Lögberg - 31.08.1916, Qupperneq 3

LOGBEKG, FIMTUDAGINN 31. AGÚST 1916
3
EKKI ER ALT SEM SÝNIST
Eftir
Charles Garvice
Á slaginu tólf daginn eftir, ók léttur, skrautlegur,
opinn vagn aö dyrunum. Jóan var klædd óbrotnum
svörtum kjól, hún gekk aö glugganum og heilsaöi, og
ungi, laglegi maöurinn á ökumannssætinu lyfti upp
hattinum.
“Eruð þiö ekki ferðbúnar enn þá?” sagði hann um
leið og hann rétti henni hendina.
“Eg ætla ekki að fara”, sagði Jóan.
“Ætlið þér ekki að fara?” sagði hann og brosið dó
á vörum ihans'. “í raun og veru ekki ? I>að þykir mér
leitt.”
“Eg held við verðum öll að vera heima”, sagði
Emily óánægð, um leið og hún leit á sig í speglinum.
“Eg verð þvi ver að segja, að Jóan er ljót og leiðinleg
stúlka, herra Royce”.
“Ó, ungfrú Trevelyn hefir leyfi til að gera það sem
hún vill”, sagði hann með mjúkri rödd. “En hún hefði
glatt okkur mikið ef hún hefði orðið samferða. Hefi
eg—” hann þagnaði og leit i kringum sig með hrygg-
um svip —“hefi eg móðgað hana á nokkurn hátt?”
“Nei, nei”, svaraði Jóan fljótlega og roðnaði. “Alls
ekki—það megið þér ekki ímynda yður. En eg er lítið
gefin fyrir ferðakig—eg vil heldur-—”
“Þá verðtun við öll heima”, sagði Emily. “Við
erum yður mjög þakklát, hr. Royce, og vér vonum að
þér borðið morgunverð með okkur”. ,
“Ó, nei”, sagði Jóan skeíkuð og iðrandi. “Ef þið
viljið það endilega, þá skal eg fara með ykkur”.
Meðan hún lét á sig hattinn, fanst henni hún finna
til grunar um eitthvað ilt. Menn geta hlegið að grun-
semdum þegar þær reynast falskar, en meðan maður
er undir áhrifum þeirra, eru þær nægilega alvarlegar.
Alt andlit Royce var eitt bros, þegar hún kom aftur.
“Hver v.ill sitja hjá mér?” spurði hann og leit á
ungu stúlkurnar.
“Ekki eg”, svaraði Emily, “eg er svo taugaveil—
eg mundi detta niður, ó, kæra Ida—”
Jóan kunni illa við að koma með mótbárur, og án
þess að segja leitt orð, lét hún Royce hjálpa sélr upp á
ekilsætið.
Royce ók um fámennustu göturnar, þar eð hann
vildi ekki láta kunningja sina sjá sig, og hann var mjög
þögull þangað til þau voru komin út fyrir listigarðinn
og stóru göturnar, þá sagði hann, gleymandi sjálfum
sér vegna geðshræringar.
“Það var fallega gert af yður að koma með okkur.
Þér hafið aflað okkur öllum mikillar ánægju, ungfrú
Jóan—” hann þagnaði skyndilega, þegar Jóan ihrökk
við og fölnaði og sneri sér að honum, og eitt augnablik
hætti hjarta hans að slá. Hafði hann ljóstað upp þekk-
ingu sinrn á leyndarmáli hennar ? En undir eins náði
hann snarræði sínu aftur.
“í huga mínum kalla >eg yður Jóan d’Arc”, sagði
hann hlæjandi. “Þér eruð svo ákveðnar, viljasterkar
og alvarlegar”.
Jóan varð rólegri og leit til jarðar. Nafn hennar
snerti hana sem rafmagnsstraumur.
XXVI. KAPÍTULI.
Ferðin til Richmond.
Skemtiferðin til Richmond var ánægjuleg. Veðrið
aðdáanlegt, einn af þessum fögru vetrardögum, sem
fær mann til að álíta frost og sipjó æfintýri. Þegar
þau komu til hótelsins, var Emily himinglöð. Hún
hafði notið ferðaránægjunnar í fylsta mæli. “Landið
er jafn fagurt á vetrum sem á sumrum”, sagði ihún,
og var jafn frá sér numin og barn. Gamla manninum
var fylgt upp í herbergi, þar sem hann sá ána, og fyrir
utan dymar var sólbyrgi, þar sem karlmennirnir gátu
reykt vindla sína, án þess að valda kvenfólkinu óþæg-
inda. Morgunverðurinn var tilbúinn þegar þau komu.
Royce hafði símritað beiðni sina um morgunverðinn,
og maturinn var eins góður og hægt er að hugsa sér.
Royce var hínn alúðlegasti; hann var jafn hlyntur
Emily og Jóan. Hann talaði meira við Emily og föður
bennar en Jóan, en við og við sneri hann sér að Jóan,
og ávalt með mjúkum, aðlaðandi hreim í röddinni.
Hvers vegna getur maður ekki neytt morgunverð-
ar á hverjum degi i Richmond?” sagði Emily, á meðan
hún neytti vínberja af fögrum s'kúf. Hvers vegna
getur maður ekki notið lífsins og skemtananna hvem
dag vikunnar sem að ber? Það langar mig til að vita.
Maður má ætla að tilgangurinn sé að allir séu gæfu-
ríkir, hv-ers vegna erum við það þá ekki?”
Royce brosti. Jóau stundi ofur hægt.
“Þetta er mjög sanngjörn spurning, ungfrú Emily”,
sagði hann og sýndi ihvítu tennurnar undir yfirskegginu
á þann hátt, sem Enúly geðjaðist illa að, þó hún væri
farin að venjast þvi, “mjög eðlileg spurning. Eg býst
við að svarið sé þannig, að séum við ekki ávalt gæfurík,
þá sé það okkur að kenna”.
“Það er þó ekki mér að kenna að við borðum ekki
morgunverð daglega í Richmond", sagði Emilv.
“Álit fólks á gæfunni er svo mismunandi", sagði
hann hlæjandi. “En þar eð yðar álit byggist á góðum
morgunverði við ána—”
“Og ökuferð”.
“Og ökuferð—eigum við ekki að stofna félag til
að geta notið morgunverðar daglega í Richmond, og fá
erkibiskup'nn í Canterbury til að vera formann félags-
ins ? En—hver veit ? Máske til séu menn sem ekki
verða ánægðir með mat hjá Star & Garter".
“Þá hljóta þeir að vera um of vandfýsnir, og ættu
helzt að vera í vitskertra hæli”, sagði Emily ákveðin.
“Hvað álítið þér t. d. um ungfrú Trevelyn?” sagði
Royce mjög lágt, og leit dökku augunum sínum á Jóan.
“Mig langar til að vita það, en þori ekki að spyrja—”
“Ó, spyrjið þér hiklaust”, sagði Emily. “Hún bítur
ekki, hún er hvergi nærri eins slæm og hún lítur út
fyrir”.
“Mig langar til að vita, ungfrú Trevelyn, hvern
skilning þér leggið í orðið gæfa?”
“Að gleyma”, sagði Jóan lágt, og fremur v.ið sjálfa
sig en hann.
“Eg held þér lítið rétt á”, sagði hann eftir stutta
þögn. “Þeir eru margir sem vilja kenna oss þá list
að muna alt, en það sem við helzt viljum læra, er að-
ferðin til að gleyma”.
“Nú, eg vona að eg gleymi ekki þessum morgun-
verði”, sagði Emily hversdagslega.
“Viið verðum bráðum að endurtaka þenna morgun-
verð, svo hann festi rætur i huga yðar”, sagði hann
brosandi. “Ekki meira vín? Það er sa'klaust vin—
kvenfólks vín. Nú, jæja. Við karlmennirnir förum
nú út Og reykjum vindil, á meðan kvenfólkið talar
saman”.
Hann hjálpaði gamla manninum út í sólbyrgið, kom
honum fyrir i notalegu horni í sólskininu og gaf hon-
um góðan Havanna vlindil. Einni eða tveimur mínút-
um síðar kom Emily að glugganum.
“Eg iheld þeir hafi valið sér betra hlutskiftið”, sagði
hún. “Komdu Ida, það er eins og sumar úti—komdu
með mér út”.
Jóan gekk út í sólbyrgið, hallaði sér upp að brjóst-
ryðinu og naut hinnar fögru útsýnar er hún sá fram
undan sér. Nokkur augnablik gaf íhann henni engan
gaum, en svo fór hann inn og sótti loðs’kinnskápuna
hennar—skrautgripur, sem Emily kom henni til að
kaupa, með því að segjast enga kaupa handa sér, nema
hún keypti aðra—og lagði hana á herðar hennar.
“Maður má ekki treysta veðrinu”, sagði hann.
“Farið þér í vfirhöfnina yðar. Eg ber ábyrgð á yður
—heilbrigði ungfrú Trevelyns er of dýrmæt til þess,
að stofna henni í hættu”.
Án þess' að lita af útsýninu fór Jóan í kápuna og
þakkaði honum fyrir hugulsemi hans, og svo fór hann
aftur til Emily og föður hennar, en lét Ihana einsamla
um hugsanir sinar. Hún hugsaði um kveldið þegar
hún sat á hjallanum 'hjá The Wold, þegar Craddock
kom út úr húsinu og gerði henni bilt við, og þegar hún
sá hinn manninn—háa manninn í kápunni—í fyrsta
skifti. Hvar var ihann nú. Hugsaði hann nokkuru
sinni um hana, og hvernig? Máske hann fyndi til iðr-
unar og kendi í brjósti um þá stúlku, sem hann ætlaði
að tæla og svíkja. Án þess hún vissi það, athugaði
Royc fallegu hliðmyndina hennar, sem sneri að bláa
himinhvolfinu, hann varð æstur af ástriðu, löngun til
að ganga til hennar og snerta litlu, hvítu hendlúia henn-
ar sem lá á brjóstriðinu. Hann þráði að geta kveikt
ofurlítinn ástarneista í fallegu, dökku augunum.
“I öllum heiminum finst engin stúlka sem jafnast
á við hana”, hugsaði ihann. “Eg verð að sigra hana,
eignast hana, vernda hana gegn heimlinum og sjálfri
sér, ef þess er þörf”.
“Hér er til bók, gestabókin, þar sem allir umtals-
verðir gestir hafa skrifað nöfn sin og skemtilegar setn-
ingar í viðbót, hún er mjög skemtileg, ungfrú Emily.
Eg ætla að sækja hana handa yður". Hann fór inn og
kom brátt aftur með bókina. “Hún mun skemta yður
og föður yðar”, sagði hann.
Emily leit á hann rólegu hygnu augunum sínum.
“Og leiða athygli ökkar frá hr. Royce”, hugsaði
hún, en hún brosti, kinkaði kolli og settist með bókina,
eins og hún væri honum mjög þakklát fyrir að koma
með hana.
Svo labbaði hann til Jóan, hallaði sér að brjóstrið-
tnu skamt frá henni og horfði á fallega umhverfið.
“Það var einhver sem sagði—eg held það hafi verið
Ressica í “Kaupmaðurinn frá Feneyjum”—að hljóð-
færasöngur gerði hana þunglynda. Mér finst að slík
útsýn sem þessi hafi sömu áhrif á flestar manneskjur”,
sagði hann með blíðum róm.
Jóan hrökk við. Hún hafði ekki veitt þvi eftirtekt
að hann var svo nálægt, og þegar hann sneri sér að
henni, sá hann tár í augum hennar.
“Já, máske”, sagði hún og reyndi að brosa. “Eg
veit ekki hvers vegna”.
“Það skal eg segja yður", sagði hann. “Eg held
það sé af því, að í huganum sér maður sitt eigið líf í
stað umhverfisins sem maður ætlaði að skoöa".
“Já, það getur nú verið svo”, sagði íhún og brosti
ofur lítið. Svo bætti hún við dálítið vanhugsaö; “En
eg skil ekki hvernig það getur gert yður þunglyndan,
hr. Royce. Yðar líf hlýtur að vera mjög gæfuríkt. Eg
veit það að eins af frásögn Emily, hún álitur yður eins
konar töframann, sem að eins þarf að rétta hendina
eftir því sem hann víll fá”.
Hann brosti og nálgaðist hana í kyrþey.
XXVII. KAPITULI.
NaSran og noðrutðfrandinn.
“Bæði ungfrú Emily og allir aðrir þekkja mjög litið
a£ lífi mínu”, sagði Royce, “og af því eg ber ekki til-
finingar mínar á vörunum, álíta allir að eg sé gæfurík-
ur maður. Mér er víst öhætt að fullyrða að sömu
mennirnir mundu álíta ungfrá Trevelvn, uppáhalds-
goð almennings, vera mjög gæfuríka og öfundsverða”.
“Eg ber ekki hugsanir minar né tilfinningar á vör-
unum”, sagði Jóan og roðnaði og hló.
“Fyrirgefið mér”, sagði hann auðmjúkur. "Það
var ekki áform mitt að fara að grenslast effir yðar
duldu sorgum, ef þér berið nokkrar. Og þó—eg vil vera
hreinskilinn. Ó, því ver—eg get ekki verið neitt fyri.r
yður—en eg viðurkenni að eg óska ]>ess innilega—-ekki
að troða mér innundir hjá yður—en að hjálpa yður til
að bera þær sorgir sem að likindum hvila á yður. Ung-
frú Trevelyn, trúið þér því að sanihygö lifni i huga
inanns' við fyrstu sýn ? Eg trúði því ekki fyr en eg sá
hina ungu stúlku í Cornet leikhúsinu, sem hafði náð
hylli allra Londonbúa á e.nu kveldi. Þegar eg sá yður
á leiksviðinu, var eins og eitthvað—rafmagnsstraumur,
segulafl—eg veit ekki hvað, liði frá yður og hrifi mig.
A sama augnabliki og eg sá yður, fanst mér að eg hefði
þekt yður árum saman, enda þótt eg aldrei hefði séð
) ður áður. Hvort sem það er til góðs eða ills, t:l láns
eða óláns', þá dragast tilfinningar mínar og hugsanir
nær og nær yður, dragast af afli sem eg get enga mót-
stöðu veitt. Ungfrú Trevelyn—viljið þér þiggja vin-
áttu mina—viljið þér leyfa mér að hjálpa yður?”
Jóan þagði litla stund. Endurhljómurinn af hinni
hreimfögru rödd hans ómað'i í eyrum hennar.
"Þér getið ekki hjálpað mér”, sagði hún.
“Ó, segið þér það ekki”, sagði ihann í bænarróm.
“Merjið ekki allar vonir mínar með einu höggi. Segið
mér hverjar sorgir yðar eru, svo að eg geti að minsta
kosti gert tilraun til að hjálpa yður”.
“Nei, ne'i”, sagði Jóan í hásum róm. “Eg, eg hefi
engar sorgir. Eg get ekki treyst yður né neinum öðr-
um. Jú, ef þér gætuð kent nié'r að gleyma".
Hún nuggaði höndunum saman örvilnuð af til-
finningum.
“Eg get það máske”, tautaði hann.
Jóan leit til hans kvíðandi, spyrjandi augum.
"Það er að eins eitt efni til sem lætur mann gleyma
óláni, og það er lánið”, sagði hann alúðlega. “Það er
lífsvökvinn, töfradrykkurinn, sem með einni munn-
fylli deyðir allar endurminningar um sorg og þjáning-
ar. Ungfrú Trevelyan—Ida, ef eg gæti kent ýður það
lán—”
Hann gekk nær henni, hendur hans voru rétt hjá
hennar höndum, og augu hans horfðu fast inn í henn-
ar. Hjarta hennar stóð næstum kyrt, þetta Var sem
naðra og liinn indverski nöðrutöfrandi.
“Ó, fyrirgefið mér, eg verð að segja eins og er,
hugur minn er opinn fyrir yður, ungfrú Trevelyan—
Ida—það band sem bindur mig við yður er ekki að eins
vinátta, það er ást. Já, eg elska yður. Treystið mér,
og eg skal kenna yður að gleyma liðna timanum. Eg
skal gera líf yðar bjart og gæfurikt. Eg skal vaka yfir
yður og vernda yður. Ida, eg elska yður, eg elska yð-
ur!” Hann lagði hendi sina á bennar, og snerting hans
virtist að brenna hana sem logandi bál.
Föl og skjálfandi leit hún á hann, brjóst hennar
þrútnuðu og hún andaði hart og óreglulega. Og svo
sagði hún honum svo mikið af sinni sorglegu æfisögu,
að hann hætti við að segja henni meira um ást sína,
en spurði hvort hann mætti vera vinur hennar, og það
samþykti hún.
* * *
Af smámunum leiða oft stórir viðburðir.
Einn morguninn, þegar lávarður Williars ráfaði um
listigarðinn í Monte Carlo, án nokkurs áforms annars
en þess, að reyna að gleytna sorgum sínum, varð hon-
um alt í einu bilt við að heyra hátt hljóð bak við sig,
og honum hepnaðist á réttum tíma að stöðva fælda
hesta fyrir litlum vagni. I vagninum sat ungfrú
iMazurka, sem var á afturbata skeiði, en samkvæmt
ráðleggingu læknisins tók sér ökuferðir til hressingar.
Til allrar lukku hepnaðist lávarðinum að stöðva hest-
ana áður en hræðslan gerði henni verulegan baga. Eft-
ir að hafa kyrt bestana og spurt um liðan stúlkunnar,
bauð hann henni að fylgja henni heim. Ungfrit
Mazurka, sent þekti frelsara sinn, tók tilboði hans
fegins hendi, og Stuart settist við blið hennar og ók
heim að hótelinu þar sem hún hafði leigt sér herbergi
ásamt eldri konu, sem surnir álitu vera móður hennar,
aðrir móðursystur, en var benni i rauninni óskyld og
ókunnug, þvi Mazurka hafði ráðið hana til sín sem
félagssystur. ,
XXVIII KAPJTULI.
Hjúkrunarstúlka IVilliars lávarðar.
Þegar lávarðurinn kom heim að hótelinu, stökk
hann ofan af vagninum og hjálpaði henni ofan, svo
lyfti hann hattinum og ætlaði að fara, en hún hélt
honum kyrrum hálfskelkuð.
“Þetta var mjög vel gert af yður", sagði hún, "og
eg er yður mjög þakklát. Ef þér hefðuð ekki stöðvað
hestana og fylgt mér heim, þá hefði eg verið flutt á
sjúkrahús núna. Viljið þér ekki koma inn með mér
og drekka einn kaffibolla?”
Williafs íotlaði að neita tilboði hennar, en hún leit
svo aðdáanlega á hann, að hann gat ekki varist því að
hneigja sig og fylgja henni upp tröppumar. Herberg-
ið var lítið en húsbúnaðurinn snotur. Eldur brann á
arni og við hlið hans sat gömul kona og prjónaði.
“Félagssystir mín”, sagði hún. “Ó, frænka, okkur
langar til að fá kaffi. Gerið þér svo vel að fá yður
sæti, lávarður Williars, á meðan eg fer úr flíkum
mínum”.
Meðan hún talaði kastaði hún kápunni og hattinum
inn í næsta berbergi og kom svo að arninum. Þjónn
færði þeim kaffið, og Mazurka rétti gesti sínum bolla.
“Eg vona að þér hafið ekki mist ofmikið af pæn-
ingum, ungfrú Mazurka”, sagði hann til að segja eitt-
hvað. Jafnframt furðaði hann sig á því að hann skyldi
sitja þama.
“Eg? Nei, nei, eg hefi þvert á móti grætt”, sagði
hún. "En eg þoli að tapa dálitlu. Eg er ekki fátæk.
Og það er svo gaman að spila—skemtun, sem frelsar
mann frá að hugsa. Þér líklega hlægið að mér, en
þér vitið ekki hvaða tilfinning það vekur að falla niður
og verða að engu, jægar maður hefir veriö uppáhalds-
goð almennings. Þessu hefi eg orðið fyrir og það
líkar mér ekki. Munið þér eftir mér, lávarður. Eg
var meðal jæirra fremstu við Coronet leikhúsið”.
“Já, eg man það”, sagði Williars. “Þér duttuð
ofan úr vélakörfu, var það ekki?"
“JÚ, en mín verður ekki saknað. Þeir hafa fengið
aðra i stað mín, hún tók strax við starfi minu. En
þér hafið líklega séð hana, lávarður?”
“Nei”,'svaraði Williars og hristi höfuðið, “eg hefi
ekki séð hana. Eg yfirgaf England fyrir löngum tima
síðan. Hvað heitir hún?”
“Trevelyan—Ida Trevelyan. Enginn veit hver hún
er, eða hvaðan hún kemur. Hún hefir aldrei unnið á
leikhúsi, fyr en ólán mitt gaf henni tækifæri til að taka
við starfi mínu. Nú eru allir Londonbúar hrifnir af
henni”.
"Eg hefi heyrt eitthvað um hana, líklega i blöðun-
um”, sagði Williars. "En hvers vegna viljið þér ekki
fara aftur til London? Þar eru þó önnur leikhús en
Coronet”.
“Nei, ekki fyrir mig, mér mun ekki líða vel annars-
staðar. Svo er líka nokkuð annað, það hefir verið
svívirðilega við mig breytt, lávarður". Hún þagnaði
og beit á vörina. “Eg hata Coronet leikhúsið og alt
sem stendur i sambandi við það, en þó er til maður,
sem eg hata enn meira”.
“Eigið þér við mmsjónarmanninn ?” spurði Williars,
“eg þekki Giffard dálítiö, svo eg gæti máske hjálpað—”
“XTei, nei", sagði hún fljótlega, "það er ekki Giff-
ard, eg hefi ekkert út á hann að setja. Nei, það er
maðurinn sem eg var heitbundin, lávarður. Eg trúði
honum og treysti fyllilega, og nú—nú hefir hann svik-
ið mig. Hann hefir yfirgefið mig án þess að segja
eitt orð, mig, sem átti að verða kona hans. Eg hefði
gefið honum lausn ef hann hefði beðið um það, eg
hefði ekki vUjað giftast honum án vilja hans. En að
fleygja mér burt án þess að segja eitt orð, og snúa sé'r
að þessari nýju leikmær, þessari Idu Trevelyan, það
get eg ekki þolað. Hann skeytir ekkert um það, þó
hann deyði tilfinningar minar og hugarró. En hann
skal fá að reyna annað. Eg er að eins leikmær, og hr.
Mordaunt Royce er,—en bíði hann að eins, hann—”
“Eg þekki þenna mann ofurlítið”, sagði lávarður-
inn um leið og hann tók hattinn sinn, “og, virðið það
ekki á verri veg, en eg held, að þér megið gleðjast yfir
því að hafa losnað við hann”.
“Þér segið máske satt, lávarður”, sagöi hún og
stundi. “En—en—” fyrst roðnaði hún og svo fölnaði
hún, “en eg elskaði hann. Kvenfólkinu er oft vits vant,
við elskum stundum þann mann heitast, sem ekki verð-
skulda ást okkar. En nú ber eg ekki lenghr ást til
hans, stundum finst mér eg hati hann. Og sá tími skal
koma, að við gerum reikningsskil á þessu, slíkir tímar
koma ávalt, segja menn, og þegar sá tími kemur, þá
skal Mordaunt Royce iðrast þess, að hann yfirgaf mig
sökum þessarar fallegu stúlku. Ætlið þér að fara?
Eg hefi aukið yður leiðindi með því að tala um mínar
sorgir, og á þann hátt endurgoldið hjálp yðar og vin-
semd, lávarður. En eg er yður svo innilega þakklát,
að eg get ekki lýst því með orðum”.
“Verið þér sæl”, sagði hann. “Eg vona að þér
gleymið sorgum yðar og farið aftur til London, þar
sem yðar er eflaust saknað”.
“Nei, ]>að geri eg ekki”, sagði ihún fljótlega. “Lond-
on er alveg búin að gleyma mér—nú hefir hún ungfrú
Trevelyan”.
Daginn eftir fór lávarðurinn í spilasalinn, og spil-
aði og tapaÖi eins og vant var. Hann hélt áfram að
spila þangað til lokað var. Það hafði verið heitt í
salntun, en meðan hann spilaði veitti hann því ekki
eftirtekt, og þegar hann kom út í hreina loftið fann
hann til hitans og mikils þunga í höfðinu. Hann gekk
um göturnar og langs eftir þjóðbrautinni, og gat að
eins séð hótelið sitt í fjarlægð, þegar hann fann til
vondrar veiki; hann þreifaði um ennið, það var þurt
og brennandi heitt. Hann vissi hvað að sér gekk,
það var hin staðbundna veiki sem hafði ráðist á hann.
Hann leit i kring um sig eftir vagni, en þar eð hann
engan sá, ætlaði hann að halda áfram til hótelsins síns.
En fáum augnablikum síðar hné hann ofan á jörðina.
Maður, sem gekk eftir hinni hlið brautarinnar kom
til hans og kallaði eftir hjálp, og vagn, sem kom akandi,
nam staðar hjá þeim. Það var vagn ungfrú Mazurka.
Hljóðandi stökk hún ofan úr vagninum.
“Eg þekki þenna herra”, sagði hún. “Hjálpið mér
að lyfta honum upp í vagninn, svo ætla eg að flytja
hann iheim. Gerið svo vel að senda boð eftir lækni”.
Litlu síðar kom enskur læknir, og þegar bann var
búinn að skoða Stuart Williars, þar sem hann lá í
rúminu, stóð hann kyr og horfði þegjandi á hann um
stund. Svo gekk hann inn í næsta herbergi, þar sem
ungfrú Mazurka beið hans.
“Nú?” spurði hún áköf.
“Hann er mjög veikur”, sagði læknirinn alvarlegur.
“Eruð þér kunnugar lávarðinum?”
“Já, já", sagði hún allæst. “Líf hans er líklega
ekki i hættu?”
“Jú, það er í hættu”, sagði læknirinn.* “Það er
mjög vond veiki. Hann er búinn að vera mjög lengi
veikur, eg held hann hafi aldrei náð fullkomnum bata
eftir veikina sem hann segist hafa fengið fyrir nokkru
síðan”.
“Og hvað á að gera?”
“ág vil ráða til þess, að gert sé boð eftir vinum
hans”, sagði læknirinn og gekk fram og aftur um gólf-
ið, “en lávarðurinn segist enga vini eiga, sem sig langi
að sjá, og hann bannar mér að símrita til Englands.
Eg ætla nú til sjúkrahússins og senda hjúkrunarstúlku
hingað”.
“Þess þurfið þér ekki”, sagði hún róleg, “eg skal
stunda hann”.
Hún fór úr kápunni og tók af sér hattinn, sendi
þjón í sitt hótel til að láta vita hvar hún væri, og gekk
svo róleg og eðlileg inn í sjúkraherbergið. Þegar
læknirinn kom aftur með nauðsynlegustu lyfin, fann
hann ’hana vinnandi við starf það er hún sjálf hafði
valið sér, og virtist eins vön því og hjúkrunarstúlkan
er hann kom með henni til aðstoðar. Þegar hann
sagði henni hvað gera skyldi, sýndi hún að hún skildi
hann vel og að hún ætlaði að framkvæma skipanir
hans nákvæmlega. Um nóttina lá Williars í megnu
zráði, og unga stúlkan, sem sat við rúmið hans, heyrði
hann endurtaka hvað eftir annað, meðan hann velti
sér á ýmsar hliðar: “Jóan, Jóan! Kona mín! Mín
tapaða Jóan!”
Marga daga lá Williars á milli lifs og dauða, en
loksins sofnaði hann eina nóttina, skömmu fyrir dög-
un. eðlilegum svefni, og þegar morgunsólin sendi geisla
sina í gegn um gluggaljóshlífamar, opnaði hann augun
og horfði á hjúkrunarstúlku sína.
“Eruð þér hér enn þá?” tautaði hann veiklulega.
"Hafið þér setið hér alla nóttina? Þér hljótið að
vera mjög þreyttar”.
“Niei, alls ekki, eg verð hér þangað til þér eruð orð-
inn heilbrigður”, sagði hún glaðlega.
".Etlið þér?” sagði hann með þakklátum róm.
"Þökk fyrir. Eg held eg rnuni sakna yðar”.
Seinna um daginn, þegar hann lá hugsandi og
horfði á hana, gekk hún að rúmi hans og spurði hvort
hún gæti gert nokkuð fyrir hann, hvort hún t. d. ætti
að skrifa nokkrum?
“Nei, þökk fyrir”, sagði hann. En þegar hann
hafði hugsað sig um, bætti hann við: “Jú, viljið þér
skrifa ráðsmanni mínum, Að eins eina línu til þess
að segja hoinum hvar eg er. Þér finnið áritun hans
og ritföng í hallborðsskúffunni i 'hliðarherberginu”.
Hún gekk að hallborðinu, opnaði skúffuna og tók
upp úr henni ritföng, en þá datt mynd, dregin á lítið
spjald, niður á gólfið. Það var mynd af Jóan, dregin
með vatnslit, sem hann hafði málað eftir minni og
sikoðaði á hverjum degi þangað til hann veiktist. Þar
eð hann var listhagur og hafði verið innblásinn af hinni
ástríðuríku ást, var myndin alveg eþis og Jóan.
"Fáið mér þetta”, sagði hann hörkulega.
Hún tók tipp myndina og rétti honum hana, og
liann starði á hana þar til varir ihans skulfu og ólýsan-
legum sorgarsvip brá á andlit hans.
jy[ARKET j-£OTEL
Viö sölutorgið og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
Furniture
Overland
KUI.LKOMIN KKNSIjA VKITT
——Í—
B RJ EFASKUIFTUM
—og öðrmn—
V KRZLUN ARFRÆDIGREINUM
$7.50
A helmlli yBar ge *n vör kent yBiír
og börnum yBar- S pöstl:—
A6 skrlfa jröt vjslness” bréf,
Almenn lög. íglýslngar.
StafsetnlnK o éttritun.
Ötlend orBati kl.
Um AbyrgBlr off félög.
Innhelmtu meB pöstl.
Analytlcal Study.
Skrlft. Tmsar reglur.
Card Indexlng. Copylng.
F’Iling. Involclng. Pröfarkalestur.
Possar og fleiri n&rnsgrelnar kend-
ar. FylllB Inn nafn yBar I eyBurnar
aB neBan og fáiB meiri upplýslngar
KLIPPIO 1 SUNDUR HJER
Metropolltan Bustness Instltut*.
604-7 Avenue Blk., Wlnnlpeg.
Herrar. — SendlB mér upplýslngar
um fullkomna kenslu meB pöstl
nefndum n&msgrelnum. PaB er &-
skiliB aB eg sé ekkl skyldur tll aB
gera neina samnlnga.
Nafn ..........................
Heimlll .....................
StaBa ................1....
Vísubotnar.f
Björn Lindal fór fram hjá húsi
Jónasar Halldórssonar og fékk
Jónas Birni þennan visupart:
Fönnin hvíta íælir grið,
frostjð bitur mannlífið.
Þegar Björn kom til baka bafði
bann botnað þannig:
Barr frá nýtum birkivið
burtu hrýtur dauðfrosið.
"Kallar grundin græn á regn
g'engin im<lan snjónum,\
/. G. G.
Alla stund ver alvaldsmegn
engi og lund frá tjónum.
S. G. Gíslason.
Senn mun spound og svinnur þegn
sitja í lundi grónum.
Elinborg Bjarnason.
Smellir hnalli hart á skalla
Hallur á velli fjanda snjöllum.
X. B. B.
Kallar grundin græn á regn,
gengin undan snjónum.”
Yndi bundið ylríkt megn
er í lundi grónum.
B. S. Benson.
“Efti því sem aldan vex
árar fjölga á borði”
Liðtækustu landar sex \
legðu knörr að storði.
G. Eltas Guðmundsson.
Vorvísur.
Lauf út springa, lifna blóm,
lækjar þyngist niður,
fuglar syngja fögrum róm,
foldin yngist viður.
Ekki kvarta er um neitt,
eykur margt á þorið,
eg af hjarta ann þér heitt
íðilbjarta vorið.
B. S. Benson.
Til íslands.
Ó, ísland, ó. ísland, þin ásýnd mér
er kær,
þó aldrei eg fái þér að koma nær,
þá lifir samt önd mín í heimahögum
við hljómfagra kliðinn af ljóðum
og sögum.
Jón H. Arnasan.
Á ófriðarstöðum.
. Þar er stríð og þar er hel,
þar er blíðu fargað,
þar er hrið og þar er él,
þar er víða gargað.
Hjálmur Arnason.
Staka.
Mein er svarta myrkrið þrátt,
mér ei kvarta dugar hátt,
hurð er vart í hálfa gátt,
hugsa eg margt en veit~svo fátt.
Hjálmur Arnason.
Víttur fyrir að segja satt.
Víttur fyrir að segja satt
svinnur heiðursmaðurinn.
Lýttur því að hann lygum hratt;
linnir ei “Tóra” réttvísin.
S. J. Jóhannesson.