Lögberg - 30.04.1914, Blaðsíða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 30. APRÍL 1914
Ommpmmr. U4. TmrmrnU. á AtgAfwMttea.
ÚTLENDINGURINN.
SAGA FRA SASKATCHEWAN
eftir
RALPU CONNOR
sagCi
til a8
“Eg get ekki fundið mikiö til aö bortia”
Kalman; varimar titruSu, og reyndi hann þó
stilla sig eins og hann gat.
“Hvafi ert þú aS gjöra hér, Mackenzie?” sagft
Frenzh ógnandi. "FarSu i sjóöbullandi drykkju
hundurinn þinn! ’
‘‘Við ættum báðir að skammast okkar; við erum
báBir fión og drykkjusvin!
Farðu og útvegaðu eitthvað að eta!”
Það var eitthvað svo óútmálanlega hræðilegt
augum hans og útliti, að Mackenzie tók tafarlaust til
fótanna. Kalman stóð frammi fyrir húsbónda sinum
náfölur og titrandi af ótta. Hann var máttfarinn af
hungri, og enn þá máttfamari af áhyggjum og
hjartasorg.
“Eg gjörði það bezta sem eg gat”, sagði hann
og reyndi af alefli að láta engra geöshræringa verða
vart í röddinni, “og það gleður mig ósegjanlega
mikið að þér líður betur.”
Nú hafði hann ekki lengur vald á tilfinningum
sínum; hann fleygði sér niður í grasið, grét hástöfum
og hristist af ekka.
French stóð í sömu spomm stundarkom og
horfði á hann. Var það auðséð á andliti hans og
svip að honum leið illa. “Kalman!”, sagði hann i
hásum rómi, “þú ert góður drengur; það veit ham-
ingjan að þú ert mannsefni, og” bætti hann við lágt,
“eg þori nærri því að hengja mig upp á það, að þú
getur gjört mig að manni enn þá.” Svo lagðist hann
niður við hliðina á Kalman og tók hann i fang sér.
“Kalman!” sagði hann, “þú ert staðfastur eins og
steinn og reglulegt prúðmenni. Eg hefi verið óarga-
dýr og ræfilJ.”
“Nei, nei, nei!” sagði drengurinn með ekka. “Þú
ert góður maður------en—eg—vildi—að—þú—hætt-
ir—að—dre—drekka.”
"Það veit guð almáttugur”, sagði French, “að
eg vildi það líka.” ^
XIII. KAPITULI.
Broum.
Áhrif þau sem þessir fimm dagar höðfu haft á
likama og sál Kalmans, hurfu að mestu leyti, þegar 1
hann hafði verið tvær vikur með French, svo að
segja frjáls eins og fuglar himinsins; hann hafði
ýmist sl^ngraði um sléttuna aleinn með úlfahundum,
eða gengið á eftir hjörðinni með French.
Drengurinn komst undir eins upp á lag með
það að sitja á hestbaki, þótt viltir hestar væru. I
fyrsta lagi var það fyrir þá sök að hann kunni ekki
að hræðast og í öðru lagi — og miklu fremur —
vegna þess að hann hafði næmt eyra og auga fyrir
hrynjanda í hljóðfalU og sveiflum í hreytmgu. Hann
tók náJcvæmlega eftir þvi hvemig French fór að sitja
stálgráa hestinn sinn; hann lærði það því utan að
eins og á Jxík. Þegar hann þurfti sjálfur á að halda
var því allur galdurinn i því fólginn að gjöra það í
framkvæmdinni, sem hann þegar hafði gjört í hugan-
um, og úr þvi varð hontftn engin skotaskuld. Allir
riddarar verða fyrst að hugsa sér aö þeir séu riddar-
ar — aáía sig í huganum. Eftir hálfsmánaðar tima
hafði Kalman lært að sitja svo brúnu bykkjuna sína,
að hann gat stefnt henni yfir sléttuna hvar sem hon-
um sýndist, í kringum alls konar dýraholur og á milli
þeirra. Hann hleypti henni upp og ofan brattar
hliðar, sem lágu upp frá Nátthaukagili. Hann stýrði
henni með hálsól eins vel og f’imlega og aðrir gjörðu
með beizlum. Það ávann honum hlýjan hug Mac
kenzies, kynblendingsins., meira en nokkuð annað,
hversu fimlega og óhikandi hann fór um alt á hest-
baki.
Sá hesturinn sem mest var dálæti á, var “Svarti
Jói”. Það var einkar fallegur graðhestur, sem
French hafði keypt fyrir rúmu ári, sem kynbótahest;
hafði hann það í hyggju að ala upp stóra hesta og
selja þá háu verði; því hanft vtési, að þegar jámbraut
yrði bygð þar í gegn, þá mundu járnbrautarfélögin
kaupa þess konar hesta. “Svarti Jói” var hafður á
inngirtri sléttu, með parti af skógarrunnanum öðru
megin, og Iá haginn niður að vatninu; hafði hann því
skýli, góðan haga og nóg að drekka. Það vora því
sorgarfréttir, þegar Mackenzie sagði frá því einhvem
dag að “Svarti Jói” hefði brotist út og væri týndur.
“Hann getur ekki verið langt í burtu”, sagði
French, “farðu og leitaðu til og frá héma fyrir aust-
an. Hann hefir líklega farið eitthvað með stóðinu
hans Gameaus.”
Mackenzie fór, en kom aftur um hádegi, hestlaus;
kvaðst hafa séð alla hesta Garneaus og “Svarti Jói”
væri þar hvergi.
“Eg er hræddur um að hann hafi farið yfir
hæðimar", sagði French, “og ef hann hefir komist
út á sléttumar, þá er ekki fyrir sjálfan skollann að
ná honum. Jæja. flýttu þér nú og leitaðu fyrst hinu
meginn við lækinn. Nei, bíddu við. Það er bezt eg
fari sjálfur; fleygðu hnakknum á Roanoke; eg ætla
að búa mér til dálítið nesti, eg verð að hafa hraðann
á.”
Kalman þaut á fætur og horfði á French í
hræringu. French leit á hann.
“Það verðtir erfið ferð, Kalman, eg er
iræddur að sleppa þér.”
“Láttu mig reyna, herra minn’., sagði drengur-
inn, sem hafði óafvitandi slept ýmsum götuorðum og
mállýzkum í samræðum sinum við French, og hafði
að miklu leyti vanið sig á að tala á sama hátt og hús-
bóndi hans.
“Jæja, drengur, búðu þig þá og komdu með mér!”
Meðan verið var að söðla hestana, vafði French
saman tveim ullar ábreiðum í nettan stranga, dálítið
af Hundsonsflóa kökum, svínakjöti, tei, og sykri,
pönnu, tefötu og bollum.
“Vertu sæll á meðan, Macknezie *, sagi French,
um leið og þeir þeystu af stað. “Gættu búsins þang-
að til við komum aftur. Við föram beint norður, og
svo yfir Nátthaukagil, yfir í hæðirnar, og svo til baka
1 upp- með læknum.”
Að leita uppi villidýr á eyðimörk, sýnist þeim,
sem því era óvanir, nálega ógjömingur; en þegar til
kemur er það ótrúlega auðvelt. Það er um að gjöra
að þekkja þá haga, sem skepnum falla bezt, slóðim-
ar, sem þangað liggja, og hafa hugmynd um fjar-
lægðirnar, sem skepnur fara. Oftast er það svo, að
hver dýraflokkur hefir sina bletti í haganum, og sin
eigin skýli þegar þau liggja. Erfiðleikamir aukast
mjög við það ef landið er margbreytt, hæðir og lautir
og stórir skógarrunnar. Runnamir byrgja útsýnið og
hindra möguleikana tíl þess að neyta góðrar sjónar,
og stór hópur hesta eða nautkinda, getur auðveldlega
falist á bak við hæðir eða hóla; það getur verið
margra vikna verk, að leita að skepnu í þess konar
landslagi á svolitlu svæði, að ella mættl leita um það
á hálfum degi. Að kveldi hins þriðja dags voru þeir
komnir á Wakota-slóðina.
“Héma skulum við taka náttstað”, sagði French,
þegar þeir komu á dálitla slétta landtungu, þar sem
var skóglaus slétta, og umhverfis tunguna rann Valsá.
Þetta var fegursti náttstaðurinn sem þeir nokk-
urntíma höfðu, og mynd hans lifði Iengst og mótaðist
dýpst í huga Kalmans. Náttstaðurinn við Valsá og
Wakotaveg var sannnefnd paradís í huga hans.
Grassvörðurinn var rétt eins og grænt flosklæði;
tennumar á hestum ferðamannanna höfðu klipt það,
svo það Var rétt eins og skrautflötur fyrir framan
hús. Það var auðséð að fleiri kunnu við sig á þess-
um bletti en Kalman; þetta var reglulegur uppáhalds-
staður allra ferðamanna til áninga og náttstaðar.
Áin streymdi með jöfnu, en þungu og stöðugu
straumfalli með áhrifamiklum hrífandi undimið.
Skógarrunnarnir voru tignarlegir og svipmiklir í
varskrúði sínu. Himininn hvelfdist yfir höfðum þeirra
djúpblár og þátignarlegur, og það var eins og stjörn-
umar væru hálffeimnar að Hta á alla dýrðina. Ivoftið
var fult af sætum ylm og angan. Þetta var alt svo
hreint, svo nýtt, svo óspilt í augum æskumannsins,
að það var rétt eins og hann hefði venð hrifinn inn
nýjan heim, fjarlægan og óskildan að öllu leyti
þeim heimi, er hann hafði áður þekt.
Þeir tjóðruðu hesta sína, og þegar þeir höfðu snætt
kveldverð, sátu þeir hjá eldinum er þeir höfðu kveikt,
til þess að hlýja sér, því kveldloftið var andkalt; þeir
horfðu á eldinn þreyttir í vakandi draumsælu. French
hafði vanist á það að vera þögull, eins og allir þeir,
sem lifað hafði út af fyrir sig við hjarta náttúrunnar.
Kalman var ósjálfrátt að venjast á þennan sið lika.
Þegar þeir hölluðust þarna áfram í vökudraymi
og horfðu á eldtungumar, sem lengdust og styttust
á víxl. Þá kom lítill bátur niður ána, og stýrði hon-
um maður, sem auðséö var á, að vanur var að stýra
báti; honum fórst það svo liðlega að undrun sætti.
Þegar hann kom auga á eldinn, stöðvaði hann bátinn,
snéri honum svo að bakkanum og dró hann upp á
land. Hann var ungur maður, meðallagi hár, þrek-
vaxinn og sviphreinn í andliti.
“Gott kveld”, sagði hann glaðlega. “Ætlið þið
að vera hér í nótt ?”
Já, ætlum að vera hér i nótt”, svaraði French.
Eg á tjald spölkorn upp með ánni, það væri mér
'mægja ef þið vilduð vera hjá mér í nótt, það ætlar
að verða kalt.”
“Eg held það fari vel um okkur héma, Kalman?”
sagði French.
Kalman leit á þann með augnaráði, sem sagði
ákveðið já. “Já, ágætlega, eg hefði nú sagt það!”
“Það ætlar samt að verða ákaflega mikið nátt-
fall”, sagði aðkomumaðurinn, “og það verður kalt
áður en nóttin var úti, Eg hefi ekki mikið merkilegt
að bjóða ykkur; aðeins skýli, en mér þætti mjög vænt
um ef þið vilduð koma; það er svo sjaldgæft að fá
gesti héma.”
“Jæja”, sagði French, “fyrst þér er svona ant
um að við komum, þá skulum við gjöra það. Það
er einstaklega vel gjört af þér að bjóða okkur
gistingu.”
“Nei, alls ekki; þágan er mín. Eg heiti Brown.”
“Og eg heiti French, Jack French er eg kallaður,
eins og þú veizt ef til vill.”
“Eg hefi aðeins verið hér fáeina daga, og ekki
frétt mikið”, sagði Brown.
þetta”, sagði French, “er Kalman Kalmar,
vinur minn frá Winnipeg, ættaður frá Rússlandi,
hann er nú góður canadiskur borgari.”
Brown tók þétt og vingjarnlega í hendur þeirra
beggja. Þið getið ekki getið því nærri hversu mik-
illi ánægju það veldur mér að hitta ykkur.”
“Er nokkur slóð heim til þín?” spurði French.
“Já, að nafninu til; gangið þið upp með árbugð-
unni og þið komið að tjaldinu minu, þegar þið komið
upp fyrir hana. Það er ómögulegt annað en þið
finnið það. Eg ætla að fara upp ána á bátnum, og
svo mæti eg ykkur.”
“Vertu ekki hræddur um okkur”, sagði French;
geðs-,“vi® þekkjum hvem krók og kyma í þessu landi.”
French og Kalman gengu eftir óglöggum slóða
háif.ií fjórðung úr milu, í gegnum skógarbelti, svo komu
þeir á opna sléttu á árbakkanum, gagnsvipaða þeirri,
sem þeir höfðu sjálfir staðnæmst á; þar var tjald
Browns.
Þetta var furðulegt tjald, ekki einungis í augum
Kalmans, heldur einnig French, sem hafði þó séð
tjöld af mörgum tegundum. Tjaldið var 10x12 fet,
með fjögra feta háum vegg, og þar var enginn ein-
asti þumlungur til ónýtis. Jörðin, sem tjaldið var
á, var þakin nýju mýrarheyi, með ylmandi angan.
1 einu homi tjaldsins var rúm, eins þokkalegt og vel
um gengið og hermaður ætti það. í hominu á móti
voru skápar, búnir til úr vörukössum. 1 einum þeirra
voru bækur, í einum meðöl og skurðar áhöld, og í
einum matvæli.
Neðan í mænisásnum héngu tvær hyllur, og við
gaflinn voru hylluskápar með allskonar ilátum. Þeir
vora agndofa yfir því, hversu þetta var alt þægilegt
og haganlega fyrir komið. Þrátt fyrir það, þótt ó-
sköpin öll væru þar inni, þá virtist samt vera þar
flugrúmt; l>að var eins og hlutunum væri þannig
fyrir komið, að ekkert færi fyrir þeim.
Brown mætti þeim í skógarjaðrinum.
“Þama komið þið þá!” kallaði hann, “komið þið
nú og verið þið alveg eins og þið væruð heima hjá
ykkur.”
Hann lék allur á hjólum af fjöri, og röddin sagði
frá einlægni og glaðlyndi, þíðum geðsmunum og
alúð; ráðvendni og tilgerðarleysi.
Eftir fáar mínútur var Brown búínn að kveikja
logandi eld fyrir framan tjaldið, því kveldloftið var
kalt og ákaft náttfall.
“Hérna!” kailaði Brown,.og kastaði niður nokkr-
um dúkum við eldinn. “Látið ykkur líða vel, eg trúi
þvi að maður eigi að láta sér líða vel, þegar hægt er.
“Já, eg sé það”, sagði French, og leit inn
tjaldið. “Það er svo að sjá, sem þú reynir að láta
þér líða vel. Þú sannarlega lifir samkvæmt trú þinni,
ef þín trú er sú að láta sér Kða vel. Því verður ekki
neitað. Þér hlýtur að líða vel hér.”
“Já, eg er letingi”, sagði Brown brosandi. “Eg
get ekki lifað án þess að láta mér líða vel. En þú
getur ekki getið þvi nærri, hversu mikið það gleður
mig að hafa fengið þig fyrir gest. Eg ætla alveg að
drepast í leiðindum í einverunni; það gerir mig þung-
lyndan og geðillan að vera einn. Eg er líka að eðlis-
fari taugaslappur og óframfærinn.”
“Er það mögulegt?” sagði French blíðlega. “Ef
eg á að segja eins og eg hugsa, þá held eg að þú sért
að segja ósatf, að minsta kosti lýgur þá svipur þinn,
ef þú ert þunglyndur.”
“Nei, eg segi alveg satt, það er svei mér gott
að maður hefir skinn til að hylja með, það sem inni
fyrir býr. Eg vildi ógjaman láta veröldina sjá allan
þann óróa, sem fram fer í huga mínum.”
French tók upp pipu sína, losaði i henni tóbakið
með hnífnum sínum, kveikti á eldspitu og reyndi að
hafa þá ánægju sem hann gat, af þvi að reykja það
sem eftir var í henni.
Það var auðséð að hann var ekki ails kostar á-
nægður með árangurinn. Hann tók til að leita í
vösum sínum vel og vandlega, en það kom fyrir ekki;
hann andvarpaði þungan og fleygði sér á dúkinn.
“Ileyrðu kunningi!” sagði Brown, það var eins
og ekkert gæti farið fram hjá honum, án þess að hann
tæki eftir. “Eg veit hvað að þér gengur; þú hefir
gleymt tóbakspokanum þínum heima. Láttu það
bara verða þér til lærdóms. Þú ættir ekki að venja
þig á þá ósiði, sem geta, hvenær sem er, komið þér
á kaldan klaka. Líttu bara á sjálfan þig; þú sem ert
stór og stæðilegur maður og heilsuhraustur, og það í
kveld þegar himininn er heiður og stjörnubjartur, og
náttúran brosir og töfrar mann með fegurð sinni, og
skógardýrðin heillar huga manns og áin brosir á móti
himinhvolfinu, og þar að auki þegar þú hefir mann-
legar verur með sál og tilfinningum til þess að tala
við og gleðjast með, og eldglæðurnar til þess að hlýja
þér líkamlega og venna þig andlega; já, þegar svona
leikur alt við þið, að þú skulir þá ekki geta verið
glaður og ánægður. Þú hlýtur að vera eitthvert nátt-
úruafbrigði, og samt ertu ekki fæddur þannig, þú
hefir sjálfur gjört þig svona. Þú ert veikur og þarft
lækningu, eg ætla tafarlaust að gefa þér meðul.”
Hann fór samstundis inn í tjaldið og skildi við
Kaiman bálreiðan, en French með ánægjubrosi. Eftir
fáeinar mínútur kom Browrí aftur með eitthvað x
hendinni.
“Þegar svona veikindi ber að höndum”, sagði
hann alvarlega, “gef eg meðul, sem heita Vapores
nicolinenses fþað er tóbaksreykurj.
“Eg vona að þú hafir gleymt því, sem þú hefir
lært í latínu. Eg hefi hérna eina tegund, sem eg geymi
venjulega til þess að venja menn á að taka meðulin.
Þegar þeir hafa tekið einn skamt, þá vilja þeir æfin-
lega fá meira. Reyndu þetta!” sagði hann hátt
ógnandi róm og valdalegum. “Taktu þetta, og horfðu
beint framan í mig.”
Reiðiblærinn hvarf af andliti Kalmans, og hann
fór að skilja það, að þessi nýi vinur þeirra haföi að
eins verið að gjöra að gamni sínu, og reyna að f jörga
þá dálítið, og hann óskaði þfess af öllu hjarta að
hvorki Brown né French, hefðu tekið eftir því, að
hann var það flón að reiðast.
French fylti pípuna sína, kveikti í henni og
byrjaði að reykja; þegar hann vaf búinn að finna
hvers konar tóbak hann hafði fengið, dró hann and-
ann þungt og djúpt, Jcastaði sér niður á dúkinn, lét
hendurnar undir höfuðið og reykti í ákafa, með dýpsta
ánægjusvip scm hugsast gat. Steinþegjandi og auð
sjáanlega i djúpri sælu; svo reis hann upp aftur og
sagði: “Heyrðu Brown! Þetta er “Gamla London ?”
er það ekki rétt?”
Heyrðu French! Komdu nú ekki með neina há
brezka vitleysu. “Gamla London”, auðvitað! ætli
það sé þó ekki “Gamla London”; nei, það verður
ekki af því Iagsmaður, þetta er “Unga Canada”; það
er aö segja, eg á vin í Cuba, sem sendir mér “Prince
of Wales” tóbak.”
French hélt áfram að reykja góða stund.
“Eg vil ekki sýna ókurtéisi, en mig langar til að
spyrja, hversu mikið þú hefir af þessu tóbaki.”
“Hversu mikið!” sagði Brown.
“Eg hefi að minsta kosti nóg til að fylla pípuna
þína, hvenær sem þú kemur.”
“Ja, héma!” kallaði French. Þú lætur þó ekki
hvern flæking sem er hafa þetta? Þú hefir það ekki
handa öllum sjúklingum þínum, eða hvað?”
“Eg held nú síður”, svaraði Brown; “meðulin
verða að vera valin, eftir því hver í hlut á.”
“Þakka þér fyrir”, sagði French, “eg skoða þetta
sem sérstaka gestrisni. En eftir á að hyggja, hvar
er pípan þin?”
“Eg er í tóhaksbindindi.”
‘ Hvað segirðu?”
» “Eg er i tóbaksbindindi.”
“1 tóbaksbindindi; ekki nema það þó! og samt
sýnist þú vera heilbrigður og heilvita.”
“Heilbrigður og heilvita, ja, þetta var ágætt;
taktu bara eftir því að eg er heilbrigður og heilvita
og hefi samt lagt niður pípuna.
“Blessaður segðu mér hvemig á þvl getur staðið,
að þú heldur sönsum, án þess að reykja.”
“Það er einfalt og auðskilið. Eg er latur í ver-
unni og nautnagjarn og hefi nálega enga stjórn á til
finningum minum —”
“Og, leyfðu mér að bæta við án þess að móðga
þig, bannsettur lygari”, sagði Frcncn. “Haltu
áfram.”
“Eg kom út hingað til þess að vlnna, og hafði
með mér nokkur pund af þessu tóbaki —”
“Nokkur pund! Ja, héma!” kallaði French há-
stöfum.
“Eg yar vanur að reykja svo að tóbakssvælan
var í kringum mig eins og reykjarhaf, og sjálfur var
eg eins og hálfsofandi maður í aðgerðarleysis-draumi
eða dvala — og ósegjanlega sæll í iðjuleysinu; skil-
urðu þetta?
Og svo íxnyndaði eg mér altaf að eg væri önnum
kafinn og sistarfandi. Það er brjálsemi þess, sem
reykir, — og hún eykst þegar þessi tóbakstegund er
reykt — og þegar hann er að þeyta út úr sér reykj-
argusunum, þá heldur hann að hann eé að keppast
við að leysa af hendi eitthvert alvarlegt og áriðandi
starf. —”
“Fjandinn hafi það, honum kemur það aldrei til
hugar; en hann er sæll og ánægður, og það er nóg.”
“En svo var það þannig með mig, að eg hafði
nóg að gjöra, ýmislegt annað en það, að hafa sjálfan
mig fyrir reykháf, og þess vegna fór eg í tóbaksbind-
indi. ,Eg hafði einnig aðrar ástæður fyrir því, en
þessi nægir, hún er fullgild.”
"Já, þetta er alveg nóg”, sagði French meö
áherzlu, “og til þess að segja alveg eins og eg hugsa,
þá hefir þú verið að bulla tóma vitleysu.”
“Brown hristi höfuðið og brosti.”
“Scgðu mér nú eitt”, mælti French. “Hvað
hugsaðu fyrir þér? Til hvers fórstu að setjast að
héma ? til þess að komast að efninu, hvaö hefiröu
fyrir stafni?”
“Ekkert enn þá”, svaraði Brown glaölega. “En
eg ætla að gjöra heilmikið; eg hefi galizíubygðina
fyrir augum.”
“Þú ert þó ekki prédikari?” sagði Frenzh.
“Að nafninu er nú þjið, þótt eg sé ekki mikill
Dr.R. L HUR5T,
Member of Royal CoII. of Swrgeoa*
Eng., útskrifaöur af Royal College »f
Physicians. London. Sérfræöingur i
brjóst- tauga og kven-sjúkdómum. —
Skrifst. 305 Kennedy Bldg, Portage
Ave. (k móti Eaton's). Tals. M. 814..
Tími til viötals, 10-12, 3-5. 7-9.
THOS. H. J0HNS0N og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
fslenrkir litgfraeBioyar,
Skripstofa:— Koom 8n McArthur
Buildine, Portage Avenue
áriton: P. O. Box 1656.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
X ÓLAFUR LÁRUSSON
BJÖRN PÁLSSON l
YFIRDÖMSLÖGMENN
.. Annaat IhgfrœðÍMtörf á Llandi fjrrir !"
< • Veatur-lslendinga. Utvega jarðir
\ ’ húa. Spyrjið Lögberg um okkur.
“ ReyKJavlk, - lceland *
P. O. Box A 41
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦•♦ ■
ræðumaður; en aðallega eru það krakkarnir, sem eg
hugsa unx. Eg get kent þeim ensku, og svo ætla eg
að líta eftir heilsu þeirra, og, ef þau vilja, að kenna
þeim húsverk og búnað; í stuttu máli, gjöra alt mögu-
legt til þess að þ»u geti orðið kristnir menn og góðir
canadiskir borgarar, sem er hvorttveggja alveg það
sama.
“Það er ekkert smáræði, hlustaðu nú á mig!”
sagði French og settist upp. “pú lítur út eins og
skynsamur maður, sem tekur leiðbeiningum. Vertu
ekki neinn ólukkans asni; eyðilegðu ekki sjálfan þig.
Eg þekki þetta fólk vel. Það getur verið að á einum
eða tyeimur mannsöldrum megi kannske gjöra menn
úr þeim, en langan tíma tekur það. Það er ómögulegt
að búa til silkipoka úr svínsskinni, það veiztu. Hættu
þessari grillu. Fáðu þér dálítið af skepnum og farðu
að búa; stundaðu griparækt; það borgar sig. Þetta
eru min ráö, og þau eru heil. Eg þekki galizíufólkið.
Það er ómögulegt fyrir þig, þótt þú verðir til þess
allri æfi þinni, að breyta áhrifum, sem þrjár aldir
hafa haft á það. Það er alveg vonlaust verk. Eg
reyndi sjálfur að gefa þeim nokkrar góðar bendingar,
þegar þeir komu hingað fyrst, og það olli mér tals-
verðra áhyggja. Ónot vora einu launin sem eg fékk
fyrir tilraunir mínar, og ýmis konar óþægindi. Nú
skifti eg mér ekki meira af (>eim en manninum í
tunglinu. Síðan eg tók upp þá stefnu, hefir grun-
semd þeirra horfið, og þeir eru hættir að skoöa mig
sem þjóf.” 1
Lögberqs-sögur
FÁST GEFINS MEÐ ÞVÍ
AÐ GERAST KAUPANDI AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAXI
GARLAND & ANDERSON
Arni Anderson E. P. fí»rU««4
LÖCFRÆÐINGAR
801 Electric Railway Chambers
Phone: Main 1561
Joseph T. Thorson
íslenzkur lögfræíingur
Aritan:
MESSRS. McFADOEN & THORSON
706 McArthur Hnikling
Winnipcg, Man.
Phone: M. 2671.
Dr. B. J. BRANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
Tki.kphonk gahrtSSO
Orrica-TÍMAa: a —3 og 7—8 e. h.
Heimili: 776 Victor St.
. TKI.KPHOKK GAART asi
Winnipeg, Man.
Dr. O. BJ0RN80N
Office: Cor. Sherbrooke & William
ga«»v :I2*
Oifice tímar: a—3 og 7—8 e. h.
MMml h a<« 1 KINWOOD AP T'B.
Marylaad Street
IVl.KPNONKl GAK.V TOH
Winnipeg, Man.
Vúr leKKlum eðretaka áhermlu á at
sei.ta mehðl eftir forHkriptum læknt
Hln beztu meKfll, aem hœat er a8 tk,
eru notufl elnsðnKu Peaar þ*r konW
mefl forekriptlna tll vor, meaiO Mr
vera vlse um aC fft r*tt þaB eem laka-
Irinn tekur (II.
COIaCIaKOOM * co.
Xotre Dume Ave. o* Sherbrooka 61
Phone. Oarry 1*90 og 1*91.
Oiftlnftaleyflebrét aalA.
Dr. W. J. MacTAVISH
Officb 78*4 •S’argent Ave.
Telephone Vherbr. 844.
I 10-18 t m.
Office tfmar -í 3-8 e. m.
( í-0 e. m.
— Hiimili *07 Toronto Street —
WINNIPEG
TBLXPHOMB Sherbr. 438.
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave 8t
Suite 313. Talo. maia 5302.
^ Dr, Raymond Brown, I
Sérfræðingur í augna-eyra-ueí- og
háls-sjúkdómum.
326 Somerset Bldg.
Talsimi 7888
Cor. Donald & Portage Ave.
Heima kl. 10— 12 og 3—5

A. S. Bardal
843 SHERBROOKE 8T.
*elnr Ifkkistur og annast
om útÁarir. Allur útbún
aSnr si beiti. Ennfrem-
or selur hann allskoaar
minnisvarða og legsteina
Ta's. Ha tnlll Oarry 2161
ofrtce „ 300 oft ars
•. A. MQUWPaow t»)k. Sberbr. 378«
S. A. SIGURÐSSON & GO.
OYCCIftCAIfEfM og FA8TÍICNA8AU*
Skrifstofa:
206 Carlton B&.
Talslmi M 4463
Wmaipeg