Lögberg - 29.07.1915, Side 2

2
LOGBEKll, FIMTUDAGINN 29. JÚLI 1915.
Em á ferð í Kína.
IV.
Eg borgaí5i nú ökusveinum;
þeir höfðu flutt mig tvö hundruð
og áttatiu mílur fyrir sextíu dali,
mest yfir fjöl)ú og fimindi og
reynst ærlegir, kostgæfnir og góS-
ir viðureignar; fyrir fimm da1a
ofanálag hneigðú þeir sig til jarð-
ar; eg veit að sú aukaþóknun
komst i þeirra hendur, því að eg
hafði þá varúS viS, aS gefa þeim
hana sjálf, og þegar eg horfSi á
eftir þeim ofan strætið, hét eg því
hátíðlega með sjálfri mér, að al-;
drei skyldi eg ferðast um f jöllin ^
framar og aldrei nokkumtíma gefaj
mig á hið miskunnarlausa vald
Peking kerru.
vagninum, en eg vissi betur, því
aS trúboðinn hafði tekið mér vara
stjórans með nafnspjald hans, og
aísakaði að hann gæti ekki' komið
Hjá trúboðum.
Bækistöð þeirra var áður gisti-
hús, bygt í ferhyrning, og þannig
gert, að ekki voru gangar milli
herbergjanna, heldur voru útidyr
á hverju, allir gluggar vissu inn
að húsagarði, en enginn að göt <
unni, nema á því sem mér var
fengið, þar var gluggi út að göt-
unni, svo hátt uppi, að ekki gat eg
séð út um hann.
TlúsmóSirin tók innilega vel á'
móti mér, einsog eg hef vikið á;;
hún hafði verið ein síns liðs, þar- j
til fyrir nokkrum vikum, að vinnu-
kona kom til hennar, frá Norður-;
álfunni, þýzk að kyni. Fyrir utan
liúsráðanda, mann hinnar hug-
þekku konu, er tók svo vel á mótii
tnér, hafði þar heimili sitt annar
Norðurálfu maður, er þar hafði I
hafst við um mörg ár, gifst þar ogj
alið upp böm sín og sent þau til'
síns heimalands að mentast. Hann
kunni mér margt að segja af land-
inu og þess íbúum, og spurði eg
hann margra hluta.
Það sem á þessari góðu konuj
liggurW enganveginn létt. Æfi
hennar er einmanaleg, því að bú-
staður hvítra manna er hvergi
nærri, tvær röskar dágleiðir eru'
til þeirra sem næstir búa, og yfir
fjöl'l að fara. Hér verða þessi
hjón að dvelja í sjö ár, meðal
framandi fólks, er leitar til þeirra,
hvenær sem liggur á, og fyrirlíta
þau samt, og til þess að leggja sem
allra fæstar hindranir fyrir það,
að innlenda fólkið laðist að kenn-
ingu þeirri, er þau flytja, semja
þau sig sem allra mest þau geta að
siðum þess. Mjög sjaldan fer
þessi kona út af heimilinu með
tnanni sínum. Það mundi verða
tekið til þess, því aS karlmenn og
kvenfólk sjást aldrei á gangi sam-
an í Kína. Ef hún gengur sér til
hressingar eða í erindi út úr hús-
inu, verður hún að hafa annan
kvenmann í för með sér og hafa
kápu eða mussu yfir sér, því að
Kinverjar hneyxlast á því, ef bún-
ingurkm sýnir vaxtarlagið. Hún
má hvorki líta til hægri né vinstri
og verður að láta einsog hún taki
ekki eftir neinu, sem fram fer í
kringum hana, því aS svo gera vel
siðaðar konur í Kína. Hún semur
sig í stóru og smáu eftlr landssiö-
um og má taka til dæmis, að hve-
nær sem einhver kemur að hitta
manninn hennar, ef sá er ekki í
öreiga fíokki, þá verður hún að
standa upp og fara út, þegar hann
kemur inn, og má ekki láta sjáj
sig, meðan gesturinn stendur við. j
Hinir fátæku og vesælu Kín-
verjar eru þakklátir fyrir þá góð- [
vild og. hjálp, sem þessar vænu
manneskjur láta þeim í té; þær
sögðu mér blátt áfram, að þær
yrðu að bæta úr þeirra líkamlegu
þörfunt. tjl þéss að ná til sálna
þeirra. Þeir koma i hópurn,
langar leiðir að, til þess að fá með-
ul við veikindum sem fátækt og
sóðaskap éru samfara, og hverjum
kvil'la, sem fyrir kann að» koma;
kvefi og hósta, lífhimna- og
lungnabólgu, og innvortis veikind-
um.
Hjá Tartara hershöfðingja.
Mestur maður á þessum stöðv-
utn var Viershöfðingi Kínastjórnar,
sem af öllum er kendur viö
Tartara, hvemig sem á því stend-'
ur. Til hans hafði eg meðmælinga
bréf, er töldu fnig í flokki mentaða
fólksins, en mentaðir menn eru
mikilsvirtir í Kina og í,hávegum
hafðir. Trúboðinn lagði öll ráð á,!
hvernig eg skyldi fara að, ogj
reyndist mér hann vitrari í verald-'
legum efnum. en eg hafði búizt við j
að trúboðar væru. ÖH hans ráð
dugðu vel, og fylgdi eg þeim vand-
jega. Á tilsettum tima Iagifi eg
upp frá trúboða húsinu, i vagni
með hvítu múldýri fyrir, múlrek-
inn gekk með því, en Tuan sat á
vagnstönginni uppábúinn í sinn j
bezta skrúða, með afarstóran strá-'
kúf á höfði, en hárflétta hans1
gljáði af oliu. Við ókum eftir
rykugu stræti. á báðar hendur voru
gluggalausir, morauðir húsveggir,
og komum bráðlega að hliðinu á
aðsetri hershöfðingjans. Þar
kvaddi Tuan mig til að stiga úr
arinn boð á undan sér,
von. Mig furðaði
fyrir því, heldur skyldi eg sitja íjsjálfur, vegna annríkis, sendi rit-
vagninúm, þartil upp yrði lokið, en
ekki standa í hópi þeirra, sem þar
héngu og biðu. ' Hliðið var þrí-
skift, og þak yfir, að kínverskum
sið, dreki eða ófreskja var þar
uppmáluð, en fomfálegt var þetta
alt og þurfti viðgerðar við. Dyrn-
ar að miðhliðinu voru lokaðar, en
hinar opnar, og héngu þar soldát-
ar og ýmislegur lyðúr, er gláptu á
hina aðkomnu konu, — pað er að
segja, þeir sem ekki kunnu sig,
stóðu glápandi, hinir gutu horn-
auga.
En eg þurfti ekki lengi að bíða;
eftir dáfitla stund kom sendimað-
ur til dyra, af heldra tagi, sem
sást af búningi hans; hann var í
bláum bol af silki og pilsi samlitu,
í ermalausri treyju, kolsvartri, ut-
anyúir. Hliðinu var hrundið upp,
að boði hans, sem sveini mínum
þótti viðundur og mikil furða, og
skrölti svo vagninn með mig inn i
garðinnj og þaðan inn í annan
garð, líkan hinum ytri; þar kom
á móti mér Jítill maður, berhöfð-
aður, fléttulaus,. en hár hans var
þvi líkast, sem sagað hefði verið
með sög og rakað með fork, föt
hans voru á Evrópu-vísu, fóru
mjög illa, en um hálsinn hafði
hann, í fléttu stað, trefil, sem
enskt kvenfólk brúkar innanundir
fötum, þegar kalt er í veðri. Á
fótunum hafði hann hvíta ullar-
sokka og hælalausa morgunskó. í
stað hinnar virðulegu kveðju, er
hinn fyrri hafði varpað á mig,
heilsaði hann mér með' ávarpinu:
“Hello, missis”. Hann fór með
mig gegnum marga garða, fulla af
liermönnum, þartil við komum
fvrir hershöfðingjann Ling, er
verið hafði fjármála ráðgjafi, en
hafði nú æðstu hervöld á þessu
svæði, með engan yfir sér nema
þá sem æðstu völd höfðu í Peking,
en þeir voru svo Iangt burtu, að
hann hafði af þeim lítinn beig eða
aðhald, og réði fyrir landsparti a
þessum, sem einvaldur væri.
Ekki fyrir fannst hér það' skraut
og viðhöfn, sem eg hafði búizt við
að sjá hjá einvöldum Austurlanda
höfðingja. Við komum í herbergi
með steingólfi á kínverska vísu og
tveim stólum og þaðan í annað,
viðhafnarlaust, heldur lítið, með
vindauga á, en fy^ir því smáriðið
vírnet með pappír á. Eftir því
miðju var langt tréborð með hvít-
um dúk; mér fanst eg koma á ó-
hentugum tíma, í þann mund, sem
setjast ætti að matborði. Hers-
höfðinginn sat við borðið og
snéri baki að glugganum, hann
stóð á fætur þegar eg kom
inn, maður meðallagi hár, ung-
legri en eg bjóst við, með þykt
hrafnsvart hár og meira skegg, en
eg hafði séð á nokkrum kínversk-
um manni, hann var i mórauðum
herklæðum, alveg skrautlausum,
skírlegur maður og hýrlegur á
svip. Hann skildi ekki ensku, en
gekk á móti mér og heilsaðv
vingjamlega, bauð mér til sætis
hjá sér, en hinumegin sat skrifari
hans og var hann túlkur, mjö^
svo ófuilkominn. Þjónn kom inn
með þrjá tebolla, og þá byrjaði
samtalið.
erindi mitt, að *fá
aö hans
væri von. Mig turoaoi á, hversu
mkið þótti til þess koma á trúboða
heimilinu, því að mér þótti sá at-
burður ekki stórvægilegur. Kökur
voru bakaðar, valdasta teið tekið
til, borðið prýtt og vikasveinninn
settur í sinn hátíða ‘ búning. Og
þegar alt var til búið og hinn smá-
vaxna tignarmann bar að, var
húsmóðirin og vinnukona hennar
látnar fara út og fela sig, en eg
tók móti gestinum, ásamt húsbónd-
anum’. Hvað til þess kom, skil eg
ekki enn þanrf dag í dag. Eg sat
á háum stól og gesturinn á móti
mér, en húsráðandi gaf okkur
báðurn te og kökur, og rétti alt
með báðum höndum, að kínversk-
um sið. Gesturinn mótmælti öllu,
sem honum var rétt, bæði á kín-
versku og ensku, og þannig neytti
hann greiðans, sí-prótesterandi.
hann færði mér aðgöngumiðana,
með sömu kurteisinni, en allir þeir
kurteysis-krókar voru mér hvim-
leiðir og ógeðfeldir; eg var alla
tíð að vonast eftir, að hann færi
að fara, svo ógeðfelt var mér að
sitja orðalaus og horfa og heyra á
viðhafnar kúnstir hans og varð
hverft við, er hann bauðst til að
sýna okkur sjálfur höllina og
garða keisarans. Þrátt fyrir alla
góðvild hans, var mér sú hálfa
stund, sem hann stóð við, næsta
óbærileg og hugsaði með kvíða,
hvað eg mundi taka út, ef' eg ætti
að vera hálfan dag með honum.
Loksins stóð hann upp og kvaddi.
Kveðju siðir þeirra kínversku eru
vel fallnir til að fá hvern og einn
t t 1 nX íó í. *. 1_(*__ _ . 'vi
til að fá ógeð
herbergja, birtu o. s. frv.
1 24. gr. byggingarsamþyktar
Reykjavíkur, 2. málsgr. segir svo:
“Kjallara má eigi nota til íbúð-
ar, nema heilbrigðisnefnd veiti
leyfi til þess” o. s. frv.
Ennfremur sömu grein 3.
málsgr.:
“Um skipun íbúðarherbergja í
kjallara skal gæta þess er hér seg-
ir: 1) Helmingur af teningsrúmi
svefnherbergis skal vera ofanjarð-
ar, nema sund sé gjört fyrir með
kjallaraveggnum, að minsta kosti
18 þuml. breitt, og svo djúpt að
það nái einu feti niður fyrir kjall-
aragólfið. —2) Glugga skal setja
þannig, að sá hluti af rúmfletin-
um, sem ofanjarðar er, sé eigi
minni en nemi 1-10. af gólffleti
herbergisins. — 3) Gólf skal gjöra
af asfalti, sementi eða öðru þess
konar efni, og má leggja trégólf
þar á ofan. — 4) Gólfið skal vera
að minsta kosti feti ofar en stór-
straumsflóð, og skal þurka jarð-
veginn undir því með fráræslu,
eftir því sem byggingarnefnd á-
kveður, svo að jarðvatnið nái aldei
upp að gólfinu. Veggina skal verja
raka á þann hátt, sem til er tekið
í 16. gr.”
Næst finst mér liggja, að draga
þá ályktun af þessari grein bygg- j
ingarsamþyktarinnar, að kjallarar
skuli ekki notaðir til íbúðar. Það 1
hygg eg að vakað háfi fyrir þeim,
er sömdu hana, og bæjarstjóm-
inni, er hún samþykti hana, sbr. [
þessi orð: “kjallara má eigi nota” j
o. áj. frv., og ennfremur þessi orð:
“og má leggja trégólf þar á ofan”.
Hafi verið ætlast til þess, að
kjallarar væru alment notaðir til
íbúðar, ]>á hefði þurft að setja á-
kveðnari ákvæði um, hvernig frá
a viðhafnar siðum
og seremonium. Ef svo ter, að l^'111 skyldi gengið, svo að notfær-
mér sámi við þá spunastuttu siði, Iir væru til íbúðar.
sem nú gerast í Vesturlöndum, þá! ...
Sfel cg tagsa til þessa kínveisisa; . Sjallara.balhrmr.
gests, og minnast þess, sem mér Eftir ákvæðum byggingarsam-
stendur enn fyrir hugskots sjón-' þyktarinnar — það sem þau ná —
mm .er hann stóð viö öðru hvoru mætti þó ætla, að kjallaraíbúðir
leiðinm til garðshliðs og reyndi , - , , . .
að fá húsráðanda til að fylgja sérj ^ n°kkUm Vegmn Vlðunan'
ekki alla leið, þó að vel vissi hann1 Iegar’ einkum Þar sem leyfi heil-
sjálfur, að hann mundi þykkja! brigðisncfndar þarf til þess að
þaö stórlega, ef honum hefði ver-;leigja þær tii íbúðar. Því eg verð
ið skemra fvlgt. , ag ætJa> ag hún viti hvernig þeir
kjallarar líti út, sem hún leyfir til
Það var
hann til
að skoða
skemtigarð
fékk eg fljótt.
hversu marga
Húsakynni alþýðunnar.
Innstreymi af fólki hefir verið
mikið til Reykjavíkur á séinni ár-
i^m. Hefir valdið því gasið, þá er
[>að var á döfinni, þá vatnsveitan
og nú síðast hafnargerðin. Menn
höfðu gert sér vonir um mikla og
varanlega vinnu við hana. En
færri hafa fengið vinnu við hana
en við var búist í fyrstu. Svo er
og tízkan sú, að eira ekki í sveit--
inni, heldur hrúgast í kaupstaðina
■*- og þá einkum höfuðstaðinn —
hvort sem nokkuð er þar að vinna
eða ekki. Má vera, að nokkru
valdi getuleysi að búa í sveit.
Af þessum innflutningi hefir
aftur leitt húsnæðisekla, enda lítið
verið bygt hér síðan a árunum
1903—1907.
Það fer að verða lítið betra
ástandið hér, en í stórborgum er-
lendis, hvað húsakynni alþýðunnar
snertir. Hafa þau ekki þótt sem
bezt þar, en á hinn bóginn hefir
, niikið verið gert til að bæta þau.
mer En hér gerist ekkert í þá átt. Hér
er alt látið reka á reiðanum.
Víða erlendis mynda menn fé-
keisara höll og
keisaranna, og það
Hann spurði nug,
aðgöngumiða eg
vildi hafa og tók eg til þrjátíu.
Eg vissi að trúboðahjónin,' þó
verið hefðu þar I sex ár, höfðu
aldrei stigið þangað fæti sínum, til
þesS þurfti leyfi yfirvaldanna, en
hjá því vildu þau sneiða, að biðja
þau nokkurrar bónar. Þegar þetta
var fengið, og eg hafði drukkið
bolla af ágætu te, stóð eg upp og
kvaddi, því að mér hafði verið
sagt, að því skemur sem eg stæði
við, því betra.
Hershöfðinginn fylgdi mér
gegnum tvennar dyr, sem var mik-
il sæmd, og átti eg hana því að
þakka,. að eg var “lærð”; það er
kufteysi í Kína, að mótmæla þess-
ari fylgd og sárbæna húsráðanda
að gera sjálfum sér ekki slikt
ónæði, en eg gat ekki fengið raig
til þess, svo hégómlegur fanst mér
sá siður. Ritari hans fylgdi mér
alla leið að vagninum, þarsem
Tuan beið, yfirkominn af þeriri
mér hafði veizt.!
en
íbúðar. En það er öðru nær,
þær séu viðunanlegar.
Eg hefi reynt að kynna mér það,
m k því að skoða þessar íbúðir.
Raunar hefi eg ekki komið í
hverja kjallaraíbúð í bænum. En
nóg hefi eg séð til þess, að mér
blöskrar ástandið, og sé, að við
svo búið má ekki Iengur standa.
Hver sem kæmi inn í þessar hol-
ur, og skoðaði þær í réttu ljósi,
mundi að sömu niðurstöðu kom-
ast.
Sumt af þem eru svo bágbornar
vistarverur, að sveitabóndi mundi
ekki láta sér í hug koma, að nota
þær sem peningshús.
En þetta verða margir alþýðu-
menn' að láta sér gott þykja, —
sökum fátæktar og húsnæðiseklu.
Flestir eru þessir kjallarar
dimmir og rakir. Vatnið rennur
inn í þá af götunni, þá er leysing-
ar eru, svo að vart hefst undan að
ausa. Sagginn rennur niður vegg-
ina og skemmir _ fatnað og mat-
lög ineð sér, til að bæta úr hús- j væW- Rúöurnar skrölta í glugg-
næðiseklunni og bæta húsakynnin. anum- °S dragsúgur er all víða. j
eru það iðnaðar- og verkamenn. ÆJdfæri eru þar víðast hvar rfíjög
Reisa þeir lág hús í löngum sþild-
um, áföst við hvort annað, og er
hvert hús ætlað einni fjölskyldu.
önnur eru þau félög, sem reisa
stórhýsi — þrjár og fjórar hæðir.
Þá eru það bæirnir sjálfir, sem
ráðast í að byggja, þ^gar svo ber
undir, aðl húsnæðiseklan kreppir
að.
Hér hlýtur að ‘reka 'að þessu
lika. áður langir tímar líða. Það
getur ekki gengið svo til lengdar,
að menn búi í dimmum og rökum
kjallaraíbúðum, og eyðileggi þann-
ig heilsu sína og sinna. Bærinni
léleg. Óinnmúraðar eldavélar, sem
engum hita halda í sér. Þó þyrftu
eldfærin að vera betri í þessum
kjöllurum. ,
Eg kom í kjallara nokkum í
Austurbænum. Hann var ekki
vistlegur að sjá af götunni, enda
reyndist hann það ekki heldur
þegar inn kom. Dýmar voru ekki
á hæð nema liðugar tvær álnir. svo
allir fullorðhir verða að fara þar
bognir inn. Þá koma rimlaskons-
ur sinn hvoru megin við ganginn
— það er “forstofan”l!) — þar
eru geymd matvæli og eldsneyti.
þá koma dymar í íbúðina. Allir
verður að skerast í það mál áður
langt um líður. Hann er neyddur j geta hugsaÖ ser ^úrúmsloftið
I þama. Gólfið var dottið í sundtir
líkindi til þess, rtí*í,.“* ? “gltlar Í4rnP®tur y«r
fátæklingarnir geti bygt, ~I,.. 18»""' ralirl "l5“r Þ-'J'
til þess.
Það eru
lítil
meðan
í umar.
vinnueklan er, og lánstofnanimar
eru eins sparar á fé og þær nú em.
það kann að vera, að eins og nú
| stendur á, verði þær að vera það.
virðingu sem
Honum hafði skilist að “missie’ | R , , - , , , „
, * - ... t. i n Pær hafa Pott þa® aður.
hans var auðug og orlat, og hafði
látið sem mest á því bera, að egj, Af . Pemn^avandræðunum
væri af fyrirmanna stétt, en aldreij husnæ»iseklunni. leiðir aftur
hafði hann hugsað sér, að hún
hér
hugsað sér, að hún;hin mesta ofhækkun á húsaleigu.
mundi fá að keyra gegnum ‘hofuð- f>immar og rakar kjallaraholur
port að aðsetri landstjórans, að,eru le,gðar her háu verSi °S ófá'
henni yrði boðiö til sætis við hliðjanlegar nokkrar bráðnauðsynlegar
Tartara hershöfðingjans og að hún umhætur á þeim-
fengi marga aðgöngumiða, að stað,
sem öllum Kinverjum var forboð-
inn í þeim parti landsins. Hannj Hún kveður á um það, hversu
hafði án vafa frétt um þetta áðurj ramlega ger húsin skuli vera —
en eg kom út, því að hann snérist viður o. s. frv. Hún segir fyrir
í kringum mig með meiri lotningu í um, hvernig verjast skuli raka í
og minni látalátum, en vant var. j steinhúsum, ■ fyrirskipar frárensli
Daginn eftir kom ritari land-!frá húsum. kveður á um lofthæð
Ryggingarsam þyktin.
Rúðumar skröltu í glugg-
anum. Alt af hafði vatn runnið
í kjallarann, þar til í haust, að
frárensli var gert frá húsinu.
í annan kjallara kom eg; þar
var steingólf. Veggimir höfðu
0S;verið sléttaðir með steinlírríi, en
frost og vatn hafði sprengt það
burt, svo hnúskóttir steinarnir
stóðu þar eftir.
Þetta er sá lélegasti kjallari sem
eg hefi komið í. Og aldrei hefir
mér í hug komið, að slíkt væri
mönnum boðið til ibúðar —. nú á
tuttugustu öldinni!
Fleiri dæmi ætla eg ekki að taka
að þessu sinni, en til eru þau, ef
á þarf að halda.
borfinnur Kristjánsson.
—Isafold. |
Davíð og Golíat.
Það þótti nýlunda hin mesta, er
einum manni í lítilli flugvél, sem
ekki hafði annað að vopni en
nokkrar sprengikúlur sem hann
varð að láta detta, tókst að yfir-
vinna eitt af tröllaloftförum þeim
sem kend eru við Zeppelin og
hafði yfir tuttugu manns innan
borðs og margar vélabyssur. Mr.
Warneford var sæmdur Victoriu
krossinum fyrir þrekvirki sitt. En
hann naut ekki lengi þess heiðurs,
því rúmum mánuði síðar lét hann
lífið í þarfir fósturjarðarinnar.
Hann hefir sagt frá afreksverki
sínu á þessa leið: •
Eg er svo heppinn, að hafa orð-
ið fyrstur flugmanna til að sigr-
ast á Zeppelin án aðstoðar annara
og hefir mér verið hrósað mjögj
inikið fyrir það.
En það var mjög auðgert og *eg
er viss um að hverjum öðrupi
flugmanni úr liði voni hefði hepn-
ast það, ef hann hefði verið þar
staddur sem eg var.
Það var nóttina milli 7. og 8.
júní. y-Mér var falið ásamt tveim-
ur öðrum að leggja í njósnarför í
flugvélum okkar. Svartamyrkur
var á er við lögðum á stað. En
við gerðum ráð fyrir að farið yrði
að birta þegar við kæmum þangað
sem frétta var von eða við mætt-
um vinna óvinunum mein. Við
höfðum sinn kompásinn hvor og
flugvélarnar voru smáar.
Klukkan hálf fjögur um morg-j
uninn vorum við komnir norður
fyrir Brussel. Þá tók að lýsa af
degi. \'iö lækkuðum flugið og sá-
um Zeppelinstöð sem Þjóðverjar
höfðu bygt. \
Félagar mínir lyftu sér þá
hærra, þar til þeir voru beint uppi
yfir flugbelgjastöðinni. Þeir létu
hverja sprengikúluna af annari
detta. Sumar hljóta að hafa hitt
markið, því eg sá eidtungur teygj-
ast langt í loft upp. Þeir höfðu
kveikt ! gasinu. ,
Þeir þurftu ekki rninnar að-
stoðar með. Þegar þeir höfðu
eytt öllum kúlunum, sem þeir
höfðu meðferðis og gert það tjón
er verða mátti, héldu þeir aftur
heimleiðis.
Eg sveimaði um dálitla stund,
til að líta eftir, hvort mínar kúlur
gætu ekki komið að liði. Þegar
klukkan var fimm, kom eg auga á
Zeppelin. Hann fór með geysir-
hraða og var á að gizka 1000 fet
frá jörðu. Við vorum þá á milli
Ghent og Brussel.
Eg lagði þegar á stað eftir fer-
líkinu og þráttj fyhir hraðann sem
á því var, dró brátt saman með
okkur.
Þeir sem í flugbelgjnum voru
gerðu harða skothríð er þeir kom- j
ust í skotfæri við mig; eg hafði
engi.n skotfæri. Um leið og skot-
hríðin hófst, hækkaði loftfarið
með geysihraða.
Zeppel'in flugbelgir geta Iyft
sér mörg hundruð fet á mjög
stuttum tíma með því að kasta
út kjölfestu. Eg jók hraða mót-
orsins á flugvél minni og sveif í
víðum hringjum eins hratt og eg
mátti og stnáhækkaði. Mér leVð
lífið á að komast upp fyrir flug-
belginn, því kúlurnar þutu um-
hverfis m'ig eins og hagléljahrið.
Belgurin.n þaut upp eins og ör
væri skotið af streng og komst
brátt hærra en eg var kominn,
en ekki leið á löngu að hann hægði
ferðina og komst loks ekki hærra.
Eg knúði vélina alt sem eg mátfi
og eftit tuttugu mínútur var eg
kominn hærra í loft upp en flug-
belgurinn. Kúlurnar þutu jafnt
og stöðugt umhverfis mig, en
engin hitti. Stundum kom eg svo
nærri flugbelgnum, að eg gat
greint mennina og sá hreyfiqgaf
þeirra.
Loks komst eg svo hátt í loft
upp, að mér var nokkurn veginn
óhætt fyrir kúlum óvinanna.
Hæðamælirinn sýndi, að eg var
6000 fetum ofar jörðu. •
Eg vissi, að ef mér tækist að
rifa nægilega stórt gat á efri hlið
belgsins, hlaut hann að , falla til
jarðar, því þá streymdi gasið úf.
En þótt göt komi á neðri hli&
loftbelgja, verða þau að litlu tjóni.
Gasið’ er léttara en loftið umhverf-
is, svo að það streymir ekki niður
á við. Flugbelgjuttum er skift i
mörg loftþétt hólf og varða mörg
þeirra að bila ef belgurinn á að
falla til jarðar.
Eg var mörg hundruð fetum
ofar en flugbelgurinn og lét nókkr-
ar sprengikúlur falla.
Hvellur, neisti. Eg sá aö gat
hafði komið á blgTnn. En það var
ekki nóg. Leikurinn var ekki enn
á enda.
Eg lét hverja kúluna falla af
annari og eg sá, að þrisvar eða
fjórum sinnum höfðu þær hitt
markið. En það dugði ekki. Enn
sveif belgurinn eins og ör yfir
fjallsbrún. Eg hélt að hann
mundi komast undan.
Eg sveif niður og hnitmðiaði
Albert Gough Supply Co.
Wall Street and Kildonan West
ALSKONAR BYGGINGAEFNI
Talsimar: Sher. 3089 og’ St. Jonn 2904
Þingmannaefni Liberal^ í nœstu
f y lkiskosningum.
Til fylkisþings hafa boðið sig í næstu kosningum
og verið samþyktir á flokksfundum innan kjördæm-
anna eftirfylgjandi menn: *
Kjördæmi. Þingm. efni.
Assiniboia—J. W. Wilton.
Arthur—John Williams.
Beautiful Plains—W. R. Wood.
Birtle—G. H. Malcolm.
Brandon—S. E. Clements.
Carillon—T. B. Molly.
Cypress—Dr. Myles.
Dauphin—Dr. Harrington.
Deloraine—Hon. Dr. Thornton.
Dufferin—E. A. August.
F.lmwood—Dr. Hamilton.
Emerson—J. D. Beskerville.
Gilbert Plains—Mr. Findlater.
Gimli—E. S. Jonasson.
Gladstone—Hon. Dr.. Armstrong.
Glenwood—Jas. Breakey.
Plamiota—J. H. McConnell.
Tberville—Tas. Black.
Kildonan og St. Andrews—Geo. W Prout
Killamey—S. Kellaway.
Lakeside—Col. C. D. McPherson
Landsdowne—Hon. T. C. Norris.
La Verandrye—P. A. Talbot. •
Le Pas—Hon. Edward Brown.
Minnedosa—Geo. Grierson.
Morden og Rhineland—Hon. Val. Winkler.
Manitou—Geo. T. Armstrong.
Morris—Wm. Molloy.
Mountain—J. B. Baird.
Norfolk—John Graham.
Portage la Prairie—E. A. McPherson.
Roblin—Wm. Angus.
Rockwood—A. Lobb.
Russell—D. C. McDonald.
St. Boniface—Jos. Dumas.
St. Clements—D. A. Ross.
St. George—S. Sigfússon.
Ste. Rose—Z. H. Rheaume.
Swan River—W. H. Sims.
Turtle Mountain—Geo. MacDonald.
Virden—Dr. Clingan.
Suður Winnipeg—Hon. A. B. Hudson og
W. L. Parrish.
Mið Winnipeg—Hon. T. H. Tohnson og
F. J. Dixon.
Norður Winnipeg—S. Hart Green og
N. Lowery.
í Grand Rapids og Nelson kjördæmum er
útnefningu frestað. I
eins og haukur á bráð sína, þangað' frétti eg, að allir sem í honum
til mér virtist
yfir ferlíkinu.
eg vera beint uppi
voru höfðu farist; þeir voru 28
talsins. Alt sem eldur gat eyði-
Þa let eg kulu falla; það var su; . . , , . ,
t lagt af loftfannu hafði brunmð
siðasta sem eg hafði. 0
tt' 1 < -v- þegar kviknaði 1 gasinu og hver
Hun lenti a miðjum belgnum. ; ö ö &
Törðin fyrir neðan rfíig, með öllu maður hafSl um leiS hIotlð hrás-
því sem á henni er og flugbelgur-
inn, hurfu mér sjónuin og loftið
fyltist biksvörtum reyk.
B^lgurinn stóð í ljósum Ioga.
Þegar kviknaði í gasinu var sem
eg lenti í þrumuveðri; eg misti
stjórn á vélinni og hún hringsnér-
ist í loftinu eins og fis í ofvið'ri.
Ef eg hefði ekki verið bundinn í
an bana.
Grindin úr loftbelgnum féll til
jarðar, lenti á munaðarleysingja
hæli og varð tveimur mönnum að
bana, tveimur börnum og tuttugu
særðust. Ógæfan virtist fylgja
því til hinstu stundar.
Eg held að þessi flugbelgur,
sætið, þá hefði eg áreiðanlega ‘al-1 sem eg var svo heppinn, að sigrast
drei sagt þessa sögu.
Vélin féll með feikna hraða og
höfuðið á mér viss'i niður. Þegar
eg hafði fallið tvö þúsund fet,
tókst mér að snúa hennf við.
En vélin komst ekki á “réttan
kjöl”. Eg ætlaði að snúa henni
hálfhring en hún snérist héilan
hring, svo enn snéri hvirfill að
jörðu. Ef mér hepnaðist ekký að
rétta við vélina, átti eg vísa að
molast mélinu smærra þegar eg
kom tTl jarðar. A síðasta augna-
blki tókst mér að rétta vð vélina.
á, hafi verið sá hinn sami er heim-
sótti Englands strendur daginn
áður og skaut mörgum skelk í
bringu. Hann lagði á stað frá
Englandi rn’illi klukkan tvö og þrjú
um nóttina. Vindurinn var hag-
stæður svo hann hefði auðveldlega
geta verið kominn til
um það leiti sem eg sá
hann. Það gleður mig því meira
ef mér skyldi hafa auðnasfc að
enda tilverudaga þess ferlíkis er
átt ^að
Brussel
Eg þaut sem örskot gegnum loft-; nýlega hafði orðið saklausum kon
ið og kom niður þeim inegin sem
um og bömum að fjörtjóni.
Þá fer Mr. Warneford nokkr-
um orðum um flugbelgi, telur þá
hafa orðið að litlu liði nemai til
að myrga börn og konur og kveð-
ur þá óhentuga til hernaðar vegna
þess, hve stórir þeir séu og þess
vegna auðhitrir með kúlum.
Flestir flugbelgir sem kendir eru
við Zeppelin eru frá 600 til 800
feta langir og 60 til 80 feta breið-
ir. Neðan undir belgnum sem
fyltur er • léttum lofttegundum
hangir hér um bil 400 feta langur
pallur eða kassi til að hlífa loft-
förunum fyrir kúlum, sem sendar
kunna að vera neðan að því. Það-
an er hættuvonin að jafnaði mest.
Mr. Wameford getur þess, að
lægt Cap Grisnez í Frakklandi; hann hafi stumjað flugnám aðeins
örfáa faðma frá háu hamrabelti. ! 1 Na mánuðf áður en hann var
Eg hafð'i mist sjónar á flug- sendur á vígvöll og endurtekun þá
belgnum þegar kviknaði í honum; sb'Sun sína, að margir hefðu get-
og sá 'hann ekki framar. Seinna’ að gert það sem hann gerði.
þýzkarar búa.
Mörg þúsund Þjóðverjar hljóta
að hafa séð’ viðureignina og fóru
nær um hvar eg lenti. Eg var
svo heppinn, að enginn var í
grendinni, en eftir örlitla stund
tóku kúlur að fljúga umhverfis
mig.
Kúla hafði hitt annan gasolin-
kassann. Eg helti því sein eftir
'var í hinn kassann og hélt því næst
aftur á stað. Fjörutiu og fimm
minþtur hafði eg haldið1 kyrru
fyrir og skothríðin hafði dunið
látlaust allan þann tíma. Eg var
ósærður og flugvélin lítt skemd.
Þegar eg lyfti mér aftur frá jörðu
lenti eg í þokubelti. En nú hafði
eg stjórn á flugvélinni og tókst að
stýra út úr myrkrinu og lenti ná-