Lögberg - 23.03.1911, Side 6

6
LOGBBRG* FIMTUDAGINN 23. MARZ 1911.
4 ♦♦♦♦♦!■♦ ■>.» M .» »4- »■»»»♦ » *++ •«< ♦»»♦>♦4^*«
HEFND MARIONIS
EFTIR
E. PHILLIPS OPPENHEIM.
“Vegna þess aö þaö lítur út fyrir, aS móðir yöar
ætli ekki aö koma inn aftur, og því vildi eg- fara inn
Ittni í espilundinum.
úti fyrir
Morguninn eftir heyrSi eg hávaöa
mjög snemrna og aS þungt var stigiS til iarSar a u ■ ,, , , v r .
akbrautinni. Eg hrökk uPÍ, viS þaS nýsofrarS, því °g “ ^ glampa brCg8a fyrir 1 1>6lm’ SCm
í, herbergi mitt.”
“Hún kemur bráSiun aftur. Eg heyrSi aS hún
baS um aS koma hingaö meS kaffi eftir tíu min-
útur.
aö skömmu áöur haföi eg setiö viS gluggann og ver
iö aö horfa á daginn færast yfir loftiö. Mér varö
hálfilla viS þenna hávaöa, því aö eg haföi eitthvert
óljóst hugboS um hvernig á honum stæöi, og brjóst
mitt fyltist þungum kvíSa. Þegar eg leit út, sá eg
tvo sjómenn af skemtisneikikju Eurnley lávaröar fara
frá húsinu meS stórar karfir. Þ(á skil'di eg strax
hvernig á stóö. Hann var aö fara burtu.
Eg flýtti mér í kjólinn minn og settist niöur í
Iágan stól. Á gluggatjaldinu var ofurlitil rifa, sem
eg gat séö i gegnum, þó aS eg heföi þaö dregiö niöur.
Svo sá eg hann alt 1 einu koma í sigþngabúningi sin-
um meö olíukápu á handleggnum. Eg fór aö hugsa
gerSir sinar, er hann hefir hvorki sagt yður eöa lá-
varöinum, fööur sinum.”
Eg neyddist til aö líta upp og horfast í augu við
| THOS. H. JOHNSON og J
i hjálmar a. bergman, |
® fslenzkir lógfræðinEtar, X
hafSi að eins orðið vör við einu sinni eSa tvisvar
áður. Það var engu likara, en að bún hræddist
mig eða sæi eitthvað þaS á andliti minu, sem rifjaði
upp fyrir henni fornar sorglegar endurminningar.
Skyldi hún hafa óttast þaS, að vera Maríóna á
heimili hennar mundi veröa henni eöa ástvinum
liennar ógæfueíni? ÞaS er ekki ólíklBgt.
Hún svaraði mér engu, svo aS eg notaði tæki-
færiö og fór út úr herberginu. Eg gat ekki fengiS |
mig til að tala við hana lengur.
HefSi mér ekki átt að þykja vænt um alt þetta
“Mig langar ekkert í kaífi, og vil ekki láta halda | um hvort liann mundi líta upp í gluggann. Já; þeg- | ~ V.ænt Um SH 'iana p,'a °S meS þjáningarsvip á
í mig hér. GeriS svo vel, Lumley lávarður, aö lofa! ar han nkom aS bugðu á götunni rétt við lága 'runn- ] an<1!'tinu ? HefSi eg ekki átt að gleðjast með sjálfri
mér aS komast fram hjá yður.” ana, sneri hann sér viö og horfSi upp í gluggann! mér yfir þvi? VarS liún ekki að þola mótlæti þung-
“Já, rétt strax, Margaretha, eg—” minn, á að gizka eina mínútu. MikiS þurfti eg þá | bærra heldur en allar þær raunir, sem eg hefSi ->etaS
“Lumley lávarður, eg ÍÍS engum aS nefna mig! aö sdlla mig, að yeifa honum ekki og kalla á hann, komiö henni í? Og var þetta þó ekki að nokkru
{leyti mér aö kenna? Var þaS ekki eg, sem hafði
otaS syni hennar út i þessa liættu HefSi eg ekki
átt aS vera’ glöS yfir því ? En, hvernig hefði eg átt
skírnarnafni mínu leyfislaust.’
“VeitiS mér þá leyfi til þess.
daginn. Hún hafSi farið til jx>rpsins að leika sér
við prestsdótturina, þar, svo aS eg gat gert þaö eitt,
sem mér sýndist. Því varð eg fegin. Mér hefði
] og biSja hann aö fara hvergi. Hann var svo f jarska-
lega fölur, og þreytulegur á ganginum. Mér lcorn
“Nei, aldrei!” móða á augu og biti í hálsinn þeajgr hann sneri viB
“Nú trúi eg yð ur ekki.” ] og gekk aftur af stað. Eg er aö hugsa um, hvort
“Yöur er þaS þó óhætt. LofiS mér aö komast það heföi breytt nokkru hefði hann vitaö aS eg var 1 aö kætast, jægar brjóst mitt var fult harmi og kvíða
fram hjá yður, Lumley lávarður. Eg vil ekki láta þarna, ef hann hefði séð vonleysissvipinn á rauna- hans vegna?
halda mér hér móti vilja mmum.” táyyotu andliti minu. Og eg hugsa, að þá hefSi Litlá stúlkan, sem eg kendi, var ekki heima þann
Hann greip um ulfliðmn a mer, en eg ikipti aS Jóru visi fari*. s . p n
mér hendinni. I Hann er farinn. Eg hefi séS hann í seinasta
“Margaretha, hlustiS nú á mig! Eg elska yöur. sinni. Er eg glaðari eöa hryggari eftir? Er eg
Hvers vegna eruö þér reiö? ViljjS þér verða kon-; glaSari vegna þess, aS hlutverk mjtt sé nú auöveld-
an mín?” aaö eöa hryggari sakir eigingirni minnar? Hvers-; veriö ómögulegt að fara aS fást viö þreytandi kenslu
Eg er aS hugsa, aö hann hafi lialdið aS eg ætl- vegna ætti eg að fara meS hræsni hér? Þessar blaS- þá stundina. Einveran cin og ekkert annaS o-at sef-
aði aS játast honum. Eg haföi látiö fallast ofan á síður eiga aB veröa sjægill þess, sem eg geymi inst 1 aö tilfinningar mínar
hljóSfærisstólinn og birgði andlitið í höndum mér.; fylgsnum hjarta míns. í augum annara manná! , .'
Brjóst mitt bifSist af miklum ekka. Eg varS aS taka verður lif mjtt alt tóm ósannindi. Eg skrifa þetta a.. 61 a. affmn' v mnumenn voru sendir
á óllu viljaþreki minu til aö bæla niöur þær einkenni-1 til þess, að eiga fin hversstaöar ofurlitlar menjar meö strnnciuim fram og hafnarstjóranum i Yarmouth
legu og ólíku tilfinningar, SBm sóttu aS mér á þeirri sannlcikans. Eg er sorgbitin, örvæntandi—heimsku- var simaS á hverri klukkustundu. Eg sat viö glugg-
stundu. Ef satt skal segja haföi eg aldrei á æfi | lega hrygg. Eg veit gerla, að eg er grátbólgin í i ann niinn og horfði út í rökkriö, þangaö til e°- stóöst
minni fundiS til jafn óumræöilega mikillar vellíöan- í andliti og brjóst mitt er þungt af trega. Dagsbirtan i þaö ekki lengur. Eg strauik tárin úr aufrunum á
ar, né órað fyrir henni nokkurn tíma. er mér sem myrkur, og eg þarf aldrei aS taka á w ..<• • , , ■ •
Eg fann aö sterku hendurnar á honum lögöust þrótti mínum til að bæla niður þau skjótu skapbrigði, v mig ^ .,n y ir 0 n’ !°p !liJÓSlega
utan um fingur mína og réttu þá upp, hvern eftir sem návist hans olli svo margoft. Hann er farinn ; U< U1 stI£ann a,'i !,ai<a til og laumaSist út svo enginn
annan. Höfuðið á mér var komiö fast að höfSiun ! og þau skapbrigöi horfin um leið. Eg mundi hafa: vari5 var
VECGJA GIPS.
Skripstofa:— Room 811 McArthur
Building, Portage Avenue
Vér leagjum alt kapp á
aðbúatil hiðtraustasta
áritun: P. O. Box 1656.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
(>H tín^ierðasta G I P S.
Dr. B. J BRANDSON
0 r • »»
EJTtpire
Cements-veggja
Gips.
Yiðar Gips.
Fullgerðar Gips o.fl.

Office: Cor. Sherbrooke & William
Trlepbone garrv azo
OFPICE-TfMAR:
2~3 °g 7-8 e. h.
Einungis búiS til hjá
Manitoba Gypsum Co.Ltd,
Wmnipeg, Manitoba

Hkimili: 620 McDermot Ave.
TELBPBONE GARRV 381
Winnipeg, Man.

Dr. O. BJORNSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
fT5T.Ef.HONE! GARRY 32»
Office tímar:
SKRIFIH RFTIR BÆKLINGI VORUM YÐ-
— UR MÚN ÞYKJA HANN ÞESS VERÐUR —
3 og 7—8 e. b.
Heimili: 620 McDermot Avb. S
’l'EEET'HOIVE! GArrv 321
Winnipeg, Man. |
'•«««*«« ««««cl
£
áafíj&niitöittiivme
Eg ‘pratt upp úr rennblautu grasinu með áköf-
urn hjartslætti. Var þetta einhverskonar blekking?
—En mér heyröist samt eg þekkja þessa rödd, og
bún var mér svo inniega kær. ÞaS var eins og augu
min yrðu fjarskygnari og eg sá langt í burtu hávax-
inn mann berjast móti veörinu og koma gangandi
MacTAVISH
Office 724J Yargent Ave.
Telephone Yherbr. 940.
Office tfmar
10-12 f. m.
3-6 e. m.
1-9 e. m.
Heimili 467 Torontó Street
WINNIPEG
á honum og. alt í einu fann eg yfirskeggiS á lionum hlegið stóran hlátur, yfir ööru ‘eins og þessu fyrir ! Fyrst gat eg varla staðið fyrir veörinu og þegar
fiðra við vangann á mér. fáum dögum. Eg hefði þá ekki trúaS því. En nú | eg kom íyrir fyrsta götuhornið tók vindurinn miV á
til mín. Þá gat eg ekki lengur stilt mig, en kallaði
nu, cg K°in fyrir fyrsta götuhornið tók vindurinn mig á | UPP nafn 113113 — °% ÞaS tjáir ekki að bera á móti
Eg spraft _þá á fætur. í ejnhverju æSi og meS er ekkt um þaS að villast. loft svo ag fauk nokkur fet varS aS halda - | því, að bæði raddblærinn og augnaráSið komu upp
miklum reiöisvip. Augti min tindruöu, og eg teygði Lg heyri blasiS til brottfarar á slæmtisnekki- - i- ■ • ' • v- , • , , ... v.„ , ...
, . , „ L, ... . . , . , ~musncKKJ : i lagu jarn girSmguna hetrar esr kom niSur að sión-1um mig. og leyndarmal mitt var orðið uppskatt
ur mer þangaS til eg virtist nærn þvi jafnlia honum. nnm fyrsta sinni, og nu dreg eg glusrs'atialdiS udd . s i s s 11,uur ao sJon , . .
Hann hefði átt að reyna að kyssa mig. HefSi hann BlóðrjóS sólin er stigin af bárubeSinum. Eg óska "m' Brnn&an&urilln °S veSurhæðin var óskapleg. ] Hvort sei11 mer Þottl Þa« surt cga sætt, þa vissi hann
þorað þaö!” i huganum, að hann hefði beöiö einum .degi lengur. Ha^Þykt var í lofti, en við og viö rauf stormurinn i1111 aö elskaBi hann.
telephone Sherbr. 432
“LofiS mér aS komast fram hjá yöur,” æpti eg % 'hefi hugboö um þaö, aö óveöur skelli á! ÞaS ■ dálitla.r gloppur á skýjabakkann, og stafaði þar niöur
hástöfum. “LofiS mér aö komast fram hjá yöur er grá-gulelit slikja á skýjunum, sem mér er ekki um dauf óveðursglæta á úfinn sæinn. Meö mestu
ir pinc qpfri pcr*’ * UTll. OC bvlp’ílirnar livríffuvGe A U-i? .v * i •• 1 i •• «
UPP ... . ____
undir eins, segi eg.” um- o g bylgjurnar síaa hvítfextar lanet á haf út ! hörkitbwvx„,v. , , , ,,
Hann vék sér frá. Hann var bæSi hálfsmeykur Sjórinn er óyndislegur á að sjá og eins loftiö Beran i & v mcr a omas ram a klettana,'
og hissa. ' ; viWi eg fara meS honum,-og aö óveSur skylli á, svo’°§ 1>ar ”?"! staðar’ gre,p utanum grannvaxna ösp
“Lumley lávarður, eg ætla að biðja ySur aö á- ‘ a? skipiS færist, en eg fengi aS drukna með honum.! úorúði út á hafið. Þar var ægilegt nmhorfs.
IV. KAPITULI.
'» '<"l •f'M | | I I |
Dr. J, A. Johnson <►
Physician and Surgeon \\
Hensel, - N. D.
K wmtiiHitwi.Wf'Ht* í
Stormar.
varpa mig ekki framar,” hrópaöi eg reiðulega og Pá mundi eg ekki banna honum að taka mig í fang Brimið siia11 á klettinum fyrir framan mig og úöa-
meö tárin í augunum; “eg hata yöur. HeyriS þér! sér. Þánnig vildi eg helzt deyja, og þá yrði dauðinn r°!,<lS af þvi barSjst inn í andlitiö
það? Eg hata
j'ður.
Eg bjóst við því, að honum mundi falla allur
ketill í eld, en svo varð ekki.
aS gleöi.
a mer saimhliSa
Þá leið eg í ómegin og mikil blessun var það,
steypiregninu, sem
var svo aö eg gat ekki séS nema .
] sem eg er þakklát fyrir. HávaSinn í óveðrinu varö
Um bYStför°W!Tí5tr,!ytí« hIý-tt Á. mfög ólfóst út á stormúfnaf brimsollna víkíiia | a^ daufri suSu> °S alt varö dimt umhverfis m,g.
... . ttf r nans an þess aö nokkur sæi mer bregða. Teno-ra til að <dá wruiict „• , Þegar eg opnaöi augun hvíldi eg í faðmi hans, og
• Þér hafiö enga ástæðu til að hata mig,” sagði i Mer fanst eins og lavarðsfrúin gefa mér nákvæmar 7 ? , , J , ' einn >nlUrIegur oskapn' mér fanst innileg ánæeiu tilfinnine Wfria um mie
hann djarflega. “Það kemur ekki til mála, að, nokk- ffætur þegar hún flutti þessi tiöinddi. Ef hún hefði a®ur’ ÞV1 Þar breiddist særokið yfir liafið eins og * , ,g g . . g. ggi . g
ur piltur geti móðgaS stúlku, þó aS hann tjái henni j ætlað sér aö lesa í huga minn, þá hefir henni skjátl- Þykk móða, og rann saman við óveSursskýin, sem . a a' v u lI nining var^ mmninu yfirsterkari, og eg
ást sína, eins og eg ySur nú. Mér getur aS minsia ast- Á mer gat hún ekkert séð annað en takmarka- héngu yfir því. En j>ó aö drunurnar í sjónuim væru i V3r flgerIcga ,anægS- Q? betur a^ lif mitt lEföi
kosti alls ekki skilist hvcrnig eg 'hefi farið að því að ,aust kæringarlevsi. Eg var mér þess meSVitandi, miklar, tók þó stormhvinurinn vfir þegar VeSriS 1 fengií5 a>S enda Þá — mikið dæmaláúst langaöi mig
baka mér reiði yðar.” aShræsmsgríman, sem eg hafði tekið á mig, vai‘ ó- braust gegn um espilundinn sem lukti um klettana ■! þeSS’ BetUr’ a® llefni?jarna’ grannleita manns-
Alt 1 einu lækkaöi hann roddina og sagði ein- aSfinnanleg. ,. ‘ ’ c ’: mvndin sem sifelt henti mér til hermdarverbp lipf?!;
staklega blíölega og innilega: Hn Þegar á daginn leið fór hlutverk mitt að * ninur 'ar svo omurlE?a gagntakandi, aS hann ( ’
“Æ, Margaretha, elskan mín, elskan min! verta erfiSara. Stormurinn, sem blásiö hafði írk mundi helzt hafa Þkst djöf.ullegum hlátri milciHa f horfn ur mmni mlnu • Betur, betur að þess
Segið mér að minsta kosti, að þér séuð ekki reið við 1 llvi uni morgunmn, varð nú að ofsayeSri, og þó að llersveita illra anda. Skyldi eg nakkum tíma 1C 01 venð ko9tur.'
mig ” IiurSir og gluggar væru lokaði heyrðum við samt gUjma óguunum, sem yfir mig clundu þá? Varla ffann iar oldhnn ájarfari við að finna mótstöðu-
( >g þá alt i einu dvinaði reiðifuninn, sem hafði ^!0^ un<lirganginn, þegar hrimiö skall á klettunum trúi eg því. Þær eru skráðar á blaSsíður mintiis ! ieyS1 mitt lie-vra ml? ÞegJa, og svo kann hann aS
kosið'up plijá mér og gert mér léttara aö hrinda í n_'ur_ v,fi_ stron^dma', AJ,ir a heimilinu urSu hræddir mjns mcg svo jetri ag þag verSur ekki hafa se8 eitthva8 Þa» 1 sviP minum, er jók honum
sjónpípu í afmaö ’> ' ’ 1 hugrekki. Eg fann að hann laut ofan aö mér. E?
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave St.
Suite 313. Tals. main 5302.
| Ðr* Raymond Brown, jf
í| Sérfrapöingur í augna-eyra-nef- og ^
á háls-sjúkdómum.
honum frá mér.
Hann stóð þarna framm ifyrir mér kv '®ancli-
1 hond
St. Maurice lávarSur tók
virðulegiy, fölur og tígulegur. Mikil geðshræring 1011(1 ser °S g°kk fram á klettana. og þegar hann
skein úr svip lians og óstyrkur var á höndunum á kom aftur var llann hattlaus oer vfirhöfnin flakandí
honu:m; þaS var því likast sem hann gæti sér þess j ,fra ilonif,t, Hann hristi höfuðiS með uppgerSar- veSna h®ttunnar, sem hann var staddur t, stríddi eg .
til af einhverri eðlisávísun, að mér væri ömun að því kærUÍ5yStSSViP' ^nekkjan Stormy Petrel sást hvergi. ekki lengur við aS dylja lcyndarmál mitt; eg viaei °g vaf(il ,ian<ileggjunum utan ttm mig.
að hann snerti við mér, og liann reyndi ekki að taka Bumley hefir sÍalfsagt siglt heint inn í Yar- að eg elskaöi hann. E'
í hönd mína. Tængi mun eg minnast þeirrar stund- lnoutl1 boín, Jægar hann sá að hann var aS ganga í
ar, og unaöslegt mun mér verða til hennar að hugsa Þetta \ eður, ’ sagði lávarðurinn og gekk hratt/um
alla daga. *f° 1 1 oorSstofunni. “Hann er nokkuð djarfur, en
Þrek mitt var á þrotum. Mér duldist ekki, aö sj°ma®ur er hann' °S U'álfsagt hefir hann
eg hafði stotnað mér í mikla hættu og gat þá og þeg- j c . , Sja pegar iann var að bua sig í þetta veður.
ar buist við pvi, að evðileggja alt sem
og yfirhöfnin flakandi A Þeirri raunastundu, þegar eg þjáðist af kvíða
en
vissi að
vissi
hanrt var orðinn
mér kærari, en nokkur annar maður gat orSiö. Eg
vissi, að óhamingja óbreytanleg og óendanleg krepti
ar komiö í verk. En eg gat ekki við pv
fanst stundin, sem yfir mig var að líSa, véra helg.
Þó að líf mitt alt væri ein stór lygi, þá hefði mér á
þeirri stundu ekki veriö auSið að horfast í augu viö
hann og segja honum ósannindi. Bf eg hefði lofað
honum að sjá framan í mig, þó ekki hefði \eriS neina
svo seni andartak, þá hefði hann komist að leyndar-
máli mínu; þess vegna fól eg andlitið í höndttm mín-
um, og þaut út úr herberginu áður en hann fékk
stöðvað ntig.
Ekki get eg um þaö sagt, hvort eg er hainiingju-
sainari eða óhamingjusamari, eftir að hann mælti
við mig þessi orð, sem ávalt mtfnu hljóma í eyrum
minum. Eg er líklega hvorttveggja! Mér finst
eins og ltfiS hafi fengið dýpri rætur; eg finn nýjar
lindir spretta fram, aSrar en uppsprettur hatursins
og meöaumkvunarinnar, er mér hafa komiö til aC
setjast að á þessti heimili. AS minsta lcosti hefi eg
í kveíd orðiS vör tilfinninga, sem eg hefi aldrei þekt
neitt til fyrri.
’ejv hafsf hef’ Samt hefði mer Þ?tí vænna titn. a'S hann hefði hvergi
ví o-ert Mér rriS' Var uÞarfa óðagot í honum að komast
vi bcri. -vit.r ~t c*qX ....,r ... —
að mér á allar hliðar.
A ar ekki eins 'og örlögin sjálf berðust gegn því,
eg fengi leyst af hendi hlutverk mitt? En að
að
# „ — — ___________ liarm skyldi einmitt þurfa að vera sonur hennar, kon-
af stað, sem mér íellur alt af illa. Eg heyröi liaim unnar. seni eg liaföi lofast til að ráða af dögum.
ekkert ínmnast á það í gærdag, að hann ætlaði aS MorSingi! Jú, það átti eg eftir að verða. Vindur-
lara nokkuS. Mintist hann nokkuð á það viS þig,.11111 &reiP oröin um LiS og eg sagði þau, og mér
orienna. heyrðast. þau bergmála með ískyggilegum hljómi frá
kg yed ekki hvort það var imyndun mín, en trjátoppunum. MorSingi! Morðirigi móSur lians;
mer virtist lávarðsfrúin' horfa á mig um leið og hún konunnar, sem hann elskaði svo innilega. Ef hann
heföi vitaö það. Ef það skyldi nú eiga eftir aS
ætlaði aS opna munninn til haröra mótmxla,
j bann lokaSi honum þá með löngum innilegum kossi
Eg hvíMi
þannig um stund og reyndi ekki til að losa mig. ör-
væntingarkent kæruleysi hafði gagntekiS mig. Un-
unin, sem eg naut nú, átti aö vera eins og nokkurs-
konar fyrirfram greidd laun allra þeirra rauna, sem
cg átti ef.tir aö ]x>la. 'Tíminn leið. Mig skorti a’t
viljaþrek til að liafa neina gát á honum. Þó að eg!
befSi vitað af kvalastaSnum rétt við .tærnar á mér [
beíSi eg samt veriS ánægð.
Margaretha, elskan mín, eg er kominn aftur til!
En hvað eg get veriS óveörinu þakklátur!
326 Somer^et Bldg.
Talsími 7262
Cor. Donald & Portage Ave.
Heima kl. 10—t og 3—6.
W W -wtr
J. H. CARSON,
Manufachirer of
LIMBS.VORTHO-
FLOIC APFUaNCES.Ti usses.
Phone 3425
54 Kina St. WINMPEe
pin.
A. S. Bardal
Iega.
“HefirSu veriS í mikilli hættu?” spurði eg blíö- j
1 2 I NENA STREET,
selnr líkkistur og annast
im öuarir Allur ótbún-
a8ur sá bezti. Ennfrera-
ur selur bann allskonar
minnisvarða og legsteina
Telfpltione 3oO
svaraði:
“Nei.
°g
hefði
mundi
T-Iann hafSi ekki orð á því við rra’g. En
semt í gærkveld sagði hann mér. að hann
gefið Groves einhverjar fyrirskipanir
teggja af stað í dag.”
Lávarðinum hnykti við.
“Þetta cr furðu kvnlegt,” mælti hann. “Gat
bann ekki um neina ástæðu fyrir brottför sinni?”
"Enga!”
“E'kki sem orð sé á gerandi,” svaraöi hann hlæj-
andi. “Við sigldum beint til Yarmouth bafnar, því
að við sáum hvaö að fór
fara
inn
by
kcma á daginn aS synd mín yrði opinber og hann
kærnist aS því, að liann lieföi veitt ást sína annari
eitis stúllcu'! Synd min. En var það þá synd? Var hjá okkur.
;ist míu ekki að gerbreyta öllu umhverfís mi°-? Virt- i ■ v. ,,
ist mer ekki heimurinn oröinn nú allur annar ? Var . v y .10 °g pmano.
þetta synd eöa var það ranglæti? Hvert átti eg að' mesta "u,5smimi. að við mistum engan manninn.”
snúa mér til aö fá kjark, fá nýjan þrótt til aö fram- "°£ hvernig stendur á, aS þú skyldir komnst
kvæma hlutverk mitt? ÞaS mundj vera guðlast að heim svona snemma?”
‘•Gatjiann þess nokkuð, hvert hann ætlaði aS;!>l8j'a;. Bn?in". guS ,var lil handa mer- enginn vinur, Eg fór með’fyrstu lest, sem fór frá Yarmouth
og nokkrar rár brotnuð i
En ljótan sjó fengum við. Hvert áfal-
ÞaS var
tra Við vorum saman að skjóta allan seinnl part- hvorki a himni Ega jöli5u! Eg gat aS eins virt fyrir og símaði eftir sérstakri lest frá brautamnt
n 1 gærdag, og hann mintist bá ekkert á að 1,,-nin 'ller vo&rek voua mmna og fest myndina af því í , • • .
'HP* vi« « ,L burtu. Ha„„ sagíUfn.r á mótj T*'«* *~* ”
En ef hann að eius vissi þetta — vissi alt.
Mikla dæmalausa fyrirlitningu, óbeit og hatur mundi
hann þá fá á mer. Þegar i stað muindi hann hraða
sér ”
að hann væri að hugsa um að fara til
I íimtudaginn, til aö líta eftir hestum.”
Lávarðsfrúin hristi höfuSiö.
unuin.
um mig,
Norwich á
Eg reikaöi fram og aftur í óyeSrinu gagndrepa °5 ahsimskevta sendingar hefðu geng-
.:A1£__,1: 1-’ J- 11. 1 ___ . lo llJa, at ]>ví aö' Cimot- liö-f'Xii __1*. •
—•‘-THE—♦-
Evans Gold Cure
226 Vaughan St. Tals. M. 797
Varanlee la-kning viB drykkjuskap i 2&
dosum n nokkurrar tafar frá vinnu eftir
fyistu vikuna AiserleRa prfvat. 16 ir I
Winnlpas-borK. Upplysincar I loknBun
umslögum.
Dr. D. R. William
Examioing Phjsician
W. L. Williams,
s,
Mér
að slíta endurminninguna um mig út úr huga , C1 jafnófróS og
sínum. til að bæla niður sérhverja blíSlega hugsun ! ,nn hvert hann væn aö
um mig, til að út rýma úr hrjósti sínu sérhverri j oraölnn 1 Þvl-
hlýrri hugsun um mig, já nema ást sína á mér brott j
þú, Geoffrey. Eg spuröi
fara, og hann virtist alveg 1
1 pvi. Hann kvaSst mundi skrifa okkur,
hann yrði lengur í burtu en tvo daga eða
og skjálfandi, og hirti ekkgrt um hvert eg fór.
var omögulegt að haldast við inni undir nokkru þaki sundur °g skemdir.’ ’
. nieðan etr átti 1 öðru eins huestríSi. UmhuFSunin Imiilegur föenu
símar hefðu víða verið slitnir
urn
hugstríði. Umhugsunin í Innilegur fögnuður gagntók mig á ný. Mér
hættuna, sem hann var staddur í ætlaSi að gera ] fanst eg hafa enga löngun til að segja neitt Rö ld
p 1 : að eg vissi, að ef liann vissi sannleikann, þá mundi
oraðinn
ef
meö rótum o^~ya‘r^be«niTtef“d^tonnTr f>U vdzt s->á,fur hvað hann er óákveðinn" oit &Ú9- | T” U J1"* ^,11,lcJKdnn> Pa mu!mi “Mér finst eins oe ee- eeta „m -ÞW , «
skyldi hontim vcitast þaS attSveltf 'Uklesa, Ha„" um’ ’? "ÆT hugsrt et, jTíthf.OiZ„„ li» 'T
elskar móíur sína svo innílera heitt. Qg hvers- «r gáleysislegt af honum.” svarahi j jj‘j, tj“*a“5’A tgyJ],r N* stormurinn ædtli hamslaus og skýin f„'gl, J*
ssíí:s:r ^4
"m Tf”æ,iíe"na/l>i™u"di, ™ — «<-'«**. hú„ wlSit
eg segja að hun væri goð kona. Jesa eitthvað, en eg hafðist annað að. ÞaS leyndi: hugsun. ^ j kluikkustundirnar batt eg mig við stýrið. A’lan þann
Stundum óska eg að hún væri það ekki, heldur! ser ehkl ah 1]ún hafði lítinn áhuga á lestrinum, því! , . , , , tU?a’ og: eins meöan eS sfóS á stjórnpa’linum, fanst
að hún væri hégómagjörn og hjartalaus, sama kon-1 aS. hun heIt bókinni á höfði. Mér gekk saumaskap- j ófT likamra \ “1” I 1>Íg stoðu^- Stundum s& eg þig gegnum
an, sem sakir ókunnugs útlendings ofurseldi til lif- urinn ehl<1 neitt sérlega vel heldur, því að eg stakk' ^ ‘ ^ ..g , u ur af osegJanlegnm kviða sjorokið, og stundum fanst mér rétt eins oe" hú stæð-
andi dauöa manninn, sem hafði trúaö henni fVrir varla nohhurt rétt spor. F.g vissi, a« mér rdð á aS T ^ ^ aS e& teki á ,r við hli«ina á mér- Já, víst hugsað
oiium viljakratti mmum. Loksins ■'
helgustu leyndarmálum stnum, og það síðasta Mraí-
ónann, móðurbróSur minn. Þegar eg hugleiSi þe'ta
þá leggur kul hatursins að hjarta mínu. ÞaS skirtir
engu hvað góð hún er nú. Hún veröur að gjalcia
umliðinna afbrota sinna.
vera róleg, til þess aö geta haldið leyndarmáli mínu
duldu. Þegar hún ávarpaði mig loksins varö eg
að gæta að mér aS láta ekki héyra geöshræringu í
rómnum.
“Lumley lávarður hefir víst ekki minst neitt á
brottför sína við yður, Margaretha, býst eg við?”
“Nei, alls ekki,” svaraði eg rólega. “Þaö væri
naumast við þvi að búast, aS hann tilkynti mér ráöa-
'i eg um þig,
Þrótt ur fótunum, féll á kné og hélt höndum fyrir eg varð aS hrópa í lúSnr tfl þess ''' mCS,Ur' °g
misti eg allan | Margaretha.
andlitið. Ef eg heföi staöiö framar á hamarsbrún-
inni befði eg ekkert þurft að hafa fyrir annaS en að
hniga niður og loka augunum, og þá hefði sjórinn
tekið við mér. Ef engin gleði væri til eftir dauöann,
þá yrði þar J>ó hvíld að minsta kost;i.
í því heyrði eg kallað.
“Margaretha!”
• a® geta IátiS sjó-
mennina heyra til min fáa faðma, þá fanst mér eg
neyra rödd þína bergmála jafnskýrt
eins og eg heyri hana nú.
1 eyrum mer
sagt, aö þegar
LaS er______a., „„
menn séu staddir í dauðans hættu, þá örfist ímynd-
unarafhð. Þannig hlýtur að hafa veriS ástatt fyrir
mer, þvi að mér fanst eg heyra rödd þína svo einkar
skyrt og greinilega.”
ráðsmaCur
J
A. L HOUKES & Co.
selja og búa til leffsteÍDa úr
Granit marniara
Tals. 6268 ■ 44 Albert St
WIM IFEG
W. £. GHA Y & CO.
Gera við °g fóSra Stóla og Sofa
Sauma og leggja gólfdúka
Sbirtwaist Boxés og legubekkir.
589 Portage Ave., Tals.Sher.2572
VEGGJA-ALMANOK
ertt mjög falleit. Kn falletíri ern þau f
UMGJÖRÐ
Vór höfum ádýrustu og beztu myndaratnma
f hænum.
Winnipeg Picture Frame Factory
V^r sa kjmn Dg skilnm myndunum.
PhoneM3102789 - 117 Nena Street^