Lögberg - 02.09.1909, Blaðsíða 6

Lögberg - 02.09.1909, Blaðsíða 6
IV.V 6. LÖGBERG, FIMTUDAGINN • 2. SEPTEMBER 1909/ ER FIMríU ÁR Ruslakistunni Þegar þér ætlið að fá yður skilvindu, þá gefið aá- kvæmar gætur að því, hvernig hver skilvindu - tegund er tilbúin.og munið þér þá sannfærast um, að allar skilvindur, að einni undanskilinni, eru of veik- ar til þess að geta enzt um langan aldur, því að þær eru gerðar svo ódýrar sem unt er, með því að hafa allan útbúnað svo veikan og endingarlítinn, og not- ast við gorm ,,gear drive" með fáum hjólum. En sá útbúnaður er'aldrei hafð- ur á vönduðum vélum sem hart þarf að snúa, eins og skilvindum. Slíkar skil- vindur má fá nærri við hvaða verði sem er, en eru dýrar hvað sem verðinu líður, því að þær komast svo fljótt í Ruslakistuna. MAGNET sKiIíVindaN V SR FIMTÍU ÁR FRÁ RUSLAKISTUNNl, þvi að hún * >r búin til úr fullkomnum samstæðum af ,,square gears|‘ « í sterkri og haldgóðri umgjörð, stórri stálskál, tvístuddri, " dún hetir einn stálfleyti með tinhúð, er afarsterk oggott að ? hreinsa hana. Ágætur stöðvaii, sem stöðvar skilvinduoa í átta sekúndum að skaðlausu. Hún er svo gerð að átta V ára barn getur algerlega farið með hana. Berið saman I gerð margra skilvidna og vér erum sannfærðir um, að þér munuð kaupa Traustu MAGNET Skilvinduna 1 þó að hún kunni í fyrstu að kosta nokkrum dollurum meira. Munið, að ellefu ára reynsla sannar að hægast er að hreinsa hana, hægast að snúa henni og hún skilur mjólina bezta. Skrifið eftir verðlistanum 1909; hann skýrir nikvœm lega fiá hinni traustu gerð ,,MAGNET“ skilvindunnar, The Petrie Mtg. Co. Ltd. | :: WINNIPEG ‘. Hamllton, Ont., St. John, N. B., Keelnu.Sask , Calgary.Altc. 11 * '.V ,.,.V .‘.V3 .•.■TO.-'sæss .%5ea .•.•;%* .■'.•ra -------------------- KJÖRDOTTIRIN Skáldsaga í þrem þáttum] eftir ARCHIBALD CLAVERIN GUNTER “Já, meS mestu ánægju,’’ sv^raði skozki lávarö- v.inn. Síöan sneri hann sér aö Pliil og sagði: “Þú jetir kannske fræöst eitthvað um Avonmere, ef þú ;>yrðir Mr. Gussie. Þeir búa í sama húsi.” “Já, eg skal hugsa eftir því,” svaraöi Phil, “og .< f þaö er satt, sem tekið er fram í þessum símskeyt- ...:n, þá getum viö bráöum látiö fara aö skriöa til .arar.” “Hvernig þá?” spuröi Miss Bessie, þegar hún st hve æstir báðir karlmennirnir voru, svo að helzt it út fyrir, aö þeir heföu eitthvert óvenjulegt starf ;::eð höndum. “Þú skalt fá aö vita um það bráðum,” svaraði r.roosemoor. “En nú kemur litli maöurinn, þessi sem g var svo auðtrúa að halda aö væri brczkur lávarö- Siöan fór Groosemoor burt nieö unnustu sinni og I.'t Phil einan eftir að taka á móti Mr. Augustus, er I om inn blístrandi sönglag og virtist vera i mjög óöu skapi eftir ástæðum, nieð því aö kveldblööin ifðu skýrt frá þvi, aö hann hefði verið rekinn úr . lúbbnum, skuldheimtumenn eltu hann á rörulum og ‘ onnilegast væri, að hann hefði framiö sjálfsmorö, ] ví aö enginn fréttaritari hafði oröið. hans var í full- ;.r fjórar klukkustaindir. “Hættu þessu hlístri og flýttu þér aö segja mér i . indi þitt!” sagöi F.verett. “Eg á mjög annrikt. I Tvaöa boö ber þú frá Miss Follis?” “Og ekki annað en það, aö hún ætlar aö greiöa skuld mína.” “Greiöa skuld þína?” “Já, skuld Bassingtons lávarðar — alt gabbið er f iginlega Elossie Follis að kenna. Flossie Follis. [efirðu nokkurn tínia heyrt annaö eins —Flossie . ollis—” “Vertu ekki aö hrópa nafn stúlkunnar svdna átt. Langar þig til aö allir þjónarnir hér heyri þaö? ! 'omdu inn og lokaðu hurðinni. ErtU' fullur eöa vit- i.ius?” sagöi Phil og lokaði dyrunum. “Hvorugt, vinur minn! en ]iaö skal eg segja þér, nð nú værir þú reyröur niöur á einhverju geöveikra- æli, ef heilinn í þér, þó stór sé, heföi orðið fyrir öðrti cins áfalli eins og eg hefi fengið. En þaö lít'ur ekki vt fyrir, aö þú sért forvitinn. Eg ætla samt aö segja þér lítiö eitt frá raumim mínum!” Augustus hóf svo máls og lýsti öllu því, sem fyrir hann haföi komið þá um daginn, meðal annars árás hans á Chumpie og viðtalinu viö Miss Follis. Everett hlð aö frásögninni um hið fyrra, en hann varö alvarlegur yfir hinu síöarnefnda og sagði: “Eg verð að koma í veg fyrir, að þessi stúlka veröi bendl- itö viö málið i blöðunum.” “Ætlarðu þá að finna hana og hjálpa mér.” “Já, meö mesbu' ánægju.” “Gleymdu þá ekki, að þú átt að koma klukkan níu.” “Nei, það slcal eg ekki gera. En ef eg geri þetta fyrir þig, þá veröur þú að gera nokkuð fyrir mig í staöinn.” “Auðvitað.” “Mér hefir skilist það á þér, að þér þyki ekkert vænt um Avonmere.” “Eg hata hann af ölkvm lífs og sálar kröftum,” svaraði Gussie. “Gott er að heyra það. Þú átt heima í sama húsi eins og hann. Ertu til með að hafa vaxandi auga á honum, og láta mig vita strax, ef þér þykir atferli hans grunsamlegt að einhverju leyti?” “Já, það skal eg gera,” sagöi Gussie meö ákefö. “Eg ímynda mér, að nú gefist þér færi á aö hefna þín, ef þig langar til þess,” sijgrii Phil. “Ef þig langaöi til aö sýna göfuglyndu stúlkunni, sem bjargaði þér frá íangelsisvist, einhverja þakklætis viðurkenningu, þá áttu þess nú kost. Ef þig fýsir aö fá hjálp mína í vandræðum þínum og brösum viö skuldheimtumenn þína, og yfirmenn klúbbanna, þá gefst þér nú færi á aö vinna til hennar, en þá verö- uröu að halda munni þinum fast samatt en a>ugunum vel opnum, og spyrja engra spurninga. Viltu gera það ?” “Eg er nú heldur á þvi.” svaraði Augustus litli jbygginn. “Þaö er ágætt. ITefir þú skrá yfir skuldir þinar?” “Já-á, hérna í vasabókinni minni.” sagöi Gussie. “Liðir þeir, setn merktir ewn stjörnum, eru aörar skuldir.” Hann aflienti bókina og þakkaöi Everett mjög innilega og liafði sig á brott, en velgerðamaður hans fór iiin til systur sinnar og Groosemoor og sett- ist þar aö miðdegisverði. Klukkan 9 hringdi Phil dyrabjollunnii húsinu nr. 637 í Fifth avenue, og spuröi eftir Miss Florence Follis; og innan sttindar fundust þau og lieilsuöust. “Þér kotnið hingaö eftir tiltnælum Mr. van Beek- mans, er ekki svo?” spurði unga stúlkan. Hún var klædd i bláleitan búning og hin glæsilegasta ásýnd- um, þó að feimnisvott mætti á henni sjá, því aö hún var hrædd um aö Mr. Everett mundi ekki geöjast aö þeirri hlutdeild, senr hún haði átt í því aö gera van Beekman aö lávarði. Þess vegna var yfir henni eins konar hrífandi þreyjuleysi og augun tindruöu í óvenjulegri geðs- hræringu. Og l>egar Phil settjst niöur hjá henni fanst honum hún líkust duthmgafullri dís. Tilgáta hans um dtitlungana var ekki fjarri sanni. þvj aö unga stúlkan var nú bæði stærilát og klökk í einu. Ef til vill var þetta hugarástand liennar aö kenna lítilsháttar halla, sem hún þóttist hafa oröiö fyrir í samkvæmum undanfarið, þó undarlegt megi virðast, og enn fremur hafði henni lent saman rétt nýlega, viö Mrs. Marvin og höföu þær deilt um trú- loíun Mathildar og Avonmeres eins og ekki var spá- nýtt. En búningur hennar jók enn meir á disarbraginn. Á dansleiknum liaföi honum sýnst sem hún væri hulin skýi.. Nú virtist honum eins og aðdáan- legur bjarmi regnbogans titraöi yfir henni —- knipl- ingar. slæöur og skrautlin skartaöi meö dýrölegum himinbláum lit og biföist mjúklega um hina fagur- legu og mjallhvitu handleggi hennar og háls. “Haldiö þér ekki, aö bezt sé fyrir yöur að setjast niður? sagöi lvverett. “Maður getur annars alt af átt von á aö þér svifið á burt, er þér berið þejnna búning.” “Hvert?" spurði hún undrandi. “Til — til heimkynna dísanna,’ svaraöi Phil, er gleymt hafði öllu, sem starfsmálum viö kemur, er hann sá nú aftur ]>es.sa ungu stúlku, sem hann haföi stööugt veriö að hugsa uni siðastliðna tvo daga. “Stundum hefir mig langtö til aö geta svifið burtu, svaraði Miss Flossie, og furðaði hann á því. “En eg er hrædd um, aö þér komist aö raun um það í kveld, að eg sé jarðnesk í rneira lagi.” Litlu síöar hélt hún áfram og sagði: “Komuð þér ekki hingaö til aö tala viö mig um starfsmál. Þaö, sem þér fáiö aö heyra um mig, veröur kannske ]>ess eðlis, aö þér komist á þá skoðun, aö eg sé önnur Jolanthe — dís er synda sinna vegna var dæmd til aö búa allan aldur sinn í uppsprettulind, til þess aö þær þvægjust af henni. Eg tala við yðaiT eins og eg hafi þekt yður alla æfi mína, og þó sáumst viö fyrsta sinni fyrir fáeinum dögum. Eg býst og jafnvel viö því, að yður muni finnast eg ákaflega jarðnesk i kveld; á klúbb- dansleikntim ókurteis, ósannsögul og dutlungafull. Hvað finst yötir um mig? Æ, nei; i öllum bæn- uin —” því Phil var kominn á fremsta hlunn meö aö fara að hrósa henni. “1 öllum bænum minnist ekki á neitt nerna starfsmál; Komuö þér ekki hingað eftir tilmæltim Mr. van Beekmans?” “Jú.” svaraöi Everett. “Þér hafið boöið honum mjög göftigmannleg og góð boö, ef eg hefi skiliö hann rétt,” “Nei, eg hefi aö eins leitast viö að bæta fyrir ])aö, sem eg hefi brotið,” svaraöi Miss Flossie með hægð. Siðan sagði hún alt í einu: “Þegar eg skrif- aði Mr. van Beekman í dag, þá hafði eg enga hug- mynd um. aö eg mundi þurfa aö ræöa þetta mál viö aðra. Eg—” “Og þér þurfið þess ekki heldur,” sagði Phil. “Höfum engin fleiri orð tnm þetta — leyfið mér að annast um málefni van Beekmans. Hugsið ekkert ttm þatt framarl’’ Hann hafði séö þaö á henni, að hún roðnaði og átti bágt með að skýra frá mála- vöxtum. “Leyfa yður að annast um málejfni Mr. van Beekmans?” sagði Flossie með hægð. “Hvernig ætti þaö að greiða úr vandræðum hans? Hvernig yrðii þá skuldir hans greiddar ” En svo flaug henni nýtt t hug og hún sagöi: “Þér erttð að haigsa um að borga þær. Að eins til að hlífa mér við að roðna fá- einar minútur — ætlið þér að greiða iðgjöld heimsku minnar? Nei, nei I Eg ætla að segja yður alt eins og var. Eg krefst þess, að þér hlýöið á frásögu mína! Aunars get eg ekki sofið í nótt. Þér gætuö ímyndaö /81 r, að eg hefði stuðlað að því í einhverju eigingjörnu augnamiði að koma Mr. van Beekman á kaldan klaka, ef þér fengjuð ekki að heyra öll til- drögin. Þá gætuö þér ímyndað yður, að eg væri norn. Eg sé það á tilboði yöar, sem er svo gö&ug- mannlegt, að þér verðskuldið tiltrú mína!” sagði unga stúlkan,- en Phil varö alls hugar feginn að heyra liana tala þannig. En rétt á eftir hratt hún honum aftur niöur af tindi hamingjunnar, eins og konum er lagiö, því að hún sagði: “Eg veit að mér er óhætt aö treysta yður eins vel og Bob.” Að svo mæltu settist hún niður á legubekkinn hjá honum og sagði honum, kafrjóð og feimin með smáhlátTum á milli sögukaflanna, alla frásöguna um tippliafning og fall Gussie, en hún reyndi aö láta Mathilde sem minst við söguna koma, þó aö hún skirðist eigi við að segja frá svikum þeim, sem Mrs. Marvin hafði liaft í frammi viö Bob. Þessi opinberiin viðvíkjandi Flossie og fjár- haldsmanni hennar kom áhejýranda hennar afíur í gott skap. Hann var svo hygginn að hann sá það, aö meö þvi að þessi unga stúlka var áfram ttm það, að þessi námaforstjóri gengi að eiga Tillie, þá gat hún sjálf ekki verið meira en vinkona hans. En Everett vildi gjarnan fá alt það um Avon- mere að vita, sem hann gæti, vegna réttinda Fiossie sjálfrar., og fyrir því fór liann að spyrja hana svo ítarlegra spurninga. að ef öðru vísi hefði á staðið, mundi henni hafa fundist þær helzt til nærgöngttlar. Hún komst ekki hjá að svara ]>eim, og fræddi Everett [ um ýmislegt viðvíkjandi heimHisástæðum foreldra sinna, er hvorki Avonmere eða Mrs. Marvin eða Aíathilde og föður hennar hefði verið geðfelt að ó- kunmigur maðuT fengi að vita. Uiigu stúlkunni sjálfri kom og þetta til lntgar;' hún leit á hann ásökunaraugum og sagði lágt: “Þér hagið yður eins og þér væruð skriítafaðir minn. - Eg — eg sannast að segja veit ekki hvernig á því stend- ur að eg skuli svara öllum þessiU'm spurningum yðar. Eg hefi — ltefi brugðist Mathilde. Hvað haldið'þér að hún muni hugsa um mig, sem hefi sagt hvernig það vildi til, að hún fékk sarna trúlofunarhringinn frá tveimur mönnum?” “Þessi hringttr er eitt atriðið í skuldasúpu Mr. van Beekmans,” sagði Everett; “og það, seiti einna erviðást verður að Iosna við. Hann keypti hritiginn án ]tess að borga hann, spilaði síðan um hann og tap- aði honiuni.” Þessu næst veik hann talinu að Bass- ington lávarði og sagði henni að hans hágöfgi skuldaði tuttugu þúsund dollara, því að Phil sá að unga stúlk- au geröi sér santvizku af þvi ltvað hún ltafði verið opinská og vildi draga hug hennar að einhverju öðru. “Skuldar hann svo mikið.” spurði hún forviða. “Það gengur alveg fram af ntér, að hann skyldi geia eytt svo miklu á einni vikoi'.. Eg verð þá — má til að snúa mér til Bobs!" “Nei, engan veginn!" svaraði Everett. “Þessu má öllu korna í ldg aftur, ef greiddir eru svo sem fimni þúsund dollarar.” “Getið þér borgað tuttugu þúsund- dollara með fimnt þúsundum? Æ, þér eruð að gera að gamni yður; þér ætlið að borga afganginn sjálfur.” “Nei, alls ekki. Þér skuluð fá að borga hvert einasta cent af þessari skuld van Beekmans.” “Borga alt með fimnt þúsund dollurum?” spurði unga stúlkan alveg hissa. “Æ, eg var búin að gleyma að þér eruð Wallstrætis maður. Segið mér hvernig þið farið að, þessir miklu hagsýnismerm. Mér mundi ekki þykja neitt 'að því að reýna söm'U listirnar við skrautsölukonur þær, sem eg verzla við.” 1 “Það skal eg gjarnan gera,” svaraði Phil. “En þá verðið þér samt að verða öreigi — ])ér verðið að auglýsa yður gjaldþrota.” ‘ “Á—á—á?” “Þá-skal eg taka að mér, að gera samninga fyrir yöar hönd. Flest af því, sem Gussie skuldar, eru hlutir, sem skila má jiftur, og seljendur munu taka því feginsamlega, ef þeir fá einhverja ofu'riitla þóknun með. Eg ætla að taka þetta að mér einn. Nafn yðar skal ekki verða nefnt í þessu sambandi; og síðan getið þér greitt eftir hentugleikum öll út- gjöldin setn eg tek að mér að greiða fyrir yður.” “Eg þakka innilega Jætta göfugmannlega tilboð yðar. Þér ætlið að verða verndarengill minn!” sagði hún og Phil réð sér ekki fyrir fögnuði. En svo fór hún strax aftur að særa hann, þvi að hún sagði: “Ætlið þér að setja kostnaðinn við fyrirhöfn yðar á reikninginn ?” “Hvað mikið?” spurði Phil ólundarlega. “Svo mikið, sem yður sýnist.” . “Og lofist þér til að borga hvað sem eg set upp ?” “Já, auðvitað!” svaraði hún kæruleysislega. “Það er gott! Gleymið ekki loforði yðar!” svaraði Everett svo alvarlega, að Miss Flossie leit framan í hann; og þá sá hún eitthvað, sem olli því, 6IPS i YE6S1. Þetta á að minna yður á að gipsið sem vér búum til er betra en alt annað. Gipstegundir vorar eru þessar: „Erapire“ viöar gips „Empire“ seraentveggja gips „Empire“ fullgerðar gips „Gold.Dust“ íullgerðar gips „Gilt Edgtí“ Plaster Paris „Ever Ready“ gips Skrifið eftir bók sem segir hvað fólk, sem fylgist með tímanum, er að gera. Manitoba Gypsum Go., Ltd. SKRIFSTOFA 0(í MVLAA WINNIPEO, MAN. að hún hrökk við, roðnaði og setti á sig stórmenskui- svip. Enska eðlið kom nú fram í henni á ný, og hún sagði með þesskonar rödd, sem alt af veldur hryllingi hjá karlmönnum: “O, eg var búin að gleyma þvf, að þér eruð starfsmálamaður. Það er kannske bezt, að við semjum um upphæðina. Kröfur yðar verða ef til vill svo háar, að eg heyðist til að útvega mér ann- an umboðsmann.” Kröfur mínar skulu ekki verða hærri en Bobs. Lf mig minnir rétt, þá skipuðuð þér mér á bekk með hotnu'm rétt áðan, Miss Florence,” svaraði Everett og roðnaði. ’Þá getig eg fúslega að skilmálunum,” svaraði unga stúlkan. “Eg borga Bob aldrei neitt.” Og svo hló hún stuttan og storkandi hlátur. “Gott og vel. Við lítum þá svo á, að þetta sé úttalað mál, sagði Phil og gerði sig líklegan til að leggja af staðj’honum hafði þótt þetta síðasta sem hún sagði. Þegar hún sá, að hann var að búa sig til ferðar, og að honum mundi hafa mislíkað, þó að hann léti það ekki á sér sjá, varð gagnger breyting á þessari tingu og fljótlyndu stúlku, og hún sagði í flýti: “Nú er starfsmálunum lokið; nú byrjar ánægju- stunditi. Eg liefi verið að kvíða fyrir því, að þurfa að vera ein heima í kveld; hitt fólkið ætlar í leik- húsiö.” “En eg er búinn að dvelja hér lengi — kannske of lengi,” svaraði ungi maðurinn og fór að renna reiðin. “Hvaða vitleysa er í yður, Mr. Everett; fram- kvæmdarstjóri minn hefir verið hér að tala um starfs- mál nýskeð; Mr. Everett, vinur minn, er nýkominn. Mér er víst óhætt að kalla yður því nafni? Þér sögðust vilja vera settur á bekk með Bob!” sagði unga stúlkan með uppgerðar gleusi, er hvarf skjótt aftur, og hún sagði mæðulega: “Og eg á svo fáa vini.” “Svo fáa vini?” spurði hann undrandi. “Já, í New York,” sagði hún, “þar sem eg þyrfti einmitt að vera vinamörg! Eg vildi að hamingjan gæfi, að Bob kæmi bráðum að vestan!” Og hún sló saman höndum af ofurharmi, hné andvarpandi ofan á legubekk, en Pliil starði á hana innilega og var ekki laust við, að liann hefði töluverðan hjartslátt, því að fegurð hennar hafði fengið því meira vaid yfir hon- um, sem honum dvaldist lengur. Ákafar hugarhrær- ingar hennar höfðu öðru hvoru verið að koma í ljós, líkt og leiftri brygði’ fyrir, bæði í augnaráði hennar og handaburði og öllu fasi, og fengu á gest hennar líkt og rafmagnsstraumur. Hún hefði liklega orðið klökk og farið að gráta, ef hann hefði gefið henni tóm til þess. En hann beygði sig ofan að henni, og gleymdi því, að hún var Miss Flossie Follis, flaigrik stúlka, og mintist að eins litlu stúlkunnar, sem hann hafði reitt í fanginu heilan dag — stúlk'unnar, sem hafði hjúfrað sig við brjóst hans og kyst hann svo ástúðlega á Gilasléttunni. “Málefni yðar, s.kal vera málefni mitt!” sagði hann lágt. En svo lét hann leiðast af tilfinningum sínum, lagði hönd sína á öx! ungu stúlkunnar og sagði: “Bob er hér ekki, en Phil er reiðubúinn að gera sérhvað það fyrir yður, sem karlmanni er hægt að gera fyrir unga stúlk'iv, sem þarf á ötullegri aðstoð að halda.” Þegar hann snerti hana tók hún viðbragð eins og hún hefði Qrðið fyrir rafmagni. INNANHÚSSTÖRF veröa... F0X BRBND ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ I. X. L. Bezta þvottaduft sem til er. — Engin froöa á vatninu. Sparar: VINNU, FÖT, SÁPU. - - , í heiídsölu og smásölu. ....... auöveld, ef notaö er FOX BRHND ~ Water Sottner ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ Garir þvottinn hvítan. — Fæst ( 150 og 25C pökkum. FOX & CO. 527 Main St. WINNIPEG.

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.