Lögberg - 24.06.1915, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 24. JÚNÍ 1915.
5
Heimalandið.
(Lag: Hotne, sweet Hotne.)
Vér hugsum til þín, ísland, í svölum noröur sæ,
þú sögu v'orrar heimkynni, faldað gljáum snæ,
meö sól um vorsins nætur og noröurljósin skær,
og niðinn hárra fossa og vötnin silfurtær
Vor saga, sál og mál
er hnýtt með helgum taugum
viö hjarniö þitt og bál.
Vér hugsum til íslands. Já, þar er þjóöin vor
og þar má rekja feðranna stór og göfug spor.
Vér elskum forna hreysti og dygöir, þor og dáö,
og drengilega breytni, með frægö og snilli-ráð.
Vor saga, sál og mál
er hnýtt með helgum taugum
við hjarnið þitt og bál.
Þér heill, vort kæra landið, þitt allra alda skeið
sé ætíð bjart og fagurt sem norðurljósin heið;
og gef þú hverju barni viö brjósta þinna yl
þau blóm, er skreyta þjóðlífið hinstu stunda til.
Vor saga sál og mál
er hnýtt með helgum taugum
við hjarnið þitt og bál.
M. Markússon.
Þetta kvæði er til blaðsins komið með ummæl-
um söngmanns (]. EinarssonarJ, á þá leið, að það
fari prýðilega undir laginu, að samstöfum og á
herzlum, svo og tilmælum til íslenzkra söngmanna,
að syngja þetta kvæði á samkomum við hið fræga
og fagra lag.—Ritstj.
að ykkar vegur sé til frelsi og fram-
ans
fram undan, en laus við glys og tál.
Lífsskeið ykkar heimsins ólgu hafni,
heit svo styrkist kærleiks ástarbönd;
helgan Drottins hafið kross i stafni,
haldið beínt að sælli friðarströnd.
Veika bæði’ og vanmáttuga’ að
styðja
vejitist ykkur lifsins gleði su.
Þýðum Drotni þekk sú reynist iðja,
þrautum hrindir, eykur sælu’ og trú.
Guðdóms fagrir geislar ykkur hlúi,
gæfan vaxi’ og hrygðar svæfi gos.
Drottins náðin dýr hjá ykkur búi-,
dafni og þróist lífsins sólar bros,.
Mrs. Margrét Sigurðsson.
Heimskringla og sam-
vizkan.
JAðsent gaman og alvara).
Eftir langan skilnað hittust þær
Heimskringla og Samvizkan í
vikunni sem leið á skrifstofunni.
“Hversvegna datt hún, Gudda?”
kajsaði Heimskringla hálfvand-
ræðalega til samvizku, þegar hún
sá hana koma inn. Samvizkan
leit á hana alvöruþrungnum aug-
utn, eins og kennari á bam það,
sem ekki kann lexiuina sína og
sagði:
“Þú átt líklega við hverjum
var að þakka að hún Gunna flaut.
Það máltæki lýtur að þeim úrelta
sið, er konum var gerð vatns-
skirsla eða vatnspróf í fyrri daga,
og kemur ekkert við kálsburði eða
flór. En hvernig líður þér ann-
ars? Er ekki strákurinn farinn að
ganga saman í þér? Eg hefi ver-
ið að hugsa um, að það gæti verið
gott að eiga athvarf víða, einsi og
Hr. Simpson, og hálfgert dottið í
hug að fá kytru hjá þér.”
H: “Ja, hvern hefði grunað það
á góunni, að við ættum eftir að
finnast svona bráðlega, og fara
kannske að búa saman. “Hvernig
stendur á öllum þessum ósköp-
um?”í Pukrinu er sleft í blöðin,
svo þau eru orðin fast að þvi eins
fróðleg og Fróði, og, “landsins
æðstu menn eru sakaðir um fjár-
drátt og þjófnað, menn, sem hafa
verið virtir og elskaðir” __”
S.: “Þú veizt það vel að þeir
hafa ekki verið það; og lengi verið
grunaðir um græzku.
H.: Ó, það held eg þú eigir nú
bágt með að segja, þeir hefðu ekki
haldið sér við eins lengi og þeir
gert hafa, nema fyrir það að þeir
hafa haft elsku og virðingu manna,
í ofanálag á þennan einstaka heið-
arlegleik, sem eg hefi haldið að
almenningi svo þráfaldlega.
S.: Vertu ekki með nein láta-
læti. Þú kant “statistikina” yfir
síðustu kosningar, og þær þar á
undan, og þar á undan, og þú
veizt sándhneyxlið og hin hneyxl-
in, Gimli, Macdonald o. s. frv.,
O- s. frv. Þeir hafa haldið sér við
á fýlunni, eins og Þjóðverjar
halda skotgröfum sínum með eit-
urleftinu. Þeir gerðu pólitikina
svo daunilla, “svo sauruga, skitna,
svívirðilega og ærulausa”, að beztu
rnenn fvlkisins, margir hverjir,
vildu ekki nærri henni koma, en
hina dró daunninn að, vitaskulct.
Þetta var lagið þeirra. Sem bet-
Ur fór, eigum vér til menn, sem
þora að vaða bæði eiturleftin
býzku og Roblinfýluna, til aðl gera
hvorumtveggju þau skil, sem þeir
hafa unnið til.”
H.: “Oss kemur ekki til hugar
að bera sök eða sakir af neinum.
en hvers vegna þurftu þessi ósköp
að koma fyrir, að hinir merkustu
menn skuli nú vera sakaðir um að
stela ekki fáeinum dollurum, held-
ur þúsundum. Ástæðan er aug-
Ijós. Leir eni að stela í kosning-
ar sjóð. Er það ekki betra en hitt
að stela handa sjálfum sér?”
S.: “Þú blekkir engan með
þessu hjali, Kringla mín. Hvað
eru þeir að gera annað en stela
handa sjálfum sér, þó þeri leggi
stuldinn í sjóð, sem þeir svo verja
til að kæfa sannleikann og fylla
kjósendur með lygum og mútum
til þess að þeir fái haldið launum
sínum og metorðum. Hvem mun
viltu gera á þjóf þeim, sem stelur
brauði handa sjálfum sér, og hin-
um, sem stelur peningum til að ná
i brauð handa sjálfum sér? Hef-
urðu ekki líka frétt, að þeir hrifs-
uðu öll launin síðasta mánuðinn,
þó að þeir sæi sér ekki fært að
beita þrásetu mánuðinn út til að
eignast þau með einhverju réttu
yfirskyni ?”
“'En hvemig í ósköpunum
stendur þá á þessu?” anzaði
Heimskringla með gleiðgosalegu
Farisea glotti um subbu andlitið,
alt kámugt af Ottawa sætindumi og
óþvegið að vanda. “Það er hugs-
unar hátturinn, sem er orðinn
svona úldinn, rotinn og saurugur.
Dollarinn er dýrkaður — alt er
falt fyrir hann.”
S.: “Þú hefir hausavíxl á því.
Hugsunarhátturinn er einmitt
kominn af því að búa við annað
eins reyfarafargan svo ámm skifti
Hugsað'u þér eina tylft eða hálfa
af “kavalérunum” frá Stony
Mountain skipaða í æztu embætti
fylkisins og fylkisfénu varið í for-
tölur fyrir almenningi að “virða
þá og elska”, óspilt hugarfar yrði
ekki lengi að sýkjast — hvað hald-
ið þið! Það álit yrði ekki lengi að
komast í móð, að allir væru meS
sama marki, allir væru þjófar og
bófar — hvað haldið þið! Ekki
lengi þar til því yrði haldið að
manni, eins og þú gerir, að kosn-
ingar sjóður sé ætlaður til þess að
múta kjósendum, og þingmaður
“verði að kaupa allar “tuskurnar”
ef ekki með peningum og brenni-
víni, þá með loforðúm o. s. frv.,
eins og orð þín hljóða. í stuttu
máli, margir mundu brátt ekki
feima sér við að tala eins og þú
talar, slá úr og i eins og þú gerir.
Spilling hugarfarsins talar út úr
þér. Berðu þig að taka sinna-
skiftum.”
Þega? hér var komið, var
Kringla staðin upp, — írauð í
framan nokkuð svo; hvort heldur
til íiö veita Samvizkunni athvarf
eða vtsa henni á dyr, verður fram-
tíðin að1 sýna.
Borgin á múlanum.
Anso er lítill bær í þeim hluta
Pyreneafjalla er telst til Spánar.
íbúar bæjarins halda fast við
forna siði og láta breytingar nú-
tímans lítt á sig býta. Vegir eru
ógreiðir og fáir ferðast því um
þann hluta fjallanna, er, bærinn
stendur í. Frásögn sú sem hér
fer á eftir, er höfð eftir manni,
sem gerði sér það ómak að sjá
bæinn með eigin augum.
Fyrir nokkrum árum var gam-
anleikur sýndur í Paris, sem átti
að fara fram í fjallaþorpi eöa
litlum bæ á Spáni. Leikararnir
voru klæddir miðaldarbúningi,
húsakynni voru gamaldags og
miðaldarblær hvíldi yfir ölluin
leiknum.
Nokkru- seinna rakst eg á
franskan sjónleikahöfund á
járnbrautarlest og tók hann tali.
Barzt ræðan brátt að byggingarlist
miðaldanna og hnignun Spánar.
Bar okkur margt á góma og þar á
meðal leikurinn, sem mér var þá
í fersku minni. Kom það upp úr
kafinu, að hann var höfundurinn.
Eg sló honum gullhamra með þvi,
að hann ætti auðugt og fjölskrúð-
ugt ímyndunarafl, er honum hefði
tekist að smíða svo fagran og
áhrifamikinn leik. En hann nett
aði því h'arðlega. Að undanskild-
um smálagfæringum og breyting-
um sem listin krefðist, kvað’ hann
leikinn vera sanna mynd af litlu
þorpi er stæði langt upp í Pyrénea-
fjöllum. íbúar þorpsins héldu
sínum gömlu siðum og venjum,
klæddust samskonar fötum og
þeir hefði gert fyrir mörg hundr-
uð árum og flest hús væru með
fornaldarsniði. Þetta kvað hann
hafa vakið undrun sína og aðdáun
og orðið til þess að hann hetði
samið leikinn; en fáu væri breytt
og ekkert væri nýtt.
í heilt ár hélt eg uppi spurnum
um þenna bæ, er höfundurinn
hafði sagt mér að’ héti Anso. Eg
hitti marga ferðamenn, er flækst
höfðu um flest lönd jarðarinnar,
en enginn hafði komið þar og fá-
ir könnuðust við nafnið. Loksins
hitti eg á mann á sölutorgi i St.
Jean-de-Luz, sem hafði það að at-
vinnu að hvetja hnífa og önnur
eggjárn. Hann kallaði þorpið
“undraþorp” og “draumaþorp” og
“huldu-” og “hugsjónaþorp”, og
fatnaður fólksins væri nokkuð sem
vert væri að sjá og tala um.
Hafði þessi maður þó flækst með
vél sína um landið þvert og endi-
langt.
Lítið gat hann frætt mig um
torfærur er á leiðinni kynnu að
vera. Svo mikið vissi hann þó,
að hverfisteini, sem ekki var stærri
en sá sem hann hafði meðferðis,
mátti aka eftir brautinni sem lá
inn í þorpið.
I bæklingum sem ferðamönnum
eru ætlaðir segir, að Anso standi í
dal í Pyreneafjöllum er teljist til
Aragon fylkis, að þar endi tuttugu
og fimm kílómetra langur aukaveg-
ur og að ekki verði komist nær
þorpinu með járnbraut en til
Jaca, en sú stöð er í fjörutíu kíló-
metra fjarlægð.
Eftir frásögninm að dæma
virðist hægast að komast til Jaka
frá Frakklandi. Þeirri leið virt-
ist mér óþarflega nákvæmlega lýst,
en þess var hvergi getið hvar
heppilegast væri að fara, er að
sunnan var komið. Eg varð því
að finna hana sjálfur. Eg var
staddur i Fuenterrabia; þar var
uppi fótur og fit því Helga vikan
stóð yfir og þá er þar margt um
nfanninn. Virtist enginn mega
vera að sinna mér. Vorið var
komið niður við ströndina, en eg
vissi, að enn var vetur upp til
fjalla, en fáir virtust muna eftir
því, er þeir sögðú mér til vegar.
Eg hafði vanist á þann sið Spán-
verja að segja “manana” og eg
dvaldi svo lengi í Fuenterrabia
að eg var kallaður “maðurinn sem
ætlaði að leggja á stað til Anso á
morgun.”
Eg útbjó mig þannig, að eg gæti
gengið pokkuð af leiðinni ef á
þyrfti að’ halda, hafði litla hliðar-
tösku, sem eg ætlaði aldrei að
skilja við mig og aðra nokkuð
stærri, sem eg ætlaði að láta
flytja á þann hátt sem bezt gengi.
Þetta var ekki i fyrsta skiftið sem
eg hafði ferðast um strjálbygða
útkjálka Spánar og vissi því, að
þar geta ferðamenn komist ferða
sinna þótt þeir hafi lítinn farang-
ur meðferðis. Mér hafði verið
sagt, að aðbúnaðurinn sem eg
hafði í Fuenterrabia væn jafn-
vel fátæklegri en nokkur maður,
sem væri að brjótast áfram á
; listabrautinni, hefði átt við að
[ búa; en eg vissi, að dagamir sem
[ eg dvaldi þar, mundu verða óhófs-
| dagar, í samanburði við þá sem
lágu fram undanl mér.
Eg vaknaði við það, að regn og
stormur buldu á glugganum mín-
um um morguninn þegar eg loks-
ins ætlaði að leggja á stað, svo
mér lá við að bíða enn “næsta
dags”.
En hugrekkið kom með morg-
unkaffinu og dagsbirtunni, svo eg
lagði á stað, með töskuna við hlið
mér, fótgangandi til Irun; þaðan
fór eg á járnbrautarlest til Pamp-
Iona.
Til Irun fór eg meðal annars til
þess að fá flakkarabúning, sem
var svo marglitur, óhreinn og
stagaður, að þegar eg var komlnn
í hann, var eg líkari hræðu á akri
en menskum manni, svo engum gat
komið til hugar að það væri ómaks-
ins vert að reyna að ræna rrilg.
„HOLLANDIA SYSTEM“
Banar veggjalús og öllum skriðkvikindum
VÉR FYLLUM EKKI ALT MEÐ^REYKNÉ
HELDUR GERUM VÉR ÍBÚUM NEINN USLA.
Engin lykt né önnur óþægindi. Oll vinná tekin
í ábyrgð um heilt ár. Símið eftir upplýsingum og
prísum. Engin borgun tekin fyrir að skoða hús.
Símið M. 6776
M. G. NIEHORSTER & CO.
508 McGreevy Blk. - Portage Avenue
Alls ekki þýzkt félag
Þessarar varúðar er naiuðsynlegt
að gæta fyrir þá, semt ferðast í
strjálbygðum héruðum. í töskunni
voru nokkur teikniáhöld og
myndavél.
Engir samferðamanna minna
frá Irun til Pamplona, gátu frætt
mig. um Anso eða hvernig hægast
mundi að komast þangað. Eg af-
réð þvi að nátta mig í Pamplona
og reyna að fá þar einhverjar
upplýsingar, ef unt væri.
Eins og víða annarsstaðat á
Spáni, var jámbrautarstöðin skamt
frá bænum. Af tölu og útliti
hótelvagnanna sem á stöðinni biðu,
gat eg ráðið í hve stór og fjöl
skrúðugur bærinn mundi vera.
Með því að svo mikill munur
virtist vera á þeim hótelum sem
seldu fæði og húsnæði fyrir sex
pesetur á dag og þeim sem ekki
tóku nerna fimm, þá afréð eg að(
setjast að þar sem dýrara var að
dvelja og eg varð að kannast við,
að þar var margt sem bar vott uml
að eg væri enn þá ekki kominn út
úr hinum siðaða heimi. Þegar eg
fór inn í hótelið, tók eg eftir því,
að þar stóð gamall maður, sem eg
áleit að mundi vera förukarl eða
beiningamaðúr. En þegar eg
settist til borðs um kveldið, var
gamli maðurinn orðinn að þjóni
og gekk mér fyrir beina. Hann
hafði farið í stélfrakka, sem
hvorki var jafnóhreinn né rifinn
og vestið eða brækurnar. Sá öld-
ungur fræddi mig á því, að eg
gæti komist næsta áfangann í raf-
magns sporvagni ef eg vildi vakna
I klukkan sex að morgni.
Eg setti það ekki fyrir mig og
lét ekki á mér standa, Farseðlá
salinn sagði mér, að ef eg færi
ekki lengra en til Llenena með
sporvagninum, þá gæti eg komtst
þaðan lengra áleiðis með bifreið.
Sporvagnarnir voru af nýjustu
gerð. brautin hin vandaðasta,
leiðsluþræðimir héngu á jám-
I stólpum og vagnstjórinn var
klæddur í einkennisbúning. Það
var nýstárlegt að sjá svona vand-
aðan útbúnað og alt sem viðkom)
sporbrautinni var gerólíkt flestu
öðru, sem fyrir augun ber á þess-
um slóðum. Brautin lá upp trjá-
laust og gróðurlaust land og engin
manneskja virtist dvelja á milli
þorpanna og bæj'anna, sem öll
standa á hæðum og hálsum. Eiri
sléttan virtist að nokkra leyti um-
kringd himinháum hömrum.
Brauin liggur á árbakka á þessum
slóðum og við stefndum á miðbik
hamrabeltisins; áin rennur í sömu
| átt. Við’ færðumst nær hömrun-
um og ekkert op sást eða skarð
fyr en við komum fast upp að
klettunum. Þá sást móta fyrir
litlu skarði eða gljúfri sem átn
rann eftir. Brautin lá eins nærri
ánni og verða rnátti og sumstaðar
voru grafin stutt göng og skörð
böggvin í bergið til að gtytta leið
og gera brautina greiðari yfir-
ferðar. Ekki veit eg hve mörgum
fjallshnjúka bæjum við fóram
fram hjá; þó man eg vel eftir Aoz,
Urros, Empalme og Artieda.
Þegar til Llenena kom, beið
þar bifreið og vagn er þrjú múl-
dýr gengu fyrir. Eg settist við
hliðina á bifreiðarstjóranum.
Sagði hann mér, að þótt fólk væri
flutt í bifreið, þá væra póstsend-
ingar fluttar með gamla laginu.
Vegurinn var brattur og bugð-
óttnr og við áttum að sækja á
brekkuna. Við vorum á einum af
þjóðvegunuin sem liggur til Jaca.
Ökumaðurinn skildi mig eftir hjá
litlu veitingahúsi, því þaðah hélt
hann upp eftir Roncel dalnum, en
ferð rninni var heitið tii Berdun;
sá bær stendur í mynni Anso dals-
ins.
ÖIl voru veitingahúsin með veg-
um fram í þessum landshluta,
hvert öðra Jík. Venjulega sést
enginn stafur, ekkert orð, er gefi
til kynna, að það sé veitingahxis.
Á neðsta gólfi er hesthúsið og er
jafnframt forstofa, eldiviðarhús
og skemma. Bifreiðarstjóranum
datt ekki í hug að stansa í slíku
húsi; hann var upp úr því vaxinn.
Hópurinn sem beðið hafði mið-
dagsverðar var stórskorinn. Flest
vora það stórvaxnir og vöðva-
stæltir menn. klæddir í sauðskinns
og geitaskinns föt. Þeir ala
mestan hluta aldur sins á ánum í
landinu.
Þegar eg sagði ssssunautum
mínum hvert ferðinni væri heitið,
fræddi einn mig á þvi, að hann
væri á leið til Berdun, og ef eg
vildi vera honurn samferða, ■ þá
gæti hann reitt tösku mína. Hann
reyndist betri samferðamaður en
mér leyst í fyrstu. Hann lofaði
mér jafnvel að hvíla mig á hesti
sínum. Hann hafði umsjón með
tuttugu og fjögra kílómetra langri
símalínu og varð að fara meðfram
henni einu sinni í viku hverri.
Tvisvar varð hann að klifra upp
í símastaura til að festa þráð er
losnað hafði. Hann var gagn-
kunnugur siðum og háttum hér-
aðsbúa og kvað lifnaðarháttu alla
svo 1 ka því er var á miðöldum,
vegna þess að meiri hluti yngri
kynslóðarinnar flyttist til Buenos
Ayres; þeir yrðu eftir sem minst
kvæði að og tápminstir væru.
Við skildum hjá veitingahúsi er
stóð við rætur hæðar þeirrar er
Berdun stendur á. bamterðamað-
ur minn ráðlagði mér að gista í
bænum því að Anso dalurinn væri
þess verður, að fara um hann þeg-
ar bjart væri.
Eg hélt að eg væri orötnn svo
mörgu misjöfnu vanur eftir fjögra
mánaða ferðalag í Andalusiu að eg
kifti mér ekki upp við neitt.
Annan eins aðbúnað og eg varð
að sætta mig við í Berdun hefi eg
þó aldrei fyrir hitt. Þvottavatninu
varð eg að hella út um gluggann
og þegar veitingakonan heyrði að
eg var að bregða Iokum fyrir
hurðina að svefnherbergi mínu,
kom hún með öndina í hálsinum
og sagði, að það mætti eg ekki
gera, því tveir menn ættu að sofa
í hinu rúminu sem var í herberg-
inu. Eg þóttist vera sofnaður
þegar þeir komu inn; annar var
ungur, en hinn var kominn til ára.
Pilturinn hafði vindil í munni og
húfu á höfði og hreyfði hvoragt
fyr en hann var kominn upp i
rximið. Ósjálfrátt duttu mér í hug
sögur af ferðamönnum er höfðu
verið myrtir og stundum fundust
löngu seinna í klettaskorumi eða
holurn undir kjall'aragólfi.
Báðir voru þeir horfnir um
morguninn þegar eg vaknaði. Eg
bað veitingakonuna að koma tösku
minni með vagni sem von var á
um kveldið og lagði á stað fót-
gangandi- Eg gat ekki haft hug-
ann af töskunni sem eg skildi eft-
ir, því konan var í meira lagi
ískyggileg.
YFramh.J.
Leikhúsin.
WALKER.
Anna Pavlowa, hin rússneska dans-
mær, sem skáldin hafa ort um, mál-
arar hafa tnálað og myndhöggvarar
liafa mótað í leir, kemur nú í fyrsta
skifti til Vestur Canada og leikur í
Walker leikhúsinu á föstudaginn og
Iaugardaginn í þessari viku og mat-
inee á laugardag. Þótt hún fari um
þvert landið frá hafi til hafs, leik-
ur hún hvergi nema í Walke'r. í
fylgd hennar er feikna stór hljóð-
færaflokkur. — Á föstudagskvöldið
leikur hún í Amarilla. Á laugar-
daginn, “matinee”, leikur hún í
“Tappen-Fee” eða “Fairy Doll” og
ýmislegt flfeira. Tjöldin eru eftir
rússneska listamanninn Matislav
Dobounghinsky..
DOMINION.
“America’s Little Sweetheart”,
Marv Pickford, heldur áhorfendun-
um í Dominion leikhúsinu hugfangn-
um næstu viku, því þá leikur hún í
hinum “ágæta leik “Fanchon the
Cricket”. Mary leikur hina óspiltu
sveitastúlku, sem rís upp úr hatri og
fyrirlitning sveitunga sinna og
kemst alt upp á hæsta tind ástar
sjálfsfórnar, er hún leggur líf sitt í
hættu fyrir mann þann, er hún elsk-
ar. ‘“Fanchon the Cricket" er
fyrsta myndin, sem systkin Mary
Pickfords hafa leikið, þau Lorette
og Jack. Þessar myndir hafa aldrei
áður v'erið sýndar í leikhúsum í
Winnipeg. Æjttu því allir, sem unna
“Maríu okkar”, og þeir eru margir,
að nota sér tækifærið og sjá hana í
Dominion næstu viku.
PANTAGES.
Sex ágætum leikjum eiga menn
von á í Pantages næstu viku, ekki
einum í senn heldur öllum sex við
hverja sýningu. Efst á blaði er
Þetta erum vér
Tbe Coast Lumber
Yards, Ltd.
185 Lombard Sl.
Phone M■ 765. Þrjú yards
Það kostar yður EKKERT
að reyna
Record
áður en þér kaupib rjómaskilvindu.
RECORD er einmitt skilvindan,
sem bezt á vitS fyrir bændur, er hafa
ekki fleiri en
6 KÝR
I»eg;ar |>ér reyniíi þessa vél, munuS
þér brátt sannfærast um, a« hún
tekur öllum öörum fram af sömu
stívrö og veröi.
Ef þér notiÖ RECORD, fái« þér
meira smjör, hún er auðveldari
meðferöar, traustari, auöhreinsaöri
og seld svo lágu veröi, aÖ aörir greta
ekki eftir leikiÖ.
SkrifiÖ eftir söluskilmálum og: öll*
um upplýsingum, til
The Swedish
Canadian Sales Ltd.
234 Logan Avenue, Winnipegr.
hann skilaði honum veskinu vant-
aði 400 krónur, svo bóndi leitaði
ásjár lögreglunnar. Slátrarinn var
tekinn fastur og fimdust 300 kr.
i vösum hans og fyrir rétti sann-
aðist að stúlkan var konan hans og
var alment kölluð “Krítarstryk”.
Dómurinn komst að þeirri niður-
stöðu, að eflaust hefði bóndinn
ekki mist nema 300 krónur, hann
hefði verið á drykkjuslarki heilan
dag og hefði því auðvitað eitt 100
krónum.
hinn óviðjafnanlegi söng og dans-
leikur “Cupid’s Cafev; í ! honutu
leika tólf manns og þar á meðal
Hugh M. Smith og Horace Reyn-
olds. “Cupid’s Cafe” hefir verið
samið mitt á meðal vor í Calgary.
Leikurinn hefir verið saminn af Karl
Milligan ráðsmanni Pantagðs leik-
þaðan.
Láttu leirinn þorna.
Geir var elsti maðurinn í þorp-
inu. Hann samdi sig lítt að hátt-
um og siðum yngri kynslóðarinn-
ar og þó elskuðu hann allir. Hann
hafði lært kurteisi og háttprýöi
að fornu; margir tóku hann sér
til fyrirmyndar þó fáum gengi vel
að feta x fótspor) hans. Yngra
fóikið í litla þorpinu kallaði hann
afa, en þeir sem eldri voru köll-
uðu hanri pabba.
Einu sinni þegar Geir sat fyrir
utan dyrnar á húsi sínu, bar þar
að ungan mann, er var mjög reiði-
legur á svip. Geir spurði hann
hverju gremja hans sætti. Hann
kvaðst vera á leiðinni heim til
manns, sem hefði móðgað sig
stórkostlega og ætlaði nú að láta
hann biðja sig fyrirgefningar.
“Drengur minn,” sagði Geir
gamli. þótt.ham aS visu ætti tall ejn, sem haf8i or5 f rir hinum
v,S ftillvaxinn mann farSu. aS; Honum |innir a]dreí E .
raSum minum þo « se gam.lli|ki a morgnana h rjar hann 4«ý/
eg elska nSrnn gerSu þaS l.ka , fær vœr5 j en „m mi5næui 7
Það sem bu kallar moögfun er likt xt' •<. v • . «
og leinnn; hun nkur x burtu ef j vel virtur> ; aSal tímariti sveita-og
hun fær að þoma. Bxddu þanga* j ^^6™ málefni þessarar álfu,
t.l ykkur er rannin reiðin, þa|a8 kvörtun hinna fátæku kvenn’
jafnast mxskhðm af sajlfu ser og ; leigubæIum stórborgarinnar, sé á
fynrhafnarlaust. Ef þu h.ttxr gild*stu rökum ^ Q’ aö
manninn a meðan þu ert í því ? • r * ,
, • , , a • , ,• , ! heilsu þjoðannnar se stofnað1 í
skapi sem þu ert nuna, lendir alt L,■ , . .,
, /' .. . 1 voða, eftir þvi sern timar hða,
i rifnldi og djupið a millum ykk-!„,QJe < • , Á, , , „
- - - - v y rneð þeim latlausa havaða, sem nu
Hávaði og heilsa
Á fundi nokkrum í Philadelphia
fyrir nokkram árum voru allmarg-
ar konur, sem áttu ‘heirna í stór-
um leiguhúsum, og xxnnu hart við
fátækt og basl, spurðar að því,
hvað þeim þætti þyngst, a f öllu
því böli, sem þær ættu við að búa.
Þær tóku ekki til drykkfeldni
bænda sinna, eða bág húsakynni
eða aðrar hvimleiðar fylgikonur
fátæktarinnar, — heldur hávaða.
“Hávaðinn fer með okkur,” sagði
ar breikkar.”
Hinn ungi riiaður sefaðist við
orð Geirs gamla og fór hvergi.
En áður en sól var sigin kom sá
sem móðgað hafði piltinn og bað
hann fyrirgefningar.
Bóndinn og “krítarstrykið”
Bóndi nokkur danskur kom
kauptún sem oftar og hafði feng-
ið sér í meira lagi netian í því.
Þegar á daginn leið rakst hann á
slátrara bxtð, heilsaði slátraranum
gerist hvarvetna. Vxslndamenn
segja, að enginn vafi sé á, að há-
vaði hafi áhrif á heilsuna. Einn
vel kendur læknir, sem sérstaklega
hefir lagt fyrir sig að stunda
eyrnaveiki, segir svo, að eyrna-
sjúkdómum fjölgi, eftir því sem
hávaðinn eykst, og muni heyrnin
smátt og smátt veikjast hjá fólk-
inu, sem elzt upp við hávaða,
1 kynslóð eftir kynslóð. Hainm seg-
ir, að eyrað þurfi hvíldár með1',
ekki síöur en augað dimmu.
Það eru meir en 20 ár siðan því
hæversklega og stúlku semi var hjá var ^a^ið fram af læknum, að af
honum í búðinni. Þegar þeir hávaðanum stafaði það, hversu
höfðu talast lítið eitt við og sagt brjalæði færi í vöxt. Gegn-
hvor öðrum til nafns, kom það!um ^ skemst leið til heilans,
upp úr kafinu, að þeir vora gaml-' sú áreynsla á taugamai, sem
ir leikbræður. Slátrarinn bauð nú I hávaði veldur, verður þreytandi
bónda heim til sín og sagði að j f ramkallar neurasthenia , eða
stúlkan gæti vísað honum leið, tauSasDppleika.
það væri vinnukona sín. Bóndi Sum rnikils metin lækninga
lagði á stað með stúlkunni, en tímarit ráða læknum stöðugt til
slátrarinn kom á eftir og gekk þess, að vinna á móti óþarfa há-
fram á þau, Með því að bóndi reysti, er þau segja skaðlega fyr-
þóttist hafa drukkið heldur miikið ir taugakerfið og heilsu við-
um daginn, bað hann vin sinn fyr- kvæmra. Það virðist yfirleitt vera
ir peninga veski sitt, en i því áttu skoðun lærðra manna, að háreysti
að vera 709 krónur. En þegar sé skaðlegt fyrir heilsuna.
Stærð No. 20
“Eg flyt betri hlut inn í Canada en áður
Kefir þekst í landinu“
THE <iv^r Al J GUFU SUÐUVÉL
og BÖKUNAROFN
IDEAL’
MeS ‘•IT>EAIi" gufu suSuvél getiS þér sofjiS allan
miSdegismatinn, frá súpu til eftirmatar, ásamt
Bllu. sem þar er á milll, yfir einum eldi. á hvaSa
eldavél sem vera skál; fariS í burtu: ekkert getur
brunniS, skorpnaS, þornaS, gufaS upp eSa orSiS
ofsoSiS.
IDEAL GUPU SuSuvéi sparar meiri vinnu en
nokkurt annaS áSur þekt á- I--------—----------
hald viS
niðursuðu ávaxta og matjurta. j
SkrifiS eftir verSlista og
frekari upplýsingum.
287 Princess St. Winnipeg
LOUIS McLAIN _________
UmboSsmenn fyrir Canada.
rOLEDO COOKER CO., Toledo, Ohio, hinir elnu, er
búa til “IDEAL” gufu suð-vélar.
Klippið ör þenn-
an miSa; hann er
$1.00 virSi sem
afborgun á Ideal
suSuvél; gildir til
15. Júlí. — Oss
vautar umhoðs-
j mcnn í hverri
! borg.
■ *___________________________________________
AJú-* „ timbur, fjalviður af öllum
^yjar vorubirgðir tegundum, geirettur og als-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar með margvís-
legri tilbreytni. Komið og sjáið vörur vorar. Ætíð glaðir
aðsýna þó ekkert sé kéýpt.
The Empire Sash & Door Co.
-----------------— Limited --------------■--—
HENRY AVE. EASt - WINNIPEG