Lögberg - 12.06.1913, Side 6

0
LÖGBERG, FIMTTJDAGINN
12. Jíúni 1913.
MILJONIR BREWSTERS.
e f t i r
GEORGE BARR McCUTCHEON.
“Mér finst eg vera eins og skólapiltur sem sett-
ur hefir verið í skammarkrókinn, en rekist þar á
sætindi til aö gæöa sér á”, sagði Subway. “Mér finst
eins og eg væri orðinn eigandi aö Central Park.”
“Hesthúsin voru góö og full af mörgum hestum.
og dagarnir liðu mjög ánægjulega. Þá var það eitt
kveld í bezta veðri, er tólf förunautar Montys höfðu
riðið brott að skemta sér, að hann afréð að kalla
Margrétu Gray til reikningsskapar. Hann þóttist
alveg viss un*, að hún hefði forðast hann af ásettu
ráði svo vikum skifti, og hann vissi enga ástæðu til
þess. Hann hafði oft legið vakandi í rúmi sínu löng-
um stundum og hugsað um hvað þessu atferli Mar-
grétar mundi valda, en aldrei getað komizt að neinni
niðurstöðu. Líklegast fanst honum þó að henni hefði
kunnað að þykja við sig útaf því sem fyrir hafði
komið í Monte Carlo, en þó þóttist hann muna eftir
því að jafnvel þar áður, hefði hún reynt að draga
sig brott frá honum, og farið að tala við einhvern
annan, er hann vildi gefa sig á tal við hana. Nokkr-
um sinnum hafði hann berlega séð að hún flýði á
náðir Mrs. Dan eða Maríu Valentine eða Pettingills,
þegar hann hefði gert sig líklegan til að taka hana
tali. Monty varð illa við þegar hann fór að hugsa
um siðastgreinda nafnið. Ef það skyldi nú vera
Pettingill sem stæði á milli þeirra? Þetta olli honum
áhyggju, en aðra stundina fanst honum eins og slíkt
gæti ekki átt sér stað. Þegar þau stigu á hestbak og
riðu burt fanst honum hann fá í sig nýjan þrótt og
hug. Þá var gert ráð fyrir að þau settust að snæð-
ingi undir beru lofti um miðjan daginn, í skugga
rústa nokkurra, sem stóðu eftir af gömlu klaustri.
Höfðu þjónar verið sendir á undan til að hafa til-
búna máltíðina. Tókst það yel, og fyrir tilstilli Mrs.
Dan var fólkið hið kátasta meðan á snæðingi stóð.
Á heimleiðinni var Monty síðastur þegar lagt var af
stað, og hleypti fram hesti sínum til að ná í Mar-
grétu. Það var samt ekki svo að sjá, að hún kærði
sig um að verða ein með honum.
“Heyrðu Magga”, sagði hann, “það eru allar lík-
ur til þess, að eitthvað sé öðru vísi en það ætti að
vera okkar í milli.”
“Við hvað áttu Monty?” spurði hún um leið og
hann þagnaði.
“f hvert skifti sem eg ætla a'ð taka þig tali, flýr
þú mig, og ef eg kem í hóp manna þar sem þú ert,
þá þýturðu i burtu.”
“Þvættingur, Monty! Hversvegna aétti eg að
vera að flýja þig. Við höfum þekst of lengi til þess.”
En hann þóttist sjá á svip hennar að hún talaði ekki
af einlægni, og honum missýndist ekki.
“PettingiII getur talað við þig hvar sem er, án
þess að þú gerir þig liklega til að hlaupa burtu,”
sagði hann alvarlega, “en þú ættir að minsta kosti að
sýna mér kurteisi.”
“En hvað þú ert ósanngjarn, Monty Brewster,”
sagði hún i hita. “Þú þarft ekki að imynda þér að
miljónin þín veiti þér heimild til að gefa gestunum
þínum, hvaða fyrirskipanir sem þér sýnist og ætlast
til að allir hlýði þeim.”
“Það er ekki rétt af þér að tála svona,” skaut
hann inn í.”
“Ef ummæli mín ekki falla þin.ni hátign í geð
þá er eg reiðubúin til að gera þér ekki meiri átroðn-
ing. Eg skal þá verða Prestons-fólkinu samferða.
Það er í París,” bætti hún við.
Alt í einu mintist Brewster þess, að Pettingill
hafði getið um Prestons-fólkið, og látið i Ijós þá ósk
sína, að hann mætti verða því samferða. “Já, eg
býst við að þú viljir ekki sleppa af Pettingill,” sagði
hann hæðilega. “Þar ættuð þið náttúrlega hægra
með að vera meira saman.”
“Og um leið ætti Mrs. Dan hægra aðstöðu hér,”
hreytti hún út úr sér um leið og hann drógst aftur
úr og lenti í hóp þess fólksins, sem seinna fór.
Pettingill hraðaði sér þá strax að komast að
hlið Margré>tar. Hann mæltist til þess að þau reyndu
hesta sína, og innan stundar höfðu þau hleypt af stað
langt á undan hinu fólkinu í tunglskininu. Brew-
ster ætlaði ekki að láta þau sleppa þannig, og rak
hælana í siðurnar á hesti sínum, og hleypti honum
á harða stökk. En hann var ekki kominn nema
nokkrar teigslengdir þegar hann sá einhverja dökka
þústu á veginum, sem hestur hans hræddist og hljóp
út undan sér er hann varð var við. Jafnskjótt tók
Brewster eftir því, að hestur Margrétar þaut áfram
mannlaus. Monty fleygði sér af baki dauðhræddur
og var innan stundar kominn til Margrétar þar sem
hún lá rétt við veginn. Hún hafði ekki slasast, en
hruflað sig lítilsháttar en var skelkuð af fallinu.
Gjörðin hafði slitnað og söðlinum scarað. Fólkið
beið þögult og vandræðalega, þangað til vagn kom
til að aka Margrétu heim. Þjónustustúlka Mrs. Dan
var þar, og Margrét vildi enga aðra hafa með sér í
vagninum, en hana. En Monty hjálpaði henni upp
í vagninn og hvislaði: “Magga, eg vona að þú hætt-
ir við að fara frá okkur.”
XII. KAPíTULT.
Prinzinn og bœndumir.
Að lifa i stöðugum friði og aðgerðarleysi í álf-
heiminum var Monty Brewster ómögulegt, og hann
lét því ekki lengi dragast að gera ráðstafanir við
Bertier til að ferðast um Italíu. Hann varð nú að
fara að gera gangskör að því að panta bifreiðina,
sem hann hafði lofað markís-frúnni, og við það komu
honum ýmsar nýjar ráðagerðir í hug. Meðal annars
fanst honum að ekki mætti minna vera, en’ að föru-
neyti hans tæki sér ferð á hendur í vögnum til að
skoða landið i góðu tómi. En með því að þeir ferða-’
vagnar er slíku fólki hæfði voru torfengnir, og ilt
að byggja á að hestar yrðu við hendina; fanst Brew-
ster sjálfsagt að hann pantaði sér bifreiðar handa
föruneyti sínu frá París. Hann hugsaði málið, og sá,
að hann varð að kaupa allar bifreiðarnar sem hann
þurfti, því að ekki gat komið til mála að leigja þær.
Þessvegna lét hann Bertier sima pöntun til bifreiða
heildsala í París, og þótti sumum súrt í brotið, sem
ekki gátu lagt til nógu margar bifreiðar samstundis,
og urðu þessvegna af kaupunum, því að Brewster
viídi enga bið heyra nefnda. Samið var um það,
Að félagið sem seldi bifreiðarnar tæki aftur við þeim
með stórfengilegum afslætti að sex vikum liðnum.
Bifreiðarnar voru sendar svo fljótt sem mögulegt
var, fimm til Milanó og ein til markís-frúarinnar í
Florenz.
Monty tók það nærri sér að fara úr kastalanum,
því það var þvi líkast sem eitthvert töfra-afl héldi
honum þar föstum. En hann varð samt að fara
samkvæmt ráðstöfunum sem þegar höfðu verið gerð-
ar, því að bifreiðanna var von til Milanó á mánudegi.
Hann furðaði sig nærri því á því, hvað gestir hans
voru hlýðnir við hann að fara, en þeir vissu ekki um,
hvaða fjáreyðslu hann hafði í bruggi. Hann lét þá
fara með eimlest til Milanó og til skrautlegs gisti-
húss, er Cavour hótel hét. Þegar þangað var komið
fann Brewster skjótt að fregnin um fjáreyðslu hans,
var Jiangað komin á undan honum, og gistihússeig-
andinn var ekkert nema kurteisin og auðmýktin.
Hann þóttist taka sér það ákaflega nærri að monsjör
Brewster skyldi ekki hafa komið í tæka tíð til að
heyra nafnkunnan söngmanna skara, er þar hafði
sungið nýskeð. Það hátiðahald var þá fyrir skemstu
um garð gengið. Þar hafði gott fjáreyðslufæri geng-
ið Brewster úr greipum, og skaut Bertier við ein-
hverri háðglósu út af því. Hún hafði sinar verkanir.
Brewster fór að spyrja um söngflokkinn og fékk að
vita, að hann væri enn í Milanó; gat Bertier þess þá,
að það mundi verða miklum erfiðleikum bundið að
fá söngflokkinn til að syngja aftur, en ókleyft ætti
það ekki að þurfa að vera; fór svo að Brewster fól
honum að leita þess við söngflokkinn, að syngja að
nýju, og útvega söngskarann og sönghöllina að eins
handa föruneyti Brewsters. Monty tók því fegin-
samlega og gaf Bertier umboð sitt til þess.
“Haldið þér samt ekki að tómlegt verði í söng-
höllinni, ef engir fleiri verða þar, en föruneyti yðar?”
spurði Bertier háðslega.
“Fyllið hana þá með blómum og, veggtjöldum,”
svaraði Brewster. “Eg fel yður að sjá um þetta, og
vona, að þér leysið það sómasamlega af hendi. Látið
yður nú takast vel.”
Það hlakkaði í Bertier við tilhugsunina við slíkt
fjáreyðslu-færi. Hann þóttist vita, að hér gæti hann
aflað sér mikillar frægðar — orðið stórfrægur um
alla ítaliu, ef sér tækist vel. Hér reið á að sýna
bæði smekk og hugvit. En þegar að því kom að
skreyta sönghöllina, þá leitaði hann náttúrlega aðstoð-
ar Pettingills; eftir að þeir höfðu ráðgast um hríð,
kom þeim saman um að skreytingunni skyldi þann veg
háttað, að tjaldað væri af svo mikið svæði, sem
þurfa þótti af sönghöllinni, eða hrúgað inn blómum
svo að húsrúmið varð að lokum að eins hæfilegt
föruneyti Brewsters. Var plássið ekki of mikið þeg-
ar allar þessar ráðagerðir voru komnar í kring.
Þetta hafði alt gengið með svo miklum hraða,
að kveldið eftir að Brewster kom til Milanó gat hann
boðið þeim að hlýða á söngskarann í Scala-sönghöll-
inni. Vakti þetta hina rnestu eftirtekt í borginni,
kom henni í algert uppnám, svo að slíks höfðu engin
dæmi verið um fjölda mörg ár. Mrs. Valentine, sem
ók til sönghallarinnar í sama vagni eins og Monty,
furðaði stórum á þeirri athygli er borgarbúar sýndu
þeim.
“Fólkið skipar okkur á bekk með hertogum og
prinzessum,” sagði Monty. “Það er eins og það
hafi aldrei séð hvita menn fyrri.”
“Það hefir kannske búist við, að við mundum
ríða á vísundum,” sagði Mrs. Dan, “eða að hertekn-
ir Indíánar drægju vagnana undir okkur á sjálfum
sér.”
“Nei”, skaut Subway Smith inn i, “eg sé ekki
betur, en að fólkið hafi orðið fyrir vonbrigðum. Það
hefir búist við að sjá kórónur og veldissprota og
gullinu rigna. Mér finst að þú alls ekki gera skyldu
þína Monty. Eg gæti gefið þér leiðbeiningar um það,
hvernig þú ættir að leika einvaldsherra. Þú ættir
að sitja á snjóhvítum gæðingi, í flaksandi silkiklæð-
um og kinka kolli náðarsamlega til beggja hliða, og
eg lítilmótlegur að sá silfri í slóð þina.
“Mér þykir mikið, ef fólkið í föruneyti Brew-
sters fær ekki að fá nóg af þessu hirðmannalífi bráð-
um. Skyldi ekki suma sem búið hafa í dýrðlegum
höllum fara að langa til að komast aftur í lágbýsi,
sem við þeirra hæfi eru?”
“Jú, náttúrlega”, svaraði Subway hlæjandi. “Nú
höfum við lifað í vellystingum praktuglega í meir en
tvo mánuði. Og ef þú ferð ekki að lina á okkur
Monty, þá hljótum við að lenda á meltingarveikra
hæli áður langt um líður.”
Þessu næst lét Mrs. Dan í ljós þá ætlun sína að
bjóða gestunum öllum til veizlu kveldið eftir. Monty
snérist andvígur gegn því, og vildi ekki r.nnað heyra,
en að þau færu burt frá Milanó samstundis; hann
þóttist mega ráða því, að sá sinn slaginn í því.
En Mrs. Dan vildi engan veginn láta af sinni
fyrirætlun. “Þér getið alls ekki haft alla hluti eftir
yðar höfði, vinur minn,” sagði hún. “Ef þér haldið
svona áfram þá verðið þér creigi í næsta mánuði.
Eg ætla að reyna að koma í veg fyrir það. Það er
blátt áfram skylda mín. Jafnvel þó að eg verði að'
beita hörkubrögðum, ætla eg ekki að láta það farast
fyrir að þér borðið hjá mér annað kveld.”
Monty sá að eigi var an.iars kostur, en að slaka
til, og það gerði hann m gUinarlaust, úr því ekki
varð hjá því komist að taka boðirtu. Rétt á eftir
komu þau að sönghöllinni og var fylgt inn með þeirri
auðmýkt og undirgefni, sem að eins er sýnd ríkum
mönnum. Brewster var hrifinn af viðhöfninni sem
þar var á öllu, eigi síður en gestir lians. Skrautið var
líkast þvi sem sagt er frá í þúsund og einni nótt.
Hrifning var svo mikil að stund leið áður en fólkið
settist niður til að hlusta á söngmannaskarann, sem
nú lét til sín heyra með því f jöri og eldmóði sem ein-
kennir ítali.
Milli síðustu þáttanna gengu þau'saman um einn
ganginn Brewster og Margrét. Þau höfðu varla tal-
að orð saman, eftir slysið, þegar hún datt af baki,
en Monty hafði tekið eftir því, að hún hafði fremur
forðast Pettingill eftir það, og var honum það meir
en lítið fagnáðarefni.
“Eg var að halda að við hefðum alveg flutt okk-
ur burt úr álfheimum þegar við fórUm frá vötnun-
um, en það er engu líkara en að þú flytjir álfheim-
ana með þér,” sagði hún.'
“Það eina, sem að er,” svaraði Monty, “er það
að ofmargt fólk er hér á ferð. Álfheimarnir mínir
eru ofurlítið öðruvisi.”
“Álfheimarnir þinir Alontv, eiga víst að vera úr
gulli og! silfraðar göturnar um þá. Eg býst við áð
þér þætti mest gaman að sitja þar á alabasturs-skrif-
stofu og búa til verðmiða.”
“Þú mátt ekki ímynda þér, að eg sé svona skríls-
legur, Margrét. Þetta er dýrslegt kapphlaup, semnú
stendur yfi’r, en eg get ekki stöðvað það nú sem
stendur. í>ér getur ekki skilist hvernig í því
liggur.”
“Þú reisir þér hurðarás um öxl,” svaraði hún;
“en þú ert of göfuglyndur til þess að hægt sé að
orða þig við neitt sem skrílslegt er. En mér er hug-
raun að þessu, Monty, óskapleg hugraun. Eg er áð
hugsa um framtíðarhorfur þínar — sem alt af eru
að verða óglæsilegri og iskyggilegri. Þetta getur ekki
staðið lengi. Og hvað tekur þá við? Þú ert að sól-
lunda eigum þínum, og færð ekkert í staðinn, sem
geti orðið þér til lifsframfærslu.”
“En, Margrét, þú verður að reyna a'ó treysta
mér,” svaraði hann alvarlega. “Eg get ekki lrætt við
þetta, en eg skal segja þér eitt fyrir víst og það er
þetta: Þú skalt ekki verða óánægð með mig um það
er lýkur.”
Það var eins og móðu drægi fyrir augu hennar
er hún leit á hann. “Eg treysti þér, Monty,” svar-
aði hún blátt áfram. “Eg skal ekki gleyma þér.”
Nú 'var tjaldið dregið upp í næsta þætti og það
var eitthvað það í söngleiknum, sem virtist draga
þau tvö, sem nefnd voru, hvort að öðru. Þegar þau
fóru burt úr leikhúsinu, þá sagði Margrét með rauna-
svip: “Dæmalaust hefir þessi stund verið skemtileg,
en eyðslan hefir verið svo gífurleg að varla munu
dæmi annars eins. Það verður nokkuð hjáleitt að
virða fyrir sér aumingja fátæku bændurna hérna úti
fyrir, sem aldrei hafa heyrt fallegan söng.”
“Jæja, þeir skulu þá fá að heyra hann núna”.
Monty greip tækifærið, en hann átti bágt með að
dylja það sem mest hvatti hann til þessarar athafnar.
og honurn fanst hann aumkunarverður hræsnari. “Við
látum annan söngleik fara frarn á morgun og fyllum
sönghöllina með bændum.”
Og hann stóð við orð sín. Bertier var falið
hlutverk, sem honum féll ekki sem bezt i geð. En,
meö aðstoð yfirvalda bæjarins, tókst honum að koma
því i framkvæmd. Þeim fanst þvilíkt ráðlag ganga
brjálsemi næst, en þó var einhverskonar konungbor-
inn blær yfir þessu ráðlagi, svo að þeir tóku ekki eins:
hart á því fyrir þá sök. Forstjóra leikhússins var
ekki eins auðvelt að fá til að samþykkja þessa fyrir-
ætlun, — hann var hræddur um, að bændurnir mundu
alveg eyðileggja fínu sætin í leikhúsinu. En Brew-
ster varð þess vísari að gull er örugt læknislyf alls
kyns meina í ítalíu, og hann var óbágur á að gefa
lyfseðla. Honum fanst dagurinn vera fljótur að líða,
því Margrét lét sér mjög umhugað um þessa fyrirætl-
un, að skemta bændunum og þau Brewster þurftu
mikið að ráðgast um hana. Var Monty næsta ljúft
að tala um það.
En svo kom veizluhald De Mille i bága við ráða-
gerð þeirra, því að veizlan átti að standa sama kveld-
ið. En Monty fullvissaði Margrétu um það, að söng-
leikurinn skylcli hefjast strax að veizlunni lokinni.
Mrs. Dan hafði verið önnum kafin um daginn að
undirbúa veizluna, en hafði alls ekkert látið í ljós
um tilhögun á henni. Hófst veizlan kl. 8 síðdegis í
Cova, sem var skamt frá söngleikahöllinni Scala;
var þar sezt að snæðingi undir beru lofti úti í garði,
en leikið á hljóðfæri meðan á borðhaldi stóð. Marga
furðaði á hvað látlaus þessi veizla Mrs. Dan var.
Voru réttir alvanalegir frambornir og ólíkir því sem
menn áttu að venjast í stórveizlum, en gestirnir voru
þó hæstánægðir einmitt vegna þess, hVað veizla þessi
var frábrugðin því sem þeir höfðu átt að venjast hjá
Brewster undanfarið.
Að veizlunni lokinni fóru ]>ær Margrét og Mrs.
Valentine með Brewster og Pettingill yfir til Scala-
sönghallarinnar til að heyra tvo síðustu þættina i
söngleiknum. En nú voru áheyrendurnir aðrir en
fyr, og lófaklappið nokkru öðruvísi en áður.
Daginn eftir lögðu fimm dýrindis bifreiðir með
frönskum ökumönnum af stað til Feneyja. Þær fóru
um Brescia, Verona og Vixenza, og sáðu silfri í slóð
sina, en allur almenningur stóð agndofa og horfði
hugfanginn á dýrðarljómann, sem af þeim stóð.
Brewster ]>ótti fullhart farið, og þegar til Feneyja
kom, kendi hann eftirsjár útaf því að hafa ekki haft
tíma til að sko'ða betur hið dýrðlega land, sem um var
farið. “En þetta er regluleg kaupsýslu-ferð”, hugsaði
hann með sér, “og maður getur ekki við því búist
að hafa m.i-I.L skemtun af henni. Einhverntíma skal
eg koma hér aftur og njóta betur náttúrudýrðarinnar
hér. Eg hefði verið fús á að vera svo klukkustund-
un skifti úti í gondólum, ef þetta bansetta ferðalag
hefði ekki þann kost, að á því má eyða miklu meiri
peningum.”
Áður varði var hann alt í einu vakinn af dag-
draumum sínum og kvaddur til að hugsa um skyldu-
verkin með símskeyti, sem greiða þurfti fyrir $324,00
áður en það yrði lesið. Flað flutti orð fyrir orð
dæmisöguna um talenturnar tíu og neðan við var að
eins eitt orð — orðið
“Joncs”.
Æfiágrip-
Hinn 3. Apríl siðastl. barst sú fregn út um ná-
grennið, aö hinn góðkunni ekkjumaður Jl. G. Westdal
hefði hnigið til jarðar örendur á heimili tengdasonar
hans, J. G. ísfeld. Hann hafði verið bilaður að
heilsu í nokkur undanfarin ár, og haft meðferðis
þann sjúkdóm er að siðustu dró hann til dauða.
Jón Guðmundsson Westdal er fæddur á Vakur-
stöðum í Vopnafirði á íslandi, í Desember átið 1840.
Foreldrar hans voru þau Guðmundur Stefánsson og
Guðrún Jónsdóttir. í foreldra húsum dvaldi Jón þar
til hann 11 ára fór að Fremrihlíð í sömu sveit, til
Jóns Jónssonar móðurbróður hans og Járngerðar
Jónsdóttur, er bjuggu'þar góðu búi. Ólst hann þar
upp, unz hann fulltíða maður, gekk í hjónaband með
Sigríði Benediktsdóttur Bjömssonar og Guðnýjar
Kristjánsdóttur, er lengi bjuggu á Víkingavatni í
Kelduhverfi. Benedikt var orðlagður gafumaður,
dáinn fyrir mörgum árum í Argyle bygð, Man. En
Guðný er á lífi, nú háöldruð; dvelur hjá dóttur-
dóttur sinni Mrs. J. G. Isfeld.
Frá Fremrihlíð fluttu nú hin ungu hjón að
Ytrihlíð, byrjuðu búskap, og eftir tveggja ára dvöl
þar. fluttust þau að Fossi; frá Fossi að Felli, til Jóns
Rafnssonar, 'tengdabróður hans, dvöldu þar í þrjú ár,
og viðar í sveitinni áttu þau heima; og síðustu bú-
skaparárin heima dvöldu þau á Ásbrandsstöðum.
Arið 1880 yfirgaf Jón sál. ísland og hélt áleiðis
vestur um haf; kom til Minneota Minn. í Júni um
sumarið, fátækur og félaus með skuld á baki, því
talsvert af farareyri hafði hann orðið að lána; getur
maður því skilið að framtíðarhorfurnar hafa ekki
verið sem glæsilegastar, ef ekki hefði hann hér átt
vinum að mæta. Bræður hans tveir, er hér voru bú-
settir, tóku á móti honum og fjölskyldunni með opn-
um örmum og veittu alla þá aðhjúkrun, sem frum-
býlings efni þeirra leyfðu. Hjá bræðrum hans
dvaldi fjölskyldan um sumarið, en sjálfur fór Jón til
Marshall Lyon Co., og vann þar á jámbraut. Um
“Empire” tegundir
Það hefir alla tíð verið á-
stundan vor að láta „Em-
pire“ tegundirnar af
WALL PLASTER, WOOD FlðRE,
CEMENT WALL og FINISH
vera b é z t a r allra og
a f b r a g ð allra annarra.
Og ágæti þeirra er sann-
að og sýnt án alls vafa.
Skrifið eftir áaétlana bœklingi,
Manitoba Gypsum Co., Ltd.
Winnipeg, Mdn.
haustið tók hann fjölskylduna til sín, leigði sér húsa-
kynni um veturinn, hélt uppi sama starfi og með
stakri fyrirhyggju og sparsemi, hafði honum þá
græðst svo fé, að um vorið kom hann sér upp skýli
yfir sig og sína, og eigi var þess lengi að bíða, að
Jón hefði endurborgað áður greinda skuld. —
,Frá Marshall flutti Jón sál. vestur í Lincoln Co.,
settist þar að á heimilisréttar landi, bygði þar hús og
nauðsynlegustu úthýsi. Ekki bjó hann þar þó lengi;
seldi eftir tvö ár og keypti annað land í grend vi'ð
Minneota, þar heimsótti hann fárið 1886J sú mikla og
þungbæra sorg, að missa konuna og tvö börn. Stóð
hann þá uppi einmana með þrjú börnin móðurlaus.
UnSi hann þá ekki hag sínum þar lengur, seldi jörð-
ina og keypti heimili í bænum og að fám árum liðn-
um lét hann það fyrir jörð þá og heimili, sem hann
dvaldi svo oft á, og lifði sínar síðustu stundir.
Jón ^sál. var mesti trúmaður og kirkjurækinn;
góður stuðningsmaður kirkjulegra fyrirtækja og góð-
ur og ástríkur faðir börnum sínum. Vildi alt fyrir
þau gera er verða mætti þeim til frama og uppbygg-
ingar. Tryggur var hann vinum sínum, enda átti
hann fjölda vina og kunningja, og sá sem þessar lín-
ur skrifar mun ávalt geyma þakklætis endurminningu
í hjarta sér fyrir alla hans góðu viðkynningu og vin-
áttu frá fortíð óg alt til hans hinstu stundar; og þeg-
ar eg er nú að hugsa um þennan góðvin minn, þá
getur mér ekki dulist að heimfærast megi upp á hann
hinn forni málsháttur: “Það sem ungur nemur gam-
all temur”. Honum var í æsku innrætt auðmýkt og
lotning fyrir guði og guðs orði, trygglyndi og kær-
leiki til mannanna og þessari kenningu fylgdi hann-
til æfiloka.
I mörg undanfarin ár dvaldi Jón sál. í hinni svo
nefndu Vesturheims bygð eða þar í grendinni, jafn-
an til heimilis hjá dætrum sínum, Margréti konu J.
G. Isfeld og Matthildi er gift var Stefáni S. Hofteig,
þar til síðastliðinn vetur að Matthiklur andaðist;
hvarf hann þá til eftirlifandi dóttur sinnar, á heim-
ilið er á var drepið í byrjun þessarar greinar.
Jón sál. var kátur í lund, spaugsamur og orð-
hepjiinn, greindur vel og bókfróður, enda las hann
mikið, töluvert hafði hann komist niður í tungumáli
þessa lands, og norsk blöð og bækur las hann sér til
fullra nota. Ráðvandur, orðheldinn og hreinskilinn
við alla; vel verki farinn, batt bækur, og óf gólf
ábreiður mæta vel, og má óhætt fullyrða að alt sem
hann bar sig að fórst honum vel úr hendi.
Þau hjón eignuðust 7 börn, tvö þeirra lifa lát-
inn föður, Stefán Th. Westdal lögfræðingur og rit-
stjóri að “McKenzie County Journal” N. D., og
Margrét J). G. Isfeld, áður nefnd hér að framan.
Tólf voru systkini Jóns sál., Þorsteinn Guð-
mundsson bónda á Lake Stay Lincoln Co., kona hans
er Ingibjörg Þorkellsdóttir, systir séra Jfóhanns Þor-
kelssonar, er lengi hefir verið og er enn dómkirkju-
prestur í Reykjavík. A. G. Westdal, búsettur á
Swede Praerie, giftur Guðnýju Runólfsdóttur frá
Snjóholti, systur J. R. skálds. Guðrún G. Rafnsson
í Minneota Minn., ekkja hins góðkunna merkisbónda
Jóns sál. Rafnssonar; þau hjónin bjuggu rausnar-
búi á Felli í Vopnafirði, nú dáin fyrir nokkrum ár-
um í nefndum bæ, og systir heima á íslandi Seselja
að nafni.
Jarðarförin fór fram frá kirkju Vesturheims
safnaðar, var afar fjölmenn þótt hretviðri væri og
færðin slæm. Séra B'jörn B. Jónsson jarðsöng hinn
látna.
'f i" ’U Vinur.
Búðin sem alla gerír ánægða
Komið hingað
og kaupið skó
sem yðurlíkar
Quebec Shoe Store
639 Main St.
3. dyr fyrir norðan Logan Ave.
Lögbergs-sögur
fást gefins með því að
gerast kaupandi blaðsins
Dr.R. L. HUR5T,
Member of Royal Coll. of Surgeons
Eng., útskrifaður af Royal College oi'
Physicians, London. Sérfræðingur i
brjóst- tauga og kven-sjúkdómum. —
Skrifst. 305 Kennedy Bldg, Portage
Ave. (á móti Eaton’sJ. Tals. M. 814.
Tími til viðtals, 10-12, 3-5, 7-9.
THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
íslenzkir lógfrægjpgar,
Skripstofa:— Room 8n McArthur
Building, Portage Avenue
áritun: P. o. Box 1650.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
Og ’ T
BJÖRN PÁLSSON i
YFIRDÖMSLÖGMENN J
Annast Iögfræðisstörf á Islandi fyrir 1
1 Vestur-Islendinga. Utvega jarðir og X
, hus. Spyrjið Lögberg um okkur. T
4 ReyK|avik, - lceland +
^ P. O. Box A 41 Í
Dr. B. J.BRANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
Telepuone garsy 380
Office-Tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Hhimili: 620 McDermot Avb.
Teleprone garry 381
Winnipeg, Man.
Dr. O. BJORNSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
rRLEPHONEiGARRY 3S@
Office-tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Heimili: 81 O Alverstonc St
Telkpbone, garry T03
Winnipeg, Man.
Vér leggjum sérstaka áherzlu & a8
selja meðöl eftir forskriptum lækna.
Hin beztu meðöl, sem hægt er að t&,
eru notuð eingöngu. pegar þér komið
með forskriptina til vor, megið þér
vera viss um að fá rétt það sem lækn-
irinn tekur til.
COLCLEUGH & CO.
Notre Damo Ave. og Sherbrooke St.
Phone. Garry 2690 og 2691.
Giftingaleyfisbréf seld.
Dr. W. J. MacTAVISH
Opficb 724J -S'argent Ave.
Telephone óherbr. 940.
( 10‘12 m.
Office tfmar 3-6 e m
( 7-9 e, m.
— Heimili 467 Toronto Street _
WINNIPEG
telephone Sherbr. 432.
Dr. R. M. Best
Kvet)na og barna læknir
Skrifstofa: Union Bank,
borni Sherbrooke og Sargent
Tímar: 3—5 og 7—8.
Heimili: 605 Sherbrooke Street
Tals. Garry 4861
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave St.
Suite 313. Tals. main 5302.
Dr, Raymond Brown,
Sérfræöingur í augna-eyra-nef- og
háls-sjúkdómum.
326 Somerset Bldg.
Talsími 7282
Cor. Donald & Portage Ave.
Heima kl. io— 12 og 3—5
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST,
seinr líkkistur og annast
nm úiiarir. Allur útbún-
aöur sá bezti. Knnfrem-
ur selur hann allskonar
minnisvaröa og legsteina
Tals Onx-rjr 2152
8. A. 8IOURP8ON Ta]s_ sherbr, 2786
S. A, SIGURÐSSON & CO.
BYCCIfiCAIflEJIN og FASTEICN/\SAI.AB
Skrifstofa: Talsími M 4463
208 Carlton Blk. Winnipeg
J. J. BILDFELL
FASTEIGnASALI <
\R00m 520 Union Bank - TEL. 2685^
Selur hús og lóöir og annast >
alt þar aö lútandi. Peningalán j