Lögberg - 27.03.1913, Side 6

B
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 27. MARZ 1913.
MIUÓNIR BREWSTERS.
e f t i r
GEORGE BARR McCUTCHEON.
“Eg hefi mælt mér mót viS menn >kl. eitt, og
þar er mannslíf í ve5i. Viljið þér geral svo vel og
aka me8 meg yfir a5 járnbrauta-brúnni — eða —
heyrið þér, lofið þér mér að stýra bifreiðinni.” ,
Að svo mæltu höfðu þau sæta skifti, nærri því
án þess að Barbara yrði vör við, og nú fór heldur
en ekki að koma skrið á bifreiðina.
“Mér er nær að halda”, sagði stúlkan, hálf-for-
viða, “að þér ætlið að nema mig burt.”
En svo varð henni litið á skuggalega svipinn sem
kom á Monty er lögregluþjónn aðvaraði hann og
benti honum að hann æki of hart/ og hún sagði:
“Monty Brewster, þetta er alt of hart fariS, — hættu-
lega hart.”
“Getur vel verið”, sagði hann, “en ef fólk hefir
ekki vit á að víkja úr vegi, þá þarf það ekki að kvarta
þó að keyrt só ofan á þaS.”
“Eg er hvorki að tala um fólkið, eöa bifreiðina
eða tré eða standmyndir, Monty; eg átti við að við
sjálf værum í hættu. Við annaöhvort meiðumst til
dauðs eða verðum tekin föst.”
“En eg verð nú að láta hana skríða betur en
þetta. Verið þér óhrædd Barbara. Nú er klukkan að
verðia eitt. Hamingjan góð, eg var alveg búinn aS
gleyma því, að það væri orðið svona framorðiö.”
“Er það þetta litla áríðandi að þér komist í tíma
þangaö, sem þér niæltuð yður mót?” spurð5 hún.
, “Já, eg er nú hræddu'r um það—og—gættu—-að
þér—mannbjálfi. Langar þig til að láta drepa þig?”
Þetta síðasta talaöi hann til gangandi manns, sem
^loppiö hafði af stökustu tilviljun, við það að vélin
slengdi honum niSur og rynni yfir hann.
“Jæja, þá erum við komin”, sagði hann og
beygði upp aö járnbrauta-brúnni. “Þakka yöur
hjartanlega, — þér erðu fyrirtaks stúlka — leiðin-
legt að þurfa að hlaupa svona frá yður. Eg skal
segja yður það alt seinna. Þér hafið gert mér stór-
an greiðá aS hjálpa mér að komast hingað, eins og
eg hafSi gert ráð fyrir.”
“Mér finst svo sem þér hafið gert yður mestan
greiðan sjálfur”, sagði hún um leið og hann þaut
upp stigann. “Þár skuluö koma eitthvert kveldiS og
drekka te hjá okkur, og segja mér hver stúlkan er,
um, og hana hafði J. T. S. líka 5. Hóflausa
eyðslusemi skal hann forðast. Eg hefi óbeit á
allri skynhelgi; það hafði J. ,T. S. líka. Hvor-
ugur okkar var ákaflega fastur á peningum.
6. Ekki má hann ausa fé í góðgeröastofnanir, en
þó að hann gefi eins og aðrir miljónaeigendur,
þá læt eg það> vera. Hann má eyða fé sínu ört
en ekki heimskulega. Ef honum tekst það, þá
tel eg hann góöan ’fjármálamann. Eg tel það
heimsku að gefa veitingaþjóni meiri drykkju-
peninga en einn dollar, og vagnþjónn á ekki skil-
ið að fá meir en fimm. Hann vinnur ekki fyrir
meir en dollarsvirði. Ef erfinginn ætlar aS
reyna að ná í auöinn, þá ætti hann aö byrja sem
fyrst, því að> hann getur mist af honum, ef hann
dregur það’ lengur. Nú er ekki fult ár eftir.
Eg óska honum til hamingju. Síðar skal eg
skrifa ítarlegar.
S. Jones.
“Skrifa ítarlegar!" endurtók Montgomery. “Um
0
hvað skyldi hann eiga óskrifað?”
“Hann vill hafa alt greinilegt", svaraSi lögmaS-
urinn, “en það er líka bezt fyrir yður að vita um alla
skilmálana, áður en þér ráðið nokkuð af. Hafið þér
fastráöiö nokkuð?”
Brewster sat um stund og starði niður fyrir sig.
Hann átti í miklu stríði við sjálfan sig.
“Þetta er áhætta, gífurleg áhætta”, sagði hann
loksins, “en eg ætla að ráðast í þaS samt. Eg vil
«
ekki gera afa minum rangt til, en eg ímynda mér, að
jafnvel hann, hefði ráðlagt mér að reyna þetta. Þér
megið skrifa Mr. Jones og segja honum, að eg ætli
að hætta á að reyna að jiá í miljónirnar.”
Lögmennirnir hrósuðu honum fyrir dirfsku og
óskuðu honum til hamingju. Brewster brbsti og
svaraði:
■ “Eg ætla að byrja á því að spyrja yður hvaS
þiS teljið hæfilegt lögmannskaup í þessu máli. Eg
vona að þér viljið taka að yöur þennan sjarfa
fyrir mig.”
“YSur langar liklega ekki til að ‘eyða þessu öllu
í einu?” spurði Mr. Grant brosandi. “Við getum
tæplega verið ráðanautar bæSi yðar og Mr. Jones.”
“En eg verð aS hafa eibhvern lögmann og erfða-
skráin bannar mér að snúa mér til annara. HvaS á
eg að gera?”
“Við skulum spyrja Mr. Jones um þetta. Þetta
er ekki venjulegt, en eg býst ekki við að til neinna
lögfræðilegra vandræða komi. Samt sem áður getum
I við ekki tekið við lögmanns kaupi, bæöi frá yður og
Mr. Jones,” sagði Mr. Grant.
“En eg vil fá lögmenn, sem fúsir eru að hjálpa
Það verður ekkert gagn að yöar hjálp, ef þér
sem þér voruö að finna.” *
Brewster kom hálfri klukkustund of seint inn í! mer-
skrifstofu þeirra Grant og Ripley, rjóður í framan fserist undan að taka á móti launum frá mér.
og lafmóður eftir aksturinn, með stóra moldarklessu: skulum hlita gerðardómi , sagði Ripley
á annari kinninni. j hlæjandi.
“Mér þykir mjög mikið fyrir því að liafa látiö j ASur en kveld var komið, tók Montgomery upp
yður bíðla,” sagði hann í afsöknnarrómi. } lifnaðarháttu, sem alla hefði furðaS á, ef þeir hefðu
“Sherlock Holmes nnindi hafa gizkað á. aö þér: vitaö málavöxtu. Minnugur vina sirtna, “Auö-
hafið veriö að aka,” sagöi Mr. Ripley og tók í hönd | manna sonanna”, bauð hann þeirn til veizlu, svo sem
unga mannsins. J opna augu þeirra.
“En honum hefði skjátlast, eg hefi flogið. Hvaö; “Kampavin!” hrópaöi Harrison, þegar þeir
hafið þér frétt frá Montana?” Hann átti ómögulegt voru sestir að borðum. “Eg er alveg búinn aö
með að draga það lengur, aS bera fram spurninguna, gleyma þvi, hvenær eg drakk síðast kampavín.
sem nú kom svo óvænt, að lögmennirnir báðir fóru
aö skellihlæja, og Brewster gat ekki varist hlátri
“Það er lika skiljanlegt”, sagði “Subway” Smith
hlæjandi. Það hefði verið ofætlun að búast við því,
■heldur. Þeir fengu honum eitthvað fimm eöa sex að þú myndir eftir nokkru eftir slíkar veitingar.
símskeyti, frá bönkum, lögmönnum og natnamönnum
x Montana. Símskeyti þessi voru óhrekjandi sönnun-
argögn til staðfestingar á auSlegð James T. Sedg-
wicks; var jafnvel enn meir gert úr henni í skeytum
þessum heldur en áður hafði veriö frá skýrt.
“Og hvað segir Mr. Jones?” spurði Montgomery.
“Svar hans er ítarlegt eins og fréttasímskeyti til
dagblaða^ líann hefir augsýnilega viljað gera það
sem ljósast og greinilegast, og ef eitthvað er þar látið
ósagt, sem taka hefði átt fram, þá getur okkur að
minsta kosti ekki hugkvæmst það. En mér þykir
fyrir að verðb að segja yður, að hann hefir borgaS
símskeytakostnaöinn,” sagði Grant og brosti.
“Er hann hæfilega sanngjarn í kröfum?” sþurði
Montgomery með ákefð.
Þegar á leiS veizluna, skýrði Brewster gestum
sínum frá þvi, að hann hefði í hyggju að auka eignir
sínar um helming áður en árið væri liðið, “og eg ætla
að skemta mér vel líka”, sagði hann, “og þið veröiö
að hjálpa mér til þess drengir.”
Yar ]>að þvi ákveðið að Harris skyldi vera aöal-
untsjónarmaður skemtanamálefna, Eldon Gardner
fjármálaritari, Joe Bragdon einkaritari, Subway Smith
ráðanautur, og öllum hinum voru einhver embætti
ætluð með tíð og tíma.
“Eg vil fá beztu íbúðarstofur, sem völ. er á,
Harrison”, sagði Brewster. Settu' ekki fyrir þig
kostnaðinn. Láttu Pettingill sjá um að skreyta öll
herbergi að nýju. Ráddu mér beztu þjóna, sem þú
getur náð í. Eg ætla mér að njóta lífsins, Harrison,
Alr. Grant skotraöi augunum sem snöggvast til og kæra mig ekkert um, hverjar afleiðingarnar verða.’
stallbróöur síns, og dró síöan fram úr skrifborði sínu j
símskéytið frá Swearengen Jones. Það var á þessa! ----
leiö>:
Grant & Ripley
Yucatan Bldg, New York.
Eg er að eins umboðsmaður í þessu máli. Þér
verið aftur umboðsmenn minir, og sícal erfing-
inn gefa vSur skýrslu vikulega, en þér sendið
mér. Móðurbróöir hans vildi koma i veg fyrir
aö hann nyti góös af arfi afa síns. Eg setla að
taka tillit til þess. Þið verðið aö ganga ríkt eft-
ir skilmálunum. Hann var bezti vinur minn, og
bar það traust til mín, að fela mér að sjá um öll
hans miklu auðæfi. Eg ætla ekki að bregðast
því trausti. Erfinginn verður að vera búinn að
losa sig við það fé, sem honum hefir verið gefið,
Hann má ekki kasta skugga á minningu frænda
síns, með því aS gera nokkurn að trúnaðarmanni
sínum um þetta mál. Kæri mig ekki um, aS al-
menningur haldi, að S. hafi verið fífl eöa flón
ÞaS var hann ekki. Héfr eru reglur þær sem eg
set, og erfinginn verður að fylgja:
1. Hann forðist gálausa fjárhættu spilamensku.
2. Hann forðist heimskuleg fjárhættu fyrirtæki.
3. Engum stofnunum skal hann gefa fé til
sjóðsmyndana, því að minning þeirra gæti orðið
honum óbeinar tekjur. 4. Óhæfilegan fjáraust-
ur skal hann foröast, er hdnn er beöinn gjafa.
Samt ætlast eg ekki þar meö til, að hann sé
nískur. Itg hefi megnustu óbeit á niskum mönn-
, I t
VI. KAPITULI.
Monty Christo.
Hálfum mánuði síðar var Montgomery sestur að
í nýju heimkynni. “Nobber” Harrison hafði farið
eftir skipun húsbónda síns og leigt til næsta Septem
ber, eitthert dýrasta íbúðarstórhýsi í New York.
Húsaleigan var $23,000 og þessi fjármála fulltrúi
Brewsters, hafði veriö svo hagsýnn að fá $1,000 af-
slátt með því að greiða leiguna fyrirfram. En þeg-
ar Brewster frétti það, lét hann brýr síga og þótti
litiö tíl koma. “Eg hefi aldrei þekt mann, sem minna
fjármála hyggjuvit var gefið”, tautaöi Nobber viö
sjálfan sig. “Hann eys út fé eins og miljóna eigandi
frá Chicago og er að reyna að pota sér inn í félags-
líf New York auðmanna. Ef hann ætti okkur ekki
að, þá væri hann orðinn öreigi á sex mánuöum.”
Páll Pettingill varð heldur en ekki hissa, þegar
hann byrjaði á aS uppskreyta íbúðarherbergin aS
undirlagi leiganda. Hann^haföi tekiS aS sér verkiS,
þessi ungi listamaSur fyrir $500, og roSnaSi eins og
fermingarstúlka þegar Brewster lét hann vita, aS
hann ætlaSist til að mál og efni á eitt herbergi mundi
kosta meir en sem þessari upphæð nam.
“Petty, þú hefir ekki meira vit á starfsmálum en
sauðskepna,” sagSi Montgomery, og Páll varS niSur-
lútur og jánkaði við því. “Maðurinn sem veggstrýk-
ur verkstofu þína gæti farið nær um mat á þessu
verki heldur en þú. Eg borga fyrir þetta $2.500.
ÞaS er ekki nema sanngjarnt verS, og eg vil ekki
hafa neitt hér inni, sem auSvirðilegt er.”
“Með þessu áframhaldi, verður þess ekki langt
aS bíða aS þú viljir eiga nokkurn skapaSan hlut”,
sagöi Pettingill viS sjálfan sig.
Þetta varS til þess að Pettingill og mesti sægur
veggskreytara, þyrptist inn í íbúðarherbergin með'
vinnupalla og málara áhöld og alt var í uppnámi, en
að nokkrum tma HSnurn höfðu þeir gert stórfengilega
híbýla-prýði. Enginn hafði búist við því, að annað
eins fegurðar vit væri í Pettingill, eins og fram kom
í veggskreyting hans. Þ.að eina sem helzt bagaði
var hvað Brewster hafði gefiS lionurn nauman tíma,
og þar um varð engu þokaö. Ef það hefSi ekki veriö
Jióttist hann vissi utn að hafa getað ákreytt /vo
innviðina aö frægS Puvis de Chavannes hefiS fölnaö
fyrir. En hann neyddist til að- haga) sér eftir boöi
húsbóndans og huggaöi sig viS þaS, að ofmikiS út-
flúr hæfði ekki miklum auSi. Var veröiS því að end-
ingu stórhreinlega af hendi leyst og sjálegt og smekk-
legt.
Hann var líka heldur en ekki upp með sér af
verkinu og hjálpaði Brewster til að velja veggmynd-
ir og húsgögn i hvert herbergi, en það vissi hann ekki
að húsbóndi hans haföi keypt alt slikt með skilyrðum.
Mr. Brewster gerSi samninga viS alla er liann keypti
af, þess efnis, að þeir undirgengjust að kaupa af
honum með sanngjörnu veröi, alt er hann keypti af
þeint, ef honum dytti í hug að flytja burt innan árs
úr íbúö þessari er hann hafði leigt. Ilann keypti alt
með þessum skilyrðum, eSa- hvar sem mögulegt var
að koma þeitn að. Altaf óx talnamergðin sem Monty
Brewster hafði í höföinu.
Hann hélt áfram að leigja herbergin hjá Mrs.
Gray, og hafði sér það1 svo sem til afsökunar fyrir
því, að hann þyrfti að geta átt sér athvarf við og við
einhverstaðar þar sem hann mætti njóta algers næöis
og kyröar. Mrs, Gray hafði á móti slíkri óþarfa
eySslu af hans hálfu, en við þær mótbárur hrygðist
hann svo einlæglega aS) hún sá aumur áJ honum, og
félst loks á þessa ráöstöfun hans, og þótti að vísu,
þó hún léti ekki á því bera, hjartanlega vænt um hana.
Hún unni honum, þessum yfirlitsfagra pilti og
gleöitár komu í augu hennar, er þessi nýi vottur um
velvild hans til hennar kom í ljós. Herbergjum hans
var haldiö funsuSum og fáguöum, rétt eins og hann
byggi í þeim á hverjum degi, þó að hann leigöi hina
skrautlegu íbúö, er áður var frá sagt. Bækur OHver
Optic lágu enn uppi í þakherberginu, allar rifnar og
tættar, en þær voru þó Margrétu tákn um væntanleg-
ar alsnægtir og ánægjulegar stundir síðar meir. Hún
þekti, Monty svo vel, að hún vissi, að' hann mundi
ekki gleyma skuggalega litla þakherberginu, í öllum
þeim dýr'ðarljóma, sem breyting efnahagsins hafði
sveipað umhverfis hann.
Það þótti heldur en ekki tiSindi, er hann sendi
boðsbréf til stórfengilegrar miðdegisveizlu. Það
var tæpur mánuður liöinn frá því að afi hans dó,
og fanst' fína fólkinu þetta hálfgert hneyksli og nálg-
ast það; að Brewster litilsvirti endurminninguna um
afa sinn. Margt gamla fólkiö af ríkara taginu, sem
átti erfingja, geröist fjölort um þetta tilfinningarleysi
Brewsters. ÞaS var síöur en svo ánægjuleg tilhugsun
fyrir það, ef það ætti í vændum að gleymast jafnfljótt
eins og afi Brewsters. Varð þetta til þess að gamla
Mrs. Ketchell breytti erföaskrá sinni, og gerði tvo
dóttursyni síná algerlega arflausa; blásnauður sonar-
sonur Josefs Garrity, var sagt aðl ætti í vændum að
verða gerður arflaus vegna atferlis Brewsters. Van
Wort dómari, sem var svo veikur, að honum var ekki
líf hugað náttlangt, létti strax sóttin, er liann heyrði
hvíslast á um það i sjúkraherberginu, aö Montgom-
ery Brewster ætlaði að efna til miödegisveizlu. Var
þvi svo sem sjálfgefiS, að allir erfingjar rikisfólks,
lögSu hina mestu fæð á Brewster.
En eigi aö> síður var nú ekki um annað jafnmik-
ið talað í borginni, sem miðdegisveizlu þá, er sonar-
sonur Edvin Peter Brewsters efndi til, og ekki einn
einasti hinna sextiu gesta, sem boðnir voru, hefði
fyrir nokkurn mun viljaö verSa af boðinu. Einn
boðsgestanna hafði heyrt að veizlan ætti aS kosta
$3.000 fyrir manninn. En. að réttu lagi var kostn-
aSurinn $500'. Montgomery hefði orðið meir en lítiö
glaður'ef hann hefði mátt borga $3.000 fyrir mann-
inn. en eitthvert óskiljanlegt afl hélt mynd Swear
engen Jones honum fyrir hugskots sjónum, þar sem
sá herramaður var aö steyta Jinefann móti honum,
og varð það til þess að hann gerði veizluna ekki
kostnaðarsamari en þetta.
“Eg vildi eg vissi, hvort 'eg ætti að haga eyðslu
minni eftir því sem tíökast í New York eðaMontana
sagöi Brewster við sjálfan sig. “Mér þykir mikiS, ef
hann sér nokkum tíma blað frá New York.”
Seint um kveldiS fór eini afkomandi Brewsters
ættarinnar inn í svefnherbergi sitt, og er hann haföi
sent þjón sinn burtu, settist hann að skrifborði sínu,
meö pappirsblað og blýant. Því næst kveikti hann á
kertum sínum, sem var mlklu liægra viöfangs,
en að nota'lampa, og fór nú aS telja saman útgjöldin
þenna dag. Nobber Harrison og Elder Gardner,
höföu kvittanir fyrir öllum útgjöldum, og Joe Bragd-
on gaf skýrslu í embættisnafni, en “húsbóndinn”, —
svo vom þeir vanir aö kalla Monty — gat ómögiííega
farið að sofa fyr en hann var yiss um, að hann hefði
eytt svo miklu sem hann haföi gert ráð fyrir, og ætl-
aö sér. Fyrsta hálfa mánuðinn hafSi eyðslan ekki
verið svo erfiS, og virtist svo sem alt gengi að ósk-
um. Hann hafði eytt $100,000 á tæpum hálfum mán-
uöi, en hann varð þó a$ viðurkenna, er hann gætti
betur að, að meiri hlutann af því fé varð að skrifa í
útgjalda dálk ársreikningsins, en var ekki hægt að
WALL PLASTER
mEMI>IKE“
TECLNDIN
er frábær að gæðum. Létt í
vigtina, seigt og óbilandi að
heita má. Gerir veggi og
loft eldtraust og hljóðdeyf-
andi.
Skrifið eftir áœtlunum og upplýsingum.
Manitoba Gypsum Co.
Limited
Winnipeg, - Man.
Dr.R. L. HUR3T,
Member of Royal Coll. of Surgeons,
Eng., útskrifaSur af Royal College of
Physicians, London. SérfræSingur í
brjóst- tauga og kven-sjúkdómum. —
Skrifst. 305 Kennedy Bldg, Portage
Ave. (h móti Eaton’sj. Tals. M. 814.
Tími til viötals, 10-12, 3-5, 7-9.
THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN, '
fslenzkir lógfraeBiogar,
Skkikstofa:— Roorn 8n McArtkur
Euilding, Portage Avenue
Xritun: P. o. Box 1086.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
MM-M-M-M-M-M-M
ÓLAFUR LÁRUSSON
BJÖRN PÁLSSON í
YFIRDÖMSLÖGMENN ±
Annast Iögfraeðiastörf á Islandi fyrir T
Vestur-Islendinga. Utvega jarðir og 4-
hús. Spyrjið Lögberg um okkur. -t-
Reykjavik, - lceland |
± P. O. BoxA4l t
telja til daglegra útgjalda. Hann hafði skrifað í
sjóðsbók, er hann reit fyrir sjálfan sig pað', sem hann
taldi sér til “gróða og taps”, en sú reikningsfærsla
var ööruvísi en hjá nokkrum öðrum manni í víðri
veröld. Það sem kaupmenn venjulega mundu hafa
skrifaö hjá sér í útgjalda dálkinn, skrifaði hann
tekna-megin, og hann var altaf með hugann á því að
lengja þann dálkinn.
Rawles, sem verið hafði ráö!sn>aður afa hans,
frá því aö hann kom til New York, var tekinn úr
fornu híbýlunum, Emmelínu frænku Brewsters til
mikillar gremju og látinn flytja sig til hins nýja bú-
staðar Brewsters. Nýr matsveinn var fenginn frá
Paris. Hann hét Detuit. Ellis gamli, þjónninn fekk
miklu betra rúm en hann hafði áður haft í gamja
húsinu. Emmeline frænka gat aldrei fyrirgefið
frænda sínum hið sviksamlega atferli hans er liún
nefndi svo.
Eitthvei-t mest fjárglæfrabragð Monty var það,
að hann keypti sér bifreið sem kostaði $14.000.
Ilann kunngjörði Nobble Harrison og skrifurum sín-
um það,1 svona hálfkæruleysislega, að hann ætlaði
aö eins að brúka þessa bifxæið til þess að læra að aka
á, og þegar liann væri orðinn fullnuma í því að fara
með bifreið, ætlaði hann að kaupa sér nýja og trausta
er kostaði um $7.000.
Stallbræöur Monty lögðu oftlega höfuð sín í
bleyti, til þess að finna upp einhver ráð til þess að
draga úr hinni óstjói-nlegu fjáreyðslu hans. Þeir
voru orðnir mjög kviðafullir.
“Hann er rétt eins og sjómaöur sem kemur í
höfn”, sagði Harrison, “ef honum dettur í hug aS
eignast eitthvaS, þá er sjálfsagt að kaupa þaS, hvaS
sem það kostar — og það verst er, að honum viröist
detta í hug að kaupa alt.”
"Þetta stendur ekki lengi”, svaraði Gardner
drýgindalega. “Hann hefir þaS af nafna síniun
Monte Christo, aS honum finst að nú eigi hann allan
heiminn, og að sér beri að njóta auðæfanna.”
“Eg sé ekki betur en að hann vilji losna við
auöinn.”
^ Þegar ]>eir brutu upp á þessu við> Brewster,
geröi hann þá orölausa meö því aS segjaj: “Eg hefi
nú eignast of fjár, og langar því, til aö gleö’ja vini
mína. ÞiS munduð hafa gert. slíkt hiö sama í min-
uqi sporurn. HvaS er svo sem í peningana variö?”
“En veizlan, sem kostaði 3.000 fyrir hvern
mann —”
“Eg ætla aö halda einar tólf samskonar veizlur,
og samt sem áöur get eg ekki meS þvi greitt allar
þakklætisskuldir mínar. í mörg ár hafa vinir mínir
verið að gleöja mig, og boðið mér í leiöangur með
skemtisnekkjum sínum? Þeir hafa alt viljað fyrir
mig gera, en hvað liefi eg gert fyrir þá í staðinn?
Ekki neitt. Nú, eftir að eg er orðinn þess um megn-
ugur að endurgjalda þeim í sömu mynt, þá ætla eg
aö gera það. Finst ykkur það nokkuð ósanngjarnt?”
Og svo var haldið áfram að búa undir nýjar
veizlur, sem Monty ætlaði að halda. í viðbót við
hina afkastamiklu deild “aðalráösins”, er hann nefndi
svo, hafði hann öðlast aðstoS Mrs. Dan DeMille, svo
sem eins og eftirlits og forsjárkonu ungra kvenna, er
yröu í lx>Si hans. Mrs. DeMiIle var kunn aS þvi að
ýta undir. eyðslusamar ungar konur; eöa þaö vitni
báru blööin henni. Hún var ejnhver hin gáfaöasta
og fríöasta yngri kvenna giftra í boröinni, og maSur
hennar var einn í þeirra tölu, sem ekki þurfti “aö
bjóöa ’. Mr. DeMille átti heima í klúbb sínum, og
kom eins og gestur á heimili sitt. Sumum fanst hann
helzt til ihaldssamur, en konan í meira lagi fram-
gjörn, og þegar hún bauð honum í miödegisveizlu,
þá kom hann vanalega tveimur eða þremur dögum
of ipeint. Mrs. DeMillc var samt sem áöur ómiss-
andi í stjórn Brewsters. An hennar tilstillis gátu
veizlur Brewsters ekki orðiö full-skemtilegar, eöa
hepnast svo sem skyldi.
Dr. B. J.BRANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
Ti:u:piiom: garry 380
Opfice-Tímar : 2—3 og 7—* e. h.
Heimjli: 620 McDbrmot Ava.
TEI.EPHONE GARRY !Uil
Winnipeg, Man.
Dr. O. BtfORN^ON
Ofúce: Cor. Sherbrooke & WiUiam
Triephonki garry 33»
Office-tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Hkimili: 81 O Alverstone St
TEIAEPHONEi GARRY rea
Winnipeg, Man.
Dr. W. J. MacTAVISH
Office 724J .S'argent Ave.
Telephone óherbr. 940.
t 10-12 f. m.
Office tfmar •] 3-6 e. m.
I 7-9 e. m.
4- Heimili 467 Toronto Street _
WINNIPEG
telephone Sherbr. 432.
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave St.
Suite 313. Tals. main 5302.
Lögberíjs-sögur
fást gefins með því að
gerast kaupandi blaðsins
4 -*-**-kt
4 Dr. Raymond Brown, l>
í| SérfreeöÍDgur í augna-eyra-nef- og J
hál»-sjúkdó«num. |r
í 326 Somerset Bldg. í
0 Talshni 7282
4 Cor. Denald <fc Portage Ave. 0
Heima kl. io— t og 3—6. k
Immmmmmmmmmmm
A. S. Bardal K
843 SHERBROOKE ST,
selnr líkkistur og annast jj
om útiarir. Allur útbön-
aður sá bezti. Ennfretn-
ur selur hann allskonar L
minnisvarSa og iegsteina
Tals Gfairjr 2162 I
mammammcmmm
*. *- MaUBPaow Tals. Sherbr, 278Ó
S. A. SIGURÐSSON & CO.
BYCCI^CAHlE)tN og F/\STEICN^SALAf)
Skrifstofa:
208 Carlton Blk.
Talsfmi M 44163
Winnipeg
Vér leggjum sérstaka áherzlu á. a5
selja mefiöl eftlr forskriptum lækna.
Hln beztu meSöI, sem hægt er aC fá,
eru notuC elngöngu. Pegar t>ér komlS
meS forskriptina til vor, meglS þér
vera viss um aS fá rétt þaS sem iækn-
irinn tekur tll.
COLCLEUGH & CO.
Notre Dame Ave. og Slierbrooke St.
Phone. Garry 26 90 og 2691.
Giftingaleyfisbréf seld.

J. J. BILDFELL
FA8TBIO~ASALI
Hoom 520 Union Bank - TEL. 2685 \
Selur hjis og 168ir og annast
alt þar aðlútandi. Peningalán

Gísli Goodman
TINSMIÐUR
VERKSTŒÐI:
Horni Toronto og Notre Dame
Phone : Heimllfs i
Garry 2988 Garry 899f
/