Lögberg - 03.07.1913, Síða 2

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 3. Júlí 1913.

/

HO-HO-HAL-LO
Kapphlaup viltra hesta
Eitt af þúsund furðulegum reiðkænsku listum sem sýnd verður á
“The Stampede"
HIN MESTA OG STÆRSTAIÞRÓTTA SÝNING SEM FRAM HEFIR FARIÐ
Stórfylking kúasmala og reiðmanna og kappleikir útjaðra manna hinna beztu í heimi.
Ekki sýning, heldur kappleikur, fyrir stærstu peninga verðlaun, sem boðin hafa verið.
ÞAÐ GETUR EKKI VERIÐ NEMA EITT „STAMPEDE“ í HEIMINUM, og „STAMPEDE“ VERÐUR EKKI HALDIÐ
NEMA EINU SINNI ÁRI.
Bíðið ekki þartil öllu er lokið,
segið svo að þér hafið gleymt því
Límið dagtöluna
í hattinn yðar
Brennið hana á töflur hugans og látið
engan toga, ausa eða prjona hana út úr
yður.
Aug
ein samanlögð algleymings vika
frá Laugardegi Q xjl 4 O
til Laugardags
Lesið þetta aftur, þér hafið
gott af því:
Stjórnarnefndarfors, í
Great Northern R’y.
sonur Jim Hill’ssegir:
„The Stampede í Winnipeg verður hað
stórkostlegasta í Ameríku árið 1913 og hin
bezta auglýsing um Vesturlandið, sem
nokkru sinni hefir fram komið."
Tuttugu þúsindir dala í
skœra skildingum skift upp milli kónga og drottninga reiðkænskunnar
HESTAR
H6pur brennimerktra
stðöhesta, útvalinn um
alla álfuna, er aldrei
hafa tamdir verið. ótta-
lausir, fráneygir sig-
urkappar I fimtiu h61m
göngum.
GRIPIR
HjörC villigripa tii aC
eig aviC. Gashyrndir frá
Texas og Rio Grande,
útilegu naut af sléttun-
um. Hálsóttlr, Svart-
höfCar, Cruikshanks og
Durhams.
KÚASMALAR
Vasklegir, leggbjúgir,
vörpulegir, harClegir.
Kkki trúCar úr loddara
flokk, heldur skörungar
allrar veraldar I reiC-
kænsku, er keppa um
sæmd, sigur og seim á
þessu allra stórkostleg-
asta Stampede heims.
Hjarðreiðar Stúlkur
FrlCar, ljúfar, sam-
grónar reiChestunum.
priflegar, þokkamlklar,
þróttugar. ReiCstúlkur
af HJarCarholtum hins
þroskamikla Vestur-
lands.
INDIÁNAR
RauCskinnar, meC forn-
um herbúnaðl og stóru
státl lita og fjaCra frá
dögum stríCs og styrj-
aldar, er enn-þá halda
siCum feCranna. Sioux
af Sléttunum, Blackfeet
úr fjöllunum og Tom
Three Persons.
MATADORS
og Vaqueros frá Chiha-
uha og Sonora I gulum
og JiárauCum skrúC-
klæCum hins blóðheita
Sólbrunalands, ásamt
þeirra Senoritas, gló-
andi I pelli og purpura,
svo aC ekkert má viC
jafnast .
GRAKI.ÆDDIR REIDMEN.V, SIDRŒMR; SKÓGARGItfMAR I'ORX-
IR, VESTRÆXIR; HESTAMEXX CK MEXICO,
ARGEXTIXA, HAWAH.
FORXIIt REIÐMEXX, DÍ'RABAXAR, HJARÐASMADAR, REIÐSVEIX-
AR OG HÓIiMGÖXGU-BERSAR VORS VÍ8FRÆGA
VESTURLANDS.
Smalareiðar sléttunnar sjást þar sjálfar í sínu rétta líki með ótömdum hestum, gashyrndum, mannýgum öskrandi
nautum og hinum fimu, sporuðu, veðurbitnu riddurum vestrænna burtreiða.
Konungleg sjón! Og er líka undir vernd konungsbróður, vors konungborna landstjóra.
TIL HJAFJDREIDARMAþtN/\
KOMID MED ÞÁ
ÓLMUSTU
Stampede nefndin kaupir
fyrir 1,000 dali hvern þann
hest, sem ekki verður hægt
að ráða þar viC meCan á þvl
stendur, og 500 dali mun hún
gefa fyrir það naut, sem ekki
er hægt að rlða.
Peniugarnir eru til og verða
greiddir tafarlaust.
Stinnir, sterkir, stríðir riddarar, óðra, ólmra, ausandi reiðskjóta
hinna ótömdu og ótemjandi útlaga hins
vestræna víðavangs
Ljóslifandi leitt fram hið liðna, Ijómandi líf
láglendisins.
Sjáið hið tilkomumesta úr athöfnum Vesturlandsins áður en
móða framfaranna legst yfir þær til fulls.
Sýningin sem gnæfir yfir allar aðrar eins og
fjall yfir þúfu.
SÆTI FYRIR
SEXTÍU ÞÚSUNDIR
Winnipeg—gleðiborg Vest-
urlands, tekur hátlðabúin við
gestum slnum, með mann-
fagnaði fyrir hvern karlmann,
konu og barn.
Winnipegbúar — BúlC yður
strax undir að gera yðar
skyldu til að heimsóknin verði
ánægjuleg.
Verjið sumarfríinu til að sjá The Stampede í Winnipeg. Verið
einn af þeim hundruðum þúsunda sem þar koma frá öllum pörtum
veraldar. Spyrjið næsta agent eftir ferðaáætlan og kostnaði, eða ef þér
eigið heima í St. Paul, Minneapolis, Chicago, Toronto, Calgary eða
New York og þar í milli, þá spyrjið eftir sérstökum lestum.
Skrifið piltinum, sem er lífið og sáiin í þessu öliu saman,
GUY WEADICK
forstjóri fyrir “The Stampede”. Spyrjið hann eftir ferða-
áætlun og orðabók kúasmala. Hún fæst ókeypis.
Aðalból: Forum Building, 445 Main St., Winnipeg
Furðuleg! Fjarskaleg! Frámunaleg! Feiknleg! Fimbulreið!
Ýmislegt úr lífinu í Reykjavík
fyrir 40 árum.
Eftir Klemcns Jónsson.
Má og vera, að öðrum þyki eigi
alveg ófróðleg-t að heyra og lesa
um bæjarlífið á þessum tima, litlu
eftir 1870.
bygð á Vesturgötu (sem hét Hlíð-
arhúsastígurj vestur að Hlíðar-
húsum, og við Bankastræti fsem
hét Bakarastígur) upp að Vega-
mótum. Svo voru og nokkur hús-
neðst við Skólavörðustig, og fram
meö læknum að apstanverðu, svo
sem stiftamtmannahúsið, bakaríið
latinuskólinn o. fl.
í flestar búðir var gengið úr
Hafnarstræti. Þó var i eina húð
fMöllersbúð, síðan lengi Hótel
Alexandra, nú nr. 16) gengið úr
bakgarðinum, fyrst í gegnum
dimman skúr og síðan inn í búð-
ina, sem var svo dimm, að komu-
maður gat í fyrstu ekki greint
neitt. Þ!að sem nútiðarmanni
myndi fyrst bregða við að sjá, var.
hve afarhá húðarborðin voru,
sjálfsagt hátt á aðra alin. Frá
einokunartinumum var meðfædd
óvinátta milli kaupmanna og lands-
manna. Þeir siðarnefndu álitu,
að kaupmenn notuðu hvert tæki-
færi til að hafa af þeim fé, og
töldu það því hvorki synd né
lagabrot að hnupla frá kaupmann-
inum. Af þessu hygg eg, að búð-
arborðin hafi verið höfð svona há
upphaflega, og svona héldust þau
alt fram undir 1880, þó að slíkur
hugsunarháttur væri þá alment út-
dauður. Borðið í þeirri búð, sem
eg var i, var svo hátt, að eg gat
aldrei mælt léreft við það, nema
með þvi að standa í stiga.
Þjað var ekki verið að lokka
kaupendur að með því að auglýsa
vörur í blöðunum. Þess gerðist
heldur ekki þörf; allir vissu hvar
hvers um sig var að leita, því búð-
: irnar voru ekki svo mangar eða
fjölskrúðugar. Þ|að var heldur
ekki verið að tæla menn inn með
því að trana vörunum fram í
gluggana, enda var það ekki hægt,
því bæði voru þeir fáir og smáir,
og svo voru á hverju kveldi settir
hlerar fyrir þá að innan (1 sumum
búðum voru þó hlerar að ntan),
og þvi hefði það verið mikið um-
stang að flytja til og frá í glugg-
unum. í minni búð voru tveir
gluggar. Undir öðrum stóð skrif-
púltið, og birtan var ekki svo mik-
il fyrir, að ástæða væri til að
skerða hana. En í hinum voru
tvær glerkrukkur; í annari voru
Eg var nýlega eitt kveld á gangi
í Hafnarstræti og leit inn um upp-
lýsta búðargluggana. Mér datt þá
í hug, að það væru nú nálega 40
ár siðan að eg heföi orðið búðar-
drengur, og eg fór þá að hugsa
um, hve stórkostleg brevting hefði
orðið^ siðan. Eg rifjaði það upp
fyrir mér, hvernig búðarlífið hefði
verið þá, og í sambandi við það,
líftð yfir höfuð hér í höfuðstaðn-
um á æskudögum mínum. uindur-
minningarnar urðu svo sterkar, að
eg settist niður og fór að skrifa
þær. í fyrstu ætlaði eg að rita
um búðarlífið eingöngu, en altaf
kom nýtt og nýtt fram í huga
mínum, sem mér fanst eg eins vel
geat ritað — og svona er þá þessi
ritgjörð til orðin, og væntir höf-
undurinn þess, að mörgum göml-
um Reykvikingum þyki. eins og
honuin, garnan að líta snöggvast
aftur í tímann og rifja upp fyrir
sér nokkur atriði úr æskulífinu.
V erclunarbúðir.
| Búðirnar í Reykjavik voru um
' 1870 að- eins í Hafnarstræti; þó
I var ein í Aðalstræti (eg tel Fisch-
j ersbúð, nú Duus-búð, í Hafnar-
strætij. Hana átti Ttóhann Hill-
j mann (nú nýdáinnj, og var hún i
j litlu, svörtu húsi, þar sem Coghill
j bjó síðar lengi, við hliðina á gest-
‘gjafahúsi Jörgensens (nú Hótel
^íslandj. í Glasgow, sem bar ægis-
hjálm yfir öll hús í Reykjavík,
var þá verzlun um það leyti að
líða undir lok. Þjetta var eðlilegt;
Hafnarstræti var næst sjónum. og
þama höfðu húendur verið frá
því bærinn bygðist. Reykjavíkur-
bær í eiginlegum skilningi var þá
litið annað en kvosin, með kota-
þorpunum umhverfis, Grjótaþorp-
inu og Hliðarhúsahverfi að vestan,
og Þingholtshverfi og Skugga-
hverfi að austan. öll húsin voru
í miðbænum. Þó voru timburhús
sápustykki, sem kostuðu túskilding
hvert, og í hinni var brjóstsykur.
Þetta var öll sýningin, og ekki
voru gluggarnir fjölskrúðugri í
öðrum búðum.
Búðarstöður og “snapsar”.
A sumrum, einkum um lesta-
tímann — þá var afarmikið að
gera—voru búðir opnaðar kl. 6 að
morgni og lokað venjulega kl. 8
að kveldi; oft gat það þó dregist
lengur. En á vetrum voru þær
ekki opnaðar fyr en kl. 8, eða jafn-
vel seinna, en lokunartími var eigi
viss. Þ|að var nefnilega þá alsiða
að búðirnar voru fullar af fólki,
sem ekkert keypti. Menn hímdu
þar, þegar ekkert var að gera,
sumpart af því, að þar var þá
hlýrra en úti, eða heima í kotunum,
og svo voru þeir að voka yfir því,
að einhver náungi eða búðarþjón-
arnir gæfu þeim í staupinu, —
hvert handarvik var þá borgað með
“snaps”. — Þar sem nú þyrpingin
í húðinni fór vaxandi eftir að
rökkva tók, gerðist þar venjulega
hávaði mikill, sem oft endaði í ill-
indum og handalögmáli, sem búð-
arþjónarnir höfðu gaman af, og
reru því oft undir. Búðirnar voru
þannig aðal-samkomustaður og
skemtistaður bæjarmanna, og því
dróst lokun búðanna lengur en
skyldi. Stundum gat líka verið
samvizkuspurning að- loka ef kalt
og fjúk var úti, því margir höfðu
þá að litlu að hverfa, öðru en
drykkjukránni.
Hún var þá aðallega ein, Jör-
gensensknæpan, þar sem Hótel
íslan.d er nú. Knæpan lá út að
Aðalstræti, og voru inngöngudyr
norðarlega á hliðinni. Til vinstri,
þegar inn var gengið, var lítið her-
bergi, á sjálfu horninu á Aðal- og
Austurstræti. í þessari stofu sátu
höíðingjar bæjarins og drukku,
þegar þeir á annað borð komu
þangað. Síðar, þegar útbygging-
in kom, var þessi stofa aðeins
fyrir “stofnana”. Til hægri úr
forstofunni var “Slyngelstofan”,
það var alþýðustofan. Var þar
einatt skarkali og ryskingar á
kveldin, og með því að stutt var
út á götuna, bárust þær einatt-
þangað út, og var því oft fjölment
af áhorfendum þar á götunni. Inn
af Slyngelstofunni var billarðs-
stofa. Þjar héldu yngri menn,
búðarþjónar og stúdentar, til á
kveldin. Nokkru eftir 1870 bygði
Jörgensen skúr, austur af þessari
stofu, inn að garðinum, og var
hún ætluð hinum betri mönnum.
Einn vordag um þetta leyti sátu
4 eða 5 Frakkar inn í þessu húsi
við drykkju. Þangað komu líka
tveir prestaskólastúdentar, sem
voru annálaðir kraftamenn. Eigi
leið á löngu áður en til ryskinga
koni, og er þar stutt frá að segja:
stúdentarnir brutu gluggana, hentu
Erökkum út, og svo var vígahug-
urinn mikill, að þeir tóku seinast
ofninn, brutu hann, og köstuðu
honum út á eftir þeim útlendu, og
þótti þetta þrekvirki mikið.
Önnur knæpa var þá í litlu húsi,
þar sem Eyþórshús er nú í Aust-
urstræti. Þjangað sóttu aðallega
útlendir sjómenn, og var það al-
ment talað. að i því húsi ætti sið-
ferði ekki upp á háborðið. .
Á einum tíma ársíns var þó
lokunartími búða nokkurn veginn
viss, og það var frá veturnóttum
til nýárs. Þá var sjaldan lokað
síðar en kl. 6, og settust þá allir
búðarþjónamir inn á skrifstofu til
þess að skrifa viðskiftareikninga
manna út úr höfuðbókunum. Var
þa& afarmikið verk við líinar
stærri verzlanir, því allir höfðu
reikninga þá, og það þótti nauð-
synlegt að hafa reikningana tilbúna
strax upp úr nýárinu. öll bók-
færsla fór þá fram á dönsku, og
áttu margir því erfitt með að
skilja reikningana, sem von var.
Man eg eftir þvi, að einn við-skifta-
maður gerði mikla registefnu út
úr því, að hann hefði verið skrif-
aður fyrir sel, sem hann kannaðist
ekki við að hafa tekið; það voru:
et Par Seler /'axlahöndj. Annar
kannaðist ekki við Hægter fkróka-
pörj, sem hann átti að hafa tekið.
Danskan er ekki enn horfin með
öllu úr bókunum, og er það ekki
vanvirðulaust.
Staupasala.
Staupasala var þá í öllum búð-
um, og tíðkaðist mikið. Venju-
legast keyptu menn “kvart”pela.
Hálfpeli var líka oft keyptur, og
sá eg engan hika við að drekka
hann út i einu. Eigi allsjaldan sá
eg menn drekka pela í einu, og
einu sinni sá eg sjómann einn-
drekka út hálfpott, og man eg að
mér blöskraði sú sjón. Þjað var
mikið þarfaverk, þegar það var
hannað að selja og gefa staup í
húðum. Auk brennivíns var eink-
um selt romm, extrakt og kirsu-
berjabrennivín ('altaf kallað kisaj.
Að drekka í einu pela eða jafnvel
hálfpott af “kisu”, þótti lítið
kraftaverk. Það þótti smán að
bjóða minna en i pelamáli af henni.
Extrakt, “esstrass”, var líka drukk-
in í pelatali. ÖI þektist varla á
flöskum, en var drukkið á knæp-
unni úr tunnum í ölkollum.
Eins og lítið var gert til þess að
lokka viðskiftamenn inn í búðina,
eins var ekki mikið haft við þá í
búðinni, þegar þeir komu til að
verzla. Umbúðapappir var ekki
gefinn, nema stúlkum, og það helzt
þeim af heldra taginu, og utan
um léreft aðallega. Umbúðir urðu
menn yfirleitt að hafa með sér
sjálfir; þó voru viðast gefnir smá-
pokar, undir rúsinur etla annað
þess háttar (\ minni búð límdum
við húsbóndi minn þessa poka
sjálfirj. Sjaldan var gefinn tappi
i flösku, heldur pappir, sem vafinn
var í stútinn. Sveitamenn þurftu
þess sjaldan við, því þeir höfðu
ekki annað glas en íerðapelann,
en þeir höfðu kúta, og var spýta
jafnan til reiðu, bæði til að búa um
divikann og aðalopið, sem annað-
hvort var á öðrum botninum, eða á
miðri bumbunni.
Blásteinn og silki.
í búðinni var þá verzlað með
a'la skapaða hluti milli himins og
jarðar. Þá voru engar sérverzl-
anir. Þó var ekki mikið að gera
daglega, nema vissa tlma ars: 1
þorrakomu, þegar verkamenn
komu að úr öllum áttum, í lokin —
þá var venjulega mikið “fylliri” og
ólæti — um ■ Jónsmessuleyti, um
lestirnar — sem stóðn hæst frá 5.
til 15. Júlí — og um réttaleytið á
liaustin. Þ.essa á milli var lítið- að
gera, í þeim tómstundum hófðu
þá búðarsveinar fþá var stúlka-
hvergi í búðj ýmsan starfa til þess
að gera afgreiðsluna fljótari, þeg-
,ar ös var, svo sem vigta af hellu-
lit í pund, og tilsvarandi af vítriol
og blásteini. vigta anilin niður í lóð
og búa um í hréfum, — var svo
beðið um eitt anílinsbréf, — telja
af saum 50 og 100 af “tú-tommu”
og “trei-tommu”. Þéssi tala var
látin í sérstakan pakka, og einn
nagli rekinn í gegnum hvern enda,
til þess að halda pakkanum saman,
vigta silkitvinna og dokkur o. s. fr.
Þjær vörur, sem þá fluttust, eru
flestar hinar sömu, sem seldar eru
þann dag í dag. Þó vil eg nefna
tvær tegundir, sem munu vera
horfnar alveg nú, en þá seldist
mikið af. Önnur var nokkurs
konar kaffibætir og kallað malað
kaffi, Af því tóku bændur mikið
og fluttu heim í stórum skjóðum.
Þjað hvarf alveg þega’r export-
kaffið kom til sögunnar, nokkr-
um árum seinna. — Hin vöruteg-
undin var skorið neftóbak, svo
kallað “Snör”. Það fluttist í
pundsbögglum, og var jafnan hálf-
blautt. Hvorug þessi vörutegund
var að- minni hyggju “príma” vara,
og því lítil eftirsjá í þeim. Hins
vegar var langt frá, að þá flyttust
hingað þær vörutegundir, sem nú
eru alveg algengar — eg tala nú
ekki um þær, sem siðan hafa kom-
ið upp, — svo jafnvel útgengileg-
ustu vörutegundir voru þá ekki til.
Þannig minnist eg þess ekki, að
epli væru á boðstólum, fyr en
Askam nokkur hestakaupmaður
fór að verzla með þau rétt eftir
1870, og þá fóru appelsínur að
flytjast líka, en perur smakkaði eg
áreiðanlega aldrei í uppvexti mín-
um. Svo holl og ágæt fæða sem
haframjöl er, var þá ekki flutt
hingað, að minsta kosti er það
víst, að eg smakkaði aldrei hafra-
mjölsgraut i æsku minni. En aft-
ur á móti fluttist mikið af svo
kölluðu “svarta-brauði”; það var
kallað þrælabrauð, því sagt var,
að það væri einungis búið til í
Danmörku handa föngum þar. —
Niðursoðin matvæli þektust þá
varla, að minsta kosti voru þau
ekki til í minni búð. Útlend hefð-
arkona, sem rnestan aldur sinn
hafði dvalið í stórborgum heims-
ins, sagði við mig nýlega, að hægt
væri að fá hér venjulega alt, sem
maður vildi, hún saknaði ekki
neins af þvi, sem hún væri vön við.
Hún hefð-i sagt eitthvað annað, ef
hún hefði átt hér heima um 1870.
Eins og áður er ávikið, var
peningaverzlun þá sama sem engln.
menn fengu þá ekki peninga fyrir
vörur sínar. Peningamyntin, sem
þá gildi, var talin í dölum, mörkum
og skildingum. Gull og seðlar
þektust þá ekki, heldur einungis
silfur og kopar. Hálfskildingar
og einskildingar voru úr kopar, en
önnur mynt úr silfri. Þær voru:
túskildingur, fírskildingur, þá kom
áttskildingur. Eigi veit eg hvem-
ig á því stóð, að áttskildingar voru,
eftir því sem mig fastl. minnir,
allajafua svo slitnir á báðum hlið-
um, að venjulega sást ekki kon-
ungsmyndin eða verðteiknið; hið
sama gilti líka rigsortið ^24 skild-
ingaj. Eíklega hafa þessar mynt-
tegundir ekki verið endurnýjaðar
eins oft og hinar, ef þetta er ekki
misminni mitt. Þá var markið
Ó33 aurarj, hálfur dalur, ríkisdal-
ur og spesía. Spesían var stór,
ljómandi fagur silfurpeningur,
enda sældust menn mikið eftir
henni, söfnuðu spesíum, og geymdu
þær í sjóvetlingum, þangað til þær
voru orðnar svo -margar, að hægt
var að kaupa jarðarskika. Á*ann-
an hátt gátu menn ekki ávaxtað
peninga þá. Sparisjóður Reykja-
víkur var stofnaður 1873, en auð-
vitað leið nokkur timi, áður en
menn, einkum gömlu mennirnir,
fóru að trúa sparisjóðnum fyrir
peningum sinum.
Þegar krónumyntin kom. veitti
mörgum afarerfitt að sætta sig við
og setja sig inn í breytínguna, og
mörg ár á eftir var talað um mörk
og skildinga. Þletta var svo sem
ekki eins dæmi hér. í mörg ár,
eftir að breytingin komst á, hróp-
uðu t. a. m. sölukerlingar i Kaup-
mannahöfn: “söde Pærer sex
Skilling”, og likt mun fara nú við
innleiðslu metrakerfisins. Það
verður langt þangað' til að alin,
pund og pottur hverfa alveg úr
meðvitund manna.
Þió peningaverzlun væri lítil,
urðu kaupmenn þó að láta bændur
hafa dálítið í peningum upp í þing-
gjaldið, í ferjutolla o. s. frv., en
mjög tregt gekk bændum, þó að
fá svo stóra upphæð, sem þeir
beiddu um. Það sem þeir fengu,
var auðvitað borgað út i silfri,
þangað til peningabreytingin kom,
þá komu 10 og 20 króna gullpen-
ingar. Aldrei gleymi eg andlitinu
á einum Mýrdæling, þegar hús-
bóndi minn afhenti honum 20
kr. pening. Maðurinn starði fyrst
alveg forviða á peninginn, sem átti
að gilda svo stóra upphæð. Þkú
næst horfði hann á húsbónda minn,
til þess að vita, hvort honum væri
blá alvara með að- ota þessum smá-
pening að sér, og þegar hann sá
að svo var, neitaði hann algerlega
að taka við honum.
Þá voru engir ofnar i búðum,
og var því oft kalt, einkum fyrri
part dagsins, því þá var aldrei eins
mannmargt í búðinni, eins og þeg-.
ar á daginn leið. Fyrsti veturinn
minn i búð 1873—74 var mjög
kaldur, og var mér þá oft sárkalt,
og hendur bláar og bólgnar. Þfeð
kemur hrollur í mig æfinlega, þeg-
ar eg hugsa til þess vetrar. Hrædd-
ur er eg um, að nútíðarbúðarfólki
þætti hart að búa við það, sem
búðarþjónum þá var boðið.
Skrítnir náungar.
Þá voru ýmsir skrítnir náungar
uppi, sem Reykjavikurdrengir
hentu mikið gaman að, þegar þeir
komu i bæinn, svo sem Árni
“biblia” faðir Þórðar “malakofs”,
Þorgerður “postilla”, Jón gamli í
bakariinu, alment kallaður “kis
kis”; þegar hann sýndi sig á göt-
unum, mjálmuðu allir á eftir hon-
urti, og tók hann það mjög óstint
upp; ekki veit eg hvers vegna
hann fékk þetta nafn. Ófeigur
hét einn, hann át lýs og brenda
korktappa. Þiá var Sæfinnur
gamli uppi og þá á bezta aldri.
Einn mánudag á föstuinngang gekk
Sæfinnur prúðbúinn um goturnar,
eins og drengir þeir, sem allajafna
“marcheruðu” þann dag; hann
hafði heljarmikinn trékorða reidd-
an um öxl og var hinn vígmann-
legasti, hann snéri baki við hverj-
um manni sem hann mætti á götu,
og gekk aftur á bak inn i húsin.
Það gerði hann af því, að hann
hafði heljarmikla auglýsingu á
bakinu, sem á stóð letrað með
stórum stöfum: “Eg geri grín
('Eramh. á 3. síðu.J
Pen/íngle
1 UnTÍRV/EAt! -
þAÐ er nafniö og fyrir
neöan er vörumerkiö
sem.yöur ber aö gá að
næst þegar þér kaupiö
nærfatnaö.
Sú’stærð sem yður hentar af þeim
nærfötum mun passa hverjum og
einum afbragðs vel, slíta hverjum
öðrum nærfatnaði og hrökkva
ekki. Eigi að stður kostar hann
ekki meira en önnur nærföt, og
ábyrgð fylgir, að „andvirðinu
verður skilað aftur, ef þér getið
heimtað það með sanngirni.”
Búin Ilil íParís, Canada, af
P’EN M A N S Limited.
51
'ArUNSHRINKABL£'*C