Lögberg - 31.12.1908, Blaðsíða 6

6.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 31. DESEMBER 1908.
RUPERT HENTZAU
irriB
INTHONY HOPE.
I-H"I .I..;..M-M..M-M"I"I"I"I"I"I-I"I ■i»i»m-t-h-h-h
Bernenstein spratt upp og greip um hönd hans.
“Þetta þyki mér vænt um aS heyra,” sagöi hann,
“og látum oklcur á sama standa um tungiö, ofursti.”
Hann var rétt atS sleppa oröinu þegar dyrnar
voru opnaöar og drotningin kom inn og furðaði okk-
ur heldur en ekki á því. Helga kom á eftir henni;
hún fórnaöi höndum og hræðslan skein úr ajugum
hennar, og leit út fyrir aö hún kæmi óviljug. Drotn-
ingin var í langri hvítri skikkju aöhneptri meö bandi.
Látbragö hennar bar vott um mikinn ótta, 0g hun ag vis værum
“Glatt skin þaö, tungliö, drotning,” sagöi Sapt.
“Ekki ber á ööru !”
Drotningin svaraöi engu. Sapt haföi ekki flein
orð, og enginn okkar hinna sagöi neitt. Viö stóöum
kyrrir og blíndum á Rúdolf þar sem hann var aö
ráöa viö sig hvað gera ætti í þessu mikilvæga máli;
sjaldan mun nokkiur maöur hafa átt úr meiri vanda
aö ráða. Samt gat eg lítiö séð út úr andlitinu á hon-
til jaröar eins og höggvimi trjábolur, og var klofinn
i heröar niöur. Drotningin slepti takinu á mér og
féll í fangiö á Rischenheim. Eg hljóp fram og kraup
niöur hjá Mr. Ra'.-endyll. Hann hélt enn i hendurnar
á Sapt, og hélt sér þannig uppi. En þegar hann sá
mig slepti hann því taki og lét fallast aö mér og
hvíldi höfuöiö á brjósti mínu. Hann bæröi varirnar,
en gat ekki komiö, upp neinu oröi. Skotiö haföi
um og skein tunglið þó glatt á þaö, svo aö þaö sástj komiö í bakið á honym. Bauer haföi hefnt húsbónda
gerla, en reyndar bar birtuna þannig á að hann virt-i sins, er hann hafði elskað, og var nú farinn aö hitta
ist fölleitari en hann átti aö sér, og vegna dökka '
limsins á bak við hann sýndist hann óvenjulega hold-l
skarpur í andliti. •
hann.
Nú heyrðist alt í einiui ys og þys inni í höllinni..
Gluggahlerum og gluggum var lokið upp. Það var
Eg heyrði, að drotningin dró mjög titt aind-> | hægt að sjá okkur greinilega þarna þar sem við stóö-
ann, en annars varö eg ekki var við nein hávaða.
Hún greip um hálsmáliö á kjól sínum og losaði um
það; annars hreyfði enginn í hópnum sig neitt. Það
var of dimt þarna inni hjá okkur til þess aö Mr.
Rassendyll gæti séö okkur. Hann glímdi viö aö ráöa
ráöum sínum í garðinum, án þess aö vita nokkuð um
heilsaði engum, sem inni var en gekk rakleitt til mín
“Þaö er draumurinn, Fritz,” sagöi hún. “Mig
hefir dreymt hann aftur. Helga fékk mig til aö
leggjast ut af, og eg var mjog þreytt og sofnaöi. Þa| setti út j g-Juggakistu
dreymdi mig hann aftur. Eg sá hann, Fritz, — eg sá
hann eins greiniiega eins og þig. Fólkið alt kallaöi
hann konung, eins og þaö geröi í dag; en þaö hróp-
aöi ekki fagnaðaróp. Fólkið var rólegt, og horföi á
hann meö raunasvip. Eg gat ekki heyrt hvaö þaö
sagði; þaö talaði svo lágt; eg heyröi ekkert nema:
“konungurinn, konungurinn”, og þaö virtist sem
hann heyröi það jafnvel ekki heldur. Hann lá kyr,
og hann hvíldi á einhverju skrauti, eg sá fekki hvaö
þaö var; og hann lá grafkyrr. Hann var fölur og
heyrði ekki þegar fólkið sagöi “konungurinn”. Fritz,
Fritz, hann virtist vera dauöur. Hvar er hann?
Hvert hafiö þiö látiö hann fara?”
Hún sneri sér frá mér og rendi augum yfir hina.
Alt í einu rak Sapt upp ofurlítið óp. Hann rétti
höndina aftur fyrir sig og gaf Bernenstein bendingu.
Hann rétti borgarstjóranum skriöljósiö, en hann
na öðru megin. Drotn-
ingin var alt af aö horfa á elskhuga sinn og tók ekki
eftir neinu ööru, en eg varö þess var, hvaö vakiö
haföi athygli Sapts. Það sáust rispur á málinu og
.•íKorur í tréveggnum kring um skrána á huröinni.
Ég Ieit til Sapts, en hann kinkaöi koJli. Þaö virtist
hclzt eins og einhver hefði verið að reyna aö brjót-
ast inti um þessar dyr um nóttina og rispað tréö með
hnifi. Okkur var þetta nægilegt áhyggjiuefni þarna
þar sem viö stóðum og auðséð var á borgarstjóran-
um, aö mikil grunsemd hafði vaknað hjá honum.
Hver hafði verið að reyna að brjótast inn ? Þaö
haföi ekki getað verið vanur innbrotsþjófur. Sá
hefði haft betri tæki.
En athygli okkar drógst nú aftur að öðru. Rúd-
Hvar er hann? Hvers vegna eruð þið ekki hjá( olf hafði numiö staðar. Hann horfði e,.n til himins'
horaim?” spurði hún og var snögg breyting á rómn-
um; “hvers vegna eruð þiö ekki hjá honum? Þiö ætt-
uö aö standa á milli hans og hættunnar, reiöubúnir
aö láta lif ykkar fyrir hann. Þiö virðist, herrar mín-
ir, satt aö segja vera nokkuð sinnulitlir um skyldur
ykkar.”
Vera má aö litiö vit hafi verið til í þvi, sem hún
var aö segja. Þaö leit ekki út fyrir að nein hætta
voföi yfir honum, og þess utan var hann ekki kon-
ungiur okkar þó aö okkur langaöi mikið til þess. En
ekkert slikt kom okkur þó til hugar. Okkur féllu
þungt ákærur hennar 0g fanst við eiga það skilið,
þó að hún væri okkur gröm. Viö urðum niöurlútir,
og það kom upp um Sapt að hann fyrirvarð sig,
hvers<u ólundarlega hann svaraöi.
“Hann hefir óskaö eftir að fara út og ganga,
drotning, einn sér. Hann skipaði okkur — segi eg,
hann skipaöi okkur aö fara ekki meö sér. Var okkur
ekki skylt aö hlýöa honum? Háöiö í rödd hans sýndi
aö honum fanst drotningin sýna helzt til mikiö óstýri-
læti.
“Hlýöa honum? Já. Þið gátuö ekki farið msð
lolcs leit hann til jarðar, rétt niður fyrir fæturna á
ser. Litlu siðar retti hann upp höfiuöið — hann var
berhöfðaður, og sást stirna á dumbrauða hárið viö
þá hreyfingu — eins og maður, sem hefir fengið
leysta torráðna gátu. Við eins og fundum það strax
á okkur, að nú væri hann búinn aö ráöa vjö sig hvað
hann ætlaði að gera. Konungur næturinnar, máninn,
var búinn að skera úr málum. Titridgitr fór um
okkur; eg fmn að drotningin þokaði sér nær mér;
Rischenheim hvildi handlegginn upp við mig, og eg
fann að strengdi á vöðvunum og þeir hörðnuöu
um i hóp. Rétt á eftir heyröist traök mikið og svo
umkringdi okkur fjöldi af liðsforingjum og þjónum.
Bernenstein ttóð nú hjá mér og studdist viö sverö
sitt. Sapt hafði ekki sagt eitt einasta orð, kvíði og
gremja skein úr svip hans. Rúdolf hafði aftur aug
un og hvíldi höfuðið upp við mig.
“Það hefir verið skotið á konunginn,” sagði eg
hiklaust.
Þá varð eg þess var aö James, þjónn Mr. Rass-
endylls var kominn til min.
“Eg er búinn að senda eftir læknunum, lávarður
minn,” mælti hann. “Við skulum bera hann inn
strax.”
Svo lyftum við, hann, eg og Sapt Rúdolf upp,
og bárum hann upp hallann og inn í litla salinn. Viö
fórum fram hjá drotrtingunni. Hún studdist við
handlegg Rischenheim og hélt í hönd konu minni. Viö
lögöum Rúdolf á legubekk. Úti fyrir heyrði eg Bern-
enstein kalla: “Takið þiö þenna náunga og fariö
með hann eitthvaö burt úr augsýn manna.” Þvi
næst kom hann inn líka, og fólk á eftir honum. Hann
vísaði því öllu, burt, og við vorum einir inni og biö-
um eftir 'sáralækninum. Þá kom drotningin, og
Rischenheim með henni. •
“•Rúdolf! Rúdolf!” hvíslaði hún mjög blíðlega.
Hann opnaði augun og reyndi að brosa. Hún
varpaði sér á hnén og kysti hönd hans innilega.
“Sáralæknirinn kemur hingaö undir eins,” sagði
cg-
Rúdolf hafði horft á drotninguna.
GIFS Á VEGGI.
Þetta á að minna yður á að gipsið
^em vér búum til er betra en alt annað.
Gipstegundir vorar eru þessar:
„Empire“ viðar gips
„hmpire“ sementvejrgja gips
„Empire“ fullgerðar gips
„Gold I)ust“ tullgei ðar gips
„Gilt Edpe“ Plaster Paris
„Ever Keady“ gips
sem
sem
Skrifið eftir bók
segii hvað fólk,
fylgist með tímanum,
er að gera.
Manitobd Gypsum Co., Ltd.
SKRIFSTOFA OG WVL.N’A
WINNIPCG, MAN.
sagði þetta leit hann til mín, brosti aftur, og hristi
höfuðið. Eg leit undan.
Þegar sáralæknirinn kom hjálpuöum við Sapt
honum við að skoða Rúdolf. Drotningin hafði veriö
leidd burt og við vorum einir. Rannsóknin á sárinu
stóð ekki lengi yfir. T>ví næ-t bárum viö Rúdolf i
rúm i herbergi Bernensteins, þvi aö það var næst;
ofmrlitlum glampa brá fyrir í augum hans eftirvænt-
ingarfullum.
I “Jæja, eina klukkustund verður þaö þá,” sagði
Þegar eg hann og hné aftur á bak á koddann.
Snpt var mjög alvarlegur á svip, og japiaöi skíggiö viS lögöum hann þar ,og þar var honum hjúkrað svo
sem hægt var. Meöan á þessu stóö höföum viö. ekki
þegjandi. Við þokuöumst hver nær öðrum. En loks
gát-im við ekki þreyð lengur. Sapt leit á mig og
1 drotningum og fór svo út. Hann ætl-ði að fara og
vita. hvað af væri ráöiö, þá yröi þes«ari óþolaudi bið
loks lokig. Drotningin virtist ekki' taka eftir því, að
Sapt Ieit til hennar. eða hafa séð að hann fór burtu.
Hún horfði stööugt á Mr. Rassendyll og hugur henn-
j ar var allur þar sem hann var; hamingja hennar var
í hans höndum, og var nmdir því komin hvaö hann
hafði
honum, ef hann hefir bannaö þaö, en þiö gátuö fylgt k . sti^n..n/’ , Semf, lia,'n 'toð, ^raf'
fionum eftir; þiö hefðuö ekki átt að missa sjónar á ZL.S. W"*. °ft hvarflar hann nier
honum.”
Þetta 'sagði hún valdalega og ámælandi, en svo
varð röddin aftrnr þýðari eins og fyrri. Hún rétti
mér höndina og sagöi blíðlega;
“Fritz, hvar er hann? Er honum óhætt? Findu
hann fyrir mig, Fritz, findu hann.”
“Eg skal finna hann fyrir þig, drotning mín, et
thann er ofan jaröar,” hrópaöi eg, því eg komst við
af orðum hennar.
“Hann er ekki lengra í burtu en hérna úti í garð-
inum,” tautaði gamli Sapt, og var enn gramur yfir á-
kúrunum og dutlungunum í drotningiunni. Hann
var líka reiður við Rúdolf sjálfan, af því aö tungliö
var svo lengi að skapa konunginm eða nema hann
brott. i
“Úti í garðinum I” hrópaöi hún. “Við skulum
þá fara og líta eftir honum. Ó, hafið þiö látið hann
spurt sáralæknirinn neins, og hann haföi heldur ekki
sagt okkur neitt. Viö vissum nægilega mikið og
þurftum einskis aö spyrja; allir höföium við séö
mfenn dcyja áður, og þektm.m dauðamörkin á and'.it-
inu, sem við horfðum á. Tveir eöa þrír frægustj
læknar i Streslau bættust nú viö; þeir höfðu veriö
kalhðir í mesta flýti. Það var auðvitað ekki netna
sjálfsagt að kalla þá, en að sama heföi dregið þó aö
Hún kom, þureygð, róleg og drotningarleg. Vi5
þokuðum okkur öll frá; hún kraup á kné við rúmiö
og tók báöum höndum um hönd hans. En hann
hreyfði strax til höndina:. Hún slepti henni þá; húfl
sá skjótt hvað hann vildi og tók svo hönd lians cg
lagðý hana á höfuðiö á sér og beygði sig um leið ofan
að rúminu. Þá strauk hann hendinni í síöasta sinni
um gljáa háriö á henni, sem honum hafði þótt svo
vænt um. Hún reis upp, lagði handlegginn um háls-
inn á honum og kysti hann. Hún grúföi sig ofan aö
honum, og viö héldum aö hann heföi sagt eitthva#
viö hana, en þó svo hefði veriö heföum við ekki get-
að heyrt það; þannig leiö löng stund.
Læknirinn kom og tók á lífæðinni ,og sneri brott
aftur þögull og þungbúinn. Viö færöum okkur dá-
lítið nær, því að við vissum að hann átti nú skatrt
eftir aö vera hjá okkur.
, . , Cx ( .x _ c , ... , , , , . , — Alt i einu virtist máttur
þeir hefðu fengið að sofa kyrnr heima 1 rumum sm- færast í hann. Hann reis sjálfur upp t rúminu og
um. Þeir gengu allir í einn hóp út í eitt hornið á
hugskotssjónir, eins og hann stóö þarna, hávaxinnj herbergimui og ræddust þar við í lágum hljóðum.
, ......... 1 James lyfti upp höföinu á húsbónda sínum og gaf
1 honum að drekka. Rúdolf drakk ofurlítið, en átci
mjög bágt meö þaö. Svo sá eg, aö hann tók þétt íj
þráðbeinn og tigulegur , líkur því sem vér hugsut.r
oss mikilhæfa konunga á frægðartímum fornaldar-'
innar, þegar vér lesum nú tira þá.
Það heyrðist nú marra í sandinum, því aö Sapc
var kominn ofan á stíginn. Rúdolf heyrði til hans
og leit við. Hann sá Sapt og mig líka á bak við
hann. Hann brosti ánægjulega og glaðlega, en stóð
samt alveg kyr. Hann rétti báöar hendurnar móti,
borgarstjóranum og greip brosandi um hendurnar á
lionum. Eg var engu n~r Um hvað hann hafði ráð-
ið af, þó að eg sæi aö hann heföi komist aö niður-
stööu óhagganlegri, sem veitti sál hans friö. Ef hann
ætlaði sér að halda afram nú, þá mumdi hann gera
það alt til enda, án þess að líta um öxl eða stanza á
miðri leið; ef hann heföi hitt af ráöiö, þá mundi
sagði með skýrri röddiu,:
“Guð hefir skorið úr,” sagöi hann. “Eg hefi
reynt að gera þaö, sem eg hugöi réttast í öllu þess-i
máli. Sapt, og Bernenstein og þú, Frjtz, vinir mínir,
komið þlð hérna og takiö í hönd mína. Nei, kyssiÖ
hönd James, því aö litli maöurinn var mjög hnugg-, ekki á hana. Nú eru öll ólíkindalæti óþörf.”
ínn, en þegar húsbóndi hans brosti nú fór hann aö
brosa líka.
Eg gekk til Sæknanna.
“Jæja, herrar mínir, hvaö segiö þiö?” spuröi eg.
Þeir litu hver til amnars, og loks sagöi sá stærsci
þeirra alvarlega;
“Konungurinn getur.lifaö eina klukkxistund,
Fritz greifi. Skyldi ekki vera réttast aö senda eftir
presti ?”
Eg gekk beint yfir til Rúdolfs Rassendyll. Hann
leit til mín spurnaraugum. Eg vissi aö hann var
hann skilja við okkur umyrðalaust og án þess aöí ^ugrakkur maöur ,og var þvi ekki meö neinar vífil-
hika framar við þaö. Andardráttur drotningar var len8Tu'r e8a undanbrögö. Eg beygöi mig ofan aö
fara a« ganga ainan úti í garSi?” I <kki d. tiíur og áSnr; hún stóS kyr nins0*^1' h“um <« •»**:
Hvaö skylai geta oröiö aö manmnum þar? , eski. en R;srW^;rT, J _„ | “Eina klukkt
taiutaöi Sapt.
Hún heyröi ekki hvaö hann sagöi því hún var
komin út úr herberginu. Helga fór meö henni, og
viö öll á eftir; Sapt síöastur og var æði súr á svipinn.
Eg heyrði tautiö í honum, þegar viö hlupum niöur
stigann og komum, eftir aö hafa fariö gegn um
gang inn í sal, er vissi út að garðinum. Þar voru
j eski; en Rischenheim þokaði sér til óþolinmóðlega!
eins og hann þyldi ekki viö aö biöa lengur.
Þá heyröum viö hörkulegan málróm Sapts.
“Jæja,” sagöi hann. “Ætlarðu aö vera eöa1
fara ?”
Rúdolf þrýsti þéttara að höndum hans og horfði1
fast í augu honum.
Eina klukkustund halda þeir, Rúdolf.’ ’
Hann þokaði sér til eiröarleysislegfa, eg veit ekki
hvort heldur vegna þjáninga eða í mótmæla skyni.
Þá tók hann til máls, og talaði mjög lágt og*meö
miklum erfiöleikum.
“Þá geta þeir fariö,” sagöi hann, og þegar eg
mintist á prestinn hri'fti hann höfuöið.
Eg fór aftur til læknanna og spuröi þá hvort
Viö tókum í hönd hans eins og hann óskaði, og
drotningin á eftir okkur. Hún las aftur óskir hans
í augnaráðinu og bar hönd sina aö vörum hans1.
“Þinn í lifi og dauöa, yndislega drotning min,”
sagði hann lágt.
Og siöan sofnaði hann.
XXII. KAPITULI.
ÞaÖ er óþarfi aö fjölyröa um þatS sem geröist
næst eftir lát Mr. Rassendyll, enda á eg bágt meö
að segja frá því. Ráðin, sem viö höfönwn lagt á til
að tryggja honum konungdóminn, ef hann fengist tll
aö taka viö honum, komu nú aö góðu haldi þegar
hann var dáinn. Umtal af Bauers hendi þurfti ni
ekki að óttast; gamla konan var of skelkuö til a5
hafa orð á því við nokkurn, sem hana kann að haft
grunaö. Rischenheim hélt vel heitið sem hann hafi
unnið drotningunni. Bnunarústirnar að skothúsinti
geymdiu, dyggilega leyndarmálsins sem þær fólu, og
, Drotningin greip i handlegginn
. , ., . . ^ mer; það var eins og hun væri að missa máttin*i 1 o — — — -----------—
engir þjonar en yiö mætbum næturverö., og Bernen- hún hefgi sjálfsa?t fa„ið ef hefg; ... /’ nokkuö frekara væri hægt aö gera; þeir kváöu nei en^l,m kom t!I hu^ar a* vefengja aö þaö væri brunn-
stem greip sknöljos ur hendi hans, og furöaði maö- hana Samstundis hljóp maöur fram úr skumra háu viS Því? e? ?at samt ekki hlýönast ööru vísi, eo' ar ,íkamsleifar R^dolfs Rassendyll, sem greftraðar
unnn sig ekki all-litiö a þvi. trjánna rétt á bak við Mr. Hassendyll. Bernensteh a5 Þa alla a8 eimum undanskildum yfir í næsta f_‘“
F.ngrn birn var þar inm nnma birtan af skriS- rak upp hátt óp, ýtti rlrotningunni hörkulega frá sér 1,erberS' vlis- Rúóolf hafbi látiS augun aftur á ný;
ljósinu. En uti fynr varpab, tungl.6 bjortum glantpa »g hlión áfram Hann greip skyndilega m þun^
á breiða sandstráöa stíginn, og blótnbeðin og stóru
trén í garðinum. Drotningin fór strax út aö glugg-
anum. Eg fór á eftir henni, opnaöi gluggann og
nam staöar viö hliöina á henni. Angandi ilm lagöi á
móti manni og þaö var notalegt aö finna kaldan and-
varann strjúkast um enni manns. Sapt haföi komiö
út á eftir okkur og nam staöar á hina hönd drotn-
ingu.. Kona mín og aðrir fleiri stóöu aö baki okkar,
og gægöust út yfir axlirnar á okkur.
Þarna i bjarta tunglsljósinu neöst í breiöa hall-
anum, fast við há tré sem stóöu í röö og bryddu
þannig hallann að neöan, sáum við Rúdolf Rassendyll
ganga fram og aftiur í hægðum sínum með hendurn-
á baki sér og horfa fast mót tunglinu, er nú skyldi
úr þvi skera, hvort hann yrði konungur eða færi eins
og flóttamaður brott frá Streslau.
og hljóp áfram.
sverðsins, sem hann bar með lifvarðar einkennisbún-
ingnum, og dró það úr sliðrum. Eg sá glampann af
blaðinu í tunglsljósinu; en nú brá fyrir öðrum
glampa enn bjartari. Skot heyröist alt i einu hvel'a
þarna í þögula garðinum. Mr. Rassendyll misti ek'ci
af^höndum Sapts, en féll hægt á hnén. Sapt stóð
sem þrumulostinn. Bernenstein hrópaði i annað
sinn, og mú nefndi hann mann á nafn:
“Raiuer. Guð hjálpi mér, þaö er Batier,” hróp-
aöi hann.
Á svipstundu var hann kominn af stignum o**
yfir aö trjámum. Moröinginn skaut aftur, en hitti nú
ekki.
Við sáum blika á sverðið fyrir ofan höfuöiö á
Bernenstein og heyrðum þaö þjóta hvínandi gegn um
loftið. Það kom 1 hvirfilinn á Bauer, og hann hné
gimli Sapt hafði ekki sagt eitt einasta orö siöan skot-i
iö reið af; en nú þokaöi hann magra andlitinu aö eyr-
anu á mér og sagöi hörkulega:
“Það er vist bezt að viö sækjum hana og látutn
hana koma til hans.”
Eg kinkaði kolli.
.. Sapt fór burtu, en eg beiö hjá lionum. Bernen
stein gekk til hans og kysti á hönd hans. Þessi ungi
maöur, er haföi sýnt svo óbilandi hugrekki og snar-
ræöi í öllum okkar málum, var nú alveg yfirbugaöu-,
og tárin streymdu niöur kinnar hans. Það var IitG
betur ástatt fyrir mér, en eg harkaöi af mér tii aö láta
Mr. Rassendyll ekki sjá þaö. Hann brosti framan
Bernenstein. Þá sagði hann viö mig:
“Kemur hún, Fritz?”
“Já, hún kemur, herra konungur,” svaraöi eg.
voru i Zenda-grafreitnum við hliöina á Herbert skóg-
arveröitjum. ViS höföum algerlega falliö frá því aö
flytja lík konungsins til Streslau, og skifta um þaö og
lik Mr. Rassendylls. ' Annmarkarnir sem á þvi vora
máttu heita ókleifir, og satt aö segja langaði okkur
ekkert til aö keppa viö þaö. Rúdolf Rassendyll hafSi
andast eins og konungur og rétt aö láta hann hví'i
þar sem slíkum manni sæmdi. Eins og konung’jr
hvíldi hann í höll sinni í Streslau, og þaöan barst
fregnin um aö einn samsærismanna Rúperts Hent-
zaiu hefði myrt hann. svo öllum þótti furðu sæta út um
víöa veröld. Við losnuðum úr öllum vanda, en dýr-
keypt varö þiö; ýmsa kynni aö hafa grunað eitthvaö
ef hann heföi lifaö, en enginn grunaöi hinn látna;
grunsemdum, sem heföu kunnaö aö koma upp ef
hann heföi setið í hásæti, varö afstýrt við graf-
hvelfingarhliöiö. Konungurinn var látinn. Mundi
nokkur fara aö spy^ja nrn þaö, hvort þaö væri nú
vissulega konungurinn sjálfur, er hvíldi j stóra hall-
líann tók eftir því hve ávarp mitt var formlegt; arsalnum, eöa hvort skartlausa gröfin í Zcnda geymdi