Lögberg - 01.06.1916, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 1. JUNI 1916.
3
RICHARD HATTERAS
Eftir
Guy Boothby
“Bréfiö tiltekur tímann kl. io, en það er bezt aö
við séum i bátnum hálfri stundu fyr. En eg ætla nú
aö ráða yður til að hvíla yður. Haldið þér að borð-
sveinninn. yðar viti að þér hafið peningana hérnaí’
“Það ætti hann að vita, af þvi hann bar þá upp í
þetta herbergi fyrir mig, og þar að auki Lefir hann
beðið um að fá að vera frjáls síðari hluta dagsins.”
“Það er auðvitað til þess að hann geti látið hina
vita um það. Það er ágætt og alt gengur vel. Nú fer
eg og legg mig út af litla stund”.
“Eg ætla að gera eins og þér, en fyrst verð eg að
biðja um að við getum fengið dagverðinn snemma”.
Við borðuðum dagverð kl. 7, og litlu eftir kl. 8
gekk eg til herbergis míns, til þess að fara i fötin sem
eg hafði keypt. Um leið og eg kvaddi markgreifann,
sem helzt vildi vera með, hoppaði eg út um gluggann
og gekk gegnum garðinn—án þess að nokkur sæi mig,
sem eg í öllu falli vonaði—og gekk svo ofan að höfn-
inni þar sem báturinn beið mín. 15 mínútum siðar kom
Wetherell akandi, og þegar eg sá það, fór eg og opnaði
vagndymar. Dulbúningur minn var svo fullkominn,
að gamli maðurinn vissi ekki í fyrstu hvort hann ætti
að trúa mér. En þegar eg talaði, þekti hann rödd mina,
og svo fórum við að bera fölsku peningana ofan í bát-
inn. Undir eins og það var búið, stigum við báðir út
í bátinn; eg settist í miðjan bátinn og tók árarnar, en
Wetherell tók stýrissveifina. Við ýttum svo frá landi
og stefndum út höfnina x myrkrinu.
Uoftið var þykt, svo engin stjarna sást, og kaldur
vindur blés yfr sjóinn. Svo kalt var mér, að eg óskaði
mér að hafa keypt yfirhöfn líka, ásamt hinum fötun-
um. Við töluðum því sem næst ekkert, en rerum með
hægð í áttina til eyjarinnar, sem nefnd var í bréfinu.
Við vorum allæstir, og eg kveið því að lögreglubáturinn
mundi nú ekki mæta okkur, eins og við höfðum samið
um um morguninn.
Kirkjuklukka í landi sló nú þrjá fjórðunga stundar
til tíu, þegar við vorum tvö til þrjú hundruð fet frá
leiðarenda okkar. Svo hætti eg að róa og beið. Kring-
xim okkur sáust ljósin á stóru skipunum, en eg gat
engan bát séð. Hé'r um bil fimm mínútum fyrir hinn
ákveðna tíma, hvíslaði eg að Wetherell, að hann skyldi
nú vera tilbúinn, og svo tók gamli maðurinn eldspítna-
dós upp úr vasa sínum. Um leið og borgarklukkan sló
tíu, kveikti hann á eldspýtu er logaði dálitla stund, og
á meðan kom bátur út úr myrkrinu. Nú kveikti Weth-
erell á annari og svo á hinni þriðju. Þegar ljósið á
henni dó, kveikti maðurinn á bátnum á þremur eld-
spítum, hverri á eftir annari. Að þvi búnu reri hann
til okkar. Þégar hann var kominn svo nálægt að til
'hans heyrðist, kallaði hann:
“Er hr. Wetherell í bátnum?”
Þessu svaraði fylgdarmaður minn undir eins með
skjálfandi röidd: “Já, eg er hér”.
“Hafið þér peningana með?”
“Getið þér séð ef eg held þeim á loft?” spurði
Wetherell. Meðan hann gerði það, kom langur, dökk-
ur bátur að hinni hlið bátsins, sem maðurinn er spurði,
Eg efaðist ekki um að það væri lögreglubátur-
var 1.
inn.
“Eei, mig langar ekki til að sjá þá”, sagði röddin
aftur. “En eg átti að flytja yður þetta boð: Róið
inn til Circular Quay og finnið barðskipið ‘Maid of
the Mist’. Stigið upp á það skip, og flytjið peningana
ofan í káetuna. Þar fáið þér svar yðar”.
“Hafið þér ekkert meira að segja?” spurði Weth-
erell.
“Þ etta er alt, sem eg var beðinn að segja”, svaraði
maðurinn, og hrópaði svo: “góða nótt”.
A sama augnabliki reri lögreglubáturinn til hans,
og festi bátana saman. Eg sá dökk-klöddan mann
stíga upp í bátinn til hans, og á næsta augnabliki sá eg
birtuna frá ljósbera hvila á andliti mannsins. Eg greip
til áranna og reri til hans, og kom þangað mátulega til
að heyra umsjónarmanninn spyrja um nafn hans.
“James Burbidge”, var svar hans. “Eg veit ekki
til að eg hafi brotið neinar reglur. Eg hefi fengið leyfi
hjá yfirvöldunum til að flytja menn og vörur um
höfnina
“Það er eflaust satt”, sagði umsjónarmaðurinn,
“en eg verð að fá skýringu hjá yður. Hvemig hafið
þér fengið að vita nokkuð um þetta málefni ?”
“Þetta málefni ?”
“Já, um þessi skilaboð. Hvaðan koma þau? Hver
beiddi yður fyrir þau?”
“Eig skal segja yður alt saman”, tautaði maðurinn.
“Eg var í veitingahúsinu ‘Hen and Ohickens , rett áður
en dimdi, og drakk þar eitt staup með kunningja mín
um. Þá kemur þar inn maður í síðum frakka. Hann
gaf mér bendingu að koma út, og svo sagði hann.
“Viljið þér vinna yður inn eitt pund?” Eitt pund er
tuttugu shillings, og svo sagði eg: “Já, auðvitað vil eg
það”. Þá segir hann: “Viljið þér róa út á höfnina
í kveld, og vera við Shark Point kl. 10?” Það sagðist
eg skyldu gera, og eg var það líka. “Þér finnið þar bát
með gömlum manni i. Hann kveikir á þremur eld-
spítum og það verðið þér að gera lika. Spyrjið hann
hvort hann sé hr. Wetherell. Ef hann segir já, spyrjið
hann þá hvort hann hafi peningana með ésr, og ef hann
segir já, biðjið hann þá að róa til Circular Quay og
finna ‘Maid of the Mist’. Hann verður að fara með
peningana ofan í káetuna og fá svar sitt þar. Nú hefi
eg sagt yður sannleikann, eg skil ekki hvers vegna þér
viljið höndla heiðarliegan mann”.
Umsjónarmaðurinn sneri sér nú að fylgdarmönnum
sínum.
“Þekkir nokkur ykkar James Burbidge?”
Tveir eöa þrir játuðu því, og þaö virtist umsjónar-
manninum vera nóg, því hann sneri sér að manninum
og sagði:
“Þar eð sumir af mönnum minum virðast þekkja
yður, leyfi eg yður að fara. En yðar vegna er réttast
að þér þegið um þetta”.
Hann fór svo yfir í bátinn sinn 0g sagði manninum
að fara, og það gerði hann á skemri tíma en þarf til að
segja frá þessu, og var samstundis horfinn. Eg reri
nú að hlið lögreglubátsins.
“Hvað er nú bezt fyrir okkur að gera hr. umsjón-
armaður?” spurði Wetherell.
“Við verðum strax að finna ‘Maid of the Mist’.
A því skipi er enginn maður, af þvi það er til sölu.
En þér verðið að fara upp á skipið og ofan í káetuna,
án þess að taka peningana með yður. Við komum að
skipshliðinni undir eins og þér eruð farinn ofan, og
þegar einn af þorparahópnum, sem þeir senda til að
sækja peningana, kemur til að fá þá, tökum við hann
og komum svo yður til hjálpar. Skiljið þér mig?”
“Já. En hvernig getum við þekt skipið ?”
“0, það er bezt þér komið á eftir okkur, við skulum
róa i nánd við það. Einn af mönnum mínum segir að
það sé hvítmálað, svo yður veitir auðvelt að þekkja
það—.
“Gott, við skulum róa á eftir ykkur??’
Lögreglubáturinn reri af stað, og við vorum spöl-
korn á eftir honum. Nú fór að rigna, og það var eng-
inn hægðarleikur að sjá bát lögreglunnar. Eg hélt
áfram að róa langa stund. Svo nálguðumst við lög-
reglubátinn og komum brátt að hlið hans.
“Þarna er skipið ykkar”, sagði umsjónarmaðurinn,
og benti á stórt skip, sem sást óglögt. “Róið þið
þangað”.
Eg fylgdi bendingu hans, og þegar við komum að
hlið þess, batt eg bátinn fastan við það, klifraði upp
á þilfarið og hjálpaði Wetherell til að gera það lika.
Undir eins og við vorum Jcomnir upp á þilfarið, litum
við í kring um okkur og hlustuðum, hvort við heyrð-
um ekki til þeirra manna er áttu að mæta okkur þar.
En að undanteknum vindinum og regninu heyrðist
ekkert. Við urðum þvi að reyna að finna káetuna.
Til allrar lukku hafði eg verið svo hygginn að taka með
mér kertisstúf, sem nú kom að góðu gagni, einkum þar
eð myrkur var í káetunni. Við gengum ofan stiginn
með varkárni og inn í káetuna og kveiktum ljósið.
Við vorum þá staddir í allstórum sal, með gamal-
dags^sniði. Þrír litlir klefar voru til beggja hliði, og
frá stiganum og að stórum skáp í afturenda skipsins
var langt borð með ameriskum dúk. En enga mann-
eskju var að sjá. Eg opnaði hverjar klefadyrnar á
fætur annari, en það var bersýnilegt að við vorum al-
einir í skipinu.
“Hvernig skiljið þér þetta?” spurði eg Wetherell.
“Það er mjög grunsamt”, svaraði hann. “En
máske við séum komnir of snemma fyrir þá. En sjáið
þé'r þama, hr. Hatteras, það liggur eitthvað á hinum
enda borðsins”.
Það var líka tilfellið—eitthvað, sem líktist bréfi.
Við gengum báðir að þeim endanum, og þar var bréf,
nælt fast við dúkinn og áritan til Wetherells. Skriftin
var óvanaleg.
“Það er til yðar, hr. Wetherell”, sagði eg, um leið
og eg losaði það og fékk honum. Svo settumst við
og 'hann opnaði bréfið með skjálfandi höndum, það
var þannig:
“Minn kæri hr. Wetherell. Pokar með fölskum
peningum og lélegum bankaseðlum hjálpa yður ekki,
og það er heldur ekki skynsamlegt, að semja við lög-
regluna að mæta yður á höfninni í því skyni að taka
mig fastan. Þér hafið nú eyðilagt tækifærið, og dótt-
ir yðar yfirgefur því Ástralíu í kveld. Eg ætla samt
að gefa yður annað tækifæri, og gætið þess nú að það
verði yður að noturn. Upphæðin sem eg krefst nú, er
150,000 pund ásamt teininum sem þér fenguð hjá Kín-
verjanum Pete, og þetta alt verður að afhendast mér
án nokkurra fyrirspuma eða rannsókna. Ef þér sam-
þykkið þetta auglýsið þá: “Eg borga—W.” í Sydney
Morning Herald þann 18., 19. og 20. þessa mánaðar.
Þá verða gerðir nýir samningar við yður.
Maðurinn sem veit alt”.
“Ó, hamingjan góða, eg hefi eyðilagt alt saman”,
sagði Wetherell um leið og hann lagði bréfið á borðið.
“Og ef til vill drepið barnið mitt”.
IÞegar eg heyrði kveinstafi hans, reyndi eg að
hugga hann, en það var gagnslaust. Hann virtist al-
veg eyðilagður yfir því að áform okkar mishepnaðist,
og eg verð að viðurkenna að mér sárnaði það lika. Eitt
var áreiðanlegt, og það var, að einhver af vinnufólki
Wetherells var svikari, hann hafði heyrt áform okkar
og sagt þorparahópnum frá því. Gat það verið borð-
sveinninn? Ef það væri tilfellið, þá skyldi eg jafna
reikningana við hann. Meðan eg sat og hugsaði um
þetta, heyrði eg fótatak í stiganum, og á næsta augna-
bliki kom umsjónarmaðurinn inn. Þegar hann sá okk-
ur sitja og lesa bréf við kertaljós, var undrun hans
mikil, og um leið og hann settist sagði hann:
“Hvað þýðir þetta? Hvar eru mennirnir?”
“Það er enginn hér. Við höfum verið gabbaðir”,
svaraði eg og rétti honum bréfið. Hann las það, og
að því búnu sat hann hugsandi.
“Við verðum að leita að svikaranum í yðar eigin
húsi, hr. Wetherell”, sagði hann loksins. Þeir menn,
sem hafa komið þessu fyrirtæki af stað, eru svo slægir,
að þeir eiga enga jafningja; það er í rauninni ánægju-
legt að lenda í bardaga við slíka menn”.
“Hvað eigum við að gera næst?”
“Að fara heim undir eins. Eg skal verða ykkur sam-
ferða, og svo skulum við tala um þetta efni. Það er
gagnslaust að vera hér”.
Við fórum þvi upp á þilfar og ofan i bátinn ásamt
umsjónarmanninum, en lögreglubáturinn hélt lengra út
eftir höfninni i öðrum erindum. Þegar hann var horf
inn, fleygðum við fölsku peningunum í sjóinn, rerum
að' landi á sama stað og við lögðum út, og gengum svo1
stúlkunum. Þessi snotra stúlka læddist áfram á tánum
að skrifstofudyrunum, beygði sig og hlustaði við lykil-
gatið. Eg stóð kyr og athugaði hana nákvæmlega.
Hún hlustaði i næstum 5 mínútur, sneri sér svo við,
leit í kring um sig og læddist til baka, og gekk svo út
um dyrnar, sem 'hún læsti á eftir sér.
Þegar hún gat ekki lengur heyrt til mín, gekk eg
yfir í skrifstofuna. Þeir sáu þegar að eitthvað hafði
komið fyrir og ætluðu að fara að spyrja mig.
“Segið þið ekkert, en látið mig vita eins fljótt og
mögulegt er um hvað þið töluðuð siðustu fimm mín-
úturnar”, sagði eg.
“Hvers vegna”.
“Eyðið ekki tímanum með spurningum núna. Það
er áríðandi að breyta fljótt. Hvað var það?”
“Eg sagði hr. Wetherell, hvað eg héldi að við ættum
að gera”, sagði umsjónarmaðurinn.
“Gott. Nú fer eg. Bíðið ekki eftir mér, hr. Weth-
erell, eg ælta bara að elta slóð, sem eg held að gefi
okkur upplýsingar. Eg held þér þurfið ekki ð verða
samferða, hr. umsjónarmaður, en eg skal finna yður
hér kl. 6”.
“Þér getið nú ekki gert grein fyrir neinu”, sagði
hann.
“Eg get sagt yður svo mikið, að eg sá eina af þem-
unum hlusta hérna við dyrnar núna. Eg efast ekki
um að hún muni flýta sér af stað með nýungarnar, og
mig langar til að elta hana. Góða nótt”.
“Góða nótt og lánið fylgi yður”.
An þess að tala meira, tók eg af mér skóna og lædd
ist ofan til herbergis, sem hafði stóran glugga út að
garðinum, þar sem stórt tré stóð. Eg opnaði glugg-
ann og hoppaði út og lokaði honum svo með varkarni.
•Svo nam eg staðar til að láta skóna á mig, læddist með
hægð eftir gangstignum, hoppaði yfir lága múrinn og
var þá staddur í bakgötunni. Hér um bil 50 fet frá
hliðinu, þar sem vörumar eru fluttar inn um til húss-
ins, stóð hins vegar við götuna afarstórt tré, rétt við
gangstéttina. Hjá því stóð eg kyr og horfði þaðan á
húsið. Það var mjög dimt, svo það var erfitt að sjá
mig. Nokkurar mínútur stóð eg þannig kyr og beið,
og fór að furða mig á því hvort eg hefði nú ályktað
rangt, þegar eg heyrði að grindarhliðið var opnað, og
á næsta augnabliki kom lítil manneskja út um það og
lokaði hurðinni á eftir sér. Hún stóð kyr eitt augna-
blik, eins og hún væri að ráða eitthvað við sig, svo
tók hún stefnu inn til bæjarins. Eg gekk á eftir henni
í hér um bil 300 feta fjarlægð. Að undanteknum
einum lögreglumanni, sem horfði fast á mig, mættum
við engri lifandi sál. Nokkurum sinnum var eg nærri
búinn að missa sjónar á henni, svo eg fann réttast að
minka f jarlægðina, og það gerði eg líka. Svo gengum
við upp eina götu og ofan aðra, unz við komum í léleg-
ustu deildina í Sydney. Hópar af illa útlitandi konum
og körlum stóðu á götu homum, og á einum stað var
stúlkan mín stöðvuð, en hún kunni að svara fyrir sig
og hélt svo áfram..
Við endann á langri óhreinni götu leit hún í kring
um sig. Eg var þá kominn yfir götuna, og var tæp-
lega 30 fet frá henni, en eg hafði þrýst hattinum niður
að augunum, stungið höndunum í vasana og slagaði
eins og drukkinn maður. Þegar hún sá engan annan
en mig, gekk hún a’ð glugganum í húsinu á horninu og
barði þrisvar sinnum á hann. Áður en hún gat talið
til 10, voru dyrnar opnaðar og hún gekk inn. Þegar
þær voru komnar inn, gekk eg að dyrunum, tók í skrá-
arhúninn og fann mér til ánægju að þær vom opnar.
Svo gekk eg inn i húsið.
1 ganginum var niðamyrkur, en eg gat séð hvar
dymar voru af ljósglætu sem sást undir hurðinni. Eins
liægt og eg gat læddist eg að dyrunum og laut niður til
að sjá í gegnum lykilgatið. Eg gat ekki séð mikið, en
eg sá að stúlkan sem eg elti, sat á rúminu, og hallandi
sér upp að veggnum, sat hin ógeðslegasta kona er eg
hefi séð á æfi minni, með kritpípu í munninum. Hún
var mjög lítil með hmkkótt andlit, klædd gömlum
fallegurri kjól, sem var að minsta kosti þrisvar sinnum
of stór fyrir hana. Hár hennar lá ógreitt á öxlunum
og neðan við þetta hár tindruðu tvö augu, sem líktust
grimmum hundsaugum, þegar hann er að búa sig undir
að stökkva og bíta. Þegar eg laut niður til að hlusta
heyrði eg hana segja:
“Nú, góða vina mín, hvað er það sem þú ætlar nú
að færa herranum, og sem orsakar að þú kemur hingað
á þessum tíma nætur?”
“Það er að eins það, að í fyrra málií^ætlar lögregl
an að finna ‘Merry Duchess’. Eg heyrði umsjónar-
manninn sjálfan segja það”.
“A morgun snemma, er þaö ?” öskraði gamla kerl
ingin. “Eg óska þeim ánægju af leit sinni, já, það geri
eg sannarlega. Hefir þú aðrar nýjungar, góða mín?”
“Hr. Wetherell og langi slæpingurinn hann Hatter-
as, voru úti á höfninni í kveld. Gamli maðurinn kom
heim með marga peningapoka, en allir peningarnir voru
verðlausir”.
“Það veit eg líka, vina mín. 1 þetta sinn voru þeir
myndarlega gabbaðir, ha, ha”.
Konan hló mjög ilskulega, og svo fór hún að hnoða
tóbak í lófa sínum, alveg eins og karlmenn gera. Hún
reykti ilélegt tóbak og sterka lyktin af því barst út um
lykilgatið til min. En unga stúlkan var mjög óþolin-
móð, því hún stóð upp og sagði:
“Nær fara þeir af stað með stúlkuna, Sally?”
“Þeir eru farnir, vina mín. Þeir fóru kl. 10 í
kveld”.
Þegar eg heyrði þesa nýjung, fékk eg svo mikinn
‘Láttu mig fá peningana, svo eg geti farið, heyrirðu |
það”.
Auðvitað veizt þú miklu meira, gerirðu ekki ? Hér
er eitt pund”.
Meðan þær þrættu um peningana, læddist eg til
dyra, gekk út og læsti þeim á eftir mér varlega. Svo
hljóp eg ofan götuna eins hart og eg gat. Eg spurði
ögregluþjóna um leiðina við og við og komst að lok-
um heim, stökk yfir múrvegginn, yfir garðinn og inn
um gluggann. Eg hafði búist við að Wetherell væri
rúminu, og varð því hissa er eg sá hann standa fyrir
ofan stigann.
Nú, eftir hverju hafið þér komist?” spurði hann
kvíðandi.
“Mjög mikilsverðu málefni”, svaraði eg, “en fyrst
er annað. Vekið þér ráðskonuna og segið henni, að
yður gruni að ein af þernunum sé ekki í húsinu. Segið
henni að nefna ekki nafn yðar í þessu sambandi, en
að hún skuli reka þernuna úr vistinni fyrir morgun-
verð. Þegar þetta er búið, hefi eg skift um föt, og skal
}á vera tilbúinn að segja yður alt”.
Eg sikal fara og vekja hana strax, eg er mjög
l’orvitinn eftir að fá að vita hvað þér hafið uppgötv-
að”.
Hann yfirgaf mig og gekk til vinnufólksdeildar
hússins; eg fór til herbergis mins og skifti um föt.
Að því búnu gekk eg inn í skrifstofuna, þar sem eg
fann matinn bíða mín. Eg borðaði af góðri lyst, þar
eð hin langa ganga mín og æsingurinn, sem í mér var
xetta kveld, höfðu aukið hana. Þegar eg var að búa
mér til annað glasið af vínblöndu, kom Wetherell og
sagði að ráðskon&n væri á verði, og ætlaði að taka á
móti þernunni þegar hún kæmi.
Segið mér nú hvað þér hafið gert?” sagði gamli
maðurinn.
Eg sagði honum frá öllu, sem fyrir mig hafði kom-
ið, eftir að eg fór úr skrifstofunni til að leita að píp-
unni minni—hvernig eg sá þernuna hlusta við dyrnar,
og hvernig eg elti hana inn í bæinn; eg lýsti gömlu
Sally, samfundi þeirra og hvernig eg komst heim.
Hann hlustaði með athygli mikilli, og þegar eg var
búimi, sagði hann:
“Haldið þér þá að vesalings dóttir mín hafi verið
flutt til eyjarinnar ‘Pipa Lannu’ af Nikóla?”
Já, það virðist enginn efi vera á því”.
Hvað eigum við þá að gera til að frelsa hana?
A eg að biðja stjómina um að senda herskip þangað?”
“Ef yður sýnist svo. En eg held við ættum að
starfa án þess að leita hjálpar hennar. Þér munuð
ekki vilja vekja neitt hneyxli, en gætið þess, að ef
Nikóla verður tekinn fastur, þá verður alt málið
opinbert”.
“Til hvers ráðið þér þá?”
“Eg ræð til þess”, svaraði eg, “að við leigjum litla
jyjARKBT JJOTEL
Yiö sölutorgiC og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
Furniture
Overland
FUIJJiOMIN KKNSIxA VKTTT
BIUEFASKRIFTUM
—og öðnun—
VKRZLUNAllFHÆÐIGEBajnm
$7.50
A helmlll yCar *ref~'m rér kent jrCnr
og börnum yCar- xeC pöstl:—
AC ekrlfa gOl Sualneai" br4t
Almenn lög. Áuglýalnrar.
Stafsetnlng v réttrltun.
Ötlend orCatU' »M.
Um fl.byrgClr og télttg.
Innheimtu meC pöatl.
Analytlcal Study.
Skrift. Ymsar reglur.
Card Indexlng. Copylng.
Flllng. Invoiclng’. Pröfarkalestnr.
essar og fleirl n&msgrelnar kend-
ar. FyllIC lnn nafn yCar I eyCumar
aC neCan og fflic melrl upplýslngar
KLIPPIÐ I SUNDUR HJBR
Metropolitan Buslness Instltuta,
604-7 Avenue Blk., Wlnnlpeg.
Herrar, — SendiO mér upplýalngar
um fullkomna kenslu meC pöstl
nefndum n&msgrelnum. paC er fl-
sklUC aC eg sé ekkl skyldur tll aC
gera neina samninga.
Nafn __________________________
Heimlll
StaCa
Stórkostleg skrúðganga
Nálægt 50,000 manns fóru í
skrúðgöngu um göturnar í Toronto
nýlcga og kröfðust þess að algert
vinbann væri lögleitt í Ontario.
Foringjar fararinnar höföu með-
ferðis áskorun frá 500,000 manns,
auk annara áskorana frá ýmsum
félögum. í fararbroddi var maður
sem ók á vagni með tveim hestum
->& • - r ”” ’ ” —oj” - Ifyrir; var hann klæddur eins og
skonnortu, veljum okkur þrja areiðanlega menn, og| J °
förum svo til ‘Pipa Lannu’. Eg þekki eyjuna vel, og
eg hefi tekið próf sem skipstjóri. Við getum siglt að
eyjunni þegar dimt er, búið alla menn okkar vel út að
vopnum og farið á land. Eg býst við að þeir geymi
dóttur yðar sem fanga í einum kofanum. Sé það til-1 astan drykk og neitaði öðrum sterk-
fellið, þá sláum við hring um hann, og björgum henni ara. Fáeinum dögum síðar kom sú
fyrirhafnarlítið, og það sem betra er, án nokkurs op- yfirlýsing frá stjóminni að vínbann
inbers hneyxlis. Hvað segið þér um þetta?” yrði gert aö bráðabyrgðarlögum þar
‘Eg er yður alveg samþykkur. Eg held þetta sé í fylki; eru það samskonar lög og
menn hafa gert sér hugmynd af
Ontario sem persónu, og sat hann
á vatnsk' ri. Átti það að tákna að
Ontario fólk teldi sér vatn heilnæm-
ágætt áform. Og meðan þér töluðuð, hefi eg lika hugs-
að um nokkuð. McMurbough, gamall vinur minn, á
skonnortu, sem eg er viss um að hann ljær okkur hálfs
mánaðar tíma”.
“Hvar býr hann? Er langt þangað?”
hér í Manitoba. Lögin öðlast gildi
í haust og vara í þrjú ár. Að þeim
tíma liðnum verður almenn atkvæða
greiðsla um þau.
Þess mætti geta að bænarskráin
var á vatnsvagninum og var hún
Að eins hins vegar við fjörðinn. Við skulum faral hálf þriðja mila á lengd.
þangað og tala við hann eítir morgunverð, ef yður svo
sýnist”.
Já, það verðum við að gera. Eg held að eg vilji
nú fara og reyna að sofna, eg er hálfþreyttur. Þegar
umsjónarmaðurinn kemur, getið þér sagt honum alt | ” ' _____
sem við hefir borið, en eg held að réttast sé að biðja
hann að minnast ekki á eyjuna við nokkurn mann. Ef
það yrði kunnugt, gæti það aðvarað þá og þeir svo
siglt til anarar eyjar—til þess staðar máske, sem við
getum ekki fundið þá”.
“Eg skal muna það”, sagði Wetherell, en eg gekk til
herbergis míns, fór úr frakkanum og lagðist svo ofan
á rúmfötin. Áður en tvær minútur voru liðnar, var
eg sofnaður, og vaknaði ekki fyrri en hringt var i fyrsta
skifti til morgunverðar; eftir gott bað, sem eins og gaf
mér nýtt líf, fór eg í vanalegu fötin mín og gekk ofan.
Rowell leiðtogi liberal flokksins í
fylkinu var einn meðal forarfor-
ingja; hefir hann um langan tíma
verið eindreginn fylgismaður al-
Þrjár mílnr kosta
$12,000,000.
Merkilegasta og dýrasta járn-
braut í heimi er nýlega bygð og er
þar stærsta steinsteypubrú sem
nokkru sinni hefir verið bygð.
Þessi brautarstúfur er á milli
bæjanna Scranton i Pennsylvaniu
Wetherell og markgreifinn voru í borðsalnum, og þeg-1 og Binghampton í New York og er
heim til Wetherells. Klukkan var yfir tólf þegar við hjartslátt aö eg átti bágt með að hlusta.
komum þangað, en gamli þjónninn var á fótum og'
beið okkar. Hann virtist hafa orðið fyrir vonbrigðum,
þegar hann varð þess vis að Phyllis var ekki með okk-
ur. Hann fylgdi okkur til skrifstofunnar með eina
flösku og nokkur staup, fór svo að ráðleggingu hús-
bónda sins og gekk til sængur.
“Nú, herrar mínir”, sagði Wetherell, “verðum við
að ræða þetta málefni til hlýtar, en fyrst vil eg bjóða
ykkur vindla”.
Umsjónarmaðurinn tók vindil, en eg kvaðst heldur
kjósa pípuna mína. En hún var í herbergi mínu hins
vegar við ganginn, og bað eg þá því að biöa á meöan eg
sækti hana. Þeir lofuðu að gera það, en eg fór og
lokaði dyrunum á eftir mér. En eg gat ekki fundið
pípuna strax, og þegar eg loksins fann hana, slökti eg
ljósið og ætlaði út, þegar eg heyrði dymar við endann
á ganginum opnaðar, og létt fótatak nálgast mig. Eg
stóð alveg kyr og beið þess að sjá hver þetta væri Nær
og nær kom hún, imz eg sá að þetta var ein af stofu-
Þeir hafa ekki verið lengi að búa sig”, sagði unga
stúlkan.
“Nikóla er býsna fljótvirkur að öllu”, svaraði sú
gamla.
' “Eg vona að hún kunni vel við sig i ‘Pipa Lannu’,
þessi drambsama, unga stúlka”, sagði þernan ílskulega.
“Nú, hvar eru peinngarnir, sem hann sagði að eg ætti
að fá. Láttu mig fá þá, svo eg geti farið. Eg verð
margspurð og máske sett í varöhald, ef mín verður
saknað”.
“Eg átti að fá þér fimm pund, var þaö ekki ?” sagði
gamlá nornin, og stakk hendinni djúpt ofan í vasa sinn.
“Tíu”, sagði þernan hörkulega. “Ekkert rugl,
Sally. Eg veit of mikið um þig”.
“Ó, þú veizt býsna mikið, kæra vina min, gerirðu
ekki? Auðvitað hlýtur þú að vita miklu meira en
gamla frænka þín, hún Sally, sem auðvitað hefir al-
drei séð neitt. Vertu nú ekki að rugla”.
ar eg kom inn, virtist bæði hann og markgreifinn, sem
hélt á eintaki af Sydney “Moming Herald”, að vera
óvanalega órólegir.
“Hérna, hr. Hatteras”, þegar eg var búinn að bjóða
þeim “góðan morgun”—hér er auglýsing fyrir yður”.
“Um hvað er hún?” spurði eg. “Hver er það sem
auglýsir eftir mér?”
“Lesið þér það sjálfur”, sagði markgreifinn og rétti
mér blaðið.
Eg tók við þvi og leit yfir dálkinn sem hann benti
á, unz eg kom að eftirfylgjandi orðum;
“Richard Hatteras. — Ef hr. Richard Hatteras,
frá Thursday eyjunni, Torres Straits, nýlega kominn
heim frá Englandi, skyldi sjá þetta, þar sem hann nú
að líkindum er i Sydney, biðjum vér hann að koma til
skrifstofu íögmannafélagsins, Dawson & Gladmans,
bygð af Lackawanna járnbrautar-
félaginu. Liggur brautin yfir hinn
svonefnda Tunkharock dal. Brúin
yfir dalinn er um hálfa mílu eða
nákvæmlega 2,375 fet. °g 240 feta
hátt. I brúnni eru 4,500,000 ten-
ingsfet af steinsteypu og 2,280,000
pund af stáli. Þrjál mílur af braut-
inni þar sem brúin er kosta $12,-
000,000.
Minsta þjóðríki í heimi.
San Marino heitir riki sem ekki
er stærra en litið hérað, við norður
landamæri ítalíu. Er það minsta
þjóðríki í heimi, aðeins 32 fermílur
Cartlereagh stræti, þar sem hann fæt að heyra nokkuð enskar og íbúamir ekki nema 9,500.
sér til ánægju og ábata”.
Það var engum efa bundið, að eg var sú persóna
sem eftir var lýst. En hvað gat það meint? Hvað var
það, sem eg gat fengið að vita mér til ábata og ánægju,
nema nýungar um Phyllis, og það var mjög ósennilegt
Þessu riki hefir Austurríki nú
sagt stríð á hendur og eru þar alls
1100 manns, sem undir vopnum
geta verið þótt allir séu taldir milli
16 og 60 ára.
San Marino hefir verið í nokkurs
aö eg gæti fengið nokkuð að vita um hreyfingar þess- konar varnarsambandi við ítalíu
ara bófa, sem höfðu rænt henni, hjá nafnkendu lög-
mannafélagi, sem Wetherell sagði að þessir menn væru.
En eins og nú stóð var gagnslaust að furða sig á þessu,
og því hugsaði eg ekki meira um það, en settist að
borði. Á meðan við neyttum matar, fór gamli þjónninn
út til að gá að hver það væri sem hringdi. Þegar hann
kom aftur, sagði hann mér að það væri maður úti í
ganginum, sem vildi finna mig. Eg bað Wetherell
afsaka mig og fór fram.
og þar af leiðandi eitthvað veitt
Itölum að málum; fyrir þá sök hef-
ir Austurríki herjað á það.
Mrs. Arthur H. Povah, dóttir
Sparlings skólastjóra við Wesley
skólann andaðist að heimili sínu
83 Home St. á föstudaginn, eftir
langa legu.