Lögberg - 03.04.1913, Blaðsíða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 3. APRIL 1913
MIUÓNIR BREWSTERS.
c f t i r
GEORGE BARR McCUTCHEON.
Veízlan stóS 18. dag Októbermánaöar. Af þraut
reyndri lorsj:á snrni hafði Mrs. Dan haft þá manna-
skipun i reizkmni, að gleði og glaumur rikti þar
þegar frá bvrjun. Drew ofursti hafði fengið að
sessurtaut Mrs. Valentíne og þurfti ekki að ugga það,
að hattn var ánægður. Mr. \Tan Winkle og Miss
\'alentine hin fagra, sátu hvort við annars hliö, og
mátti ekki á honum sjá, að honum félli sú tilskipun
ekki vel í geð. Mr. Cromwell og Mrs. Savoge sátu
saman, og eftir því var . sætaskipan smekkvíslega
háttað.
Það ltafði éinhvern veginn komist ínn hjá gest-
itnum, að þeim nnmdi leiðast. Fyrir forvitnis sakir
höfðu þeir tekið boðinu, en það tók ekki fyrir ólund-
ar*hug sem í fólkmu var. Monty var enn lítt kunnur
í samkvæmislífinu; míkíð þurfti að ræða um veizlur
hans, en hikatadi tóku gestir boðinu. Menn voru
hálfhissa á því, að Mrs. Dan hafði fengist til að vera
honuni hjálpleg; en svo var þar aftur sú úrlausn, að
hún var allaf með eitthvert nýja-brum. Henni var
sjálfsagt það að þakka, ef veizlan hepnaðist vel. Og
þessi fvrsta veizla var ekkert smávægileg. Þó var
hún ekki stórum frábrugðin öðrum. Monty hafði
fastráðið að fara gætilega af stað i fyrstu. Hann
hélt sér í öllu við tíðkaðar venjur, en fórst vel og
myndarlega úr hendí. Pettingill hafði skreytt hið
einkennilega borð með einkennilegum ilmandi orchid-
nm og fiðrildafestum hvítum að lit, með gulum
dröfnum hér og hvar. Pettingill hafði viljað brúka
georginur, margvíslega skrautlitaðar, ljósbleikar
dökkbleikar og íagurrauðar, ef Monty hefði viljað
hafa. Listamaðurinni hafði fundið upp á að brúka
ljósahjálma úr skíru gulli — dýrgripi mestu frá fyrri
öldum — og ópalskygðar ljósskýlur. Þvert á móti
ráði hans var borðbúnaður brúkaður úr gulli; Pett-
ingill kallaði það “ruddalegt skraut”, með hugsjónar-
lausri prýði. En Monty vildi þar ekkert slaka til.
Hann sagði sér falla vel gullsliturinn, og postulin
væri svo hversdagskgt. Mrs. Dan gat því að eins
drepið niður deilunni með að leggja til að suma rétt-
ina skyldi bera fram á sevres.
Lýsingartilhögun Pettingills var heppileg mjög.
Til þess að veggirnir yrðu viðkunnanlegri ásýndum
og sömuleiðis hinar fjórar gyðjumyndir, sem Monty
hafði keypt að undirlagi Pettingills, hafði hann
prýtt, og skreytt lofthvelfing riiikla úr þykku gleri,
svo að litblær hennar varð alt frá ljósa litnuin til
hins dökkgræna. Hvelfing þessi ’birgði úti dagsljós-
ið, og mildaði rafmagns-birtuna til mikilla muna að
næturlagi og vakti meðvitund þeirra er á sáu um
ánægjulegt fegurðar samræmi. Hún vakti friðar-
tilfinning, jafnvel hjá þeim körlum og konum, sem
mestu veizluskrauti voru vanir, og yfirleitt þótti
öllum mikið til viðhafnarinnar koma í hvivetna.
Þessi híbýlaprýði öll hafði sinar verkanir á gest-
ina. Studdi hún mikiö að því, hve vel veizlan hepn-
aðist. Alengdár heyrðist hljómþýð ungversk músik,
og aldrei hafði hljómleika flokkurinn litli, leikið
betur “Valse Amourense” og “Valse Bleau" en ]>etta
kveld. \.En áður en Iangt leið, yfirgnæfði kliður í
salnum hiióðfærasláttinn. Monty dauðleiddnst þar
sem hann sat milli tveggja aðal-tilsjónarkvenna veizl-
unnar, og var að furða sig á, hvaða ósýnilegur mátt-
ur það væri, er léti veizluna fara eins vel fram og
bún fór. Hann þóttist viss nm þaö með sjálfum sér,
að ef s2 máttur hefði ekki verið, þá hefði ekkert
orðið úr glaðværðinni, engin fagnaðarháreysti, eða
fjör né fvndni. En reyndin var sú, að viðræður voru
líflegar og Mrs. Dan leit með ánægju yfir verk sitt
og brosti feginsamlega. , Hún heyrði Drew ofursta
segja, hinum) megin borðsins: “Brewster er ekki á
því að sitja lengi unr borgir, hann er að gera tilraun
til að taka okkur með skyndilegu áhlaupi”.
Mrs. Dan veik sér að Subway Smith, sem var
nú kominn i tölu aðstoðarmanna hennar. “Hvað
gengur að vini yðar?” spuröi hún. “Eg hefi aldrei
séð látlausari mann en hann. Það er eins og honum
þvki ekki neitt til neins hér koma. Hann er áþekk-
, - , c- c * u -'i. ,i* ' 1 færi að komast af án yðar lijálpar.”
astur barm sem gaman hefir af að þrjota gullin sin, J 1 1
\ v •* i k • - i • , ,, hugsa um livað falleg hún var.
tu þess að vita, hvað ínnan í þeim er, og eg er hrædd 6
um, að honum verði ekki um sel, þegar hann kemur t>er enl^ ríkari að minsta kosti, sagði hún um
að saginu.” j ie'fi °S in,>n sneri sér á móti honum í stiganum. “Eg
. , r'x t , • v- i 'v • , » L.efi verið að gráta öðru hvoru í alla nótt vfir eler
Þer þurftð ekki að kviða neinu hans vegna, b J s
sagði Subway léttilega. “Monty er að minsta kosti
góður sportsmaður. Hann tekur hverju sem að
Þegar skelfingar-víman rann af mönnunum, kváðu
við kvein og hrygðaróp úr öllum áttum. En þessi
hrvgðaróp fyltu huga Monty’s ofsalegum fögnuði.
“Guði sé lof!” sagði hann lágt.
En er hann sá undrunarsvipinn á ásjónum gesta
sinna, gætti hann sin og bætti þessu við meö einlæg-
um þakklætissvip:
"Já, það var mikil mildi að þetta kom ekki fyrir
meðan við sátum að boröum”. Og þetta kæruleysi
hans varð honum hagsmunaefni í hinum furðulega
leik er hann hafði með höndum.
VII. KAPITULI.
Ofanígjöf.
Ráðsmaður Brewsters varð bæði fyrir vonbrigð-
um og ónotum. í fyrsta skifti hafði hann í sinni
stöðu látið hagsmuni húsbónda síns sitja í fyrirrúmi
fyrir sínum. Hann var i þann veginn að taka á sig
ábyrgð, sem þjónum hlýtur ávalt að vera áhyggjuefni.
En eftir síðasta samtal við húsbóndann, lofaði hann
því í huga sinum, að hann skyldi aldrei tala við hann
um slika hluti aftur eða reyna að firra hann útgjöld-
um. En samtalið var ineð þeim hætti, að daginn eftir
veizluna kom Rawles til Mr. Brewsters og kvaðst
eiga við hann brýnt erindi. Brewster sat við skrif-
borð sitt og var hugsi. Hann rak upp hátt óánægju-
óp er ráðsmaður gerði vart við komu sina, með því
að hósta svo hátt að Brewster hlaut að taka eftir
því. Þessi hóstakviða ráðsmannsins hafði borið að
einmitt í- þeim svifum þegar Monty var. að leysa mjög
flókið dæmi, en við hávaðann ruglaðist hann, svo að
dæmið var óreiknað eftir sem áður.
“Hvað viltu?” sagði hann ergilegur. Brewster
hafði ruglað í reikningsdæmi sem nam sjö eða átta
hundruö dollara.
“Eg kom til að segja honum frá óskemtilegu at-
riði viðvíkjandi þjónum hans”, svaraöi Rawles, og fór
nú að bera sig því drýgindalegar, sem hann þóttist
finna meir til ábyrgöarinnar, sem á sér hvíldi. Ilon-
bm fanst nú eldrauninni lokið í bili, er hann var
koininn inn til húsbónda síns.
“Hvað er að? Hver eru vandræðin?”
“Vandræöin eru skollin á.”
“Nú, því þá að vera að ónáða mig með þeim?”
“Eg hélt að rétt væri að láta (yður vita það.
Þjónarnir ætla að heimta kauphækkun í dag.”
Þú segir aðiþeir ætli að heimta hana. Er ekki
svo? og gleðiglampa brá fyrir í augum Montys, við
að heyra fregn um óvænt færi á að eyða fé.
Jú, en eg sýndi þeim fram á aö þeir fengju allra
sæmilegasta kaup, og að þeir ættu að vera ánægðir
meö það. Eg(sýndi þeim fram á, að langt mundi
verða þangað til þeir fengju annan eins .húsbónda
og annað eins kaup. Þeir hafa ekki verið í þjónustu
yðar nema eina viku og strax erd þeir farnir aö
heimta kauphækkun. Sannast að segja eru þessir
anterísku þjónar —”
"Segðn ekki meir, Rawles!” öskraði Monty.
Ráðsmaður rak upp á hann skjáina og varð enn
rauðari í kinnum er hann var vanur.
“Egbið fyrirgefningar,” sagði hann auðmjúklega.
“Eg vonast til, Rawles, að þú farir ekki að sletta
þér fram í þess konar mál framvegis. Þetta eru
ekki að eins einkaréttindi, heldur elnmitt sjálfsögð
skylda allra Ameríkumanna, að gera verkfall til að
fá launahækkun, hve nær sent þeim sýnist, og eg vil
benda þér á það, og það í fullri alvöru, að eg er hjart-
anlega samþykkur beiðni þeirra. Nú skaltu fara og
segja þeim, að eftir hæfilega langa dvöl í minni
þjónustu, j)á skal eg liækka laun ]>eirra. Og mundu
svo eftir að sletta þér ekki fram í slíkt aftur, Rawles.”
Að áliðnum þessum sama dags, fór Brewster á
fund Mrs. DeMille, til að tala við hana um tilhögun
á næstu veizlu. Hann sá að á engan hátt gat hann
fengið betra færi á að eyða fé sínu, svo sem munaði,
en að taka sem ákafastan þátt i samkvæmislifinu.
Það var auðgert, og einu tekjurnar sem orðið gátu
af þeirri hluttöku urðu — þegar öllu var á botninn
hvolft — leiðindi sjálfum honum til handa.
“Mér þykir ánægja að sjá yður Monty", sagði
Mrs. Dan, og roðnaði við. “Komið þér upp með mér
og drekkið te og reykið vindling. Eg tek ekki á móti
nokkrum manni.”
“Þetta þykir mér vænt um Mrs. Dan”, sagði
hann og fór upp stigann. “Eg veit ekki hvernig eg
Hann var að
í fagrar brúnirnar, er hún var aö velja gestina. Mrs,
DeMille var óspör á að fylla nafnaskrana. Hún var
ekki að halda þessar veizlur sjálf, og gat farið með
auð Monty’s eins og henni sýndist. Hann var karl-
mannlegur þar sem hann sat frammi fyrir henni, og
hún var ekki lengi að sjá, að hann horfði ekki ; í
kostnaðinn. Honum stóð rétt á sama. (iverjiri gest-
irnir voru, eða hvaðan þær kæmu, ef þeir bara kæmu.
Í binu atriði að eins hljóp hann á sig; það var að
hann stakk upp á því,- að Barböru Drew yrði boðið
aftur. Það kann og vel að vera að hann hafi tekið
eftir því, að Mrs. Dan beygði sig meir áfram en
áður, og horfði vandlegar á blaðið sem hann var að
skrifa á; en ef svo hefir veriö, að hann hafi tekiö
eftir því, þá skeytti hann því engu.
"Finst yður það ekki dálitið óvanalegt?” spurði
hún með mestu liægö. .
“Eigiö þér við—a§. fólk fari aö tala um það?”
“Já, það gæti farið svo að henni findist of mikið
tekið eftir sér.”
“Haldið þér ]>að? En þér vitið aö við erum svo
góðir kunningjar.”
“Já, það er svo sem sjálfsagt aö bjóða henni, ef
yður sýnist svo,” sagði hún hægt, “þér skuluö þá
skrifa nafn hennar. En þér hafiö líklega ekki séð
þetta.” Mrs. Dan benti á eitt eintak al blaðinu
Trumpct, sem lá á borðinu.
Hann rétti henni blaðið, og hún mæltjj: Maður
nokkur sem skrifar undir dularnafni og kallar sig
“siðgzælustjóra”, ritar þetta.”
Síðan las hún| ertnisfulla grein úr blaðinu, þar
sem verið var að oröa þau saman undir rós, Miss
Drew og Montgomery Brewster.
Daginn eftir fékk fvrnefndur rithöfundur
drjúga ádrepu í blöðunum fyrir framhleypni sína; en
blöðin fluttu mikið og smeðjulegt lof um Montgomery
Brewster.
VIII. KAPITULI.
Hann tekur i móti reikningunum og
. I hvelfingunni, Monty,” sagði hún, um leiö og hún
kom sér laglega fyrir á legubekknum. Brewster
fkygði sér ofan í hægindastól frammi fyrir henní,
og rétti að henni vindling og sagði kæruleysislega:
“Og þetta var ekkert. AS vísu var það mjög
höndum ber.
borgar þá.”
Það var ekki fyr en æði var áliðið kveldið að
Monty fekk nokkur ómakslaun í viðtali viö Barböru. leiðinlegt’ að þetta skyldi konia fyrir meSan gestirnir
Hann stóð frammi fyrir henni og skýldi henni með ,VOrU V,ðstadd,r’. Svo bætti hann viS alvarlegur:
sinum breiðu herðum fvrir öðrum ungum piltum, og l n yðnr að seg-Ía’ þa haföi e£ r‘lfigc,t aí5 láta hvelf-
brósti hún framan í hann með sínu mikla seiðmagni.: in£una rett l)e&ai Gð værum nýstaðin upp frá
En það var að eins stutta stund. því að rétt á eftir' 1 orSuin’ en mer hraus iul®ur vil') 1)V1, ®g ætlaðist til
heyrðist ógurlegt brak innan úr borðsalnum og fylgdi. að Irul<'1fen8le8ur atburður gerðist, svo mikilfeng-
r, _ , \ . legur að minti á hrun Babels.”
Babel,
Eftirþankar.
Einu sinni ai$ morgni dags, skömmu eftir að
þetta gerðist, sem um er getið hér að framan, lá
Brewster í rúmi sínu, og starði áhyggjufullur út í
loftið. Óánægjuhrukkur voru á enni honum, sem úf-
ið hárið huldi þó til hálfs, en andvakan skein úr
galopnum augunum. • Ilann hafði snætt hjá Drevvs-
fólkinu kveldið fyrir, og var nú andvaka eftir. Hann
rifjaði upp í huga sér alt er gerst hafði, og gat þó
ekki fundiö neitt verulegt óánægjuefni. Ofurstinn
og Mrs. Drew höfðu veriö jafn vingjarnleg við hann
eins og vanalega, og Baíbara hafði aldrei verið ynd-
islegri. En eitthvað hafði ])ó veriö öðruvisi, en það
átti að vera, og hinum hugnaöi illa þessi kveldstund.
“Það er alt að kenna þessum ensak Jóhanni”,
sagði hann við sjálfan sig. “Vitaskuld hafði Barbara
heimild til að setja næst sér livern sem hún vildi, en
hversvegna hún kaus ])ennan Ieiðinlega bjálfa, það
er tnér óskiljanlegt. Eg þori að segja, ef eg hefði
setiö á hina hlið hennar, þá hefði dýrð hans lítil orðið.”
Hugsanirnar snérust í ógurlega hringiðu og hann
fór aö fá aðkenning að notalegri afbrýði. Einkum
var hontim óhlýtt til hertogans af Beauchamp, og það
þó að manngarmurinn hefði varla mælt orð frá munni
alt kveldið. Hann gat ekki íengiö ró í sig. Honum
var ])að atigljóst, að Barbara átti biðla marga, en
honum hafði aldrei sýnst hún veita ]>eim mikið at-
hygli. Jafnvel þó að greinin í Trumpct hefði vakið
umtal um hana, hafði hún fyrirgefið hontim það eft-
ir aö þau höfðu talast við. Hennar aineriska lund-
arlag var ekki lengi aö hrinda af sér því óánægju-
fargi. “Siðgæzlustjóri” hafði skrifað svo arum sam-
an að enginn hafði gefið honum ráðningu; með
ruddalegri fyndni hafði hann glefsaö i hvern þann
mapn í samkvæmislifinu, sem nokkuð bar á til muna.
Hann var svo meinlegur og illvígur í sinu skrifi, að
allir voru hræddir að eiga nokkuð viö hann, og marg-
ir bjuggti í glerhúsum, sent hræddir voru við grjót-
kast. En árás Brewsters hafði verið svo röskleg og
einarðleg, að hún tók fyrir kverkar “siðgæzlustjóra”,
og Brewster varð mesta lietja i atigtim allra, karla
og kvenna. Eftir ])etta datt engum i htig að gera
mikið úr ritgeröum “Siðgæzlustjóra”. Oll kvíða til-
finning hafði horfið úr huga Monty’s þegar Drew
ofursti heilsaði honum morguninn eftir að hann
haföi skrifað grein sína móti “Siðægzlustjóra”, og
hrósaði honum fyrir ötulleik hans og hugrekki og
sagði honum að Barbafa og Mrs. Drew væru á sama
máli, þó ’að þær fyrir kurteisis sakir, yrðu að gefa
honum ofurlitla ofanígjöf..
En þenna morgun er \Jonty lá í rúmi sínu var
hann þó í mjög þungum þönkum og leið illa. Það.
var erfitt viðfangsefni sem var að brjótast í huga
hans, og hann ræddi það rólega við sjálfan sig. “Eg
I hefi aldrei sagt henni það, en ef hún veit ekki hugi
minn til sín, þá er hún ekki jafn greind og eg hefi
haldið hana vera. En nú sem, stendur hefi eg ekkí
heldur tima til að standa í ástabralli vlð hana. Ef
þetta hefði verið einhver önnur'stúlka þá hefði eg;
liklega gert það; en það er óþarfi við Barböru; hún
hlýtur að skilja mig. En fari hertoginn—til fjandans.
Ef liann færi að draga sig verulega eftir henni, [
]>á hlaut hann að vanrækja sín fjárhagsstörf, sem;
hann varð að gefa sig við óskiftan. Hann hafði
orðið þess var af reikningum sinum kveldið fyrir-
,Empire‘ tegundir
Vér viljum fá tækifærí til að
sanna eigendum og bygginga-
meisturum að „Empire“ teg-
undirnar af
VEGGJA PLASTRI, VEGGJA
CEMENT, WOOD FIBRE ETC.
er í alla staði hinar áreiðanleg-
ustu sem hægt er að fá, að eng
um undanteknum.

Skrifið eftir áœtlunum og upplýsingum.
Manitoba Gypsum Co
Limited
Winnipeg, - Man.
það”, liélt hann áfram. “Hver dagur sem eg helga
Barböru, kostar mig um tuttugu og fimm þösund
dollara. Ef því færi fram lengi, hlyti eg að verða
býsna illa staddur fjármálalega; eg mundi standa
svo illa að vígi, að eg ætti mér engrar viöreisnar von
Hún getur ekki vænst þess af mér, og þó eru ungar
stúlkur svo undarlega grunnhyggnar í þeim efnum,
og vitanlegt er það, að hún veit ekkert um það, hvern-
ig ástatt er fyrir mér. En hvað munu hinir gera,
þegar þeir sjá að eg dreg mig til baka? Eg get ekki
fariö til hennar og sagt við hana: “Viljiö þér gefa
mér eins árs frest? Eg skal koma á yðar fund aftur
i September mánuði næstkomandi. Hinsvegar er það
augljóst, að eg hlýt að vanrækja störf mín, ef hún
ætlast til aö eg haldi áfram að ganga á eftir.henni og
sé að biðla til hennar dags-daglega. Og hvaða ánægju
skyldi eg aftur á móti hafa af þessum sjö miljónum,
ef eg misti hennar? Eg get ekki átt það áþhættu.
Þessi hertogi fær ekki sjö miljónir næsta September,
])að er satt, en hann getur veriö búinn að fá fulla
ástæðu til að ákæra mig um fjáreyöslu eftir fáa daga.”
En nú datt honum í hug mikið snjallræði, og
varð hann því svo feginn, að hann hringdi og kallaði
á sendisvein, með svo mikilli ákefð, að Rawles varð
alveg forviða. Monty reit simskeyti það er hér fer
á eftir:
Swearengen Jones
Butte, Montana.
Má eg gifta mig og gefa konunni allar eigur mín-
ar; ])að er að segja ef hún vill eiga mig?
Montgomery Brewster.
“Mér finst þetta mjög skynsamleg spurning’,
sagði hann við sjálfan sig, eftir að sendisveinninn
var farinn. “Það getur livorki heitið lán eða gjöf til
góðgerðastofnana þó að maður gefi konu sinni ein-
hverja eign. Það getur vel verið að gamli Jþnes
telji þetta ó])arfa eyðslu, af þvi aö hann er pipar
sveinn, en þetta er vanalega gert, af því að þaö er vit-
urlegt fjármálabragð." Monty gerði sér góðar vonir
Hann fór samt að finna Margrétu, því að til
hennar var hann vanur að Ieita, þegar hann var í
vanda staddur, ráðlegginga og hugsuna. Hún var
boöin í næstu miðdegisveizlu hjá honum, og það var
auögert fyrir liann að komast að efninu, með því að
telja upp liina gestina.
“Og svo verður Barbara Drew”, sagði hann að
lyktum, er hann haföi nefnt Margrétu alla boðsgest-
ina. Þau voru bæði íj lestrarsalnum og hún hlýddi
með athygli á lýsing hans á veizhitilhöguninni.
“Var hún ekki í fyrstu veizlunni sem þú hélzt?”
spurði hún og bar ótt á.
Hann lét sem sér yrði hálfhverft við og svaraöi:
“Jú!”
“Hún hlýtur að vera mjög hugheillandi.” Hún
sagði þetta þykkjulaust.
“Já, hún er töfrafögur. J,á, einhver fallegasta
stúlka, sem eg liefi séð,” sagði hann og var að
þreifa fyrir sér.
“Það er þá leiöinlegt, að hún sýnist vera að
hugsa um hertogann, þó að hann sé lágur í loftinu.”
Dr.R.L. HUR5T,
Member of Royal Coll. of Surgeons,
Eng., útskrifaður af Royal College of
Physicians, London. Sérfræðingur í
brjóst- tauga og kven-sjúkdómum. —
Skrifst. 305 Kennedy Bldg, Portage
Ave. (á móti Eaton’sJ. Tals. M. 814.
Tími til viötals, 10-12, 3-5, 7-9.
THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
fslenzkir lógfræPiagar,
Skrifstopa:— Room 8n McArtbur
Building, Portage Avenue
Áritun: P. O. Box 1050.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
t
X
t ÓLAFUR LÁRUSSON
♦
BJÖRN PÁLSSON t
♦ yfirdömslögmenn ^
£ Annast lögfræðisetörf á Islandi fyrir Ý
t Vestur-Islendinga. Utvega jarðir og t
T nus. Spyrjið Lögberg um okkur. t
4. I*eyKjavik, - lceland ♦
£ P. O. BoxA4l X
^M-t-M-M-M-M-M-M M-M-M-M-M
Dr. B. J. BRANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
Tklkphonk garry 320
OrriCK-TfMAR: 2-3 og 7-8 e. h.
Hiimilí: 620 McDkkmot Ave.
Telbphone gakky 381
Winnipeg, Man.
Dr. O. BJ0RN80N
Office: Cor, Sherbrooke & William
Vrlbphonbigakry 3Sm
Office tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Hbimili: 810 Alveratone St
IkUPBONEl SAKRY TÖ3
Winnipeg, Man.
Vér leggjum sérstaka áherzlu fi. a
selja meðöl eftir forskriptum lækm
Hin beztu me'Söl, sem hægt er að 11
eru notuð eingöngu. Pegar þér komi
meo forskriptina til vor, megið þé
vera viss um að fá rétt þaö sem iækn
irinn tekur til.
COIiCIíEUGH & CO.
Notre Dame Ave. og Sherbrooke St.
Phone. Garry 2690 og 2691.
Giftingaleyfisbréf seld.
Dr. W. J. MacTAVISH
Office 724J ó'argent Ave.
Telephone óherbr. 940.
í 10-12 f. m.
Office tfmar -! 3-5 e. m.
t 7-9 e. m.
Heimili 467 Toronto Street -
WINNIPEG
telephone Sherbr. 432.
J. G. SNŒDAL
tannlœknír.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave 8t.
Suite 313. Tals. main 5302.

J Dr. Raymond Browr
Sérfræðingur i augna-eyra-nef- ot
háls-sjúkdómum.
326 Somerset Bldg.
Talsími 7262
Cor. Donald & PortageAve.
Heima kl. io—i og 3—6,
Al. IU-1 og 3-o,
A. S. Bardai
843 SHERBROOKE ST.
selnr lfkkistur og annast
3m útfarir. Allur útbún-
aður sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann allskonar
minnisvaröa og legsteina
O ai-r-jr 2152
á eftir dynjandi brothljóð. Gestirnir reyndu fyrir
kúrteisis sakir, að láta sem ekkert hefði í skorist, en | Agætt! en svo fór þetta, eins og um
hávaðinn hafði orðið svo mikill að slík kurteisi hlaut a^ faiii® var® á öðrum tíma, en ætlað var.
að verða að leikaraskap. Húsbóndinn gekk brosandi
fram í salinn. Það var glerhvelfingin niikla sem ■ hríð, og báru í bætifláka fyrir þá, sem fyrrir umtali
hafði fallið niður. Glerbrotin lágu stráð út um alt; nr»u, en andmæltu þeim, sem fóru með söguburð. j honum dýrkeyptir. Eítir hans eigin orðtaki hafði
v borðinu lá ömurleg hrúga af glerbrotum, blóm- Svo tóku þau að skrá nýja veizlugesti, og fór í það, hann «tapaS- átta þúsund dollurum. Ef svo færi |
farandi, að hann var í vanda staddur og honum ekki;
Nú tóku þau að tala um fólkið í borginni um [ ai1Htium. Fjórir síöustu dagarnir, sem hann hafði |
vanrækt fjármálin, en helgið ást sinni, höfðu orðið j
festum og hálfsloknuðum kertaljósum. Óttaslegnir langur tími. Færði liann þá skrifborð upp aö legu-! til iangframa þá átti hann attgljóslega gjaldþort
þjónar ruddust inn um einar dyrnar er Montv kom bekknum, og hún horfði á hann áköf meðan hann reitj vændum
inn um a8rar- Þeir namu staðar sem steini lostnir- rófn Þeirra er hún stakk upp á, og hleypti við og við ' “En hve.rsvegna ætti maður að vera að hugsa um
Lögbergs-sögur
! fást gefins með því að
gerast kaupandi blaðsins
Tals. Sherbr, 278Ö
S. A, SIGURÐSSON & CO.
BYCCIHCAMIEHN og F\STEICN\SAtAR
Skrifstofa:
208 Carlton Blk.
Talsími M 4463
Winnipeg
J. J. BILDFELL
FASTEIG^ASALI
Room 520 Union Bank
TEL. 2685 \
Selur hús og lóöir og annast
alt þar aðlútandi. Peningalán
Gísli Goodman
TINSMIÐUR
VERKSTŒÐI:
Uorni Toronto og Notre Dame
Phone / : lleimilf.s
Garry 2988 Garry 899f