Lögberg - 16.09.1915, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 16. SEPTEMBER 1915
5

Bændur takið eftir!
Allir kornkaupmienn, seni auglýsa á þessari blaösíön, liafa löguxnj
samkvæmt leyfi til aö selja hveiti fyrir bænöur. peir hafa elnnig, sam-
kvæmt kornsölulögum Canaöa, lagt fram svo mikið tryggingarfé, að
Canaöa Grain Commission álítur að þeir geti borgað bændum fyrlr alt
það kom, er þcir scnöa þeim. Iáigberg flytur ckki auglýsingar frá öðr-
um kornsölum en þcim sem fuiliiiegja ofangreinöum skilyrðum.
TIIE COIjCMBIA PKESS, 1/11).
The Ogilvie Flour Mills Co.
WINNIPEG, Man. Limitod
Æskja hveitis er sendist til
THE OGILVIE ELEVATOR
Fort William, Ontario
Nýjustu tæki. Rúmar 2.000,000 bushels
SK.RIFIÐ EFTIR “SHIPPING BILLS” OG ÖÐRUM UPPLYSINGUM.
Licenced Bonded
Simpson-Hepworth Co.,
Limited
446 Grain Exchange, Winnipeg
Góðir kornsölumenn fyrir bœndur að
skifta við
Hveitiprísarnir verÖa breytilegir og kornsölumenn
geta orðið yður að liði.
VÉR HÖFUM STAÐIST REYNZLU TÍMANNA
Tuttugu og tveggja ára trú þjónusta í þarfir kornyrkju-
manna stendur á bak við nafnið:
Herbert H. Winearls
Aðal skrifstofa: Útibú:
237 Grain Exchange Union Bank Building
WINNIPEG BRANDON
Eins og að undanförnu er mér ant um að komast að sem beztum kjörum
fyrir mína gömlu viðskiftamenn og geta orðið mörgum nýjum að liði í ár.
SK.RIFIÐ EFTIR WINEARLS: “HELPFUL HINTS T0 GRAIN SHIPPERS”. NÝ ÚTK0MIÐ. K0STAR lOc. VIÐSKIFTAMENN FÁ KVERIÐ ÓKEYPIS. ÞAÐ SPARAR YÐUR PENINGA.

KORNYRKJUMENN
pegar ágæt uppskera er I nánö eins og nú er hún, hugsa bændur
að vonum mest um tekjurnar, hvernig þeir geti selt hveitiiS til þess að fá
sem mest i aöra hönd.
Bændur sannfærast um þaS með hverju ári, aö rá'Ölegt sé að senda
hveiti'S í heilum vagnhlössum og aS bezt er fyrir þá aS skifta viS áreiSan-
lega umboSsmenn, sem bera hag þeirra fyrir brjösti og útvega þeim hæsta
markaSsverS, þegar þeir vilja selja hveitiS, skýra þeim frá markaSsverSi
og gefa þeim góSar bendingar.
Bartlett and Langille, 510 Grain Exchange, eru verki sinu vaxnir
og áreiSanlegir umboSsmenn, og bændur geta trúaS þeim til aS selja vel
fyrir sig. Mr. Langille hefir lengi veriS Cliief Deputy Grain Inspector.
Geta bændur þvi fyllilega treyst honum til aS líta eftir skoðun, gcymslu
og vigt kornsins. Hann litur sjálfur eftir hverju vagnhlassi, sem þeim er
sent. þeir eru "licensed” and “bonded”, svo bændur geta fyllilega
treyst þeim.
Drjúga borgun fyrirfram fá þeir, sem vilja geyma hveiti sitt I von
um hærra verS slSar meir.
SkrifiS oss eftir öllum upplýsingum hveiti vlSvIkjandi.
ötulir umboSsmenn geta veriS til ömetanlegs gagns fyrir alla
hveitisala, Komist í kynni viS þá og sendiS hveiti ySar til
BARTLETT & LANGILLE
510 GRAIN EXCHANGE, - WINNIPEG
lifnaöarháttum, þá hljóta ástabréfin
einnig að hafa breyzt.
Áöur þótti mest til þeirra kvenna
koma, er auðmjúkastar voru og und-
irgefnastar og jafnvel hugsunarlaus-
astar. Ástabréfin fengu blæ á sig
af þessum hugsunarhætti. Mennirn-
ir þóttust fúsir til að ganga í dauð-
ann fyrir ást sína og þar fram eftir
götunum. En elskendumir mintust
sjaldan á að þá langaði til að lifa
og lifa sem lengst til að stríða og
berjast og sigra hvort við annars
hlið.
En ástabréf ættu einmitt að fjalla
um það sem fyrir kemur í daglega
lífinu. Þau geta eins verið ástabréf
fyrir það og engu síður. Eða mundi
nokkrum manni mislíka þó hann
fengi bréf og einn kaflinn væri eitt-
hvað á þessa leið: “Eg elska þig svo
heitt, að mig langar til að geta orðið
þér að einhverju liði á hverjum ein-
asta degi sem guð gefur yfir. Eg
þrái það, sem þú þráir og elska það,
sem þú elskar. Eg hefi lært talsvert
í hússtjórn og hagfræði, og þegar eg
er orðin “stór”, ætla eg að skrifa bók
um hvorttveggja; þá verðurðu hreyk-
inn af mér.”
Körhtm og konum þykir vænt um
að þeim sé hrósað; því verður að
vera talsvert af hrósi í ástabréfum.
En það er nauðsynlegt að blanda
hrósið með einhverju alvarlegu, ein-
hverju sem verulegur kjarni er í.
Mörgum er bezt lagið að skrifa
ástabréf á kvöldin. Skrifaðu þá alt
sem þér dettur í hug og hikaðu ekki
við að nota hin stærstu og heitustu
orð, sem þú átt til í eigu þinni, eri
sendu það ekki fyr en að morgni.
Láttu bréfið "kólna”.
Lestu bréfið að morgni áður en
þú lokar því. Þá finnurðu ýmislegt,
sem þú vilt breyta. En hvorki máttu
stryka yfir né bæta inn í. Þess vegna
verðurðu að skrifa það alt upp aftur.
En enginn getur skrifað ástabréf
fyrir annan. Seztu því við borðið,
lokaðu augunum og haltu höndunum
um eyrun svo ekert glepji þig,
hugsaðu þig um góða stund, taktu
svo penann og—hlýddu rödd hjarta
þíns.
Þingsetning á Rússlandi
Enskur blaðamaður lýsir því, er
Dúman kom saman þann dag er ár
var liðið frá því stríðið hófst. Þann
dáö bar upp á sunnudag, en ekki
létu þingmenn það fyrir standa,
heldur settu þingið þann dag. Klerk-
ar aðstoðuðu, og var þar mikill fjöldi
“Af klerkum og af kapalínum
og kórdjáknum í rykkilinum”,
en búnaður rússneskra klerka er orð-
lagður, af þykku silki, alldýru. Þeg-
ar forseti hringdi bjöllu sinni, voru
allir í sætum, nema þeir æstustu,
sem varla geta tekið þátt í þingstörf-
um fyrir ofsa.
Þingsalurinn er aflangur, með
hringsettum sætum. Fyrir miðjum
langvegg situr forseti með varafor-
seta á hvora hlið, og er pallurinn
undir sætum þeirra það hár, að hann
tekur upp yfir öll sætin. Framund-
an honum er ræðustóll, því að eng-
inn má tala úr sæti sínu, heldur verð-
ur að tala frá ræðustóli, og heyrist
þannig betur til ræðumanna.
Margir prestar sitja á þingi, allir
á hægri hlið við forseta, og á þann
bekk sitja þeir, sem engar breytingar
vilja hafa. Það er fallegt að sjá
prestabekkina, því að þeir eru veg-
lega búnir í silkihempur, gráar, blá-
ar og mórauðar með gullkeðjur um
hálsinn og gpillkrossa á bringu. Þeir
eru flestir stórvaxnir, bæði háir og
bringubreiðir og virðast hafa yfir
sér þungan tignarsvip, er engin
breyting fái bifað. Skamt þaðan er
sæti forsetans. Han heitir Rodxian-
ko, þreklegur maður, hærri en aðrir,
raddmikill og góður ræðumaður.
Hann hélt þingsetningarræðuna, og
kvað svö að orði, að ekki hefðu ein-
ungis orðið breytingar á ráðaneytinu
í seinni tíð, heldur hefði það alger-
lega skift um ham og anda.
En áður en hann hélt ræðu þessa,
las hann upp erindi frá keisara og
sungu þingmenn þjóðsönginn að
því loknu, og fór vel. Þar næst
benti forseti á autt þingsæti og
kvaddi þingmenn til að sýna virðingu
með því að standa á fætur, þeim,
sem það átti, en sá hafði mist lífið í
þjónustu hins rauða kross. Þegar
forseti drap á trúa samvinnu banda-
manna Rússa, kváðu við fagnaðar-
læti þingheims, og sneru allir sér
þangað, sem sendiherrar sátu á þing-
svölunum. Sendiherrar stóðu upp
i móti, frá Englandi, Frakklandi,
ítalíu og Japan, og hneigðu sig.
Eftir þetta byrjuðu þingmenn á
ræðum sínum, er allar hnigu að því
að skamma hermála ráðaneytið.
Allir flokkar eru sammála um það,
að embættismenn í því ráðaneyti eigi
að þola þunga lagarefsing. Tillaga
um það á að berast upp, ekki af
hinum æstu breytingamönnum, held-
ur af manni úr íhaldsflokknum. Sá
heitir Bobrinsky greifi og»var bæði
hlegið og klappað að hans orðum.
Ræða hans er kröftug og snjöll: —
“Eg held hér á sönnun fyrir því, að
18. Júní svaraði stórskotadeild ráða-
neytisins erindi frá verzlunarmála-
ráðaneytinu um hergögn, því, að það
gæti ekkert í því máli gert, fyr en
ráðaneytið sendi tvær rúblur í stimp-
ilgjald á skjal nokkurt.” “Vér
skorum á stjórnina að hætta við
skriffinsku sína og vinni af kappi og
krafti að herbúnaði.” “Látum oss
muna þau orð Hindenburg’s, að sú
þjóðin, sem þróttugast hafi skapið
og mestan vilja, muni vinna sigur.”
Eftir það rekur hv'er ræðan aðra í
sama anda. Sumar eru beizkar,
sumar fullar af háði, en allar koma í
einn stað niður. Enginn leggur
stjórninni liðsyrði. “Hugsið ekki, að
það sé nóg”, segir Miliukoff, sá sem
bezt er þektur í útlöndum af rúss-
neskum þingmnnum, “að reka her-
málaráðherrann úr embætti. Hvorki
þjóðin né herinn mun gera sig á-
nægðan með það. Það verður að
ransaka þeirra gerðir fyrir dómi.
Þcir sem skotfæraskorturinn er að
kenna, verða að þola refsingu, hversu
hátt sem þeir kunna að standa.”
Sá heitir Soukhamlinoff, sem mest
er hamast að, og er hátt settur hers-
höfðingi. Hann var áður í miklu
afhaldi, og trúðu menn því, að hann
hefði komið nýju skipulagi á herinn.
Einhver gaf honum nafnið “Kitch-
ener Rússlands”, en nú dettur engum
í hug að mæla honum bót.
Hvala kraftar.
Skozkt hvalaveiðaskip var á Veið-
um suður í Atlantshafi í sumar ,kom
í hvalavöðu og skutlaði þrjá. Þeg-
ar sá þriðji kendi skutulsins tók
hann viðbragð og rendi sér á skipið
með miklum hraða. Það var hvatur
hvalur gamall afarstór. Svo mikið var
höggið, er hann greiddi járnskipinu,
að það sökk eftir nokkrar mínútur og
var það með naumindum, að hásetar
björguðust í bátana. Um afdrif
hvalsins fara engar sögur.
Bretar og Frakkar í
Serbíu.
Svisslendingur ferðaðist til
Serbiu til að kynnast ástandinu þar
af eigin reynd. Skrifar hann all-
langa ritgerð um ferð sína í sviss-
neska mánaðarritið Bibliotheque
Universelle. Fanst honum einkum
mikið til um starf bandamanna til
hjálpar særðum og sjúkum meðal
landsmanna, Mikinn mun kveður
hann á aðferð Breta og Frakka og
framkomu allri. Hann segir að
Bretar komi til Serbiu með ákveðið
verk fyrir augum. “Þ.eir virðast
hafa séð alt fyrir og alt er í röð
o'g reglu.” Þeir hafa alt með sér
sem með þarf til að taka á móti
sjúklingum, jafnt hið smæsta sem
hið stærsta. Ekki er heldur þeim
útbnúaði gleymt sem verkafólkið
þarf með til þess að geta liðið vel
og það megi heilsu| halda og allir
eru tilbúnir að taka til starfa jafn-
skjótt og þeir koma þangað sem
ferðinni er heitið. “Jafnskjótt og
þeir koma í spítalann eða sjúkra-
húsið, eru þeir einir um hituna og
stjóma öllu sjálfir og þar fær helzt
enginn annar nærri að koma. Þeir
láta eins og þeir séu ‘heima hjá sér
og skifta sér ekki af því sem aðrir
segja, hvorki boði þeirra né banni.
Spitalinn verður líkt og lítið brezkt
ríki.
Þegar Frakkar koma hafa þeir
ekki jafn skýrt mark fyrir augum.
Þeir ganga í þjónustu Serbnesku
stjómarinnar og fara að öllu eftir
fyrirmælum hennar. Þannig kveðst
höfundur hafa hitt tvo franska
unglingsmenn sem höfðu verið vél-
stjórar og ökustjórar í franska
liernum í meira en fimm mánuði;
þeir komu beint frá Paris og skildu
ekki eitt orð í máli landsmanna.
Seinna sama dag kvaðst hann hafa
séð þá með sinn mutorvagninn
hvom á hinurn illa gerðu götum í
Kragujevatz.
Frakkar, þegar þeir koma til
Serbiu, gera sér far um að kynnast
sem flestum og eignast sem flesta
kunningja og vini bæði á meöal
hermanna og annara; á þann 'hátt
læra þeir málið smámsaman þótt
oft gangi illa.
Höfundur getur þess, að þótt
starfsaðferð Breta og Frakka sé
svo gerólík eins og lýst hefir verið,
þá leysi báðir starf sitt í raun og
veru jafn vel af hendi, báðir komi
bræðmm sínum að svipuðu liði þátt
á talsvert ólíkan hátt sé.
Höfundur kveður Breta, Frakka
og Rússa leggja Serbum alt það
lið er þeir megi við koma. Á það
ekki síður við um úthúnað allan á
vígvelli en í sjúkrahúsum.
Fólk frá öllum löndum banda-
manna sést á strætum úti í borgum
og bæjum Serbiu og einnig frá
ýmsum hlutlausum löndum; má
þekkja þjóðemið á einkennisbún-
irigunum og hafa flestir orðabók i
vasanum, því fáir kunna mál lands-
manna. Líður sjaldan á löngu
þegar þeir tala við innfædda menn,
að þeir þurfi ekki að hjálpa sér
með orðabókinni. Það er sagt að
aldrei hafi jafnmörgum þjóðum
áður lent saman í Serbiu og verður
líklega langt að bíða, að það komi
aftur fyrir eftir að stríðinu lýkur.
Hjónaefni.
Fátt þykir kvenfólki eins gaman
eins og að stofna tilhugalíf og hjú-|
skap með gjafvaxta persónum, og
gott hvort karlmenn hafa ekki gam-
an af því líka. Nokkuð er, að vin-
sælt umræðu efni er það, hver
verða skuli kona ríkiserfingjans
brezka. Tiginborin kona, með
prinsessu nafnbót, hefir nýlega gef-
ið út dávæna bók um gjaforð með
konungbornu fólki í Evrópu, og
lýsir þar hverri konungborinni
mey, sem komin er yfir fermingu,
fríðleik hennar eða hinu gagnstæða,
likamlegum og andlegum kostum
og ágöllum, arfsvonum og öllu sem
hyggið bónda efni mundi vita vilja
um konuefni sitt. 1 þessari bók
segir prinsessa þessi. að vænlegasta
konuefni sé elzta dóttir Rússa-
keisara, hin fríðasta mær, vel gef-
in og vel upp alin með þróttuga
skapsmuni, er hún hafi góða stjóm
á. Það konuefni kýs hún fyrir
sitt leyti til handa erfingja ríkis
vors, og styður sitt mál með þeim
orðum Victoriu drotningar, er hún
óskaði þessa ráðahags, skömmu fyr-
ir dauða sinn. Olga heitir stúlkan
og er seytján mánuðum yngri en
pilturinn, sem verið er að gefa
henni.
Bjórnson o* flugurnar
1 flestum siðuðum löndum er að
minsta kosti talsvert talað um út-
rýming flugna. Maður sem ekki
lætur nafn síns getið segir, að það
sé eftirtektarvert, að Björnson hafi
orðið einna fyrstur manna til að
segja flugum stríð á hendur í
Noregi. Þegar eg var ungur, segir
höfundur, kom eg oft til Björnsons
og þegar tímar liðu fram sat eg oft
löngum tímum í Anlestað. Þá átti
Björnson í stöðugum ófriði við
flugumar bæði í hesthúsi, fjósi og
í íbúðarhúsinu. Hann gaf okkur
flugnaveifu og sá átti á engu góðu
von, sem ekki hrúkaði hana eins oft
og Björnsson vildi vera láta. Hann
lét hreinsa og skafa og mála og
kalka öll útihús. Skorkvikindaduft,
eða hvað það nú var, stóð í öllum
gluggum og mér liggur við að halda
að það liafi staðið í hverjum krók
og kyma. Hann liljóp oft og æddi
um, eins og hann væri ekki með
öllum mjalla; var þá á flugnaveiö-
um. Enginn var þá óhultur fyrir
hnífilyrðum og ákurum. Aldrei
hefi eg þekt nokkurn mann, sem
hefir látið sér jafn ant um gott mál-
efni og liann. Hús sem flugur eru
í er ekki mannabústaður, sagði
hann, það er svínahús. Við vorum
á flugnaveiðum allan daginn og
fengum ýmist lof eða last fyrir,
eftir því hve vel okkur gekk. Og
hann gerði meira en berja á flug-
unum heima fyrir ;hann prédikaði
um skaðsemi flugna fyrir nágrönn-
um sínum og gerði sér ferðir heim
til þeirra til þess að kenna þeim að
útrýma flugum. Bjömson varð
jafnan nokkuð ágengt hvar sem
hann lagði hendurnar að. Svo var
einnig hér. Þaö var að orðtaki
haft, að hvergi i landinu væri jafn
lítið um flugur í húsum og í ná-
grenninu við Bjömson.
CANADA
FINEST
TNEATE5
Alla þessa| viku
Tvisvar á dag 2,30 og 8.30
Heimsins mesti kvikmyndaleikur
“The Spoilers”
úr bók Rex Beach. Í níu þáttum
Áhrifamikil, stórkostleg og falleg mynda-
sýning
Verð á kveldin: og laugard. Mat. 50cog25^
Gallery lOc
Aðrar Mat. Fullorðnir I5c. börn lOc.
Arðsöm atvinna.
í Madrid er atburður á allra vör-
um, sem nýstárlegur þykir, að betlari
er þar nýlega dauður, sem skildi eft-
ir sig eignir virtar á 170 miljónir.
Romagoras hét þessi betlari og var
það vani hans, að hafast við í ein-
hverri kirkjunni ásamt konu sinni,
biðja um peninga fyrir matarbita, og
varð þeim vel til, því að þau litu
aumlega út, voru illa klædd og mög-
ur og næsta vesalleg. Þau hófðu
þann sið að liggja á hnjánum svo
klukkutímum skifti fyrir einu altari
æirkjunnar eða^ sitja á kirkjutröpp-
unum. Þar mötuðust þau, en mat-
urinn var aldrei annað en þurt brauð
og ávextir. Þau vildu helzt ekkert
þiggja annað en peninga, þó að þau
að vísu tækju við öllu, sem að þeim
var rétt.
Til húsanna hjá hjónum þessum
var móðir hóndans, er var enn aum-
ingjalegri útlits en þau. Hún drógst
á hverjum degi með miklum erviðis-
munum út á stræti, að afla sér ald-
ina til matar; hún var illa lynt og ó-
vinsæl og var altítt að nágrannar
vöknuðu við það, þegar leið á nótt-
ina, að hún var i háa rifrildi við son
sinn og tengdadóttur.
Þegar Romagoras dó, kom það
fram, sem öllum þótti merkilegt, að
sá betlari hafði verið auðúgasti mað-
urinn í Madrid; hann átti meiri auð
| heldur en hertoginn af Sev'illa, sem
talinn er auðugastur allra höfðingja
á Spáni, og meiri heldur en greifinn
Romanones, fyrrum ráðaneytis for-
seti á Spáni, og talinn er auðugastur
maður í því landi.’ Romagora skildi
eftir sig arf, er nam 170 miljónum
pesetas, í peningum á spönskum,
frönskum og enskum bönkum, svo
og i jarðeignum í ýmsum löndum,
bæði í Evrópu og í Ameríku, og í
ýmsum fasteignum; þar með er talin
höll á bezta stað í París, virt á 10
miljónir franka. Ein búð á neðsta
gólfi þess stórhýsis gefur af sér 80
þús. franka i ársleigu.
í erfðaskrá betlarans er svo tekið
til, að biskuparnir í Madrid, Barce-
lona og Buenos Ayres, skuli erfa
auðinn. Kerlingu sinni ánafnaði
hann ýmsar fasteignir, er hverfa
skulu undir biskupana að henni lát-
inni. En jafnskjótt og þessi auð-
maður í betlara gerfi gaf upp öndina,
hvarf hún úr Madrid, skildi þó eftir
bréf, er sagði sv'o, að hún færi til
staðar nokkurs, en kæmi aftur innan
lítils tíma. Þegar ekki varð af því
að hún kæmi aftur, skrifaði biskup-
inn í Madrid henni til og bað hana
að koma og skifta arfinum. En hún
svaraði honum ekki og lét ekkert á
sér bera. Svo er sagt að gamla kon-
an sé í kyrþey að gera ráðstafanir til
málsóknar út af arfinum; þykist
vera afskift og vill með engu móti
þola það. Biskupana langar að vísu
í auðinn, en bjóða góð boð til forlík-
unar og vilja hafa gömlu konuna
góða, heldur en að láta lögmenn
ast á beggja kostnað.
Til kaups.
Einu sinni var lítill drengur .—
ósköp litill drengur, með tindrandi
augu og hrokkið hár. Hann átti
heima í einhverju fátækasta út-
j liverfi höfuðstaðarins og þegar
I liann var orðinn svo stór, að hann
hafði vit á að veltast ekki fyrir
hestum og vögnum á götunni, var
hann sendur út á stræti og torg til
að betla.
Það var komið haust og kalsa
veður var á; drengurinn var renn-
votur og gat varla hreyft sig fyrir
þreytu. Þegar hann kom heim að
kofa sínum heyrði hann mannamál
inni fyrir — málróm karlmanna.
sem hann þekti ekki. Þótt hlýtt og
bjart væri inni, knúði forvitnin
liann til að stansa fyrir utan glugg-
ann og hlusta; hann kveið fyrir aö
koma inn fyrst ókunnugir menn
voru fyrir. Glugginn var opinn til
hálfs.
“Já, ef —”
‘Já, ef okkur líst á piltinn þá
skaltu fá 50 dali fyrir hann.”
“Sextíu!” hrópaði kvenmaður;
það var frænka drengsins. “Pontus
er sannarlega svo mikils virði og
þó meira væri!”
En Pontus átti hvorki föður né
móður; hann átti hvergi höfði sinu
að að halla, nema hjá frænku sinni.
Nú stóð hann fyrir utan gluggann
og skalf — skalf svo hann gat
hvorki hrært legg né lið.
Aibert Gough Supply Co.
Wall Street and Kildonan West
ALSKONAR BYGGINGAEFIMI
Talsimar: Sher. 3089 oe St. Jonn 2904
SEGID EKKI
“EG GET EKKI BOI1GAÐ TANNLÆKNI NÚ.”
Vér vitum, að nú gengur ekki alt a8 úskum og erfltt er atS elgnast
skiidlnga. Ef til vill, er oss þatS fyrir beztu. patS kennir oss, sem
verSum a6 vinna fyrir hverju centi, aS meta gildi peninga,
MINNIST þess, a8 dalur sparaCur er dalur unninn.
MINNIST þess einnig, a6 TENNUR eru oft meira virSi en peningar.
HEILIÍRIGDI eé fyrsta spor tll hamingju. þvl ver6I6 þér a8 vernda
TENNURNAR — Nú er tíininn—liér er staðurinn tll að láta gera t!8
tenniir yðar.
Mikill sparnaður á vönduðu tannverki
EINSTAKAR TENNUR $5.00 HVER BESTA 22 KAR. GULL
$5.00, 22 KARAT GULLTENNUR
Verð vort ávnlt óbreytt. Mörg liundruð manns nota sér hlð l&ga verð.
HVERS VEGNA EKItl pú ?
Fara yðar tilbúnu tennur vel?
e8a ganga þær 18ulega úr skorSum? Ef þær gera þa8, flnnl8 þá tann-
lækna, sem geta gert vel vi8 tennur y8ar fyrlr vægt verð.
EG slnni yður sjálfur—Notlð flmtán ára reynslu vora við tannlæknlngar
$8.00 HVALBEIN OPIÐ A KVÖLDUM
DE. FAESONS
McGKEEVT BLOCK, PORTAGE AVE. Telefónn M. 699. Uppl yflr
Grand Trunk farbréfa skrifstofu.
\Tr * •• 1 * timbur, fjalviður af öllum
Nyjar vorubirgðir tegundum, geirettur ogals-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar með margvís-
legri tilbreytni. Komið og sjáið vörur vorar. Ætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
Limited
HENRY AVE. EAST
WINNIPEG
Þetta erum vér
Tbe Coast Lumber
Yards, Ltd.
185 Lombard St.
Phone M. 765. Þrjú yards
“Fimtíu dali,” endurtók maður-
inn. “Þú mátt þakka fyrir að fá
svo mikið. Það er fullgóð borgun
fyrir götustrák, sem ekki er fullra
níu ára gamall. En fer hann ekki
að koma?”
“Jú, eg vonast eftir honum á
hverri stundu,” sagtn frænka
drengsins. “Fáðu þér aftur í
glasið á meðan þú bíður. Við komr i
um okkur saman um verðið, Þeg-1
ar þú bara sérð Pontus — hann er
stór og rösklegur drengur eftir
aldri.
Pontus stóð fyrir utan gluggann
og studdist upp við vegginn. Hurfu
allir drengir frænku hans á þenn-
an hátt? “Farinn heim,” hafði hún
verið vön að segja. Alt hringsnér-
ist i höfði drengsins.
“Og þú ábyrgist að drengurinn
bæði dansi vel og leiki vel á munn-
hörpu?”
“Já, það get eg fullvissað þig
um. Reyndar hafði eg hugsað mér
að koma honum að hjá farandleik-
urum.”
Þetta kom lífinu í fæturnar á
Pontus — hann hljóp og hljóp,
sem hraðast hann mátti og það var
líkt og fæturnir keptust við hugann
sem fvrst í burtu.
Hann vissi ekkert hvert hann
fór, en loks féll hann um trjá-
stofna. Það var svo dimt, að ekki
sást út úr augunum. Hann var að
eins betlari og átti engan að í
víðri veröld og gat ekkert nema
grátið.
Þegar hann vissi aftur í þennan
heim lá hann í mjúku rúmi og
fyrir framan rúmstokkinn sat kona
við sauma sina,
Hann opnaði augun. og hugsaði
sig um og honum gat ekki betur
skilist, en hann hlyti að vera í
himnaríki. Honum fanst alt vera
svo likt þvi, sem sunnudagsskóla
kennarinn hafði sagt að umhorfs
væri þar. Alt var svo yndislegt
og fagurt.
Eftir litla stund komj maður að
rúminu.
“Sefur hann enn þá?” sagði
hann. “Veslings drengurinn!”
“Já,” sagði konan. “En veistu
livað eg hefi verið að hugsa um?”
Það kostaryður EKK.ERT
að reyna
Record
áíur en þér kaupið rjómaskil vlndu.
RECORI) er einmitt skilvindan,
sem bezt á vitS fyrir bændur, er hafa
ekki fleiri en
6 KÝR
I»egar |>ér reynitS þessa vél, munutt
þér brátt Hannfæra«t um, atS hún
tekur öllum öttrum frain af tömn
staerð og vertSi.
Ef þér notiÖ RECORD, fái« þér
meira emjör, hún er auöveldarl
metSfertSar, traustari, auÖhreiniMiÖrl
*>K seul hvo láft'u veröi, aö aÖrir auta
ekki eftir lcikið.
SkrifiÖ eftir göluakilmálum og öli-
um upplýKÍnftum, til
The Swedish
Canadian Sales Ltd.
234 Loftan Avenue, Winnipeft.
“Mig grunar það,” sagði maður-
inn. Svo kom löng þögn. Eoks-
ins sagði hann: “Þú hefir verið
að hugsa um drenginn, sem við
höfum aldrei eignast — bróður
hennar Betu litlu.”
“Já, eg var einmitt að hugsa um
hann. En við vitum ekki hver á
þetta barn,” bætti hún við og varð
daufari í bragði. “Reyndar er
hann svo illa útlítandi, að ekki
virðist vanþörf á að hann eignaðist
heimili; aumingja bamið !”
Nokkrum dögum semna kom
prúðbúinn maður inn til frænku
hans, gerði sig heimakominn og
settist við borðið án þess honum
væri boðið það.
Hann tók hálfflösku af brenni-
víni upp úr vasa sínum og sagðist
vera foringi umferðaleikenda, sem
liann nefndi með nafni. Kvað hann
nokkra “gamla kunningja” sína
hafa vísað sér til hennar.
Hann spurði hvort hún hefði
ekki dreng — dreng sem gæti
sungið dálítið — dreng sem væri
námfús og þægur — hún vissi
hvemig drengurinn ætti að vera.
Það stóð ekki á svarinu.
“Eg sé strax að þú ert maður
sem óhætt er að treysta og sem
kann að þegja! Eg hefi að vísu
engan dreng núna sem stendur, en
eg er viss um að eg get útvegað tvo
ágæta drengi fyrir jól.”
Maðurinn hlustaði á konuna með
athygli og skenkti í staup hennar.
Svo spratt liann á fætur og rauk
út.
“Drengurinn hefir víst sagt rétt
frá,” mælti hann. “Og við nóg
af vitnum. Takið hanal”
Tveir lögregluþjónar ruddust inn
í húsið og tóku konuna.
En bóndinn sem hafði þóst vera
foringi uqiferðaleikenda hélt heim
til sín. Þegar hann kom heim til
sín tók hann litla betlarann í fang
sér og spurði hvort hann vildi vera
kyr.
Pontus gat engu orði upp kom-
ið. En varimar titruðu af ótta og
fögnuði.