Lögberg - 27.07.1916, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 27. JÚLl 1916.
3
EKKI ER ALT SEM SÝNIST
Eftir
Charles Garvice
Eftir aS hafa hikaS augnablik opnaöi Jóan lokiS,
og mynd af ungri stúlku blasti viS sjonum þeirra.
Undrunaróp ómuöu frá vörum áhorfendanna, og aS-
dáunar muldur þar á eftir. ÞaS var óvanalega fagurt
andlit, meS gráum, en blíSum augum, lítill og fallega
lagaSur munnur. MikiS dökkjarpt hár umkringdi hiS
hvíta enni, og gaf eggmyndaSa andlitinu enn þá yndis-
legri blæ. Craddock rak upp hljóS—eins og steini
væri af honum lyft.
“Þetta er mynd af lafSinni—greifainnunni , sagSi
hann.
LávarSur Williars horfSi litla stund á myndina, og
hrökk svo viS, leit siSan hugsandi á yndislega andhtiS
hennar Jóan. A sama augnabliki skutu litiu augun
hans Craddock eldingum í sömu átt, og þaS kom for-
vitinn, vandræSalegur og óttasleginn svipur í þau.
Jóan tók eftir þessu augnatilliti og leit upp.
“ViS höfum fundiS mynd af hmni framliSnu
greifainnu”, sagSi Williars meS alvarlegu brosi, “og
jafnframt aSra af ungfrú Jóan”.
“Af Jóan ?” hrópuSu báSar systurnar alveg hiss'a.
“Hvers vegna —” svo þögnuSu þær báSar, því þegar
þær litu á myndina og svo af henni á fallega andlitiS
gagnvart þeim, gátu þær ekki neitaS hve líkar þær
voru, þó þeim væri þaS nauSugt. Jóan bæSi roSnaSi
og fölnaSi þegar hún leit á myndina.
“Er myndin í raun og veru lík mér?” hugsaSi hún.
Svo langaSi hana til aS brosa. Henni leizt vel á
myndina.
“Myndin er endurskin af ungfrú Jóan”, sagSi
Williars rólegur og ákveSinn. “ÞaS er mjög und-
arlegt”.
“Á eg aS láta myndina í skápinn aftur, lávarSur?”
spurSi Craddock og rétti fram mögru hendurnar sínar.
“Já, látiS þér hana aftur í skápinn og lokiS honum
svo, Craddock”, sagSi Williars. “Hún verSur aS flytj-
ast á sinn staS í myndaherberginu. ViljiS þér gera svo
vel og gefa mér skáplykilinn ?”
“Já, lávarSur”, svaraSi Craddock, og fór aS fálma
viS lyklahringinn.
“Þess þarf ekki strax”, sagSi lávarSurinn. “ViS
skulum nú fara aftur út í sólskiniS. ViljiS þér sjá
um aS þessi herbergi vreSi gerS hæf til íbúSar? Eg
kem hingaS aftur aS viku liSinni”.
* * *
Þegar lávarSur sem á tvær miljónir, krefst ein-
hvers, fær ósk hans vanalega framgang undir eins.
ÁSur en vikan var liSin, var búiS aS laga þessi her-
bergi ágætlega vel, og auk þeirra var salurinn og gang-
arnir hreinsaSir og gerSir hæfir til afnota. I viku-
lokin kom lávarðurinn—til mikillar gleSi fyrir Deer-
comb ibúana—og settist aS á heimili feSra sinna. Fá-
eina daga var hann í The Wold, stundum samþykti
hann að sjá gesti sína, sem komu aS heimsækja hann
í tugatali, en oftar lét hann segja þeim aS hann væri
ekki heima.
Enginn vissi aS lávarSurinn hafSi tekið þaS dygS-
auðga áform, aS sjá ekki Jóan Ormsby oftar. Smátt
og smátt hafSi hún náS föstu sæti í huga hans, og yfir-
gaf þaS aldrei, svo aS því var komiS aS hann talaSi
þau orS, sem áttu aS binda þau saman alla lífsleiS
þeirra, en Williars vildi ekki binda sjálfan sig. Þannig
leiS vikan, aS hann var þessu áformi tryggur, og Jóan
hélt sig heima af kvíSa fyrir því aS hún mætti honum.
En bæSi hugsuSu þau hvort um annaS frá morgni til
kvelds.
AS kveldi hins áttunda dags sat Jóan viS gluggann
og horfSi á hafiS. En svo alt i einu grípur hún hattinn
sinn og regnkápuna, gengur hægt ofan stigann og út
úr húsinu. Nokkurum augnablikum síSar horfSi hún
á bylgjurnar ráSast heiptarlega á klettana fyrir neSan
sig—svo þaut hún þaðan til uppáhalds plássins síns,
tryllingslegs, vindauSugs króks á milli klettanna. Þeg-
ar hún kom til þessa staSar, reif hún af sér hettuna
hlæjandi, til þess aS láta vindinn blása um andlit sitt
og höfuð. Þá stóS upp hár maSur af steinsæti sínu
og nefndi nafn hennar. Hún hrökk viS—blendingur
af unaSsríkri gleSi hreif huga hennar. Hún þekti
röddina mjög vel—þaS var Williars lávarSur.
“Ungfrú Jóan”, sagSi hann meS ánægjulegum
hreim raddar sinnar, “eruS þaS þér—eSa er þaS aSeins'
imynduS sýn sem eg sé? EruS þér hér í þessu veSri?”
“Já. Er ekki þetta ágætt kveld? Eg kom hingaS
til þess aS baSa mig í vindinum. En nú fer eg aftur”,
bætti hún viS, og hjarta hennar barSist eins og jiað vildi
brjótast út úr brjóstinu.
“BíSiS þér augnablik”, sagSi hann, “þér hafiS enn
ekki spurt mig hvernig mér geSjast aS dvölinni í The
Wold. iHvers vegna hafiS þér ekki heimsótt mig meS
öSrum ?”
“Eg. Eg heimsæki aldrei neinn”, svaraSi hún áköf.
“HéSan sjáiS þér Lyndy vitann”.
“Mig langaSi til aS koma til Amely til aS spyrja
eftir ySur”, sagSi hann án þess aS gefa orSum hennar
um Lundy vitann nokkum gaum. “Mig langaSi til að
segja ySur, aS eg hefi hengt myndina ySar upp í mynda-
safns herbergiS”.
“Mina mynd?”
“Já. Fyrir mínum augum er þaS mynd af ySur",
svaraSi hann. Ástin, sem hann hafSi reynt aS yfirbuga,
réSst nú á hann meS ákafa miklum, í því skyni aS svifta
hann völdunum. “Eg eyði mörgum stundum á hverju
kveldi til aS horfa á hana”.
“Hún líkist mér alls ekki”, sagði Jóan og reyndi aS
tala kæruleysislega.
“ÞaS er ySar mynd”, svaraði hann, “þaS eru sömu
fallegu augun og jarpa háriS”.
“Mitt hár er alveg rautt”, sagSi hún með máki-
myndarhlátri.
“ÞaS er jarpt—en viS skulum nú ekki þræta um
þaS. f mínum augum gljáir þaS sem gull”.
“ÞaS er orSiS framorSiS”, svaraSi hún, “eg verS
aS fara heim”. (
“ViS verðum samferSa”, sagi hann.
“Hvers vegna þurfiS þér að flýta ySur heim?
Jóan—eg er hræddur um aS þaS sé gleðisnautt heimili
fyrir ySur. Eg sé ySur ekki glögt”, sagði hann og gekk
nær henni, “en eg held andlit ySar sé fölara en fyrir
viku síðan. Eru þau ekki góS viS yður á Almely ?”
Hún beit á vörina og sneri sér frá honum. .
“Eg skil svo mikið”, sagði hann ákafur, “aS þau eru
óvingjarnleg viS yður, að þau verSskulda ekki aS þér
séuö hjá þeim—Jóan—” hann þagnaði og gekk enn þá
nær henni.
Henni varS ofurlítiS bilt viS aS heyra þetta alúð-
lega “Jóan”, og vildi helzt hafa fjarlægst hann, en
henni var ómögulegt aS hreyfa sig.
“Jóan, eg hefi hugsaS um yður á hverri stundu
alla siSast liðna viku. Eg hefi reynt aS komast eftir
hvernig yöur líSur hér. ÞaS hlýtur aS vera verra en
eg hefi ímyndað mér. ÞaS má ekki halda þanníg
áfram. Þér megiS ekki vera þar, Jóan”.
“Má—ekki—vera þar?” endurtók hún undrandi.
“Nei”, svaraði hann og andaði hraðan, “nei, þér
eruS búnar aS líða of mikiS, Jóan, eg elska yður”.
ÁSur en hún vissi af því, hvíldi hún í faðmi hans.
Byrstu mínútuna lá hún kyr og naut sælunnar—en
svo reif hún sig lausa.
“Eg elska þig, Jóan”, sagði hann ákafur. “Eg hefi
elskaS þig síSan fyrsta kveldiS, þegar við mættumst í
tunglsljósinu. “Jóan, segðu mér hvort þú elskar mig
svo innilega aS þú viljir verSa félagi minn á lífsleiS-
inni?”
XI. KAPÍTULI.
Vor ástarinnar.
“Eg elska þig. Elskar þú mig svo innilega aS þú
viljir verða félagi minn á lífsleiðinni?” HafSi hann
talaö þessi orS—eða var þetta draumur? Það var í
fyrsta sinni aS Jóan heyrði mann segja aS hann elskaSi
hana. ÞaS var í fyrsta sinni að ástaguðinn barði aS
dyrum tilfinninga hennar, og mismunandi tilfinninga-
stormur þaut í gegn um huga hennar, svo hún gat ekki
hugsaS samanhangandi.
“Jóan, eg elska þig”, tautaSi hann aftur. “Eg elska
þig. Hefir þú ekkert aS segja mér? Hefi eg gert þig
hrædda? FyrirgefSu mér þá, elskan min—þaS vai
ekki áform mitt. Eg—” hann þagnaði, því nú datt
honum í hug, að hann hafði ekki ætlaö aS segja henni
það, sem hann var nú búinn að segja. “Eg vildi heldur
deyja en hræða þig, Jóan. En hvemig gat eg þagaS
þegar eg sá þig þannig—svo einmana, yfirgefna og
vinalausa”.
“ÞaS—” hún þagnaði —“þaS var þá af meðaumkv-
un?” sagöi hún svo lágt, að hann varS að lúta niður
að henni til aS heyra orðin.
“Af meðaumkvun ?’, sagði hann hlæjandi. “Nei,
Jóan, af ást. Eg er ekki skóladrengur, eg J>ekki mínar
eigin hugsanir og tilfinningar. ÞaS var og er ást. Eg
elska þig svo innilega sem manni er unnaS að elska.
Jóan, viltu sem endurgjald reyna að elska mig? Þú
vilt eflaust ekki stela tilfinningum minum, en loka
þínar inni svo eg finni þær ekki?” Hann tók fastara
um hendi hennar og dró hana aS sér. “Jóan, viltu ekki
tala viS mig, góSa—líttu á mig”.
Hún leit á hann meS yndislegum, efandi og ígrund-
andi svip fáein augnablik, og það kom blóðinu til að
renna hraðara um æðar hans.
“Nú?” spuröi hann ákafur, næstum kvíöandi.
“Hvað ætlarSu að segja mér, Jóan? Eg segist elska
þig og biS þig að dska mig. Elskar þú mig, Jöan ?”
spuröi hann enn þá.
“Eg veit það ekki”, tautaði hún, fremur viS sig en
hann.
“Veiztu þaS ekki”, svaraSi hann og stundi. “Ó,
hvernig á eg að hjálpa þér ? Hlustaðu á mig, Jóan. Á
eg aS segja þér hvemig þú getur vitað íivort þú elskar
mig? Á eg? Þótti þér vænt um aS sjá mig hérna um
kveldiö, eða heldur þú aS þú heföir veriðjafn glöð ef
annar maður hefði staðiö viS hliS þína? Þótti þér
vænt um að sjá mig núna? MyndirSu verða hrygg ef
eg færi nú til þess aS koma aldrei aftur? SegSu mér
þaS, Jóan?”
Hún þagði enn og horfSi á hafið.
“Nei”, tautaöi hann, “þú ihundir ekki verða hrygg.
Þá elskar þú mig ekki, Jóan, og munt aldrei gera þaS.
Ástin byrjar viS fyrstu sýn eöa þá aldrei. Þú elskar
mig ekki, Jóan. Jæja, viS skulum þá skilja og aldrei
sjást aftur”.
Hann ætlaði að sleppa hendi hennar sem hann hélt
í sinni, en þá sneri hún sér viS, hljóöaSi lágt og greip
fast um hendi hans.
“Jú”, hvislaöi hún. “Nú veit eg það—eg elska
þig. Ef alt sem þú segir er satt—þá elska eg þig”.
Hann dró hana að sér og hún lagöi höfuð sitt viö
brjóst hans, en þegar hann ætlaði 'aS kyssa hana, ýtti
hún honum blíðlega frá sér meö kvenlegu uppburðar-
leysi.
“Ó, elskan mín”, tautaði hann áfergjulega, “er það
satt? Getur þaS veriS satt? Eg hefi hugsað um jætta,
dreymt um það—og nú er það í raun og veru komiö.
Jóan, elskan mín. SegSu mér það aftur—hvíslaðu því
aS mér: Stuart, eg elska þig”,
Höfuð hennar hné dýpra niSur á brjóst hans, svo
lyfti hún því upp þar til varir hennar voru við eyra
hans og hvíslaöi að honum þeirri játningu sem hann
bað um.
“Stuart eg elska þig”, og tvisvar sinnum endurtók
hún þessi unaðslegu orS: “Eg elska þig—eg elska þig”.
Nú gat hann ekki varist því aS kyssa hana, og koss-
um hans rigndi niður á andlit hennar og hár, þangaS
til hún skjálfandi af hræðslu reyndi aS losa sig úr
faðmi hans. Svo huggaði hann hana ástúSlega.
“Fyrirgefðu Jóan—eg ætlaði ekki að hræða þig.
Svo—aS eins einn koss enn þá, og þá verð eg ánægður
um tíma. En Jóan—þig grunar ekki hve ánægður eg
er”.
“Eg get máske getiö mér þess til af mínu eigin
ásigkomulagi”, hvíslaði Jóan. “Ó, hve undarlegt jætta
er alt saman—og þér hefir alt af þótt vænt um mig,
allan þenna tima ?”
“Já, Jóan, svaraði hann. Eg hefi elskað þig síðan
fyrsta kveldiö aS eg sá þig, en eg gat naumast trúaS
því og reyndi jafnvel til aö hrinda þeirri hugsun frá
mér, en þaS tókst ekki, tilfinningar mínar sleptu mér
ekki —” hann þagnaSi og dró hettuna ofan á höfuS
hennar svo alúSlega, alveg eins og hann ætti hana, og
þaS fylti huga hennar meS ósegjanlegum fögnuSi. Þau
þögðu litla stund, en svo sagSi hún lágt:
“Eg á bágt meö að skilja að þú getir elskaö mig—
þú, sem hefir séS allan heiminn og hefir mætt s r<
mörgum fallegum stúlkum—” hún þagnaSi og um hana
fór hrollur, hrollur af kvenlegri afbrýði— “en þú
hefir máske elskaö áður—eg er máske ekki sú fyrsta—”
“Þú ert sú fyrsta stúlka sem eg hefi elskaö í raun
og veru, Jóan”, svaraði hann, til þess aö gefa henni
svar sem gerði hana ánægða. “Þú ert fyrst af öllum.
Þú ríkir i huga mínum sem drotning tilfinninga minna,
Jóan. Og þú—”
“Eg vissi ekki hvaS ást var, fyr en núna i kveld”,
sagöi hún alúölega. “En nú verS eg aS fara”, sagöi
hún hrygg á svip.
“Núna strax”, sagSi hann. “ÞaS er eins og viS
höfum að eins verið hér eina minútu. Láttu mig vef ja
kápunni um þig. Hann notaöi tækifæriS til aö faðma
hana aS sér. “Jóan, á morgun kem eg til þín, viö skul-
um þá fara hingaö aftur og standa á þessum sama stað,
og þú verSur aö endurtaka þau orS, aS þú elskir mig.
En hvaS Oliver ofursti og dætur hans verða hissa. Og
þó—þær veröa þaS máske ekki... Hann hló ánægjulega.
“Ætlar þú aS segja jæim frá þessu?” stamaöi hún.
“ÞaS geri eg ekki nema j>ú viljir þaS, elskan mín”,
sagði hann. Við skulum bíöa þangaS til á morgun.
Það er svo indælt aS hafa þetta leyndarmál út af fyrir
okkur”.
“Já”, svaraöi hún og stundi ofurlítiö. “ViS skul-
um biða til morguns, svo fá þau aS vita þaS”.
“Og svo finnur þú mig á morgun, elskan mín?”
spuröi hann.
“Já”, svaraði hún. “Hvar?”
“Komdu til brúarinnar í listigaröinum”, sagöi hann.
“Þar getum viö verið út af fyrir okkur. Komdu
snemma, Jóan. Eg skal vera þar klukkan ellefu, og þá
getum við gengiS langan spotta okkur til skemtunar,
við tvö. Og gefðu mér nú einn koss í kveöjuskyni,
Jóan. GóSa nótt, elskan mín”.
Hann hélt henni í faðmi sínum litla stund, en svo
losaöi hún sig og hvarf í myrkriö. Hann beiö þangaS
til hann heyröi hliðinu lokað, sneri sér svo við og gekk
hvatlega í áttina til The Wold, meðan hugur hans
hvarflaði fram og aftur.
“Eg ætla að fá hana til að giftast mér bráSlega”,
sagSi hann, “og The Wold skal verSa búiS út á viSeig-
andi hátt fyrir hana. Aftur skal veröa hljóöfærasöng-
ur og hlátur í gamla staðnum, og fjör og ánægja í
gömlu stofunum. Ó, Jóan, Jóan, mín eigin saklausa,
elskaða stúlka. Þú hefir gert Stuart Williars aS nýj-
um manni”. MeS þessum hugsunum opnaSi þann
dyrnar og gekk inn í hin einmanalegu herbergi sín, sett-
ist þar á stól viS ofninn og endurkallaði í huga sinn hið
yndislega höfuð, sem fyrir fáum minútum lá við brjóst
hans.
XXII. KAPÍ,TULI.
Ranglœti afbrýðinnar.
Jóan opnaöi dyrnar hljóðlaust, og jafn hávaða-
laust gekk hún eftir ganginum. Hana langaði til að
komast upp í sitt herbergi til þess, að njóta þar í ein-
rúmi hinnar nýju, einkennilegu gleöi, sem fylti huga
hennar. En tilviljanin var á annari skoSun. Þegar
hún kom á móts viS dagstofudvrnar heyrði hún glymj-
andi raddir systranna þræta um eitthvaö. Þessar
raddir komu Jóan, sem enn þá heyrði hina alúölegu
rödd elskhuga sins óma fyrir eyrum sínum, til að
hrökkva við meS hryllingi og hraða sér áfram, en þá
var dyrunum lokið upp i hálfa gátt, og Júlía varð vör
við hana og kallaði í skipandi róm:
“Ert það þú, Jóan? Komdú hingað inn”.
NauSug sneri hún sér viS og gekk inn í herbergiS.
Systurnar sátu viö ruggandi borðiS, og birtuna frá
sprungna lamþanum lagði á ýmsa muni, þar á meðal
skrautsaumaSa gólfskó og afarljótt pappírshylki.
“SjáSu þetta, Jóan”, sagði Emmelina, um leið og
hún lyfti hylkinu upp. “Júlía og eg höfum ekki komiö
okkor saman fremur en vant er. Mér datt það í hug
fyrir fáum dögum að lávaröurinn hafði veriö svo vin-
gjarnlegur og—og stimamjúkur—”
“Hann talaði hér um bil tuttugu orð viö hana”,
greip Júlía fram í háöslega.
“AS mér fanst eg verða að endurgjalda honum þaS.
Svo fór eg ofan i þorpið og fekk sýnishom af blóm-
skrýddu hylki. Eg held hann muni naumast þarfnast
slíks hlutar, en það er þaS sama—þaS á aS vera sönnun
þess að eg hafi viöurkent vinsemd hans. Nú, svo fór
eg að skrautsauma það, en í staö þess aS halda áfram
áformi mínu, var eg nógu heimsk að minnast á það
viö Júlíu, og eg þarf naumast aS segja þér þaS, sem
þekkir hana svo vel, aS hún fór undir eins aS stæla
hugmynd mína. Hún keypti gólfskó—hvað heldur þú?
Eins og hann heföi ekki nóg af gólfskóm? Og um-
svifalaust stal hún hugmynd minni”.
“Eg þarf alls ekki aS stela neinu frá þér, kæra
Emmelina mín”, svaraði Júlía áköf. “ÞaS vil eg nauð-
ug gera —”
ÞaS var eitthvað svo yfirburða skringilegt við þ^ssa
sýn, að Jóan, sem leit af hylkinu á gólfskóna og af
þeim á hin rjóðu andlit systranna, gat ekki varist því
aö skellihlæja. Þessi hreini, fjörugi hlátur, ómaöi
eins og ókunnur hljóðfærasöngur um herbergið, og
þegar systurnar höfðu starað á hana með þegjandi
undrun í nokkrar mínútur, urðu þær gular af reiöi og
létu hana nú bitna á hinni saklausu Jóan.
“Nú, svo þú hlærS að okkur”, hrópaöi Júlia og
krepti hendina um hina skrautsaumuöu gólfskó. “Þetta
er öll hluttekningin sem þú veitir okkur”.
“Þaö er hlegiö að okkur á okkar eigin heimili”,
sagði Emmelina, og þaö er meira aS segja Jóan sem
gerir þaö. ViS hljótum aS vera fallnar djúpt í virð-
ingu hennar. Þú álítur það geri hvorki til né frá hvort
lávaröurinn fær gjafir okkar eða ekki?”
“Og þér dettur máske í hug að segja, að hann hafi
ekki sýnt okkur neina velvild?” sagði Júlia. “Og þegar
maöur tekur tillit til hinnar blygðunarlausu framkomu
þinnar gagnvart honum, þá er þaö mesta furða að hann
skyldi hafa kjark til að tala viö okkur”.
“Þaö er undarlegt aö þér skuli ekki hafa komið til
hugar aö gefa honum gjöf”, sagði Emmelina háðslega.
“Mér?” sagöi Jóan.
“Já, þér. Þú ert nógu imyndunargjörn til þess”.
Grágrænu augun horföu fast og rannsakandi á andlit
Jóönu. “Hvar hefir þú veriö í kveld, Jóan?”
“Á klettunum”, svaraöi hún. En hún leit undan
hinu hvassa og ilskulega augnatilliti.
“Hefir þú veriö þar einsömul í kveld?” spuröi
Emmelina hörkulega.
“Nei, eg hefi ekki veriö þar alein”, svaraöi Jóan
rólega og horföi á lampann. “Sjáum viö til”, sagöi
Júlía heiftarlega. “Og megum viö spyrja meS hverj-
um þú varst?”
“Eg var þar ásamt Williars lávarði”, svaraði hún.
Systurnar urðu grængular af öfund og afbrýöi, og
störðu á hana eins og homormar.
“Ásamt—lávaröi—Williars”, tautaði Emmelina og
gat naumast andað.
“í kveld—um þetta leyti—á klettunum”, stamaði
Júlía. “Og svo stendur þú þama ögrandi og frekju-
leg. Þú ert sú blygöunarlausasta stúlka á jöröinni,
J óan”.
“Blygðunarlausasta”, endurtók Jóan og stundi.
“Já, sannarlega—þú hefir ekki minstu ögn af
blygSun í þinni eigu. En þaS skal nú taka enda. Þú
skalt yfirgefa Deercombe á morgun. BíS þú þangað
til pabbí kemur héim”, öskraði Júlíana.
Jóari leit af annari systurinni á hina, og hið fagra
aldlit hennar var fölt af harmi. Sannleikurinn skalf
á vörum hennar, henni fanst eins og hún yrði aS hrópa
hátt: “Eg er hans—eg á að verSa kona lávaröar
Williars”, en henni fanst á þessu augnabliki að það
væri vanhelgun aS segja þessum tveim hefndamornum
sannleikann. Hún sneri sér viS og gekk til dyra, en
systurnar horfSu á eftir henni meS afbrýSiseld í aug-
um sínum. Hún stóð eitt augnablik kyr við dyrnar,
og varir hennar opnuöust eins og hún ætlaöi að segja
eitthvað, en hún þagöi og fór.
Morguninn eftir kom hún föl og alvarleg ofan til
morgunverðar, illsvitandi þögn ríkti í herberginu og
systurnar litu til hennar heiptþrungnum augum, og
litu svo niöur á diskana sína. Ofurstinn—scm hafði
tapaS í spilum kveldiS áSur—var svipdimmur og ó-
ánægSur á meSan hann borSaSi, en hann forðaSist að
ávarpa hána þangaö til hann stóð upp frá boröinu,
og sagði þá í kæmleyáislegum róm:
“Já, það er satt, Jóan, þú lítur út eins og þú þurfir
breytingu á verustað. Þú hefir veriö hálfundarleg síð-
ustu dagana. HvaS segir þú um aö fara til Marazion
í Comwall?”
“Marazion?” endúrtók Jóan utan við sig.
“Já”, svaraði hann og fingraSi viS augnaglerið sitt.
“Marazion. Þ’aö er einmitt viöeigandi pláss fyrir þig.
Eg á þar fáeina kunningja sem vilja annast þig. ÞaS
verður auðvitaö dýrt fyrir mig—þaö kostar mikið að
borga fyrir fæði og hús á þessum tímum—en eg hiröi
ekki um það. Þaö er bezt aö þú farir á morgm meS
lestinni kl. ix. Heyröu nú, Jóan. Eg hefi heyrt um
framkomu þína gagnvart Williars, og vil helzt segja
þér það strax, að þaö er gagnslaust-—það er ónýtt
ómak. Þú veizt að þú ert skjólstæðingur minn, og eg
samþykki ekki giftingu ykkar, enda þótt lávaröurinn
krefSist þess, og aS því leyti sem eg þekki hann, þá —
hum—í fám orSum sagt, þaö er gagnslaust. Júlíana
og Emmelina eru báðar eldri en þú, og—hum—þaö er
bezt aö þú farir til Marazion—þú skilur mig, Jóan?
Svo veröur þú þar þrjá eSa f jóra mánuði, og—hum—
nú, svo ek eg með þig til lestarinnar á morgun”.
Til þess aS fá enda á þessu málefni, sneri hann sér
viö og fór út.
Systurnar störðu á hana meÖ ilskulegu brosi, en
Jóan stóö upp róleg og fór út. Hún gekk upp í her-
bergi sitt, settist og horfði á hafiö í djúpum hugsunum.
XIII. KAPÍTULI.
Á bakkabrún hyldýpisins.
]y[ARKET JJOTEL
ViB sölutorgið og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
Fumiture
Overland
FUIjLKOMIN KKNSLA VKITT
t
BRJKFASKREFTUM
—____ ——og öðrum—
VKRZLUNAIlFRÆÐIGRKUrUM
$7.50
A helmlll yðar gre'~,m v6r kent yBur
og börnum yBar- et! pöetl:—
JtB skrlfa góf 'lustnees’* bréf.
Almenn lög. ' uglýslngar.
Stafsetnlng ov véttritun.
Otlend orBatL' VM.
Um ábyrgBlr og télBg.
Innhelmtu meB pöstL
Analytlcal Study.
Skrlft. Ymsar reglur.
Card Indexlng. Copying.
Fillng. Involclng. PröfarlcsJestur.
Pessar og flelrl námsgrrelnsr ksnd-
ar. FylliB lnn nafn yBar I eyBurnar
aB nsBan og f&lB mslrl upplýslngar
KLIPPIÐ I SUNDUR HJBR
Metropolltan Buslnsaa Instltute,
804-7 Avenue Blk.. Wlnnlpe*.
Hsrrsjr, — SendlB mér upplýstngar
um fullkomna kenslu meB pöstl
nefndum námsgreinum. PaB er é-
sklllB aB sg sé ekki skyldur tll aB
gera nelna samnlnga.
Nafn _________________________
HelmiU _____________________
StaBa ____________________
Bókmentir.
Réttur.
Svo heitir hálfsártímarit sem
nýlega er farið að gefa út á Akur-
eyri á Islandi. Útgefandinn er
Þórólfur SigurSsson j Baldurs-
heimi, en prentari Oddur Björns-
son.
Ritinu er stjórnaS af sex mönn-
um, Norölendingum og Borgfirö-
ingum. Eru þeir þessir: Bene-
dikt Jónsson á AuSum, bændaspek-
ingurinn alkunni og faSir skáld-
konunnar Huldu; Jónas Jónsson
frá Hriflu, Þórólfur SigurSsson í
Baldursheimi (sustursonur Sigur-
geirs Péturssonar í Narrows), Páll
Jónsson á Hvanneyri, Benedikt
Bjamason á Húsavik ('eru þeir
bræSrasynir Benedikt Sveinsson
Jóan gat ekki gert sér von um aS fá aS sjá lávar&
Williars í Marazion. Hún fekk ekki að heyra rödd
hans, ekki aS sjá andlit hans’—því fjórir mánuðir voru
eins og eilífð fyrir hugskotssjónum hennar. Hún hugs-
aði sér sjálfa sig einmana við sjóinn í Cornwall og
Williars í margra mílna fjarlægS. Enga fleiri sam-
fundi né skemtigöngur á klettunum, engin vi^lcvæm
hvíslandi orS né hlýja kossa—því ofurstinn mundi ef-
laust, samkvæmt ósk sinna elskuverSu dætra, láta um-
kringja hana af njósnurum. Sökum þessa leiða útlits
fölnuðu vonir hennar, jafn kjarkgóð og hún þó var,
og hún átti erfitt meö hreyfingar þegar hún tók gömlu
regnkápuna sína og gekk ofan í listigarðinn. Þegar
hún kom á brúna, var lávaröurinn augnabliki síöar viS
hlið hennar.
“Elskan mín—þá ert þú komin”, sagði hann og tók
hana i faðm sinn.
“Já, eg er komin”, sagði hún og reyndi að brosa.
“En þaö er í síöasta sinni”.
“SiSasta sinni?” endurtók hann og strauk hárið
frá enni hennar. “ViS hvað áttu með því?”
“Oliver ofursti ætlar aö senda mig til Marazion’’.
“Til Marazion? Hvar i heiminum er þaö?” hróp-
aöi hann. “Og hvers vegna ætlar hann að senda þig
þangað ?”
“ÞaS er við Cornwall ströndina, og—það á að senda
mig þangaS, af því honum—af því þeim finst, aö eg—
aS eg sé of vingjamleg viS þig-”.
“Jæja> þeim finst það. LofaSu mér aö sjá framan
í þig, min eigin Jóan. Þú ert svo föl—hafa þau veriö
vond við þig—hafa þau kvaliö þig? Þau ætla aS gera
þig að fanga—Jóan, þau vilja aSskilja okkur”.
“Ó, nei, nei”, hvíslaSi hún og þrýsti sér ósjálfrátt
aS honum. f
“Jú, það er það sem þau ætla sér, en þeim skal ekki
hepnast þaS. SegSu aö eins þessi orö—hafSu þau eftir
mér—“Stuart, þau skulu ekki skilja okkur—ekkert
skal skilja okkur”.
“Stuart”, endurtók hún, “ekkert skal skilja okkur”.
“Gott, elskan mín”, sagöi hann. “Og láttu nú orö
þín verða að framkvæmd. Jóan, hefir þú kjark til aS
fara meS mér, í staö þess aö fara til Marazion ?”
“AS fara meö þér í staö þess aö fara til Marazion ?”
sagði hún og leit á hann.
“Já”, sagði hann. “Heyröu mig, elskaöa Jóan.
Vilt þú, í staS þess aS fara til Marazion, þar sem þín
veröur gætt sem fanga, koma með mér til London og
verða kona mín ?”
“Kona—þín”, hún sagöi þetta stamandi, og kinnar
hennar uröu eldrauðar.
“Já”, sagði hann, “verða kona mín. SegSu já, min
eigin Jóan, mín elskaða Jóan. SegSu já. SjáSu. Eg
ligg við fætur þína”. Hann knéféll fyrir framan hana
og kysti hendur hennar, en hún laut niöur að honum
og hvíslaði:
“Já, eg vil fara meö þer”.
yngri og hann) og Bjarni Ásgeirs-
son frá Knaramesi, bróöursonur
Jóhanns Bjarnasonar sem heim fór
héöan fyrir nokkrum árum.
Ritiö er frábœrlega vel úr garöi
gert að því er innihald snertir; efn-
ið er aöallega “mannréttindi”, og
einkunnarorð ritsins eru þessi;
“Vér biðjum um engar náSargjafír,
engin sérréttindi, en vér heimtum
réttlæti, eigi aðeins lagalegt, heldur
einnig náttúrlegt réttlæti.”
RitiS flytur hverja ritgeröina
annari snjallari eftir þessa ágætis-
inenn og einkar fagurt kvæSi eftir
Indriða Þorkelsson á Fjalli.
Flestar ritgeröirnar eru stuttar
og veröa allar teknar upp í Lög-
bergi nema ef til vill ritgerð, sem
“Stríð” heitir, eftir Benedikt Jóns-
son; er hún löng og þrungin af
heilbrigöu viti og réttlæti; en ó-
víst að rétt þætti aö birta hana hér
á þessum támum. EinkunnarorS
hennar eru þessi: “Þá nötrar hin
marggylta mannfélags höll, sem
mæöir á kúgarans armi, og rifin
og fúin og rammskekt er öll og
rambar á helvítis barmi.” — Þ.E.
Þaö er víst ekki ofsagt þótt því
sé haldiS fram aS þetta sé menn-
íngarlegasta og veigamesta rit sem
út hefir komiö heima í seinni tíð.
Þar er alt valiö.
Pílagrímar.
Sex galisíukonur og 30 karl-
menn lögöu nýlega í leiöangur vest-
ur í Saskatchewan allsnakin aö
leita frelsarans.
Var hópurinn allur tekinn og
dæmdur í sex mánaöa fangelsi.
ÍEimskipafélag Itlands.
fFramh. frá 2. bls.J
kvæSi: Þóröur Sveinsson aðstoSar-
maöur 1626 atkv.
VaraendurskoBandi var kosinn
('sömul. skriflega): ÞórSur Sveinsson
aSstoöarmaSur með 20)2 atkv. Næst-
ur fekk atkvaeSi: Richard Torfason
bankabókari 1222 atkv.
Fleira lá ekki fyrir fundinum.
Fundarbók lesin og samþykt.
Fundi slitiö.
Eggert Briem.
Gísli Sveinsson.
—Lögrétta.