Lögberg - 25.04.1912, Blaðsíða 4

4-
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 25. APRÍL 1912.
ú\)
LÖGBERG
Gefiö át hvem fimtudag af The
Columbia Prbss LimIted
Corner William Ave. &
SnerbrooWe Street
WINNIPKG, — MANITO£A.
stefán björnsson,
EDITOR
J. A. BLÖNDAU
. BUSINESS MANAGER
UTANÁSKRIFT TIL BLAÐSINS:
TheColumbia Press.Ltd.
P. O. BoxA084, Winnipeg. M«n.
UTANÁSKRIFT RITSTJÓRANS:
EDITOR LÖGBERG,
P. O. Box 3084, Winnipeg,
Manitoba.
TALSÍMI: GARRY 2156
Verð blaðsins $2.00 um árið.
en í smítSi þessa hafjötuns.
En hversu lífið ver5ur eigi úr?
A einu augabragtSi er þessu
| tröllfóstri mannlegs hyggjuvits
| snarað og sökt í marardjúp, svo aö
lekki sézt eifi eftir af.
Ef mannlegur menningarhroki
hefir komist hvað hæst nú, þá er
Bindindismálið á íslandi
Ef vér rennum augum yfir starf-
| semi Goodtemplara á íslandi sjá-
j um vér, aö þeir hafa barist góöri
! baráttu og mörgu góöu til leiöar
j komið. Meöal annars var fyrir
j þeirra tilstilli afnunjiö (í Febr.
: mánuöi 1888) að selja og gefa vín
þaö öldungis vist, aö þetta er sú , staupataii { verzlunarbúöum.
mesta ákorna, sem hann
nokkurn tíma fengiS áöur.
Og hvaö mundi þetta eiga
syna:
hefir eins og áöur haföi tíökast.
Þá er þess næst aö geta, aö
_ ýmsar skorður hafa veriö reistar
I viö sölu áfengra drykkja á fslandi
: síöan um aldamótin, svo aö á öll-
Þa5 á aö vera vorum yfirlætis- u.m austurhluta landsins, eöa frá
ofsa áminning um, að kunna sér
hóf. Þaö á að vera honum bend-
ing um, að hyggjuvit manna hlýt-
ur ávalt að eiga sér takmörk, sem
ekki verður komist út yfír, en að
til er æðra vald, sem engin tak-
mörk eru sett, en það er drottin-
vald guðs.
Mannskaðinn á
,Titanic.“
tf ■
minnisstæður mannskaðinn
fyrri mánudagsnótt.
Seint munu sumir gleyma hon-
um, og sjálfsagt aldrei þeir, sem
9
á hann sáu, en af komust.
Sextán hundruð manns fara
þarna í sjóinn nærri því fyrirvara-
lausjt — á einu augabragði.
Akureyri austur og suður um
land til Reykjavíkur, mátti svo
heita, að vín væri ekki selt eftir
1907.
Viö alþingis kosningar ío. Sept.
1908 var gengiö til almennra at-
kvæöa um land alt um þaö, hvórt
lögleiöa skyldi algert aðflutnings-
bann, og var það samþykt með
miklum meiri hluta. Á þingi
1909 voru síðan samþykt lög er
bönnuðu' innflutning áfengra
drykkja eftir 1. Jan. 1912, og
ennfremur sölu áfengis í landinu
eftir 1. Jan. 1915.
Goodtemplarar á íslandi gengu
j fast fram í því, að fá bannlögin
jsamþykt, og eru þau og óneitan-
jlega mikill sigur fyrir þá. Sá
j sigur var grundvallaður á nýyfir-
; lýstum vilja þjóöarinnar, en hann
óeðlileg, er menn ólust upp við j Var unninn meö tilstilli þess
það frá blauta barnsbeini að horf-1 stjórnmálaflokks, er studdi Björn
ast alt af öðru hvoru í augu við i J^nS3on
dauðann, ef svo mætti að orði
kveða.
i Það er alkunnugt að fyr á öld-
um, áður en menningm og friður-
I inn áttu griðland á jörðinni, kom-
Lengi hlýtur mönnum að verða|Ust miklir hópar manna langtum
manna
mikli oftar í lifsháska heldur en nú.
Frá þeim timum erti til margar
og fagrar sagnir um frábæra
hreysti og hugdirfð, sem ekki er
um.
Þarna ferst fólk af öllum stétt- í
Þama farast ungir og
gainlir; þarna farast voldugir auð-|
menn og heimsfrægir rithöfund-j
ar; þarna farast mikilhæfustu em- j
bættismenn og margsháttar miðl-:
ungsmenn, og þarna farast bláfá-
tækir innflytjendur, sem ætluðu að
leita gæfunnar i vorri nýju heims-
álfu. Allir lencla þeir í sömu gröf-
ina. öllum er búin sama hinsta
hvilan á botni hins hyldjúpa út-
hafs.
Frá Englandi Ieggur alt þetta
fólk vonglátt af stað og vist um,
að komast vestur um haf, örugt og
En með því að nú reynir svo
margfalt sjaldnar á hugrekki
manna he'dur en þá, hefir sá skoð-
un orðið býsna almenn, að mann-
til valda. Björn ráö-
. j herra átti vitanlega mikinn þátt í
lögleiöing bannlaganna, og hefir
ávalt veriö ötull og áhugasamur
frömuöur bindindismálsins á ís-
landi.
Bannlögin mættu þó brátt mót-
spyrnu og henni meir en lítilli.
Varð hún skjótt svo mögnuö, aö
kynið sé nú orðið stórum kjark- j flokkur reis upp f landinu all-fjöl-

THE DOMINION BANK
Slr EDML’ND B- OSLEK, M.P.. fornetf W. D M ATTHEVVS, vara forseti
C. A BÖGEKT. aíJal rörtsmafJur
HÓiFUÐSTÓLL $4,700 000 VARASJÓÐUR $5.700,000
---——= ALLAR EIGNIR $70,000,000 =■-..
A.NNAST öll bankastöhf
Hverju starfi sem bankar sinna, gegnir Dominion Baukinn.
Annast fjárheimtu skjótt og tatarlaust.
Fyrirfram borgun á uppboðs skýrteinum bœnda.
\0TRE DAIE BRARCH G- «■ n«theww»n. SELRIRK RR. J an*d.ie
w
flanager
Manager
Tfff
heldur en j ruennur. er bindindismenn nefna
I bannféndur.
Bannféndur eöa andöannungar
svo, og | telja bannlögin öldungis óþolandi
Isjálfsagt er þessi skoðun að mörgu segjí1 þe>r að þau hnekki persónu-
minna og hugdeigara
, það var fyrrum.
Eðlilegt er að álykta
j legu sjálfstæði íslendinga, séu
landinu til fjárhag^legs tjóns og í
stuttu máli eitthvert stærsta aft
urfararspor, sem þjóöin hafi stig-
ið um langan aldur.
Margsinnis hafa þessir andstæö
; ingar bannlaganna á íslandi leit
bezt ummæli þeirrajastviö að sýna íram á þaö> a8
leyti rétt.
Eigi að siður er hinn dýrðlegi
j neisti sannrar hugprýði og vask-
í legrar ‘karlmensku ekki sloknaður
^enn.
Það votta
án þess að nokkuð bjáti á. Það manna- er komust af þegar ‘‘Tit- menningar þjóðirnar litu smáum
hafði tekið sér far með hinu tnikla anic” fórst> °S hafa lýst því, hve j augum á löggjöf slíka sem bann-
því mesta fóahærie&a vei menn» sem
jötunfari, voru a shiP'nu ur8u
í sinum
skipsbákni “Titanic” —
og rammbyggilegasta
sem til þessa tíma hafði nokkru
sinni verið sett á sæ fram.
Þessi sæjötunn, “Titanic” var h'tamál. hve mikið er að byggja á
nýhlaupinn af stokkunum. Allir beim ummælum að því er allan
vildu á honutn sigla. Hann var ma,mfjöldann snertir. Dauðinn
búinn meiri ]>ægindum, en nokkurt er ge,gfvænfóg'ur °S ehhi hvað sízt,
eftir! lögin eru °g birt greinarstúfa úr
dauða ■ t>ia®hornum ýmsum.miöur merki-
j legum, máli sínu til stuðnings.
Ur því að farið er aö gera slíkt
Yitanlega hlýtur það að vera á- viröist ekki fjarri sanni, aö for-
Hann var skipa hrað-jer hann ber a® jafnovænt og fyr-
irvaralaust eins og þarna’.
annað skip.
skreiöastur og var ætlað að ibruna j
yfir Atlanzhaf á skemmri tima, en j
nokknt öðru skipi hafði tekist fyr.
stærri og
um þetta
legt fát hefir sjálfsagt
marga, og aldrei verður
Mannlegt hyggjuvit hatði vandað!neinni vissu vita® um það til fulls.
f[ En af frásögninni mætti ætla,
það hafi veriö margfalt
það hafa verið trú eigi allfárra, að heJ<fur en njátt hefði vænta.
Aðdáanleg er t. a. m. lýsingin á
svo vel til þessa mikla dreka, sem1
allra framast var auðið, og mun
þvi nær ekkert fengi á honum
itnnið. Jafnvel sérfróðir menn
skipsmíð héldu því fram
gæti ekki sokkið.
P]n hvernig fór?
Skipsbáknið mikla, jötunfarið
járnbrydda rekst á ísjaka á ofsa-
ferð sinni, rifnar sundur, fyllist
tneð sjó og sekkur með sextán
hundruð manns.
Náttúruöflin fan/ með þetta
trattsta og tröllaukna dvergasmiði
tnannsandans eins og fis, nista það
sundur eins og hálmstrá og sökkva
þvi í ógnardjúp Atlanzhafsins.
A einu vetfangi sogast það i
djúpið eins og steinn, sem varpað
vitnast utn, hvaö hin
merkari blööin segja
efni. I því skyni leyfum vér oss
aö birta hér á eftir ritstjórnar-
grein úr , ,Weekly Witness", sem
aö flestra dómi er taliö blaöa
Ógur- j merkast, sanngjarnast og bezt
gripi8 j stjórnaö þeirra, sem gefin eru út
í Canada.
Þaö er aö vísu sjaldgæft, aö
málefni íslands séu rædd í ame-
rískum blööum, en nú vill svo vel
til, aö ,,Witness“ hefir 4. þ. m.
einmitt tekiö bannlögin á íslandi
til íhugunar, og ummæli þess
merka blaðs ættu að vera nokk-
með'
að
mtnna
Er
a því. hve geiglaust skipshafnarmenn Urn veginn ótvíræður vottur þess,
hvernig víöáýnir og óvilhallir
frömuöir þéirrar menningar-þjóö-
ar er hér býr, líta á bannlög ís-
iands.
að hann | hafi gætt skyldu sinnar.
niælt, að hver hafi staðið á sínum
stað, bíðandi dauðans með dæma-
fárri hugprýði.
Og öldungis áreiðanlegt er það,
að í hópi mannanna, sem fórust
þarna, hafa verið sannkallaðar
hetjur, sem kunnu að deyja eins
og góðum drengjum sæmdi. Næsta
líklegt er það og, að þeir hafi
fengið talað hug i þá, er kann að
hafa brostið kjark, og haft fyrir
þeim hraustlegar fortölur, eins og
þær, er Njáll hafði fyrir fólki sínu
í brennunni forðum. Mætti ætla.
er í vatn. Það lætur eftir 9ig báru- siiicar fortölur hafi gefið mörg-
hringi eins og steinninn. Hring- um manni Þr°tt til að leggjast í
hina köldu sæng Ægis með beig-
lausu hjarta og brosi á vörum, við
hljóm lúðrasveitarinnar, er skip-
reikamenn heyrðu síðast þeyta
sönglagið: “Nearer, my God to
ÍThee” fHærra, minn girð- til þínj,
um leið og flakið var að hverfa í
hafið.
og
irnir smá-víkka og lækka. Loks
hverfa þeir eins og skipið mikla.
Hafið verður slétt og rótt eins og
áður, rennislétt eins og spegill, en
öflugt og djúpt eins og .almætti
gtiðs
Ef til vill hefir menningarofsi
m
manna aldrei komist á hærra stig,
Greinin í ,,Witness“ er á þessa
leiö:
„Noröurlandabúar hafa jafnan
verið leiötogar heimsmenningar-
innar, frá því að þeir fyrst lögöu
niður siðu villumanna, og fóru aö
taka þátt í framsóknarbaráttu
þjóöanna; á undan öörum þjóö-
um urðu þeir, hvort sem þetr
lögöu heldur ótrauöir á ókunn höf
í landaleitir, eða lögðu undir sig
lönd.eins oghinir sigursælu Notð-
menn geröu, þeir er.drýgstan þátt
hafa átt í því aö efla þingbundiö
stjórnarfar í vesturhluta Evrópu.
Það veröum vér og að játa, aö nú
á votum dögum er stjórnarskip-
unar fyrirkomulag hvergi fremra
heldur en á Noröurlöndum, og
löggjöf hvergi uíösýnni, né hag-
kvæmari, en þar, bæði í búnaöar-
málum og félagsmálum. Finn-
land varö fyrst landa í Evrópu til
að veita konum jafnrétti viö karl-
menn. Norðmenn og Svíar hafa
samiö vínsclulög, sem taka öör-
um slíkum lögurn langt fram, og
látiö framfylgja þeim meö meiri
röggsemi líklegast, en nokkur
önnur þjóð í Evrópu ogAmeríku.
I Noregi getur hvert sveitarfé-
lag kosiö um, hvort þaö vill held-
ur hlíta vínsöluleyfa-fyrirkomu-
laginu, Gothenburg-fyrirkomu-
laginu eöa algeru áfengisbanni.
Víöast hvar hefir kjöriö falliö svo,
aö annaöhvort hiö síöarnefnda
hefir veriö valiö. Þjóöeign á
verzlunar-varningi hehr ekki
hepnast vel en áfengisbann hefir
aftur á móti þrifist ágætlega, því
aö í þvílandi hefir ekki veriö hægt
að kaupa áfengi, þar sem þjóöin
hefir samþykt áfengisbann.
Innan síöastliöinna tveggja ára
var áfengisbann boriö undir al
mennings-atkvæöi í Svíþjóð, og
fór sú atkvæöagreiösla þannig,
aö níutíu af hverjum hundraö
greiddu atkvæöi meö því, og var
atkvæöagreiöslan þó mjög al-
menn. í mörgum þorpum var
ekkert einasta atkvæöi greittgegn
banninu..
Hér f landi eru vínbannssvæöin
óöum aö stækka. en mörg héruö,
sem þaö hafa samþykt mættu taka
Norðurlandabúa sértil fyrirmynd-
ar, aö því er það snertir aö láta
framfylgja vínbannslögunum.
Þá er oss ánægja aö geta þess,
að Islendingar eru í tölu þeirra
þjóöa, er viturleik sýna í bind-
indismálinu. Fyrir þrem árum
samþyktu þeir, eftir nákvæma í-
hugun, sem spáir staöfestu, lög
er banna aöflutning áfengis til
landsins eftir 1. Jan. þ. á. og
sölu alls áfengis í landinu eftir
1. Jan. 1915. Enginn skyldi
ímynda sér, aö slík löggjöf hlyti
ekki að mæta rnótspyrnu. Verzl-
unarsamböndin eru þar rétt eins
og þau eru hér. Vér hljótum því
aö ganga að því sem vísu, aö vín-
salar erlendis, þeir er Islendingar
hafa áöur átt skifti viö, muni taka
til að nudda viö kjósendur meö
sama röksemda-ruglinu, eins og
þeir hafa beitt við bindindismenn
hér í landi, og þeir eru orönir
vanir aö heyra. Vér megum bú-
ast við.aö þeir smáni þá og spotti
og telji pá skrumara og skýja-
glópa, öldungis eins og þeir hafa
látið viö bindindismenn í Banda-
ríkjum og Canada.
En ef vér höfum getiö oss rétt
til um eðlisfar íslendinga, þáhefir
oss sýnst sem þeim mundi ekki
auösnúiö meö ósvífni sérplægnra
manna frá þeirri braut, sem þeir
telja skynsamlegt aö ganga. Meö
ráönum huga hafa íslendingar
stigiö þetta spor, aö samþykkja
bannlögin, og þeir eru ekki lík-
legir til að hopa þar aftur á bak.
Þeir hafa gengiö af orminum
dauöum eins og forfaöir þeirra
Siguröur Fáfnisbani, og þeir
munu ekki af meöaumkvun viö
drekann fara aö reyna aö lífga
lann viö aftur. Þeir munu hins-
vegar mjög brátt sannfærast um,
aö þeir hafa hlotiö hiö mesta
happ í drápi Fáfnis. “
gleyma því, aö margir þeirra eru
börn þess tíðaranda, sem þá 61,
ogmesturéöiá íslandi áður en
bindindLaldan reis þarog áfyrstu
árum hennar.
Nú er aftur á móti svo komið,
aö allur þorri íslenzkra æsku-
manna mun bindindismálinu
fylgjandi. Hann hlýtur því að
geta sér aö góöu áfengisbann.
Um þá kynslóö sem elst upp
þarf banniö ekki aö ugga. Hún
hlýtur að una barminu vel, af því
hún hefir engin kynni haft af vín-
inu, og veröur engin efti.sjá að
því.
Kyrrahafsströndin.
og framtíSarhorfwf Isletidinga
þar.
Eftir Arnór Arnason.
N0RTHERN aOWN BANK
' AÐALSKREFSTOFA í WTNNIPEG
HitftlðMúll (löggiltur) . . . $8,000,000
Hitfuðstóll (grerddur) . . . $2,200,000
STJÓRNENDUR:
FormaBur................Sir D. H. McMillan, K. C. M. G.
Vara-formaður ------- Capt. Wm. Roóinsoa
Jas, H. Ashdown H. T. Champion Frederick Nation
Hon.D.C- Cameron W, C. Leistikow Hon. R. P. Roblin
Allskonar oankastðrf afgreidd.—Vér byrjum reikninga við eiustaklinga
eða félög og sanngjarnir skilmálar veittir.—Avísanir seldar til hvaðastaðar
sem er á fslandi. —Sérstakur gaumur gefinn sparisjóðs innlögum, sem hægt
er að byrja með einum dollar. Reutur lagðar við á hverjum 6 raánuðum.
T. E. THORSTEINSON, Ráösmaður.
jCorner William Ave. og Nena St. Winnipeg. Man.
Þegar eg 1 Septembermánuöi á
síöastliönu ári tók mér ferð á
hendur vestur til Vancouver B. C.
og til Seattle, Wash., haföi eg á-
sett mér aö senda Lögbergi nokkr-
ar línur þaðan aö vestan, um lifið
og ástandið á strönainnt, eins og
það kom mér fyrir sjónir. En
nú við augum og benda manni ó-
sjálfrátt á æðri kraft, sem knýr
mennina upp og áfram inn á braut
frelsis og framfara. Allviðast eru
fjöllin þakin eikarskógi, frá rlót-
um þeirra til efstu tinda, og gerir
þetta þau enn fegri ásýndum, eink
um á sumrin, ]>egar alt er skrúð-
grænt og veður er gott.
Hinar stórkostlegu gjár og
! feikimiklu dalverpi taka við hvert
| af öðru þegar eimlestin er komin
inn og upp í fjallendið sjálft. Á
háfjöllum uppi fer lestin viða í
gegn um jarðgöng, og eru sum
þeirra um tvær enskar mílur aðl
lengd. Ekki allóvíða liggur braut-
in framan í snarbröttum fjallgörð-
um; þar sem hin hrikalegu f jöll
gnæfa við himin annars vegar, en
hyldýpisgjárnar og gilinu ægileg
hins vegar.
Þegar lengra dregur inn fjöllin,
fer járnbrautarlestin að hægja á
sér, unz komið er að undirlendi
nokkru og hæsti fjallklasinn er á
enda. Þaðan sést glögt til annara
fjalla 1 vestri,' sem kend eru við
borgina Vancouver. Undirlendi
þetta er yfir 2,000 fet yfir sjávar
ýmisra ástæðna vegna hefir þessi
fyrirætlan mín dregist til þessa, og mah °g er landslag þar fagurt og
væri ef til vill réttast, úr því sem
koniið er, að þessi frásögn mín
birtist hvergi á prenti. Fyrst og
fremst af þeim ástæðum, að hún
er ótímabær og verður því öll i
frítt. Fiskisæl stöðuvötn annars
vegar, en smádalir, fossar og ár
hins vegar. Þangað sækja margir
ferðamenn sér til skemtunar að
sumarlagintt; en fáir eiga þar að-
molum. Og þó einkum vegna þess, sctur. Fjallaloftið heilnæma er
að eg liefi aldrei áður stungið nið-! l)ar * fullum trueli, og öll náttúran
ur penna í fréttaskvni til nokkurs
blaðs; er með öllu óhæfur til að
rita fréttagrein svo nokkur mynd
sé á að bjóða íslenzkum almenn-
ingi til lesturs. Og annað en það,
setn er vel ritað, göfgandi, fræð-
andi og skemtatidi, ætti /aldrei að
mínu áliti að sjást í opinberum
blöðum eða timaritum. Því illa
ritaðar og staglsamar greinar sóma
sér afarilla í heiðvirðum íslenzkum
blöðum og varpa miklum skugga á
tungu vora og þjóðerni.
Vér vildum óska að spá ,,Wit-
ness“ rættist, og gerum oss mikl-
ar vonir um það. Sem betur fer
eru menn bæði á íslandi og í öðr-
um löndum að sannfærast betur
og bétur um það, að áhrif vín-
nautnarinnar séu skaðleg, og að
>ví fé sé illa varið, sem til ölkaupa
er eytt. Nú orðið þykja það hin
beztu meðmæli með hverjum
manni, að hann sé í bindindi; svo
mikið hefir hugsunarhátturinn
lagast meðal þjóðar vorrar á síð-
ustu tuttugu til þrjátíu árutn, og
það er Goodtemplara starfseminni
því nær eingöngu að þakka.
En þó að hugsunarhátturinn
hafi lagast svo sem þegar hefir
verið tekið fram, þá eru margir
atkvæðamikíir menn, sem gegn
banninu hafa snúist. Þeir eiga
ef til vill sumir hverjir eitthvað
af því sem ,,Witness“ beinir að
þeim, en hins vegar má ekki
öllutn íslendingum, sem fluzt
hafa vestur um haf frá íslandi, og
tekið hafa sér bólfestu á við og
dreif í bygðum og óbygðum þessa
mikla meginlands, er vel ljóst um
það, hvernig landslagi er háttað
víðast hvar í Vesturheimi. Það er
þvi engin nýjung eða fróðleikur i
því að skýra löndum mínum frá
landslaginu, pmæfilegu sléttunhm
þöktum skógarbeltum og skógar-
runnum hér og hvar. Tilbreyt-
ingarlítið útsýni og þreytandi í
hvaða átt er vér rennum augunum
alla leið frá Atlanzhafsströnd að
austan og vestur að hinum svoköll-
uðu Klettafjöllum.
Kyrrahafsstrandar járnfjEautin
canadiska er öllum Vestur-íslend-
ingum vel kunn. því allir höfum
vér ferðast með lestum hennar
lengri eða skemmri leið, þótt til-
tölulega fáir hafi, enn sem komið
er, ferðast með henni í gegnum
fjöllin, alla leið frá hafi til hafs.
Með þessari alkunnu járnbraut
lagði eg af stað frá Brandon til
Vancouver 1 Septembermán. eins
og áður er tekið fram. Ekkert bar
til tíðinda á leiðinni yfir slétturnar
vestur undir fjöllin og þótti sum-
um förunautum mínum fremur
dauft í bragði að sjá ekkert nema
sömu sléttuna, sem aldrei virtist
ætla að taka enda. Einikum voru
það Skotlendingar, sem kvörtuðu
yfir tilbreytingarlausu landslagi og
sungu þeir í ákafa sér til dægra-
styttingar ýms föðurlandskvæði
um náttúrufegurð Skotlands, hæð-
irnar og dalina þar o. s. frv., og
hættu ekki söngnum fyr en sást til
fjallanna. Skotlendingar eru yfir
höfuð ekki miklir söngmenn, og ef
dæma ætti söng hæfileika skozku
þjóðarinnar eftir. þessum mönnum
þá er ekki mögulegt með nokkurri
sanngirni að dást að þeirri list
þeirra. En að hinu mátti og átti
að dást hjá þessum Skotlending-
um: hversu einlasglega þeir auð-
sjáanlega elskuðu ættjörðu sína og
báru hana fyrir brjóstinu. Og af
þessari ástæðu minnist eg þeirra
hér, þótt það komi ekki beinlínis
við frásögn minni um ferðina
vestur að hafi.
Þegar dregur að Klettafjalla-
beltinu breytist útsýni afarmikið
og skyndilega; hin hrikalegu, en
þó um leið tignarlegu fjöll blasa
brosir á móti manni, og í brosi
hennar lýsir sér bæði fjör og æska,
líf og yndi, fegurð og tilfinning.
Ekkert vantar á fullkomna fegurð
í Klettafjöllunum, nema blómlegar
sveitir og silfurtærar silungsár,
eins og t. d. á fósturjörðu' okkar
íslendinga, þar setn sjálf náttúru-
fegurðin á heitna og
“þar sem hreysti, dygð og dáð
drotnaði fyr á árum.”
Margir hafa furðað sig á þvi,
hversu sjaldgæft það er að járn-
brautarlestum hlekkist á í fjöllun-
um, hversu sjaldan heyrist um slys
þaðan, jafnhættulegt og það er í
sjálfu sér að ferðast með’ brautum
þessum yfir fjöllin. Og með tilliti
fjöllunum þar, og sumir af félög-
um mínum eru fæddir uppi á fjalla
tindum á Svisslandi. Þetta vissu
Ameríkumenn undur vel og 'þess-
vegna hafa þeir lagt svo mikið
kapp á að fá okkur hingað vestur,
til að vernda eignir sínar og þá um
leið líf manna, að svo miklu leyti,
sem í okkar valdi stendur, og
mögulegt er. Þetta er ástæðan
fyrir því, að slys vilja hér næstuin
aldrei til. — Ekki vantar Amertku
menn hyggindin, og auðinn hafa
þeir nógan og á reiðum höndum
til allra framkvæmda.”
Við Vancouver-fjöílin breytist
loftslag til muna, einkum þegar
dregur nær hafinu. Fjöllin lækka
smámsaman, en liæðir og smádalir
bera fyrir augun, alla leið til sjáv-
ar. Á þessu svæði er oft mjög
mikil þoka og dimmviðri. Eænda-
býli eru þar hér og hvar. Rækta
bændur þar töluvert af eplum og
öðrum ávöxtum; en kvikfjárrækt
er enn skamt á veg komin hjá þeim
enda að eins fárra ára búskapar-
reynsla að baki þeirra. En eflaust
eiga bændur þar allgóða framtíð
fyrir höndum. Mér er ekki kunn-
ugt um það, hvort nokkrir íslend-
ingar eru þar búsettir; en eg hygg,
að þar sé enginn.
Borgin Vancouver er fremur
víðáttumi'kil eftir mannfjölda; mun
vera um 6 mílur á lengd meðfram
hdfninni, en töluvert mjórri. íbúa-
tala borgarinnar er nú 130,000
maiins. Höfn er þar trygg og inn-
sigling bærileg. Um 12 málna lang-
ur fjörður skerst þar inn í megtn-
landið og Hggur sjálf borgin að
sunnanverð við fjörðinn. Vegna
þess að Vancouver er umkringd
hæðum og fjöllum á þrjá vegu, er
víðsýnið þar mikið og fagurt. Frá
náttúrunnar hendi er öllu dásam-
lega fyrir komið með allri strönd-
inni.
A siðasta áratugi hefir þtorp
n:vndast norðanverðú fjarðarins og
nefnist North Voncouver. Það
hefir sérstaka bæjarstjórn og full-
tiúa. Þar er uppgangur mikill, og
land í uppsprengdu verði fram úr
til hinna hryllilegu og sívaxandi1 c’Iu hófi. Samgöngur milli bæj-
járnbrautarslysa í Bandaríkjunum,' arna eru mjög greiðar, því tvö
þá er það mjög eðlilegt að fólk 1 ferjuskip eru altaf á ferðinni frá
furði sig á þessu. Á leiðinni yfir n.'Tgni til kvölds þvert yfir fjörð-
fjöllin, átti eg tal við Svisslending. | inn, sem er um tvær mílur á
Hann er gæzlumaður 1 fjöllunum, breidd. Ganga skip þessi á 15 mán-
og skýrði hann mér frá því, að slys útna fresti og flytja bæði fólk og
ættu sér þar örsjaldan stað. Hon- j varning.
fórust orð 'hér um bil á þessa leið:
Eg er fæddur og uppalinn á
Við sjálfa borgina Vancouver
ej' lítið að athuga. Hún er snotur
Svisslandi, en starfa nú hér á fjöll- , mjög það sem hún nær og áþekk
unutn i þarfir Kyrrahafsjárnbraut ýmsum öðrum borgurn i Canada,
arfélagsins, ásamt öðrum 24 lönd- að því er götur og byggingar snert-
um mínum. Hlutverk okkar er að- ir. En þegar dregur að útjöðrum
allega og eingöngu innifalið í því, borgarinnar, eru hús smá og strjál
að annast um að brautin sé hvergi bygð. Þar er litið, sem hrífur feg-
úf lagi gengin, áður en lestirnar urðar tilfinningu manna, því mörg
koma brunandi yfir fjöllin. Oft eru hús þar með ljótu smiði og
kemur það fyrir, að skriður hafa1 ekki sem allra praktiskust. Af
fallið yfir teinana og skilið eftir þeirri ástæðu, að íbúðarhús eru
stór björg og hauga af sandi og þar af skornum skamti, fremur lé-
leðju á löngum svæðum, einmitt leg, en leiga afar há„ er það, að
þar sem mest er hættan fyrir lest- margir búa hingað og þangað í
irnar að komast í gegnum. Myndi tjöldum, og kemur pað í fljótu
slíkt valda eignatjóni miklu og bragði einkennilega fyrir sjónir.
manndauða, ef ekki væri viðhaft
nákvæmt eftirlit og varúð , bæði
að nóttu og degi. Svisslendingar
hafa fengið meiri reynslu og æf-
ingu i þessu efni, en flestar aðrar
þjóðir hnattarins; og okkur er
starfinn bæði ljúfur og léttur. Alla
æfi okkar höfum við alið manninn
á fjöllum uppi og kunnum þar
bezt við okkur, þvi á ættjörð okk-
Eg átti tal við nokkra tjaldbúa, og
mér til mikillar undrunar létu þeir
vel yfir þessum híbýlum, sínum og
kváðu þau vera fullheit á öllurm
ársins tímum.
Verksmiðjur eru fáar og smáar
1 Vancouver og geta því ekki veitt
atvinnu nema örfáum mönnum í
samanburði við allan verkalýðinn
þar. En sökum hinnar feikna
ar vorum við einnig varðmenn ájmiklu timburtekju í fjöllunum um-
=:"■ >