Lögberg - 06.01.1910, Side 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 6. JANÚAR 1910.

Erfðaskrá Lormes
;eftir
Charles Garvice
XIV. KAPÍTULI..
Nú var fyrsta samsætiskvekliC komitS, er Iæola átti
a« hafa fyrsta gestaboB sitt, í nýja heimkynninu þar
sem henni hafSi veriC svo vel tekiö.
Klukkan sjö átti boCiS a« hefjast, en Tóngu áSur
hafCi gestasalurinn mikli verið uppljómaBur ótelj-
andi ljósum. Þjónar voru á hraCri ferö fram og
aftur og hinn vöxtulegi bryti stikaBi drýgindalega
aftur og fram, eins og hershöfbingi, er lítur yfir li8s-
afla sinn.
María fór mjúklega höndum um búninginn og
gat varla orCa bundist af aBdáun yfir fegurB hús-
móBur sinnar.
Og satt var þaB líka, aB Leola var fögur, er hún
var komin í hann. Hún, sem eitt sinn hafBi veriB svo
íöl og veikluleg og angurmædd á svip, var nú orBin
rjóB, sælleg og glaBleg. María var nýbúin aB bursta
hár hennar, svo aB þaB skein eins og silki og engu ó-
mýkra. ÞaB var snúiö í þétta vindlinga, og sat í því
rauB rós, og skar vel af viB demantana, sem tindruBu
eins og stjörnur niöur í milli laufprúBra bjarka um
bjarta sumarnótf.
Morguninn áBur hafBi Leola í fyrsta sinni feng-
H5 tilsögfn í aB sitja á hestbaki, og þó afi þaB væri
smávægilegur atburfiur i sjálfu sér, þá virtist henni
þykja míkils um hann vert. Nú mefian hún var aB
virBa sjálfa sig fyrir sér í speglinum og hlýBa á afi-
dáunarorB Maríu rifjaBi hún upp fyrir sér öll atvik
er fyrir höffiu komiS í útreiBartúrnum frá því afi hún
heyrBi hestatrafikiB á sandtröBinni og hún fór niBur
af kambinum tíl aB mæta Cyril Kingsjey, sem beiö
hennar þar. Hún tók þá strax eftir því, hve virBu-
lega han'n heilsaSi henni þegar hún kom hlaupandi
ofan riöiB.
Af framferfi hans hefBi mátt ætla, aB hann væri 1
alls eigi þjónn hennar heldur jafningi hennar, er nú!
kæmi til aö ríöa út meS henni til skemtunar, þó aB
bóndalegu legghlífarnar og búningur hans aB öBru
leyti fremur ófínlegur, stingi í stúf viB búning
hennar.
“En hvafi þér eruB stundvís,’, sagBi hún til aB
segja eitthvaB, því afi Leola var alt af eins og hálf-
feimin þegar Cyril Kingsley heyröi til, og fór henni
þaö ekki i.la.
“Mér mundi aldrei detta í hug afi láta ytíur bíöa
eftir mér,” sagBi hann alvarlega.
Siöan rétti hann mjög viröulega fram hönd sina
til þess aö hún gæti stígiB á hana. Leola var óvön aö
fara þannig á hestbak og henni fanst þaB ganga móög-
un næst aö saurga þessa fallegu hendi mefi þvi aB
stíga ofan á hana. Síöan sagöi hann henni fyrir um
taumhaldiö, og útlistaöi fyrir henni aö vel tamdir
hestar eru taumliöugir. Hann sagöi henni aö kven-
fólk stæöi aö ýmsu leyti betur aö vígi bæöi um aö sitja
hest og aka, og er honum varö litiö á handlegg henn-
ar, þrýstinn.og sivalan, sagöi hann aö hún mundi
bæöi hafa nægi’.egt þrek og handstyrk til aö halda vel
viö hest.
“Þér ættuö aö geta stýrt hesti meö stálhendi í
flaiuels hanska,” og Leola varö mjög upp meö sér af
aö heyra þetta.
Siían lagöi hann af staö. Hann haföi þrautreynt
hest hennar daginn áöur, og fann hún aö sá hestur
var hæöi stiltur og þægur, og þó aö hún heföi hálf- j
kviöiS fyrir fyrstu útreiBinni, fann hún nú aS þaö
ætlaöi aö veröa skemtiför öldungis hættulaus.
Um stund riðu þau fót fyrir fót; en þegar Leola
var ofurlítið farin afi venjast viö aö sitja á hestbaki,
lagöi Cyril þaö til, afi þau færu að spretta úr spori
eftir grundunum.
En hvað hann gætti hennar
vandlega. Leola
roönaöi nú í speglinum er hún mintist hve fast dökku
augun hans höfSu fylgt henni og hve snar hann var
í öllum hreyfingum er hann var aB segja henni fyrir
og hestur hennar var kominn á stökk.
“Eruö þér hræddar?” sagöi hann viö hana einu
.
sinni.
“Nei, ekki þegar þér eruö með mér!” haföi hún
svaraö blátt áfram, cn hún haföi ekki tekið eftir því ^
hve mjpg haföi hýrnaö yfir honum viö þessi látlausu
orS hennar.
Þau fóru yfir grundirnar og inn í skrautgaröinn,
og hestasveinninn reiö spölkorn á eftir þeim, og þeg-
ar þau hægöu reiöina sagöi Leola:
“Beaumont lávaröur kom i gær.”
"Já,” sagfii Cyril. “Eg sá hann kveldiö fyrir.”
“Hann sagöi mér,” sagöi Leola hálfhikandi, “að
þig væruð orönir miklir vinir.”
“Vinir,” endurtók Cyril brosandi, “en hvaö hans
hágöfgi er lítillátur.”
“Eg held aö honum félli ekki vel, ef hann heföi
heyrt yöiur segja þetta,” sagöi Leola hreinskilnislega.
“Beaumont lávarfiur er ekki sinn dáginn hvaB, og
hann veit ekki betur en aS þér hafifi fallist á aö vera
vinur hans.“
Cyril þagfii.
“Eg er vinur hans, og óska homxm allrar bless-
unar.”
Leola leit upp.
“Hann segir aB þér séufi mjög stoltur maBur,
Mr. Kingsley,” sagöi hún og roönaöi.
“Stolt er einkaréttindi fátæka mannsins, Miss
Dale,” sagfii Cyril.
“En eruö þér þá ekki of stoltur til aö vera vinur
hans ?”
“Beaumont lávaröur kaus þetta sjálfur,” sagfii
Cyril, “og ekki bar mér afi neita því, sem hann æskti
eftir, en eg ætla ekki aB nota mér vinskap hans á
neinn hátt.”
“Eg þykist vita, aö þér geriB þaB ekki,” sagfii
Leola hispurslaust. “Mér fellur Beaumont lávaröur
vel í geB.”
Cyril leit fljótlega til hennar rannsóknaraugum.
“Þér reynduö aB gera lítiö úr því, afi þér björg-
ufiuB lífi hans.”
“Hættulaiuist og erfiöislaust fyrir mig,” sagfii Cy-
ril hlæjandi. “ÞaB var ekki stórþakka vert.”
“Eg ímynda mér aö Beaumont lávarBi finnist
annaö,” sagöi Leola blíölega. “Muniö þér afi eg var
þar?”
“Já, þér voruB þar,” sagBi hann lágt.
Leola sló í hest sínn.
“Eg geröi ekki annaö, en hver annar heföi gert.
Mr. Dyce heföi t. a. m. gert þaB,” sagöi hann og
horföi rólega á hana.
“Haldið þér þaö?” sagBi hún og beygöi sig á-
fram á hestinum. “En kannske Mr. Dyce sé ekki
syndur."
“Eg hefði haldiö, aö Mr. Dyce væri alt til lista
lagt,” sagöi Cyril og horföi fast á hana.
“Svo—0—0?” sagöi hún. “Mér er ókunnugt um
þaö.”
“Eg hélt,” sagöi Cyril mjög alvarlega—, “aö þér
þektuð l.ann vel og aS hann væri aldavinur yðar.”
“Eg þekki Mr. Dyce mjög vel,” sagöi Leola; en
hún sagfii ekki, aö hann væri aldavinur sinn.. “Má
eg hleypa aftur?” sagöi hún meö hægö.
“Já, sjálfsagt,” sagöi Cyril.
Þau hleyptu þá aftur út á gntndirnar.
“Eg er vtss um, að eg verö búin aS fá beztu mat-
arlyst cg vill þaö vel til, því nóg 'veröur aö boröa í
kveld,” sagði Leola.
Cyril varð þungbúinn á svipinn.
“Ætliö þér aö hafa mikiS gestaboB á staðnum i
kveld ?”
“Já,” sagöi hún hlæjandi. “Mjög mikiö. Mér
finst nærri því eins og von sé á öllu fólki í sveitinni.”
Hann leit aftur til hennar meö sama þunga
svipnum.
“Þaö veröur mjög ánægjulegt fyrir yöur,” sagöi
hann bliölega.
“Anxgjulegt! Kannske,” sagði Leola. “Eg held
mér þyki ekki eins gaman aö boöinui eins og útreiöar-
túrnum í dag.”
Hún sagöi þetta einstaklega sakleysislega, og
veitti því ekki eftirtekt, aö oröin voru tvíræö. Þá
hýrnaöi aftur yfir Cyril.
“Þér veröiö«aö muna,” sagöi hún brosandi, “að
eg er öldungis óvön þesari viöhöfn. Þetta er fyrsta
kvel lverðarboöiö, sem eg hefi.”
“Fyrsta?”
“Já,” sagði hún rólega. “Fyrir skömmu átti eg
erfitt með aö afla sjálfri mér kveldveröar.”
Cyril horföi á hana lengi og alvarlega.
“Og þér fyrirverSið yður ekki aS segja þjóni
yBur frá þesaut, Miss Dale,” sagöi hann.
“Nei, eg fyrirverð mig ekki,” sagöi hún og roön-
aöi ofurlítið. , “eg vi’di, Mr. Kingsley, aö þér létuö
vera að kalla yður þjón minn; mér geöjast illa aö því
oröi.” _ J
“En mér vel,” sagöi hann. “Og þaö minnir mig
á aö cg á inni rránaöarkaup, Miss Dale. Á eg aö
snúa mér til forstjorans með þaö?
“Nei,” sagöi Leola og roönaöi. “Eg ætla aö
greiöa yfiur þaö. Eg skal koma yfir á búgarðinn á
morgun.” _
“Þakka yöur fyrir," sagði hann alvarlega.
“Sitj:ö þér ofíiixlitiö aftar í söölinum.”
“já,” sagöi Leola meö mestu undirgcfni eins og
hún heffii veriö aö tala viö kenslukonu.
Þau riðu þegjandi stiindarkorn; þá varö Leoht
litiö á hest hans, reistan, sterklegan hest og sagöi.
“En hvaö þér sitjiö vel á hesti, Mr. Kingsley.
Eg þykist vera viss um þaö.”
“Eg hefi oft komiö á hestbak,” sagöi hann, “og
þetta er góöur hestur og auöveldiur viöfangs.”
“Eg er hálf-hrædd vifi hann,” sagði Leola bros-
andi.”
“Þá er eg hræddur um aö yöur litist ekki á
mexíkönsk tryppi, sem bæöi standa upp a afturfótun-
um, hlaupa út undan sér og reyna mefi öllu móti aö
hrista ntann af sér,” sagBi hann brosandi.
“Hafiö þér veriö í Mextkó?” sagöi Leofa for-
vitnislega.
“Já.” sagöi hann. “Eg hefi víBa tariö.”
“Þér ættuö aS skrifa bók um ferö yfiar,” sagBi
Leola og heföi hana langað til aB lesa þá bók.
“Eg er hræddur um. aö þeir yröu fáir, sem heffiu
gaman af henni,” svaraBi hann.
“Eg heföi þó gaman af henni aö minsta kosti.”
En svo sagfii hún alt í einu: “En þér eiglfi eftir afi
skoöa ol.rmesetriö, Mr. Kingsley; aldrei hefir orBiö
af þvt, þó þérværuö mjög áfram um þaö þegar viö
Hú’i reyndi aö tala rólega, en bæfii litbrigöi og
raddar óstvrkur ibáru þess vott aö hún haföi eigi
sáumst fyrst.”
jafnvægi á skapsmunum sínum.
“Eg ætla aö gera þaö einhvem tíma, meB yöar
gófia leyfi.”
“Geriö þaö hveriær sem yBur sýnist,” sagBi Leola.
“Þakka yöur fyrir."
“Lítið þér á,” sagöi hún og benti meö svipu sinni
á skúf af viHiblómum. “Eru þau ekki falleg?”
Cyril stöfivaöi hest sinn þegar í staö, áBiuir hún
vissi, og steig af baki.
“Þetta eru bláklttkkur,” sagöi hann og rétti
henni vönd af beim.
“Þakka yfiur fyrir,” sagöi Leola. “Þær eru 6-
sköp fallegar.”
Og hún stakk þeim i barm sér.
Cyril steig á hest sinn og leit rannsóknaraugum
til Leolti.
“Mér þvkir mjög gaman aö blómum,” sagöi hún.
“Fghélt einu sinni geraníu lifandi allan veturinn I
glugoa. Það var þegar viö vorum I Calais.”
“f Calais!” endurtók hann.
"Já. eg var þar hjá pabba minum og mömmu.
Pabbi dó þar. ViB vorum fjarska fátæk, og gátum
ekki lagt í kostnaö til aö hafa vermireit eöa blóma-
garö.”
“Og nú eigið þér blómahús mefi glerþaki, sem ná
yfir fjórBung mílu,” sagöi hann meö hægö.
“Já, er þaB ekki skrítið?” sagBi Leola. “Annaö
áriö eina ge 'aní’t í urtapotti, næsta ár vermireit og ný-
tísku Uómahús.”
“Og vö <r er ekk: ant um aö gleyma geraníunni?”
spuröi hann rg horföi fast á hana.
“Nei. alls ekki.” sagöi hún brosandi. “Hvers
vemia æt‘i mér aö vera þaö? Eg er ekki eins stolt
og þér. Mr. Kingslev.
ITann brcst! einkrnrTÍIega.
“VeDengni á viö vfiur, en skemmir þó flest fólk.”
“Eg vona aS hún háfi ekki skemt mig,” sagði
Leo’a látlaust.
“Eg held ekki,” sagöi hann.
Þegar hér var komið höfðu þau snúiö viö og
voru kom:n á heimleiö.
Þegar þau sneru á götuna, sem lá heim að hú-
parðinum. stóö PoIIy Marsden viö hliö girðingar.ttnar
hjá húsi fööur síns. Hún heilsaöi Leolu og kin’caöi
kunnug!ega kolli til Cyril.
Iæo'a hnei<röi síg ki’rtcislega og féllu þá n’öur
bláklukkurnar úr barmi hennar.
“Æ. blómin mín!” kallaði hún upp yfir sig og
stöövaöi hestinn.
“Þau eru einskis virfii,” sagöi Cyril. “Þér getiö
valiö um blóm í hlómahúsinu yðar i kveld.”
“En — eg vil ekki missa þessi,” sagöi Leola ró-
lega.
“Er yöur alvara?” snuröi hann.
“Já, fyllilega,” svaraði hún.
“Þá skal eg ná þeim,” sagöi hann og steig af
baki.
“Þakka yöur fyrir,” sagfii hún og gekk vandlega
frá þeim.
Pollv Ma-sden veitti þessu eftirtekt og bálreidd-
ist, en þau hé!dn leiöar sinnar.
Og nú. þegar hún var aö rifja alt þetta upp í
huga sér, fyrir speglinum, og hún heyröi skröltiö af
fvrsta ge-tivagnimim, varö henni hálfhverft viö er
Maríi sao’ði;
“Æt’iö þér aö hafa eitthvað fleira af blómtim,
yrics? Þér hnfi'S ekkert hlnm í fötum yðar, en blóm
fara yður vel. Hérna er hvít rós.”
Leola leit í kring um s'g og á fötin, sem hún
hafö: farifi úr. Þau íágu t hrúgu á stól rétt hjá.
“Þarna eru nokkrar b'áklukkur, sem eg — sem
Mr. Ki ’gs’ev fnnn í morgtin. Fáið mér þær.”
Hún tók viö þeim og nældi þær sjálf á barminn
á fíra kjólnttm sínum.
Þvi var miöttr, að Cyril gat ekki séfi til hennar
l eg’r hún var aö ganga frá blómunum, meö stökustu
varkárni.
Þaö mundi hafa pdatt hann þar sem hann var afi
ga^ea fram og aftur um gólfiö í herbergi stnu á bú-
p-aröirum í einu geövonzkukastinu, sem Mrs. Tibbett
kallaöi svo.
6IPS A VEG6I.
Þetta á aö minna yöur á a6 gipsiC
sem vér búum til er betra en alt annaö.
Gipatcgundir vorar eru þessar:
,Empire“ viðar gips
Empire“ sementveggja gips
„Empire“ fullgerðar gips
„Gold Dust“ tullgei ðar gips
„Gilt Edge“ Plaster Paris
„Ever Ready44 gips
tf
Skrifiö eftir bók sem
»egii hvaö fólk, sem
fylgist nteö tímanum,
er aö gera.
Manitoba Gypsum Co.. Ltd.
SktlFSTOFA 0« JIVLVA
WINNIPCö, MAN.
XV. KAPITULI.
Gestahoö'B stóö sem bæst, gestaboöiö, sem minst
var rg vit”as t:I í nærsveiriinum um mörg ár öldungts
eins cg vitnaö er til Tuilcries dansleikanna frönsku út
um alla Evrópu þann dag í dag. Veizlan var hio
dýrB egasta, tg áhrifamikil sjón var aö sjá hinn mikla
sal prýddan allskyns myndaskrauti og skein á ioga-
gyltar myndaumgeröir og skrautlista t Ijósadýröinni,
og þarna reikuöu um prúðbúnar konur og karlar,
Einkennisbúnu þjónamir, voru á sífeldrj
ferð fram og aftur, gáfu boöinu dálítiö herliöslegan,
glafiværöarbæ, og mitt í salnum gat aö líta húsfreyj-
una á Lormesetrinu meö rauBa rós í dökka hárinu og
blákhtkkur í barminum.
Mörgum varö litið til hennar; menn langafii til
að vita, hvernig hún gegndi nú skyldu stnni, en eng-
inn gat séö nrinn vandræöasvip á henni þar sem hún
rat hjá greifafrúnni og veik oröum aö mönnum á víxl.
“Er þetta ekki furönlegt?” sagöi Howth lávarð-
ur við biskupjnn. “Furíulegtl Þér hafiö heyrt ura
fortíö hennar.”
Bisknp nn brosti.
“Og hún er enn á tingtim aldri. Þvi furfiulegra
er þaö, en við veröum aB minnast þess, aB hún er af
Lormesættinni.”
Kvel IverBurinn var hinn ríkulegasti og stófi
lengi á honum, en þó lauk honum um siBir, og kven-
fólkið st'ð unp frá borðum.
Philip Dyce sat næst dyrttnum og hann stóð á
fætur til ?ö opna þær meö mestu ró eins og hann átti
að sér. Þegar La’y Vau\ fór fram hjá honum laut
hann áfram og hvtslaöi mjög lágt:
“Mitndu þaö!”
StÖan gekk hann i sæti sitt. Mr. Ford sat í hús-
bónda sæti. Staöa hans, sem æösta ráBunautar og
lögmanns Sir Godfreys heimiluBu honum þafi.
Skenkjarinn bar inn dýrustui og beztu vinin, sem til
voru á stafinum og skrafifi fór afi verfia fjörugra og
hávæ’-a’-a eftir afi kvenfólkifi var farifi.
Ph:l:p Dyce baffii setiB bljóSur til þessa, en nú
paf hann «ig á tal v:ö greifann og biskupinn. Hann
kom vel fvrir sig oröi. P.eaumont lávarBur gat ekki
annað en vifiurkent þaö meB sjálfum sér, er hann sat
hjá og hlýddi á.
Það var annars sjaldgæft afi Beaumont lávaröur
sækti s’tkar veizlur. Hann baffii mesta ógefi á þeim
og greifafrúin varfi al’s httgar fegin, er hann lýsti þvt
yfir aö ,-a”n ætlaði afi fara. Hann sat lengst af hljóö-
ttr og ktildasvipuT var á fagra andlitinu. Eintt sinni
birti þó yfir þvi. ÞaB var þegar Leola laut afi hon-
um og spurfii hversu gengi aö mála myndina.
Anr'spænis hcntim við horfiiö sat Sesselía Stan-
hóp, og þó að a’igu flestra hvörfUifiu aö Leolu, þá
leit hún aldrei ti’ henrar, en virtist láta sér nægja, aö
horfa á andlit maftncins sem á móti henni sat. Hún
hafö! séð hver=u lifnnöi vfir bessu andliti við orfi
Leolu ot hún fö’naði viö aö sjá þaö.
Þegar kon”rnar fórtt inn í stóra viöhafnarsalinn
litaðist gre’fafrúin «m og sagði;
“Mik:ð er til þess aö vitn,” góða mín, “aö þessi
satur sktt’i nokkttrn tíma hafa verið lokaður. Þessi
salttr og bcrösalttrinn eru fallegustu salir, sem til eru
hér nærlendis. Þiö er mikið, aö þeir skuli hafa veriB
lokaöir 1an<rar hröir. Eg minnist ekki aö hafa komiB
hér, cg á þó ekki bei’æa fiær en t Howth-kastala.”
“Vorn spJirnir lokaöir á dögum Sir Godfreys,
frænda míns?” sptiröi Leola hálfforvitnislega, eins og
alt af o- Vún mi”ti-t á Sir Godfrev.
“Já,” sagöi greifafrúin. “Frændi yðar var ein-
kenni’egttr mafittr. Hann dvaldi lenest af í tveim til
þremttr herhergium. Eg get bezt trúnð, að hann hafi
ekki komið hér inn í mörg ár. Eg held helzt, aö Mr.
Dyce. sé cá eini meBal gestanna, er komifi hefir í
þennan saj.”
INNANHUSSTORF VERÐA
F©X BRAND
Eezta þvottaduft sem til er. Engin froöa á vatninu.
Sparar: V I N N U , -F ö T , S Á P; U . ,
I. X. L.
AUÐVELD EF NOTAD ER
F0X BRflND
Tir()far onfYupf. f heildsötii og sml'Vyu. Oarir þvottinn hvftan.
w arer soirner pox & co> 257 Main St.
Fsest f 15 og aje pk.
- WINNIPEXi