Lögberg - 19.02.1914, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN
19. FEBRÚAR 1914.
RJÓMA SKILVINDUR
Furðulega einfaldar
DE LAVAL SKILVINDA I3ER AF ÖLLUM ÖÐRUM,
ekki aSeins í því hve vandlega hún skilur, hve hreinleg hún er
hve létt hún rennur og hve endingargóö,
heldur líka vegna þess, hve einföld hún er.
ÞAÐ ÞARF ENGAN SÉRFRÆÐING
til þess aS hreinsa, taka sundur og saman
eöa gera viö De Laval skilvindu eins
og hún er nú, né nein sérstök áhöld.
1-lELDUR EKKI ERU I HENNI
neinir partar, sem oft þurfi aö laga
til þess aö hún renni vel og notist
vel til allra daglegra verka.
ÞAÐ ER EKKERT í VÉL-
inni, er ekki veröi tekið sundur,
tekiö burtu og sett inn aftur af
De Laval vélin hverjum og einum sem l«nn aö
__ rékf„°úrhumgérð"_halda á skrúfjárni. í rauninni
nni. TeTkiðéftir hvað einföld-Kún cr. , þarf ekkert áhald til þess aö
renna De Laval skilvindu, nema járn með egg og klofa, er fylg
ir ókeypis hverri vél. Komið til næsta De Laval umboðsmanns
og sjáið sjálfir hversu einfaldlega hún er samansett. >•-'
Klofajárn fylgir kverri De Laval vél, og er það eina tól sem harf
til þess að setja saman, taka sundur og nota De Laval vél, kina
einföldustu, sem nokkurn tíma kefir verið smiðuð.
DE LAVAL DAIRY SUPPLY CO.. Ltd
HONTREAL
PETERBORO
WINNIPEC
VANCOUVER
Ofan úr sveitum.
Nokkrar stökur kvc'önar af
sveitakonum.
Því er svo var.ið meö skáldgáf-
tina, sem flest annað andlegt at-
gerfi, aö vér konur eruin þar aö
jafnaöi eftirbátar karlmannanna.
Skal hér ósagt látiö hvort heldur
þaö stafar af því, að heilinn/í
okkur sé léttari á voginiú heldur en
þeirra, eins og sumir staðhæfa, eöa
það á rót sina i margia alda and
legri og líkamlegri kúgun.
Um oss íslcnd:nga, er sú raunin
'óhrekjanleg, aö vér eigum enga
skáldkonu er i námunda komist við
góðskáld vor. Alt um það hefir
íslenzka konan ekki verið meö öllu
sett hjá í þá átt, og á síðustu árum
hafa þó nokkrar ráöist í aö gefa
*fit skáldi I i bundnu og úbundnu
máli, setn töluvert hefir þ'tt í
spttnniö, svo sem frú Torfhildur
hólm, Hulda, Maria Jóhannsdóttir,
Ólöf Sigurðardóttir og ef til vill
fleiri.
Þær munu ])ó stórum fleiri, sem
áldrei hafa sungið í heyranda
bljóöi, bara raulað fyrir munni sér,
eða kastaö fram vísu og vísu í sinn
hóp. A) þann hátt ber þaö til aö
stakan lifir, en höfundurinn glejun-
ist, enda eru svo margar visur, sem
ganga manna á milli, aö þaö væri
ókleyft verk aö ættleiöa þær allar,
eöa grafast fyrir t’ldrögum ])eirra.
Sennilega er meira um kveöskap
til sveita heldur en í bæjum. kaup-
túnum eða verstöðum. Sveita-
vinnan er svo óbrot'n, aö hún
gengur úr höndurn þó sálin starfi
jafnframt. Fóturinn stígur rokk-
inn og höndin teygir úr lopanum,
en hugurinn reikar víða, stúlkan
hrosir og raular með rimnalagi:
Hugans annál enginn reit,
þar ægir svo rnörgu saman.
En'það sem enginn annar ve:t
OAIMY
SALT
Notid sait
sem gerir
smjerid oott
Smjer Sait
er oft vort bezta gaman.
Njóttu vel þess leyndarmáls
])íns, stúlka litla, og veröi þér ekki
aö kveöa eins og konunni;
Lánið bjarta býr hjá mér,
bifast vart á fótum,
þó er margt sem þjóð ei sér,
er þrengir að hjartarótum.
Líklega er það sem hér er til
lánsins talaö, fremur maílt í háði,
voru ]>ó ytri kjör konu þessarar
all glæsileg, en hvaö sem því leið,
]>á kaus hún að vera ein um að
kljúfa andstreymið; seinna kveð-
ur hún;
Lífið ef þig leikur grátt,
láttu það vera að kveina;
aö hafa um sina harma fátt
hjálpin veröur eina.
Og enn frennir;
Held eg litla harmabót,
])á heimur er flár og stríöinn,
aö ganga út á gatnamót,
og gráta framan í lýðinn.
Önnur er það, sem lætur hverj-
um degi nægja sina þjáivrg, tek- !
ur gæsina þegar hún gefst og kvéð-
ur:
Sitt af hverju öfugt er
og ei til lyndisbóta,
. en heimurinn þegar lilær aö mér
hans eg reyni að njóta.
Bjáti eitthvaö á, ldær hún kulda-
hlátur og segir;
Ef ’ann heimur yglir sig
og ætlar að kárna gamarw
þá kveð eg háð um hann og mig
og hlæ aö því öllu saman.
Eöa hún lniggar sig v'ð það, að
sætt er sameiginlegt skipbrot, hún
sé ekkert einsdæmi um basl og
vonbrigði, því;
Brot nn pottur, budda tóm
og basl er í öllum löndum,
vonbrigði og vesaldóm
veit eg i flestra höndum.
Þetta og fleira bendir til þess
að sveitakonan kastar tilfuiningum
sínum lítt á glæ; ekki er þó loku
fyrir það skotið að viðkvæmni
kunni aö gripa hana, svo henni
verði það aö kveða:
í heiminum er margt til meins
og mörg er lifsins gáta.
Mér finst eg stundum njóti ei
neins
nema bara aö gráta.
Eða það sveimar eitthvað aö
henni sem vekur hjá henni óhug
eöa kvíða; til þess bendir vísan;
Um m'g vefur arminn sinn
einhver hulinn leiði.
Eru þetta örlögin,
eða hvað er á seyði?
Gleðistundir og algleym:ngs-
augnablik á sveitakonan stöku
sinnum, en henni finst þær ærið
litla viðdvöl hafa, hún mænir eftir
hverfandi sælustund og kveður:
Enginn festi á fisi mund,
sem feykist undan vindi.
Það var e:ns og þessi stund,
hún þyrfti að hverfa í skyndi.
Gamla konan sem situr úti í
horni við prjónana srna, sjóndöp-
ur og heymarsljóf, hefir næði til
að httgsa sitt, því nú eru fáir, sem
til hennar leita. Hún man fífil
sinn fegri, og talar í huganum til
fornvinar síns, sent líka gerist
garnall og hrumur:
Fer að okkur ellin þung,
ýmsu cr lifiö fleygað.
En viö höftim líka veriö ung,
vor og ástir te gaö.
En þaö léttir undir byrðinni hjá
gömlu konttnni að hún trúir því
aö æska og vor bíði þe’rra í öðr-
ttm og fegri heinti; hún bætir við;
Einhverstaðar fyrir austan sól
eöa vestur af mána,
híða okkar blóm og skjól
bak við djúpu gjána.
Og enn fremur:
Þegar eg lteljar- hníg i -mar,
hinzta lífs á strandi,
eg vona að einhver verði þar,
sent vill mig draga að landi.
Þá er ein sem alt hef 'r gefið frá
sér, nenta þetta, að draga frant líf-
ið nteðan til vinst. Hún leggur
hendur á kné sér og kveður;
Eg hjari svona og hugsa ei neitt
og horfi út i blámn.
Á lífinu cr eg leið og þrevtt,
löngunin öll er dáin.
Alt uni það saknar hún þess að
vera út brunnin, því seinna kveður
sú hin sama:
Sú var tíð eg þekti þrá,
])á var rós á vanga.
Nú er eg orðin grett og grá.
Gott eiga þeir sem langa.
Ein er það sent þykist fremur
illilega hafa orðið fyrir barðinu á
lífinu, hún fær ekki orða bundist
og kastar fram;
Mín er gatan grýtt og brött,
gróitt böli og tárum,
því lteill og gleði’ í hund og kött
hraut fyrir mörgum árum.
Og enn;
Gleðin felur gullin sín,
gengin er sól að unni.
Háreist skýja höllin mín
hrunin er niður að grunni.
Þó kannast hún við, að margt
var eplið sætt, sent lífið rétti að
henni, þó svik væri stundum i
tafli, sem ráða má af þessari vísu:
M'g hefir lífið látið dreymt
ljúft og sætt á sprettum,
en fegin vildi eg geta gleymt
gletni þess og prettum.
Og enn kveður hún:
Gæfan lítt i garð minn leit,
hún gaf með höndum naumuni,
en þó á eg meir en ntargur veit,
í m'nningunt og draumum.
Mtnningar og drauntar — það er
nú bezta veganestiö sent hún á til
ófarinnar brautar; er heldur eng-
inn alsnauður sent slíka hluti á i
fórum sínum.
Ekki munu konur alment djarf-
mæltar í ástakveðskap; þykir og
bezt á því fara, að þær gæti þar
liófs; þó ber það til að þeim hrýt-
ur staka. sent heimfæra má til
þeirra mála. T. d. kveður ein:
Bikar nautna eg bar í ntunn.
þann bjór er ljúft að kne:fa,
eg rendi hann alveg út í grunn.
en ætlaði þó að leifa.
Þó ntig siðar ])orsti og svengd
þjái eg fæ ei dropa, —
eg ntá bæði i bráð og lengd
búa að þessitm sopa. •
E:n, sem fengið hefir leiða á
unnustanum, afsakar hverflyndi
sitt meö breytileik allra hluta þann-
ig:
Sizt má um það saka mig
þó sigri dag'nn gríma,
eða eg hætti að elska þig,
alt hefir mældan tíma.
Ókunnugt er ntér uni það, hvort
heldur þa<$ var í alvöru eða spaugi,
aö kona kastaði frant þessari stöku
v*ð mann, sem brá henni um sjó-
hræðshi:
Hirði eg sízt hvort sæng er rök,
er sofna eg hinzta blundinn,
ef v;ö byggjunt eina vök
þá öll eru lokuð sundin.
Að sveitakonan þekki , til af-
brýðissenti og vilji sitja ein að
sinu. má skilia á þessar' stöku:
Túfið alt þó mæddi inig
mögla skyldi eg eigi,
óskiftan ef ætt: eg þig
eina stund úr degi.
En þegar hátiðunum sleppir fer
sólin að hækka á lofti og dagarn-
ir aö lengjast. Allir fagna birt-
unni, jafnvel göntul ' þjóðtrú er
nteð ánægju látin fokka fyr r einn
sólargeisla, sem sjá má af kyndil-
messuyísu húsfreyjunnar:
Þó boði sólin hret og hel.
og heyrist bændur kvarta,
vildi' eg sanit hún sæ:st vel
og sendi’ oss geisla bjarta.
Konan, sent í skammdeginu
kvaö um diinnia daga og gletni
lífsins, v:röist nú létt i skapi, tek-
ur langdeginu með kostum og
kvæðum, sem sjá má af þessum
stökum:
Fannaslæðum foldin min
fleygt í bræði getur,
lokakvæðin kveður sin
kólguskæður vetur.
Vaknar alt af vetrarblund,
vor er á fold og legi,
nú fer mín að l:fna lund,
’ líður að sumardegi.
Kyssir geislinn grund og hól,
glatt er um norðurheima,
* við skulum fagna vori og sól
og vetrinum alveg gleyma.
Og eftir þvi sem lengra kemur
fram á vorið og gróðurinn og birt-
an fer vaxandi, eftir þvi dreifast
drungaskýin og vorhugurinn gagn-
tekur alla. Unga fólkið leitar út
i “syngjandi vorið, ineð sólina og
bbeinn”, þar sem lyngi'ö blómgast
og lundurinn grær; má vera að
þá verði stundum tve:r og tveir í
hóp, að minsta kostr er svo a»
skilja á vísunni:
T.eiðast tvö og lundurinn
laufgaöur t'l sin dregur,
frá munni sveins og meyjar kinn
mun nú skammur vegur.
Slíkt er nú þeirra ungu. Hinir,
sem troðið hafa barnsskóna og
komnir eru til ára, taka vorinu með
þakklátari hug. Birtan og Rlýjan
bætir úr svo inörgu, eins og kon-
an kveður:
Eru það þeldökk þrautaský,
sem ]x>ka ei spöl úr vegi,
er baðar sólin blóm:n ný
bæði á nótt og degi.
Þeir sem engin eiga skjól
úti á grýttum vegi,
verður ljúft að sjá þig sól
svona snemma á degi.
En hvað vorið vermir mig,
víst er heimur fagur,
með lifi og sálu lofa eg þig
ljóss og sólar dagur.
Og nú er að gæta þess að ná í
hvern geisla, missa ekki af neinu
sem vermt geti og glatt:
Settu upp á glenta gátt
gluggana alla sem þú átt
og láttu streyma ljósið inn,
það léttir undir baggann þinn.
Verða það og sem betur fer fá-
ir, sem svo eru þjakaðir af and-
streymi lífsins, að ei brái af þeim
þegar vor'ð kemur “með sól i
fangi og blóm við barm og bros á
vanga norður í heiminn”.
Stökur þær sem eg hefi hér
skráð og vafið litlu lesmáli um,
eru allar vestfirzkar að uppruna.
Höfunda læt eg ekki getið, því
bæði er það, að eg geri ráð fvrir
að svona stökur hafi lít:ð bók-
mentalegt gildi, og má þá einu
gilda hvaðan þær koma, og # að
öðru leyti þykist eg þess fullviss,
að þær af höf., sem enn eru á lífi,
mundu kunna mér óþökk eina, ef
eg nefndi nöfn þeirra. Eg býst við
að þeinr þyki það meir en nóg
dirfska af mér að hafa sett stökur
þe:rra á prent, þó eigi fylgi nöfn-
in með. — Skírnir.
Tlicódóra Thoroddsen.
en þeir eyddu þrem sinnum meiri
orku til að framleiða tiltekið Ijós-
magn, lieldur en málmþráðalamp-
arnir.
•Þræðirnir í lömpunum eyðast
smáin sarnan við notkunina, eða
fara að lýsa illa þegar þeir verða
gamlir. Svo geta þeir hrokkið í
sundur, ef lampinn verður fyrir
höggi eða mikilli hristingu. Venju-
lega má gera ráð fyrir að hver
Ijósþráður end;st til að loga i 1000
til 2000 klukkustundir, og verður
þá að skifta um lampa, en hver
lampii kostar um tvær krónur, og
fyrir það verð má fá mismunandi
stærðir, sem bera frá 16 til 50
kertaljósa birtu, og eyða að því
skapi mismunandií miklu af raf-
magni.
Yfirleitt er sjálfsagt að setja
lampa allstaðar þar sem ljós þarf
að nota, þvi að ekki er hægt að
bera lampana. rnilli herbergja eins
og steinolíulampa. Og hentugast
er að geta kveykt og slökt á hverj
um lampa út af fyrir sig — en t.l
])ess þarf hverjum lampa að fylgja
snerill, til ])ess að tengsla ljósþráð
hans frá leiðsluþráðunum og við
þá. Ef t. d. er haft það fyrir-
komulag, að tendra og slökkva alla
lampana í einu — með sama snerl-
inum — þá loga sumir að óþörfu
og verður þá endurnýjunarkostn-
aður lampa meiri en ella. H'tun-
arfærin eru annaðhvort ofnar eða
suðutæki. Ofnunum þýðir ekki að
lýsa nánar, en áður var gerð grein
fyrir því, að hitinn framleiðist þar
i emskonar þræöi eða þráðum,
kyndiþráðúm, sem eru settir í sam-
band við leiðsluþræðina alveg eins
og ljósþræðir lampanna. Hér þarf
])á að minnast á stærð og verð ofn-
anna og orkueyðslu þeirra.
Hér að framan (\ II. kaflaj var
talað um, hve stóra ofna þyrfti,
að í svcitum myndi menn láta sér
nægja að eyða 1 hestafli að stað-
aldri fyrir hverjar 50 teningsálnir
(12,=; teningsm.J af rúmmáli her-
lærgisins, en þar varl talið, að úr
hestaflinu fengjust 470 hitaeining
ar um klukkustund. Þessi tala,
470 hitaeiningar, verður mismun-
andi, eftir því, hve mikið af ork-
unni tapast i leiðsluþráðunum, og
má óhætt segja, að 500 hitaeining-
ar fást úr hverju hestafli túrbín-
unnar, ef leiðslan er stutt. Vil eg
því heldur segja, að 500 hitaein-
ingar á kl.st. nægi 50 teningsáln-
um. eða fyrir hverja teningsalin
herbergisins þurfi ofninn að gefa
10 hitaéiningar á kl.st. að staöaldri.
En ekki má gleyma því tvennu að
þetta er hatidahófsregla, sem hlýt-
ur að gilda misjafnlega vel, eftir
■því, hve hitunarfrek herbergin eru,
og að ])essi hitun mundi alls ekki
þykja fullnægjandi í kaupstöðum,
heldur þarf þar að ætla að nvnsta
kosti 15 hitunareiningar, og oft
meira, fyrir hverja teningsalin um
klukkustund.
Ilér kemur nú verð á nokkrum
ofnum:
Ky^sla Gefur hitanein VerS
\ hestöfl ingar & klst kr.
I 500 30—50
2 IOOO 40—60
3 I5O0' , 50—70
4 2000 60—80
5 25OO 65—85
Ef áhersla er lögð á, að ofnarn-
ALLAN LINE
Konungleg Póstgufuskip
VETRAR-FERDIR
Frá St. John og Halifax Frá Portland. . *
til tU
Liverpool og Glasgow. Glasgow
FARGJOLD
A FYllSTA FARRÝMI..«80.00 og upp
A OÐRU FARRÍMI........$47.50
A pRIDJA FARRÍMI......$31.35
Fargjald frá ^slandi
(Emigration rate)
Fyrir 12 ára og eléri...... $56.1»
“ 5 til 12 ára.......... 28.05
“ 2 til 5 ára........... 18,95
“ 1 til 2 ára........... 13-55
“ börn á 1. ári.......... 2.70
Allar frekari upplýsingar um gufuskipaferðirnar, far-
bréf og fargjöld gefur umboðsmaður vor, H. S. BABDAL,
horni Sherbrooke og Elgin, Winnipeg, sem annast um far-
gjalda sendingar til Islands fyrir þá sem til hans leita.
W. R. ALLAN
304 Main St., Wlnntpeg. AðnlumboðsmaSnr Teatanlanda.

milh þess, sem verið er að nota
hitann til annars.
Það er ómögulegt að segja fyr-
irfram, hvað þarf af eldunartækj-
um á eitt heimil',; því að það fer
bæði eftir stærð stöðvarinnar og
þörfum heimilisins. Skal þvi til-
greint hér verö á nokkrum suðu-
tækjum m:smunandi stærðar.
Hitunarplötur:
pvermál Eyðsla Hitaein. Ver8
sm. hestöfi á klst. kr.
18 1,0 500 30
22 L5 750 36
30 l2’5 1250 62
2x18 2,0 1000 72
2x22 3>o 1500 90
Menn óskast til að búa sig
undir vorviniiU.
Vér kennum til full* að keyra bif-
reiðar og gera við þær, einnig að
stýra og endurbæta gasoline og olíu
dráttarvélar. Til pess að fullnægja
eftirspurn eftir læri veinum vorum,
kennum vér þeim til fulls á vorar
eigin bifreiðar og dráttvélar. Þér
getið keyrt vorar eigin vélar um
göturnar. Öll kennslan fyrir $25.oo
Vinnustofa vor hefir öll tól og á-
höld, aem nota Jaarf og nýjust eru.
Hún er hituð eimi. Kennarar^ror-
ir eru reyndir og þekkja vel á verk-
lega meðferð vélanna.
auk þess má fá margar tegundir,
bæði dýrari og ódýrari.
Það er svo dimt skammdegið
hjá oss íslendingum, einkum í
sveit'nni, l>ar sem hvorki eru gas-
eða rafljós til að bæta úr sólar-
leysinu. F,r það því vorkunnar-
mál. þótt byrði lífsins verði þung
á þeim, sem í mörgu hafa að snú-
ast og við niargt að stríða, jafnvel
jól'n verða sumum bæði köld og
dimm. Ein kona kveður svo:
Fýkur í skjólin, skerpast hrét,
skefur af hól og grundum,
ei til sólar séð eg get,
svona eru jólin stundum.
Það hlánar að vísu milli hátíð-
anna, og á gamlárskveld er helli-
rignuig og færð hin versta, en ekki
léttist lunditi mik:ð við það. Þá
er kveðið:
Skvettist væta úr skýjalind,
skolar fætur hreinar,
árið grætur sína synd,
sér ei bætur neinar.
Rafmagn úr vatnsafli.
Eftir Jón boriáksson.
Niðurl.
Sé nú annar endi allra ljósþráða
og kyndiþráða tengslaöur frá
leiösluþræðinum, ])á er ekkert
samband milli aðalþráðanna
tveggja, og því enginn straumur.
Séu svo ljósþræðir og kyndiþræð-
ir smám saman tengslaðir við, þá
eykst straumurinn alt þangað til
kominn er svo mikill straumur,
( sem rafmagnárinn getur framleitt.
{ Fleiri lampa eða hitunartæki má
þá ekki tengsla við leiðsluþræðina
í einu.
VII.
iMmpar og hitunarfari.
Rafmagnslampar þeir, sem nú á
taka
litra
I
3
5
7JÚ
7V2
io
io
Suðuker:
Eyðsla
hestöfl
VerÖ
kr.
2,5
2
3,4
3,4
5
Yatnshitara niá fá
ir. liti vel út. geta þeir og verið
talsvert dýrari en þetta.
Suöutcckin geta verið með
tvennu móti. Annaðhvort eru
notaðir sérstakir pottar og katlar,
])ar sem kyndiþráðunum er komið
fyrir innan í botni og hliðum ílát
anna, og eru þá ílátin sjálf tengsl-
uð v:ð leiðsluþræðina, þegar á að
elda i þeim, eða notaðar eru svo-
nefndar hitunarplötur: þá er
kyndiþráðunum komið fyrir í sér-
stakri plötu, sem hitnar af
straumnum, er hleypt er i hana,
og svo eru höfð venjuleg flatbotn-
uð ilát (pottar og katlarj, og þau
sett á hitunarplötuna, þegar elda
skal. Ilvort fyrirkomulagið hefir
sína kosti og ókosti. Fyrra fvrir-
komulagiö, að hafa sérstaka raf-
magnspotta og katla, hefir einkum
þann kost. að þá notast betur hit-
inn en með liinni aðferðinni, er ó-
kostirnir, einkum þeir, að nokkuð
er vandfariö með ilátin, einkum
að því leyti, að þau mega alls ekki
stanila tengsluð við leiðsluþræðina.
ef ])ati eru tóm, því að þá brenna
kyndiþræðir þeirra fljótt i sundur,
og þar meö eru þau ónýt, og svo
kosta pottar og katlar þá meira en
nú gerist. Hitt fyrirkomulagið,
að liafa hitunarplötu og venjulega
flatl)otnaða katla og potta, hefir
einkum þann ókost, að þá þarf
2 7
45
57
6i
77
85
92
fyrir 40 til 50
kr. Fjölda margar aðrar tegundir
suðukera eru til, og mjög mismun-
andi.
VIII.
Yfirlit og niöurlag.
Það mundi ekki þykja illa til
fallið að enda þetta mál með áætl- j
un um stofnkostnað slíkra smá-
rafmagnsstöðva, en á því eru þau 1
vandkvæði að sú áætíun, sem á við
einn stað og einn tíma, mun ná-
lega aldrei passa fyrir annan stað
og annan tíma. Eg ætla þess vegna
ekki að setja ne'na sundurliðaða
áætlun 'hér, en skal aðeins geta
þess, að mér hefir talist svo til, að
undir meðalhentugum kringum-
stæðum mundi alt cfni, ]). e. píp-
ur, túrbína. rafmagnari, leiðslu-
efni, innanhúsleiðslur, lampar,
suðu- og hitunartæki og smádót,
sem hér hefir ekki verið minst á,
kosta:
Fyrir 3 hestafla stöð ca. 1700 kr.,
| fyrir 5 hestafla stöð ca. 2100 kr..
I fyrir 8 hestafla stöð ca. 2600 kr.
Eg nefni ])essar upphæðir aðeins
til ])ess, að menn geti gert sér ör-
litla hugmynd um það, hvort til
nokkurs sé að ætla sér að leggja
út í kostnað'nn. en vil enga ábyrgð
bera á að tölurnar séu réttar, nema
eg hafi kynt mér kringumstæðurn-
ar sérstaklega í hvert skifti.
tímum eru notaðir í húsum inni, meira rafmagn til eldunarinnar en
eru svo gerðir, að í þeim er ljós- ella, ])vi að hitinn úr plötunni fer
þráður úr ýmsum fágætum málm- ekki allur inn í pottinn, semi á
efnum, sem gefa frá sér nrkla
birtu þegar þau hitna. þessi ljós-
málmur er innan í lokuðu gler-
hulstri, og hulstrið með þræðinum
er skrúfað inn í lítinn fót eða tölu,
sem leiðsluþræðir og ljósþráður
latnpans mætast í. Alt þangað til
nú fvrir fám árum voru ljósþræö-
ir slíkra lampa búnir til úr nokk-
urskonar samanlimdu koladufti,
henni stendur, heldur fer nokkuð
af honum út í herbergið. Þetta
gerir ekki mikið t'l, ef nóg raf-
magn er fyrir hendi, en sé aflstöð-
in litil, getur verið nauðugur sá
kostur, að nota sérstök rafhitun-
arílát.
Sé ekki nægð rafmagns fyrir
hend:, er og sjálfsagt að hafa
vatnshitara, sem vatnið er hitað í,
Setjið upp umbúnaS pann til mæl-
ingar vatnsmegninu, sein lýst er í
III. kafla hér að framan, athugið
bununa vikulega og skrifið upp
vatnsdýptina. Reiknið út lítratöl-
una, þegar vatnið er minst, og eft-
ir lítratölunni og fallhæðinni hest-
aflatöluna.
Ef þér sjáið nægilegt afl fyrir
hendi, ekki of langt frá bænum,
og teljið efni yðar leyfa fram-
kvæmdir. þá snúið yður til ein-
hvers verkfræðings. Það, sem
verkfræðingtirinn þarf að fá að
v ta. er þetta: 1. Vatnsmegn
lækjarins. 2. Fallhæðin. ásamt
lýsingu á lækjarfarveginum. 3.
\ æntanleg; lengd pípnanna (irá.
brekkubrún niður að aflstöð). á-
samt lýsingu á jarðveginum á
])eirri le:ð. 4. Úpplýsingar um
tölu herbergja, er lýsa skal. tölu
1 herbergja, sem h'ta er óskað í, og
i mannf jölda i heimili, sem mat-
| reiða á fyrir.
Séu þessar upplýsingar greini-
! lega útilátnar, mun mefa gera á-
I ætlun eftir þeim, en þó er ávalt
1 ráðlegra, ef kostur er, að fá verk-
! fræðing á staöinn til þess að af-
j ráða um hvar og hvcrnig vatnið
I skuli tekið upp, og hvar aflstöð:n
: skuli sett, áöur 1 en ákvörðun er
tek-'n um vídd og lengd pípna,
stærð og snúningshraða túrbínu og
' rafmagnara. ba<S. sem mcst ríöur
á, er að vatnið sé tekið á réttbm
stað, og aflstöðin sett á hentngasta
Ef einhverjum skyldi nú lítast , ta?i‘nn • cl„^)aS er. ranPt Sert 1
svo á, sem efnahagur hans og að- ■ 9H1111' 'er 111 e "ur ÞV1 b®**
. v , ,v- , • x ( r x ueiuu rita alt verkið upp, oc er bví
staða leyfði honum að raðast 1 að . v v ,, V. ,K. 1
, r ...v um að gera að fa leiðbein ncar
bvggja ser rafmagnsstoð. vil eg , , , . K
1-1 , . s manns, sem ber skvn á bá hlið
leggia honum bessi rað: 1 . T .. , - p D
tíyggw ckki nunni stoð fynr ein- ! _______________
stök sveitaheim'li en þriggja hest- —Stóríuðugur maður í Spokane, að
afla. Ef stöðin er minni verður nafni Clark, hvarf algerlega þann 17.
matreiðsluhiti ófullkomnari og janúar, er hann var taddur í Santa
stöðin svarar ekki tilgangi sínum. Barbara á Kyrrahafs strönd. Hálfurn
Útvegun ljósa fyrir eitt heimili mánuði síðar kom bréf til lögreglu-
getur naumast réttlætt það, að stjórans í Los Angeles og honum tjáð,
te£gja í slíkan kostnað; eldsneyt-
'ssparnaður þarf einnig að koma
fram.
Athugiö sjálfur vandlega vatns-
megnið í læk yðar og fallhæðma.
að Clark væri heill á húfi og skyldi
honum vera skilað aftur, gegn 75,000
dala lausnarfjár. Ekki hefur lög-
reglan komist eftir ennþá, hvernig í
þessu liggur.