans og víkingaskipanna.
I þeim bardaga fórst meðal margra
annara skipið, er flotastjórinn róm-
verski var á. Þó unnu Rómverja-
sigur. Við það tækifæri bjargaði
Júda, galeiðuþrællinn, lífi tríbúns-
ins, sem síðan launaði honum þá
tryggu þjónustu og það frábær.t
þrekvirki með því að taka hann sér
í sonarstað og gera hann erfingja
allra eigna sinna.
Nú er Júda orðinn frjáls maðu-,
og ver svo næstu árum æfi sinnar
til að verðp fullnuma í rómverskri
hernaðaríþrótt og öðrum listum, e • j
þar til heyrðu.. Markmið hans var
að ná sér niðri á Rómverjum fynr
þaö, hvemig hagur Gyðingaþjóð-
ar var orðinn af þeirra völdum,
auk þess, er hann átti þeim per-
sónulega grátt að gjalda fyrir það,
hvernig með hann hafði verið
farið, og þó enn fremur fyrir það,
sem gert hafði verið við móður
hans og systur, elskulegar og al-
saklausar. Renydar var honu*'t
enn með öllu ókunnugt um örl”g
þeirra. Ef þær væri dauðar, yrði
liann að hefna þeirra. Ef þær væri
á lifi, yrði liann að leita þær uppi
og bjurga þeim. Með þetta í liuga
ferðaðist hann frá Róm austufc 1
heim og dvaldi um hríð í borginni
Antíokiu á Sýrlandi. Þar geri-t
allur miðpartur sögunnar. Þar
hittir hann Símonídes, stórauðugan
kaupmann, sem fyrrum hafði verið
þjónn föður hans, Ben Húrs hins
eldra, og umboðsmaður hans í
verzlunarmálum, margreyndur a5
trúmennsku og hyggindum. Hafði
Símonídes bjargað all-miklum
hluta af eignum fyrrverandi hús-
bónda síns eftir að ólánið mik'a
var komið fyrir Júda og þær
mæðgur. 1 Antíokíu hittir Júda
æsku-kunningja sinn, Messala hin/i
rómverska.sem öllum fremur haföi
hvatt Gratus landstjóra tli ódáða-
verksins gegn þeim mæðginum.
Ilann setur sér það undir eins, að
liann skuli auðmýkja þann erkióvín
sirui. Og þetta tekst. Það gerist á
leiksviði einu frægu þar í borginm.
Þar fóru fram margvíslegir og af-
ar stórkostlegir kappleikir að grísk-
um og rómverskum fornmanna si3.
I þeim kappleik einum lenti þeim
Messala og Ben Húr saman, og
liinn síðarnefndi vann frægan sig
ur. En Ben Húr naut drengilegr
ar hjálpar Símonídesar og fleiri
góðra drengja við undirbúning
hluttöku sinnar í kappleiknum.
Nú er þriðji meginþáttur sög-
unnar eftir. Hann hljóðar um það,
er Ben Húr er í Jerúsalem að leita
uppi móður sína pg systur. Það
er löng saga og að sumai Ieyti átak-
anlegri en alt annað. Þær finnast
Ioksins og eru leystar út úr fanga-
klefanum, þar sem Gratus hafði
látið byrgja þær inni með Jaeirri til-
ætlan, að þar skyldi verða grcif
þeirra. En er ]>eirri skelfilega
fangelsisv st er lokið, kemur það
upp úr kafi, að þær eru líkþráar —
gagnteknar af þeim hryllilega og
batTVæna sjukdómi, sem samkvæmt
Iögmálinu gerði þær útlægar úr
inannlegu félagi — óhreinar.
Þá er hér er komið sögunni, t(
frelsarinn fyrir nokkru kominn
fram á sjónarsviðið í Gyðingalandi.
Ben Húr trúir því, að hann se
Messías hinn fyrirheitni, en því um
leið, að hann eigi að stofna verald-
legt konungsríki. Og hann er á
kveðinn í því að gnpa til vopm
með þeim Gyðingum, er gangi
vilja í I’ð með homim. til þess að
hjálpa Jesú til valda. Hann stvrk-
ist í trúnni af því. sem hann fær aT
vita um kraftaverk Jesú. Mesti
kraftaverkið fyrir hann verður það,
lhe DÖMINION BANK
Sbl.hlKK 0 I'IHUIÐ.
Alls koDar bankastorf af hendi leyst.
Spiirisjóðsdeildin.
l ekif' viö inplógura, frá $1.00 aö upphæB
og þar yfir Hasiu vextir borgaöir fjórua
sinnum á ari Viöskiftum bænda og ann-
arra sveitamanna sérstakur gauraur gefinn.
Bréileg innlegg og úttcktir aígreiddar. Ósk-
aö eftir brélaviöskiltum.
Notur ínnkal aöar fyrir bændur fyrir
sanngjorn umb. Öslaun.
Við skifti við kaupraenn, sveitarfélog,
skélahéruð og einstakiinga með hagfeldua
k irum.
0. URiSDALE,
haakast lórt.
að þær mægður eru læknaðar zí
honum, og hann fær þær alheilar
og fagnandi aftur í faðminn. Ea
rétt á eftir lætur Jesús mótstöðu-
laust handtaka sig og krossfest*.
Við það dó trú Ben Húr’s á veral i-
legt konungdæmi frelsarans. E«
sagan endar með hann al-kristinn,
sælan og sigrihrósandi — með hin-
um nákomnu ástvinum hans öllum.
Lang-mestu og átakanlegust’*
sýningarnar úr hinni heimsfræga
skáldsögpi eru þrjárr sjóbardagin*
eða atvikin undir eins þar á eftir,
— kappleikurinn í Antíokíu, — og
frelsan þeirra mæðgna.
Engpnn, sem óhindraður er, ærá
að neita sér um þá ánægju að sji
það, sem sýnt verður úr sögu þess-
ari í Fyrstu lútersku kirkju ai
kvöldi hins 10. þessa mánaðar.
Hreyfimyndir verða og á sömu
samkomu sýndar úr hinni alkunnu
dæmisögu frelsarans um hinn glac-
aða son, og ef til vill enn fleiri á-
líka merkilegar myndir.
VínsöluSögin í Manitoba
í þeim sveitum og bæjum í þesm
fylki, þar sem atkvæðagreiðsla fer
fram um vínbann í þessum mánuði,
er reynt að gera grýlu úr núver-
andi lögum þar að lútandi, það er 1
vist margir íslendingar hrædd.r
við lögin, hafandi þá hugmynd, að
þau komi háskalega í bága við ein-
staklingsfrelsið. En hugmyndir
þessar eru komnar frá óvinur.i
bindindishreyfingarinnar, og það
eru víst mjög fáir, sem hafa lesid
lögin sjálfir.
Aðallega eru það tvö atriði, sein
sumir álíta, að standi í lögunum,
og sé óþolandi:
1. Það, að enginn maður megi
hafa á heimili sínu meir en tvær
únsur af víni.
2. Að lögreglumaður niegi hve-
nær sem honum sýnist, fara inn í
íveruhús manna og hefja leit eftir
áfengi.
Viðvíkjandi fyrra atriðinu er
ekki eitt einasta orð til í lögumim.
Lögin snerta helzt ekkert heimiú
manna, ef ekki er selt þar vin.
32. gr. í lögunum, sem samþykt
var á síðasta fylkisþingi, hljóðar
þannig: “Enginn skal nota eði
drekka vín keypt af eða fengið frá
neinum manni öðrum en þeim, se.u
hefir leyfi til að selja vín sam-
kvæmt þessum lögum. Þessi grein
á ekki viö neinn þann mann, sein
í sakleysi notar eða drekkur vin á
heimili sínu, sem ekki hefir verið
þannig keypt eða fengið.”
Þetta sýnir, að andi laganna er
ekki sá, að skerða á neinn hátt ein-
staklingsfrelsið á heimilin.u.
Áhrærandi seinna atriðinu eru
skýlaus ákvæði laganna alveg gag.i
stæð mótbárunni, sem að ofan er
nefnd. Eg læt mér nægja að til-
færa part af 42. gr. úr þessura
sömu viðaukalögum frá siðasta
fylkisþingi, svohljóðandi:
“Hver vínsöluleyfisumsjónar-
maður, hver sveitar eða fylkis lög-
gæzlumaður, sem hefir ástæðu til
aö ætla. að áfengi hafi verið flutt
inn á svæði, þar sem vínbannslög
eru gildandi gagnstætt lögum þess-
um, skal hafa vald til þess án nokk
urs heimildarskjals fwarrantj, að
hefja leit eftir slíku víni, hvar ser.j
liann hefir grun um að það murii
vera, og ef nauðsynlegt er, faia
inn i hvaða hús sem er, aS tindan-
tcknum prívathúsum.
Það er sagt, að lögin séu ströng.
T» au eru það, það er stór kostur;
því til hvers er að hafa vínsölu-
bann. sem ekki bannar.
Vinsölumenn hafa látið prenta
/inderson & Yhomss,, Signal Oak';
nA^FiV' 'Rí -K A Uí3 ví i.N n
538 TVT ' Tisr RT- - T.ATa«s
hitunarofnar brenna kolnm
og viö Eldholift er sérleg'*
rt oer úthnnaður til afl
heina hitageislunum niður
aðgólfinn. ?jórar stnprði»-.
Vvrð $7.00, $«.50. $10.50 og
l.ffiv a b■> f nvrfSrj vl i.rcran

Vi isœlnsla hnttabúHn
WINNIPEG
y Einka umboðsm. fyrir McKibbin hatrana
r/m
mM KtÆ/&^/
164 \lain <t W NN’IP" <.