Lögberg - 13.07.1916, Blaðsíða 5

LÖGrBERG, FIMTUDAGINN 13. JÚLI 1916.
5
V
AUGLÝSING
Manitoba-st jórnin og alþýðumáladeildin
Greinakafli eftir starfsmann aiþýðnmáladeildarinnar.
Rúgur til að eyðileggja illgresi.
AS eySileggja illgresi er eitt erf-
iSasta hlutverk bóndans. Korn sem
komiS hefir iþar aS góSu haldi og
er ágætt til þess aS eySileggja ill-
gresi, er rúgur, bæSi haust- og vor-
rúgur, og bændur ssem eiga viS sí-
lifandi illgresi og sáSþistil og ann-
aS illgresi aS stríSa, ættu aS reyna
aS sá rúgi.
ÍÞeir sem ætla sér aS sá haust-
rúgi, ættu aS fara aS undirbúa jörS-
ina fyrir þaS nú. Haustrúgur
þroskast vel í Manitoba. Hann
hefir veriS raektaSur yfir fimm ár
hjá Morden og Morris; og fyrir
ári var þaS aS V. Winkler búnaS-
arráSherra í Manitoba gaf út bækl-
ing, þar sem ráSlagt var aS sá rúgi
meira en gert væri.
’Þ'essi bæklingur var mikiS lesinn
og í ár er ræktaSur helmingi meiri
rúgur en í fyrra.
Haustrúgurinn á búgarSi akur-
yrkjuskólans í Manitoba var 5 fet
og 10 þumlungar 5. júlí 1916.
V. Winkler farast þannig orS um
haustrúg í bæklingi sínum:
“Rúgi ætti aS sá milli 15. ágúst
og 15. september, undir eins og bú-
iS er aS slá þaS sem áSur var rækt-
aS. JörSin þarf aS plægjast og
herfast og mæli þarf aS sá af
rúgi í ekruna. ÞaS þroskast hér
um bil seinustu vikuna í júlí og er
slegiS meS bindara og þreskt á sama
hátt og hveiti. ÞaS gefur um 15
til 25 mæla af ekrunni, og meira af
hreinu landi og góSu, en því er
venjulega sáS þar sem mest er ill-
gresiS.
Rúgur er þéttur og blómlegur aS
haustinu og heldur í sér miklum
snjó. HingaS til hefir hann ekki
dáiS aS vetrinum. Þ'egar honum er
snemma sáS, vex illgresiS meS hon-
um, en alt veiklaSra illgresi deyr í
kuldanum.
Rúgurinn vex vel, blöSin bera
venjulega illgresiS ofurliSi og
veikla þaS og eySileggja. Þégar
frostiS kemur verSur rúgurinn eins
og ábreiSa á jörSinni og hjálpar þaS
til aS eySileggja illgresiS. ÞaS
byrjar snemma aS vaxa aS vorinu
og vex fljótt, og skýlir illgresi því
sem vex meS því, eins og t. d. villi-
höfrum, sáSþistli og canadiskum
þistli og ver því þannig aS blómg-
ast. Fatt af því illgresi sem blómg-
ast kemst langt meS þaS þegar
rúgurinn er sleginn. Þ'aS getur
því ekki sáS til sin.
ÞaS sem hér er sagt er þaS venju-
lega, en frá því eru ýmsar undan-
tekningar.
a) Iíafa má rúginn fyrir beiti-
land aS haustinu, þegar hann
er vel vaxinn, t. d. sex vikum
eftir aS honum hefir veriS sáS.
b) Hafa hann fyrir beitiland áS
vorinu þangaS til 20. maí
c) ESa slá hann til fóðurs
vora frændur.
Hristir frá hlustum
heyrnarlokur.
Þlá grétu þursar
og þykkskinnungar.
snemma í júlí eftir aS höf-
uSiS er vel myndaS.
Þótt dálítiS sé beitt, virBist þaS
hvorki hafa mikil áhrif á korn né
hey, en sé mikiS beitt dregur þaS
úr uppskerunni í báSum tilfellum
og hefir áhrif á gæSi komsins.
KorniS verSur smærra.
Haustrúgi er stundum sáS i hvílt
Iand meS mjög miklu illgresi til
þess aS hreinsa landiS.”
ÞaS er auSséS á því sem hér
hefir veriS sagt aS haustrúgur er
einkar hentugur til aS uppræta ill-
gresi. Reynsla sú sem fengin er
hér i þessi fimm ár sem hann hefir
veriS ræktaSur (í Morden Rhine-
land héraSinu) er slík aS rúgur er
hér ræktaSur eftir því meira sem
lengur líSur.
Sumir bændur rækta enn þá rúg
til þess aS neyta hans og selja, aSr-
ir bæSi til þess og líka illgresinu
til eySileggingar.
Árangurinn hefir veriö svo góS-
ur aö búnaSardeildin ráSleggur aö
sá rúgi þar sem illgresi er, til
reynslu.
Tíu ekra blettur sem sáS er í 15
mælum af höfrum er þess virSi aö
reynt sé til upprætingar illgresi og
jafnframt til korns eSa fóSurs.
Rúgur vex í hvaSa venjulegum
jarövegi sem er nema þar sem vatn
er á. Hann þrífst vel á hálendi eða
hryggjum, og vegna þess aS haust-
rúgur nær öllum raka ársins, þá
vex hann vel þegar þurkatiö er.
Auk þess sem rúgur er nytsamur
til þess sem sagt hefir veriö er hann
líka ágætt fóöur handa hestum,
nautgripum og svinum, malaður
saman viS hafra, bygg eSa mais.
ÞaS er sagt aS rúgi sé hætt við
aS valda krampadráttum og ætti
því ekki aS gefa hann þunguöum
kvengripum þegar á meögöngutim-
ann liöur.
Þetta hefir samt ekki orðiö að
baga hér í fylki, en varlega er þó
bezt að fara í því efni þangaS til
fullkomin reynsla er fengin.
Rúgur er líka ágætur í brauð, þótt
þaS sé dekkra en hveitibrauS.
Rúgur er fyrirtaks fuglafæSa.
Rúgur sem hey er fremur góSur
og aS vöxtunum viSunanlegur.
Rúgstrá er hart og ekki taliS eins
jgott til fóðurs og hveitistrá. Naut-
gripir éta þaS samt vel; en meS
því aS þaS hefir ekki verið mikiS
notaS hér eingöngu, verSur ekki
sagt meS vissu um gildi þess aS svo
stöddu.”
Búnaðardeildin í Manitoba væri
þeim þakklát er sendi henni nöfn
þeirra bænda sem ’hafa gott og
hreint rúgútsæSi til sölu. Sömu-
leiSis er deildin fús aS senda nöfn
rúgræktenda til hvaða bónda sem
þess æskir, eSa hvaSa upplýsingar
sem hún getur veitt.
Af því þér ungum sfl list var léS,
aS láta’ ei ginnast af háværSinni,
þú hefir fegrurri sýnir séS
og sætar órraaS f hörpu þinni,—•
svo þeim, er lagði viS ljóSelskt eyra,
varð ljúft aS hlusta—og þráði meira.
andi að öllu leyti. Hún tók bam
af henni, svo þaS gæti notiS skóla,
fyrir þaS kenslutímabil sem þá stóS
yfir. Svo gekst hún fyrir samskot-
um fyrir þessi hjón og keypti þaS
sem hún hélt aS konunni kæmi bezt,
nefnil. fatnaS á börnin. Svo í fyrra
vor tók hún konuna heim á heimili
sitt og þar ól hún barn. Mrs.
Björnson gerði það til að geta hlynt
aS henni undir þessum kringum-
stæSum. Þessi hjón heita
Mr. og Mrs. Ingvar Gíslason.
Sá sem þessar línur ritar óskar
Mr. og Mrs. Bjömson alls hins
bezta og þakkar fyrir þær viötökur
sem hann befir haft á heimili
þeirra.
7 ___________
Vatnabygðir:
Þriöja júli gaf séra H. Sigmar
þau saman í hjónaband í kirkjunni
aS Wynyard ungfrú Sigrúnu Gunn-
laugsson og herra Theodór Enar-
son. BrúSurin er dóttir O. Gunn-
laugssonar aktýgjasmiös í Wynyard
en brúðguminn er svenskur.
29. júní gaf séra Jacob Kristins-
son saman í hjónaband herra Pál
Eyjólfsson og ungfrú Þórbjörgu
Bjarnason.
Jóhann Kristjánsson bóndi aö
Mozart hefir fundið upp nýjan
bindara, sem hefir þaS fram yfir
aðra bindara aS hægt er aS snúa
honum við í skarpt horn. Þessi
uppfunding er talin mikils VirSi.
Heilbrigði.
Heilbrigðisboðorð.
x. HleypiS sem mestu af sól inn
í húsin ySar.
2. Verið stundarkorn úti í sól-
skininu á hverjum degi þegar bjart
er.
3. Veriö eins mikið úti undir
beru lofti og þér getið.
4. HleypiS hreinu lofti um alt
húsið á hverjum morgtii.
5. HafiS altaf opinn glugga í
svefnherbergjum yðar.
6. FariS snemma aS hátta.
7. LiggiS ekki vakandi í rúminu
á morgnana þegar kominn er fóta-
feröa tími.
8. DragiS andann eins' djúpt og
þér getiS á hverjum morgni 12—15
sinnum annaðhvort viS opinn
glugga eöa úti.
9. AndiS altaf meS nefinu; al-
drei meS munninum.
10. VenjiS yður á að anda
djúpt.
iö. VeriS altaf í góöu skapi
hvaS sem fyrir kemur.
12. Hugsið sem minst um erfið-
leika yðar.
13. BrosiS og hlægiS sem mest
og sem oftast.
14. HagiS klæSnaöi yöar eftir
þörfum og þægindum, en ekki eftir
tízku.
15. VeriS aldrei í rökum fötum.
16. VeriS aldrei í yfirskóm inni
í húsi.
17. VeriS aldrei í þröngum skóm
18. Ef dimt er í klæöaskápnum,
þá viörið fötin sem oftast.
19. Borðiö aöeins þrjár máltíö-
ir á dag.
20. Borðið seint og tyggið vel.
21. BorðiS aldrei of mikiS.
22. BorSiS aldrei mikið þegar
þér eruS þreytt.
23. DrekkiS aldrei ískalt vatn
meö mat.
(Halfpenni og Ireland).
Kelly-málið enn.
Fyrra mánudag, þegar fariS var
fram á aS dóminum yrði frestað í
málinu, var því haldiS fram að
Kelly heföi veriS beittur rangind-
um og hörku, þar sem hann hefði
ékki haft neina lögmenn fyrir sina
hönd.
i R. A. Bonnar svaraöi því ræki-
lega og rakti aS nýju sögu málsins.
Sðst þaS bezt á orðum hans hvort
Kelly hefir ekki haft eins öfluga
málsvara og flestir aðrir, sem um
plæpi eru kærðir. Meðal annars
fórust Bonnar orð á þessa leiS:
“Stjómin hefir veriS svo sann-
gjörn í þessu máli sem mest mátti
verða. Þrátt fyrir þaö þótt hér
væri völ á ágætustu lögmönnum
þá leyfði stjórnin samt að utanfylk-
islögmenn kæmu hér, sem í raun
réttri höfðu hér ekki lögstarfs leyfi,
og verðu Kelly. Alt þetta var bein
tilhliörunarsemi viS Kelly, og hann
launar það með þeim orðum sem
hann hefir látið sér um munn fara.
Síðan málið fyrst byrjaði fyrir
konunglegu rannsóknarnefndinni
22. apríl 1915, hafa 14 lögmenn alls
og alls komið fram Kelly til vamar,
og væri þaS ekki úr vegi aS leiða
athygli að því. Fyrsf var George
Elliott og Fullerton; þar næst F.
H. Phippen og Tilley, sem taldir
eru meðal allra færustu lögmanna
í Torontoborg, þá komu Edward
Anderson og W. Sweatman og S.
E. Rióhards. I Chicago hafði
Kelly Phippen, Anderson og Sweat-
man, Miller, Towest, Barretí og
Crowe, sem aliir eru frægir lög-
menn í • Bar.darikjunum. Sömu-
leiðis hafði hann um tima Pierce
Butler frá St. Paul. Miller er stór-
frægur lögmaður, hefir t.d. verið
fyrir Rotkefeller og fleiri stór-
menni, og Butler er talinn einhver
áhrifamesti lögmaður í allri Ame-
ríku. Svo var stjórnin sanngjöm
að hún bauS Kelly að hafa hverja
af þessum lögmönnum sem honum
sýndist og skyldu þeim veittar all-
ar mögulegar upplýsingar í málinu.
Loksins komu þeir fram fyrir
Kellys hönd Deward og Harding.
Áður en Deward flúði suður frá
málinu stakk stjómin upp á því viö
hann að einhverjir þessara frægu
Bandaríkja lögmanna kæmu norður
honum til aðstoðar. ÞaS vildi hann
ekki heyra. Það var auðséS á öllu
aS lögmenn Kellys höföu flúiS með
samþykki hans; þeir hefðu ekki
getaö fariS án þess; þeir hefðu eng-
an rétt haft til þess. Dómarinn
hlýtur aS minnast þess aS þegar
því var lýst yfir x réttinum aS þeir
ætluöu aS hætta, þá var Kelly ekki
spurður ráöa. Og meira að segja
lögmennirnir báru þá ekki saman
ráö sín sjálfir. í mínum augum var
S 6 I S K I N
þetta alt saman tilbúinn blekkinga-
leikur. Spumingin er hvort rétt-
vísin á aS taka tillit til þess konar
athæfis. ÞáS var blátt áfram ósatt
þegar lögmennirnir sögSust ekki
hafa nógan tíma til undirbúnings.
Hin sanna ástæöa fyrir því aS þeir
fóru var sú að þeir vildu hindra
gjörSir réttvísinnar í því að rann-
saka fyrst Kellymálið. Ástæðan
aftur á móti fyrir því að stjómin
neitaði beiðni Kellys var sú aS þaS
lá í augum uppi að óeinlægni lá til
grundvallar hjá honum.”
Ný regla.
hefir verið samþykt víðvikjandi
heimsóknum á hospítölin í Winni-
peg og St. Boniface. Hér eftir
verða heimsóknartimar á almennum
sjúkrastofum á þriðjudögum,
fimtudögum og sunnudögum klukk-
an 3—4 síðdegis. Nákomnir ætt-
ingjar sem ekki geta komiö því við
að sjá sjúklinga á þessum tíma aS
Vdeginum fá heimild til heimsókna
á almennar sjúkrastofur á milli kl.
7 og 8 síödegis á þriðjudögum og
fimtudögum.
í þeim sjúkrastofum sem eru
hálfprívat má sjá sjúklinga á milli
kl 2 og 4 siðdegis og milli kl. 7 og 8
síödegis daglega. í prívat sjúkra-
stofu er heimilt aS heimsækja sjúk-
ling daglega frá kl. 10 árdegis til
kl 12 á hádegi og frá kl. 2 síðdegis
til klukkan 5 síðdegis; einnig frá
kl. 7 til 9 að kveldinu.
Samt fær enginn aS sjá sjúkt fólk
á sunnudagsmorgnum nema undir
vissum kríngumstæðum.
Enginn fær aS fara inn þangað
sem ’bömin eru að kveldinu.
en þjóðin sjálf tætir sig ögn fyrir
ögn
uns aðeins hún liggur í pörtum.
Ei þörf er að drýja neitt þjóöernis
morð
þó þykkur sé íslenzki klakinn,
það veitir ei heiSur né uppheföar
orð
að ala hvern draug sem er vakinn.
Við eigum að vera’ okkar ættemi
trú —
en ýmsir þaB stinga nú fleinar,
þiS sjáiS hann Kvaran, sem kallar
sig nú —
hann kannast ei lengur viS Einar.—
Þið eruS aS hrekjast í ólgandi
Dröfn
unz ókunnum týnist í höfum,
þið látiS hin fomkunnu feöranna
nöfn
svo fúna sem holdiö í gröfum.
R. J. Davíðsson.
írsku málin.
IÞeim er ekki til lykta ráðiö enn.
Nefnd hefir þó verið skipuð scm
á að verSa nokkurs konar bráða-
byrðarstjórn á írlandi. Eru í
henni þessir menn: Gladstone lá-
varður, Sir D. Harrel og þrír dóm-
arar sem enn eru ekki nefndir.
John Maxwell herforingi á að
hafa 40,000 hermenn til þess að
■halda á friði og hafa alt það vald
er hann þarf.
Kveðst stjómin búast viö að ó-
spektir hætti til fulls og írar geri
sér gott af þeim málamiðlunum sem
orðiö hafa. Alt verði svo endur-
skoSað og breytt að lokinni styrj-
öldinni.
Sir Horace Plunkett, sem mörg-
um írskum embættum hefir gegnt,
kveSur þaS fjarri sanni aS um
ánægju íra sé aS ræSa enn sem
komiS sé. Hann kveSur þaS mis-
ráSiS aS skipa stjórn í nokkurri
mynd á írlandi án þess aS leita
meS þaS atkvæðis þjóöarinnar.
Uyggur hann aS slíkt geri aBeins
ilt verra og meiri óspektir séu lík-
legar ef ekki sé til breytt á annan
hátt.
Vel gert.
fAösent).
Mánudaginn 3. þ.m. vildi þaS til
aS Magnús Johnson, sem lengi hef-
ir dvalið aS Steinbach, Man., var í
vinnu hjá menóníta einum sem
Jóhann Reimon heitir og býr eina
milu frá Steinbach. Voru þeir aS
brúa sýki nokkurt allskamt frá
húsinu og voru búnir aS leggja eitt
tré yfir sýkið. Kom þá drengur
hlaupandi frá sýkinu, sonur hús-
bóndans, sem Jósep heitir fjögra
ára gamall, og hljóp út á tréS sem
bæSi var valt og sívalt og ætlaði til
föður siíns, sem var hinumegin.
Féll hann út af trénu og ofan í
vatniö, sem var nær sex fet á
dýpt.
Magnús fleygði sér á sund í
sömu svipan og náöi drengnum,
sem var aS sökkva til botns, og
kom honum hjálparlaust á land;
kom þá faðirinn aö og þakkaði
Magnúsi innilega hjálpina. Var
drengurinn fyrst meðvitundarlaus
en náði sér þó fljótt aftur.
Kveðja heim.
Þáð vekur upp gremju og þolir ei
þögn
—um þvingun og ófrelsi kvörtum—
\T £•___ •• I • timbur, fjalviður af öllum
Nyjar vorubirgðir tegundum, geimttu, og au-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar til vetrarin*.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumaetíð glexðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
—— "■ 1 Limited ... —
HENRY AVE. EAST - WINNIPEG
SEGID EKKI
“HO OKT KKKI BORGAB TAKKXiÆKKI NC."
Vér Yftum, .8 nfl r»n.ur ckkl alt .8 (iknm o*r orfltt or u* alruut
■klldlngu.. K tll y111, «r ou þa8 fyrlr boatu. >a8 konnlr Mk tmm
TtrBam a8 Ylnna fyrir hverju centl, a8 meta glldl penlnga.
MINNI8T þeee, a8 dalur ipara8ur er dalur naninn.
MINNIST þeee elnnig, a8 TENNTJR eru oft meira virBl en penlngar.
HmiiBRinni «r fyrata apor til hamlngju. þvl ver8t8 þér a8 rernát
TKNNtTRNAR — Nfi er tímlnn—hér er ■taBurtnn Ul a8 l&ta gere Y«
teonor yfier.
Mikill sparnaður á vönduðu tannvcrki
■INVrAKAR TKNNCTR fft.OO HVKR BEBTA M KAJL OCTLX.
$5.0*, M KARAT GUU/IKNNTJR
▼erfi vort ávalt óbreytt. Mðrg hnndrnfi wiann. aeta sór htfi lAft vué.
HVKRS VKGNA KKKI ptJ T
Fara yðar tilbúnu tennur vel?
«8a gan*a þnr tBulega flr akorCum? Bf þtar gora þaB, flnniB þ* tana-
ltekna. mm g.ta g.rt vel y18 tennur yBar fyrlr vtect verfi.
0G «tnwi yfiar ajólfur—Notifi ftant&n ára reynelu vora vtfi tneeluénil.ga.
•8.00 HVAIiBKCN OPT» A KVffLDUM
DE. PARSONS
MoGRBETT BIXJCK, PORTAGB AVK. Tetefónn M. 000. Uppt yfkr
Grand Trnnk farbréfa ArliMota
Rumskuðust rómar
rámir, lxásir —
en jafnvel jábræörum
á játning sannri
tollir tvískiftin
tunga við góm.
“Sjá á öld seinna,
er sáu ei í dag”. —
Ljóðár lof-mörg
en lífsár sextíu
berðu á baki
Bragi Vestmanna.
Eldist ei andi
þótt árum fjölgi
en leiðir lýja
langferðamann.
Kæra þökk, Kristinn,
kvæðin fyrir:
voröld hjá vargöld
vestanhafs.
Lifi ljóðin,
lifi frelsið
meðan ljós lýsir!
Lifðu heill!
Þorsteinn Þ. horstcinsson.
BRAGAFUMj
á sextugasta ufniæli Krlstlns
Stefánssonar.
Oss langar alla, sem höfum hljóB,
svo hátt aS syngja, aS lýSlr kenni.
En þykk er hlustin á heilll þj68,
og hljóSin mörg—llkt og straumar
renni.
Og sjaldan gefst oss þá gígju’ aS
■ heyra,
er geti hrært lokað þjð8ar-eyra.
Og sumir byrjuBu’ I blfSum róm,
en brást þfl vonin um lýSa hylli—
því alt þaS hvarf út I auSn og tóm,
sem ei var fjöldanum magafylli.
þeir loksins æptu af öllum mættl—
og ekkert skeyttu um strengja-hætti.
En fölsk vartS röddin og rám f senn,—
þaS reyndist minna aö farartálma,
því margur dáir og dýrkar enn
mest dónavfsur og raunasálma.
En þeim er hijómfegurS ljúfa lags-
ins
sem lokuð bók alt til hinsta dagsins.
pó meiri hollustu heimur sór
oft hrópandanum á gatnamótum.
En sá, er einstigu andans fór,
varð óSar snortinn af þfnum nótum,
—Þvf til er hópur, sem Huldu kvakið
er hjarta nærri en lúSra brakiS.
I
pér ísland veitti aS vöggugjöf
þann vermineista, sem strenginn
bærir,
er öldur risu um æfihöf,
þér uxu vængir og hljómar skærir.
Og hvaS er sextfu ár þeim anda,
sem alt af leitar til furSustranda?
Gísli .Tónsson.
Úr bygðum Islendinga.
Reyk javíkurbygð.
Þann 30. apríl síðastliðinn and-
aðist að Reykjavík P.O., Man. eftir
6 daga legu María Eyjólfsdóttir
Erlendson 9 ára og fjögra mánaða
(gömul, mjög efnilegt og ástúölegt
barn, og er hennar sárt saknað af
,vinum og vandamönuum.
Maria sáluga var yngst barna
imóður sinnar, en tvö á hún á lífi,
pilt og stúlku.
Móðir þessarar látnu stúlku hef-
ir fyr átt um sárt að binda, því áð-
ur hefir hún mist tvö börn, svo
og ástúðlegan eiginmann, Eyjólf
Erlendson, dáinn nú fyrir 7 áruin.
Þetta mótlæti hefir hún borið með
stakri hugprýði.
Eftir að hafa mist manninn,
barðist jxessi kona sem sönn hetja
fyrir heimili sinu, þar til hún gift-
ist aftur Árna Björnssyni, sem síð-
an hefir haft póstafgreiðslu við
Reykjavíkur P.O., Man.
Mrs. Sigrún Björnsson er mesta
myndar- og rausnarkona og fram-
úrrskarandi hjálpsöm við fátæk-
linga. Eg set hér að eins eitt dæmi
sem sýnir veglyndi lxennar.
Efnalítii fjölskylda, nýkomin af
gamla landinu flutti í nágrenni við
hana. Henni ókunnug og óviðkom-
þó haföi hann ei harðstjóra sprota
né hermerki þrenningarlitt,
með lífsyl að dagstarfi loknu
hann leit yfir kongsrikið sitt.
í hvert sinn er huröin var opnuð
af höndum hins starflúna manns,
með ástglóð í mund og á munni
þar mætti honum drotningin hans.—
— Ó, fýsi þig vorljósi að varpa
á veröld með helmyrkur sitt,
þá kallaöu á sérhverja sálu
og sýndu henni kongsríkið þitt.
Sig. Júl. Jóhannesson.
Snjór í Sólskinslandmu.
í landinu “Provence” er svo að
segja altaf sólskin og hiti. Þar
snjóar varla nokkurn tíma.
Einu sinni um vetur kom þar
samt kafald og snjóaði mikið.
Þégar bóndi nokkur og kona hans
komu á fætur, voru þau alveg hissa
að sjá svona mikinn snjó. Þau
voru gömul og áttu engin böm;
leið þeim því fremur illa og leiddist.
“Eg ætla að búa til barn úr þess-
um snjó” sagði konan.
Og svo hnoðaöi hún snjóinn og
bjó til snjóbarn úti við hliö. Það
var stúlkubarn.
En hún varð steinhissa þegar hún
sá að snjóstúlkan lifnaði, fylgdi
henni inn í lxúsið og talaði við hana.
“Mamma I” sagði hún. “Haföu
ekki nxjög mikinn eld í húsinu; eg
þoli ekki mikinn hita.”
Eólkið kom í stórhópum til að
sjá snjóstálkuna, og af því hún var
falleg og kurteis þótti hinunx börn-
unum vænt um lxana og vildu fá
hana til þess að leika vib sig.
Um veturinn var hún ákaflega
kát, en þegar voraði varð hún dauf-
ari.
Henni geðjaöist ekki að sólskin-
inu, og hún reyndi að fela sig fyrir
því og flýja það. Hún faldi sig oft
lengst inni í skógi.
Og þaö sem móður hennar þótti
sárast var það að hún var altaf
skælandi.
Einu sinni um sumarkveld
kveiktu leikfélagar snjóstúlkunnar
eld úti á sléttu og dönsuöu alt í
kring um hana, og vegna þess að
hún kom ekki að dansa við þá,
fóru þeir og sóttu hana.
Fyrsta kastiö hljóp snjóstúlkan
í kring um eldinn alveg eins glað-
lega og leikbræður hennar, en þeg-
ar þeir reyndu að hlaupa yfir log-
ana þá hvarf hún, og í höndunum
á tveimur drengjum sem leiddu
hana voru aöeins eftir fáeinir
vatnsdropar.
Þýtt úr Enskn.
Aldur dýranna.
Eins og þið vitið verða dýrin
misjafnlega gömul; su mlifa aðeins
fáein ár, sum ákaflega lengi.
Hé'r er lengsti aldur sem sum dýr
geta lifaö:
Uglur . .. 100 ár
Álftir
Hvalir . .. 500 ár
Skjaldbökur .. •• 350 ár
Krókódilar . . .. 300 ár
Fílar .. 100 ár
Krákur . .. 100 ár
Páfagaukar .. .. 60 ár
Gæsir .. 50 ár
Úlfaldar .. .. .. 40 ár
Ljón
(Meira næst).
SÓLSKZI^.
BARNABLAÐ LÖGBERGS
L AR. WINNIPEG, 13. Jf l,f 1916 NR. 41
Undrakistan.
Niðurlag.
“Þið eigiö að kalla mig Von”,
svaraði þessi sólskinsengill.
“Vængimir á þér hafa regn-
bogalit”, sagði Pandóra. “Ó, hvað
þeir eru fallegir!”
“Já, þeir eru likir regnboganum”,
svaraði Vonin, “og það er þess
vegna að þó 'eg að eðlisfari sé gleö-
in sjálf, þá er eg samt bæði s'köpuö
úr brosi og tárum.”
“Og þú gerir það fyrir okkur að
vera kyr hjá okkur?” sagði Epi-
metheus, “vera hjá okkur altaf —
altaf”.
“Já, eins lengi og þið þurfiö min
með”, svaraði vonin, og brosti
yndislega, “og það verður eins lengi
og þiö lifið í þessum heimi. — Eg
lofa þvi að yfirgefa ykkur aldrei.
-----Já, kæru börnin min; og eg
þekki nokkuö óköp gott og fagurt,
sem ykkur verður gefið seinna.”
“Ó, bles'suð segðu okkur hvað
það er!” hrópuðu þau hvort í kapp
við annað.
“Spyrjið mig ekki” svaraði Von-
in, og lét fingurinn á rósrauðar
varir sínar. “En örvæntið ekki;
jafnvel þótt þaö vrði ekki á meðan
þið lifið hér á jaröriki; treystið
loforðinu, því það er áreiðanlegt.”
“Við sannarlega treystum þér!”
sögðu þau bæði Epimetheus og
Pandóra í einu. Og það var engin
uppgerð.
Og ekki voru þaö einungis þau
sem treystu voninni; heldur hefir
hver einasta manneskja treyst henni
sem lifað hefir síðan.
Litla stúlkan sem braut bollann.
Hún Beta litla sat á pallinum fyr-
ir framan húsið, og lamdi hælun-
um í malarganginn. Henni leið
illa, af því að hún hafði verið óþæg.
Og hvað haldið þið að hún hafi
gert? Hún hafði brotið bolla fyrir
henni mömmu sinni,—fallega bleik-
rauða bollann með bláu blómunum.
Og af því að hún vildi ekki láta
hana mömmu sína vita að hún
hefði gert þab, þá sagði hún henni
að Tommi hefði hent honum niöur
af borðinu; Tommi var kötturinn
hennar. Og Tommi hafði verið
rekinn út og enga mjólk fengið um
hádegið.
Litill fugl sat uppi í tré þar rétt
hjá og söng, og henni heyrðist hann
segja: ‘,Vonda Beta! Vonda Beta!”
Og fros'kur skrækti í læknum og
henni heyrðist hann segja: “Aum-
ingja Tommil”
Og svo kom Tommi fyrir hú.s-
hornið og horföi raunalega á litlu
stúlkuna. Hún kallaöi á hann, en
hann sagði “mja” og flýtti sér í
burtu. Og Betu litlu leið svo illa
að hún stóö upp og hljóp yfir gras-
flötinn og út í aldingarð sinn; þar
lagðist hún undir stórt eplatré og
fór að gráta.
Hún lá þar lengi grátandi. En
alt í einu heyröi hún mjálmað rétt
fyrir aftan sig. Hún leit upp og