Lögberg - 28.07.1910, Qupperneq 3

LÖGti£RG. FIMTUDAGINN 28. JÚLÍ 1910.
Eggtíð og stekktíð.
Þegar mánuSur er af sumri, þá
stendur í almanakinu okkar, aS nú
komi næstu 4 vikumar eggtiö eöa
stekktíS.
Mánuöurinn, sem vitS þetta
tvent er kendur, byrjar uim 20. Maí
og stendur fram u-ndir sólstööur.
Feöur okkar fornti kendu alla
mánuði sumarsins við þaö sem
fyrir kom eða helzt viar haft aö|
starfi. Fyrsta mánuöinn átti að sá,
svo var þaö gert i Noregi og hér
lika fram eftir. Þriðji mánuöur-
inn var kendur við selin. Þá var
farið með búsmalann, eftir fráfær-
urnar, upp um heiðar og fjöll.
Fjórði mánuöurinn var kendur
við heyannir. Fimti mánuðurinn
var ætlaður til kornskuröarins:. Og
loks hét sétti og siðasti mánuður
sumarsins garðlagsmánuður, þá átti
að stinga og hlaða meðan jörð var
þíð, fram undir veturnæturnar.
Nú skyldum við segja unglinga-
hóp frá kenningarheiti og ætlunar-
verki hvers mónaðar, og svo ættu
ung-lingarnir að segja hvern mán-
uðinn þeim þætti vænst um.
Skyldu þá ekki flest atkvæöin verða
með öðrum mánuðinum, þegar egg-
tíðin og stekktíðin kemur?
í ríki náttúrunnar svarar mánuð-
urinn sá bezt til aldurs ungling-
anna. Þá i vorgróðanum hefir
náttúran á boðstólum þetta tvent,
sem rétt ekkert getur jafnast
við. og það eru hreiður og lömb.
Við, sem nú erum á fullorðins-
aklri, ölum manninn flestöll ein-
hversstaðar fjarri æskustöðvunum.
En oft hvarflar hugurinn þangað
og minnið, og drcgur upp myndir
þaöan okkur til skemtunar, og þá
einmitt myndirnar af starfinu því
sein oss var ljúfast og kærast.
Og mikils missa bömin, sem al-
ast upp í kaupstöðunum og hafa
ekkert að segja af lömbunum og
hreiðrunum.
Enn loðir mér i eyrum stekkjar-
jarmurinn. Og ánægjan á morgn-
ana, ]>egar alt hafði náð saman
aftur! Enn á eg borgina mína
undir Höllunum: skora inn í efra
klettastallinn og slútti yfir. Skjól
þar í flestum áttum, og sá vel yfir
lambahó'pinn niður undan. Mjúkt
á grastónni og bezti borðsalur þeg-
ar leið að miðjum degi: Hvað er
þetta harða í belgnum? Gat vcrið
laumað í steini, nygir voru til að
hrekkja. Rættist befcur úr því.
Reyndist að vera kandismoli frá
mömmu.
Og veslingslambið, sem steyptist
niður í Rauðhyl. Einhver ó]>œgð-
arangi, sem ekki vildi halda hópinn.
Eg kastaði fyrir það moldarkekki,
en það tók sig á loft og varð þá
fyrir hnausnum, og Iram af berg-
inu, margar liæðir sínar og rnínar
niður í ána. Kippkorn neðar gát-
um við félagar komist niður skoru
að ánni, og þar var svolítið vik og
afdrep, og þangað þreytti litli aum-
iniginn sundið. Þá var það ekki
lengur hrætt við okkur. En sá
fögnuður í Stekkjarmóanum um
kveldið, þegar við sátumi með lamb
ið og vermdum það til skiftis á
brjóstinu. Og svo hoppaði það og
lék sér á eftir alveg eins kátt og
áður, eftir þetta voða-æfintýri.
Mörg voru sporin við lömbin og
mikil var fyrirhöfnin þennan 6
vikna tíma frá þvi Iambadrotning-
in fæddist eftir krossmessuna og
þangað til lömbunum var ikomið
norður fyrir íána, í langferðina út
á heiði. Stekkjargatan var alllöng,
og aldrei varð úr því skorið ti
fulls, hvor leiðin væri fljótfarnari
heim: undir Höllunum eða upp hjá
Grástein um Álfafleti og niður Ás-
inn. Margar kappgöngur voru um
það háðar og veitti ýmsum betur.
Þegar bjart var yfir var gengið
heim í sólskini, stundum fyrir lág-
nættið. Bar þá súl austan viði
Hvanndalabjörg, en sýlingin í
fjallahringinn um Grentvikina milli
Kaldbaks og Höfðans.
Seinustu sporin við lömbin voru
út að ferjunni. Lengra félkk eg
ekki að fylgja þeim. Á eyrinni við
Lygnuna voru lömbin hvert af öðru
tekin í bóndabeygju ,og mjúku ull-
arhafti brugðið um fæturna, og
báturinn hlaðinn. En hvað litlu
pislirnar horfðu hrædd og undr-
andi á okkur og þetta ægilega vatn
við borðstokkinn. Þeim varð minna
um Fnjóská á haustin. Bara leik-
ur að synda á eftir fullorðna fénu.
Farfuglarnir okkar korna hingað
á vorin til að verpa. En því leggja
teir á sig jafn erfiða og hættulega
ferð? Varla er þó minna til mat-
ar suður í löndum, þar sem þeir
annars ala aldur sinn.
Nýlega hefi eg séð leyst úr þeirri
gátu svo, að farfuglarnir sæki norð
ur á bóginn vegna birtunnar.
Þetta er skýrt svo, að fuglarnir
þurfi að hafa sig við allan sólar-
hringinn td að draga að handa þess
uin mörgu og soltnu ungum. Til
]>ess þurfa þeir þá björtu nætumar.
Eg hefi átt hreiðúr, og þau ekki
svo fá, hér innan girðinga í móun-
um og mýrinni suður af Reykjavík-
urtjörn. Hefi átt—segi eg, áður en
fuglarnir flúðu undian ræktun og
bygð og slæpinga-skotum. Eg vitj-
aði þessara hreiðra minna daglega.
Og þá tók eg einmitt eftir því,
hvað mikill sultur var í ungunum.
Ekkert annað en gmið, í fulla gátt,
og sníkjutístið. . Því er eg tölu-
vert trúaður á þessa getgátu.
Svona er það i öllum ríkjum og
löndum náttúrunnar. . Uppkomna
kynslóðin hefir önn og erfiði fyrir
þeirri kynslóðinni, sem á eftir fer.
Skyldleikí alls sem andar og
lifir skýrist æ betur við skoðun og
samlíf. Og þarna finst mér að ætti
að liggja taug inn til barnshjartans.
Fugla-mamnia og fugla-pabbi eru
allan <laginn, og alla nótt'na með,
á stjái fyrir ungana sína. Alveg
er það eins heima: Svona vakir
mamma yfir barninu sínu, og pabbi
fer út á sjóinn fyrir aftureld ngu,
o. s. frv. Skyldu ekki sögur og
dæmi þessu til skýringar gera ung-
lingnum það eiginlegt að elska sér
líkt og láta hreiðrin njiólta þess og
þá fuglana líka?
Flestir drengir eitth\rað upp-
komnir, hafa einhvern tima orðið
fuglj að bana, þótt aldrei hafi tefc-
ið á byssu, Villieðlið forna er svo
gróið, að hremma bróð ef býðst.
En komi nú drengmrm í hug, að
fuglinn sé svona óvarkár af því að
hann sé að keppast við að ná i eitt-
hvað handa börnunum síntim og
gleymi sér þess vegna, þá fer clreng
urinn varla að kasta steininum.
Og svona fræðsla og svona skiln-
ingur á lifi náttúrunnar ætti að
fækka morðvörgunum sem reka
fuglana frá oss og ey'ða þeim með
skotum'. Nokkur fuglákyn verða
áfram, hver veit hvað, á vissum
tímum árs deydd, mönnum til lifs-
bjargar, og sumir fuglar vinna sér
og afkvæminu til óhelgi. Ekki er
að fást um það. En morövargana,
sem eru að leika sér á sumrin við
fugladráp, verðum vér gamlir og
ungir að gera óalandi og óferjandi.
Eggtiðin í almanakinu hcfir sj'álf
sagt varplöndin fyrir augum miklu
fremur en fuglana. Og ]>að er ekki
lítil viðbót við æskuminningarnar
að liafa alist upp þar sem vai-p er.
“Eg get ekki yfirgefið varpið og
vorið héma’’. Svo skrifar mér vin-
ur min nað norðan. Margt mælti
með þvi að hann hefði bústaða-
ski fti en þetta hélt rionum. Og þar
var um andavarp að ræða. Vísast
er það enn yndislegra en æðar-
varpið.
Varplandið sjálfr er rétt alstaðar
svo skemtilegt. Eyjar og hólmar.
Líf Og litur kemur með margbreytt
ara og þróttmeiri gróðri. f varp-
landnu mínu var víðirinn rauður og
grár ofan úr fjalladölum, og lyf-
rauð eyrarróisin komin sömu leið.
Gróviðisslátturinn fyrir tún varð
æði mö'rgum> kriuunganum að
bana, þótt varlega væri farið.
Þegar leið á sumarið blánuðu
hólmarnir af umfeðmingsgrasi, og
bakkarnir urðu dimmgrænir af
fuglatöðu niður við sjóinn, þar sem
geldfuglinn sat, þegar hann kjom í
kynnisför til - bernskustöðvanna.
Þéssi líka fuglataða, semi óimögu-
legt var að verja, þegar heim var
komin til þurkunar. Lyktin ang-
aði svo af henni. Ekki kann eg nú
að greina þær ilmjurtir, En reyr
óx þar í hverjum runni.
M!est er þó tilbreytnin við eyj-
arnar og hólmana frá vatnipu' sem
rís og fellur, bæði utan frá sjó og
ofan frá heiðum.
Við frjóa hólma í innfjarðar-
skjólinu brimlausu, með síki og
skurði inn í graslendið, er leiran
öll morandi í lifi, og alt krökt af
fuglum. Grunnið kemur upp með
f jörunni, út á miðjan fjörð, og þar
vappar veiðibjallan á sandinum og
vælir. Varpeigendur við Eyja-
fjörð settu fé til Iiöfuðs krumma,
og flestum vörnum í varpinu var
gegn honum snúið. En nú lield eg
að veiðibjallan hafi valdið miklu
meira tjóni. Eina vörnin hjá ung-
anum er aö stinga sér, og bann
ikann að geta forðað sér með því
lagi á djúpu. En oft er hann ekki
svo viðbragðsskjótur, að veiðibjall-
an nái ekki í lappirnar í vatnsskorp-
unni og svo sýgur hún og sýpur,
og reygir aftur svírann og rennir
niður, alveg eins og matsæll maður
ber sig að við ostru.
Skemtilegust var áin. Hún var
svo lifandi. I lambasetu á Bæjar-
hólmunum þurfti að gæta sín, að
verða ekki króaður inni með lömb-
in að kveldi dags. Komnar stórar
kvíslar í gamla gróna farvegi.
Svipað gat komið fyrir niðri í varp-
hólmunum. Eínn hestur var sund'-
lagður yfir hið mikla ferjuvatn í
vatnavöxtunum, og á honum varð
að flytiajst milli hólinanna. En
sveinarnir, sem voru í dúndreifum
allan daginn gættu þess fyrst að
kveldi að áin var komin milli þeirra
og hestsins og vatnið var meira en
það djúpt og strítt, að mamma hefði
efcki mátt horfa á drenginn sinn
vaða yfir. En ekki var verið að
segja frá þvi heima.
Eg held varla að nokkur Nobels-
verðlaunamaður hafl betur stundað
viðfangsefni sitt en eg vöxt árinn-
ar á vorin. Mér finst enn. að vatn-
ið í Fnjóská sé óJíkt öllu öðru vatni,
þegar áin var sem allra glaðast að
vaxa um miðaftansleytið, frysjandi
og freyðandi: Anægjan var svo
mikil að komast úr gljúfrunum
þröngu, í Dalsmynnmu skugga-
lega, niður á þessa víðu völlu. Þar
mátti leika sér, og áin hoppaði og
hló móti vestansólinni. Hvað svip-
urinn var allur annar þegar áin var
að minka. Og hljóðið lika. Þekti
alveg af því hvernig á henni lá.
Rastir fornar báru vitni um, hvað
áin hafði komist hæst áður. Fugl-
inum var nokkurnveginn óhætt
meðan ekki fór hærra.
Aumingja kollurnar. Þær þoldu
goggitin á krumma i bakið' á sér
með dæmalausri stillingu, og þær
vörðu eggin fyrir snjó meöan nefið
stóð upp úr, og endá lengur, og
héldu þeim þurrum og hlýjum.
En öll vörn var úti þegar hreiðrin
fyltust af vatni. Og fyrir kom að
við færðum gras’hnausinn með
hreiðrunum hærra upp, og vel undi
æðurin þvi.
Mér finst núna, að áin væri bezti
leikbróðirinn minn. Eitt var að
koma á móti henni þegar hún féll
undir Hamarinn og heim með háu
melbökkunum, og fyrir Mclshomið.
Skurðinn við túnfótinn. Þegar ört
bar að' með vöxtinn og stór lækur
kom í fyrsta rensli, gerði eg ekki
betur en að hafa á undan. Og þ*eg-
ar allir árvextir voru úti, þá byrjaði
veiðiskapurinn í pollinum sem eftir
stóð. Þaðvar ekki nema miskunn-
arverk að hirða lonturnar áður en
þær urðu landdauða.
Þetta var nú bara um árvöxtinn.
Annars gekk alt sumarið í veiðiskap
bæði uppvið fossa, í kerinu og kist-
unni, og niður við ósa, í net á haust
in þegar nóttin var orðin dimm. En
sleppum því. Þá er oflangt komið
frá eggtíðinni.
Þ.egar æðarfuglínn fer að “úa”
hér fram undan, á Skerjafirði,
undir sumarmálin, kemur alt ai
varphugur í mig.
Fyrsta varpferðin var ekki smá-
litill viðburður. Fuglinn var þá ekki
enn seztur. Hjónin voru út um alt
áð svipast ura, hægfara og íbyggin.
Hreiðrin voru þá sópuð og rellurn-
ar settar upp. í þéttasta varpland-
inu voru staurar og strengir, alt
reitað til að geta talið. Skemtileg-
ust var svo talningin. Alt er skráð
ár fráári. Varphorfurnar em vand-
lega ræddar. Nokkru ræður veð-
urlagið um það, hve ört vex
eftr að varpið byrjar. Sezt bezt í
súld. Hólmarnir standa sig nofck-
uð misjafnt ár frá ári. Fuglinn
sæfcir í runnana, en svo eyðist viðV
urinn. Varpið er alt af gengiði í
sömu röð, stóru eyjarnar og hólm-
arnir fyrst, og síðast farið út um
Nefin, Börðin og Skerin. Fuglin-
um er litt um ólkunnuga, en við sem
altaf erum i varpinu getum gert alt
við hann, strokið honum og farið
undir hann. Áleitinn kjói er skot-
inn í miðju varpinu. Kjóinn hefir
þann ósið að hann gatar bara eggið
í hreiðrinu og sýpur á. Við skotið
verður ekki nema ofurlitið fjaðra-
fok á örlitlum bletti. Fuglinn ]>ekk-
ir sina menn og treystir þeim. Við
þekkjum sömu gömlu ljósgráu
kollurnar i sörnu hreiörunum ár
eftir ár. Um fardagana byrjar út-
ferðin. Enn er talið, og hækkar,
tvisvar eða þrisvar, svo hefir ekki
lengur við, og þá er hætt að telja.
Eftir er “Jónsmessuvarpið”, en um
það dregur lítið. Því átti eg aði
þakka, að alt af fékk eg nokkrar
varpferðir heimkominn úr skóla.
Um það leyti, sem útferðin byrj-
ar, stendur kriuvarpið sem hæst.
Þá er öllu rænt meðan glænýtt er.
Liðsafnaður er gerður til þess tvo
eða þrjá daga. Og þá er kappið
mikið að verða hæstur í hundruð-
unum. Og stóra fólkið stóð sig ]>ar
ekki betur, og það var gaman fyrir
smáa fólkið.
En eftir var mesta vinnan i varp-
inu að hirða dúninn, og það var
erfið vinna þegar stormar gengu og
fauk. Og fingurgótmarnir urðu
sáiir. Krian var ásœkin, þegar
dreif var að tina í eða íi'ákegt hólm-
inum hennar. Saga var um það, að
hún gæti nefbrotið sig ef hellublað
væri í húfunni. Það var oft reynt,
en hins varð eigi vart. Fátt var nú
orðið um blikann, þegar svo var
komið varptímanum. Þó man eg
að enn var hann, er eg einn, lengi
dags, lá við vonda dreif. Þar gerö-
ist svo skringileg glíma milli blika
og hrafns. Þeir byrjuðu á því aö
stikla og hoppa hvor framan i ann-
an og rifust eins og menn. Smá-
færðust ]>cir nær og espuðust meir
og meir. Og seinast stukku þeir
saman og buldi í bringunum. Pá
ultu þeir um 'hrygg nokkra snún-
inga, og voru kollhúfulegir á eftir
og stundarkorn að sækja í sig veðr-
ið aftur. En sama léku þeir aftur
og aftur, og svo voru þeir ofaní
mér, og eg kastaði i ])á dúnpokan-
um, þegar þeim sló' saman í burt-
reiðinni, og vísast liefir það skijið
þá.
Langfegurst var varpið, meðan
blikarnir kúrðu enn hjá kounnum.
Sum árin kom fuglakongurinn.
Hann var miklu skrautlegri á litinn
en hinir blikarnir, og með stóra
kringlu á nefi.
Þ'eir yrðu seintaldir allir fuglarn-
ir sem urpu í Laufáslandi. Upp á
hnjúknum, sem kendur var við bæ-
inn, átti örnin hreiður, en ekki hafði
hún orpið þar síðustu árin. Uppi
á' Gæsadal urpu grágæsir, en þang-
að komu engir nema í f jaUaleitum.
En karlmannlegt þótti það af full-
orðnu piltunum að eltast við ung-
ana hálffleyga í árgljúfrum á
haustin. Rjúpur varð eg var við i
Sellandinu, og mig minnir að steypt
væri undan krumma i Kergilinu.
Valshreiður átti að vera hátt uppi í
klettabeltunum upp at Timburvalla-
götum, ekki sá eg það. En kjóinn
átti hreiður úti í Hrosshólmttm. Það
fékk eg að reynæ Sýslumaðurinn
var kominn að þinga og eg flutti
hestana. Þar dett eg ofan á kjóa-
hreiður. Annars ilt að finna þau,
eggin svo samlit jörðinni í kring,
og umbúnaðarlaus. Eggjunum náði
eg, og. á bak komst eg heimahest-
inum. Þá liófst aðsóknin. Eg man
að úr varð hneisulegur flótti heim
undir tún.
Mikið var af lóunum og spóun-
um, og hræddur er eg um að við
þættumst mega hirða eggin þeirra,
alténd eitthvað af þeim. Aftur voru
smáfuglahreiðrin algerlega friðuð
hjá okkur, og við fórum með skán-
ina af pottinum' út í túngarð og
tóttir, þar sem hreiðurbúarnir litlu
gætu séð og hirt. ,
Enn voru andir i hólmunum.
Faðir minn friðaði algert þau hreið
ur og þeim f jölgaði, voru orðin
síðast milli tiu og tuttugu. Hreiðr-
in voru snotrari en hjá frænkum
þeirra, og ttm leið svo skemtilega
falin í árbökkum og runnum.
Og svo skal eg enda þetta gam-
antal með sögu af mér og andar-
ungum. Og kann einhver ungling-
e Stuart Machinery Co., Ltd. %
^wiisrnsrx^E g-,
MANTITOBA.
The
Concrete
Mixer.
BYGGINGAMENN!
Leitið upplýsinga nm
verð á vélum af öll-
um tegundum sem
þér þarfnist.
764-766 Main Street.
Phones 3870, 3871. \'/L
JÍ
PIANO ÓKEYPIS TIL YÐAR.
Lesio þetta
Þetta hefir ávalt verið orð-
tak þessa félags: ,,Vér ger-
um yður ánægða eða skilum
fénu. “ Vér getum nú boð-
ið hin beztu boð, sem nokk-
urpíanó-verzlun heflr
nokkru sinni boðið í þessu
landi, þar sem vér bjóðum
algerlega ÓK E YPIS
REYNSLU á hljóðfærum
Planó vor með .I.ouls Style' eru hln Iang-®R Seljum þau SÍðan með
L líegursta 1 i.anada. Send t II 30 dagll HEILDSOLU - VERÐI
iúkeypis hevnsll VERKSMIÐJUN MAR, og
líka með góðum kjörum. ef óskað er. Vér biðjum ekki um
cent af peningum yðar fyr en þér eruð ánægðir.
BOÐ VORT
Fyllið út eyðubiaðið hér að neðan cg sendiðoss tafarlaust, og vér mun-
nm þegar seDda verölista vorn með myndum af ollum vorum hljóÖfærum, á-
samt verði hvers þeirra. Þér kjósiö yöur pianó, geriö ossaövart og vér mun-
um senda þaö. I lutnings-kostnaöur greiddur, og leyfum yöur 30 daga Ó-
KEYPl.S' JR ANNóÓKN og reynslu. Aðþví loknu getiö þér sent oss þaö á
yöar kostnað, eöa borgaö HEIEDó’OLU VERÐ VERKSMIÐJUNNAK. og
eignast þaö. Er þaö ekki vel boðiö?
W. DOHERTY PIANO & ORGAN CO , Ltd.
Western Bratich: WINNIPEC, N)flN. Factories, CLINTON, ONT.
COUPON
W. Dohkrty Píano & Organ Co. Ltd.
288 Hargrave <St. Winnipeg, Man.
Herra: - Gerið svo vel að senda mér þegar myndir af hljóðfaerum yðar,
ásamt verðlista og öllum upplýsingum viðvíkjandi BOÐI ÖM ÓKEYPlS
REYNSLU, er sýnir, bversu eg má fá piano til ÓKEYPlS REYNSLU í
30 daga, mér að kostnaðarlausu.
Nafn........................................................
Heimili ............. ...L. .. .... ..................
ur að festa sér í minni:
Eg kom frá mylnunni niðri við
ána. Var að sópa frá. t.eið min
lá fram bjá litlum polli á hólmun-
um, og þar var önd með 6 unga.
allstóra en ekki fleyga. . Veiði-
hugurinn tók mig. Móðirin kom
ekki hópnum til árinnar, eg hljóp
fyrir. Eftir litla stund voru ung-
arnir allir dauðir, og öndin flaug
veinandi burt.
Þegar móðurinn var ntnninn af
mér, varð mér eitthvað órótt. En
þetta voru stórir og feitir fuglar.
Þaö var björg í l)ú og matarveiði.
Eg hitti móður rnína strax i lilað-
inu og sýndi henni kippuna, og bar
mig mannalega.
“Þetta matreiði eg ekki“ —
“Hvernig gaztu gert þetta ”•—Orð
in voru þessi, hæg og hógvær. En
rómurinn var svo hryggur og sár.
Móðurhjartað kendi sín.
Fátt hefi eg gert umi dagana,
sem eg hefi tekið jafnbeiska iðrun
fyrir, þótt fremur smátt kunni
sutnum að þykja.
Hvað ömefnin gera landið lif-
andi! Ekki er fimtugasta hvert ör-
nefni nú nefnt í Laufáslandi. Og
í hverju örnefni felst saga, og nátt-
úrulýsing eða hvorttveggja : T. d.
“Timbur-valla-götur!” Sama ör-
nefnið hefi eg líka heyrt i Trönu-
dal upp af Möðruvöllum i Kjós.
Þegar eg kom siðast í Laufás rak
eg rriig á að gleymt var heitið “Lík-
mannalaut” úti í túninu. Þar hæg-
astur burður upp frá Undirvellin-
um. En auk myndanna sem rísa
upp í huganum frá umferðinni þar
—á margri mæðu og raunatíð, seg-
ir heitið mér brot af sögu landsins;
Um síðustu aldirnar hafa engir
komið þarna að með lik, utan yfir
á, fyrir Melshornið, ófæran veg og
alllangan, eftir hnullungsgrjóti. En
áin hefir fyrir langalöngu í sig
borið góðum kipp fyrir neðan Dals-
mynnisgljúfrin, og vatnið hækkað
að mun fyrir ofan á “Lygnunni”,
og svo brotist út til hliðar undir
Hamrinum, og inn nieð melbökk-
iinum háu og fyrir Melshorni í
Skurðinn. En þarna var áður
góður hluti af þessu 30 kúa túni i
Laufási.
Alt þetta segir mér Likmanna-
laut. Hver blettm og bygð lifir í
ömefnunum sínumi, lifir sínu eigin
lífi og i sálum þeirra manna sem
þar hafa alist upp. Og þarna er
ættjarðarástin geymd og íalin. .
Ýmsir eru vökudraumar. Einn
er sá, að viö bræður værum komnir
i varphólmana i Lauiási til að telja
hreiðrin enn einu sinni. Alveg ein
ir sér, annaðhvort þangað komnir
sem þjófar, á nóttu eða undír hul-
inshjálmi. E'f eitttivert jarðarreik
ætti sér stað á eftir, gæti eg trúaH
að við ættum þangað sveim un»
varptímann, öllum meinlausir þó,
nema ef vera skyldi ólukku kjóun-
urn.
Laufás min ner lukkubær,
lukkumaður sá honum nær;
manni alt á móti hlær,
mest á vorin þegar grær.
Eg hygg að það sé gamall hús-
gangur og einhver presturinn
kveðið. Þeir hafa langflestir bor-
ið beinin þar, eins og á Melstað.
Mælt að þar hvili allir prestamir í
kirkjugarðinum nema séra Bjöm,
senr fylgdi föður sinum og bróður
til Hóla. — Nýtt Krkjublað.