Lögberg - 16.10.1913, Blaðsíða 6

8
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 16. Október.
Fátæki ráðsmaðurinn.
Saga eftir
OCTAVE FEULLET.
— Þér eruö mesti háSfugl, læknir, sagSi ungfrú
de Porhoét, um leiS og hún opnaSi tóbaksdósirnar
sínar meS mestu ró. En úr því aS ySur er svo mikiS
áhugamál aS vita þetta, þá hefir IögmaSur minn skrif-
aS mér nýskeS frá Madrid, aS eg skuli vera þolinmóS
því nú verSi máliS til lykta leitt innan skamms.
— Já, þvi trúi eg! En vitiS þér hverskonar ná-
ungi þessi lögmaSur ySar er? Hann er ósvífinn svik-
ari. Hann svælir út úr ySur allar eignir ySar og
hlær svo aS ySur á eftir. ÞaS réttasta sem þér gætuS
gert ungfrú góS, væri aS hætta aS hugsa um þessa
vitleysu og lifa eftirleiSis í ró og friSi . . . HvaSa
gagn gætuS þér haft af þessum miljónum? EruS
þér ekki bæSi nógu hamingjusöm og mikils metin . ...
hvaS getiS þér óskaS ySur frekara? Um kirkjuna
ySar vil eg helzt af öllu vera fáorSur, hún er hvort
sem er ekki annaS en barnalegt uppátæki!
— Kirkjan mín er barnalegt uppátæki í munni
manna, sem ekkert vit hafa á þessu, herra læknir.
En þar fyrir utan er eg aS berjast fyrir réttindum
mínum og reyni aS fylgja þeim fram. Þetta fé á
eg aS réttu lagi; þaS heyrSi eg föSur minn segja
margsinnis, og eg læt þaS’aldrei viljug af hendi viS
ókunna menn. er standa ætt minni jafn-fjærri eins
og þér, kæri vinur minn, eSa herra Ódíot, bætti hún
viS og kinkaSi kolli til mín.
Eg var nógu barnalegur til aS þykkjast af þess-
um ummælum og sagSi strax:
— YSur skjátlast aS því er mig snertir, ungfrú,
því aS föSur mínum veittist sá heiSur aS vera í ætt
viS ySur.
Þegar ungfrú Porhoét heyrSi þessa furSulegu
yfirlýsingu, lyfti hún eins og ósjálfPátt hendinni jæm
hún hélt á spilunum í, upp aS hökunni, sem var mjó
og mögur. Hún rétti því næst úr sér, og horfSi fast
á mig til aS ganga úr skugga um, hvort eg væri meS
réttu ráSi; þaS var auSséS aS hún átti bágt meS
aS stilla sig, en tók þó í nefiS og sagSi;
— Þér skuluS verSa aS færa mér heim sanninn
um þetta, ungi rnaSur.
Sneyptur yfir því hlægilega gorti, sem eg hafSi
gert mig sekan um, og vandræSalegur yfir aS sjá alla
horfa á mig forvitnisaugum, laut eg höfSi og þagSi.
ViS spiluSum þegjandi þaS sem eftir var.
Klukkan var orSin tíu, og eg sýndi mig liklegan
til aS hafa mig i burtu, en rétt í því lagSi ungfrú de
Porhoét litla hönd sína á handlegg mér og sagSi:
— ViljiS þér ekki, ráSsmaSur, gera svo vel og
ganga meS hérna vfir aS enda trjágarSsins ?
Eg hneigSi mig kurteislega og fór af staS meS
henni.
ViS fórum út úr lystigarSinum. Litla vinnu-
konan gekk á undan. Hún var í þjóSbúningi sínum
og hélt á ljóskeri. Á eftir henni gekk svo ungfrú de
Porhoét, þurleg. og þögul; meS annari hendinni hélt
hún hæversklega uppi pilsfaldinum á silkikjól sinum.
Eg hafSi boSiS henni aS leiSa hana, en hún hafSi
neitaS því, og gekk eg þvi skömmóttulega viS hliS
hennar.
Þegar viS höfSum um stund gengiS þessa sorg-
argöngu, sagSi gamla ungfrúin:
— GeriS þér nú svo vel og færiS fram sannanir
fyrir ummælum ySar, herra Ódíot, eg bíS eftir aS
hlusta á þær. Þér hélduS því fram, aS skyldleiki væri
milli ætta okkar, og af því aS eg vissi alls ekki til
sliks, þætti mér mjög vænt um aS heyra hvernig þeim
skyldleika er variS.
Eg h^fSi fastráSiS aS Játa ekki uppi hver cg
væri, svo aS eg sagSi:
— Eg vona aS þér fyrirgefiS þetta, sem eg sagSi
í græskulausu gar)ini, ungfrú góS! . . .
Græskulausu gamni! sagSi ungfrú Porhoét.
AnnaS eins og þetta hafa menn ekki í fíflskaparmál-
um. HvaSa augum litiS þér, sem nú eruS uppi á
slika háttsemi gagnvart heiSvirSri aldurlmiginni konu?
Þér hefSuS varla hegSaS ySur svona gagnvart karl-
manni!
1— Eg sé aS ekki verSur hjá þvi komist ungfrú
góS aS segja yður eins og er, en verS jafnframt aS
reiSa mig á þagmælsku ySar. Kannist þér nokkuS
viS nafniS Champcey d’ Hauterive?
— Já, eg þekki vel Cha/npcey d’ Hauterivana;
þaS er göfug ætt og mekils metin frá Dauphiné. HvaS
kemur hún þessu viS ?
— I>að, aS eg er nú síSasti maðurinn af þeirri
ætt. sem er á lífi.
— Síðasti maðurinn? endurtók ungfrú de Porhoét
og nam alt í einu staðar; eruð þér einn af Champcey
d’ Hauterivunum ?
— Já, í beinan karllegg, ungfrú?
— Þá er öðru máli aS gegna, sagSi hún, leiSið
mig nú og segið mér sögu yðar.
MeS því að svona var komið sá eg þaS réttast j
að leyna hana engu, og hafði rétt aS eins lokiS viS
hina raunalegu frásögu um ólán ættar minnar, þegar
viS vorum komin að einkennilegu, litlu og lágu húsi,
með litlu framskoti viS annan enda hússins, sem á
var risbratt þak.
— Gerið svo vel að koma inn, markís, sagði
gamla aðalsmærin, um leið og hún nam staSar við
dyrnar á hinu fátæklegu höll sinni, komiS þér nú inn.
Innan stundar var eg kominn inn í dagstofuna,
sem var lítil og í var lélegt hellu-gólf. Á uppIituSu
veggfóðrinu héngu nokkrar gamlar myndir af ætt-
ingjum öldruðu konunnar, hver viS annarar hliS, og
þeir sem myndirnar voru af báru bæSi skjaldarmerki
og hertoga-kápur.
Á arinhyllunni stóS fögur klukka í skelplötu-um-
gerð, búin koparskrauti og prýdd myndum sem áttu
að sýna sólarguSinn.
Nokkrir hægindastólar meS háum bríkum og forn
legubekkir á fjórum fótum, sem orSnir voru ótraustir
— það var allur húsbúnaSurinn; en alt var tá-hreint,
. og yfir því einhvers konar fornleiks-ilmur, sem gerði
þaS að verkum að maður kunni vel viS sig þar inni.
— SetjiS ySur nú niSur, sagði ungfrú de Porhoét
og tylti sér sjálf í legubekkinn; setjist þér niSur
frændi! Þér verðið að afsaka þá að eg nefni ySur
þannig, þó að við séum ekki systrunga og bræðrungur
og getum aldrei orðið, venga þess aS Jeanne de
Porhoét og Hugues de Crampcey, hafa, svona okkar
í milli, gert sig seka í þeirri heimsku aS láta ekki
eftir sig neina afkomendur; en þegar við erum tvö
ein, ætla eg með ySar leyfi að ávarpa yður svona, til
þess aS mér íinnist síður að eg standa ein uppi míns
liðs í heiminum.
Jæja, eg hefi nú heyrt um hagi ySar frændi minn,
og verð eg aS játa aS þér hafiS ratað í raunir, en
nú ætla eg aS segja ySur frá ýmsu sem eg er aS hugsa
um, og heíir orðið til þess aS halda við hugrekki
mínu.
í fyrsta lagi vil eg geta þess, kæri markís, aS
þegar eg virðj fyrir mér alt þetta fólk, sem áSur var
rétt og slétt vinnufólk, en hreykir sér nú í lystivögn-
um, aði yfir fátækt hvíli einhvers konar unaðs- og
tignarblær.
Þar aS auki er eg ekki frá því aS ímynda mér,
aS guS hafi látiS suma af oss búa við lítil efni, til þess
aS á þessari sinnuleysis fjárgræðginnar öld, gætum viS
átt í sjálfum okkur metnaðar og sjálfstrausts-tilfinn-
ing, sem ekki er undir peningum komin, eða neinu
því, sem aflaS verður meS þeim — þá metnaSar- og
sjálftrausts-tilfinning, sem hvorki getur gengiS kaup-
um eða sölum!
Á þennan hátt hefir mér þótt viðurkvæmilegt að
| skilja hina réttvísu tilhögun forsjónarinnar að því er
snertir æfikjör okkar, kæri frændi.
Eg tjáði ungfrú de Porhoét, aS mér væri þaS
fagnaSarefni aS vera ásamt henni kjörinn til aS
flytja mannkyninu kenningu, sem það þyrfti nauS-
synlega á aS halda og ætti aS veita viðtöku.
— AS því er sjálfa mig snertir, sagði gamla
j konan, er fátæktin ekkert sérlegt böl, og eg finn
| ekki neitt að ráði til óþæginda af henni. Súf mann-
j eskja hlyti aS vera i meira lagi þröngsýn og smá-
! munaleg, er færi aS taka sér það nærri, hvort nokkr-
| um réttum væri fleira eða færra á borðum heima fyr-
i ir, eða fatnaður sjálegri eða ósjálegri, ef sú hin sama
manneskja hefði lifað þaS, aS sjá föSur sinn og
i fjóra bræður falla fyrir sverðseggjum eSa kúlum
l óvinanna, eins og eg hefi gert, eða sjá alt þaS er
jmaður virti og unni hverfa í djúp dauðans.
Þér megiS vera þess fullvís, aS ef ekki væri um
annað' að ræSa en afkomu sjálfrar mín, þá stæði mér
löldungis á sama, hvort eg fengi þessar miljónir frá
! Spáni ellegar ekki; en mér finst aS önnur eins ætt og
j mín er, ætti ekki að hverfa svo af jörSinni, að hún
j léti ekki eftir sig eitthvert óbrotgjarnt minnismerki,
j einhvern varSa sem vitnaði um mikilleik henar og
sálargöfgi.
Þessvegna er þaS, að mér hefir dottiS í hug aS
| reisa þessa kirkju, aS dæmi ýmsra forfeSra minna,
|Og eg veit aS þér hafiS heyrt getiS um; mér dettur
j því ekki í hug aS falla frá þessari fyrirætlun meðan
leg dreg andann.
Þegar gamla göfuglynda konan sá hve hugfang-
inn eg hlýddi á hana, var sem hún reyndi aS' rifja
upp í huga sinum löngu liðna viðburði um leiö og hún
lét augun hvarfla eftir röS ættarmynda sinna, sem
farnar voru að óskýrast til muna. 1 þessum svifum
sló gamla stofuklukkan tólf, og rauf þannig á hátíS-
legan hátt þögnina inni i hálfrökkraðri stofunni.
— Eg ætlast til að margir munkar verði settir
við kirkjuna, og lesi þar messur til skiftis, liélt ung-
frú de Porhoét áfram meS hátíðlegri röddu.
Á hverjum morgni skal lesin sérstök sálumessa
fyrir mér og forfeSrum minum, í einka-kapellu ættar
vorrar. Presturinn, sem þá messu les, skal standa á
stórri marmara-hellu, sem enga áletran beri, en þar
undir skulu hvíla bein mín, og ætlast eg til aS hella
þessi sé jafnframt riöí upp aS altarinu.
Eg laut höfði hrærður mjög yfir því sem eg hafði
| heyrt.
Ungfrú de Porhoét greip hönd mma og þrýsti
j að henni þakksamlega.
— Eg er alveg óbiIuS á geSsmununum, frændi
minn góður, mælti hún, þó að fólk kunni að halda
annaS. FaSir minn var hverjum manni sannorSari,
og hann sagSi alveg hiklaust, aS Jægar afkomendur
okkar á Spáni væru útdauðir, þá værum við rétt-
mætir erfingjan
En af því aö dauða hans bar að svo skyndilega,
þá gat hann ekki veitt okkur frekari upplýisngar í
þessu máli, en af því aS eg hefi aldrei haft ástæðu
til aS efast um orS hans, efast eg ekki heldur um
réttindi mín ....
Eftir stundarþögn hélt hún áfram í sorgarrómi:
— En þó aö eg sé ennþá ófötluö á geði, þá er
eg þó orðin gömul, og þaS vita menn sunnan landa-
mæranna. Þeir hafa síðastliSin fimtán ár altaf veriS
að biðja um frest á frest ofan; þeir bíSa þess að eg
deyi, og þar meS sé þessum málum lokiS .... Og
þeir þurfa nú því miöur varla lengi aS bíSa þess hér
eftir.
Eg verS vafalaust aS falla frá þessari fyrirætlun
minni, sem mér er svo afarhughaldiö um; eg finn
þaS gerla . . . Eg má hætta viS kirkjuna mina —
mína einu ást — er veriö hefir mér nokkurs konar
uppbót margra niöurbældra tilfinninga og vonbrigöa.
.......í hana verður liklega ekki lagöur nema elnn
steinn — legsteinninn minn.
Nú þagnaði gamla konan og tók aS þerra meS
grönnum, holdlitlum fingrum sínum, tár sem hrundu
henni niöur um kinnar; því næst herti hún sig upp
og reyndi aS brosa.
— ForlátiS þetta frændi, þér eigiS vist fullerfitt
með aö bera yðar eigin raunir. — AlisvirSiS svo ekki
viS mig þó aS eg segi að nú sé orSið framorðiS, og
bendi yður á aS stofna ekki mannorSi mínu í háska.
ÁSur en eg fór baS eg ungfrú de Porhoét aS
fara vel með leyndarmál mitt, er eg hafði neySst til
aS segja henni.
Hún svaraði mér hálft í hvoru út í hött, en
sagSi þó SÍSan aö eg mætti vera rólegur, mér skyldi
ekkert mein standa af því. En litlu síðar vaknaði þó
grunur hjá mér um að mín virSulega vinkona heföi
sagt frú Laroque frá leyndarmáli mínu, því að hún
fór eftir þetta að sýna mér enn þá meiri tillitssemi
heldur en áöur.
Ungfrú de Porhoét játaði þetta jafnvel sjálf fyr-
ir mér; hún kvaöst ekki hafa getað stilt sig um þaS,
því aö sér heföi fúndist virðing ættar^okkar væri í
hættu, ef hún þegði yfir því viS frú Laroque, en hún
mundi aldrei. fara að ljósta upp slíku leyndarmáli,
er henni væri trúaS fyrir, og mundi jafnvel ekki
segja dóttur sinni frá því.
Viötal mitt viS hina öldruSu hefðarmey haföi
haft allmikil áhrif á mig, og eg reyndi að sýna henni
það' í verki á ýmsan hátt.
Strax næsta kveld á eftir tók eg á öllum teikni-
fimleik mínum til þess að prýða kirkju hennar jutan
og innan.
Hún var mér næsta þakklát fyrir þessa hugul-
semi, sem nærri því komst upp í vana fyrir mér, svo
aS næstum á hverju kveldi, að aflokinni vistar-spila-
menskunni, tek eg mér blýant í hönd, og dreg upp
standmynd af prédikunarstól ellegar pallstúku.
Ungfrú Margrét viröist bera mjög hlýjan hug
til gömlu konunnar, og hefir' sýnt teikni-myndum
minum þann sóma, aS setja þær í bók, sem nú er
oröin hér um bil full af þeim, en allar eru þær af
kirkju ungfrú de Porhoét.
Ennfremur hefi eg boðið hinni öldruðu frænku
minni að ljá henni alla þá hjálp, sem eg er fær um
aS láta í té viðvíkjandi rekstri málaferla hennar.
Hún hefir látið mig heyra það á sér, aS henni þætti
vænt um þetta; að vísu getur hún sjálf annast allar
nauSsynlegar bréfatkriftir málinu viövíkjandi, en
hún er oröin svo sjóndöpur aS hún á bágt með að
lesa löng málskjöl skrifuð. Alt til þess tima hafði
hún engan fengiS til þess að hjálpa sér í þessu efni,
þó að nauðsynlegt hefSi verið til heppilegra lykta
málsins; en hún mun hafa skirst við þaö, vegna þess
að hún vildi ekki gera fleiri nákunnuga málinu, og
eiga þaS á hættu að veröa fyrir háði manna þar í
héraðinu.
Hún hefir nú þegar gert mig að lögfræðisráðu-
naut sínum.
Eg hefi nú þegar tekið aS mér aS rannsaka öll
þau mörgu skjöl er málinu koma viö, og er þess full-
vís orðinn, að dómur fellur á hana, en hann verSur
kveöinn upp innan skamms.
Eg hefi ráðfært mig Laubépin um þetta efni, og
hann er alveg á sömu,skoSun, en eg vil leyna mína
gömlu vinkonu i lengstu lög þessum úrslitum, sem
hún hlýtur að taka sér nærri.
MeSan málinu er ólokiS, geri eg það til hugg-
unar við hana að blaSa í skjalasafni ættarinnar, því
aö hún á stöSugt von á þvi, aS þar finnist eitthvað
málstaS hennar til stuðnings. En því miSur er skjala-
safn þetta feikna mikið og er í fleiru en einu her-
lærgi í húsinu, þc» að þaS sé ekki stórt.
í gær fór eg í fyrra lagi heim til ungfrú de
Porhoét, því aS eg hafði ásett mér að rannsaka böggul
nr. 115, sem eg hafSi byrjaS á daginn áður.
Af því aS ungfrú de Porhoét var ekki komin á
fætur, fékk eg vinnukonuna til aö fylgja mér inn í
dagstofuna, og þar tók eg aö skoða gömlu skjölin svo
hljóðlega og liávaðalaust sem mér var unt.
Eftir klukkustundar lestur var eg kominn aftur
á siðustu blaSsiðu i bögglinum nr. 115, og í því sá
eg ungfrú de Porhoét koma inn meS skjalastranga
undir hendi, svo mikinn aS hún fékk naumast valdiS
honum; utan um stranga þenna var vandlega vafið
hreinu, hvítu lérefti.
— GóSan daginn frændi, sagöi hún. Þégar eg
komst að því að þér heföuö gert yöur svona mikiö
ómak fyrir mínar sakir svona snemma morguns, þá
vildi eg ekki láta ySur vera aS hafa fyrir því. aö leita
aö 116 stranganum, og nú er eg meS hann hérna.
í einhverju æfintýri man eg að sagt er frá
prinzessu, sem lokuS var inni í turni, og þar skipaði
henni norn nokkur, svarinn óvinur ættar prinzess-
unnar, að vinna nokkrar óeSlilegar þrautir. Eg verð
að játa það, að ]>essa stundina fanst mér ungfrú de
Porhoét, ]>rátt fyrir allar sínar dygðir, vera eitthvað í
ætt við þessa norn.
— í nótt dreymdi mig, aS í þessum stranga væri
málskjöl, er skæru úr erföafjárþrætum mínum á
Spáni, mælti ungfrú de Porhoét ennfremur. Þess-
vegna er mér áhugamál að þér HtiS nú á þenna skjala-
strariga þegar í staS. Þegar þér eruS búinn að því,
þá gerið þér svo vel og borðiö hjá mér morgunverð,
hérna yfir i skuggasæla laufskálanum mínum.
ÞaSi var ekki um annaö að gera fyrir mig, en aS
verða við óskum hennar, en eg þarf naumast að
taka þaS fram, að í stranganum 116 var ekkert annaö
en margra alda ryk.
Klukkan tólf kom gamla konan stundvíslega,
rétti mér hönd sína og leiddi mig hátíðlega út í litla
garðinn, meS sortulyngs-krönzuSu beðunum, er napr
yfir aö grasgrund nokkurri, sem er eina landeignin,
sem nú er í eigu Porhoéta-ættarinnar.
BoriS hafði veriS á borö undir fögru beykitré,
og gerðu greinar þess hringmyndaðan laufskála,
en skínandi björt sumarsólin sendi hlýja geisla
sína yfir ilmandi, drifhvítan dúkinn.
Steikt hænsn voru á boröum og gerði eg þeim
góö skil og drakk með gamalt bordeau-vin; þótti vin-
konu minni augsýqilega vænt um hvaS eg var mat-
lystugur. Þegar viS vorum aö enda viS aS borða,
leiddi hún taliS aS Laroque-ættinni.
— Eg skal játa þaS hreinskilnislega, að mér
hugnar ekki gamli kafteinninn. Eg man það glögt,
að þegar hann kom hingaö í héraöiS, hafði hann meS
sér stóran apa, sem hann klæddi í þjóns-föt. Þeir
virtust vera mestu mátar, apinn og hann. Allir ná-
grannarnir höfðu illan bifur á apanum, og engumi
siSuöum og mentuöum manni heföi getaö komiS til
hugar að búa ómálga skepnu þeim búningi. Menn
sögðu að þetta væri api, og eg lét eins og eg trySi
þvi, en meS sjálfri mér þóttist eg vera alveg viss um
aS þetta væri svertingi, einkanlega fyrir þá sök aS
eg haföi kafteininn grunaöan um að hafa rekið verzl-
un á þeim varningi á ströndum Afríku.
Sonurjnn var aftur á móti mentaöur maSur og
hiS mesta ljúfmenni.
Og um kvenfólkiS er ekkert nema gott aS segja,
]»ær frú Laroque og dóttur hennar; eg tel ekki frú
Aubry þar með; hún er leiöinleg kvensnípt.
Rétt í því aS hún slepti oröinu, heyrðist jódynur
frá litla stígnum, er lá utan við garðinn og innan
stundar var drepið á litlu dyrnar rétt hjá laufskál-
anum.
— Hver getur þetta veriS? sagði ungfrú de
Porhoét.
Eg leit upp og sá á svarta fjöður blakta ofan
viS múrvegginn.
LjúkiS upp var kallaö meS djúpri hljómfagurri
röddu útifyrir; IjúkiS upp, þaS er öllu óhætt!
— EruS það þér, yndið mitt? kallaöi gamla hefð-
arkonan. HlaupiS þér strax til og ljúkiS upp, frændi!
í því aS eg opnaöi huröina, lá viS að Merwyn
fleygöi mér um koll, þvi að hann ruddist milli fóta
minna, og nú sá eg að ungfrú Margrét var komin,
og var aS binda hestinn sinn við einn grindar-upp-
standarann.
— GóSan daginn, herra Ódíot, og var ekki svo
að sjá, sem henni kæmi á óvart að hitta míg þama.
Því næst lagði hún reiöpilsslóðann upp á hand-
legg sér og gekk inn i garðinn.
— VeriS þér vel komin í þessu yndislega veöri,
ástin mín, og komiö þér nú og kyssiö mig, sagði ung-
frú de Porhoét. Þér hljótið að hafa riöið í sprett-
inum, góða mín, því aS kinnarnar á yöur eru eins og
nýútsprungnar rósir, og,það brennur hreint og beint
elclur úr augum yðar. HvaS má bjóða yöur aS' boröa
fagra vina mín?
— HvaS hafiö þér upp á að bjóða? spurði ung-
frú Margrét og lét augun hvarfla yfir boröin . . .
herra Ódíot er búinn að borða alt, sem til var! Eg
er heldur ekki svöng, eg er bara þyrst.
— Eg harðbanna yður að drekka nokkuS meðan
yður er svona heitt .... þaS eru víst jarðarber
þarna í beöinu . . .
Boðsbréf
aS “OrSabók íslenzkrar tungu að fornu og nýju
eftir Jón Ólafsson.”
Allar mentaþjóSir, nema íslendingar, eiga oröa-
bækur yfir tungu sína meS skýringum skráöum á
henni sjálfri. Slikar bækur eru nauðsynlegar ungum
og gömlum, læröum og leikum, og alveg ómissandi
hverjum skóla. Þær eru blátt áfram eitt hiö bezta og
nauðsynlegasta minningartæki.
Þessi orðabók Jóns Ólafssonar á að taka yfir öll
°rð úr fornmálinu, nema ekki annað í skáldmálinu
en þaS sem í Eddunum kemur fyrir; einnig tekur hún
úr nýja málinu öll þau orS, er höf. hefir komist yfir,
og hefir hann hagnýtt þar orðabækur þær, sem til
e™ meði þýSingum á útlend mál, þar á meðal öll
oröasöfn Jóns rektors Þbrkelssonar, og auk þess
oröasafn dr. Schevings, sem dr. Jóni Þorkelssyni
hefir verið ókunnugt um; en það eru 3 bindi skrifuö
í 4 bl. broti. — Sjálfur hefir höf. safnað allmiklu af
oröum, bæSi úr bókum og daglegu máli; sérstaklega
færir hann til mesta fjölda merkinga og orðskipana,
sem fyrir koma i bokum eða tiðkast í daglegu máli,
en aldrei hafa áður komist í nokkra orSabók. —
AuSvitaS hlýtur margt að vanta í þessari fi-umsmíS
(eins og í öllum slíkumj, en svo auðug verður hún,
að hún*hlýtur áö veröa sá grundvöllur, sam allar siB-
ari oröabækur i málinu verða að byggja á fmeS leið-
réttingum og viðaukumj, og eins verður hún upp-
spretta fyrir þá er semja minni orðabækur (t. d. yfir
nýja málið eitt, eða skólabækurL
Nú er veriS aS prenta 1. hefti, sem verður 25
arkir í 4 bl. broti f“foolscap”J, áþekt brot og á orða-
bók Bjarnar Halldórssonar. Hvert hefti verður
stinnheft með léreftskili, svo aö þaS þoli óskemt
notkun, þar til er hvert bindi er fullnaö. Hvert slíkt
hefti kostar 3 kr. 50 au., og er hugsaS til aö koma
1 eBa 2 heftum út á ári eftirleiSis.
Þess er vænst, að enginn barnaskóli geti veriS
án ]»essarar bókar, og að fjöldi manna, bæði hér á
landi, og þó einkum vestanhafs (\>ar sem þörfin er
enn meiri og þar sem menn finna betur til þarfar-
innar, af því aö ]»eir eru vanir slíkum bókum á ensku),
gerist áskrifendur að henni.
Menn eru beönir að athuga það, að margir á-
skrifendur eru skilyrði fvrir, að útkoman geti gengið'
svo greiðlega sem til er ætlast, og að mönnum er létt-
ara aS eignast bókina á þennan hátt, en aS kaupa
hana síðar alla í einu. Hún verður aS minsta kosti
16 hefti, en ef til vill fleiri.
Ilver maður, sem vill gerast áskrifandi, veröur aö
borga andvirði ]>essa heftis um leiS og hann skrifar
sig hér á, og eins eftirleiöis jafnskjótt og heftir
koma út. Áskriftin er bindandi áfram.
BoSsbréf þetta er beöið aS senda éásamt pening-
umj tindirskrifuSnm gjaldkera útgáfufélagsins.
Reykjavík, í Maí 1912.
OrSabókarfélagiS.
Prófessor Eiríkur Briem, "formaöur
KaupmaSur Ben. S. Þórarinsson, gjaldkeri.
Rithöfundur Jón Ólafsson, ritari.
Þéir sem senda fyrirfram borgun frá 4—9
áskrifendum, mega draga 1-5. (20%) frá andvirðis-
upphæðinni fyrir ómak sitt og kostnað. Þéir sem
senda fyrir 10 eöa fleiri, rnega draga frá 1-4. (25%)
fyrir sama.
Lögbergs-sögur
FÁST GEFINS MEÐ ÞVÍ
AÐ GERAST KAUPANDI AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAXI
Dr.R. L. HÚRST,
Member of Royal Coll. of Surgeons,
Eng., útskrifaSur af Royal College o§
Physicians, London. Sérfræöingur *
brjóst- tauga og kven-sjúkdómum. —
Skrifst. 305 Kennedy Bldg, Portage
Ave. (á. móti Eaton’sJ. Tals. M. 814.
T-ími til viStals, 10-12, 3-5, 7-9.
THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
fslenzkir logfræðingar,
Skrifstofa:— Room 8n McArthur
Building, Portage Avenue
Áritun: P. O. Box 1056.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
ÓLAFUR LÁRUSSON
,.°g X
BJORN PÁLSSON X
YFIRDÖMSLÖGMENN X
Annast Iögfræðisstörf á Islandi fyrir 1
Vestur-Islendinga. Otvega jarðir og
hÚ8. Spyrjið Lögberg um okkur. +
Reykjavik, - lceland ♦
P. O. Box A 41 ♦
Dr. B. J. BRANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
'I’KI.KI'IIONK GARRYöaO
Offick-Tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Hbimili: 620 McDhrmot Avb.
Telepboke garry 321
Winnipeg, Man.
Dr. O. BJ0RN80N
Office: Cor, Sherbrooke & William
trlepbonbgarry
Office tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Hcimili: 8te 2 KENWOOD AP T'8.
Maryland Street
Tei.ephoneí garry T03
Winnipeg, Man.
Vér leggjum sérstaka áherzlu & &S
selja meðöl eftir forskriptum lækna.
Hin beztu meSöi, sem hægt er a« ftL,
eru notuð eingöngu. pegar þér komlS
meS forskriptina til vor, megiS þér
vera viss um aS fá rétt þaS sem iæku-
irinn tekur til.
j COLCfÆUGH & co.
1 Xotre Dame Ave. og Sherbroobe 8t.
Phone. Garry 2690 og 2691.
Giftingaleyfisbréf seid.
Dr. W. J. MacTAVISH
Offick 724J ó’argent Ave.
Telephone óherbr. 940.
í 10-12 f. m.
Office tfmar 3-6 e. m.
( 7-9 e. m.
— Hbimili 467 Toronto Street _
WINNIÞEG
tblhphone Sherbr. 432.
Dr. R. M. Best
Kveqna og barna læknir
Skrifstofa: Union Bank,
horni Sherbrooke og Sargent
Tímar: 3—5 og 7—8.
Heimili: 605 Sherbrooke Street
Tals. Garry 4861
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave 8t
Suite 313. Tal*. main 5302.
Dr» Raymond Brown,
Sérfræðingur í augna-eyra-nef- og
háls-sjúkdómum.
326 Somerset Bldg.
Talsími 7262
Cor. Donald & PortageAve.
Heima kl. io— 12 og 3—5
A. S. Barda!
843 SHERBROOKE ST,
sel'ir líkkistur og annast
um Cniarir. Allur útbún-
aður sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann allskonar
minnisvarða og legsteina

*■ *• •IQUHPaow Tals. Sherbr, 2786
S. A. SIGURÐSSON & CO.
BYCCIfiCAM|EHN og F/\STEICN/\SALAB
Skrifstofa: Talsími M 4463
208 Carlton Blk. Winnipeg
J. J. BILDFELL
FA8TEIGNA8ALI
fíoom 520 Union Bank - TEL. 2685
Selur hús og lóöir og annast
alt þar aðlútandi. PeDÍngalán