Lögberg - 26.08.1915, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN
26. ÁGÚST 1915
5
Bændur takið eftir!
Alllr kornkaupmenn, sem auglýsa á fessarl blaðsíðu, hafa lögum;
samkvæmt leyfi til að selja hveiti fyrir bændur. peir I<afa einnig, sam-
kvæmt komsölulögum Canada, lagt fram svo mikið tryggingarfé, að
Canada Grain Commission álítur að þeir geti borgað bændum fyrir alt
það kom, er þeir senda þcim. Cögberg flytur ekki auglýsingar frá oðr-
um kornsölum en þeim sem fullnægia ofangreindum skiiyrðum.
THE COIiUMBIA PRESS, I/TD.
The Ogilvie Flour Mills Co.
WINNIPEG, IVIan. Limitod
Æskja hveitis er sendist til
THE OGILVIE ELEVATOR
Fort William, Ontario
Nýjustu tæki. Rúmar 2.000,000 bushels
SKRIFIÐ EFTIR “SHIPPING BILLS” OG ÖÐRUM UPPLYSINGUM.
það,
Uð.”
ef uppreisn er strax byrj-
Botha nefndi einnig mörg dæmi
þess, er svartir menn, innfæddir í
Damaralandi voru hengdir og
skotnir án dóms og laga af Þjóð-
verjum, og sýndi fram á, að með-
ferð Þjóðverja á innfæddum væri
slík, að háski stæði af fyrir Suð-
ur-Afríku. Sú væri ein ástæðan
til þess, að þeir gætu ekki látið hið
nýunna land af hendi aftur.
Hemaðurinn ásamt uppreisninni
hefði kostað Suður-Afríku um
8o miljónir dala, og að bæði ensk-
ir og Búarnir hefðu lagt saman í
herförina, mætti sjá af því að hér
tim bil jafnmargir hefðu fallið og
særzt af hvorum tveggja þessara
þjóða. Botha kvað sig hafa vissu
fyrir að Maritz ofursti hefði ver-
ið í makki við hinn þýzka land-
r'Spyrjist fyrir
hjá öss um epli,
hveiti, kol, timb-
ur, vagna, vélar,
plóga o. s.frv.
AÐ SELJA HVEITIÐ.
Sú alvarlega spurning hlýtur aÖ vaka fyrir
hverjum bónda, hvarog hvernigheppilegastsé að
selja hveitið. Farið ekki að ráðum þeirra erlítið
skyn bera á þá hluti. Ihugið það sjálfir. Hf þér
látið G.G.G.Co. Ltd. selja það fyrir yður, fáið þér
reiðilega hvert cent sem það er vert. Gleymið
ekki. að þetta elzta bændafélag er að vinna að
velmegun yðar alt árið um kring.
Þér njótið betri sölu og betri kaupa.
The /rajn /rowers /rajn (o.
Rrnncheí át
Winnipe^ - Mani toba
Branches at
REGINA.SASK,
CALGARY.ALTA
FORT WILLIAM.ONT.
A^cncy
NEW WESTMINSTFR
BritishColumNa
Áfram.
Jóns Bjarnasonar skóli keppir
áfram; en hann getur ekki fariö
hraðara en stuðningur Vestur-Is-
lendinga leyfir honum.
Peningalegur stuðningur hefir
verið látinn í té og meiri þesshátt-
ar stuðningur er í vændum. Verð-
ur það óefað drengilegt alt og fólki
voru til sóma.
En hinn allra dýrmætasti stuðn-
ingur, sem unt er að veita skólan-
um, er að senda honum efnileg og
fótur og fit í fiskiþorpunum.
er farið að útbúa bátana,
flestir eru fomir seglbátar
Þá
sem
með
þá kerlingar þeirra klúta, teppi og
prjál sem þær girntust, en veiði-
karlar nýjar byssur og veiöigildr-
ur, væna kagga með púðri og
höglum fþví að þeir vom látnir
brúka gömlu knall-hettu byssurnar
til skamms tíma), og hljóp alt
hyskið í spik af góðu viðurlífi.
Þegar tók fyrir þessa fyrirfram
úttekt, vom Indiánar nauðulega
staddir og mundu margir þeirra
hafa orðið að svelta, ef stjórnin
hefði ekki hlaupið undir bagga.
Todd heitir maður, er sendur
var af safni Carnegies í Pittsburg,
og dvaldi í misseris tíma á ýmsum
stöðum við Hudsons og James
flóa síðastliðið sumar og haust.
Þegar hann kom suður til manna-
bygða hafði hann þá sögu að segja,
að veiðimenn nyrðra væru i voða
vegna þess að enginn vildi kaupa
stjóra árið 1913 og verið þá hvatt-, loðskinn af þeim. Verzlunarstjóri
ur fram. Eftir það makk; kom Hudsons Bay félagsins þar nyrðra
, byrðis, þegar skutullinn hittir.
siðferðisgóð ungmenni. Rett nu Rúturinn er vitanlega festur við
þykist eg viss um fleiri nemendur
en um þetta leyti í fyrra; en ef
vér fengjum það, sem vér, með
lægstu kröfum, gætum sanngjarn-
lega búist við, yrði hópurinn stór,
miklu stærri en í fyrra. Úti á
landsbygðinni er árferði hiðl ókjós-
anlegasta og hika eg mér ekki við
að skora á alla þar að styðja Jóns
Bjarnasonar skóla með því að
senda honum nemendur. Af for-
eldrum í Winnipeg sem ekki þurfa
að, senda böm sín burtu, mætti
sanngjarnlega búast við því, að
þeir fæm ekki að senda börn sín
á aðra miðskóla en Jóns Bjarna-
sonar skóla.
Bæklingur um skólann sendur
hverjum sem æskir þess.
Fyrirspurnum öllum áhrærandi
skólann svarað af undirrituðum.
Svo er enn annað. Til eru ís-
lenzk ungmenni, sem hafa hæfi-
leika og sterka löngun til að læra,
en hafa ekki fé. Allmikil hjálp
var íslepzku námsfólki í Winnipeg
látin í té síðastliðinn vetur. Með-
al annars gáfu ein íslenzk hjón
í bænum námsmanni við Jóns
Bjarnasonar skóla fæði og húsnæði
allan veturinn.
Allir þeir Islendingar í Winni-
peg, sem vildu rétta íslenzku náms-
fólki hjálparhönd á þessum næsta
vetri, annaðhvort með gjöfum eða
Ikttri atvinnu, eru hérmeð beðnir
að láta undirritaðan tafarlaust vita
um það.
Látum nú sem mmst vera af
sundrung en verum sem flestir
samtaka í því að styðja Jóns
Bjarnasonar skóla.
Rúnólfur Marteinsson
493 Lipton St„ Winnipeg.
Sverðfiska veiði.
Þeir sem stunda fiskveiði til
lífs uppeldis sér og sínum, hafa
síður skemtun en gagn af þeirri
vinnu. Þó“má nefna eina undan-
tekning frá þessu, segir í tímarit-
inu ‘‘Rod and Gun”, en það er
sverðfiska veiði. Fiskimenn við
austurströnd Canada vilja ‘heldur
leggja út til að veiðá sverðfisk,
heldur en að fara á dansleik, svo
mikið gaman þykir þeim áð því.
Fyrir utan Tuna-fiskinn, sem er
tröllvaxinn markríls-tegund, er
sverðfiskurinn stærstur þei'rra sem
i sjó veiðast í Canada. Hann
vegur frá 160 til 600 pund, eftir
aldri, væntanlega. Hann fyrir
finst helzt í suðurhöfum, en kem-
ur norður að sumrinu. Ekki var
honum veitt hér eftirtekt fyr en
fyrir fám árum, er markaður fór
að fást fyrir hann í Bandaríkjum,
þá byrjuðu sjómenn í Nova Scotia
fyrst að Iíta við honum og veiða
hann.
Fiskurinn kemur í göngum eða
torfum, að því er virðist, og þegar
hans verður fyrst vart, er uppi
mótor í. í framstafn þeirra er út-
búnaður settur, sem sjómenn nefna
“pulpit” eða prédikunarstól, og
stendur þar skutlarinn, með skutul
í hendi.
Bátamir fara vanalega um <þrjár
mílur frá landi, til að hitta á veið-
ina. Fiskurinn sést á því, að bak-
ugginn, sem er stór, stendur öðru
hvoru upp úr. Þegar til
sést, er um að gera, að stjóma
bátnum svo, að skutlarinn komist í
gott færi. Skutull hans er á löng-
um streng, í kút, sem dettur út-
skeyti keisarans. Innfæddir menn
í hinum þýzku löndum hefðu
orðið fegnir að þýzkir voru rekn-
ir úr löndum og hafi þeir litið á
það einsog frelsisgjöf.
í herferðinni var manntjónið
alls 849, en 127 Búar mistu lífið
svo og 127 Englendingar. Særðir
voru 299 af brezku og 296 of Búa
kyni. I uppreisninni fórust umi
400 manns. 30,000 hermenn voru
hafðir til að sefa uppreisnina, en 50
þúsundir voru í herförinni gegn
þýzkum.
Loðskinna verzlun og
Indíánar í Canada.
hluta Oneario var veiðin 160 þús.
dala virði, i British Columbia 143
þús. í Quebec veiddist til 1x6
þús. dala, annars staðar var veiðin
rninna virði. Veiðin í óbygðum,
norðan landamæra fylkjanna er ó-
talin í þessu, en hún nemur all-
laglegri upphæð. Loðskinnaveiði
Indiána i öllu Canad'a, nemur tals-
vert á aðra miljón dala og þvi er
það ekki lítill ábaggi, er landssjóð-
ur verður að bæta þeim upp, til
lífs viðurhalds. Stjórn þeirra mála,
sem Indiána varðar, hefir um
7,650 þús. dali í sínutn vörzlum,
en því fé er aðeins leyft að verja
til hjálpar þeim Indiánum semi í
“reserves” búa og 5 miljónir af
allri upphæðinni tilheyra Indiánum
í norðurhuta Ontario fylkis. |—---------
En nú vill svo illa til, að þeir | ~~ ------
Indiánar, sem mest þurfa á hjálp I svip hans
að halda. búa utan vð “reserves”, | voru.”
og eru því ekki undir stjómarinn-
Þetta erum vér
Tbe Coast Lumber
Yards, Ltd.
185 Lombard SL
Phone M. 765. Þrjú yards
og þeirra sem eftir
sýndi honum loðskinna hlaða, er ar varatekt, að réttu lagi. Eigi að
fyltu vænt vöruhús, lcvað þá vera
síður hefir þingið veitt fé til að
bátinn.
Þegar fiskurinn kennir skutuls-
ins, stingur hann sér beint niður
að botni, og veltir sér þar og reyn-
ir að nudda af sér vopnið. Þ,ví
hafa veiðimenn skutulstrenginn
það stuttan, að fiskurinn nái ekki
til botns. Eftir það tekur hann
annan sprett, beint upp, og rennur
þá á hvað sem fyrir er. Ef bátur-
inn verður fyrir honurn, þá rennur
hann á hann og rekur sverðið upp
í gegnum bátinn. Þetta kemur
þráfaldlega fyrir.
“Einn dag í fyrra sumar,” segir
sá sem um þetta ritar, "er eg var
að veiöum undan Margaret Bay,
voru þrír bátar brotnir með þessu
móti; einn fiskurinn rendi trjón-
unni ekki að eins gegnum bátinn,
heldur upp buxnaskálm eins háset-
ans og særði hann svöðusári í lær-
ið.”
Hann segir og frá því, að tveir
drengir voru að leika sér á bát
nærri landi, í firði þeim er áðúr
var nefndur, og var skutull í bátn-
um. Þ.eir sáu sverðfisk skamt
undan fjöruborði og hugsuðui sér
að reyna sig við 'hann. Hann stakk
sér að vanda, kom upp aftur undir
bátnum og rak trjónuna gegnum
hann. öxi var í bátnum, tóku
sveinarnir hana og hjuggu af
sverðið, tróðu svo húfunum sínum
í gatið og reru í ofboði til lands,
hrópandi af öllum kröftum. Að-
eins kvenfólk var í landi og hópað-
ist það ofan í fjöru, og þar kom
að það náði í skutulstrenginn hjá
piltunum og dró fiskinn á land.”
Sverðfiska veiði er sögð ekki
einasta skemtileg, heldur vel arð-
söm.
Fyr á tímum voru Indiánar ná-
lega einir um hituna, að veiða dýr
er loðskinn fengust af, með byss-
um eða í gildrur. Þeir fengu lán
upp á væntanlega veiðí, rífleg
föng fyrir fenginn, og því gerðust
hinr rauðu menn fúsir til veiðanna.
hans ^ ^nn eru skýrslur til um loðskinna-
verzlun þeirra félaga er hana
stunduðu. Árið 1784 flutti The
Northwest Company vörur til
landsins, ætlaðar Indiánum, sem
andvirði loðskinna, til 125 húsund
dala og um aldamótin var andvirði
þess varnings er til landsins var
fluttur í þessu skvni, nálægt 600,-
000 dalir. Árið 1780 nam ágóð-
inn af loðskinna verzluninni, sá
er gekk í vasa enskra manna, einni
miljón dala.
Hudsons Bay félagið byrjaði
loðskinna verzlun sína árið 1670,
en síðíar gerðust önnur félög til að
keppá við það og var samkepnin
þeirra á milli næsta lífleg. Njósn-
arar voru settir til að hafa gát á
aðkomumönnum, svo og var setið
fyrir Indiánum og kynblendingum
er þeir voru á leið komnir með
loðskinna feng sinn, og þeir kúg-
aðir eða lokkaðir til að láta hann
af hendi. Þá var mikið drukkið
og drabbað, áflog og ryskingar
komu oft fyrir með þeim hávaða-
mönnum er að verzluninni störf-
uðu. Árið 1821 voru félög þessi
sameinuð og urðu þá margir veiði-
menn atvinnulausir bæði rauðir og
hvítir.
Hversu hart veiðin var sótt í
þann tið, má sjá af skýrslum um
skinnaverzlunar félaga þessara á
einu meðalári, en tölurnar eru þess-
ar: 106,000 bjórskinn, 32,000 marð-
hjá mörgum, er þeir náðu til veiða,
og varð þá hægra um vik, áð koma
vörum til þeirra, eftir ám og
vötnum, heldur en að vetrinum.
Landstjórnin hefir jafnan reynzt
100 þús. dala virði í meðalári, en hjálpa upp á þá, og er þeim færð
á þeim
virði.
Þarsem heitir White River
komu Indiánar móti þessum ame-
ríska vísindamanni, á birkibátum
sínum og gerðu honum skiljanlegt
með bendingum, hversu illa stadd-
ir þeir voru af matarskorti. Þeir
tóku af honum hveitimél er hann
háfði meðferðis og skiftu milli sín.
Þar er lítið um ætileg veiðidýr, og
ekki mundi sá hópur hafa lifað af,
ef ekki 'hefði rekið lítinn hval hjá
þeini og nokkur önnur fjöruhöpp.
í óbygðum norður af Saskatchew-
an og Alberta, eru Indiánar illa
staddir, að sögn skinnavöru kaup-
rnanns, er ferðaðist um það svæði,
yfir 1000 mílur. Hann segir svo:
“Eg fór þessa ferðf, af því að
ekkert var að gera; loðskinna
markaðurinn lækkaður, enginn vill
kaupa þau og því eru veiðimenn í
nauðum staddir, enda hefir marg-
ur setið við skorinn skamt í vetur.
Einkum er bágt ástand meðal
Indiána, því að þeir hafa aldrei
neitt fyrirliggjandi og fá altaf lítið unum.
fyrir sína vöru í búðunum, hvernig
sem á stendur. í ár hafa þeir
fengið sama sem ekld, neitfi og
hefðu helsoltið, ef ekki hefði verið
hlaupið undir banna af því opin-
bera.
“Drottinn skapaði veiðidýr og
loðskinna dýr handá Indiánum, en
verzlunar vaming og peninga
handa þeim hvítu,” sagði einn gam-
all Indiáni nýlega, “og þessu ætti
ekki að brengla né hreyta, því að
ef svo er gert, þá bera Indiánar
alla tíð skarðan hlut.” Ekki er
unt að segja satt um þetta efni i
styttra máli en þessu.
Um ástæður hins rauða manns
MœSur hermanna.
Einn hafði fengið þá flugu i
höfuðið, að 'hann skyldi fyrirfara
tíma aðeins 17 þús. dalajhjálpin af Hudsons Bay umboðs-|sér er færi gæfist. Stúlkunni sem
mönnum, Lögregluliði vesturlands- j eg var að tala við var fenginn hann
ins og öðrum, sem hægt er til hjúkrunar. Hún sagði við
um vik að ná til Indiánanna. j hanxi: “Lofaðu mér því, að gera
Þegar ísa leysti, batnaði í búi j það ekki á meðan þú ert hér; bíddu
Það kostaryður EKKERT
að
reyna
Record
átur en þér kaupið rjómaskilvlnda.
RECORD er einmitt skilvindan,
sem bext á vití fyrir hændur, er hafa
ekki fleiri en v
6 KÝR
I»cgar |>ér rejniti þessa vél, mnnnS
þér brátt sannfærast um, att hún
tekur Öllum öörum fram af sömu
stærfi og veröi.
Ef þér notift RECORD, fái« þér
meira smjör, hún er auöveldarl
metSferÖar, traustari, auöhreinsaöri
«>K seid »vo !á|fu vertSi, aÖ aörir gcta
ekki eftir leikitS.
Skrifið eftir göluskilmálum og »11-
um upplýsinKum, til
The Swedish
Canadian Sales Ltd.
234 Logan Avenue, Winnipegr.
þangað til þú ferð héðan. Eg veit
ekki hvað eg ætti af mér að gera
ef þú gerðir það meðan eg er
héma og umsjónarmaðurinn ræki
mig úr spítalanum. Ef þú lofar
Indiánum haukur í 'horni, og svo því upp á æru þína og trú að gera
nú á dögum, segir einn rithöfund-
varð enn, að hinum rauða manni
varð bjargað frá hungurdauða
með hjálp af landsfé.
I hermanna spítala.
Ein af “systrunum” í spítalan-
um virðist svo veikluð og bliðlynd,
að henni væri ekki trúandi til að
hafa umsjón með starfa þriggja
eða fjögra hjúkrunarkvenna. En
þessi kona hefir það vandasama
verk af hendi að leyea, að hjúkra
þeim hermönnum sem auk líkam-
legra sára hafa bilast á geðsmun-
Henni tekst betur en
nokkrum öðnim að ala svo önn
fyrir þeinx að þeir komist aftur til
heilsu. Hún er litil vexti og svo
létt í spori og liðug í snúningum
sem fugl væri, björt yfirlituim,
hefir stór blíðleg augu og bros
leikur stöðúgt á vörum hennar.
Við sátum einu sinni, segir
ferðamaður sem kom i spítalann,
á grasflötinni fyrir utan spítalann.
Það var síðla dags og trjákrónum-
ar hlífðu okkur fyrir steikjandi
geislum kveldsólarinnar. Þá sagði
hún mér sögur af sumum sjúk-
lingunum, sem hún hafði stundað.
“Verst var að fást við surna
þeirra,” sagði hún, “sem sendirj
vom 'hingað úr flóttanum frá
það ekki á meðan þú ert héma, þá
skál eg búa þér til gott te, þú
mundi furða ef þú vissir,” sagði
hún, “'hve margir hafa myndir af
skyldfólki sínu í vösunum. Mér
tekst oftast nær að létta raunir
þeirra sem eg get fengið til að tala
við mig um mæður sínar og systur.
Mjög oftast er hægast að koma
fyrir þá vitinu með því að tala
máli tilfinninganna. En sá sem
talar við sjúklingana verður að
taka innilegtan þátt í kjörum
þeirra. Það dugar ekki að þykjast
vorkenna þeim, þykjast langa til
að bæta hag þeirra, þykjast tala
ur svo: "Áður en hvítir menn
komu til landsins, lifðu Indiánar
góðu lífi á því sem þeir veiddu.
í þann tíð veiddu þeir dýr til við-
urværis sér, en skinnin hirtu þeir
ekki um, nema þau sem þeir þurftu
sjálfir á að halda. En þegar hinir
hvitu menn tóku að safna loðskinn-
um, vöndust Indiánar á að veiðá.
skinnin i gildrur og smávöndust af
að leita sér að villibráð, og vörðu
veiðinni til þess að kaupa sér hvítra nier
manna matvæli, til þess að vega á
móti því sem þeir slógui slöku við
| ætidýra veiðarnar.” Um kaupskap
Aform og aðfarir Þjóð-
verja í Afríku.
Louis Botha sagði svo frá í
ræðu, sem hann hélt nýlega, þá er
háskólinn í Höfðastað veitti hon-
um þá virðing að gera hann að
doktor i lögum, að hann hefði
fundið uppdrætti í hinum þýzku
löndum Þjóðverja, er liann var þá
nýbúinn að vinna, er bygðir voru
á því sem gert yrði á væntanleg-
um friðgerðar fundi í Rómaborg
árið 1916. Þeir uppdrættir sýndu,
að þýzkir ætluðu sér alla Afríku,
sunnan miðjarðarl>augs, en í því
mikla ríki voru nokkrir smáblett-
ir, merktir “hjáleigur fyrir Búa”.
Þessi áform sönnuðust af öðram
hlutum, svo að enginn vafi var á,
hversu skarðan hlut ÞjóðVerjar
ætluðu Búunum. Botha kvaðst
einnig hafa fengið sannanir fyrir
að landstjórinn í löndum þýzkra í
suð-vestur-Afriku leitaði tii keis-
arans, og fékk þetta svar frá hon-
um: “Eg skal ekki eingöngu við-
urkenna aö Suður-Afríka verði
sjálfstæð og óháð, heldur ábyrgist
arskinn, 11,800 minkskinn, 17,000
musquash og enn önnur loðskinn, I hv,tra manna )’iS Indiána er marg-
er til samans voru 184,000 að tölu.'ar sh£ur! l,ar á meðal sú, sem fræg
. . . , ... 1 AT FlA C11 vnr fiXm Lair nrXn
Skinnaverzlunin arið 1913—14
reyndist ákaflega ábatasöm, svo að
það ár græddist yfir miljón dalir,
umfram það sem vanalegt var, í
Canada. Þetta var háumi prísum
að þakka, því að veiðin var álíka
og um undanfarinn áratug. Musk-
rat-skinn hækkuðu mikið í verði
það ár, og svo var veitt mikið af
þeim dýrum, að 4,656,000 rottu-
skinn komu á markaðinn í London,
auk þess sem Hudsons Bayl félag-
ið seldi það ár, en prísinn var 50
cent fyrir hvert skinn.
Indiánar í Canad'a hafa meiri
tekjur af tvennu, heldur en dýra-
veiðurn, en það er af búskap og
daglauna vinnu. Næst veiðitekjum:
jæirra, eru tekjur þeirra af fiski-
veiði, en þær nema nálægt helmingi
af öllum tekjum þeirra, griparækt
gefur um fjórðapart af árstekjum
þeirra og allir aðrir atvinnuvegir
sem þeir' stunda, gefa sem svarar
inntektum þeirra af loðdýra veið-
unum. Indiánar hafa lítillega gef-
ið sig við að ala upp tóur, en
varla hefir þeim gefist það betur
en öðrum.
í fyrra haust, þegar tíðindin
komu um stríðið, gerði Hudsons
Bay félagið það, sem ekki hefir
komið fyrir í 200 ár, það tók fyrir
lán til Indiána upp á væntanlega
veiði. Eélagið var jafnan vant því
áður, að gefa hinum rauðu veiði-
mönnum kost á “úttekt”, vistum
og veiðarfærum, riflegri eða
smárri, eftir aflasæld hvers um
sig. Að lokinni veiðitíð lögðu svo
Indiánar og Eskimóar inn aflann
og greiddu skuld sína með loð-
skinnum. Þegar vel áraði, áttu
Indiánar vænan afgang, eignuðust
skalt fá eins mikið og þig lystir við> þá í einlægni. Samtalið verö
og eg skal sitja hjá þér og drekka ur að spretta af einlægri löngun
það með þér.” Á meðan þau voru til að létta byrði þeirra.”
að drekka teið urðu þau vinir og Sólin var að hverfa þegar “litla
hann hafð'i ekkí framar á orði að systirin” sagð þetta. Hún stóð upp
fyrirfara sér. j i skyndi, ámaði mér góðrar farar
Sumum batnar bezt méð því að og hvarf eins og geisli á bak við
slá á strengi tilfinninganna. “Þig veggi spítalans. j
KAUPIÐ OLIU
í tunnum sem þér eigið sjálfir og sparið
yður peninga
TUNNUR
■ til flutninga óg geymslu mjög ódýrar. SkrifiS tafarlaust.
Winnipeg Ceiling & Roofing Co , Ltd.
P. O. Box 3006 - L - Winnipeg, Man.
er, að sú var tíðin, að þeir urðu
það til að vinna, að eignast eina
af ]>eim löngu byssurn, sem fyr
tiðkuðust, og tóku háum manni í
öxl, þá urðu þeir að hlaða loð-
skinnum hverju á annað ofan,
þangað til hlaðinn var jafnhár
byssunni. Um prísa á þeirri
nauðsynjavöru sem þeir kaupa má
geta þess sem dæmi að í Fort
Nelson var þeim selt hveitiméls
pundið á 30 cent, tepundið á einn
dollar, svínaketspund á 50 cent,
haframéls pund á 50 cent og eld-
spítustokkurinn á $2,00.
Af þessum prísum virðist mega
ráða, að vafasamt sé, hvort Indi-
ánum er eins vel borgið nú, er
þeir stunda loðdýra veiði í þágtt
hvítra manna, einsog áður, er þeir
veiddu dýr til matar sér.
í Canada eru um 25,000 Indián-
ar, er dýraveiði stuxida, en 6000
af þessari tölu búa norðan landa-
mæra vesturfylkjanna. 4,600 eru í
Quebec og álíka í British Colum-
bia, 4000 í norðurhluta Ontario
fylkis, 2000 í Manitoba og álíka í
Alberta, 1200 í Saskatchewan. í
sjávarfylkjunum eystra eru nokk-
ur hundruð. Þéssir veiðimenn
eiga um io,cxx) byssur, og 8,500
riffla, en þeir sem með gildrum
veiða eiga um 150,000 gildrur.
Loðskinna vörur er í verzlanir
komu árið 1914 teljast $1,176,540.
Langmest af þeim kom fram í
Manitoba, um hálfrar miljónar
virði, Indiánar krngum Norway
House verzluðu með loðskinn
fyrir $333.500 og þeir við Fisher
River fyrir $62,000. f norður-
hluta Saskatchewan komu fram
loðskinn fyrir $242,174, í norður-
Mons. Einn var svo hræddur og|
óttasleginn, að hann þaut upp og
var hamstola af hræðslu, ef hann
heyrði til bifreiöar eða mótorhjóls
og hélt að það væri Zeppelín.
Hann ranghvolfdi augununn, bað-
aði út höndunum og hélt að hann
væri enn á flóttanum. En þess á
milíi þóttist hann vera að leita að
konu sinni og bömum. Orð 'hans
og athafnir vom svo átakanleg. að
fanst eg sjálf vera komin á
flóttann. En þegar minst varði
hrópaði hann aumkunarlega á konu
sína, spurði hvar hún væri og bað
hana að svara sér. Mér var nóg j
boðið að þola slík angistaróp.”
Hún þagnaði dálitla stund og
sagði síðan: “Sximir sem voru í
flóttanum frá Mons, verðá aldrei
jafngóðir hve lengi sem þeir lifa.”
Erfiðir viSfangs.
“Mig furðar ekki svo mjög, að
þér tekst að ráða við þá sem eru
viðkvæmir,” sagði eg, “en mig
furðar á að þú skulir nokkm
tauti við þá koma sem eru önugir
og vílja vinna sér og öðrum mein.”
Hún brosti. “Það er erfitt,”
mælti hún, “stundum mjög erfitt.
En ef þeir eru beinlínis vitfirring-
ar, hepnast mér það þó oftast.
Einu sinni var okkur sendur mað-
ur, sem enginn réði viðl Hann
var heljarmenni að burðum. Eg
gat ekki með neinu móti talið um
fyrir honum. Okkur var skipað
að gefa honum ekki annáð en vatn
og brauð; en hann þáði 'hvorugt.
Loks var hann fluttur í sérstakt
herbergi. Eg sat hjá honum löng-
um stundum og reyndi að koma
fyrir hann vitinu, en ekkert dugði.
Eg komst að því, að eitt af því
sem honum sámaði mest af öllu
var, að systir hans komst að því að
hann hafði flúið. Líka komst eg
á snoðir um, að honum þótti gam-
an að spilagöldrum. Eg fór að
tala við hann um systur hans og
láta hann sýna mér spilagaldra sem
hann kunni; við hvorttveggja
mýktist Itann í skapi og við urð-
um beztu kuxmingjar. Eftir það
leið ekki á löngu, að hann gæti
dvalið meðal hinna sjúklinganna.
Hann varð bezti vinur þeirra,
hjálpaði til við það sem gera þurfti
þegar hann hrestist og þegar hann
fór, var söknuðinn auðsær bæði á
Albert Gough Supply Co.
Wall Street and Kildonan West
ALSKONAR BYGGINGAEFNI
Talsimar: Sher. 3089 og: St.Jonn 2904
SEGID EKKI
“EG GET EKKI BOBGAÐ TANXI.ÆKNI NÚ.”
Vér vitum, a6 nú gengur ekki alt aC óskum og erfitt er a6 eignast
skildinga. Ef til vill, er oss þaS fyrir beztu. pað kennir oss, sem
verSum a8 vinna fyrir hverju centl, að meta gildi peninga.
MINNIST þess, a8 dalur sparaSur er dalur unninn.
MINNIST þess elnnig, a8 TENNUK eru oft meira vir8i en peningar.
HEILBRIGÐI er fyrsta spor til hamingju. þ vl verSiS þér aS Vfernda
TENNURNAR — Nú er tíminn—hér er staðurlnn tU að láta gera vi8
tcnnur yðar.
Mikill sparnaður á vötiduðu tannverki
EINSTAKAR TENNUR $5.00 HVER BESTA 22 KAR. GUIiL
$5.00, 22 KAIíAT GUUIjTENNUR
Verð vort ávalt óbreytt. Mörg hundruð manns nota sér hlð lága verð
HVERS VEGNA EIÍKI pú ?
Fara yðar tilbúnu tennur vel?
eSa ganga þœr iSulega úr skorSum? Ef þœr gera þaS, finniS þá tann-
lækna, sem geta gert vel viS tennur ySar fyrlr vægt verð.
EG sintii yður sjálfur—Notið fimtán ára reynslu vora við tannlækningai
$8.00 HVAI.BEIN OPIÐ A KVÖBDUM
DR PARSONS
McGREEVY BLOCK, PORTAGE AVE. Telefónn M. 699. Uppi yflr
Grand Trunk farbréfa skrifstofu.
20
StærS No.
_____
Þér getið soðið allan miðdegisverðinn
yfir einu eldholi með
hí i the * | D E A LJ GUFU SUÐUVÉL
Og BÖKUNAR0FN
gHj: i
Jp' °8 *h sem hór .jóðið í “I0EAL" verður vökvameira óg bragð-
—betra en ef aoðið á venjulegan bátt, því þegar soðið er
i “Idoal” rennur ekki hinn ljúffengi safi úr kjötinu. Þér
vitið ekki hve góð máltíðin getur verið fyr en þér notið
•'ldear gufu suðuvél. Ekkert getur brunnið, soðið upp
úr, þornað eða skorpnað. Og alt soðnar jafnvel hvort
heldur við, kolum eða gasi er brent. Þarf aðeins að
balda tveim pottum af vatni beitu. Svo einföld að barn
getur notað hana. Losar yður við alt erfiði f eldhúsinu,
alveg ómissadi meðan uppskeru og niðursuðu annir
standa yfir. TKe “Ideal" gufu og eldlausa suðuvélin er
búin tilaf THE T0LE00 COOKER CO., Toledo, Ohio. Spyrjið
eftir “Idear og fáið ókeypis verðlista ásamt vitnisburði.
IjOUIS McI.AI N 284 Prineess St. AVinnipeg
Umboðsmenn vantar í öllum bæjum
M'* „ timbur, fjalviður af öllum
INyjar vorubirgðir tegundum, geirettur og al*-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar með margvís-
legri tilbreytni. Komið og sjáið vörur vorar. ÆtítJ glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
---- kimited 1 ----—
HENRY AVE. EAST
WINNIPEG