Lögberg - 01.07.1909, Blaðsíða 6

6.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN i. JÚLI 1909.

I Vér höfum að eins
eitt jám í eldinum
og úr því búum vér
til MAGNET skil-
vinduna, og vér eyö-
um ö 11 u m vorum
tíma til þess. Þess
vegna getum vér á-
byrgst aö skilvinda
vor sé gerö úr hinu
bezta efni. MAGN-
ET skilur ágætlega
vel, þaö sannar hún
sjálf á degi hverjum.
Hér fer á eftir
vottorö:
Bertdale n. Júní 1909.
Mr. G. W. Rife,
umboSsm. The Petrie
Mfg. Co.. Ltd.,
Foaot Lake. Sask.
Kæri herra!.
í tilefni af því, að eg
keypti af yður Nr. 2 Magnet skilvindu í fyrra, er mér á-
nægja að Iáta yður vita, að eg er mjög ánægður með hana,
vegna þess, hve snotur hún er, endingargóð, skilur vel og
er létt i snúningi. Þegar eg athuga alt þetta, og yðar góðu
og ljúfmannlegu viðskifti, þá er eg sannfærður um, að þér
munið hafa mikla aðsókn að verzlun yðar á þessu sumri.
Með mikilli virðingu,
(Sgd.) J. Einarsson.
MAGNET á sér engan líka, aö öllu at-
huguöu. Hver hluti er nógu sterkur, til aö
endast lífstíö. Þaö er enginn galli á henni.
Allar skilvindur eru jafnsterkar eins og veik-
asti hluti þeirra. Magnet hefir enga veika
parta. Hver hluti er geröur sterkur og end-
ingargóöur.
Vér biöjum alia okkar tilvonandi viöskifta-
vini, aö skoða MAGNET skilvinduna, svo aö
þér sannfærist um, aö ummæli vor eru sönn.
The Petrie Mfg. Co. Ltd. I
•:
WINNIPEG
|| IlamiJton, Ont., St. Jhon, N. B., Kesina.Sask., Calgary.Altc.
KJÖRDOTTIRIN
Skáldsaga í þrem þáttuni
eftir
ARCHIBALD CLAVERING GUNTER
í því aö þær óku um götuna, sem var full af
vögnum er biðu eigenda sinna, beygði Mrs. Marvin
sig áfram, hallaðist að ungu stúlkunni, kysti hana og
sagði: “Þú gekst samt sigrandi af hólrni, hugrakka,
góða stúlkan mín!”
En hún þagnaði skjótt, þvi að nú þegar eldraun-
in var afstaðin,-fór Mathilde að gráta, og hún grét
fengi og beisklega.
ÞRIÐJI þ'áTTUR.
XVI. KAPÍTULI.
I
Phil Everett var búinn að gera gangskör að því
að afla sér frétta frá New Mexico, en hann fýsti
ltka að fá fregnir frá Englandi, en hann vissi ekki
með vissu hvernig hann ætti að afla sér þeirra.
Þess vegna beið hann þangað til Groosemoor
kom aftttr úr kveldverðarsamsæti Mrs. Willis, því að
hann vissi að sér var óhætt að treysta þagmælsku vin-
ar sins. Þegar þeir fundust sagði Philip:
“Þú lofaðist til að veita mér aðstoð i máli, sem
eg læt mig miklu skifta.”
“Já, eg gerði það.”
“Nú þarf eg að halda á þessari hjálp þegar í
stað.”
“Það er ágætt, vinur minn,” svaraði Groose-
moor. “Þ'etta litur út fyrir að vera mikið alvörumál.
Eg sé það á þér. Hvað er það ?”
“Eg óska eftir aðstoð þinni til að koma fram
hefndum við morðingja Florenct Beatriqe Stella Will-
oughby, Avonmere borúnsfrú. Þetta er nafn henn-
ar; eg sá það í Batsrke í klúbbnum þegar eg var að
fara í tónleikahúsið.”
“Við hvað áttu?” sagði Groosemoor og stóð á
öndinni, því að hann hélt að Phil væri að verða
geggjaður á geðsmununum.
“Eg á við það, að eg hefi góðá ástæðu til að
halda, að Arthur Avonmere lávarður hafi á einhvern
hátt komið barninu fyrir, af því að það var því til
hindrunar að hann fengi öðlast þá stöðu, sem hann
hefir nú.
“Guð hjálpi mér!” sagði Skotinn, og hraustlega
rjóða anditið á honum varð nábleikt við þessi tíðindi.
“Þú lilýtur að hafa gildar ástæður fyrir þess.um sak-
argiftum. til þess að þú berir þær svona hiklaust
fram.”
“Já, gildar og margar,” svaraði Phil; og vegna
þess að hann hafði illan bifur á að sýna trúnaðar-
traust að eins að hálfu leyti, sagði hann honum alt,
sem hann vissi, og las honum síðan það undarlega
skjal, sem nafn dauða Englendingsins var ritað
undir. • .
Groosemoor hlýddi á þetta, en gat ekki að sér
gert að reka upp óp af undrun óg fyrirlitningu öðru
hvoru.
Þegar Phil var búinn að lesa alt, sem skrifað var
sagði hann: “Segðu mét nú nafn einhvers lög-
manns, sem mér er óhætt að skrifa í því skyni að út-
vega mér þær sannanir, sem Avonmere hlýtur að
hafa borið fram fyrir dauða Flóssie litlu, og með því
móti náð undir sig arfinum. Mig langar til að vita
hvernig hann fór að fóðra það, að Indíánarnir hafi
drepið hana.”
Lávarðurinn hugsaði sig um stundarkorn og
sagði siðan; “Þér er bezt að snúa þér til George
Ramsey, Cornhill Nr. 4. Lundúmiim. Það er maður
vel fallinn til að annast þetta.”
' “Þakka þér fyrir,” sagði Everett. “Eg ætla að
skrifa horrum strax,” og ætlaði út iir herberginu.
En Groosemoor bað hann bíða við og sagði:
“Hefirðu fastráðið það Phil, að beitast fyrir í þessu
máli? Mundu það, að þetta er stórræði í meira lagi.”
“Eg man það, að eg únni heitt barninu, sem
hann hefir svift réttindum og búið bana,” tautaði
Phil. “Þegar eg hugsa um það, hve mikið hugrekki
hún sýndi þegar hún gekk út í miðja kúlnahríðina til
þess að sækja mér vatn í litla hattinum, þar sem eg
lá særðaw og ósjálfbjarga, þá gæti eg — guð hjálpi
mér! Eí hann skykli nú hafa myrt hana þessi glæpa-
seggur!” Og tárin stóðu í augunum á kaupmanninum
frá Boston.
Þegar póstskipið lagði af stað daginn eftir,
liafði það meðferðis bréf, sem Arthur Avonmere lá-
varður lieföi liklega ekki glaðst af, ef hann hefði
séð það; þó að liaún væri nú í bezta skapi um þessar
mundir; í Follis-málinu hafði honutn sem sé gengið
alt að óskurn.
Mrs. Marvin hafði búið alt kænlega í haginn fyrir
Avonmere á heimleiðinni úr tónleikahúsinu.
Fyrri hluta leiðarinnar var ekkjunni ekki farið
að verða um sel; því Máthilde hafði stunið því upp
við hana grátandi, aö hún :etlaöi að hætta við að
berjast fyrir metorðum og snúa aftur heim.til Denver
til föður siris og Bobs, þar sem allir væru hetini *góðir.
IMrs. Marvin starði á hana forviða af undrun,
og afar óttaslegin.
En þegar gráturinn í Mathilde sefaðist vaknaði
aftur von hjá Mrs. Marvin. Hún fór að tala um
meðíerðina, sem Mathilde hefði orðið að sæta hjá
Gussie, og því næst leiddi hún talið að öðrum efnum,
einkum að* vinsemd þeirri sem Avonmere hafði sýnt
henni og sömuleiðis að hrósinu, sem hún hefði hlotið
hjá Mr. Mac; liún vonaðist til að Miss Follis bryti
sjálf upp á þessu, er henni var hughaldnast umræðu-
efni. •»*[
“Þetta varð til þess, að unga stúlkan varð ró-
legri. Siðan sagði hún og hló hæðnislilátur um leið:
“Því fer betur, að eg elskaði ]>etta úrþvætti
aldrei.” . - ~ áy&!
“Elskaði hvern ?”
“Bassington Iávarð — Augustus — Gtissie litla!”
sagði unga stúlkan hæðnislega. “Þá hefði eg sjálf-
sagt gugnað af sorg þegar hann sýndi mér litilsvirð-
ingu og ekki getað leynt því fyrir glápandi mann-
fjölrlanum. Eg helcl nú samt að eg hafi heldur horið
lægra hlut, og eg skal hafa betur eftirleiðis, áður en
við skiljum að skiftum.”
Þetta síðasta sagði hún í íbyggilegum hefnrlar-
rómi.
“Hvað eruð þér að hugsa um að gera?”
“Troða hann — troða hann undir í skarnið!”
hrópaði Miss Follis og-fílabeins blævængurinn henn-
ar brotnaði um leið í lófa herinar.
“Já, þér getið fengið ágæta uppreist,” tautaði
ekkjan ísmeygilega. “Það eru til aðalsmenn, sem
eru komnir af eldri og göfttgri ættum en Gttssie Iitli.”
“Já, og einn þeirra — liggur fyrir fótum mér,”
sagði unga stúlkan Iágt.
En gamla slungna konan sagði ekkert: nema:
“Auðvitað — þetta*segja allir.”
“Hvað segja allir?”
“Að þér hafið sagt Gotssie upp Avonmeres M-
varöar vegna. Allir héldti í gær. að Gussie þyrði
ekki að koma inn í stúku yðar, af því að honum hefði
verið bolað frá.”
“Er þetta alveg satt?” spurði ttnga stúlkatT ög
hló sigri lirósandi. “En nú erum við komnar heim,
Mrs. Marvin.” Um Ieið og hún hljóp inn í húsið
sagði hún við þjóninn, sem beið í forsalnum: “Eg
ætla ekki að borða neinn kveldmat,” og því næst fór
hún ttpp í herhergi sitt með sigurbros svip á ttngu.
hraustlegu andlitinu, en ekkjan horfði á eftir henni
og hló á henni alt feita, gamla andlitið.
Áðw en Mrs. Marvin fór að hátta, skrifaði hún
Avonmere lávarði hvað þeim liafði farið á milli á
heintleiðinni og bréfið endaði á þessum lærdómsríku
orðum: “Hamraðu járn meðan heitt er,”
Avonmere fékk þetta bréf meðan hann sat að
morgunverði.
Um sama leyti hafði sendisveinn nokkur fært
Mr. Gussie, er bjó á sama lofti, böggul ' nokkurn.
Skrifað var utan á hann til Bassingtons barúns, og
beðið um kvitteringu fyrir móttöku.
Þegar Augustus var að skrifa kvitteringwna varð
honum litið á skriftina utan á böglinum og varð hon-
um hverft við.
Hann flýtti sér inn í borðstofuna til að finna
Avonmere. Avonmere var rétt að enda við að lésa
bréf Mrs. Marvin og var einstaklega ánægður á svjp-
inn.
“Mig langar til að spyrja þig ráða, af því að þú
ert stéttarbróðir minn,” sagði Gussie. “Ef einhverj-
ar hótanir eru í þessurn böggli á hendur mér út af
lieitrofi, — þá lit eg :svo á, að réttast sé að vísa öllu
til lögmanna minna. Er það ekki vegurinn, þegar
aðalsmenn eru lögsóttir?”
“Jú, eg held að það sé venja,” tautaði Avonmere.
Hann hafði tvisvar áður lent í samskonar málaferl-
um. Siðan sagði hann gremjulega:
“Þú ímyndar þér þó líklega ekki, að Miss Follis
ætli að fara í mál viðþig?” og liann sárlangaði til að
snúá Gussie úr hálsliðnum og fleygja honum niður
stigann; en fyriraetlanir hans voru þess kyns, að
hann varð að sýna Gussie Vinsemd nokkra daga enn.
“Nei, eg á bágt með að trúa því,” tautaði Gussie;
“en ef i það fer, þá vísa eg henni til Stillman, Myth
& Co.”
“í þínum sporum mundi eg ekki láta þá fjalla um
málið,” sagði Avonmere rólegur.
“Því þá?”
“Þeir heimta of fjár af þér fyrir.”
“Það verðwr að hafa það. Hæfileikamenn vilja
alt af fá verk sín vel borguð,” sagði Gussie og tók
utan af bögglinum. Þar varð fyrst fyrir honum
trúlofunarhringurinn og nokkrir fleiri smámunir, er
liann hafði gefið unnustu sinni — en enga einustu
linu skrifaði hún honum.
“Þetta þykir mér vænt um. Hún ætlar ekki að
gera veður úr þessu. Aumingja stúlkan, hún er
náttúrilega of hreld til að geta skrifað. Eg er þér
mjög þakklátur, vinur minn, að þú gerðir henni sorg-
ina léttbærari með því að draga eftirtekt manna frá
því, að eg lítilsvirti hana. Þetta var það eina rétta,
og það, sem stéttarbróður bar að gera. Eg skal muna
eftir að gera þér samskonar greiða. Jæja, þá er það
mál á enda kljáð — og nú er hægt að snúa sér að
öðru! En sú hrúga af boðsbréfum!” Hann leit 4
þau allílest og sagði; “Heimboðunum rignir hvað-
anæfa að, og öll eru þau stíluð til Bassington lávarð-
ar. Geturðu trúað því, að þegar eg vaknaði í morg-
un, fanst mér að þetta væri alt draumanr, fanst að eg
vera aftUr orðinn Gussie van Beekman — ljugsunin
var margfalt verri en martröð og eg æpti upp yfir 1
mig, skal eg segja þér! En sem betur fer erum við |
litli Gussie skildir að skiftum! Eg hefi fengið ,
heimsóknir ekki svo fáar í morgun; eg hafði lagt
svo fyrir að alt handiðnafolk mitt kæmi á fund minn
og bauð að greiða reikninga þess undir eins. En þó
að þetta fólk heföi tekið með áfergi við hverjum
skildingi af Gussie van Beekman, þá vi'Icli ekkert af 1
}>vi snerta peningana sem Bassington lávaröur hauð.
og eg sá mér ekki annað fært, en að panta hjá mönn-
unum nýjan varning fvrir mikið verð, rétt til að
gleðja þá. Eg keypti Iéttvagna og- veiðivagna hjá
Brewster, og allskonar ytri fatnað, stígvél, glófa og
nærfatnað keypti eg og hlakka til að fá að sýna þér
það. Eg hbfi sjálfsagt evtt tiu þúsundum í morgun [
að minsta kosti.”
“Pundnm?” spurði Avonmere.
“Nei, dollurum. Qg eg borgaði að eins tvö
liestapör, annað brúnt og hitt grátt. Hestakaupmenn
vilja fá alt borgað út í hönd; svo að eg varð að gefa
þeim víxil. Eg held að ,eg fari nú að finna þá Gill í
og Patricks og skoða gimsteina og skrautgripi hjá
þeim,” sagði nýi lávarðurinri ann leið og liann dró
trúlofunarhring Mathilde á litla fingur sér. “F.n
hvað mér þykir vænt um að Miss Follis skyldi ekkert
malda í móirin.”
“Eg get skilið það,” svaraði Avonmere. Hann
liafði hlýtt á alt rausið með mikilli fvrirlitningu.
“En þú mátt vera óhræddur um það, að Mathilde ó- ■
rói þig; en þú gleymir föður hennar; auk þess á
stúlkan hálfbróður eða gamlan unnusta við námurn-
ar. Hann er sagður bezta skytta og hafa oftar en
einu sinni orðið mannsbani þegar upphlaup hefir orð-
ið í námunum.”
“Guð sé mér næstur! Eg var alveg búinn að
gleyma föður hennar, ræningjaforingjanum,” tautaði
Gussie. “Hvað á eg að gera? cEtli það sé ekki bezt.
a® eg- hjóði þeim að endurnýja trúlofunina þangað til
eg er kominn laglega austur um haf?”
Nú skelti Avonmere upp úr, því að krossfarenda-
blóð Hugo gamla Bassingtons var alveg horfið úr
kinnowium á nýja lávarðinum og varirnar á honum
skulfu af ótta.
“Eg held að það hyggil«egasta sem þú getur gert,
Bássington minn góður, væri að nefna það alls ekki
á nafn að þú hafir sagt Miss Follis upp. Plún er
gædd æði miklu af þessum undarlega alþýðuþótta.
og það kann vel að vera, að hún nefni þetta alls ekki
á nafn við ættfólk sitt. og það Iofi þér að lifa.”
“Já, þetta er sjálfsagt snjallasta ráðið,” svaraði
Gussié fieginsamlega. “Eg þegi” og síðan stóö hann
upp og skildi við Avonmere, sem fór að lesa blöðin.
“Þ'að eru aumu öfundarseggirnir þessír blaða-
menn,” sagði hann, uiri leið og hann sneri sér við t
dyrunum. “Ekki «inn einasti þeirra hefir skrifað
ritstjórnargrein ur^i mig, jafnvel þó hér sé um mál að
ræða, sem hefir þjóðemislega þýðingu.”
“Vagn yðar er úti fyrir, lávarður minn,” sagði
þjórininn t flýti, og Bassington barún þaut af stað,
til að sólunda stórfé á ný og verða aðnjótandi nýrra
heiðurs viðurkenninga.
Avonmere þótti vænt tiffi það, að ekkert blaðið
hafði sagt eins mikið um nýja lávarðinn eins og hann
hafði óttast að þau matndu gera; en flestir blaða-
&IPS A YEfi&I.
Þetta á að minna yður á aö gipsið
sem vér búum til er betra en alt annað.
Gipstegundir vorar eru þessar:
„Empire“,viðar gips
„Empire“ sementveggja gips
„Empire“ fullgerðar gips
„Gold4Dust“ tullgerðar gips
„Gilt Edge“ Plaster Paris
; „Ever Ready“ gips
Skrifið eftir bók sem
segir hvað fólk, sem
fylgist með tímanum,
er að gera.
ManitobaJGypsum Co., Ltd.
SkRIFSTOFA 0(i JIVLSA
WINNIPEO. MAN.
útgefendurnir voru hyggnir menn og varfærnir t
ummælum sinum um öll dularkend málefni. Þó að
ekkert blaðanna drægi í efa að Gussie litli væri orð-
inn lávarður, voru flest blöðin fáorð um það, og
gátu þess að eins í fréttum.
Ef Gussie litli hefði nefnt þá Stillman, Myth &
Co. við blaðasnápana, þá liefði hann fengið að sjá
lengri greinar aim sig í blöðunum,” hugsaði Avön-
iriere nteð sér; “en úr því það fór eins og fór fær
hann að njóta frægðarinnar eftir fáeina daga. Ef
eg þekki nokkuð til blaðamensku í New York, þá
þykir mér ekki ósennilegí að þeir skrifi greinar utn
hann áður en hætt verður að minnast á hann.”
En réit á eftir datt honuin nýtt t liug. Hann
tautaði fyrir munni sér það, sem Mrs. Marvin hafði
skrifað honum: “Hamraðu járn meðan lieitt er!”
Síðan fór hann inn í fataherbergið og bjóst hin-
um bezta búningi. Og síöan gekk Avonmere lávarð-
rir út og stefndi tíl lutssins í Fttfn ave), þar sem Miss
Follis átti heima. Á leiðinni var hann ýmist fölur
sem nár, ða rauður sem blóð: óvissan tók svo á hann,
því, hann ttnni á sinn hátt riku stúlkunni að vestan,
sem. hann ætlaði nú að fara að biðja.
Þjónn kom tii dyra er hann hringdi. Avonmere
spurði eftir Miss Follis -og var vísað inn í gesta-
salinn.
Hann settist þar niður og fór að lntgsa mn
hversu hann skyldi liaga herferð sinni.
En honutri, gafst ekki langur tími til þess, því að
hann heyrði fótatak nálægjast. Þegar hann leit upp
kom hann auga á Mathilcte, er stóð í dyrunum, en þær
voru op'nar. Hún var rjóð í framan og leit bláum
augunum feinmislega í kring um sig, en þegar hún
sá hann varð hún niðurlút. Frækornið, sem Mrs.
Marvin hafði slæglega gróðursett í hug hennar var
. nú farið að bera .ávöxt og hafði vakið þá hugsun í sál
hennar, að hún skyldi nú taka þessum manni í dag,
því að þá mundtt allir segja: Hún hefir sagt Augikst-
tts, Basington barún upp í gærkveldi, en hann ekki
henrii.
Eins og góðri námsmey úr skóla frú Lamere bar
gekk' hún í móti honum og sagði ef til vill dálítið hik-
andi og kvíðafull; “Góðan daginn!”, en hún rétti
honum ekki hönd sina og gat þess strax aö móöit
Itennar og Mrs. Marvin væru ekki heima, því að þær
væru nýfarnar að heimsækja frú Lamere, og sækja
Flossie úr skóianum. .............
’“Á, hana systur yðar, sem er svo einstaklega
yndisleg!” sagði 'lávarðurinn.
ó “Hvernig farið þér að vita það, að hún sé yndis-
leg?” sagði Mathilde gletnislega. “Þér liafiö aldrei
séð hana.”
“Nei,” svaraði hann kankvíslega; “en eg hefi
aftur á móti séð yður!”
“En við erum ekkert líkar,” sagði hún hlæjandi;
en svo kom hik á hana, .og hún sagði; “En hvað það
er sérgæðingslegt af mér að vera að láta yður slá mér
gullhamra.”
“Jæja, sleppum gullhömrunum, en gætið að’því,
að eg hefi staðið býsnalengi með framrétta höndina
og beðið eftir að fá að heilsa yður,” sagði hann.
Og þá sá hún ekki annan kost en að rétta honum
hönd sína og hún gerði það brosandi með feimnisroða
á vöngum. En Avonmere tók svo innilega í hönd
henni, að hún roðnaði enn meira, og fór að segja
honum, að nú ætti systir hennar að fá að vera hetrrta
og taka þátt í samkvæmislífinu með þeim. Mrs. Mar-
vin hefði lagt það til og Flossie hefði sjálf sótt það
mjög fast.
“En þér?’’spurði hann. j .'i.f ._ i;l,