Lögberg - 08.02.1917, Page 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 8. FEBRÚAR 1917
í SÁRUM.
Brot úr nokkrum eftirmælum.
(Brot úr kvæði).
Nokkur kvœði eftir Hannes Hafstein.
i.
Að fylgja á leið í ljóði
þér, lífs míns horfin sól,
þess hefir svo heitt mig langað,
en harmur leiðimar fól,
og ekkert nema ekkinn
varð ekkils kveðjan mín,
og verður annað ekki
uns æfikvölin dvín.
J?eir hvítu svanir syngja
í sárum ljóð sín hlý,
þótt bjartar fjaðrir felli
þeir fleygir verða á ný.
En valur vængja rúinn
ei verður fleygur meir.
Hann bíður, beiskju þrunginn
uns blæðir út og deyr.
Eg bíð á bergsnös kaldri
með blóðug óþfssár.
Eg stari á Veglausa víðátt
og voðageimur hár
ómar af Auðnartómleik.
Eg almættisstólinn sé;
þar, yfir öndvegi anda
sig öll dregur líkn í hlé.
Eg lyfti lömuðum vængjum
og lem hið auða tóm,
en fleygt til flugs mér get ei
né fengið kraft né róm.
Svo magnlaus, helkaldur harmur
og hjartans svíðandi kvöl
mér alein opnað fá sjónir
yfir ókomna tímans böl.
Eg er ei söngvinn svanur
né sviffrár valur. Nei!
veikur og vesall maður
sem veld mínum hörmum ei,
en langar þó til að lyfta
lamaðri, kaldri önd,
með þig til flugs í faðmi
að framtíðar minningaströnd.
Mín elskaða, þú sem mér unnir
og ætíð fyrirgafst alt,
hjálpa þú mér til að hefja
hug yfir stríðið kalt.
Andaðu á vesala vængi
og freðnar f jaðrir þíð,
svo flögrað í átt þér eftir
eg örmagna geti um síð.
II.
(Brot úr kvæði).
Yfir harm og hjartans kvöl,
horfna gæfu, nástætt böl
hefja reyni eg hugans brotinn væng.
Gegn um harðan heljardóm
heyri eg tóna ljúfan óm,
sem mér reynir færa fró og svefn í sæng.
petta mjúka ljúflingslag
lékst þú fyrir mig þann dag
er eg kom í föðurhús þitt fyrst.
Hægt og blítt lék höndin þín,
hrundi tóna blæjulín,
greip mig lag, svo enn þess hef eg ekki mist.
Hreif mig einhver óljós þrá,
að eg mætti af guði fá
eftir stuttan, ástar bjartan dag:
ungur sofna síðsta blund,
svo að mína hinstu stund
fyrir mig þú einmitt þetta lékir lag.
Ei það hneig í huga mér,
hversu lj úft að mundi þér--------
Hve mín ósk var grimm nú glögt eg finn
þegar einn með opin sár,
eldi brendur heitrar þrár
minnist þessa gamla lags við legstað þinn.
“Betra á sá sem burtu fer”---------
Býr það einka huggun mér,
að þú þarft ei gráta hér við' gröf.
Er eg lífsstríð okkar met,
einu því eg hrósað get
eg hefi fleiri tárum lífsins goldið gjöf.
ylH.
(Brot úr kvæði).
Sólkerfin sundrast sem neistar frá síungum steðja
þínum;
og þó eru þínir vegir ei þráhuldir anda mínum.
Sé eg í sólþokuhylling, hve sorgin og gleðin mætast,
og óljóst órar mig fyrir að andans von muni rætast.
Sólunni meiri er sálin, og sálnanna faðir ert þú.
Sálimar saman þú leiðir um sólfegri, leiftrandi brú,
brú frá lífi til lífs; til lífs, sem ei mannkynið skilur;
lífs, sem þú áttir frá eilífð, en enn þá dauðinn oss
hylur.
Sannlega sú kemur stund, að vér sjáum, skynjum og
reynum
endalaus ógrynni dýrðar, sem opnast eí dauðlegum
neinum.
En dauðlegir eru þeir einir, sem ei vilja drottin sjá,
sem skortir vit til að vilja, og viljann: sigur að fá.
IV.
Alt þó að æfistarf mitt
verði öskufok tómt og hjóm,
visni hégómlegt hrós
og hverfi vonanna blóm.
Eitt verður ei frá mér tekið,
eg átti, Ragnheiður, þig,
þú ert minn heiður, mitt hrós,
mín heimild að eilífðarstig.
V.
Sólfagri svanni:
sízt ertu dáin,
meðan að minning
mannvals er til,
meðan hjá manni
mannrænu þráin
kvengöfgis kinning
kýs sér í vil.
VI.
Nýjársnótt 1914.
Fátæk eru föng til bragsms,
Gúnir dagar sæluhagsins,
veiklað þrek til vinnuhagsins,
viljans átök hædd og smáð.
Horfin sú er hvatti dáð.
Hinsti gróður flegna flagsins
fellur iðju músanagsins.
Unn mér, drottinn, líknarlagsins
lausn mér veit í þinni náð.
VII.
Vorið 1914.
Vel er markið hæft og hitt,
hnígur að skapadómum.
Klipið hefir hjarta mitt
Hel með kjúku gómum.
Hennar köldu hönd eg finn
hjartað stöðugt kreista,
leggja hvem í lófa sinn
lífs og gleði neista.
AFMÆLISVÍSUR TIL R.
I.
Heill þér, mín Heiður!
Heilsar þér dagur,
hamingju hagur
hlær frá sól.
Vorsólin bjarta
vekur hvert hjarta,
skrúðgeislar sícarta
skarð og hól!
Kom þú, ljúfa! lát þig ekkert tefja,
lof mér þig að hjarta mínu vefja.
ótal vonir fleygar flug sitt hefja,
flögra við barm þinn og taka þar ból.
Sól skín um tinda!
Kom þú mín kæra,
fram lát mig færa
fegins óð
Ljúft hvarf sem draumur
daganna straumur,
tíminn er naumur
táknin góð.
Fagurt ár þótt hrifi tímans hegri
heitir sólin dögum enn þá fegri;
þú, sem dag hvem æ ert yndislegri
ekkert, sem vildi eg fær sagt þér mitt ljóð.
Klakamir þiðna,
bjart er um bæinn,
afmælisdaginn
dýra þinn.
Blægolan blíða
blaktir við þýða
söngva um fríða
svannann minn.
Sjálfs míns hjarta heyri eg slá í barmi,
hugur minn þig vefur fast í armi.
pú, sem ein ert lífs míns ljós og varmi
lífgeislar vorsins þér blika frá kinn.
Vorfædda meyja,
sólfagri svanni
sjálf ertu í ranni
sól og vor.
skartar og skrýðir,
skapar og prýðir,
yljar og þíðir
eykur þor.
Gott er nú á lífið fram að líta,
ljúft er með þér starfi dags að hlíta.
Hækkar sól og glæstri för vill flýta.
Faðmi þig gæfan og leiði þín spor.
II.
Hver skyldi elska þinn afmælisdag
og alföður biðja að vemda þinn hag
fremur en sá sem þér einni ann
og sitt æfiljós þér í hjarta fann,
sem þig veit hin einustu auðæfi sín
og einskis virði finst lífið án þín.
Mín ástmey, mín vina, þú lukka míns lífs,
sem lofa mér þorðir þér sjálf til vífs.
Eg undrast það magn sem í æsku þú ber,
þig elskar og dáir hver vitund í mér.
Hver afltaug, hver neistinn í anda mínum
fær eld sinn og næring í kærleik þínum.
Pú Ijúfi frumgróður vaknandi vors
þú vekur til manndáðar, starfs og þors.
Og það skal verða mér þýðingarmætt:
í þínu merki er sumarið fætt.
Sá dagur, er fyrst þig faðmaði bjarta
var fyrsti sumardagur míns hjarta.
J?að var fyrsta sumarheitt sólarbros
eftir sjógang, ísrek og vatnalos,
þú einasta, dýrmæta unaðs hnoss,
þú átt minnar sálar fyrsta koss.
Við ljúfa ylinn af ljósi þínu
vex lífstré nýtt upp í hjarta mínu.
Mín ástvina, systir, mín elskaða mey!
eg á ekki hugsun, sem kyssir þig ei
í hreinni lotning og’heitri þrá
mín hjartans drotning með frána brá!
út frá þér breiðir sig bjarmi fagur--
Já, blessaður sé þinn fæðingardagur!
Að óska þér láns — það er ei fyrir þig.
Pað er aðeins bæn fyrir sjálfan mig.
0g væri eg þér ólán, þá veit það mín trú
þá vildi eg hverfa samstundis nú.
— En vonir blíðar mér blakta við eyra
sitt bezta má gera, og ef til vill meira.
Eg vef þig í örmum með óbifað traust,
í anda heyri eg kliðljúfa raust:
“Sjá, framtíðin bíður, með blómþakið skaut
og blasa við hlíðar með gróður og skraut.
Sjá, röðullinn blikar svo blíður og fagur.
Sé blessaður ætíð þinn fæðingardagur.
Ádrepa
Bftir Jón Einarsson).
Þegar eg las síöasta Lögberg og
sá hin stóru peningaframlög frá
herra Jóni Sveinssyni aö Marker-
ville, datt mér í hug aö spyrja:
htversvegna þaut hann ekki upp á
ræöur karekter mannsins. En f jár-
greiösiuáætlanir hvers fyrirtækis
þess, sem stendur aöallega á loforö-
um, hluta eöur gjafa, byggjast
jafnt á þeim sem ónýt eru og hin-
um, sem eru aö öllu leyti góö og
gild.
Er þessi óoröheldni íslenzkt þjóð-
emi, og þá eitt þeirra atriði, ein-
nef sitt eða enn hærra upp út af ,ken’a eða skrautliti> ^ lif ’rígur
fyrirlestri séra Magnúsar Jónsson-
ar og ritaði og ræddi alt og ekkert
endalaust meö fúkyröum og fleiru
góögæti ? En svarið lá beint við:
Séra Magnús kom ekki viö hans
kaun. Jón sjáanlega leggur fé sitt
fram með glööu geöi og fúsum vilja,
fordildarlaust, og fann þaö inni
fyrir hjá sjálfum sér að hann átti
ekki sneiðina eöa sníeiðamar lijá
prestinum. Eg Ihefi oröiö J>ess vel
var, aö ýmsir þeir sem ekki hafa
lagt cent fram i íslands þarfir,
hvorki gjafir til ættingja né félags
hluti eöa nokkuð annað, eru fjúk-
andi reiöir, reglulega “rasandi”, út
af oröbragði prestsins. Þaö er því
eigi furöa þótt t. a. m. þeir, sem
lofað hafa smáum eöa stórum hlut-
um í Eimskipafélagið og svikið, þau
loforð að noikkru eöa öllu leyti,
finnist presturinn hafa vitað nokk-
umveginn hvað hann fór. Þaö
leikur líka grunur á, að sum iþessi
hluta loforö, sem ónýt hafa reynst,
séu ekki öll tilheyrandi fátækum
f jölskyldumönnum né leiöum verka-
lýö, heldur hefir 'þeim verið
“gefin” af stærri mönnum, hærra
uppi, og þess vegna sé ékki almenn-
ingi gefið ti1 kynna hverjir þeir séu,
sem lofuðu af “fordild” eingöngu.
Meö þvi er gefinn út möguleikinn
fyrir þvi, aö þeir séu grunaðir, sem
á aö halda við æ og æfinlega? Menn
gjöri svo vel og sletta því ekki
hér inn í, að óorðheldni sé
fyllilega eins algeng meöal hins
hérlenda lýös (t.a.m. enskraj. Það
kemur ekki þessu máli viö.
Það er auðvitað gott og blessað
að ílfra og æpa um “þjóðemi”,
“jjjóðerni”. En nafnið þjóöemi.er
aö veröa svo flókið og þrungið af
þýðingu að talsverða aðgæzlu þarf
til :þess, að vita viö hvað átt er með
þessu hrópi. Hávaðinn einn er ekki
rök, uppþot og gífuryrði vekja
lireyfíngu ti! bráðabyrgðar er
hjaðnar eins og þvagbóla ef við þau
er komið.
Eg er sammála ritstj. Lögbergs
að því, iwe undarlegt það sé hversu
mikið uppíjxjt hefir orðið út af fyr-
irlestri séra M. J., en þó er hann
yfirleitt talinn markleysa. Menn
keppast við, hver um annan Jxveran
að værða fyrstir til að senda fúk-
yrði austur um haf, sem verö-
skuldað endurgjald fyrir frásögn-
ina. Og J>eim er naumast vært hér
nú, seim ekki brjótast um af ofsa,
ef á J>etta rit er minst, bæði af J>eim
sem ekki Jækkja í frá ói í rithætti
né hugsunarfræði, og hinum sem
Ivafa jafnvel sótt mentun sína upp í
Harward háskólann. Hjá báðum
borgað hafa fljótt og að fullu, ef I J>essum flokkum er kurteisin í orð
til vill eiginn hag til stórbaga. En ! bragði hin sama. — Menn læra
þessi aðferð er ekki ný meðal dkki mentun í skólum, nema sumir,
Vestur-íslendinga. Eg þekti dæmi og þá eíkki von liklega að menn læri
þess, J>egar eg var í Winnipeg að hana tilsagnarlaust.
nokkrir háttvirtir safnaöarvinir, sem
af og til lofuðu stórgjöfum drotni
til styrktar, sögðust lofa svona
miklu til J>es's að sá næsti (á fundi
eða utanfundar) skammaðist sín
fyrir að lofa miklu minna. Sem
betur fór eru og voru slíkir menn
færri, miklu færri en ]>eir, sem lof-
uðu með ærlegum tilgangi. Eru
eiginlega það ,sem venjulega nefn-
ist undantekningar. En J>eir voru
og eru enn virtir meira en margir
hinna, sem leggja fram styrk af
litlum eða engum efnum. Orð-
heldni og önnur siövöndun er í
orði kveðnu talin af öllum ein hin
mesta dygð, sem góðum drengjum
og konum tilheyri. En það sýnist
stundum eiga þar viö, J>að sem þið,
lærðu mennimir segið um: Probitas
laudatur, et olget.
Það þarf ekki djúpa dómgreind
til }>ess, að skilja að æfinlega eru
svikin fjárloforð verr gefin en
ógefin. Um J>að er ekki orðum
eyðandi, }>ótt þessum og þvílikum
finnist sjálfum sér fyllilega sam-
boðið að gefa ónýt loforð. Slíku
Eitt hið fyrsta af reglulegum
andmælum gegn fyrirlestrinum var
ritgjörð í Heimskringlu, tekin upp
úr blaði heiman af Islandi. Höf.
færir sem sönnun fyrir þekkingu
sinni á, lífi Vestur-íslendinga J>að,
hve lengi, mörg ár hann bjó meðal
Jæirra t.a.m. á sjálfum sögu-staðn-
um Dakóta. Vera manns' um langa
hrið í einu landi er engin sönnun
fyrir J>ekkingu á þvi landi. En
dvölin er sterkar líkur þeim, sem
ekki þekkja þann mann. Eftirtekt,
eftirgrenslan, hagnýting gagna og
dómgreind dveljanda er aðalskilyrð-
in fyrir slikri Jækkingu, en —
Sannleiksást er aSalskilyröi þess að
rett sé greint frá eftir að þekkingu
er náð. Menn líti í eiginn barm,
einkum }>eir, sem ekki ]>ora að gala
öðru visi en J>eir sjá að vissir menn
slá takt fyrir, hvort sem þessum
æsingsmálum Jæirra ræöur hvötin til
að segja æ sem sannast, og að til-
gangur sá styðjist við sanna þekk-
ingu.
í tilfinningamáli, sem ]>essu, —
því enn sem komið er hefir fyrir-
lestrinum verið andmælt sem tilfinn-
ingaináli aðeins — er ]>að engin
furða J>ótt stærri mennirnir, sem alt
af reyna að nota hvert atvik, smátt
og stórt tii að ná haldi á og fylgi
fjöldans sjái hér góðan taum til að
tylíla í málinu, á J>eim, sem alt af
em á vaðbergi reiðubúnir að breyta
stefnu og innrita í sig hverja máls-
grein slíkra pilta, hvenær sem kall-
ið ikemur. Ef ]>að er satt sem á-
minst grein í Heimsikr. getur tun
að á hverju bœndaheimili í Dakóta
sé veraldarsaga(I) i milli io og 20
Wndurn, þá er hér í Canada sjálf-
sagTí sitöku stað til svipuð bók og
enn kver og kver af öðru tagi. En
J>að, eins og löng dvöl í landinu er
ekki þekkingar sönnun, og ekki
nema að nokkru leyti líkindi. Það
þarf að Iíta i þessi bindi stöku sinn-.
um til }>ess að vita hvað í }>eim
kann að vera — ef ]>au eru til.
Þegar alt er nú aðgætt, kemur
|>að upp á teningnum, að fyrir-
lesturinn* er ihin áhrifamesta bók,
sem rituð 'hefir verið siöan landar
urðu vesturheims'kir. Hún hefir
alveg drepið (í bráð) aðrar hugs-
anir sumra, setn hafa Iesið liana, og
J>yrlað upp ókjörum af orðabólum
og getsökum, frá læröum sem ó-
lærðum. Er hægt að fá betri rök
fyrir þvi, að eitthvað sé hæft í rit-
inu? Það er nokkurs konar Billy
Sunday i pappírsformi. Með tíð
og tima sanza sig sumir á Jæsisum
ósköpum ojg þá verður fairið að
færa rök fyrir andmælunum.
Ritstjóri Lögbergs á }>ökk slkylda
fyrir að ræða málið sanngjamar en
aJllir aðrir sem enn hafa gert það
opinberlega. -— Til samanburðar
mætti geta ]>ess, að eklkert í fyrir-
lestrinum er ljótara en sumt, sem
maður hefir einihvem tíma heyrt
af ræðustólum prestanna, þar sem
allir menn undantekningarlaust, þ.
e.a.s. lifandi menn, voru stvo miklu
verri,-ien J>eir áttu að vera, að J>eir
áttu eklkert skilið nema eilífa for-
dæmingu, eins og þau kjör vom
líka æskilega útmáluð!
Eg geri ráð fyrir að fyrirlestur
af J>essu tagi og í sama anda um
íslendinga heima á Fróni, hefði af
fjölda mörgum hér verið lesinn af
feginsvild og }>ótt beinlínis “inn-
blásinn” og tilheyrandi helgum
dómum. Við eigum nokkra fyrir-
lestra af slvipuðu tagi, með lítið
finna orðavali. Er naumast þörf á
að “sitéra” þá frekar, því J>eir eru
kunnir flestum, sem nokkuð lesa á
íslenzku máli.
Eg sé ekki, hvers vegna okkar
elskuðu guðfræðingar eru ekki
þakklátir forsjóninni fyrir þetta
rit, að minsta kosti eins og hvert
annað mótlœti, sem er svo heilnæmt
fyrir unga og aldna, og sem hefir
gert okkur Vestur-íslendinga, ekki
síður en aðra menn, eins góða og
við erum.
Hunda kappkeyrslan.
Eitt af ljótustu skemtunum og
listum hygg eg að sé hundakapp-
keyrslan (the dog raie), sem fram
hefir farið þessa undanfama daga
frá Winnipeg suður yfir landa-
mærin. Eg hefi mjög lítið séð af
hundakeyrslu, en þó margfalt
meira en minum tilfinningum er
geðfelt. Það er metkilegt, að slík
meðferð á kvikindum og það
slkepnum, sem eru jafn þjónustu-
viljugar og hundurinn er, skuli
vera sektalaus í J>essu menningar-
landi.
Vínbannið.
Vænt þykir mér að sjá, hvað vín-
bannsmáluunm æ J>okar fram á við,
Joótt naumast sé hægt að segja, að
bannið hér um slóðir verði enn sem
komið er að fullum notum. Hafa
atvikin greinilega sýnt, hve lítið
sumum verður fyrir að ná i vín-
föng til nautnar, J>egar “mikið ligg-
ur á.” Samt i]>arf naumast að gera
ráð fyrir að vin verði -haft um hönd
hér við næstu kosningar til baga,
og er iþað með öðru gleðiefni bæði
kjósendium og sækjendum—tel eg
víst. — Jafnvel í sambandi við
vínibannsmálin eru af og til að ske
spaugileg atvik. T.a.m. í Perth,
rétt nýlega* var hafið réttarhald
fyrir óleyfilega vínsölu. Dýra-
læknirinn gaf “resept” fyrir þrem
flöskum af whisky fyrir veika kú.
Lyfsalinn (sem var að eins réttur
og sléttur hótelhaldari) leitaði úr-
Skurðar lögreglunnar og kvað
bóndann vera þaktan aö mestu
vöndun og sagði lögreglan, að 'hann
skýldi gera sem honum líkaði, og
lét hann meðalið af höndum. Bóndi
bar fyrir rétti, að mikið hefði
legið við að vínið fengist. Læknir-
inn kvaðst hafa gefið reseptið, því
lyfsins hefði þurft með. Allir }>ess-
ir herrar voru dæmdir sekir við
“The Defence of the Realm Act”
og sektaðir um $2.50 hver.
Skrásetning auðæfa.
Býsna margir krefjast J>ess hú,
af stjóm }>essa lands, að með skrá-
setningu mannafla fylgi skrásetn-
ing auðæfa. E21 enn sem komið er
hefir ]>eim málum verið illa tekið
Það er n.l. ekki hugmyndin, að af-
leiðingar stríðsins komi tiltölulega
fram á efnaðri klassa lýðsins, enda
hefir hann og 'hans sinnar sterk-
lega andæft uppástungunni. Það
er lika æði stóra flokkur hinn
stærri. eða sterkari manna, sem er
i tiltölulega lítilli hættu staddur i
nokkuru sambandi við stríðið, og
nokkrum J>eirra sýnist }>að ekki
vera sitt eða sér skyldugt að leggja
tiltölulegi: fé fram heldur, við þá,
sem fátæíkari eru. Bændur og
verkalýður er fólkið, sem yfirleitt
er beitt fyrir öllu í þessum voða-
málum. Nýjustu fjárhagsskýrslur
banka og annara fjárgróðafélaga
sýna, að þetta síðastl. ár hafa þær
stofnanir grætt stórfé og að þetta
hefir verið reglulegt veltiár fyrir
þessi og önnur gróðafélög. Getur
ékki eitthvað verið bogið við J>etta
banka og gróða “system,” sem
bændur gæta ekki að eða Jxtra ekki
að hreyfa við? Mönnum sýnist
vera gjamt til að lita á bankana
selm nauðsynlega kærleiksstofnun
bændurn í hag ein-göngu. Þar sem
hún e-r, efnamönnunum aðallega,
|>æginda stofnun að eins, sem borg-
að er að minsta kosti fult fyrir
störfin.
Þýðingar á kvæðum.
Gaman hefir mér J>ótt að Íesa í
Lögbergi þýðingar á ensku af ýms-
um góðum ísl. fkvæöum. Eg hefi
nýlega lesið t.a.m. þýðingar séra
Runólfs Fjieldsteds á tveimur
kvæöum, sem mér finnast vera af
betra tagi. Hann ætti að láta sjá
fleira frá sér af þýddum eða frum-
9Ömdum ljóðum.
Mér kernur til hugar að þýðing-
ar af góðum íslenzkum kvæöum
gætu verið kærkomnar og vel-
hugsaðar sendingar til enskra blaða
og einkum timarita (MagazinesJ,
og myndu eigi lítið vekja athygli
enskulesenda á skáldgáfu íslend-
inga.
Eimskipafélagið.
Um þessar mundir er hlutasölu-
nefnd Eimskipafélags ísalnds að
senda út til hluthafa í félaginu, í
öllum bygðum landa vorra hér, um-
boð og kjörseðil til innfyllingar og
undirskriftar, ásamt með bréfi því
sem hér fer á eftir.
Vestur-ÍSlendingar eiga lagarétt
til tveggja sæta í stjóm félagsins.
Hterra Ámi Eggertsson skipar ann-
að sætið, í hitt eiga hluthafamir nú
að tilnefna tvo menn og ræður þá
ársfnudur félagsins á Island'i hvor
J>eirra skuli skipa sæti, ásamt með
herra Eggertson.
Winnipeg, 2. febr. 1917.
Til hluthafa í Eimskipafélagi
íslands.
Hérmeð sendi eg yður Umboðs-
form og Kjörseðill. Undir um-
boösskjaliði eruð }>ér beðnir ð rita,
J>ví að samkvæmt lögum félagsins
ber Vestur-íslenzkum hluthöfum að
velja tvo menn í stjórnamefnd
Jæss, en aðalfundur felagsins, í
Reýkjavík kveður á um hvor þeirra
skuli skipa sætið á næsta kjörtíma-
bili.
Einnig eruð þér beðinn að undir-
rita Kjörseðilinn og að fylla inn í
hann nöfn tveggja Jæirra manna
sem ]>ér helzt kjósið til setu í
stjórnarnefndinni fyrir hönd Vest-
ur-lslendSnga. Mjög er áríðandi að
seðlamir séu formlega innfyltir og
síðan sendir tafarlaust til mín að
727 Sherbrooke St., Winnipeg.
Geta má Jjess að }>eir herrar John
J. BildMl og Asmundur J. Johann-
son hafa báðir látið það áform sitt
í ljós, að J>eir myndu sinna starfi
Kaupmannahafnar
Þetta er tóbaks-askjan sem
hefir að innihalda heimsins
bezta munntóbak.
Munntóbak
Búið til úr hin-
um beztu, elstu,
safa- mestu tó-
baks blöðum, er
ábyrgst að vera
algjörlega hreint
Hjá ölkim tóbakssölum
}>essu með því persónulega að ferð-
ast til Islands og mæta þar á árs-
fundi Eimskipafélagsins, ef þeir
verði til }>ess kjömir af hluthöfum
hér. Aðrir veit eg ekki til að nú
séu í vali.
Virðingarfylst,
B. L. Baldwinson.
ritari.
Afsökuu og yfirlýsing.
i7
Eg undirskrifaður afturkalla hér
með sem ósönn, ómerk og tilhæfu-
laus ummæli þau sieim eg hafði við-
haft um þá Þorieif Hallgrímsson
og Hermann Þorsteinsson, þar sem
J>að var gefið í skyn að J>eir hafi
óráövandlega slegið eign sinni á net
og fisk hjá Berry Island, sem }>eir
vom ekki réttir eigendur að; með
}>vi að af ]>essum ummælum mínum
hafa spunnist víðtækar óhróðurs-
sögur um þessa menn, þá bið eg
J>á fyrirgefningar bæði á J>eim og
hinum áður nefndu tilhæfulausu
staðhæfingum.
31. desember 1916.
(Undirritað) Elías Eliasson.
II.
Við undirskrifaðir vottum hér
með að fiskur sá og net, sem við
fundum hjá Berry Island 4. desem-
ber 1916 var eign þeirra Þorleifs
Hallgrímssonar og Hermanns Þor-
steinssonar; að það sé rétt vitum
við með vissu sökum þess að fiski-
kassamir voru merktir. óhróður
sá sem spunnist hefir um J>etta, er
því með öllu tilhæfulaus.
31. desember 1916.
(Undirritað) Jón AntoníuSson
Markús Markússon.
Margir óhæfir.
Fjöldi manna hafði farið í her-
inn hér á fyrsta og öðru ári stríös-
ins er síðar reyndust óhæfir sökum
Umboðsmenn Lögbergs.
Jón Péturson, Gimli, Man.
Albert Oliver, Grund, Man.
Fr. Frederickson, Glenboro, Man.
S. Maxon, Selkirk, Man.
V. Einarson, Lundar, Man.
G. Valdimarson, Wild Oak, Man.
Th. Gíslason, Brown, Man.
Kr. Pjeturson, Hayland, Man.
Oliver Johnson, Wpgosis, Man.
A. J. Skagfeld, Hove, Man.
Joseph Davíðson, Baldur. Man.
Sv. Loptson, Churchbridge, Sask.
A. A. Johnson, Mozart, Sask.
Stefán Johnson, Wynyard, Sask.
G. F. Gíslason, Elfros, Sask.
Jón Ólafson, Leslie, Sask.
Jónas Samson, Kristnes, Sask.
Guðm. Johnson, Foam Lake, Sask.
C. Paulson, Tantallon, Sask.
O. Sigurdson, Burnt Lake, Alta.
S. Mýrdal, Victoria, B.C.
Guðbr. Erlendson, Hallson, N.D.
Jónas S. Bergmann, Gardar, N.D.
Sigurður Johnson, Bantry, N.D.
Olafur Einarson, Milton, N.D.
G. Leifur, Pembina, N.D.
K. S. Askdal, Minniota, Minn.
H. Thorlakson, Seattle, Wash.
Th. Símonarson, Blaine, Wash.
S. J. Mýrdal, Pt. Roberts, Wash.
heilsuibrests. Síðan í nóvember hafa
sérstakir læknar verið við herskoð-
un hér og hafa J>eir J>egar látið
1000 manns fara sem í herinn voru
komnir. 600 af J>eim ihafa þó ver-
ið tengdir h'emum áfram við ýmsa
vinnu, en 400 hafa alveg verið
látnir lausir. Þetta er gert sam-
kvæmt ákvörðun ensku stjórnar-
innar. Það kom í ljós að fjöldi
manna Ihafði verið sendur austur,
J>eirra sem óhæfir voru, en }>að er
talið kostnaðarminna að hafa það
svona og láta mennina ekki fara,
en að gera þá afturræka þegar aust-
ur kemur.
I