Lögberg - 10.08.1916, Blaðsíða 2

2
f-OGBERG, FTMTUDAGINN 10. ÁGÚST 1916
<— —\
BRETLAND
(Lag: Skinfaxi skundar, o.s.frv.)
Stórveldi myndast, — bróðurhug bindast, —
Blys þeirra kyndast um veraldar hvel.
Menning þeirra' erfa menn, er þau hverfa,—
—Mannvitið skerf sinn, — er þau gista hel.
Þitt var hið smæsta 1 jós og hið lægsta,
Er loguðu hæst þau við Tíber og Rín.
Hlauztu með árum uppskeru’ af tárum,
Eru nú bárurnar föðurleifð þín.
Afl óx og megin, ódauðleg regin
títmældu veginn til farsældar þér,
Mannviti’ og hreysti, lífsfræ er leysti
Lýður þinn treysti til verndunar sér.
Óðsnild liin bezta, atorkan mesta,
Umbætur flestar, sem veröldin sá,
Færðust um æginn, bærðust við blæinn,
Bretalands sægirtu ströndunum frá.
Þörf eru verkin, þau sýna merkin,
Það sem er sterkast það sigrar í lieim:
Iðjumanns höndin, ófrjóu löndin,
Öræfi sendin og myrkviðar geim.
Jökla frá tindum, töfrandi myndum,
Tárhreinum lindum við hásléttu brún,
Fram að beð Ránar, hugur manns hlánar,
Hvar sem að fáni þinn blaktir við hún.
Lyftir þú bröndum, bygðir ver gröndum,
Banar þeim fjöndum, er smælingja þjá.
Fórnandi léztu fjör þinna mestu
Fyrir hið bezta, sem heimurinn á.
Fjalls meðan tinda geislabönd binda,
Blátærar lindir og rjúkandi foss,
Verji þig grandi, á legi og landi,
Lýðfrelsisandinn, þitt dýrasta hnoss.
Hjörtur J. Leó.
- '

1 MINNI MANITOBA
1 dag vér minnumst, Manitoba, þín,
—vér, Islands börn, sem krupum öðrum arni,
þairs eldar brunnu fyrir kjöltubarni,
sem nú er vaxið, á liér óðul sín
í skauti þínu’ og dýrstu lielgidóma.
Eg kem í anda einnig heim til þín,
að hylla þig á þínum heiðursdegi.
Hvað sé egt—Enn þá liina sömu sýn:
Glóandi akra — eins og Gunnar forðum—,
blikandi vötn og bleika engja teigi
— nýslegna — húsin fram með fögrum vegi,
—bændanna óðul blómleg. Alt í skorðum.
Himin þinn bláan heims við yztu rönd
bjóða þér faðm siun, hallast þér að hjarta;
skógana fögru lionum rétta hönd,
krónuniar teygja hátt í heiðið bjarta.
Fagra land, þú átt vort óskift hjarta.
Manitoba! Breyting samt má sjá
á þínum svii):—Já, brosið þitt er skærra,
mér finst þú bera höfuð sýnu hærra,
sem eldar drottins enni þínu frá
og augum brenni,—það er lífsins kjarni,
er brýzt þar fram sem fræ af alvalds sál,
—Það lífsins ljósmagn finst hjá hverju barni
og sver það æ í ætt með guða-kyni.
Hvert er það efni?—ódauðleikinn sjálfur \
—hið óslökkvandi Proméþeus hál—?
Hvað sem það nefnist—eðli þess er eitt:
Framþróun, leit að sannleikanum sjálfum.
Já, þó það kosti stríð og bál og blóð,
er áfram haldið—stefnu aldrei breytt,
og sezt er ei að sigri fengnum hálfum;
og börn þín hafa þessa vegu þreytt,
með þig og guð og frelsið eitt að vinum.
Manitoba! — Því er það í dag,
að börnin frónsku hylla þig með henni,
sem hæst mót sólu lyftir björtu enni,
og syngja þér með henni sonalag.
En hvað er unnið, hverju fyrir harist?
Þrefaldur sigur þetta síðsta ár
krýnt hefir starf þitt, dætra þinna’ og drengja:
Úr ríki þínu’ er rekinn Bakkus flár.
.Tafnrétti fengið—drottins dýrust gjöf
sé hverju hjarta, er ódauðleikinn á
í eðli sínu—þolir sjálf ei bönd
né bindur aðra—grefur öðrum gröf.—
Nú réttir bróðir sinni systur hönd
og svstir hróður—fram um vegu bjarta
þau leiðast munu’, unz frelsið lýsir bjarta
svo vítt og breitt sem mannlegt auga eygir.
Sá frelsis heimur á vort óskift hjarta.
Manitoba!—Drottins fótskör fríð,
vér fósturbörnin krjúpum nú á liana
með hjörtu þakklát—ei af tómum vana—
í bæn til hans, sem stjórnar landi’ g lýð.
Vér þökkum fyrir alt, sem unnist hefir,
1 bæn um það, að öll vor hjatrans heit
sé drenglund efnd til liðs því sanna’ og góða.
Vér sverjum það við þennan helga reit,
að bregðast aldrei trausti þinnar móður
—Canada—landsins gifturíka, góða.
Sameiginleg er gæfa þess og þín og vor,
þar mun um aldur barna vorra bezti sjóður.
Lít fram og upp, ó, lands vors helga sál
og þjóðabrotin bind í sterka eining,
sem verndi frelsið—guðdóms blysið bjarta.
Vér helgum þér vort líf, vor börn, vort bál,
þér, kæra land!—þú átt vort óskift hjarta.
Margrét J. Benedictson.
WHEN USING
WILSONS
FLY PADS
READ DIRECTIONS
\ CAREFULLY AND
- i^v-TOLLOW THEMy
EXACTLY.
Miklu áhrifameiri en fiugnapappír.
Hrein í meðferð. Seldir í öllum
lyfjabúðum og í matvörubúðum-
Líftaug íslenzks þjóð-
ernis.
Minni Islands flutt á íslendinga-
daginn í Winnipeg, 2. Ag. 1916.
Háttvirtu vestrænu landar!
Á skarlatsrauöum grunni þess
hernaðarhroðs, sem öll Evrópa að
heita má hefir goldið nú um
tveggja ára skeið, og hefir afmáð
mismun þess að ríkja og merja
og haft nafriavíxl á valdi lýðsins
ins og bolmagni hrottans,—á þessu
blóðuga tjaldi í aftursýn sjáum
vér skýrara nú en nokkru sinni
fyr, hvert markmið .vorrar litlu
þjóðar er, og hvað það markmið
er hvítt og flekklaust. Það er
hvítt og flekklaust af því, að ekk-
ert ofbeldi þarf til að ná því.
Hvert er þá þetta markmið?
Það liggur, eins og markmið
allra þjóða, við endann á því
svæði, þar sem vér getum bezt
jafnast á við aðrar þjóðir, eða
skarað fram úr þeim. Hugsið um
þetta með mér eina litla stund, og
í krystalshnetti framtíðarinnar
munum vér sjá marka fyrir for-
lögum íslands í bláum og rauðum
æðum.
Það ætti að vera hverjum manni
ljóst, að þar sem framförin er
bundin skilyrði höfðatölunnar, þar
getum vér ekki staöið öðrum þjóð-
um á sporði. Vér getum átt efni
i hraustustu hermenn heimsins, en
vér getum aldrei ætlast til að verða
hernaðarþjóð. Vér getum reist
eins margar verksmiðjur og vill,
stóriðnaðurinn getur aldrei gert
oss fræga. Vér getum smíðað
eins stóran verzlunarflota og þörf
er á, og hann getur fært oss alla
þá blessun, sem því fylgir að sigla
sinn eiginn sjó, en vér getum alá’'e;
hamlað því, að stærri og fegri
skeiðum verði siglt annarsstaðar.
Alt þetta getur miðað að því að
auka þjóðmetnað vorn, getur mið-
að að því að hefja oss sjálfa í aug-
um vor sjálfra og í augum annara,
en það getur ekki miðað að þvi að
þeir, sem skipa öndvegi, þoki fyr-
ir oss úr öndveginu og þoki með
lotningu.
Vér gætum haldið áfram i allan
dag að telja upp þau svæði, þar
sem oss er varnað þess að gerast
forvígisþjóð vegna þess hve vér
erum fámennir. Vér getum spar-
að oss það ómak og tekið strax
stökkið yfir á það svið, og fyrst
um sinri hið eina svið, þar sem vor
fáni getur blaktað eins hár og
hreinn yfir veðhlaupapalli menn-
ingarinnar, eins og fáni nokkurrar
annarar þjóðar. Eg skal flýta
mér að segja, hvað eg á hér við.
Eg á við listir vorar og bókmentir.
Og til þess er eg kominn hingað i
dag, að ef einhver á meðal yðar
skyldi efast um þennan sann-
leika, þá vildi eg slíta vantrú hans
upp með rótum og græða sár hans
með trú.
Fyrir list sína er það þá. fyrir
list sína og bókmentir er það, að
þjóð vor á að verða að stórþjóð.
Því að það er um þjóðlífið eins' og
um listina, að það sem ríður
baggamuninn, er tápið, ekki flæm-
ið, er innþenslan, ekki útþenslan—
svo eg leyfi mér að marka þessum
orðum í íslenzku nýjan og ákveð-
inn bás. Þetta á að verða krafa
hinnar' íslenzku þjóðar, og þessari
kröfu s'kal verða sint. Því að
meðan heimsmenningin er að gróa
sára sinna, þá verður það söngur
næturgalans, og ekkí öskur nauts-
ins, sem dillar henni i eyrum og
færir henni fró.
Saga íslenzkrar listar á engan
sinn lika. Meðal annara þjóða hef-
ir það verið svo, að velmegun, iðn-
aður, verzlun, visindi og list hefir
alt komist tiltölulega á jafnhátt
stig. og þegar veldi þessara þjóða
hefir skrælnað niður í sand og
listin var hið eina af öllu, sem
lifði, þá er það ekki af því að hún
hafði komist á svo miklu hærra
stig en alt annað, heldur af því að
hún ein af öllu er ódauðlegs eðlis.
En íslenzk list stóð einn góðan
veðurdag eins og eldstólpi á miðri
eyðimörk, með nakið hraunið alt
kring um sig, og hún stendur þar
enn í dag og varpar bjarma yfir
löndin. Ef þetta er ekki að hafa
svo að segja frumburðarrétt list-
arinnar, hvar er hann þá? Ef
þetta er ekki að vera hin útvalda
þjóð listarinnar, hvar er hún þá?
Ef þetta er ekki hið dásamlega
leyndarmál, sem Óðinn hvíslaði í
eyra Baldri áður hann var á bál
borinn, hvað var það þá?
Það er vel, að vér íslendingar
höfum hugfast, að engin þjóð hef-
ir skapað fegri né þróttmeiri bók-
mentalega gullaldarlist heldur en
vér. Það er ekki Hómer, heldur
hofundur Njálu, sem hefir mótað,
í Skarphéðni, eitt skifti fýrir öll,
frumtákn hinnar óbugandi karl-
manslundar, sem alt af “glottir
við tönn.” Það er eki Sofokles,
heldur höfundur Laxdælu, sem
hefir mótað, í Guðrúnu Ósvífurs-
dóttur, eitt skifti fyrir öll, frum-
tákn hins margbrotna kvenlega á-
stríðueðlis, sem “spinnur tólf álna
gam” meðan hún lætur mann sinn
fara til vígs móti elskhuga sínum.
Það er vel, að vér munum þetta
alt. En betra væri oss að vér
gleymdum því öllu, heldur en að
vér lokuðum nú augunum fyrir
vorum eigin tíma og köllun vors
eigin tíma. Betra væri oss, að vér
gleymdum vorri eigin fortíð, held-
ur en að vér stæðum blindir fyrir
hinni íslenzku list, sem nú er að
renna upp af rótum þessarar for-
tíðar. Þvi hún er það s'em á næstu
áratugum á að skipa krystalshljóm-
inn í nafni íslands. Það er að
skilja, ef þjóðin þekkir sinn vitj-
unartíma.
Þegar eg renni huganum í dag
yfir kjör þeirra íselnzku listamanna
sem það er að þakka, að listdóm-
arar i ýmsum löndum eru farnir
að benda norður til Islands og
segja: Þaðan vcentum vér þess!
—þá minnist eg kafla úr bréfi frá
Henrik Ibsen til vinar hans: “Eg
er stundum að hugsa um það,"
segir hann, “að það muni ekki vera
nema ákveðinn kafli af eilífðinni,
sem vorri þjóð er ætlaður fyr-
ir vanþakklæti hennar.” Það er
ekki hégómaskapur, sem kemur
hinu norska skáldi til að vera svo
napur í gárð landa sinna. Það er
hættan, sem hann sér á þvíjihð með
þessu móti fari þjóð hans á mis
við það, sem hún hér átti að fram-
leiða og ein gat franileitt. Það er
sú óhaggandi regla, sem gildir um
listina, að það sem kemur ekki á
réttum tíma, kemur aldrei. En ef
það var nauðsynlegt fyrir Norð-
menn að gera sér ljóst að þeir œttu
listmenn, ef þeir áttu að geta
hlotnast verk þeirra, þá er þetta
enn nauðsynlegra fyrir oss Islend-
inga, sem eigum hvorki þjóðfélag
nógu stórt né tungu nógu út
breidda til þess að það sé einhlítt
nútíðar listamönnum vorum Þetta
er sorgarhliðin á því að vera ís-
lenzkur rithöfundur. Og enginn
finnur til þess betur en eg. Því
ekki var eg einungis fæddur lofð-
ungur málsins, heldur hafði tign
islenzkrar tungu getið mér hinn
ástralska boga, svo að hvenær sem
eg snaraði honum frá mér, hrökk
hann aftur til min sjálfs og hæfði
mig í hjartað.
Munið þér eftir hvernig það ai
vikaðist að Brynjólfur bisku
rakst á Hallgrím Pétursson
Kaupmannahöfn og fékk hann t
að hætta við járnsmíðina og far
að læra til prests? Biskup var
gangi eftir fátæklegri götu í bor^
inni, og hafði ekki hitt íslendin
í langa hríð. Alt í einu gengu
hann fyrir smiðju, heyrir hamarj
hðggin dynja á steðjanum o
þrumað yfir: “Bölvaður, anc
skotans hamarinn !” Biskup viku
sér að manninum og segir vi
hann: “Ósköp er að vita hverni
þú bölvar, maður”—það var Hall
grímur Pétursson sem bölvaði—“e
fallega talarðu.” Það var Hall
grímur Pétursson, sem talaði. Þa
er þetta xnál, sem gerði jafnví
samtvinnaða formæling hljómfagr
i eyrum hins stranga og siðavand
biskups, það er þetta mál, ser
safnar oss hér saman í dag. Ei
þó að það sé tungan, sem hinga
til hefir varðveitt alt sem vér get
um verið hróðugir af, þá getur
vér verið enn hróðugri, ef að tung
an er ekki lengur ein um það a
skapa íslenzka list. Því að listi
er það, listin á öllum svæðum, sen
á að sameina allar greinar íslenzk
þjóðernis hvar um lönd sem þæ
liggja. Og sannarlega segi eg yður
landar minir, að íslenzk list er þa
sem lengst mun halda við þjóðern
voru á meðal yðar og yðar niðja
Þetta liggur í augum uppi. Þé
sjálfir hafið svo föst tök á þjóð
erni voru, af því að eridurminning
ar yðar sjálfra hafa hamrað ís
lenzkt þjóðerni eins og gullið inn
sál yðar. En trúið mér, til þes
að börn yðar og barnabörn finn
hjá sér hvöt til þess að halda vii
þjóðerni feðra sinna í landi, sen
er orðið þeirra ættjörð, þurfa þai
að hafa eitthvað fyrir augum, sen
getur gert þá hróðuga ef þesst
þjóðerni. Þeir þurfa að heyr;
aðrar þjóðir tala með lotningu oj
aðdáun um íslenzk afrek í ein
hverjum greinum. Og ekki á forn
um timum, því þeir vita að þai
hefir gagnað lítið, t.d. Egyptun
nútímans, heldur á þeirra eigir
lífskeiði. Trúið mér, að þegar
Free Press fer að tala um hif
meistaralega íslenzka málverk
Chicago Tribune um hina stór-
■feldu íslenzku íhöggmynd, New
York Times um hinn áhrifamikla
íslenzka sjónleik, þá munu marglr
vilja gerast Islendingar, og færri
fá en vilja. Hvenær verður það?
munuð þér spyrja. Og spurning-
in snertir einmitt við hjartarótum
málsins. Það getur orðið á morgí
'un, og 'þýLÖ getur orðið efltir
hundrað ár, alt eftir því, hve fljót-
ir vér verðum sjálfir að viður-
kenna á borði þá list sem vér höf-
um þegar eignast og munum óð-
fluga eignast.
Eg sagði áðan, að listin ein væri
ódauðlegs eðlis. Lítið yfir sögu
þeirra þjóða, sem ýmist standa nú
aflaufgaðar eða eru liðnar undir
lok og segið mér, hvort xþær hafi
í raun. og* veru reist sér nokkurn
varanlegan minnisvarða annan en
list sína og bókmentir. Nei. Svo lítill
sem máttur fegurðarinnar er enn
á þessari jörð, þá er hugsjón henn-
ar#samt svo há og svo réttlát, að
sá vátryggir manngildi sitt lengst
og bezt, sem leggur það i verðbréf
listarinnar. Því hún er það, sem
hvorki mölur né ryð fær grandað.
Þegar auðæfi þjóðanna hafa moln-
að, þegar visindi þjóðanna hafa
kulnað, þegar trúarbrögð þjóðanna
hafa skrælnað, þá eru það listir
þeirra sem enn standa og verður
ekki haggað.
Meðan eg, kæru Vestur-íslend-
ingar, er sjónarvottur í. dag að
litlu broti af yðar göfugu baráttu
,fyjrir að varðveita þjóðerni vorb
svo lengi sem unt er, þá leyfið mér
að minna yður á þetta: íslenzkan
er tunga þjóðernisins, en islenzk
list er hjarta hins íslenzka þjóðern-
is. Hún er líftaug þjóðlífs vors,
af því að hún er um fyrirsjáan-
legt skeið hið eina svið, sem vér |
getum orðið forvígisþjóð á, og um |
leið hið göfugasta. Og á þann
hátt einn getur ræzt á oss það sem
völvan spáði:
“Þeir skulu lýðir
löndum ráða,
er útskaga
áðr of bygðu.”
Þess vegna er oss svo ant um að
íslendingar vestan hafs og austan
standi í nánu og lífrænu sambandi
við íslenzka list. Þegar eg segi
þetta nú, þá stendur það alt í einu
ljóst, hve margir yðar, sem áttuð
ættjörð heima, eigið ættjörð yðar
lítið að þakka. Þesri vegna er það
einmitt, að vér ætlumst til svo
mikils af yður. Því að enginn
gerir sjálfan sig stærri eða verk
sitt stærra á því að gera skyldu
sína, heldur er sá einn stór, sem
gerir verk sitt óverðskuldað.
Þér munið eftir lýsingu Gríms
Thomsens á Skúla fógeta, þegar
honum hélt við skipbroti á regin-
hafi, og hann situr á eftir með
skipverjum sínum og skýrir þeim
frá, af hverju hann hafi farið í
skrautklæði sín meðan ofviðrið
stóð sem hæst; •
“En hefðum við fengið að súpa
á sæ,
sýna það vildi’ eg, ef okkar
ræki á fjörur af hafi hræ,
að hunda það væri ekki skrokk-
ar.”
Enginn óskar íslenzku þjóðerni
betri og lnegri byrjar í þessu landi
en eg. Enginn óskar þess heitara
að allir vorir synir mætti verða
Islendingar. Ert fari svo, að við
ekkert verði ráðið, að hin enska
tunga, hið víða flæmi þessa lands,
og ensk-islenzk hjónabönd, fari svo
að þetta þrent gerist þær höfuð-
skepnur, sem íslenzk þjóðernis-
gnoð fær ekki staðist, þá hlægir
mig, að hér munu finnast margir
Skúlar fógetar. Og þegar hæsti
boðinn stendur fram undan, þegar
að því er komið að þjóðerni yðar
er að skolast burt, þá munuð þér
ganga fram. og vinna þess eið, að
ef íslenzkt þjóðerni í Vesturheimi
á að farast, þá skal það að eins far-
ast í dýrustu skartklæðum ísler^kr
ar listar! Því í listinni einni er
það, að þér getið reist þjóðemi yð-
ar minnisvarða sem fær staðið um
aldur og æfi. Þá mun ættjörð vor
kannast við hina íslenzku lund, því
þá hafa óskir yðar og bænir verið
teknar upp í Faðirvor hins íslenzka
þjóðemis.
Vestur-íslendingar! I nafni
Islands færi eg yður þessa fullvissu.
ísland! í nafni Vestur-íslend-
inga lyfti eg fána þínum með fjór-
földum árnaðaróskum.
Lifi ísland!
Goðmundur Kamban.
Jóhann Sigurjónsson
skáld hefir í smíðum nýtt leikrit.
Það heitir Mörður Valgarðsson og
er efnið tekið úr Njálu, eins og
ráða má af nafninu. Viðburðirnir
tvinnaðir utan um víg Höskulds
Hvitanessgoða og aðalkvenpersón-
an Hildigunnur.
Forstjóri kununglega leikhússins
í Kaupmannahöfn hr. Joh. Nielsen
hefir þegar tekið leikrítið—löngu
áður en það er fullgert—til leiks
þar í léikhúsinu. Sýnir þetta með-
al annars álitið á Jóhanni nú.
Leikrit Jóhanns hið nýja kemur
út á íslenzku þegar, er hann hefir
lokið þvi. Útgefandi verður “Isa-
KAUPMANNAHAFNAR
Vér ábyrgj-
umst það að
vera algjörlega
hreint, og það
bezta tóbak
heimi.
Ljúffengt og
endingar gott
af því það er
búiðtil úr safa-
miklu enmildu
tóbakslaufi.
M U N N T Ó BJAyK^
fold”, Ólafur Björnsson.
Svo hefir talið verið, að Jóhann
hafi grætt ógrynni öll á sýningum
leikrita sinna erlendis. Svo er þó
eigi nú, síðan styrjöldin hófst. Til
dæmis' um það skal þess getið, að í
þýzku leikhúsi einu átti hann að fá
75 mörk á kveldi, en niðurstaðan
varð sú, að hann bar úr býtum 18
krónur, að voru peningatali. Fyrst
og fremst var fúlgan helminguö af
leikhúss-stjórninni vegna ófriðar-
ins. Þar næst varð umboðsmaður-
inn þýzki að fá sinn skerf og varð
þá ekki hærra risið en þessar 18 kr.
—ísafold.
Árás á Pétursborg.
Svo segja fréttir að herstjórn
Þýzkalands hafi falið Hindenburg
hershöfðingja að ráðast á Péturs-
borg,' höfuðborgina á Rússlandi.
Arásina á að gera frá Eystrasalts-
löndunum, aðallega frá Riga.
Málaferli.
Séra J. N. McLean umsjónar-
maður víribannslaganna hefir höfð-
að mál á móti félagi sem kallar sig
“Great West Wine Company”. Fé-
Iag þetta hefir búð á Portage Ave.
og pantar áfengi fyrir menn. Þetta
er talið ólöglegt.
Ort til
V eátur-íslendinga
á þjóðminnlngardesi í Winnipeg 2. Agúst 1910.
Drottinn gaf oss landið fagra, forna,
frelsi andans gróðursetti’ oss lijá.
Drotnar léðu’ oss landið nýrra morgna,
landið auðga, sem vér stöndum á.—
Ingólfs bygð varð Ijósið Norðurlöndum—
Leifs hins hepna storð varð frændum tál.
Skal hér aftur—enn á þessum ströndum
auðlegð norræn glatast: mál og sál?
íslands himinn, hér er skýjum þrunginn,
hátíðarnar að eins rofa’ í sól.
Það er eins og auðnuleysis þunginn
útlendingsins fylli hálf vor ból.—
Hér ætti’ Island sanna syni og dætur,
sundrungin ef legði’ ei höft á flest;
hún með iðni allar nagar rætur
alls þess starfs, er hjálpað gæti bezt.
Hversu mætti’ ei margt til frarna gera
menning þeirri’, er tengdi’ hin breiðu höf,
ef vér allir vildum sannir vera
Vestxiv-ísleningar fram að gröf.
Dýpri störf og stærri sjónarhringur,
sterkari’ áhrif hér á hverri slóð.—
Sannur maður—sannur íslendingur
saman ætíð fer lijá vorri þjóð.
Nú er tími’ að týgjast megingjörðum,
taka samhent á og beita sér.
Safna’ í eining saman öllum hjörðum
sérmálanna—hver sem stefnan er.
Hundrað sinnum hægt er meira’ að gera,
hljóðfall lífs ef einlæg samúð slær.—
Allir dagar ættu’ oss hér að vera
íslendingadagur sólarskær.
Þorsteinn Þ. Þorsteinsson.

ISLAND
(Lag: Fífilbrekka gróin grund,—eftir Sigf. Einarsson)
Island, kalda eyjan mín,
Ekkert barnið mun þér gleyma.
Bjartast sól við brjóst þín skín.
Blessuð kalda eyjan mín
Verður, unz að útlegð dvín,
Avalt það sem nefnt er heima.
Island, kalda eyjan mín,
Ekkert barnið mun þér gleyma.
Þín er fortíð frægðarík,
Framtíð björt af vonarljósi.
Svífur yfir sveit og vifk
Sögudísin, frægðarík.
Engin saga sögð var slík,
Sönnu helguð þjóðarhrósi.
Þín var fortíð frægðarík,
Framtíð björt af vonarljósi.
Legðu, faðir, líknarhönd
landinu, sem okkur fæddi!
Signdu fjöll og sæ og strönd
Sjálfur, þinni föðurhönd.
Börnin knýti kærleiksbönd;
Hverja gra'ð þá und er blæddi.
Legðu, faðir, líknarhönd
Landinu, sem okkur fæddi!
Jónas A. Sigurðsson.

/
♦