Lögberg - 13.07.1916, Blaðsíða 4

Lögberg - 13.07.1916, Blaðsíða 4
4 LÖGBERG, FIMTUDAGINN 13. JÚLI 1916. Gefið út hvem Fimtudag af The Col- umbia Pre*s, Ltd.,|Cor. Willieim Ave. & Sherbrook Str., Winnipeg, Man. TALSIMI: CARRY 2156 SIG. JUL. JÓHANNESSON, Editor J. J. VOPNI, Business Maníiger L)tanA*krift til blaðsins: THt OOLUMBtA RHEII, Ltd., Box 3172. Wlnnipag. UtanAskrift ritstjórans: EDITOR LOCBERC, Box 3172 Winniptg, IHan. VERÐ BLAÐSINS: $2.00 um Arið. Œfisögur merkra manna. J7ví hefir lengi verið haldið fram, og það með réttu, að fátt mótaði fremur líf ungra manna, en það að lesa æfisögur þeirra er mikið hefir kveðið að. J?að er álit allra uppeldis- og sálarfræðinga að fjöldi þeirra bóka sem út eru gefnar, þar sem þjófar og ræningjar eru gerðir að söguhetjum, sé áhrifamikill siðspillingaskóli. pað er ekki langt síðan gefnar voru út tvær bækur, þar sem glæpamenn voru söguhetjumar. önnur þeirra var um ræningja sem Cashel hét, en hin um annan er Tracy nefndist; einnig ræningja. pessum mönnum var ekki beint hrósað fyrir illræðisverkin, en þannig er frá þeim sagt að líf slíkra manna er gert æfintýralegt og jafnvel að- laðandi fyrir unga menn. W. J. Bryan, hinn heimsfrægi siðbótamaður, sagði nýlega í ræðu sem hann hélt í St. Louis, að siðleysis bókmentir væru það sker, sem fleiri ungir menn brytu á lífsferju sína en flest annað. Hann kvaðst ekki vera hlyntur þvingunarlög- gjöf yfir höfuð; og um fram alt sagðist hann hafa þá skoðun að málfrelsi og ritfrelsi ætti að vera sem allra óhindraðast. En samt kvaðst hann ekki sjá að stjómir þjóðanna hefðu nokkra afsökun fyrir því að láta það viðgangast að stofnaðir væru ósiðferðisskólar, þar sem bömum hennar væri inn- rætt hættuleg lífsstefna og kveiktar eða vaktar hjá þeim óheillahvatir. “Hver einasta manneskja” sagði Bryan, ‘er þannig frá náttúrunnar hendi gerð að hún er mót- tækileg fyrir áhrif svo að segja í öllum efnum. Unglingurinn er eins og ókunnugur ferðamaður, sem spyr þá til vegar sem fyrir eru. Hann sér ótal götur, sem liggja í ýmsar áttir og hann er í efa um það hverja götuna hann eigi að velja. Hann spyr eðlilega þá til vegar sem reynsluna hafa; þá sem eru vegna áratölu reyndir ferðamenn og ættu að hafa aflað sér þekkingar. pegar svo þessir “reyndu” ferðamenn gera það annaðhvort af fávizku eða jafnvel oftar af hags- munalegu yfirlögðu ráði að gylla þann veginn og mæla með honum, sem til ágæfu hlýtur að liggja, þá er ferðamanninum vorkunn. Hann er þá eins og viltur og illa staddur inað- ur í framandi ræningja landi; landi þar sem því helgasta og dýrasta veganesi er rænt frá honum — nesti flekklausrar siðfágunar. pannig er því varið með fjölda þeirra svoköll- uðu skáldsagna sem flæða yfir landið og ætla að drekkja öllum heilbrigðum og frumlegum hugsun- um æskulýðsins meðal þjóðar vorrar. Eg hefi ekki á móti skáldsögunum; það sé fjarri mér, en eg krefst þess í nafni óspiltrar sið- fágunar, þar sem hún er til; eg krefst þess til verndar börnum vorum; eg krefst þess sem heilagr ar skyldu af hendi stjórnarinnar að hún leggi haft á vissa tegund svokallaðra skáldsagna. pá tegund sem auðsjáanlega hefir það eitt fyrir markmið að hrúga saman fé, hvemig sem það er fengið; hrúga saman fé í fárra vasa úr margra. Og ekki nóg með það, heldur er þessu fé hrúg- að saman á þann hátt að um leið er dejrft það bjarta og hreina Ijós, er eðlilega logar í nuga hvers manns er frá guðs hendi kemur. Spansgræna óskírlífis og óvandaðra meðala er breidd yfir hið skíra gull mannssálarinnar og því stolið þaðan smátt og smátt.” petta segir William Jennings Bryan um áhrif reifarasagna; hinna svokölluðu skáldsagna. Lögreglustjórinn í Chicago og bæjarstjórinn einn sem þar var, Dunn dómari, lýstu því báðir yfir í einu hljóði að sagan af Tracy þeim er vér nefnd- um hefði skapað sex glæpamenn, sem þeir vissu af. Auðvelt væri að rekja áhrifin frá þeirri sögu með því að bera saman yfirsjónir þeirra við sögu Tracys og taka svo til yfirvegunar framburð þess- ara manna fyrir rétti. Fjórir þeirra höfðu verið siðprúðir piltar þang- að til þeir lásu þá sögu, en hún hafði vísað þeim á þá braut, sem þeim hafði aldrei komið til hugar áður. peir höfðu lesið söguna að stigamanninum á þann hátt að hún vakti hjá þeim hinn verra mann þeirra, sem áður hafði sofið og hefði haldið áfram að sofa, ef ekki hefði utanaðkomandi afl komið og vakið hann. pað er á allra vitund að hver einasta mann- eskja er samsett af tveimur öflum—tveimur ver- um, ef svo mætti segja, sem ávalt eiga í stríði hvor við aðra. Ástríður og illar tilhneigingar heyja stríð við hið háleita og fagra í huga hvers manns og hverr- ar konu. Á meðan stefnumar eru að myndast, meðan áttimar eru að festast; meðan skoðanirnar eru að fæðast; meðan hinn virkilegi maður er að skapast ríður á því að veita lið með öllu móti þeim öflum sem á réttari leiðir vísa, en hnekkja hinum sem mest. Penninn og tungan eru sterkustu öflin í heim- inum nú á dögum. Sameinaðir pennar og tungur þeirra manna sem að bókmentum og opinberum málum vinna með hverri þjóð sem er, geta gert hvað sem þeim sýnist; geta hafið þjóð sína upp á sólroðna tinda þeirra háfjalla, sem veita andanum heilnæmi og styrk. En þeir geta líka steypt henni niður í afgrunn eilífrar glötunar andlegs myrkurs og vanheilsu. Hið fyrtalda gera þeir sem mála myndir af ljósum fortíðarinnar og veita með því hita og birtu inn í sálir samtíðarmanna sinna — og sér- staklega hinna ungu. Æfisögur nokkurra—góðra—manna eru slík ljós. pegar þau ljós eru borin inn á heimilin; þeim beint í veg æskulýðsins og haldið á lofti í hvívetna, þá er þjóðin gæfusöm, þá hljóta að skapast hjá henni stórir menn, miklir menn—góðir menn. Nýlega var dæmdur maður í 10 mánaða fang- elsi í ríkinu Texas; hann var ítalskur og hét Marcus Thialaka. Hann hafði lagst út og lifað á ránum. Áður en hann tók upp á því hafði hann unnið hjá hampspunafélagi og verið sérlega vel látinn. Maðurinn var af góðu fólki kominn og aðeins 21 árs að aldri. Hann talaði sjálfur fyrir réttin- um, áður en dómurinn var feldur og lýsti því yfir með mikilli hrygð, að hann hefði vilzt út á þessa braut af áhrifum þeim sem hann hefði orðið fjrrir við lestur bókarinnar um Cashel ræningja. pessi bók var þannig rituð að ræninginn var gerður að hetju, og þótt ekki væri það beint sagt að verk hans hefðu verið góð og að eftir honum ættu ungir menn að breyta, þá var bókin svo læ- víslega orðuð að nokkurs konar dáleiðslu afl hlaut að fylgja lestri hennar. Æskumaðurinn sem hana las hlaut að fá ein- hverja æðri hugmynd um manninn en alment ger- ist. Bókin var til þess skrifuð að fá fyrir hana sem mesta sölu; hún var því höfð eins kitlandi og seiðandi og mögulegt var. Væru þeir allir komnir á einn stað sem beint hefir verið á rangan veg af réttum með þessum bókum, þá mundu þeir mynda heila herfylkingu og hana stóra. Og það versta er að þetta eru ekki altaf þeir mennirnir sem minst er í varið eða verst upp- lagðir. pað er jafnvel þvert á móti, það eru einmitt tilfinningaríkir menn og efnismiklir—stórir menn —sem fyrir slíkum áhrifum verða; og þeir hefðu margir hverjir getað orðið með fremstu mönnum þjóðar sinnar, ef þeim hefði verið borið ljós í stað myrkurs. Æfisögur þeirra manna sem virkilega hafa lif- að, hafa enn þá meiri áhrif en þær skáldsögur, sem ekki eru á sannsögulum grundvelli bygðar. pað að vita með vissu að söguhetjan var til á vissum stað og vissum tíma undir vissum kring- umstæðum, það svo að segja fullkomnar ímyndun- arafl lesandans þannig að það skapar mynd þess sem sagan er af og horfir á hana eins og lifandi veru frammi fyrir lesaranum. Eins og það er óholt og skaðlegt að sýna óbóta- menn í fölsku ljósi, þannig að settur sé hetjublær á það sem níðinglegt er eða Ijótt, og siðferðistil- finning æskulýðsins þannig afvegaleidd, eins er það bætandi að skrifa æfisögur þessara sömu manna í öðrum anda. Sýna hvar og hvemig og af hvaða ástæðum þeir hafa vilzt og hvemig þeir hefðu getað gengið aðra vegi og heillavænlegri. Slíkar sögur eru mikils virði. En þær æfisögumar em þó lærdómsríkastar og áhrifamestar, sem sýna andlegan vöxt og við- gang; afreksverk og mannkosti sannra ljósa á leiðum þjóðanna. Æfisögur manna sem fæddir hafa verið og uppaldir í fátækt og niðurlæging, en hafið sig upp í fremstu raðir þeirr9, sem þjóðin tignar og dýrkar með réttu. pegar sýnt er hversu mikið það er sem ráð- vendni, sannleiksþrá, kjarkur staðfesta og mann- kostir geta komið til leiðar. J?egar það alt er sam- einað hjá einum manni, þá er það sá sproti öðrum til hvatningar að ekki verður með orðum lýst. J?eir sem á pennanum halda bera meiri ábyrgð en aðrir, jafnvel veldissproti konunga og keisara er veikur ef hann mætir penna, þar sem penni á heima. Og þótt penninn verði oft að lúta í lægra haldi fyrir sverðum og fallbyssum, þá sannast það þar venjulega að skamma stund verður hönd höggi fegin — það er að eins stundar ósigur, aðeins augnabliks töf. Vér íslendingar eigum of lítið til af æfisögum merkra manna; of fáar pennamyndir hinna fram- liðnu. Ekki einungis þeirra merkismanna, sem vér getum talið til vorrar eigin þjóðar, heldur einnig annara. Aðdáun hefir ávalt sömu áhrif, hvar sem sá kemur fram sem hana hlýtur. Hvorki trúarbrögð né þjóðemi; hvorki lönd né álfur; hvorki hörundslitur né neitt annað breytir því að dygð er dygð; hugrekki er hugrekki; sál er sál. ................ í Bandaríkjunum er nýlega látið eitt stór- menni heimsins. Hann hét Booker Washington. pessi maður var svertingi, þræll í uppvexti; en af eigin rammleik hóf hann sig jrfir þá mestu erf- iðleika sem veröldin þekkir, og ávann sér ódauð- legt nafn á söguhimni veraldarinnar. Enginn tekur eftir því að mjmdin af þessum manni er svört. Sálin var hvít og hrein og stór og það var nóg. Lestur þeirrar bókar sem um hann verður skrifuð bráðlega á fyrir sér að liggja að skapa margar stjömur og bjartar. Neistar hljóta að hrökkva út frá þeim eldi sem aðrir eldar kvikna frá. íslendingar ættu að lesa þá bók sem allra flestir. Ekki líða margir tugir ára þangað til æfisaga manns birtist á enskri tungu—og ef til vill á fleiri málum—sem geislar stafa af og Iýsa langt fram á leiðir. pað er æfisaga manns sem fæddur var í af- skektri nýlendu í Vesturheimi af bláfátæku fólki; alinn upp við þröngar kringumstæður og lítil tæki- færi. En þessi maður hefir hugsað eins og gamla máltækið segir: “Finni eg ekki veg, þá bý eg mér til veg”. Og hann hefir búið sér til veg sem lá upp að hásæti virðugrar virðingar allra manna. J?essi maður er Vilhjálmur Stefánsson. Vonandi er að sá tími komi að æfisaga hans komist inn á hvert íslenzkt heimili og verði hverj- um einasta ungum manni sjálfsagt veganesti úr föðurgarði; og þá skiljum vér ekki hugi ungra manna, ef dæmi Vilhjálms verður ekki mörgum unglingi hvöt til framkvæmda. Lögberg byrjar í þessu blaði að flytja æfisögu eins þeirra manna, sem mesta hylli hefir hlotið í huga þjóðar sinnar, og það að verðugu. J?að er æfisaga Benjamíns Franklíns, rituð af honum sjálfum. Væntum vér þess að henni verði vel tekið, og að hún megi verða ungum íslendingum til íhug- unar, og helzt ef verða mætti, til eftirbreytni og einhverju leyti. Hvort er líklegra? 1. í Heimskringlu sem út kom síðast var rit- stjómargrein þar sem því var haldið fram að hér í landi hlyti að verða hart í ári eftir stríðið. J?að er ekki oft sem Lögberg gefur ritstjómar- greinum Heimsk. mikinn gaum, en hér er um mál að ræða sem öllum kemur við og talsverður ágrein- ingur er um. Flest blöð landsins og flestir fjármálamenn halda fram þeirri skoðun að hér verði meiri véllíðan eftir stríðið en nokkm sinni hafi þekst í sögu landsins. Einstöku rödd hefir komið fram sem gagn- stæðar skoðanir hefir flutt, og Heimskringla er þar á meðal. En hvor þessara skoðana- hefir við fleiri eða sterkari stoðir að styðjast? Hvað er það sem menn hafa til þess að byggja á, þegar um framtíð landsins og þjóðarinnar er rætt í þessu sambandi? pað má vel vera að þýðingar lítið sé að ræða þetta mál nú eða rita um það. “Komi hvað sem koma vill”, segja menn líklega, og það gerir hvorki til né frá hvað sagt er og hverju spáð. Alt fer sínu fram. En þetta er misskilningur. Allar framtíðar útreiknanir manna hafa talsverða þýðingu. Ýmsu er fyrirkomið og hagað eftir því sem spáð er um framtíðina og fyrirtæki manna geta hepnast eftir því vel eða illa hvort þeir hafi spáð rétt eða reiknað rétt út það sem síðar kom fram. Að ráða rúnir tímanna er ein mikilsverðasta gáfa mannkjmsins. pað er ekki lítilsvert atriði að geta gert sér nokkum veginn rétta hugmynd um hvernig líkur séu til að hér verði umhorfs eftir að stríðinu er lokið. peir sem góðæri spá hér í landi og sjá lífsguð- inn feta stórum skrefum landshomanna á milli, þeir segja að hingað verði straumur innflytjenda; landið byggist upp næstu ár eftir stríðið, miklu betur og miklu fljótar en dæmi séu til áður. J?eir segja eins 0g er að vinnan sé afl þeirra framkvæmda sem þjóð og land þarfnast. J?eir eru fullvissir um að peningar streymi einnig inn í landið til jarðyrkjuframkvæmda og allskonar iðnaðar- og menningarfyrirtækja. Fólkið í Evrópulöndunum hópast hingað segja þeir; því það hefir fengið andstygð á hernaðar- eyðileggingunni og hernaðarandanum; það helzt ekki við heima fyrir, þar sem löndin em svo að segja gjöreydd. J?etta hefir ef til vill við mikið að styðjast; það lætur all-sennilega í eyrum, á jrfirborðinu að minsta kosti. En hinir fáu, sem daufari vonir hafa um ár- gæzku í þessu landi, rökleiða frá annari hlið 0g útkoman verður auðvitað ólík. pegar stríðið er á enda, segja þeir að Evrópu- löndin sum verði eyðilögð; jarðvegurinn tættur í sundur og úr lagi; húsin brotin og brend; allar iðnaðarstofnanir horfnar á stórum svæðum; alt svo að segja í kalda koli. En þeir segja að ekki hverfi ættjarðarást fólks- ins fyrir þessar sakir; heldur ef til vill þvert á móti. J?að er að orðtæki haft að móðurinni þyki þá fyrst fyrir alvöru vænt um böm sín þegar þau verði veik, og að eðli móðurástarinnar sé slíkt að hún sé altaf sterkust á því baminu sem að ein- hverju leyti sé ósjálfbjarga. Og þótt hér sé ef til vill að vissu leyti ólíku saman að jafna, móðurást og ættjarðarást, þá eiga þær óneitanlega þætti saman; þær eru systur og sérlega líkar. Kærleiksmeðaumkvun er einn þátturinn í allri ást; það að móðurástin er þar sterkust sem veikl- un á sér stað er sönnun þess með hana. Og til þess að sannfærast um að samskonar blær er á ættjarðarástinni, þarf ekki annað en lesa sum ís- lenzku ættjarðarkvæðin, t. d. þetta eftir Bólu- Hjálmar: “Sjá nú hve eg er beina ber, brjóst mín visin og fölvar kinnar, eldstejrptu lýsa hraunin hér hörðum búsjrfjum æfi minnar. Kóróna mín er kaldur snjár klömbrur hafísa mitti að setur; þrautir mínar í þúsund ár þekkir guð einn og talið getur.” Og skylda sú sem skáldið brýnir fyrir þjóðinni í sambandi við þessar þúsund ára þrautir er ekki að jrfirgefa landið. pað er eitthvað annað. Skylda hvers sonar og dóttur þjóðarinnar er í hans augum einmitt sú að sitja sem fastast og strengja þess heit að minka þrautimar eftir megni: “Hver þér amar alls ótryggur, eitraður visni niður í tær”, segir sama skáld; og með fáu áleit hann að ættjörðinni væri “amað” fremur en með því að yfirgefa hana. THE DOMINION BANK S. F„ Prss W. D. C. A. BOGKRT. Ocoeral Msosfsr. Höfuðstóll borgaður og varasjóður . . $13.000,000 Allar eignlr................. $87.000,000 Beiðni bœnda' um lán til búskapar og gripakaupa sérstakur gaumur gefinn. Spyrjist fyrir. Notre Dsme Brmncb—W. M. HAMn/TON, Manager. Selklrk Brancb—M. & BURGEK, Reynslan hefir sýnt það og sagan ber þess vitni að eftir því sem eyðilegging landanna hefir orðið meiri af einhverjum völd- um, hver sem þau hafa verið, eftir því hefir fóíkið í þeim lond- um fylst heitari ættjarðarást og eldmóði til þess að hefja þjóð- ina og bæta landið aftur. Og þetta er svo rótgróið í mannlegt eðli að það hlýtur að endurtakast eftir þetta stríð. Kristinn Stefánsson sextugur Sunnudaginn var, þann 9. þ.m. varð skáldið Kristinn Stefánsson sextugur. Voru þau hjún stödd norður á Gimli á sumarbústað sín- um, þar sem þau hafa dvaliö nú undanfarin sumur. Hefir Krist- inn verið heilsulítill fremur venju á þessu sumri. Varð það því úr, er til tals kom meðal ýmsra kunn- ingja þeirra hjóna, að minnast þessa dags, að einhverju leyti; að ákveðið var að sækja þau heim og hafa alt í sambandi við þá athöfn sem óbrotnast. Og samkvæmt þeim fyrirmæl- um söfnuðust nokkrir þeirra sam- an, þenna dag upp úr nóni, í garð- inum fyrir framan hús þeirra hjóna og færðu houum kveðjur sínar og árnaðaróskir. Voru það eitthvað um sextíu manns, aðkomnir frá Winnipeg, og staðarmenn. Var honum flutt skrautritað ávarp, tvö kvæði, eftir þau skáldin Þorst. Þ. Þórsteinsson og Gísla Jónsson, og nokkur orð fyrir hönd gestanna af séra Rögnv. Péturssyni. Til minja um daginn höfðu vinir hans látið smíða silfurbúna blekbyttu, sem honum var nú færð. Var það skrautgripur og haglega gerður,— silfurskrin og ofan í það greipt á efri hlið loksins uppdráttur íslands með öllum fjarðaheitum, en utan á göflunum stóðu þessar vísur úr Hávamálum: Deyr fé, deyja frændur deyr sjálfur it sama; en orðstírr deyr aldregi hveim er sér góðan getr. Eldr er beztr með ýta sonum ok sólar sýn, heillyndi sitt ef hafa náir, án við löst at lifa.” Á framhlið voru grafnar þessar línur: Kristinn Stefánsson sextugur 1856 — 9. júlí — 1916 Vinaminning Að þessu búnu fóru fram veit- ingar. Var borið fram kaffi, is- rjómi og allskyns aldini, og veitt hverjum þar sem hann var staddur. Meðan staðið var við, skemtu þeir með íslenzkum söngvum: Jónas söngfr. Pálsson, Gisli Jónsson, Þórst. Þ. Þórsteinsson, og Einar P. Jónsson. Ávarpið, er Þorst. Þl Þorsteins- gons skrautritaði, var sem fylgir: Til skaldsins Kristins Stefánssonar. Miðvikudaginn 9. júlí 1856. Vér undirrituð, karlar sem kon- ur, er hingað höfum fluzt vestur um haf, til álfunnar, sem þú varst meðal hinna fyrstu íslendinga að flytjast til, er átt höfum því láni að fagna að fá að kynnast þér, þar sem leiðirnar hafa legið saman, um lengri eða skemmri tíð, finnum oss eigi einungis ljúft, heldur og líka til þess knúð að votta þér á þessum degi, er þú endar sextugasta árið, vorar hugljúfustu árnaðaróskir, um ókomna stund og bjartans þakklæti fyrir gengnu sporin. Samleiðin hefir oft verið hljóð og eigi örfun list eða ljóðum. En það hvilir á tilfinningu vorri að einn hreyfði orðum þó aðrir þegðu, og til návistar þinnar höfum vér þó fundið, þó orðfáir værum og þeirr- ar fyllingar er hún skóp ferða- manna ‘hópunum. Þögnina viljum vér rjúfa í dag — rétta þér hendur vorar — og þakka, leiSina, árin, og Ijóðin. Sunnudaginn 9. júlí 1916. Auk kvæðanna tveggja er nefnd voru sendi skáldið Stephan G. Stephansson eftirfylgjandi tvö er- indi, er ekki náðu póstinum norður að Gimli í tæka tíð svo þau j’rðu þar lesin, vegna þess að bréfið tafðist í Winnipeg. Erindin eru þessi: Sextug-Sessa. Yfir áraflóðið Út með Furðuströndum, Langseildara er ljóðið Lengstu vina höndum! Það berst út á Ægi eilífðanna Eins og byr til frægstu sigling- anna — pér þarf ekki að segja það né sanna, Sextugum í flokki yngri manna. Yfir alda sjóum Óma hörpur Braga Enn frá eyðiskógum Elztu landnámsdaga; Hver sem orti, ungur þó að félli Uppi’ er hann! Því kvæði held- ur velli — Aftan-skin þar skin frá hverju felli — Skáldin bera fegurst hæstu elli. 9. júli 1916.” Skáldið Kristinn Stefánsson er fæddur miðvikudaginn 9. júlí 1856 að Egilsá í 'Norðurárdal x Skagaf. Þar bjuggu foreldrar hans Stefán læknir Tómasson og Vígdís Magn- úsdóttir. Átta ára gamall misti hann föður sinn. Ólst hann upp á Egilsá þar til hann var tólf ára, en fluttist þá norður að Akureyri með móður sinni og systkinum. Átti hann þar heima í fimrn ár, en flutt- ist alfarinn til Ameríku,—þá aðeins 17 ára—árið 1873. Var það i hópi þeirra Islendinga er fyrstir komu til Canada. Eru nú fáir eftir lif- andi þeirra manna. Komu þau þannig vestur sama árið Skagfirsku skáldin bæði Stephan G. Stephans- son og Kristinn. Settist Kristinn fyrst um kyrt í Ontario, dvaldi þar um átta ára tíma, en 1881 flutti hann sig vestur til Winnipeg og hefir búið þar lengst af siðan. Árið 1884 kvæntist hann, og gekk að eiga ungfrú Guðrúnu Jónsdótt- ur Árnasonar, bónda af Tjörnesi í Þingeyjarsýslu. Hefir hjónaband þeirra verið hið ástúðlegasta og farsælasta, þó eigi hafi þeim orðið barna auðið. Snemma byrjaði Kristinn að kveða og hafa ljóð hans birzt í flestum blöðum og ritum er gefin hafa verið út hér vestra. Árið 1910 kom út lítið kvæðasafn eftir hann er hann nefndi “Vestan hafs”, prentað í Reykjavík. Er það nú löngu út selt. En flest kvæða hans munu þó aldrei hafa komið fyrir almennings sjónir og það hin meiri og betri. Er óskandi að eigi líði á löngu úr þessu að út komi nú heildarsafn, og myndi því verða vel tekið bæði austan hafs og vestan. Krístinn skáld Stefánsson sextugur Óður kom oss austan frá árstöfum glæstra goðsala að gylla mannheim. Svefn var í sinni, w sönglaus eyru áður Óður alt of lýsti. Arineldar hans altaf brenna seinvaktri samtíð t þótt sól hyljist. Færa fórneldar fróun sálum — logar langelda leiðir vísa. Ungur komst þú austan Óðsmögur heill! vaktir með vísum NORTHERN CROWN BANK HöfuSstóll löggiltur $6,000,000 HöfuSstólI grsiridur $1,431,200 Varasjóðu.......$ 715,600 Formaður.............- - - Sir D. H. McMI1jI,AN, K.C.M.G. Vara-formaður.................... - Capt. WM. ROBINSON Slr D. C. CAMERON, K.C.M.G., J. H. ASHDOWN, E. F. HUTCHINGS, A. McTAVISH CAMPBEDD, JOHN STOVEL Allskonar bankastörf afgreidd. Vér byrjum reikninga við einstaklinga eða rélög ög sanngjarnir akilmálar veittir. Avísanir seldar til hvaða staðar scm er á Islandi. Sértakur gaumur gefinn sparisjóðsinnlögum, sem byrja má með einum dollar. Rentur lagðar viðá bverjum sex mánuðum. rT. E. THORSTEIN9SON, Ráðsmaður Cor. Williaxn Ave. og SKerbrookefSt.. 8 H - Winnipeg, Man.

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.