Lögberg - 09.05.1912, Blaðsíða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN
9. MAÍ 1912.
HERTEKINN.
“Ó, eg tók þig fyrir annan en þú varst. Þú
komst til að stela af mér, en ekki til að liðsinna tnér.
Þú komst mér fyrir sjónir eins og almennilegur mað-
ur og vel siðaður, en stelur svo kápunni mannsins
míns.”
“Frú mín góð,” svaraði eg, “eg bið þig innilega
að fella ekki dóm á mig fyr en þú veizt hvernig í öllu
liggur. Eg kemst ekki af án kápunnar, en ef þú vilt
vera svo væn að segja mér hver hann er, sem er svo
saell að eiga þig fyrir konu, þá skal eg sjá til þess að
hann fái yfirhöfnina aftur.”
“Maðurinn minn heitir herra Charles Meredith;
hann er á leiðinni til fangelsisins í Dartmoor i áríð-
andi erindagerðum fyrir stjórnina. Eg ætla að biðja
þig að fara þina leið og láta alt vera, sem honum
tilheyrir.”
“Mér leikur hugur á að eins einu af því, sem
honum tilheyrir.”
“Og þú hefir slegið eign þinni á það.”
“Nei,” svaraði eg, “það er i vagninum enn þá.”
Hún hló að þessu, dátt og frjálsmannlega eins
og enskum er títt, og tók svo til máls :
“Ef þú skilaðir aítur kápunni mannsins míns, i
staðinn fyrir að slá mér gullhamra—”
“Þetta er, þvi miður, kæra frú, ekki til að nefna.
Ef þú vilt leyfa mér að koma inn í vagninn til. þín,
þá skal eg segja þér hvernig á því stendur, að eg
þarf nauðsynlega á kápunni að halda.”
Guð einn veit, út 1 hvaða heimsku eg hefði
steypt mér, ef ekki hefði slegist annað fyrir. í þenn-
an mund' heyrðum við kallað langt í burtti; hesta-
væskillinn tók undir og svaraði með miklum köllum;
síðan sást í rigningunni og náttmyrkrmu hvar ljós
var borið, og færðist það nær óðfluga, og þótti mér
ráðlegra að hafa mig á kreik.
“Ut þykir mér, Madame, að þurfa að skilja við
þig,” mælti eg. “Þú mátt skila til tónda þins, að
hann meigi reiða sig á að fá aftur kápuna.” Þó að
asi væri á mér, þá leyfði eg mér að stanza við eitt
augnablik, til þess að k\æðja konuna og kyssa á hönd
hennar. Hún lét eins og henni sinnaðist út af því
tiltæki rainu og kipti að sér hendinni. Nú, með því
að ljósið var rétt komið að okkur og sveinninn
gerði sig lík’egan til að hindra för mína, þá fleygði
eg kápunni á öxlina og hvarf út í myrkrið.
Og nú tók eg mig til og sótti á heiðina, og ætl-
aði að sem lengst skyldi verða milli min og dýfliz-
unnar í sólarupprás. Eg hélt i móti veðrinu og
hljóp sem aftók, þar til eg valt um af þreytu. Eg
lá þá fyrir stundarkorn, þangað til mesta mæðin var
af mér, stökk svo á stað aftur, þangað til eg mátti
til að fleygja mér niður á ný. Eg var ungur og
harðger, hver vöðvi stæltur sem stál. og vanur vos-
inu á herferðum og í orustum. Þvi var það, að eg
var fær um að hakla þessari geysi-ferð í þrjá tíma
til, og alla þá stund fór eg eítir áttinni. Undir aft-
ureldinguna ætlaði eg svo á, að eg mundi vera rúma
þingmannaleið frá dýflizunni. í þann mund varð
fyrir mér litill hóll, og þar lagðist eg fyrir í bolla,
lyngivöxnum, og hugsaði mér að láta þar fvrir berast
til dagseturs. Eg var því alvanur að sofa úti á víða-
vangi, hvernig sem veður var; eg vafði að mér káp-
unni, hagræddi mér í lynginu og sofnaði fljótt.
En mér varð ekki vært 1 svefninum. Draumar
sóttu á mig alla vega sem erviðastir. Seinast dreymdi
mig, að eg sótti á brynjaða fylking riddara frá Ung-
verjalandi með 30 manna af minni sveit, rétt eins og
eg gerði í orustunni við Elchingen, og vann ekki á.
Eg stóð 1 ístöðunum og kallaði: “\,Tive l’Empereur”,
og hrökk upp við það, að þeir kölluðu 1 ákafa það
sama. Eg settist upp og nuddaði stýrurnar úr aug-
unum, og hugsaði að eg væri gengjnn af vitinu, því
að sama kallið heyrði eg aftur og aftur úr fimm þús-
und börkum. Eg gægðist út um lyngrunnann og sá
í morgunbirtunni þá sjón, sem kom mér óvænt og
illa.
Það var Dartmoor prísundin! Þama var hún
grá og geigvænleg, varla meir en steinsnar frá mér.
Ef eg hefði haldið áfram i myrkrinu litið eitt lenga,
Eg hafði dregið saman brauð af því, sem mér
var skamtað, áður en eg lagði upp, og hafði alla vasa
fulla af þvi. I kápuvasanum fann eg silfurpela full-
an af bezta koníakki, svo aö eg var óneyddur þann
daginn. Annars fann eg í kápuvösunum rauðan
silkiklút, tóbaksbauk gullbúinn og blátt bréf með
rauðu innsigli, til yfirmannsins yfir Dartmoor fang-
elsi. Gripina hugði eg mér að senda með kápunni, en
með bréfið var eg í nokkrum vafa. Fangelsisstjór-
inn hafði jafnan sýnt mér mestu kurteisi og mér
fanst það ekki samboðið mér, að halda bréfi fyrir
honum. Mér datt í hug, að leggja það á almanna-
íæri fyrir fangelsishliði, en hætti þó við það, vegna
þess. að það yrði þeim vísbending um farir minar,
þegar það fvndist. Þvi réð eg af, að bera það á mér
og sæta fvrsta færi sem gæfist, að koma því til hans,
og stakk því inn á mig, þar sem það var vel gevmt.
Það var heitt um daginn og þornuðu vel á mér
fötin. Um nóttina var eg vel til ferðar búinn, og eg
ætla að trúa ykkur íyrir því, að nú galt eg varhuga
við athugaleysinu og tók stefnuna eftir stjörnunum,
eins og hverjum húsara skylcli kent að gera. Það
var ætlan mm, að ná klæðnaði af einhverjum, sem eg
hitti fyrst fyrir mér, og halda til austurstrandarinnar
og fá fiskimann eða toll-smygla til að flytja mig yfir
sundið. Keisarinn hafði heitið góðum launum hverj-
um sem yrði til þess að ferja fanga yfir sundið, og
urðu margir fúsir til þess. Eg tók búninginn af höf-
uðfati mínu og hnepti vel að mér treyjunni, en a!t
um það var eg hræddur um að herklæðin mundu
koma upp um mig fyr eða síðar. Því ásetti eg mér
að sæta færi að fá mér dularbúning eins fljótt og
auðið væri. Með það hélt eg af stað í norðurátt og
gekk alla nóttina og skilaði vel áfram.
Þegar dagur rann sá eg á hægri hönd fljót, en
þorp á vinstri hlið og lagði þar revki upp úr stromp-
unum út yfir heiðina. Þangað var fýsilegt að halda,
því að mig langaði til að kvnnast' siðum hinna ensku,
sem eru næsta ólikir annara þjóða háttum. Til
dæmis að taka, þá sjóða þeir ekki ket, heldur éta það
hrátt, og þar kaupa menn konur sínar við verði. En
eg hefði þekst af höfuðbúningnum og yfirskegginu
og málfæri mínu, og þvi gerði eg ekki vart við mig,
heldur hélt leiðar minnar til norðurs og leit vel í
kringum mig, hvort eg sæi ekki leitarmenn. en varð
einskis var.
Um hádegisbil varð fyrir mér dalverpi; þar var
engin bygð nema einn kotbær, eða húskofi réttara
sagt, því að engin útihýs voru þar. Húsið var ekki
ósnoturt, með skornum dyrabröndum eins og á
sveitabæjum er titt og kálgarði fyrir framan; stór
hænsnaflokkur var þar á vappi og engin önnur hús-
dýr. Eg gekk ofan á jafnsléttu og lagðist niður í
hrisrunna og horfði heim að húsinu, því að mér leizt a'
það einmitt ákjósanlegur staður til þess að veita mér
það sem mig vanhagaði um. Nestið var eg búinn
með og orðinn sársvangur eftir gönguna; eg réð því
af, að gera stuttlega njósn um staðinn, ganga heim
siðan og skora á hann að gefast upp. Hænsnasteik
og eggjaköku gat eg þegið þar, og þegar eg hugsaði
til þess, þá kom vatnið fram í munninn á mér.
Þegar minst varði, þá kom maður út úr húsinu,
lágur vexti en hvatlegur, og annar eldri á eftir hon-
um og bar tvær stórar kylfur. Hinn tók við þeim
og fór að sveifla þeim upp og niður og í kringum sig
ákaflega hratt. Sá eldri stóð hjá á meðan og horfði
á grandgæfilega og virtist segja hinum fyrir hvernig
hann skyldi bera sig til. Eftir góða stund hætti
hann við kylfurnar og tók snæri og hljóp yfir það
milli handa sinna eins og stúlkubörn gera sér að leik,
en hinn horfði á með mikilli alvörugefni. Vitanlega
gat eg ekki gert mér 1 hugarlund hvað þeir kækir
höfðu að þýða, nema að þetta væri læknir með sjúkl-
ing er hefði þessa kynlegu tilburði sér til heilsubótar.
Þegar þetta hafði lengi gengið, fór sá eldri inn
og kom út aftur með stóra og þykka yfirhöfn og
færði hinn i og hnepti að honum gaumgæfilega
óð að honum.
Hann mælti ekki orð, heldur snaraðist úr yfir-
höfninni og setti sig rskrítnar stellingar, lagði annan
hnefann á bringuna, en hélt hinum út frá sér og
hafði augun á mér, glottandi. Hvað mig snerti, þá
vissi eg ekkert um, hvernig þetta fólk fer að berjast,
en eg er alt af reiðubúinn að halda upp mínum hlut,
á hestbaki eða fæti, vopnaður eða vopnlaus. Þið
skiljið, að hermaður getur ekki alla tíð kosið á þá
bardaga-aðferð, sem honum lætur bezt, og að ýlfra
verður sá, sem með úlfum er kominn. Eg stökk því
á hann með háu hrópi, og ætlaði að ná á honum taki
og slá undan honum fætuma um leið. En 1 sama
vetfangi sneru fæturnir á mér upp; eg sá álíka
marga glampa fyrir augunum eins og við Austerlitz
og hnakkinn á mér skall í stein, þegar eg kom niður.
Þegar eg raknaði við, lá eg á böru-fleti inni í
húsi. Eg hafði suðu fyrir eyrunum og mikið
klukknahljóð ,og þegar eg þreifaði framan í mig
fann eg bólgu-hnúð, hnefastóran yfir öðru auganu.
Sterkan þef lagði fyrir vitin á mér og varð eg þess
var, að þeir höfðu lagt bréf yfir bólguna og helt yfir
það ediki. I öðrum enda stofunnar sat þessi dverg-
vaxni berserkur með beran fótinn, en hinn maðurinn
bograði yfir honum og nuddaði hnéð upp úr smyrsl-
um. Hann sýndist vera í versta skapi og lét dæluna
ganga með ónotum og jagi, en liinn hlustaði á með
rýlusvip.
“Aldrei hefi eg vitað annað eins á minni lifs-
fæddri ævi,” heyrði eg hann segja. “Að æfa sig í
beilan mánuð, og allan veg og vanda af þvi hefi eg,
vera orðinn sprækur eins og laxinn, hafa fírugasta
mann til að fljúgast á við, og svo anarðu út í rysk-
ingar við útlending tveim dögum áður en á hólminn
kemur.”
“Hana, hana, haltu þér saman,” svaraði hinn.
“Þú kant vel til undirbúnings áfloga, Jim, en þú
værir skárri, ef þú jagaðist minna.”
“Eg held það sé ástæða til að jagast,” svaraði
sá aldraði. “Ef hnéð verður ekki batnað fyrir næsta
miðvikudag, þá halda þeir að þú hafir tekið mútu
til að meiða þig, og þá máttu bíða eftir því, að þeir
verði þín megin i veðmálunum eftir það.”
“Mútu til að meiða mig,” sagði hann og beit á
jaxlinn. “Eg hefi unnið 1 19 orrahríðum, og það hefir
ekki komið fyrir enn þá, að nokkur hafi þorað að
segja orðið “mútur” í mín eyru. Hvernig i f........
átti eg að fara að, þegar mannfanturinn vildi taka
af mér fötin sem eg stóð í?”
“O sussu, maður; þú vissir af fangapauranum
og snáðum hans ekki lengra á burtu en bæjarleið.
Þú máttir eins vel siga þeim á hann þá eins og eftir
Fötin máttirðu vita að þú mundir fá aftur.”
“Ja. heyr á endemi,” kvað Berserkurinn. “Það
kemur ekki oft að, að eg brjóti undirbúnings-regl-
urnar, en ef það er heimtað af mér, að eg láti fötin
utan af mér í hendur Fransmanni, sem ekki getur
komið hnúamarki á volga smérsköku, þá er það meira
en eg á hægt með að renna niður.”
“Hvað er að heyra til þin, maður! hvers virði
eru fatagarmarnir? Veiztu það, að Rufton lávarður
hefir veðjað að þú hafir vinninginn og lagt við
5,000 pund? Þegar þú stiklar yfir böndin á mið-
vikudaginn, þá verður ekki minna en 50 þús. pund
þín megin. Það væri dálaglegt að sýna sig þá með
bólgið hné, og enga afsökun nema Fransmann.”
“Mér datt aldrei í hug, að hann mundi sparka,”
mælti stutta kempan.
“Þú hefir vist átt von á, að hann mundi -beita
hnefunum eftir Broughton’s reglum. Kjáni máttu
vera að vita ekki, að þeir kunna ekki að berjast
Frakklandi.”
Þá settist eg upp á fletinu og mælti:
“Mér skilst að vísu ekki alt, sem þið segið, góðu
| drengir, en það, sem þið sögðuð seinast, var heimsku-
legt. Við kunnum það til bardaga á Frakklandi, að

VEGGJA GIPS.
Hið bezta kostar yður ekki
meir en það lélega eða
svikna.
tíiðjið kaupmann yðar um
,,Empire“ merkið viðar,
Cement veggja og finish
plaster — sem er bezta
veggja gips sem til er.
Eigum vér að segja yð-
ur nokkuð um ,,Empire“
Plaster Board— sem eldur
vinnur ekki á.
Einungis búið til hjá
Mumtoba Gypsum Co Ltc/.
hVmoippg. Manitoba
SKBtFlí) RFTIR BÆKLINGI VORUM YÐ
—UR MÚN ÞYKJA HANN ÞF.S,'' VERÐUR.
/JKiiZHh ■ éVfé\ VéV-7é\ 17
Þetta fanst mér enn þá undarlegra en alt hitt. því að j ™fu,ni V,Sltera* hverja hofuðborg t Evropu, og
þaö var bezta veður úti, sólskin og hiti. Sá eldri! “um komum v.íI tt!I Londön. En v,ð berjumst a
gekk nú inn, en hinn var ekki búinn, heldur tók hann hermalina v.su, ga.ð að en ekkt etns og gotustrakar
til fótanna og stökk á stað. einmitt , áttina til mín. ! renn^tem.. Þu slærð m.g . hofuð.ð, Eg sparka
ua*.- „1 1 u u , 1 hneð a tær. Slikt er barna leikur. Faðu mer
Mer þotti ekkert að þessu og hugsaði mer að taka 1 „ f, ,, .,,, , . .. , , , , ,
,, *■ , • • ___ , , , - 1 -x , sverð og tak þer sjalfur vopn . hond, og þa skal eg
klæði hins smavaxna og halda mina leið td næsta , , , , . ... r „ , . &
'syna þer, hvermg við íorum að berjast hinum meg-
in við sundið.”
eins og
þá hefði eg bókstaflega rekið mig á hana. Eg var
svo hremdur, að eg gat ekki í svipinn gert mér grein j þorps og kaupa þar nesti handa mér. Hænsnasteikin
fyrir, hvernig á þessu stóð. En eftir litla stund var að vísu freistandi, en þeir voru tveir fyrir í hús-
skildi eg hvað til kom, og þá lamdi eg hnefunum í inu og því leizt mér hyggilegra. að sneiöa hjá því, úr
höfuðið á mér af gremju og örvænting. Vindurinn þvi að eg var vopnlaus.
hafði snúfð sér um 'nóttina, frá norðri til suðurs; en j Eg sá, þegar maðurinn kom nær, að hajm var
eg hélt alt af í veðrið og hafði þvi hlaupið 20 rastir í hnellinn þó lágur væri, þvi að stuttur var hann, svo
frá dýflizunni og 20 rastir aftur i hina áttina. Eg að eg var í efa um ,hvort eg gæti notað íötin hans. , „
hugsaði til hlaupanna um nóttina með byltunum og ! Hann kom á harða-hlaupi, kófsveittur i framan, og an J 'Jer '1 ial ‘ asta ne ann 1 rlsto ■
öllum skrokkskjóðunum og ólmandanum að hafa mig j stanzaði eins og steini lostinn, þegar eg spratt upp
sem lengst á burt frá fangelsinu, og að endirinn á ; og hljóp i veg fyrir hann.
öl’u skvldi verða þessi! Mér fanst það svo kýmilegt. “Hver þremillinn hóar i Hólakoti?” mælti hann.. , . ,
þegar eg hugsaði út í það. að gremja mín snerist alt \ “Hvaða figúra ert þú, laxi? Ertu úr loddara hópi, [ raS inu minu* s 0 ann me ægr!> en la_ 1 vinstfI
í einu i blátur. Eg velti mér i lynginu og hló mig j eða hvað?” I1’1 vafnar’ ^ hann um ems ™Usk^mn', ^er
alveg máttlausan. Siðan lagðist eg út af. sveipaði j Þetta voru hans óbrevtt orð; eg man þau enn. ! var e 1 llm^au, ^ Un.f,i;S)./,r, ”Cr
tim mig kápunni og íhugaði hvað eg skyldi taka til þótt eg skildi litið i þeim.
bra.gðs. I “Eg ætla að biðja þig að afsaka mrg, sir,” svar-
Það er eitt af því sem eg hefi lært um mina aði eg: “en það stendur svo illa á fyrir mér, að eg
styrjaldarævi, að kalla ekkert óhapp.sem að hendi j verð að biðja þig að fá mér fötin, sem þú ert i.”
ber, fyr en séð er fyrir endann á hvemig ráðið verði "Fá þér hvað?” át hann upp eftlr mér.
“Fötin utan af þér.”
“Ja, ef að tarna er ekki á við hana-slag! Til
hvers á eg að fá þér fötin af mér?”
“Af því að eg þarf á þeim að hal^a.”
“Og ef eg ekki vil ?”
Dugi mér danskurinn,” sagði eg, “þá er ekki
Þeir gláptu báðir á mig lengi og vel
siður er enskra. Ix>ks segir sá eldri;
“Nú, eg er feginn, að þú raknaðir við aftur,
monsjer. Það var ekki mikið lif með þér, þegar við
bárum þig heim. Það var engin von til að hauskúp-
“Hann er röskleika maður, það skal eg bera
honum, og óð á mig eins og orustu-hani,” mælti hinn
og nuddaði hnéð á sér. “Eg kom á hann garnla
fram úr þvi. Hér sá eg fljótt, að þetta slys, sem
hafði hent mig um nóttina, kom mér eins vel eins cg
snildarlega úthugsað kænskubragð. Vitanlega mundi
leitin hafin frá þeim stað, sem eg hafði hitt vagninn,
og eg sá frá felHstaðnum, að margir menn fóru frá
fangelsinu, einmitt 1 áttina þangað. Engan þeirra
grunaði, að eg hefði haldið til baka þaðan og að eg um' anna* aS gera> en a$ færa Þ’g ur Þeim
lá í ró og makjndum í lyng-dældinni minni skamt frá' Hann stóð með hendurnar í vösunum og horfði
þeim. Fangarnir höfðu vitaskuld fengið að vita um a mig' °S glotti, þegar hann heyrði mig segja þetta,
flótta minn þegar um morguninn; þeir voru svo °S mælti:
kátir yfir því að fagnaðar-ópin bárust frá þeim allan 1 “Svo þú ætlar þér ekki annað en það, fuglinn
daginn út yfir heiðarnar og hrestist eg og gladdist í
huganum, að heyra þann vott um góðvilja og góðan
minn. Þú ert kúnstugur náungi, þú berð það utan
á þér. En 1 þetta sinn leiztu skakt á eymamarkið,
félagsskap. Hóllinn, sem eg 1 á á, blasti við úr ( skal eg láta þig vita. Eg veit hver þú ert; þú ert
gluggaholum fangelsisins; en ekki grunaði þá, að eg! franskur flóttamaður úr prísundinni niður frá, það
væri þar falinn. Eg sá þá allan daginn frá hólnum j sér hver porrinn. En þú veizt ekki hver eg er, ann-
minum ganga fram og aftur í fángelsisgarðinum j ars reyndirðu víst ekki þessar kúnstir. Eg skal segja
eða hópa sig í smáflokka og skrafa um flótta minn [ þér það, maður; eg er berserkurinn frá Bristol,
með áköfum handaburði. Eg sá og þegar á leið j þrettán fjórðunga kappi þessa lands, og héraa bý eg
morguninn, hvar fangaverðir leiddu Beauriiont út úr - mig undir bardagana i húsinu því ama.”
fangelsisgarðinum, með reifað höfuð og svo las- j Hann glápti á mig, rétt eins og hann byggist við,
burða, að þeir urðu að ganga undir honum. Eg segi , að eg félli flatur við þessi tíðindi; en eg brosti að því,
það satt. að eg varð feginn, að komast að því að eg
hafði ekki drepið hann, og því sömuleiðis, að félagar
okkar gerðu að honum óp, og vissi eg þá, að þeir
hefðu getið sér rétt til um þá atburði, sem orðið
höfðu um nóttina. Þeir þektu mig allir svo, að þeir
ætluðu mér ekki að hafa skilist svona við hann að
raunalausu.
Allan þann dag lá eg í lyngrunnunum og hlýddi
til klukkunnar slá stundimar, og varð mér langur
dagurinn.
sneri upp á skeggið, virti hann fyrir mér frá hvirfli
til ilja og svaraði:
“Eg trúi þvi vel, að þú sért vaskur maður, sir,
en eg er Etienne Gerard, ofursti húsaranna, sem
kendir eru við Conflans, og þar af máttu skilja, að
þér er hentugast að láta klæðin af hendi án frekari
mótmæla.”
“Heyrðu til, monsjer, hættu þessu!” mælti hann.
“Þetta hefir þann enda, að þú færð kúluna kembda.”
“Fötin, sir, orðalaust, undir eins!” mælti eg og
fyrirfram, að þú mundir fá kúluna kembda.
“Jæja, þú hefir eitthvað að stæra þig af um
ævina héreftir, að hafa lent í höndum berserksins
frá Bristol,” sagði sá eldri og leit til mín svo sem
eins og til að samfagna mér yfir því happi. “Þú
hefir þar að auki hitt vel á hann, albúinn til hólm-
göngu, og það af Jim Hunter i þokkabót.”
“Eg hefi orðið fyrir stærri skakkaföllum um
dagana,” mæltj eg og spretti frá mér treyjunni og
sýndi þeim kúluförin, því næst öklann og farið eftir
borjárnið i augnakróknum.
“Sá er enginn viðvaningur,” sagði berserkurinn.
“Miklir dýrðarvöðvar eru það sem maðurinn
hefir,” mælti hinn. “Sá væri efni í tveggja vætta
mann. Með missiris æfingu undir minni umsjón,
skyldi hann verða hreinasta fyrirtak. Það er aumt,
að hann skuli verða að fara aftur í fangelsið.”
Mér fanst ekki til um það, sem hann sagði sein-
ast. Eg hnepti að mér treyjunni og stóð upp og
mælti:
“Eg ætla nú að kveðja ykkur og halda mína
leið.”
“Þvi er nú miður, monsjer, að það getur ekki
látið sig gera,” segir sá eldri. “Það er aumt eins og
eg sagði, að senda annan eins mann og þig á slíkan
stað, en skildingar eru skildingar og 20 pund liggja
til höfuðs þér. Þeir komu hér í morgun að leita, og
eg býst við þeim aftur seinna í dag.”
“Eg trúi því ekki, að þið ætlið að segja til mín.”
sagði eg. “Eg skal senda ykkur tvisvar tuttugu pund
sama daginn og eg stíg fæti á land á Frakklandi. Eg
legg þar við æruorð og drengskap minn.”
Þeir svöruðu ekki, heldur hristu þegjandi höf-
uðið. Eg talaði til þeirra rrtörgum fögrum orðum,
studdi mál mitt með beztu rökum, talaði um gestrisni
Englendnga og hraustra manna laxbræðralag, en
ekki tjáði það; eg mátti eins vel ávarpa kylfurnar i
horninu eins og þá þursa.”
“ ‘Business’ er ‘business’,” sagði sá gamli. “Þar
að auki, hvernig á eg að fylgja Berserknum til hólms
á miðvikudaginn, ef fangapaurinn hremmir hann
fyrir að hjálpa herteknum manni til að strjúka? Eg
verð að svara fyrir Berserkinn, og eg vil í enga tvi-
iýnu leggja.”
Þetta varð þá endirinn á öllu minu braski og
fyrirhöfn. Það átti að höndla mig eins og sauð-
skepnu, sem stekkur út yfir réttarvegg. Þeir þektu
mig ekki vel, sem ímynduðu sér, að eg mundi taka
slíku rólega. Eg vissi nú viðkvæman stað á þessum
tveimur mönnum, og eg sýndi það þá, eins og svo oft
áður, að Etienne Gerard er aldrei eins óttalegur eins
og þá, þegar öll sund sýndust lokuð fyrir honum.
Eg tók viöbragð, greip upp eina kylfuna, reiddi hana
að berserknum og mælti:
“Eg skal þá sjá um það, að þú verðir ekki á
hólminn fær á miðvikudaginn.”
Náunginn vildi standa á fætur og ráðast á mig,
en hinn hljóp á hann og hélt honum í sætinu og
grenjaði upp yfir sig:
“Kyr! vertu kyr Bersi! Þú skalt engin brek
hafa meðan eg er hjá. Burt með þig, franzari. Viö
skulum hjálpa þér til að komast undan. Flýttu þér,
flýttu þér út áður en hann verður laus.”
Eg lét ekki segja mér það oftar, heldur stökk
út. En þegar eg kom út undir bert loft, þá svimaði
mig svo að ég varð að styðja mig við húsið til að
detta ekki. Þegar alls er gætt, sem eg hafði orðið
að þola fyrirfarandi, áhyggjurnar og vökuraar á
undan flóttanum, hlaupin í illviðrinu, daglanga legu
a i haugblautu Ivnginu með regnvott brauð 1 alla mata,
siðan seinna, stranga göngu i hálft annað dægur og
smakka hvorki vott né þurt, og svo loksins áfallið
sem eg hlaut af þvi, að reyna að taka fötin af stutta
manninum — var það þá furða að jafnvel mér var
nóg boðið?
Eg stóð þarna upp við húsvegginn í yfirhöfn-
inni stóru með húfu-greyið mitt á höfðinu alt beglað
og brotið, lygndi aftur augunum og lét hökuna síga
ofan á bringuna. Eg hafði gert alt sem í minu va’di
stóð; nú orkaði eg ekki meiru. Þá heyrði eg hófa-
dyn og leit upp og sá þá hvar hinn gráskeggjaði yf-
irmaður úr Dartmoor prísund kom ríðandi með sex
varðmenn á hælunum.
“Jæja, hér hittumst við þá aftur, ofursti sæll,”
mælti hann með kalsa brosi.
Þegar vaskur maður hefir gert alt sem hann
orkar og verður að lúta í lægra haldi, þá sýnist það
hvernig hann er siðaður, af þvi, hvernig hann tekur
ósigrinum. Hvað mig snerti, þá tók eg upp hjá
mér bréfið, steig fram, hneigði mig og rétti það að
prísundar-verðinum og mælti um leið:
“Mig hefir hent það i móti vilja minum, að
halda bréfi fyrir þér, herra minn!”
Hann leit á mig stórum augum og benti fylgdar-
mönnum sinum aö taka mig> fastan. Því næst braut
hann upp bréfið og las það og varð þá næsta skrítinn
á svipinn.
“Þetta hlýtur að vera bréfið, sem herra Charles
Meredith misti.”
“Það var í kápuvasa hans ”
“Þú hefir borið það á þér í tvo daga.”
“Siðan í fyrri nótt.”
“Og leizt ekki einu sinni í það?”
Eg sýndi það á mér ,þó að eg þegði, að hann
hefði farið lengra en sæmilegt var, með því að væna
mig þess, sem ærlegur drengur á ekki að ætla öðrum.
Þó undarlegt væri, þá rak hann upp skellihlátur
og hló dátt og lengi. Síðan mælti hann og þurkaði
tárin úr augunum:
éti-di í rúðíuar rs.sTus’ makveldnd rakáu 1234123
“Ofuirsti, q>ú hefir sannarlega gert okkur og
sjálfum þér mikið ónæði að ástæðulausu. Leyfðu
mér að lesa hátt fyrir þér þetta bréf, sem þú barst á
þér á flóttanum.”
Bréfið hljóðaði svo:
“Hér með tjáist þénustusamlegast, að þér ber
þegar að láta lausan ofurstann Etienne Gerard úr
þriðju sveiti húsaranna, sem er gefinn frjáls til út-
lausnar ofurstanum Mason úr liði riðandi stórskota-
manna, nú í haldi í Verdun.”
Eftir það tók hann aftur til að hlæja; varðmenn
hans tóku, undir og mennirnir í húsinu stóðu á
þröskuldinum og hlógu líka, og þegar eg sá alla þessa
kátínu í kringum mig og hugsaði til vona minna og
kvíða, erviðleika og mannháska, sem nú var alt yfir-
staðið, — hvað gat þá einn prúður hermaður gert
nema hallað sér upp að húsveggnum á ný og hlegið
eins dátt og hinir? Eg hafði líka mesta ástæðuna
til að vera kátur, því að fram undan mér var mitt
elskaða Frakkland og hún móðir mín og keisarinn og
riddarar mínir, e nað baki lá skuggaleg prísund og
járngreip hins enska kóngs.
Dr. R. L. HURST,
Member of the Royal College of Surgeons,
Eng., útskrifaöur af Royal Collegeof Phys-
icians, London. SúrfrseBingur í brjóst-
tauga- og k»en-sjúkómum. Skrifstofa:
305 Kennedy Bldg., Portage Ave. (á móti
Eatons). Tals, M. 814. 1 Tími til viðtals,
10-12, 3-5, 7-9.
“ THOS. H. JOHNSQN «g *
HJÁLMAR A. BERGMAN, f
íslenzkir lógfræÖiiifi'ar, í
SffRipsTDFA:— Room 811 McArtknr J
Building, Portage Avenue
Áritdn: P. O. Box 1050. «
Telefónar: 4503 og 4504- Winnipeg z
Dr. B. J.BRANDSON lí
t *
t *
Office: Cor. Sherbrooke & William 1
Trajii'iMiNi; garrv 320 1
Opficb-Tímar: 2—3 og 7—8 e. h. 1
Hhimili: ©20 McDbrmot Avba
Tkiæpwtoe garry »21
Winnipeg, Man. I |
'9&9&S&9&9&&a&S'
*J Dr. O. BJORN&ON g
g Of&ce: Cor, Sherbrooke & William
rni.KFHONE.GARRV 32« £
Office tfmar: 2—3 og 7—8 e. h.
Hbimili: 806 Victor Strbbt
TKI-.i:rHONH, GARRY T03
Winnipeg, Man.
l9a/9a«
Dr. W. J. MacTAVISH |
Officb 724J Yargem Ave.
Telephone ólierbr. 940.
( 10-12 f. m.
Office tfmar ■< 3-5 e. m.
( 7-9 e. m.
— Heimili 467 Toronto Street _ S
WINNIPEG 3
jTELEPUONE Sherbr. 432,
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG.
Portage Ave., Cor. Hargrme St
Suite 313. Tals. main 5302.
nMi >»i att atii ^ *■ itt a a n
Dr. Raymond Brown,
Sárfrœðingur í augna-eyra-nef- og
háls-ej úkdóm um.
3í36 Somerset Bldg.
Talsfmi 7282
Cor. Donald & PortageAve.
Heima kl. 10—1 og 3—6,
J. H. CARSON,
Manufacturer of
ARTIFICIAL LIMBS, ORTHO-
PEDIC APPLIANCES.Trusseev
Phone 8426
857 Notre Duine WINNIPBk
A. S Bardal
843 SHFRBROOKE ST.
sel»r líkkistur og annast
Jm úi.'arir. Allur útbún-
aður sá bezti. Ennfrem-
ar selur hann allskonar
minnisvaröa og legsteina
Tal« O airjr 2152
8. A. 8IQURD8ON J. J. MYCRB
Tals. Sherbr, 2786 Tals. Ft.R. 958
SICURPSON & MYEBS
BYCCIfiCAI^EjfN og F4STEICNf\SAUW
Skrifstofa: Talsími M 446
510 Mclntyre Block Winnipeg
Hvergi fáið þér svo vandaðar
LJÓSMY NDIR
fyrir svo lágt verð, af hverri
tegund sem er, eins og hjá
B, THORSTEINSSON,
West Selkirk, Man,
Skáhalt móti strœtisvagnastöðinni.
A. S. 8ARHAL.
selui
Granitt
Legstcina
alls kcnar stærðir
Þcir sem ætla sér að ka \-
LEGSTEINA peta þvf fengið
mefi mjög rýmileeu veröi og ættt
að seníÍA pantanir >eru fyt^,. til
A. S. BARDAL
84-3 Sher brooke St.
Bardal Block