Lögberg - 30.10.1913, Blaðsíða 6

e
LöliBEitG, i’iMTUDAGiiNN
30. Október 1913.
Fátæki ráðsmaðurinn.
Saga eftir
OCTAVE FEULLET.
Vi8 komumst loks gegnum kjarriS og yfir á stig
sem lá gegnum skóginn, en þaðan niður til bátsins.
— Áður en við förum heim, ætla eg að sýna yður
fossinn, sagði unga stúlkan við mig, ef til vill lika til
þess að njóta sjálf ánægju. Merwyn, Merwyn!
Komdu hingað, hundurinn rninn, þú ert altaf bezta
skinn !
Við vorum komin alveg niður á árbakkann, beint
á móti hraun-dröngunum í fljótinu. sem gerðu ár-
þrengslin.
Þama steyptist fljotið fram af nokkurra feta há-
um stalli, ofan í djúpa. íbjúga skál, er að lágu á alla
vegu, grasivaxnir hallfleyttir bakkar, en upp úr þeim
stóðu á stöku stöðum rakir klettar. Þaðan streymdi
vatnið aftur um ósýnilega farvegu, unz þær kvislar
féllu aftur í einn farveg nokkru neðar.
— Það er ekki beinlínis Niagara, sem eg sýni
yður hér, sagði ungfrú Margrét og brýndi röddina til
að láta hana heyrast yfir vatnsniðinn, en eg hefi heyrt
þá sem vit hafa á, láta mikið yfir þvi, hvað foss þessi
sé fallegur.
Eruð þér nú búinn að dáðst að honum? Það er
ágætt, þvi að eg þarf að unna Merwyn nokkurrar
skemtunar. Merwyn ! Merwyn !
Nýfundlands-hundurinn kom hlaupandi við hlið
húsmóður sinnar, og mændi á hana titrandi af ákafa.
Unga stúlkan batt nokkra smásteina í vasaklút-
inn sinn og fleygði honum út á ána rétt fyrir ofan
fossinn.
í sömu svifum stökk Merwyn með miklu skvampi
út í hylinn neðan við fossinn og synti hratt frá landi.
Vasaklútinn bar skjótt niður ána, hentist fram af
fossinum, og drógst i marga hringa með straumnum,
frammi fyrir hundinum, sem greip hann svo með
snöggu viðbragði. Því næst synti Merwyn með
klútinn að landi, og þar tók ungfrú Margrét við hon-
um kát og fagnandi.
Þessi skemtilega sundraun var endurtekin hvað
eftir annað, og hepnaðist jafnvel fimm sinnum.
En þegar vasaklútnum var kastað í sjötta skiftið,
gat Merwyn ekki náð í hann, annað hvort af þvi, að
hann stökk of seint út í vatnið, eða klútnum var
kastað of snemma.
Vasaklúturinn drógst í hringiðu fossins og barst
þaðan yfir að þymikjarri er óx við bakka hylsins
annars vegar.
Merwyn synti eftir klútnum til að ná í hann, en
okkur brá við, er við sáum hundinn alt í einu sleppa
klútnum, taka til að berjast um í vatninu, um leið
og hann leit til okkar og skrækti aumkunarlega.
— Hamingjan góð! Hvað skyldi ganga að hon-
um? kallaði nugfrú Margrét.
— Það lítur helzt út fyrir að hann hafi fest sig
í þymikjarrinu, en hann getur sjálfsagt losað sig aftur.
En það kom i ljós að hundinum gekk það ekki
greiðlega. Greina-netið, sem hann hafði fest sig i, óx
einmitt þar. sem miklar vatnsöldur beljuðu og skullu
öðra hvoru yfir hausinn á aumingja Merwyn.
Hundgreyinu lá við köfnun, hann hætti loks að
reyna að Iosa sig. og um leið varð gelt hans að ámát-
legum stunum, sem varla heyrðust.
í þessum svifum greip ungfrú Margrét í hand-
legginn á mér og sagði lágt:
— Það er ómögulegt að bjarga honum. Komið
þér, herra Ódíot .... Við skulum fara héðan.
Eg leit til hennar og virti hana vandlega fyrir
mér.
t'r fölu andliti hennar skein kvíði. þjáning og
hræðsla, og dökka liringa var að sjá undir augunum.
— Það er alveg ómögulegt að koma bátnum
hingað, sagði eg við hana, en eg er ekki svo slakur
sundmaður, og ef þér hafið ekkert á móti því, þá skal
«g reyna að bjarga hundinum yðar.
— Nei, . . nei. það skuluð þér ekki bera við ....
CÞ'að er langt sund þangað.....og þar að auki hefi
eg heyrt, að áin sé bæði djúp og hættuleg hér í nárid
við fossinn.
— Verið þér óhrædd, ungfrú, eg er mjög vara-
samur.
Um leið og eg sagði þetta, fleygði eg frakkanum
minum á grasbalann og stökk út í hylinn, en var þó
svo gætinn, að fara ekki mjög nærri fossinum. Hyl-
urinn var djúpur, því að eg fann hvergi botn, fyr en
eg var rétt að segja kominn þangað, sem hundurinn
var.
Eg veit ekki, hvort þarna hefir fyr meir verið
ofurlítill hólmi, eða áin hefir skolað þangað leir og
grjóti, sem lomað hefir úr árbökkunum, en víst var
um það, að rnikil róta og greinaflækja var þar fólgin
niðri í vatninu, an þess þó að þessa sæjust nokkur
merki á yfirborðinu.
Eg gat náð fótfestu á einum stofninuih, er grein-
ar virtust að ganga út frá, og mér hepnaðist að
losa Merwyn. Um leið og hann losnaði greip hann
sundtökin og synti eins og ekkert hefði í skorist upp
að bakkanum, án þess að hirða um mig hið minsta.
Þetta atferli kom illa heim við þá trygð og það
þakklæti, sem þessu hundakyni er hrósað fyrir, en
Merwyn hefir víst haft svo lengi samneyti við menn-
ina, að hann hefir lært að vera eigingjam.
Þegar eg ætlaði að leggja af stað á eftir hundin-
um, fann eg. mér til mikillar skelfingar, að nú hafði
eg fest mig í liinni ömurlegu rótarflækju. Annar
fóturinn á mér var flæktur í rótunum, og reyndi eg til
að losa hann en gat ekki.
Það kemur að litlu haldi að vera sterkur, þeim I
sem staddur er út í djúpu vatni, þar sem leðjubotn er |
og hvergi fótfestu að finna; þar að auki var eg hálf-
ruglaður af vatnsmegni því, sem stöðugt steyptist of-
an yfir mig.
Er það skemst að segja, að eg þóttist illa kominn.
Eg leit til lands. Þár stóð ungfrú Margrét; hún
studdist við haldlegg Alains og beygði sig út yfir
freyðandi hylinn, og horfði á mig angistar-augum.
Mér flaug í hug, að nú yrðu forlög min þau að
eins að verða grátinn af þessum fögru meyjar-augum.
um leið og æfi minni lyki þó með þeim hætti, er ýms-
um karlmönnum gæti orðið efni til afbrýði.
Eg hleypti í mig kjarki og visaði þessari óhæfilegu
hugsun frá mér, spyrnti við og tók á af ölium kröft-
um, fékk losað mig, batt litla vasaklútinn, sem allur
var orðinn rifinn og táinn, um hálsinn á mér og
I synti svo rólega upp að bakkanum.
Þegar eg steig á land, rétti ungfrú Margrét mér
höndina; hún titraði, og við að finna það, fékk eg
hjartslátt.
— Þetta var fásinna! Þér hefðuð getað drukn-
að .... og það fyrir að bjarga hundi.
— Já, en j)ér áttuð hundinn, svaraði eg í jafn
lágum rómi, eins og hún hafði talað.
Henni virtist gremjast svar mitt; hún kipti að
sér hendinni, snéri sér þangað sem Merwyn lá með
gapandi kjaft i grasinu, og sleikti sólskinið. Hún sló
í hrygginn á honum og sagði:
—f Óhikku bjálfinn þinn!» En hvað þú varst
vitlaus!

En af mér er það að segja, að vatnið streymdi
niður eftir mér og ofan í grasið, eins og úr vökvunar-
könnu; eg vissi varla hvað eg átti af mér að gera,
þangað til ungfrú Margrét kom til min Og sagði vin-
gjarnlega: ,
— Nú skuluð þér taka bátinn, herra Maxíme, og
flýta yður heim; ef þér róið rösklega slær ekki að
yður. Eg fer gegnum skóginn með Alain; sú leið er
styttri.
Mér féll þessi ráðstöfun vel í geð, og kom ekki
með neina mótbárur. Eg kvaddi því, og átti því láni
að fagna, að taka aftur í hönd ungfrú Margrétar.
Þegar eg kom heim, og ætlaði að fara að hafa
fataskifti, varð eg hálfhissa á, að eg hafði enn vasa-
klút ungfrú Margrétar um hálsinn; eg hafði gleymt
að afhenda henni hann. Hún bjóst víst við, að hann
hefði lent í ána, og staðfestist því sú miður heiðar-
lega fyrirætlun hjá mér, að draga mér klútinn, svo
sem i launa skyni fyrir hina djarflegu sundraun mína.
Um kveldið fór eg til hallarinnar. Ungfrú
Laroque tók þá á móti raér með sínum venjulega leið-
indasvip, sem mér er orðii.n vel kunnur, og er öklungis
gagnstæður þeirri glaðvæfð og góðsemi, sem hún
sýndi um morguninn.
De Bévallan snæddi þar kveldverð, og sagði ung-
frúin frá ferðalagi okkar, til þess að það yrði heyrin-
kunnugt. Inn í frásögu sina skaut hún nokkrum
háðglósum um það fólk, er hrifast léti af náttúru-
fegurð; hún lauk máli sinu, með þvi að segja frá
þeim háska, sem Merwyn komst í, en ekki mintist hún
einu orði á þátttöku mína við að bjarga honum.
Ef hún hefði með þessu ætlað sér, að gefa mér
bendingu um að minnast ekki á, hvað gerst hafði um
morguninn, þá var það öldungis óþarft.
Undir eins og de Bévallan heyrði þessi tíðindi,
tók hann að barma sér yfir slysinu; hann sagði að það
hefði verið óskaplegt, að ungfrú Margrét skyldi hafa
þurft að vera svo lengi i hræðilegri óvissu, og rauna-
legt hefði það verið, að Merwyn skyldi hafa lent í

j aðra eins hættu, og að de Bévallan hefði ekki verið
nærstaddur! Hann kvaðst aldrei mundi fyllilega ná
j sér eftir þau raunalegu örlög! Það lægi nú varla
| annað fyrir sér, en fara burt og hengja sig!
— Ef það ætti að vera mitt hlutverk að skera
hann niður, ])á skyldi hann fá að hanga stundarkorn.
; sagði Alain.
Dagurinn i gær varð mér ekki eins ánægjulegur,
eins og næsti dagur á undan.
bænir til guðs um þetta, og bið hann að gera krafta-
verk til þess að það geti orðið .... því að eg sé, að
til þess þarf kraftaverk að gerast!
Þó að eg gæti ekki áttað mig á, eða skilið hvem-
ig stóð á geðshræringu þeirri sem þessi góða kona
var alt í einu komin i, þakkaði eg henni af alhug fyrir
góðsemi hennar, og flýtti mér því næst í burtu frá
henni, til að dylja sorg þá er mér bjó i brójsti.
Það vildi nú svo til, að mér varð reikað, eftir
klukkustundar göngu, yfir í dalverpið, og að hylnum,
iþar sem eg hafði sýnt það nýskeð, að eg var enginn
heigull.
Trjálundimir og klettarnir, sem eru umhverfis
hylinn, gera þennan stað svo einstaklega rólegan og
þægilegan til að njóta emveru. Þar er engu líkara,
en að komið sé á heimsenda, i land, sem enginn hefir
áður fundið, og þar hljóti maður að vera einn, alveg
einn.
Eg fleygði mér niður í lyngið, og fór í huganum
yfir það, sem gerst hafði daginn fyrir, þvi að þess
kyns viðburðir gerast ekki nema einu sinni á æfi
nianns, og eg fann gerla. að ef eitthvað sviplíkt kæmi
fyrir mig síðar, þá mundi þó langt um minni nýnæm-
is og töfra-bragur vera við það bundinn.
Mér var það fyllilega ljóst, að þetta fagra æfin-
týri var alt í einum kapítula, og að þann kapítula hafði
eg þegar lesið.
Því varð ekki neitað, að þessi stund, þessi róman-
tíska stund, því að rétt var að nefna hana því nafni,
hafði verið dæmalaust unaðsleg, af því að atburðirnir
voru ekki ráðgerðir fyrirfram, af því að eg sá fyrst
til fulls, hvað hún vai uminarrík þegar hún var liðin,
og af því að eg hafði fundið til sætleik ástarinnar,
án þess að verða var við eftirlanganir hennar.
Nú hafði eg gert mér grein fyrir tilfinningum
mínum, og fann gerla að eg var í hættu staddur ....
eg fann að eg ól í brjósti ást, sem var óskynsamleg og
ekki gat orðið fullnægt.... aldrei gat öðlast andsvar!
Þáð var mál til komið að eg færi að gæta að mér;
eg veslings bláfátæki ræfillinn!
Eg lá endilangur á þessum eyðilega og einmana-
lega stað, og reyndi að kæfa niður ást mína; óþarft
hefði að vísu verið fyrir mig að fara á.þenna stað, til
að komast að þvi, hvernig tilfinningum mínum var
háttað í þessu efni; en alt í einu var eg rifinn upp
úr raunalega dagdrauma-grufli mínu, við að heyra
maimamál.
Eg stóð upp og sá þá fimm eða sex menn í hóp,
koma gangandi; fólkið hafði komið á bát og var"ny*
stigið á land.
Fyrst gengu þau ungfrú Margrét og de Bévallan;
þau leiddust; þar eftir komu þær ungfrú Helouin og
frú Aubry og loks Alain og Merwyn.
Vegna vatnsniðsins hafði eg ekki heyrt þegar
fólkið kom; það átti ekki nema fáein skref til min
Jægar eg varð var við það; eg átti þvi engan kost á, að
komast nokkuð burtu, og varð því að gera mér”að
góðu að verða fundinn þarna dreymandi á afviknum
stað.
Þó var svo að sjá, sem engan furðaði á að finna
mig þama; að eins virtist ofurlitill skuggi færast yfir
ennið á ungfrú Margrétu, þegar hún sá mig þama,
og hún heilsaði mér mjög kuldalega.
De Bévallan nam staðar á árbakkanum við hylinn,
og tók að prísa náttúrufegurðina þar með mikilli há-
reysti.
1 — En hvað hér er fallegt! Alveg dásamlegt!
Stórum hrífandi! Þetta er staður sem skapaður er
handa skáldi að lýsa, eða málara að mála!
Þessum orðaflaum fylgdi svo mikið handleggja-
vings, að margir hefðu mátt ætla, að hann væri sjálf-
ur listamaður, sem ætlaði að fara að lýsa þessari nátt-
úrudýrð.
Loks hætti hann þessu tilgerðar-þvaðri og bað
um að sýna sér staðinn, þar sem Merwyn var rétt
druknaður.
Um morguninn fékk eg bréf frá Madrid, er flutti
| þær fréttir, að ungfrú de Porhoét hefði tapað máli þvi,
j er hún ætti í syðra. Lögmaður hennar tjáði mér það
| og, að ætt sú, er málið hefði varið, hefði heldur ekki
neinn f járhagslegan ávinning af úrslitunum, af þvi að
aítur stóð til mál milli þeirrar ættar og rikisins
1 spanska, um eignirnar; ríkið krafðist þeirra, af því
j að þær væru erfðagóss útlendings, og mundi sjálfsagt
1 ná þeim undir sig.
Eftir að eg hafði hugsað málið um stund, komst
í eg að þeirri niðurstöðu að það væri velgerningur aö
; þegja yfir þessum raunalegu úrslitum við gömlu
! konuna, og láta hana ekki vita í svipinn að allar vonir
hennar hefðu bmgðist. Eg hefi því fastráðið, að
semja um það við spanska lögmanninn, að láta ekki
uppi úrslit málsins við ungfrú de Porhoét, heldur að
láta sem svo, að málinu hafi enn verið frestað; eg
ætla svo að halda áfram að rannsaka skjalasafn ætt-
arinnar, og gera alt, sem í mínu valdi stendur, til að
koma í veg fyrir það, að gamla konan sjái loftkastala
sina hrynja, áður en hún deyr.
Þó að þetta undirferli væri af góðum huga gert,
fanst mér þó gaman að heyra álit annara um það, og
þessvegna fór eg síðari hluta dags til hallarinnar að
finna frú Laroque og segja henni frá þessu leynd-
armáli.
Hún félst á þessa ráðagerð mina, og hrósaði mér
meir fyrir hana, heldur en mér fanst eg eiga skilið.
Mér kom sannast að segja óvart, er hún lauk tali
sinu við mig með þessum orðum:
— Eg fæ nú ástæðu til að láta yður vita, að eg
er yður einstaklega þakklát fyrir það, sem þér hafið
gert í þessu máli, og mig langar til að bæta því við,
að mér likar hverjum deginum betur við yður, og er
stöðugt að fá meira og meira álit á hæfileikum yðar.
Eg vildi óska þess að við þyrftum aldrei að
skilja, og bið yður forláts á að eg segi það svona um-
svifalaust, því að þér litið kannske alt öðmm augum
á það, en eg .... Eg sendi oft og tíðum einlægar
Ungfrú Margrét sagði nú söguna á ný, en þagði
eins og áður yfir hluttöku minni við að bjarga hund-
ínum. Hún fjölyrti jafnvel um það, hvað hundurinn
hefði sýnt frábært áræði, jafnhættulega staddur og
hann var, og fanst inér þetta vera hálfgert meiðandi
fyrir mig, eins og á stóð.
Ilún imyndaði sér sjálfsagt, að sú smávægilega
vinsemd, sem hún hafði sýnt mér, og sú hepni sem
mér hafði hlotnast, að geta komið henni að liði, hefði
æst hégómagirni mína úr hófi fram, og var henni því
augsýnilega áhugamál, að þessi atvik gleymdust sem
fyrst.
Nú tóku þær ungfrú Helouin og frú Aubry að
biðja um það, hvað eftir annað, að fá að sjá hundinn
sækja klútinn út á hylinn; og loks lét ungfrú Margrét
tilleiðast og kallaði á Nýfundnalands-hundinn; því
næst fleygði hún vasaklútnum í ána eins og daginn
fyrir, en Merwyn var ekki á því að bleyta sig í þetta
skifti. f stað þess aö stökkva út í vatnið á eftir vas^-
klutnum, tok hann til að hlaupa fram og aftur um
árbakkann, geltandi og dinglandi rófunni; lét hann
með látbragði sínu í ljós, að hann væri að vísu fús
til að sækja khítinn, en jafnframt myndi hann glögt,
eftir því. sem þarna hefði gerst. Hundurinn var í
stuttu máli of skynsamur til að þreyta þessa sund-
raun aftur!
Árangurslaust ógnaði ungfrú Margrét eftirlætis-
goði sínu, og jafn-árangurslaust reyndist það að fara
vel að rakkanutn; hundurinn reyndist of-skynsamur til
að hætta sér út í hylinn.
Eftir alt hrósið um hugrekki Merwyns, varð þessi
þrjóska hans að leggja út í vatnið, býsna hlægileg;
eg hafði einna helzt ástæðu til að skemta mér yfir
þessu, og sparaði eg það heldur ekki. Og hitt fólk-
ið gat ekki annað en hlegið líka, og ungfrú Margrét
sömuleiðis, þó að hún hlægi kannske ekki jafn-dátt
eins og við hin.
— Jæja, það er þá ekki nema annar vasaklútur til,
sem eg missi”, sagði hún.
Vasaklúturinn sveiflaðist í marga hringa í straum-
iðukastinu, en loks festist hann á greinum hins ör-
laga-þrungna mnna við hinn bakkann.
— Ef þér viljið lofa mér að ráða, ungfrú góð,
þá skal eg ná vasa klútnum yðar á augabragði,' elleg-
ar sökkva til botns með honum, sagði de Bévallan.
Mér fanst ekki betur, en að ungfrú Margrét líta
til mín, eftir þessa mikilfenglegu yfirlýsingu, og mætti
lesa úr augnaráði hennar: “Sjáið þér til,. það eru
fleiri en þér fúsir til að leggja töluvert i sölurnar fyr-
ir mig!”
Þvi næst svaraði hún de Bévallan og mælti:
— í guðs bænum farið ekki út í neina vitleysu!
Áin er fjarska djúp . . . . og það er veruleg hætta. . ...
— Um það hirði eg ekki hót, svaraði de Bévallan.
Heyrið þér, Alain, hafið þér ekki liníf á yður?
— Hníf? endurtók ungfrú Margrét forviða.
— Iá, lofið þér mér nú að vera sjálfráðum.
— En hvað ætlið þér að gera með hnífinn?
— Eg ætla að telgja mér langan staf, svaraði de
Bévallan.
— Eg hélt aö þér ætluðuð að synda eftir vasa-
klútnum, sagði unga stúlkan lágt.
— Synda eftir honum, ungfrú góð, endurtók de
Bévallan. F-yrst og fremst er eg mi ekki í sundfötum
.....og þar að auki verð eg að játa, að eg er ósyndur.
— Nú úr því að þér eruð ekki syndur, þá gerir
minst til, hvort þér ertrð í sundfötum eða ekki, sagði
ungfrú Margrét þurlega.
— Það segið þér dagsatt, svaraði de Bévallan
þurlega; en eg imyndaði mér, að yður væri það ekk-
ert áhugamál, að eg drekti mér. Þér viljið gjarnan
ná aftur í vasaklútinn yðar, og ef þér fáið hann, eruð
þér líklega ánægð.
— Jæja, farið þér þá og telgið þér stafinn, svar-
aði hún ólundarlega.
Þessu næst hvarf de Bévallan, sem manna bezt
kann að stjóma skapi sínu, inn í kjarrið, og heyrðum
við æðistund mikið brak í greinunum þar sem hann
var; að nokkrum tíma kom hann aftur með langa
hesliviðar-irenglu í hendi, og tók að lima af henni
blöð og stöngla.
— Haldið þér kannske að þér getið náð yfir hyl-
inn með þessari renglu? spurði ungfrú Margrét, er fór
að finnast þessi ttndirbúningur býsna hlægilegur.
— Látið mig um það, látið mig um það, mælti
hinn djarfhugaði aðalsmaður með einstakri geðprýði.
Við létum hann orðalaust halda áfram undirbún-
ingi sinum. Þiegar hann var búinn að lima öll blöð
af renglunni, lagði hann af stað yfir að bátnum.
Við sáum þá strax að hann ætlaði að róa yfir
ána nokktið ofan við fossinn, og þegar hann væri
kominn yfir um, ætlaði hann að kraka vasaklútinn að
sér með renglunni, því að það var skamt frá bakk-
anum.
Þegar þessi ráðagerð var augljós, rak alt fólkið
upp gremjuóp, því að það er alkunnugt, að kvenfólk
hefir ánægju af því, að aðrir stofni sér í háska, eða
tefli á tvær hættur fyrir það.
— Já, skárra var það nú snjallræðið. Fussum
fei! Þér megið skammast yðar de Bévallan!
— Nei, eg sé enga ástæðu til þess, kæru frúr!
Það sein mest er undir komið, er að vera hugvitsmað-
ur, cins og sagan af Kolumbusi og egginu sýnir.
En þvert á móti því sem áhorfðist, átti þó ekki
þessi ómerkilega ferð að ljúka áhrifalaust, eða
hættulaust.
1 staðinn fyrir að fara beint yfir ána, þar sem
báturinn lá, datt de Bévallan í hug að róa kippkom
niður eftir henni, alt ofan undir fossinn. Hann hratt
bátnum því út á miðja ána og lét hann reka kipp-
korn ofan eftir álnum, en innan stundar komst hann
að raun um, að straumurinn var afar-harður þegar
nærri fossinum dró.
Við sáum nú líka að hætta var á ferðum, er de
Bévallan venti og tók að róa af öllum kröftum.
Stundarkorn réri hann lifróður, en svo harður var
‘ straumurinn, að þó að hann nálgaðist ofurlitið bakk-
ann hinuin megin, barst hann samt með miklum hraða
nær fossinum, þar sem áin steyptist niður með geysir-
miklum drunum.
Ekki voru nema fáein fet eftir fram á fossbrún-
ina, þegar de Bévallan gat með ofboðslegri áreynslu
komið bátnum svo nærri bakkanum að hann gat bjarg-
að sér. Þá slepti hann árunum og tók undir sig grið-
arstökk til lands, en um leið spyrnti hann óviljandi
bátnum frá sér, svo að hann þeyttist yfir i gljúfrin, og
hentist undan straumnum á hvolfi.
Meðan á hættunni stóð, höfðum við öll staðið á
öndinni af hræðslu, yfir að horfa á þessa óheillavæn-
legu sjón, en þegar hættan var afstaðin, gafst okkur
gott færi á að bera saman muninn á mikilmensku og
stærilæti de Bévallans, áður en hann lagði á stað út
á ána, og nú á síðari hluta ferðalags hans til að bjarga
vasaklútnum.
Eins og allir vita, er mönnum gjarnast til að
hlæja innilega,, þegar hætta er nýafstaðin; því var
það, að við tókum öll til að hlæja hjartanlega, þegar
j við sáum, að de Bévallan var laus við bátinn.
En enn á ný bættist við óhöpp hans.
Þar sem hann hafði náð landi var bakki árinnar
brattur og sleipur, og ekki hafði hann fyr leitað sér
fótfestu, en hann hrapaði niður. Til allrar hamingju
náði hann handfestu á sterkum greinum og í þær hélt
hann sér dauðahaldi með báðum höndum, en buslaði
með fótunum niðri í vatninu. Áin var ekki djúp
þarna, svo að hætta var sama sem engin.
Lögbergs-sögur
FÁST GEFINS MEÐ ÞVÍ
AÐ GERAST KAUPANDI AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAXI
Dr.R. L. HURST,
Membér of Royal Coll. of Surgeons
Eng., útskrifaður af Royal College ot
Physicians, London. Sérfræðingur í
brjóst- tauga og kven-sjúkdómum. —
Skrifst. 305 Kennedy Bldg, Portage
Ave. (á. móti Eaton’sJ. Tals. M. 814.
Tími til viðtals, 10-12, 3-5, 7-9.
THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
fslenzkir lógfræOinr,
Skripstofa:— Room 811 McArtbur
Building, Portage Avenue
Áritun: P. O, Box 1656,
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
t♦♦♦♦ ♦♦♦♦♦»♦
X ÓLAFUR LÁRUSSON J
♦ og ♦
BJÖRN PÁLSSON
i yfirdómslögmenn
T Annast Iögfxæðisstörf á Islandi fyrir .
Ý Yestur-Islendinga. Utvega jarðir og I
+ hus- Spyrjið Lögberg um okkur. ±
X ReyKJavik, - Iceland ±
^ P. O. Box A 41 4
+>♦♦♦♦♦♦♦♦ ♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦•
Dr. B. J. BRANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
TEI.BI'HONIí GAREYSaO
Officb-Tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Hbimili: 620 McDbrmot Avb.
tei.rphonr garry aai
Winnipeg, Man.
Dr. O. BJ0RN80N
Office: Cor, Sherbrooke & William
l'KI-EPHONKi garry
Office tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Heimi i: Ste 1 KENWOOD AP‘T’8.
Maryland Street
TEI,BPII01>JEi GARRY TB3
Winnipeg, Man.
Vér leggjum sérstaka áherzlu á aB
selja meðöl eftir forskriptum lækna.
Hin beztu metSöl, sem hægt er að fá,
eru notuð eingöngu. pegar þér komie
með forskriptina til vor, meglð þér
vera viss um að fá. rétt það sem lækn-
irlnn tekur til.
COLCIjECGH & CO.
Notre Dame Ave. og Sherbrooke St.
Phone. Garry 2690 og 2691.
Giftingaleyfisbráf seid.
Dr. W. J. MacTAVISH
Office 724J S'argent Ave.
Telephone Vherbr. 840.
l 10-12 f. m.
Office tfmar -j 3-6 e. m
( 7-9 e. m.
Heimili 467 Teronto Street _
WINNIPEG
telephonk Sherbr. 432.
Dr. R. M. Best
Kveqna og barna læknir
Skrifstofa: Union Bank,
borni Sherbrooke og Sargent
Tímar: 3—5 og 7—8.
Heimili: 605 Sberbrooke Street
Tc ls. Garry 4861
J. G. SNŒDAL
TANNiŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Kargrave St.
Suite 313. Tals. main 5302.
4 Sérfræðingur í augna-eyra-nef- i
báls-sjúkdómum.
^ 326 Somerset Bldg
4 Talsími 7262
aj Cor. Donald & PortageAve.
Heima kl. 10— 12 og 3—5

A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST.
sel'ir líkkistur og annast
jm uiiarir. Allur útbún-
aður sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann allskonar
minnisvaröa og legsteina
Tals Oax*x*jr 2152
J. J. BILDFELL
FASTEICn A8ALI
Room 520 Union Bank - TEL. 2685
Selur hús og lóSír og annast
alt þar aölútandi. Peningalán