Lögberg - 23.09.1915, Blaðsíða 5

Lögberg - 23.09.1915, Blaðsíða 5
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 23. SEPTEMBER 1915 5 Bændur takið eftir! Allir kornkanpmenn, sem auglýsa ú þessari blaðsíðu, liafa iögumi samkvæmt leyfi til að selja hvelti fyrir bændur. peir liafa cinnig, sam- kvæmt komsölulögum Canada, lagt fram svo mikið tryggingarfé, að Canada Grain Commission álítur að þeir getl borgað bændum fyrir alt það kom, er þeir scnda þeim. Lögberg flyttlr ekki auglýsingar frá öðr- um komsölum en þeim sem fullnægja ofangreindum skilyrðum. THE COLUMBIA PRESS, I/TD. The Ogilvie Flour Mills Co. WINNIPEG, Man. Limitod Æskja hveitis er sendist til THE OGILVIE ELEVATOR Fort William, Ontario Nýjustu taeki. Rúmar 2.000,000 bushels SKRIFIÐ EFTIR “SHIPPING BILLS" OG ÖÐRUM UPPLYSINGUM. Licenced Bonded Simpson-Hepworth Co., Limited 446 Grain Exchange, Winnipeg Góðir kornsölumenn fyrir bœndur að skifta við Hveitiprísarnir verÖa breytilegir og kornsölumenn geta orðið yður að liði. VÉR HÖFUM STAÐIST REYNZLU TÍMANNA Tuttugu og tveggja ára trú þjónusta í þarfir kornyrkju- manna stendur á bak við nafnið: Herbert H. Winearls Aðal skrifstofa: Útibú: 237 Grain Exchange Union Bank Building WINNIPEG BRANDON Eins og að undanförnu er mér ant um að komast að sem beztum kjörum fyrir mína gömlu viðs'.ciftamenn og geta orðið mörgum nýjum að liði í ár. SKRIFIÐ EFTIR WINEARLS: “HELPFUL HINTS T0 GRAIN SHIPPERS”. NÝ CTK0MIÐ. K0STAR IOc. VIÐSKIFTAMENN FÁ KVERIÐ ÓKEYPIS. ÞAÐ SPARAR YÐUR PENINGA. KORNYRKJUMENN þegar ágæt uppskera er 1 nánd eins og nú er hún, hugsa bændur aS vonum mest um tekjurnar, hvernig Þeir geti selt hveitið til þess að fá sem mest I aðra hönd. Bændur sannfærast um það me$ hverju ári, aS ráSlegt sé aS senda hveitiS i heilum vagnhlössum og aS bezt er fyrir þá aS skifta viS áreiSan- lega umboSsmenn, sem bera hag þeirra fyrir brjðsti og útvega þeim hæsta markaSsverS, þegar þeir vilja selja hveitiS, skýra þeim frá markaSsverSi og gefa þeim gðSar bendingar. Bartlett and Langille, 510 Grain Exohange, eru verki sinu vaxnir og áreiSanlegir umboSsmenn, og bændur geta trúaS þeim til aS selja vel fyrir sig. Mr. Langille hefir lengí veriS Chief Deputy Grain Inspector. Geta bændur því fyllilega treyst honum til aS lita eftir skoðun, geymslu og vigt kornsins. Hann lítur sjálfur eftir hverju vagnhlassi, sem þeim er sent. peir eru “licensed” and “bonded”. svo bændur geta fyllilega treyst þeim. Drjúga borgun fyrirfram fá þeir, sem vilja geyma hveiti sitt I von um hærra verS síSar meir. SkrifiS oss eftir öllum upplýsingum hveiti viSvikjandi. ötulir umboSsmenn geta veriS til ðmetanlegs gagns fyrir alla hveitisala. Komist I kynni viS þá og sendiS hveiti ySar til BARTLETT & LANGILLE 510 GRAIN EXCHANGE, - WINNIPEG Þér ræktið hveitið, vér getum selt það. nr Á þann nátt fáið þér réttlát laun fy ómak yðar, þegar þér vinnið með þá takið þér höndum saman við félag 1600 bændur eiga og stofnun sem hefir öll tæki til að gæta hagsmuna yðar í hvívetna. Hjálpið sjálfum yður með því að láta elzta bændafélagið selja hveiti yðar. STYÐJIÐ SAMVINNU Vér getum selt yður með góðu verði kol, hveitimjöl, epli og aðra nauðsynjavöru beginaT.sask. plóga, vélar o.s.frv. CALGARY.alta The/rajn /rowers /rairi ft, Brftnches m ^ ^ Ltd. Winnipeg-Manitoba FORT WILLIAM.ONT. Atjency nt NEWWtSfMINSTER British Columl'iu spæni, og þó aS stórlega sé hún skemd, og þær skemdir veröi al- drei að fullu bættar, þá segir hann kirikjuna samt vera uppistandandi. Vtra þakiS er meö öllu horfið, mikið af innviöum brotiö, sumar líkneskjur meira og minna skemd- ar, er skifta iumdruöum, en hver og ein var meistara smíð, svo er og um skurS innan kirkju, er merkilega fágætur var, að hann er hræðilega skemdur, gluggagler með fornum málverkum í molum og yfir höfuð öll prýði innan kirkj- unnar farin forgörðum. En eigi að síður er kirkjan enn við líði með sínu höfuðsniði, og hrósar sigri yfir skotum þýzkra, þó að hún verði aldrei söm og áður og ekki likt því. Hann segir þýzka skeyta skapi ‘sínu á kirkjunni og hefja skothríð á hana, þegar ver gangi annars staðar á vígvelli, en þeir vilji. Þeir frönsku reyndu að bjarga nokkru af hinu málaða gluggagleri og reistu palla til að ná þvi, en þá tóku þýzkir strax að skjóta. Skot þeirra fshrapnel) bíta ekki: á skip kirkjunnar, sem sannast af því, að 3000 kúlur* féllu á hana eða fast við hana á einum sólarhring. Þýzkir bera á móti þvi í hlut- lausum löndum, að þeir, skjóti á kirkjuna framar, en “þegar eg skoðaði hana morguninn eftir, hafði fimm sprengikúhun verið skotið á hana um nóttina. Eg skoðaði grj'fju, eftir 155 m. m. kúlu, fast við austurvegg kirkj- unnar, um morguninn, sem áreið- anlega var þar ekki Eveldið áður; sú hola varð tii IdWMRximi morg- uninn, en eg ski^ioi li!mh kl. 8.20 þann sama morgun. Og blaða sölu piltur bauð mér blað á bakka henn- ar. Gæzlumaður kirkjunnar tók upp eitt brot kúlunnar, meðan það var heitt, og gaf mér, og það er nú i vasa mínum, er eg skrifa þetta.” Við sátum að máltíð i vissu hóteli í borginni, er lokað hafði' verið um tíma, en húsmóðirin hafði tekið í sig kjark og opnað það á ný. Annað fólk virtist ekki vera þar en húsmóðirin og frænka hennar. Þær voru báðar í sorgar- búningi. Þær gengu sjálfar um beina og báru fram ágætan mat, þó hvorki væri sódavatn og vindla að fá. Sprengikúlna hrið hafði gengið yfir bæinn fáum stundum áður, en höfðu ekki gert annað en fjárhagslegan skaða; á hina stað- föstu staðarbúa hafði það ekki bit- ið, er stunda sína vinnu sem bezt þeir geta í auðn og eyðileggingu, með köldum kjarki og rósemi. Það gat vel komið fyrir, að þess-l ar konur væru deyddar og tættar sundur mélinu smærra, meðan þær gengu yfir innisgarðinn með bolla- bakka eða vinflösku i höndunum, en ekki létu þær ]>að á sig fá. Úti fyrir skein sólin og bæði 1x>rn og1 hundar léku sér undir trjáliminu beggja megin við strætið. Nokkrir fyrirliðar voru í hópn- um, þar á meðal tveir er í fylgd- arsveit hershöfðingjans höfðu stöðu. Þessir fyrirliðar voru hver úr sinni herdeild og höfðu því margt að segja hvreir öðrum. Sumir höfðu verið í undanförinni, I í orustum við Marne og Aisne og! i vígskurðum síðan og aldrei feng- ið sár. Þeir voru svo vel siðaðir, alvörumiklir og látprúðir, að varlaj getur slíkt, nema í þeirri siðmenn- ing sem þeir eru partur af, hintii fríðustu sem þessi veröld hefir séð, til þessa, þeir kunna vel að meta hæfileika og þrótt þess kyns er þeir tilheyra, og þeir sétu á sér finna kulda og furðu yfir því hvemig þeir höguðu sér, sem inn á land þeirra réðust. Einn hafði séð tvö þúsund kampavíns flösk- ur dreifðar umhverfis höll, er þýzkir voru nýfarnir frá og hinn aMraða bryta hallarinnar á stjái í flöskubreiðunni, að tína saman þær sem óbrotnar voru. Aðferðin sem höfð var til að opna þær, var sú, að slá sverði á hálsinn á þeim. Það var ein af aðferðum þýzkra, að leggja brennandi vindla á hið finasta borðlín, svo að húsráðandi það var — en ekkert er eftir. Hver og einn hefir sitt hlutverk í Jjessum stórkostlega sorgarleik. Enginn getur gert sér allan þann hami í.hug og alla þá ógæfu. Þ'aö getur enginn rúmað í huga sinum; og meira að segja, öll þessi viður- stvgð er að su.mu leyti niýkt og milduð af þeirri prýði sem rústun- um fylgir sumstaðar. Maður gleyniir því ekki, þarsem bleiktj veggfóður ber við tréverk, svart af reyk, þarsem eitt húshornið stendur einsog há, skörðótt súla, upp úr rústinni; sú sjón festist í | minninu, sem tákn hins stórfeldal þýzka afreks. Ekki ber að gleyma því, að þessi j borg sýnir áþreifanlega, til hversj Þjóðverjar komu úr landi sýnu, að vinna á Frakklandi, með ásettuj ráði. Þessi eigna spjöll, tortýning mannlegra handaverka, vona og ásta. þessi breyting á gleði í sorg er beint það sem ráðgert var, það er einmitt það sem liinir hálofuðu foringjar Þýzkalands undirbjuggu, með visindalegri fyrirhyggju og miskunarleysi. Það er frámuna- .lega grimdarfult, með því að það er svo afskaplega gagnlaust. í öðrum parti bæjarins, nokk- urra minútna gang frá þessum rústum, sá höfundur hvar maður kom akandi heim til sín, frá járn- brautarstöð, en í húsdyrum hans stóð vinnukona hans og beið eftir honum. “Og eg heyrði sagt frá manni, er nýbyrjaður var að byggja hús, þegar striðið kom, hætti við það en var nú tekinn til við það á ný. Á einu torginu er sigjósandi gosbnunnur, með gin- andi rústum á alla vegu; vígskurð- ir Þjóðverja eru ekki lengra en tvær mílur á burtu þaðan.” Höf. leiðir mörg rök að því, að Þýzkir hafi haft hina frægii og fögru dómkirkju í Rheims að skot- gæti talið gesti sína af götunum. Annar fyrirliði hafði séð heilt hérað, þarsem rnörg þorp og hverfi voru stráð harmonikum og absinth-flöskum, en með þeim áhöidum hafði verið stofnað til geypilegs fagnaðar, er skyndilega kom endir’á; en það sem gerðist á því hrottalega vikivaka móti verð- ur liver að gera sér í hug, sem vill, álíka og marga aðra skammarlega og óheyriléga atburði. sem enginn prentari mundi fás.t til að setja frásögn um, en þeir ent alþektir og sannaöir og ertt partur af ó- skrifaðri sögu þessa áhlaups á sið- metming heimsins. Menn kunna að hafa lesið ádrepu um að þessir 'hlutir hafi átt sér stað, en samt mun. enginn geta hlustað á sann- ar sögur sjónarvotta, án þess að fyllast ltrolli og viðbjóði. Þarsem þessir fyrirliðar — með fjörugum limabttrði, snörtun augum og frábærilega fimlegu orðalagi — höfðu mestar mætur á að tala um, voru hreystibrögð, svo og ef einhver sýndi hug og kjark umfram aðra. Þó þeir kunni sögur að segja um bleyðiskap ein- stakra hermanna þýzkra, þá kann- ast þeir fyllilega við kjark þeirra yfirleitt. En franskra manna hreystiverk eru vitanlega aðallega umræðuefni þeirra, > Mér fanst sérstaklega til um hve einlæglega þeir dáðust að fram- göngu þeirra, sem ekki háru vopn, vagnstjóra, síma ntanna, hjúkrun- ar manna og annara slíkra. Sagan sem mest þótti koma til, .var af liermanni — skólakennara — sem varð eftir milli fylkinga í bardaga, varnarlaust skotmark fyrir skotum þýzkra. Þegar kúla hitti hann, hrópaðá .hann Vive la France! Þegar skoa fór fram hjá honum, ]>agði hann. Hann var skotinn rnörgum skotum, og við hvert og eitt hrópaði hann; Vive la France! Það var eins og hann væri ódrep- andii. Loksns miðuðu þeir á hann vélabyssu og létu dynja á honum skotin frá hvirfli til ylja. Vive la— Einvígi systra. Það var títt á Islandi í gamla daga, að karlmenn gengu á hólm og börðusa um konu, og það mUn liafa víða við gengist gegnum ald- iraar. Hitt mun fátíðara, að kvenfólk berjist um karlmann, en þetta' henti i Kovno á Rússlandi, fyrir skömmu. Þar voru tvær systur, er elskuðu sama manninn; hann var beggja vinur, en hafði hvorugrar beðið, ]xí að svo liti út, sem hann vildi eiga aðra þeirra. Með því að hvorug vildi draga sig í hlé, með góðu, kom þeim saman um á endanum, að berjasa í ein- vígi með skotvopnum. Einvigið átti ekki að hætta, fyr en önnur hvor væri að velli lögð. Þær lokuðu sig inni í stóru her- bergi, og byrgðu gluggana, svo að koldimt yrði inni; hófst svo ein- vígið. Þær höfðu hvor sina skam- byssu og marga skotstikla, gengu hvor í sinn enda stofunnar og tóku að skjóaa; fyrstu skotin hittu eklci. En þar kom að livor særði aðra, en ekki lintu þær fyrir því, kval- irnar gerðu ekki nema auka á reiði þeirra. Fólk heyrði skotin og hróp stúlknanna af kvölum, Dymar voru brotnar upp og lá þá önnur stúlkan dauðvona á gólfinu, særð mörgum sárum. Hin lá á stól, i yfirliði. Hún gat þó sagt 'hvernig í öllu lá, þegar frá leið. Ef hún kemst til heilsu. er svo að sjá, sem hún nái því markmiði, er hún kepti eftir, þvi að maðurinn sem saúlkurnar börðust um, hefir lýst ]>ví að liann skuli hana eiga, þeg- ar hún er búin aö úttaka sína hegn- ingu. Bismarck. Hvað hefði hinn ganili berserkur nú sagt, hefði hann lifað og séð og heyrt til fóstra síns, Vilhjálms keis- ara? Um það má leiða ýmsar getur, en illa lagðist í höm á karli, ]>á er hann nöldraði mest í horni sínu fyrir aldamótin, kominn frá völdunum, og lekki eftir nema skapið. I norska blaðinu Ringeren stóð grein um Bis- marck rétt um það leyti er hann fór frá völdum, rituð af Sigurði Ibsen. er stýrði því blaði. Hún er mætavel samin og svo fróðleg, að hún freistar mín til að tína úr henni fáeinar klausur, án þess að binda mig við framsetningu og orðalag Ibsens. Um suma landa vora á Sturlungaöld var sagt: “Han var ofsamaður mikill og vænn til höfðingja.” Aldrei átti það betur heima við neinn en Bismarck. Honum er svo lýst í uppvexti hans, að hann var snemma bráðger í hví- vetna, mikill og sterkur, ódæll og ein- ráðttr, skarpur og minnugur, en reglubundið nám og friðsöm störf nýttust lítt af honum, en •vinur var hann vina sinna, mætti hann einn öllu ráöa. Til stórræða stóð hugur hans snenuna og við drykkjur og dýra- veiðar, knattleiki og skylmingar hitti hann varla jafningja sína. — Hann var óðalborinn frani í ættir og faðir hans auðugur. Hann gekk ungur á háskóla, og las í vitleysu hvað sem fyrir kom og þó helzt sögu og stjórn- fræði, en lítt lékst hann við að nema fyrirsettar greinir. Og svo mikill ofstopamaður var hann, að þau 2 eða 3 ár háði hann 25 einvigi, enda var hann jafnfimur til vígs og Skarp- héðinn og lét hvert högg sitt ‘Kið koma,” svo ktinni karl að vega með sverði, enda drap hann aldrei, heldur særði eða merkti mótstöðumenn sína. —f>að fargan helst enn við á Dýzka- landi. — Brátt hætti Bismarck við háskólann og fékk skrifstofuembætti, en varð óðar að sleppa því sakir þvermóðsku við yfirmenn sína, enda fylgdi þv’ermóðskunni ýmist hið naprasta spott eða hin neyðarlegasta gletni og storkun hvenær sem hann fékk ekki einn öllti að ráða. L,oks tók hann hatt sinn og fór heirn, og bað fjárann sjálfan að vera skriffinn Alla vikuna sem byrjar Mánudag 27. Sept. Tvisvar á dag, 2.30 og 8.30 Fyrsta skifti sýnt í Vestur-Canada Hinn mikli sjóflota myndaleikur Via Wireless Tekið úr hinni nafnfrœgu sögu eftir Paul Armstrong og Winchell Smith. Sýndur af George Fitzmaurice með hinum nafn- I frægu leikurum BRUCE McRAEog GAIL KANE. Verð á kveldin og Laugard. Mat. 50 og25c ] Gallery lOc, Aðrar Mat. Fullorðnir 15c | börn lOc Sérstakt fyrir laugard. Mat. j Börn sem koma með foreldri fá sérstölo sæti fyrir lOc. í sinn stað. Hann settist nú að á búgarði sínuin, Kniephof; þar hafði j hann um nokkur ár alt í sukki með j drykkjum og dýraveiðum, dufli og drabbi; var hann þá kallaður Bis- marck ofsi. En er hann sa, að fjar- þrot var fyrir hendi, tók hann að hægja á sér og hyggja á kvonfang. Sá hann þó, að því mundi vandi fylgja og fáar ungmeyjar, er slægur væri i, mundu líklegar til að vilja ganga með sér. Maður hét Putt- kame.r, hann var auömaður mikill og ættstór; dóttur átti hann, er Bis- marck lék lielzt hugur á, enda höfðu þau sézt og hún ekki verið all-afund- in. Hann sendi Puttkamer bónorðs- bréf, og þótti Bismarck dráttur verða á svarinu. Loks kom þó svarið og þótti heldur tvirætt. En ekki setti biðillinn þann bréfsnepil fyrir sig, heldur ók með fljúgandi ferð til föðurhúsa stúlkunnar, veður inn, heilsar kompánalega, og þrífur síðan til konuefnis síns, setur hana á kné sér og segir; “Það sem drott- inn sameinar má enginn maður sundur skilja.” Sá hjúskapur fór á- gætavel, svo nálega kom annar og betri bragur á ráð Bismarcks. Áttu þau hjón brátt saman börn og buru, og þótti hann siðan hinn bezti heimilisfaðir. Kona Bismarcks ■var vitur og stilt. og lét karl drjúg- um lesa með sér heilagar ritningar, og lengi vel stóðu klausur í bréfum hans til hennar frá ýmsum stöðum, er sýna ótrúlega breytingu á skap- ferli og háttalagi Bismarcks, ]>ótt andinn að vísu lifði æ hinn sami. Eitt sinn skrifar hann þessa klausu: “Hvað margir eru nú komnir undir græna torfu af þeim, sem forðum voru stallbræður mínir við dufl og drykkjuskap ? Hvað ótalmargar lífs- skoöanir hafa elt hver aöra í skapi mínu þessi 14 ár, sem liðin eru? Hvað margt ,sem ntér |>á þótti stórt, sýnist mér nú vera smátt? Hvað margt lífið mun gróa og grænka, varpa skugga og visna i okkar innra manni hin komandi 14 ár, eða til 1865, ef við lifum ]>á? Eg skil ekki hvernig nokkur maður, sem Iitur inn í sjálfan sig, fer að neita tguðs til- veru. Eg skil ekki heldur, hvernig eg gæti borið það af að lifa eins og eg lifði í fyrri daga, án þín og barn- anna; mundi eg ekki að lokum verða leiður á öllu, fyrirlita sjálfan mig og siðan kasta hami þessa lifs eins og rifinni skyrtu, og samt lifa flestir kunningjar mínir enn með gamla laginu.” Eigi löngu síðar sat Bismarck að sumbli með öðrum ungum stjórn- málapiltum, og er honum sinnaðist v'ið einn þeirra, rak hann bjórkerið i höfuð honum svo hart, að hinn féll hálfrotaður úr sæti sínu, enda er það mál flestra manna, að aldrei ha^fi Bismarck sannheilagur maður orðið. Var og þá byrjuð óeirðartíðin mikla 1848 og Bismarck orðinn eindreginn stjórnmálagarpur, og hafði þá bjargað málum Fr. Vilhjálms kon- ungs, jafnað ófriðinn og skákað Ágústu. kontt Vilhjálms bróður kon- ungs, og hennar launráðum, og hat- aði hún Mismarck æ sðan og mest eftir það er maður hennar var orð- inn keisari. Hófust þá og stórvirki Bismarcks, ]>vi að áform hans, að sameina Þýzkaland, var ]>á fullráð- ið. Þarf hér ekki að segja sögu þeirra viðburða, er þá gerðust á tæpum 10 árum — frá töku hertdga- dæmanna til ]>ess, er Frakkland féll undir fætur Prússa 1870.— En ósögð er þó líka saga Bismarcks undirbún- ingstíma-árin frá 1848 til 1860, og skal henni líka sleppa, enda má lesa ágrip hennar í hverri þýzkri eða danskri alfræðabók. —Sigurður Ibsen tekur vel fram skapseinkunnir Bismarcks, og sér- staklega ráðríki hans, sem alt hlaut að lúta, og jafnframt drotnunar- girnina, sem svo var rík, að enginn, og ekki hann sjálfur, kunni hennar hóf, sizt er ellin tók á hann að sækja. Og þá vaf viturleiki has og þekking þær einkunnir, er heímurinn nuin lengi við bregða. Likt og Napóleon mikli vissi hann oftast hvað í hverj- um manni bjó, og enn sjaldnar var það, að hann sæi ekki endahnútin á hverri málaflækju eða svikræði, og aldrei brást, að hann kynni ekki að setja krók á móti bragði. Ráðkænska og snarræði Bismarcks kom einkum í ljós eftir stríðið við Frakka, þá er Kúltúr-stríðið hófst og þingdeilurnar miklu við Socialistana, og einmitt við þá pilta komst karl í hann krappastan. Þeir Meyer, Lieb- Albert Gough Supply Co. Wall Street and Kildonan West ALSKONAR BYGGINGAEFNI Talsimar: Sher. 3089 og St. Jonn 2904 SEGID EKKI “EG GET EKKI BORGAÐ TANNLÆKM NÚ.“ Vér vttum, a8 nú gengur ekkt alt aB öskum og erfltt er a8 elgnaat sklldlnga. Ef ttl vill, er oss þaC fyrlr beztu. f>aC kennlr oss, sera verCum aC vlnna fyrtr hverju centl, aC meta gtldl penlnga. MINNISX þess, aC dalur sparaCur er dalur unntnn. MINNIST þess einntg, aC TENNIJR eru oft melra vlrCl en penlngar. HEILBKIGÐI er fyrsta spor ttl hamingju. þ vl verCtC þér aC vernda TENNURNAR — Nú er tímlnn—hér er staðurlnn tll að láta gera Tifl tennur yCar. ý Mikill sparnaður á vönduðu tannverki EINSTAKAR TENNUB $5.00 HVER BESTA 22 KAR. GULL $5.00, 22 KAKAT GULLTENNUR Vcrð vort ávalt óbreytt. Mörg hundruð manns nota sér hlð lága verð. HVERS VEGNA EKKI pfT ? Fara yðar tilbúnu tennur vel? eCa ganga þær lCulega úr skorCum? Ef þær gera þaC, finnlC þá tann- lækna, sem geta gert vel vtC tennur yCar fyrir vægt verð. EG slnni yður sjálfur—Notlð flmtán ára reynslu vora vlð tannlælmlngai $8.00 HVALBEIN OPIÐ A KVGLDUM XD JEt. PAE^OlsrS McGREEW BLOCK, PORTAGE AVE. Telefónn M. 699. Uppt yflr Grand Trunk farbréfa skrifstofn. ll/* •• I • *>• timbur, fjalviður af öllum Nyjar vorubirgðir tegundum , geirettur og als- konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar með margvís- legri tilbreytni. Komið og sjíúð vörur vorar. Ætíð glaðir að sýna þó ekkert sé keypt. The Empire Sash & Door Co. ---------------- Limited ■ HENRY AVE. EAST - WINNIPEG Þetta erum vér Tbe Coast Lumber Yards, Ltd. 185 Lombard Sf. Phone M. 765. Þrjú yards knecht og Bebel gengu þing eftir þing svo i skrokk á karli, að ekki hélt við, enda var hann þá gamall orðinn. Og loks gengu þeir Bebel svo fram af honum, að hann tók til ofbeldisráða og fékk Socialista dæmda af þingi og að hafa fyrir- gert tilverurétti sínum. En þar of- tók Bismarck sig og hinn mikli flokkur lifði eftir sem áður, þótt hnldu liöfði færi. Setti þá Bismarck ríkis-socialisman til höfuðs ‘honuni, eflaust til mikilla bótp fyrir verka- mannalýðinn, en réttindi fengu menn engin nieiri en áður. En ofstopinn varij miklu minni, enda skorti þá frani af því eggjunarbrýnið, þar sem járnkanslarinn fór frá völdum og hinir nefndu foringjar Sosialista féllu frá eða fóru úr landi. — Höfuð eða höfðingjalausir geta Þjóðverjar aldrei verið, undir keisara, konungi eða þá minni alvalda verða*]>eir að vera. Lengi þótti Bismarck hrókur alls fagpiaðar á samkomum og hvar sem gleði mátti við korna með einhverju móti, því hvar sem hann þorði að fylgja lund sinni, var hann allra manna skrítnastur og skemtilegastur, og þó fullur gletni, og oftlega ekki grómlaust gaman. Höfðu margir orð á hreinskilni Bismarcks, eft vtirir menn sögðu hitt, að fleiri menn blekti hann með hreinskilni þeirri en aðrir stjórnvitringar nteð þögn og hrekkjum. Mörg ummæli hans og tilsvör á þingi eru alkunn; Sum af orðum hans eni þó alvöruorð, og lýsa betur skapi Bismarcks en laugar rit- gerðir. Á sambandsþingi Þjóðverja dirfðist einhver í nafni þingsins að leiðrétta kanslarann. Þá spratt hann upp og sagði: “Eg hefi staðist storkun allrar Ev'rópu og þiS ætlið að storka mér.” öðru sinni var hon- urn borið á brýn á þingi, að hann hefði alla flokka fyrir skotspæni. Hann svaraði: Mér er sama um stefnuskrár og flokka ,segið ef vill, að eg sé sjálfum mér aldrei sam- kvæmur. Eg viðurkenni engin önn- ur lög en heill ríkisins ('salus pub- lica). Hið sanna var, að öll makt- arvöld og keisarinn sjálfur voru leiksoppar í höndum hans. Á yngri árum Bismarcks heim- sótti Metternich fursti hann og þóttist sýna honum heldur en ekki sóma, enda enda hrósaði því hvað Það kostaryður EKKERT að reyna Record áfiur en |>ér kaupitf rjóniaskilvindn. RECORD er einmitt skilvindan, sem bezt á viö fyrir bændur, er hafa ekki fleiri en 6 KÝR I»e|far þér reynih þeasa vél, munuS þér brátt sannfaerast um, alS hún tekur öllum öörum fram af sömu stæríí og veríii. Kf þér notitS RECORD, fái« þér ineira smjör, hún er auöveldari metSfertiar, traustari. autShreinsaÖrl og seád s\o lágu verði, að aðrir *eta ekki eftir leikltt. SkrifitS eftlr söluskilmálura og öli- ura upplýsinKum, til The Swedish Canadian Sales Ltd. 234 Loffan Avenue, Winnipeff. hinn ungi maður hefði faguað v'el komu sinni. Þetta var sagt Bis- marck. "Skrattinn fjærri mér,” sagði Bismarck. “Fjg sem sat og þagði meðan karlinn lét dæluna ganga, en kom þó annað veifið við klukkuna á borðinu og lét hana svara, þvi að gömlum körlum þykir gaman að málæðinsu.” Einhver spurði B. hvort Englendingum og Rússum mundi ekki lenda saman bráðlega: “Hvað þá, fílnum og hvalnum,” svaraði Bismarck. “Það er á móti náttúrulögmálunum.” Sjaldan lauk B. lofsorði á aðra menn og sá jafn- an brestina fyr en kostina. “Sjón minni er þannig farið", skrifaði liann Gerlach hershöfðingja,/ “að eg sé miklu betur lýti náungans en það sem prýðir liann.” Um Napoleon 3. sagði hann og var N. þá í mestu dýrð sinni: "Þeir kalla hann 'þegjandi manninn,’ en eg segi hann sé stórt misskiljlð st^áseiði.” Diplomatana fyrirleit B., og í bréfi til konu sinnar segir hann: “Þ'eir standa á þönum a fleyndarmálum, þykjast hafa hvers manns ráð í hendi sér, lifa á frétta- flugurn' og ‘tröflum’ og eru klaufar með krossasótt.” Fyrir Berlinar- sáttafundinn sagði hann: “Rússland er búið að gleypa meira en það geti melt; það þarf að gefa þv'í góðar hægðir.” Gladstone fann enga náð hjá Bisbarck. “Hann fer með Eng- land; eg mundi skammast mín, ef eg gerði ekki meira fyrir Þýzka- land.” Bistnarck er torvelt að lvsa. Sig. Ibsen endar grein sína svo: “Hann var raunverumaður hitin stakasti og þó skáld á vissan hátt. fullur af elsku til náttúrunnar og geðvonsku að sama skapi, er því var að skifta. Svo skarj>vitur, að hann sá gegn um holt og hæðir og réð sér ekki fvrir áhuga og ofurkappi; gáfurnar fyrir- tak, fjölhæfnin óvenjtileg, skapið ofsafengið, hart. úfið og fornt. Hann hafði vindneskt rándýrseðli, um leið og mentamannsins mestu hæfileika. Honum er erfitt að jafna við önnur mikilmenni; hver öld elur menn eftir sér. Bismarck var Bis- marck.’ ’ M. J. — Islcnditigur.

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.