Lögberg - 22.02.1917, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FEMTUDAGINN
22. FEBRÚAR 1917
22 Lagasafn Alþýðu
milli landa; selja miða í fjárglæfraspili; geta út
eða selja ósiðferðileg rit o. s. frv.
öll veðbréf eru ógild, sem gefin eru í sambandi
við veðmál, eða fyrir áfengi, eða fyrir kosninga
útgjöld; það er að segja sá sem veðbréfið var gefið
getur ekki innheimt féð og ekki heldur neinn sem
síðar fær það, ef hann vissi hvemig á því stóð eða
engin samningsástæða var þegar hann fékk það.
Veðbréf fyrir skuld í sambandi við fjárglæfraspil
hefir verið dæmt ógilt, jafnvel þeg&r saklaus mað-
ur hefir haft það og fengið það fyrir verðmæti.
d) Innsiglaðir samningar eru gildir þótt um
engar samningsástæður sé að ræða. pað að inn-
sigli er á samningi gerir hannígildan. pví er hald-
ið fram að innsiglið í sjálfu sér sé samningsástæða.
e) Veðbréf og ávísanir eru gildar þegar þriðji
maður hefir fengið þau í hendur fyrir verðmæti.
Jafnvel þótt engin samningsástæða hafi verið til
í upphafi. pá er það skoðað sem sjálfsagt að
samningsástæða hafi átt sér stað og saklaus mað-
ur sem slíka samninga kaupir getur innheimt féð
sem þeir hljóða upp á.
Aftur á móti heföi sá sem þeir voru gefnir án
samningsástæða ekki getað innheimt féð. pess
ber og að gæta að jafnvel þriðja persóna, sem í
grandleysi hefir keypt, getur ekki innheimt fé á
slíka samninga ef þeir hafa verið fallnir í gjald-
daga áður en hún keypti þá.
pessar f jórar reglur hefir maður gefið sem
Anson hét, fyrir samningsástæðum;
x Samningsástæða er nauðsynleg við alla óinn-
siglaða samninga.
xx Hún þarf ekki að hafa áhrif á loforðið í
Frá íslandi.
Þannig er skift verkum með ráð-
herrunum heima aö Jón Magnússon
er forsætis- og dómsmálaráöherra (og
mentamála), Björn Kristjánsson fjár-
málaráöherra og Sigurður Jónsson
atv'innumálaráöherra.
Lög voru samþykt á alþingi í því
skyni að yfirráö fossanna á landinu
færi ekki úr höndum íslendinga, og
hefir landsjóöur þar sérréttindi, þeg-
ar um sölu eöa notkun er aö ræöa.
Samþykt var það einnig a8 Iand-
sjóöur skykli hafa einkasölu á stein-
olíu í landinu.
4000 kr'ónur veitti þingið til vega-
geröar á Langadal.
13. janúar dóu þrjár manneskjur á
Akureyri af ljósreyk. Þaö var Sig-
uröur Sigurösson sjómaöur, Guörún
unnusta hans og Jónína systir hennar.
Siguröur fanst örendur viö rúm-
stokkinn, en stúlkurnar tvær meö lífs-
marki, en létust nokkru síöar.
20. nóvember lézt c Bíldudal Tómas
Jón$son fyrrum bóndi á Hóli, maöur
um sjötugt.
Sömuleiöis er nýlátin Sigríöur
Kristjánsdóttir ættuö frá Skógarkoti
í Þingvallasveit, 86 ára aö aldri.
Látinn er nýlega Loftur Gíslason
aö Vatnsnesi í Grímsnesi, fullra 87
ára gamall.
Páll ísólfsson segir ísafold að sé
oröinn organisti til bráöabirgöa viö
St. Thomas kirkjuna í Leipzig á
Þýzkalandi í staö kennara síns
pfófessors Staube, sem gegna þurfti
landv'arnarskyldu um tíma. Sýnir
þetta hversu mikið álit Páll hefir
hlotiö.
Haraldur Sigurösson frá Kallaðar-
nesi segir.sama blaö aö nýlega hafi
haldiö hljómleika í Kaupmanahöfn og
sé mikiö af kunnáttu hans látið í,
dönskum blöðum.
Bæjarfógetaembættinu í Reykjavík
gegnir Vigfús Einarsson lögfræöing-
ur, en biskupsembættinu séra Jón
Helgason, og bankastjórnaembættinu
Jón Gunnarsson gæzlustjuri; í hans
staö er Benedikt Sveinsson og sam-
ábyrgðarstjóri Carl Einsen.
Fyrir jólin færöu sóknarbörn séra
Magnúsar Jónssonar á ísafiröi honum
1000 kr. gjöf.
Blöö frá 17. janúar segja aö í Rvík
sé þá sunnanvindur og hláka.
Á 18^ára afmæli Ungmennafélags-
ins í Reykjavík 2. janúar sendi maö-
ur 7,000 kr. í byggingarsjóð félagsins.
sitt þúsundiö fyrir hvert barna sinna.
Þessa vísu kvaö Matthías Jochum-
son, þegar hann hafði lesiö ljóðmæli
Hannesar Hafsteins:
“Þú hefir sent oss þjóöar hnoss, •
þú hefir létt oss mikinn kross,
þú hefir kveöiö þrótt í oss,
þú hefir borgaö “Goöafoss”.”
Fiskiveiðar segir “Lögrétta” 10.
janúar að séu víöa góöar viö suöur-
og v'esturland. 60 vélabátar segir
blaöið aö gangi í vetur frá Sandgeröi.
Lagasafn Alþýðu
23
sjálfu sér, en verður að vera einhvers virði í aug-
um laganna.
xxx Hún verður að vera lögleg.
xxxx Hún verður annaðhvort að vera í nútíð
eða framtíð, annaðhvort eitthvað, sem gert er eða
gefið um leið og samningamir eru gerðir eða lofað
að gera eða gefa síðar. Samningsástæða sem liðin
er telst ógild.
28. pegar samningsástæðu vantar er samn-
ingurinn ógildur. T.d. maður lofar að leggja fram
$1000 fyrir ákveðnar rentur til þess að kaupa fyrir
einkarétt á iðnaðarvél. Síðar kemur það í ljós að
einkarétturinn er ógildur: er þá samningurinn
ógildur um leið. Og ef sá er þeim lofaði hefir
látið af hendi veðbréf, þá eþ ekki hægt að inn-
heimta fé út á það nema því að eins að þriðji
maður hafi keypt það fyrir verðmæti og ekki vitað
annað en að það væri gott og gilt.
pótt samningsástæðu bresti að nokkru leyt’
ógildir það ekki samninginn og getur sá málsaðili
sem fyrir svikum verður krafist fullnægingar frá
hinum.
29. Góðgjörðaloforð og gjafir án samnings-
ástæða eru ekki bindandi af því þar kemur ekkert
á móti. Samningsástæða er þar engin, en hún
þarf að vera, eins og fyr er frá sagt. pess vegna
er það ao loícro um gjöf eða verk er ekki löglega
bindandi.
a) Munnlegt loforð við mann um það að borga
fyrir annan mann skuld, sem á er fallin, heyrir
undir velgjörða loforð og verður ekki gengið eftir
því með lögum.
b) Gagnskiftis loforð, þar sem hvor málsaðila
honum heim til þess enn einu sinni
aö líta fósturjöröina gömlu.
Honum var skrifaö meö síöustu
ferð og boðiö aö koma, vegna þess
að enn sem komið er hafi undirtektir
verið afbragösgóöar. En almenningi
veröur bráðlega gefið færi á því að
sýna hvers hann metur heimþrá og
ættjarðarást landanna fjarlægu.
—hjóðstefna.
Bréf frá Gimli.
Stefán Jónsson læknir frá Kaup-
mannahöfn hefir veriö settur kennari
í læknisfræöi viö háskólann í Reykja-
vík.
Séra Friörik Jónsson hefir verið
kosinn prestur aö Útskálum.
Guömundur B. Kristjánsson var 4.
janúar skipaöur aukakennari viö
stýrimannaskólann og séra Sigur-
björn Ástvaldur Gíslason viö vél-
stjóraskólann.
Stephan G. Stephansson boðið heim
Stephan G. Stephansson er eitt af
furðulegustu skáldum þjóöar vorrar,
víösýnn djúphygginn og orðspakur.
Sum kv'æði hans eru snildarverk.
Hann fór tvítugur til Vesturheims
1873, og hefir dvalið þar síöan.
Hann er alþýðumaður og hefir jafn-
an unnið höröum höndum fyrir sér
og sínum. Þó hefir hann lagt þann
skerf til bókmenta vorra, er seint
mun fyrnast, því aö hann hefir auðg-
aö þær bæöi aö efni og formi. Þjóö
vorri, landi og tungu ann hann heitt,
sem kvæöi hans bezt sýna. — Landar
hans í Vesturheimi hafa á ýmsan hátt
vottað honum þökk sína, en íslenzka
þjóöin hér heima hefir ekki enn sýnt
honum neipn vott virðingar sinnar
né þakklætis. Kvæöin hans falla
henni i skaut, og mætti ætla, aö henni
væri kært aö sýna á einhvern hátt
þökk sína í v'erki.
Vér undirritaðir fulltrúar: Ung-
mennafélaganna í Reykjavík, Hins
íslenzka stúdentafélags, Stúdentafé-
lags háskólans, Lestrarfélags kvenna
Reykjavíkur, mentamálafél. Framtíö-
arinnar, verslunarmannafél. Merkúrs
og sambandsstjórnar U. M. F. í., höf-
um því afráöiö, aö gangast fyrir því,
að bjóöa skáldinu hingað í kynnisför
á komanda vetri, og safna því fé, sem
til þess þarf. Vonum vér aö öllum
vinum skáldsins veröi Ijúft að leggja
nokkum skerf til þessa, eftir efnum
og ástæÖum.
Reykjavík 12. des. 1916.
Agúst H. Bjarnason,
GuSbrandur Magnússon,
Guðm. Davíðsson,
Guðmundur Finnbogoson,
Gunnlaugur Einarson,
Helgi Bergs,
Laufey Vilhjólmsdóttir,
Steindór Guðmundsson,
Stefón Jóh. Stefónsson,
Theódóra Thoroddsen.
Félög þessi sem um ræöir í ávarp-
inu, hafa átt miklar og ítarlegar um-
ræöur um þetta mál. Þau hafa kosið
nefndir til þess, aö ráöstafa málinu á
sem hyggilegastan hátt. Menn þeir
sem undir ávarpið hafa ritað eru full-
trúar þeir, sem þessar nefndir hafa
kosiö.
Kveðskap og þjóðrækni Stefáns
þekkja allir nú oröiö svo vel, aö frek-
ari meðmæli ættu að vera óþörf.
Kvæði hans bera þaö og meö sér hve
heitt hann ávalt hefir þráð til ætt-
jarðarinnar, þó ekki væri nema í bili,
en efnaleysið hefir þar verið honum
sá þröskuldur í v'egi, sem hann til
þessa hefir ekki getað stigið yfir.
Nú er svo til ætlast að þjóðin ís-
lenzka þakki honum heimþrána og
ættjarðarástina meö því að bjóöa
Kæri herra ritstjóri! Jafnvel vinir
þykjast oft vera í vandræðum meö
fréttir, eöa hvaö þeir eigi að skrifa
hver öörum af því að svo lítið sé aö
ske, og fátt eöa ekkert beri til tíö-
inda, tilbreytingarleýsiö svo mikið.
Þeim, sem ekki eiga heima í Winni-
peg finst að þaðan ætti að vera
minni vandi að skrifa fréttir og ýmis-
legt gaman, þar sem svo margt fó.k
er saman komið og borgarlífiö sv'o
breytilegt — Winnipeg sé líka hjarta-
staöur og höfuðborg fylkisins og að
þaðan renni allar stóræðar og lífæð
ar; — aö einhver munur sé að fá
efni í bréf þar, eða. í smábæjunum,
sem aöeins séu slagdaufar útæöar
eöa straumlitlar kvíslir. — En sé vel
að gætt er munurinn ekki svo fjarska
mikill.
Frá smábæjunum geta menn þó
sagt og talað um tilbreytingarleysið,
hávaöaleysið og samkvæmisleysiö og
þá um leiö næðið, rólegheitin og
kyröina, sem hefir sína kosti og ókosti
engu síður en hið mótsetta. Til
dæmis er ekkert betra aö koma inn
og segja: Hvaöa fjarskalegur hávaöi!
eöa aö segja: Hvaöa voöalegt hávaöa
leysi! — Gimlibæ mætti máske merkja
frekar með hinu síöara. Hér er
fremur lítiö um félagslíf, en
fólkið mjög gott og gestrisið, ef
þaö er heimsókt. Enginn Iíður neina
nauö, sem eg veit af, og allir vilja
hjálpa ef eitthvaö bjátar á, andlega
eða likamíega í missi gleði, eða missi
eigna.
Lækni höfum við hér ágætan, Dr.
Sv. Björnson og er hann hvers manns
hugljúfi og uppáhald, sem hann
þekkja. Hann hefir hér einlægt nóg
að gjöra, ef ekki í bænum sjálfum, þá
útxum alt land hér í kring. Þaö má
segja um hann, svipað því sem Mr.
A. S. Bardal útfararstjóri í Winnipeg
sagöi eitt sinn viö mig, þegar eg
spuröi hann hvernig “businessiö”
gengi: “Þakka þér fyrir, elsku-
hjartað mitt! Þaö gengur illa síðan
þeir komu til sögunnar þessir bless-
aöir læknar Dr. Bjömsson og Brand-
son, síöan deyr varla maöur.” sagöi
Mr. Bardal. — Sama má segja um
Mr. Carl Olson, sem er prestur hér
á Gimli og nokkurra safnaða hér í
kring, hann er öllum, sem hann
þekkja mjg hugljúfur og kær, bæöi
í kirkju og utan kirkju og hefir hann
staðfestu og eindreginn áhuga í kenn-
ingum sínum, og væri honum alls ekki
um aö kenna þó einhverjir vfldu
gretta sig við mjóa veginum, en vildu
heldur renna sér glannalega fótskriöu
út á þann “breiða og rennislétta”.
Þarna eru komnir tveir menn, sem
fólk hefir vanalega mikið og breyti-
legt aö segja um í þeirra stööu, en
um þessa tvo menn segja hér allir
á einn veg, nefnilega gott.
W/’ „ nmDur, rjaiviour ar öllum
Wyjar vorubirgðir tegundum, geirettur og ala-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar til vetrarin*.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
-------------------Limltad ----------------—
HENRY AVE. EAST
WINNIPEG
Þá er að taka til fréttanna þar
sem í miðjum október aö hans hátign
konungiir “Hvítserkur” hélt innVeiö
sína hér á Gimli. Nokkuð kaldlynd-
islegur var hann og brunaþungur á
svipinn og geröi boð fyrir konungs-
dótturina “Sumarfegurö”, aö hún
skyldi finna sig tafarlaust. Þegar
hún kom til dyranna, fögur eins og
hún átti aö sér aö vera, en fölari en
v'ant var, var hún klædd í bleikan
kjól. Hún brosti raunalega um leiö
og hún leit á hinn kaldlynda konung,
en svipur hans bifaöist ekki hiö
minsta, heldur brá hann hendi undir
skikkju sína, tók þaðan töfrasprotann
og snart konungsdótturina “Sumar-
fegurð” á brjóstið. Hið fagra hár
féll af henni, fagri svipurinn hvarf,
og hvítur, ískaldur álagahjúpur sveip-
aöist yfir hana og lá hún þar hulin
sem í líkklæöi.
■En nú er aö segja af dóttur kon-
ungsins, dóttur Hvítserks sjálfs, sem
hét “Vorblíða”. Hún var hyggin og
ráöagóð, eins og dóttir Farós. Þegar-
föður hennar fór að syfja, og þreyt-
an aö buga hann, þá læddist Vorblíða
dóttir hans ofur hægt á tánum inn í
vopnabúr fööur síns og náði þaðan
úr læstum klefa töfrasprotanum, en
það kostaöi hana mikinn sársaúka og
áreyslu. Með sprotann fór hún þang-
að, sem stallsystir hennar lá bundin
í álagahaminum. Hún andaöi ofur
þýðlega inn í skóginn, fleygöi mörg-
um handfyllum sínum af sólargeisl-
um yfir vatniö, þar til klakaböndin
Iosnuöu, og töfrasprotanum sló hún
þvi næst á nákalda, hvíta hjúpinn, sem
þegar hvarf á skömmum tíma. Upp
reis þá af álagadv'alanum stallsystir
hennar, konungsdóttirin, hin undur-
fríða “Suinarfegurð”. Eftir aö Vor-
blíöa haföi farið um hana mjúkum
höndum og faðmað hana systurlega,
fékk Sumarfegurð aftur fallega hárið
sitt, fjörlegu augun og góðlega svip-
inn. Einnig var hún komin í kjólinn
sinn græna og vaf hann smekklega
skreyttur ýmislega litum-bekkjum og
rósaböndum. —
Þegar það fréttist til höfuðborgar-
innar Winnipeg að hún væri risin af
álagadvala sinum, risin upp ný og
fögur, eins og “hin árrisula, rósfingr-
aða morgungyðja”, fór að koma þar
hreyfing á hina kæru vini og gömlu
gesti hennar. Þaö var farið að taka
til töskumar og ferðakistumar. Og
eftir lítinn tíma sáu menn hér á Gimli
að gangpallamir, sem liggja út um
bæinn frá járnbrautarstöðinni voru
allir fullir af fólki, berandi töskur
sínar og bögla, og margir sáust draga
andann djúpt, til þess að gefa lung-
100 manns geta fengitS að nema
smtSar og aSgerSir á bifreiSum og
flutningsvögnum t bezta gasvjela-
skólanum t Canada. Kent bæSi aS
degi og kveldi. Vér kennum fulí-
komlega aS gera viS bifreiSar og
vagna og aS stjórna þeim, sömuleiSXs
allskonar vélar á sjó og landi. Vér
bflum ySur undir stöSu og hjálpum
ySur til aS ná í hana, annaS hvort
sem bifreiSarstjórar, aSgerSamenn
e’Sa vélstjórar. KomiS eSa skrifiS
eftir vorri fallegu upplýsingabók.—
Hemphill’s Motor Schools, 643 Maln
St. Winnipeg; 1827 S. Railway St.. Re-
gina; 10262 First St„ Edmonton.
Vér þurfum menn aS iæra rakara-
18n. Rakaraskortur er nú allsstaSar
meiri en nokkru sinnl áSur. Vér
kennum ySur lSnina á 8 vikum, borg-
um gott kaup meSan þér eruS aS læra
og ábyrgjumst ySur stöSu aS þvl
loknu fyrir $15 til $25 á viku eSa vér
hjálpum ySur til þess aS byrja fyrir
sjálfan ySur gegn lágri mánaSarborg-
un. Sérstök hlunnindi fyrir þá 50,
sem fyrstir koma. SkrifiS eSa komlS
eftir ðkeypis upplýsingabók. Hemp-
hill’s Moler Barber Colleges, Paciftc
Ave., Winnipeg. Útibö 1827 South
Railway St„ Regina og 10262 First
St„ Edmonton.
unum vænan teig af loftblöndu þeirri,
sem myndaðist af því þegar skógar-
ilmurinn og vatnsgufan féllust í
faöma, heilsandi hvort ööru. —
Gimli,............1917.
Jakob Briem.
KENNARA vantar fyrir Háland
S.D. No. 1227, sem hefir 3. stigs próf
og byrjar kensla 1. Apr. 1917 og
stendur sjö mánuði; ágúst frí; um-
sækjendur tilgreini æfingu og kaup
til V. Freeman, Seq. Treas., Ilove,
P.O., Man.
Eg tek á móti ykkur, landar, 1
hvaSa veSri sem er og aS heita má á
hvaSa tíma sem er, læt ykkur fá sér-
staka keyrslu í “Autoinu” mínu fyrir
rýmilega borgun. — MuniS þetta: AS
kaffi hjá mér og máltíS er eins og ef
þiS væruS heima hjá ykkur.
Aml Pálsson.
678 Sargent Ave.
KENNARI ÓSKAST
fyrir Walhalla skóla nr. 2062 í níu
mánuði. Skólinn byrjar 1. apríl
1917* Umsækjandi tiltaki kenslu-
æfingu, mentastig, Ikaupgjald og
hvert hann geti kent söng.
Skrifið til
Augusts Lindal, Sec.-Treas.
Holar P. O., Sask.
I
s
R ð L 8 I I N
RðLSKIN

lítast á blikuna. “Já, hann er oft heima á sunnu-
dögum,” segir hann. “Ekki er það nú oft,” segir
aunna, því þú ert kirkjurækinn, pabbi, svo þá fer
hann tvær ferðir þann dag; við bömin á sunnu-
dagaskólann og svo þið mamma til kirkju.” “Já,”
segir karl, “það er nú satt.” pví ekki vill hann
kannast við að hann vanræki kirkju sína, en er
í vandræðum með að fella Gunnu litlu. “Já, ekki
er klárskollinn einlægt á ferðinni, það nær engri
átt,” segir karl. “Nei, pabbi,” segir Gunna litla,
“hann fær stundum að hvíla sig auminginn.
Hvemig væri að segja að hann hefði 65 daga fría
alveg?” “Já, það er nú við það,” segir kari; sem
er nú að verða ráðalaus með dóttur sína. “Eg
býst við að þú teygir úr því, þangað til þú segir
að sá grái eigi hjá mér eina þúsund dali.” “Jæja,
pabbi, við skulum þá segja að Gráni hvíli sig í 65
daga á ári og vinni 300, og ef hann hefði 75 cent
á dag (sem er miklu minna en þú hefir oft þurft
að borga fyrir hrosslán), þá gerir það 300x75=
$225.00 á ári, svo drögum við þar frá $177.45, þá
verða eftir $47.55, sem sá grái á hjá þér á hverju
óri, þó þú reiknir honum alt dýrt, en hann þér
vinnu sína ódý.’ t. f 20 ár verða það 47.55x20=
951.00; svo et'tir jxssum reikningi á sá grái hja
þár níu hundruð fimmtíu og einn dollar eftir 20
ára trúa þjónustu.” “Já, þessu hefði eg aldrei
trúað, eg hefi heldur aJdrei verið neitt að gá að
því, svo hefir þú nú teygt þetta á allar hliðar,
Guðrún litla, þangað til þú ert búin að gera úr því
þessar stóru tölur. Já, slíkt og því líkt, eg er þá
ekki skuldlaus eftir alt saman,” segir karl, sem
hafði æfinlega hælt sér af því að enginn ætti neitt
hjá sér. “Nei,” segir Gunna litla, “við erum öll
meira og minna skuldug. pað er ekki nóg þó við
séum skuldlaus sem við köllum við nágranna vora
peningalega, við erum í skuld hvert við annað samt.
Við bömin þín emm í stórri skuld við ykkur
mömmu, fyrir þá miklu umhyggju, sem þið hafið
borið fyrir okkur meðan við vorum svo lítil að
við gátum ekki hjálpað okkur sjálf, og þessa skuld
viljum við reyna að borga eins vel og við getum
með því að vera góð og hlýðin böm og sjá um að
ykkur líði sem bezt þegar þið emð orðin gömul og
lúin. pað er skylda okkar fyrir það sem }>'x. emð
búin að gera fyrir okkur. Eins er það með mál-
lausu skepnumar, sem búnar eru að slíta kröftum
sínum í okkor þjónustu, þá erum við skyldug að
sjá um að þeim líði sem bezt. pað er siðferðisleg
skylda, og skylda gagnvart guði, sem gaf okkur
mállausu skepnumar til þess að hjálpa okkur í
daglegu starfi vom, en ekki til þess að fara illa
með þær. pví okkar stærsta.skuld er við guð, og
þá skuld getum við aldrei borgað að fullu, heldur
verðum við að treysta því og tnía að hann gefi
okkur hana upp, sem hann og gerir, ef við biðjum
hann réttilega og reynum að bæta sem minst við
þá skuld að við getum. Eg er ekki að segja að
þú farir illa með skepnur, pabbi. Nei, það sýna
fallegu hestamir þínir. En mér þykir vænst um
hann gamla Grána, hann er búinn að draga mig
svo margar mílur með dygð og trúmensku. Alveg
eins og mér þykir vænst um ykkur pabba og
mömmu fyrir það að þið hafið borið mig á hönd-
um ykkar síðan eg var ómálga bam og gat enga
björg mér veitt sjálf. Ykkur á eg næst guði að
þakka.að eg er orðin það sem eg er og fyrir það
alt er eg í stórri skuld við ykkur, sem eg vil reyna
að borga ykkur eins vel og eg get. En stærst er
skuld mín við guð og þá skuld get eg aldrei borg-
að nema að litlu leyti, og það litla sem eg get
borgað er að breyta svo við menn og skepnur,
eins og eg vil að guð breyti við mig eða geri við
mig, og trúa því og treysta og biðja hann að gefa
mér upp þá stóm skuld, sem eg get ekki borgað.”
Gamli maðurinn hafði hlustað á þessa löngu
ræðu dóttur sinnar þegjandi. Svo gengur Gunna
litla til pabba síns og leggur handleggina um háls-
inn á honum og segir: “Ertu reiður við mig, elsku
pabbi, fyrir alt sem eg er búin að segja?”
“Nei, elsku dóttir mín,” segir gamli maðurinn,
og kyssir dóttur sína. “Eg var að hugsa um
hvaðan þessi bjarti ljósgeisli skini í sálu þinni,
sem nú hefir skinið svo inn í sál mína að eg sé
hvað eg var að gera ilt. Og eg er guði innilega
þakklátur fyrir að senda mér þennan Ijósgeisla til
þess að vísa mér á rétta leið, þegar eg var að vill-
ast út af henni. Og eg er guði tvöfaldlega þakklát-
ur fyrir að hann skyldi nota sál þína, dóttir mín,
til þess að láta sína heilögu ljósgeisla skína í gegn
um til mín. Og í birtunni af geislum guðs náðar,
sem nú skín í kring um mig, vil eg gjöra það heit
að breyta eins vel við menn og skepnur eins og
eg mögulega get og eins og eg vel að breytt sé
við mig. Svo fer eg út til þess að láta þann gráa
inn, dóttir mín, hann skal eiga eins góða daga í
elli sinni eins og eg get veitt honum og allar mín-
ar skepnum meðan eg lifi.”
“pakka þér fyrir, pabbi minn,” segir Gunna.
“Eg vissi einlægt að þú varst góður maður, og
eins og þú sagðir sjálfur, þurfti aðeins ljósgeisla
til þess að lýsa þér, eins og við þurfum öll í okkar
daglega starfi, til þess að vísa okkur rétta leið.”
Svo faðmaði Gunna pabba sinn, og þau voru sátt
og sammála, eins og þau höfðu æfinlega verið, og
var það ljósgeislanum að þakka.
J. F.
Páll litli.
“Grátur er elskublandinn straumur, sem kem-
ur frá uppsprettu kærleikans; og engin andlit eru
hreinni en þau, sem þvegin eni úr þessum
straumi”, segir Shakespeare. —
pið hafið máske öll, eða flest af ykkur, sem
lítið nú í blaðið, heyrt söguna af honum Páli litla.
Hann kom inn til mömmu sinnar grátandi; en
það voru ekki elskublandnir straumar, sem komu
frá uppsprettu kærleikans, sem runnu niður kinn-
ar hans, það voru reiðitár, og andlitið var heldur
ekki hreint. — Hann grét af vonzku, stappaði nið-
ur í gólfið og sagöi: “Mamma! eg vil láta berja
strákinn.”
“Hvaða strák, góði minn? og fyrir hvað?”
spurði móðir hans.
“Strákinn í skóginum,” sagði drengurinn. “Eg
var að gamni mínu að því að hafa eitt tréð í skóg-
inum fyrir talsíma (hjóðbera) og sagði inn í það:
Halló! og ýmislegt fleira, — þá var strákur inni í
skóginum, sem fór að herma eftir mér. Sagði
mér að þegja, kallaði mig asna, og sagði aö eg
væri heimskur og vitlaus og mikið fleira. ó.
mamma! pú hefðir bara átt að heyra til hans,
hvað hann bölvaði og talaði voða ljótt.”
“pú veizt það Páll minn að cg er ekki vön að
kaupa þig til neins, og eg ætla heldur ekki að gera
það nú. Eg skipa þér því að fara nú strax út í
skóginn aftur, áður en drengurinn fer, og tala nú
til hans hlýjum orðum og vertu góður við hann,
og þegar þú kemur aftur máttu eiga fallega vas?-
klútinn, sem liggur á koddanum í rúminu þínu.”
Páll litli þurkaði með treyjuerminni sinni tárin
af kinnunum, hljóp út í skóg og kallaði hátt:
“Halló!” pá var sagt inni í skóginum: “Halló!”
pá sagði Páll: “pú ert góður og vænn drengur!”
Inni í skóginum var sagt: “pú ert góður og vænn
drengur.” — “Mamma mín er góð, hún ætlar að
gefa mér svo fallegan klút, hún er svo væn!” kall-
aði Páll. “Mamma mín er góð, hún ætlar að gefa
mér svo fallegan klut, hún er svo væn!” var kallao
í skóginum.
“Við skulum verða vinir og leika okkur saman,
og aldrei tala líótt,” kallaði Páll litli inn í tréð, sen'
hann lézt nota fyrir hljóðbera. “Við skulum vera
vinir og leika okkur saman, og aldrei tala Ijótt,”
var sagt inni í skóginum.” “Við skulum talast
við á morgun, eg ætla að segja mömmu að þú sért
góður drengur, og vertu nú sæll!” kallaði Páll
“Við skulum talast við á morgun, eg ætla að segja
mömmu að þú sért góður drengur, og vertu nú
sæll!” var kallað inni í skóginum.
pegar Páll kom heim hljóp hann inn til móður
sinnar og sagði við hana með ljómandi andliti af
gleði: “Mamma! hann er ósköp góður drengur-
inn í skóginum. Við erum vinir, og eg ætla að
tala við hann oft, oft.”
“Elsku drengurinn minn, — eg má aldrei segja.
þér ósatt, — nú skal eg segja þér eins og er,”
sagði móðir hans. “f skóginum er enginn sérstak-
ur drengur, sem þú varst að tala við. pað var
bergmál, sem kallað er, — eða endurkall þinna eig-
in orða, sem eitthvert tréð í skóginum sendi til
baka aftur, alveg eins og þú talaðir það. -— f þessu
felst mikill lærdómur fyrir alt lífið, kæri Páll
minn. Eins og þú kallar inn í mannlífsskóginn
eða talar og breytir við aðra, eins verður kallað
til þín, talað og breytt við þig. — Ef þú ávalt set-
ur þig í þess spor, sem þig kann að langa til að
breyta illa við, þá munt þú aldrei breyta illa við
menn. Með öðrum orðum gera engum neitt, sem
þú ekki vilt að aðrir gjöri þér. pannig hljóðar
einnig guðs lagaþoð, sem er skýrt skráð í hverri
manns-sál: “pað, sem þér viljið að aðrir gjöri
yður, þao skuluo þér og þeim gjöra”.”
.1. Briem.
Winnipeg, Man. 3. febr. 1917.
Kæri ritstjóri,—
Við höfum varið mörgum skemtilegum stund-
um við að lesa Sólskin. Við göngum á Jóns
Bjamasonar skóla, og við héldum að þér mundi
kannske þykja gamian að heyra um það sem gerð-
ist þar. Stúdentamir eru fáir, en mjög skemti-
legir, sérstaklega einn, sem kann þá fögru list að
kveða rímur. Við skemtum okkur tímunum sam-
an við að hlusta á hann. Stúdentunum þykir svo
gaman að hlusta á hann að þeir hafa meira að
segja beðið hann að kveða úr “Rob Ray.
pað eru ekki einungis fslendingar, sem ganga
á Jóns Bjamasonar skóla, heldur em nú komnir
tveir skozkir nemendur, og em þau mjög hrifin
af skólanum.
Við höfum margar skemtilegar og fræðandi
stundir, fyrir utan kenslustundimar. Sérstaklega
er það á öðru hverju föstudagskveldi, þegar við
höfum okkar skemtifundi. par er lesið upp skóla-
blaðið okkar. Ritstjórinn er Bergþór Johnson, sá
sem vann gullmedalíuna í fyrra. Með honum eru