Lögberg - 15.03.1917, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 15. MARZ 1917
34 Lagasafn Alþýðu.
Lagasafn Alþýðu.
35
sigli félagsins, án undirskriftar frá þess hálfu.
. .. 45. Undirskrift með merki. Nú er samn-
ingsaðili ekki skrifandi, og verður hann þá að fá
einhvem annan til þess að skrifa nafnið fyrir sig.
]7á lítur undirskriftin út þannig:
mark
(Vitni) Jón Jónsson. Ámi X Ámason,
hans
með öðrum orðum, vitnið skrifar unrir samning-
inn til vinstri handar, eins og venjulegt er, en
einhver skrifar nafn samningsaðila þar út undan
til hægri og samningsaðili er látinn marka kross
(x) í milli skíraamafns síns og síðara nafns, en
annar skrifar orðin “mark hans” þannig, að
“mark” verði fyrir ofan krossinn, en “hans” (eða
“hennr”) fyrir neðan. Samningsaðili má líka, ef
vill, láta annan halda hendi sinni og skrifa þannig
nafnið, þó óskrifandi sé. Sömuleiðis getur samn-
ingsaðili látið annan skrifa fyrir sig krossinn, en
ávalt verður vitni að vera við, þegar samningur
er þannig staðfestur af hlutaðeiganda, sem er ó-
skrifandi.
46. Undirskrift ólæsra manna. pegar ein-
hver, sem ekki kann að lesa, gerir samning, þá
verður að lesa fyrir hann samninginn og skýra
hann í votta viðurvist, til þess að hann skilji fylli-
lega hvað það er, sem hann er að samþykkja.
Vitni, sem undirskrifar slíkan samning, ætti að
geta þess á þá leið er hér segir:
Undirritað, innsiglað og afhent
eftir að samningur var ná-
kvæmlega lesinn og skýrður í
nærveru minni.
merki
-Ámi X Ámason
hans
Jón Jónsson.
pegar um víxil er að ræða, verður auðvitað að
sleppa orðinu “innsigli”, því það gerði víxilinn ó-
framseljanlegan öðmm.
47. Vitni við samningaskjöl. pað er ekki
nauðysnlegt til þess að samningar séu gildir, að
vitni séu viðstödd, nema þegar um erfðaskrá er að
ræða eða þegar undirskriftin er “kross” eins og að
ofan er sýnt. Eina ástæðan til þess að hafa við-
statt eitt eða fleiri vitni, þegar eignarbréf eða
leigubréf er gefið fyrir landi, eða ábyrgðarbréf,
er sú, að geta sannað samninginn, ef svo kynni að
koma fyrir, að samningsaðili síðarmeir neitaði
pndirskrift sinni eða kannaðist ekki við hana;
og einnig til þess að fullnægja skrásetningarlög-
unum viðvíkjandi' þeim skjölum, sem verður að
skrásetja.
pegar um þau skjöl er að ræða, sem verður að
skrásetja: öll eignarbréf, veðsetningabréf og sölu-
skjöl, verður auðvitað að staðfesta vitund sína og
undirskrift með yfirlýsingu sem skráð er á skjal-
ið eða fest við það.
48. útskafning og leiðrétting á skjölum. —
pegar nauðsynlegt verður að skafa eitthvað út eða
breyta einhverju, verður að gera það áður en
samningar em undirritaðir. Ekki ætti að nota
A vegamótum
i.
Hinir lítilmótlegustu.
Bftir Juliu Chandler.
Hann var lotinn og gráhærður,
haltur og skakkur. Þú og eg, eins
og fólk flest, mundi hafa gengið fram
hjá litla, gamla manninum, eftir-
tektalitið og talið hann meðal þeirra
mörgu, sem ekkert hafa orðið í þess-
um heimi; lifa svo að segja, til
einskis og skilja engin sýnileg áhrif
eftir þegar þeir deyja.
Hann fór leiðar sinnar án þess að
nokkur maður af öllum þeim hundr-
uðum, sem hann hafði áhrif á, vissu
nokkuö um hann.
Litli, gamli maðurinn hafði það
starf að gæta blómanna í garði ríka
mannsins.
Ár eftir ár hafði hann unnið í
þessum garði og gætt að blómum og
plöntum. Og það var eins og hin
daglega umgengni hans við btómin,
sú umhyggja, sem hann bar fyrir
þeim, og sú eftirtekt, sem hann hafði
á eðli þeirra hefði v'arpað einhverj-
um Ijóma yfir sál hans. Það var eins
og hin eilífa ást drottins hefði fest
rretur í hjarta hans í gegn um dýrð
og fegurð blóuanna, og frá þeim
rótum breiddist fagurt lim í allar átt-
ir i hinni daglegu framkomu þessa
manns.
Það var einn dag að hann staul-
aðist niður eftir götunni í garðinum
og raulaði lag í takt við skrefin.
Litli, gamli ntaðurinn vissi ekki að
nokkur mundi heyra til hans.
Alt í einu nam hann staðar og at-
hugaði eitthvað með mestu nákvæmni.
Hann beygði sig snöggvast niður til
þess að rétta við pöddu, sem lá
upp í loft í moldinni og gat ekki
björg sér veitt.
“Svona greyið!” tautaði hann,
þegas hann hafði gert pöddunni
þennan greiða, og svö hló hann létti-
lega og rétti úr sér um leið og hann
rölti af stað aftur. Hann brá lófan-
um á spjaldhrygginn um leið og hann
rétti sig upp, auðsjáanlega til þess að
draga úr gigtar sársauka.
Garðeigandinn og husbóndi litla,
gamla mannsins gekk um garðinn til
og frá, fremur í óróu skapi. Hann
tók eftir því hvað gamli maðurinn
gerði og gekk til hans: “Hvað á það
að þýða að þú skulir vera að beygja
þig, eins dauðveikur og þú ert af
gigtinni, til þess að fást við svona ó-
merkilegt starf?” sagði herra litla
mannsins með skipandi rödd.
“Guð blessi þig, herra minn I”
svaraði gamli maðurinn litli. “Þeir
stóru og sterku þurfa engrar hjálpar
við; þeir geta séð um sig sjálfir —
það eru þessi almennu litlu kvikindi
— þó þau séu ljót eins og syndin
sjálf í augum flestra, sem þurfa þess
að þau séu rétt við og þeim gefið
tækifæri”.
“Það er bæði tíma- og krafta-
eyðsla”, sagði ríki maðurinn.
“Það sem þér gerið þeim minstu,”
sagði meistarinn mikli,” svaraði litli,
gamli maðurinn. “Og mér skilst að
ekkert sé minna en þesji litla, mó-
rauða, ljóta padda.
Riki rhaðurinn fór út úr garðinum
og inn í skrifstofu sína.
1 mörg ár hafði hann vanið sig á
að reikna það sem bezt út hvernig
hann Igsðti troðið Iþá “litlu” undir
fótum sér þegar þeir urðu á verzl-
unarvegi hans. — Það voru þessi
litlu óféti, sem í hans augum sýndust
ekki þess virði að gefa gaum.
Þennan dag fanst ríka manninum
eins og J>eir væru fleiri en venjulega,
en í hv'ert skifti sem hann hugsaði
sér að troða þá undir fætinum varð
honum á að minnast gamla, litla
mannsins, sem laut niður, þótt hann
gæti tæpast beygt sig fyrir gigt, til
þess að rétta við margfætluna og gefa
henni tækifæri. Hann gat ekki
hrundið þessari mynd úr huga sér né
heldur gat hann gleymt brosi garð-
yrkjumannsins, þegar hann skýrði
fyrir honum hvers vegna hann gerði
þetta.
“Hann er flón, heimskur og elli-
ær!” sagði hann við sjálfan sig mað-
urinn, sem þúsundir manna hafði í
þjónustu sinni.
En samt var myndin svo óafmáan-
leg og stöðug í huga hans að faít-
urnir sem beint höfðu gengið og
troðið niður hvað sem fyrir varð,
fóru nú fremur úr vegi en að fara
yfir hina mörgu litlu, eins og Vant
var. Og loksins kom sú stund að
jafnvel ríki maðurinn beygði sig nið-
ur brosandi til þess að rétta við hina
mannlegu vesalinga og veita þeim
tækifært til þess að komast á fætur
og njóta hamingju og sælu á leiðum
lífsins.
Og enginn vissi hvernig á þ.ví stóð
að ríki maðurinn hafði tekið þessum
sinnaskiftum nema *guð allra vor,
sem telur eins þá hjálp, sem veitt er
hinum minstu eins og hann telur ak-
ursins liljugrös og fugla himinsins.”
("Free Pressý.
Famir og teknir.
Norris gaf bráðabirgðarskýrslu í
þinginu um það hversu margir hefðu
farið úr stjórnarþjónustu síðan 15.
maí 1915, þegar stjórnarskiftin urðu
í Manitoba. Er það sem hér segir:
1. Úr búnaðardeildinni og inn-
flutningadeildinni.
Frá innflutningadeildinni:
Teknir í þjónustu .......... 28
Teknir til bráðabirgða .... 3
Látnir fara ................ 12
Frá búnaðarskólanum:
Uppsagnir .................| 26
Teknir i Þjónustu ........... 9
2. Framkvæmdarnefnd:
Uppsagnir ....................... 3
Teknir í þjónustu............ 2
3. Mentamáladeild:
Teknir í þjónustu .......... 31
Látnir fara ................' 28
4. Verkamáladeikl:
Uppsagnir ..................... 38
Látnir fara .................... 71
Teknir í þjónustu ..........122
5. Málleysingjaskólinn:
Uppsagnir ...................... 39
Látnir fara ..................... 2
6. Heimili fyrir ólæknandi:
Uppsagnir ...'.................. 53
Látnir 'fara .................... 6
7. Vitskertra spítali í Selkirk:
Ldtnir fara...................... 2
Uppsagnir ....................... 6
8. Iðnaðarskólinn:
Uppsaginr ...................... 16
Látnir fara .................... 10
9. Vitskertra spítali Brandon:
Uppsagnir ................. 50
Alls ....... 297 362
Hafa 65 fleiri farið en teknir hafa
verið.
Bryan og Roosevelt
Opinbera málstofan í New York
skoraði -nýlega á William Jenning
Bryan og Theodor Roosevelt að
kappræða það, sem þeim ber á milli
í hervarnarmálinu.
Roosevelt trúir á vopnaðan frið,
en Bryan kveður herbúnað v'era orsök
stríða.
Bryan svaraði áskoraninni þannig
að hann teldi heppilegra að fresta
kappræðiv um þetta mál þangað til
yfirstandandi stríð væri úti; en samt
kvaðst hann vera þegar reiðubúinn i
kaþpræðuna. Stakk hann upp á því
að hann og Roosevelt ferðuðust um
Bandaríkin og kappræddu málið í öll-
um stórbæjum; ferðuðust á eiginn
kostnað og seldtt ekki aðgang, heldur
leyfðu öllum að hlusta á ókeypis.
Roosevelt aftur á móti neitaði að
v'erða við áskoraninni; kvað hann
kappræðu um þetta mál þýðingar-
lausa, alt niælti með sinni hlið og
alt á móti Bryans. Var svar hans á
þessa leið: “Eg get ekki orðið við
beiðni yðar, sökum þess að eg tel
þýðingarlaust að kappræða það, sem
ekki geta verið skiftar skoðanir um.
Það væri heimsktileg timaeyðsla.
Að kappræða við Bryan á móti skoð-
unum hans á vopnuðum friði; væri
í mínum augum sama sem að kapp-
ræða einkvæni og fjölkv'æni, eða
afnám ættjarðar ástar, eða nauðsyn
á þrælasölu eða um rétt dómara til
þess að þiggja mútur, eða skyldu
mannanna til þess að viðurkenna guð-
legan rétt konunga, eða um landráð
sem dygð.”
------•—•■------
Zeppelin greifi látinn
Allir hafa heyrt getið um Zeppelin
greifa á Þýzkalandi. Hann fann
fyrstur manna upp flugvél eða flug-
bát, sem hægt væri að stýra og eru
þau loftskip kend vð hann.
Zeppelin andaðist 8. þ.m. í bænum
Charlottenburg nálægt Berlin og var
lugnnabólga banamein hans.
Ferdinand von Zeppelin hét hann
fullu nafni; hann var fæddur í bæn-
um Wurtemberg 1836 og því 81 árs
að aldri
'Þegar borgarastríðið stóð yfir í
Ameriku var hann þar. Það var eitt
skifti að nauðsynlegt Var talið að
senda upp loftbát, til þess að komast
eftir stöðu sambandshersins; bauðst
Zeppelin greifi til þess og var boð
hans þegið. Gekk honum það ágæt-
lega og leysti af hendi erindi það,
sem honum var falið, svo fullnægj-
andi var. Var þetta í fyrsta skifti,
sem hann reyndi loftfarir.
Þar sem þetta gekk svo vel, datt
honum í hug að nota mætti loftskip
i hernaði, ef þau væru rétt by.gð og
hægt væri áð stýra þeim, án þess að
vera háður loftstraumum. Kom
hann aftur heim til Þýzkalands fyrir
\T/» •• 1 • timbur, fialviður af öllum
Nyjar vorubirgðir tegundum, geirettur og ali-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar til vetrarins.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýnk þó ckkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
---------------- Limited ------------
HENRY AYE. EAST - WINNIPEG
striðið 1866 milli Prússa og Austur-
ríkismanna. Fáum klukkutímum
eftir að stríðið hófst milli Frakka og
Þjóðv'erja 24. júlí 1870 ruddist
Zeppelin fyrstur manna yfir landa-
mærin með fáeina menn með sér og
kom Frökkum alveg á óvart.
Zeppelin varð 1880 fulltrúi fyrir
Wiirtemburg í Berlin og fulltrúi
þjóðarinnar á sambandsþingi. Þegar
stjómmálatímabil hans var á enda
1891, fór hann að beina huga sínuríi
svo að segja eingöngu að loftsigling-
um og loftskipa umbótum. Hann
setti upp loftskipastöð i Friedrichs-
hafen við Constance vatnið og þar
vann hann svo að segja nótt og dag
svo árum skifti.
Kornyrkjumenn með Dixon
Kornyrkjumanna félagið í Elm
Bank hélt fund nýlega og samþykti
þá stefnu, sem Dixon hafði tekið
gegn skrásetningunni. Samþykti fé-
lagíð lofsyrði til Dixons fyrir það
hugrekki sem hann hefði sýnt fyrir
málum verkamanna.
Þannig hljóðar partur af sam-
þyktinni: “Vér lýsum því yfir að
vér samþykkjum og verjum þá skoð-
un, sem Mr. Dixon hélt fram með svo
miklu hugrekki, sem talsmaður al-
þýðunnar, sérstaklega fyrir þá sék
hversu áreiðanlegur og réttlátur
hann hefir reynst sem þingmaður og
hversu ærlega hann hefir barist fyrir
umbótum í hag hins undirokaða
fjölda. Vér trúum því staðfastlega
að Dixon hafi aðeins gert skyldu
sína; hann gerði einungis það, sem
maður með óflekkaða samv'izku
mundi gera gagnvart meðbræðrum
sínum. Vér erum alveg á sama máli
og Dixon í því að skrásetning mann-
afla á undan skrásetningu auðæfa sé
gagnstæð jafnaðar- og réttlætis hug-
myndum og sé ranglát gegn fjöldan-
um.
Vér erum algerlega andstæðir
þeirri aðferð, sem tekin hefir verið
upp gegn Dixon í Winnipeg. Vér
erum á þeirri skoðun að það að
safna undirskriftum til þess að fá
hann rekinn af þingi og það að ásaka
hann um landráð sé móðgun gegn
hverjum einasta borgara þessa fylkis,
sem elskar frelsi og sjálfstæði.
Vér lesum margt og mikið um það
góða málefni, sem vér séum að berj-
ast fyrir. Ihugið allar fjárdráttar-
kærur og það hvernig sumir af
mönnum vorum verða rikir af þessu
stríði. Eitthv'að mun hæft í því.”
('Þýtt úr Tribune 6. marzj.
Formaður læknafélagsins.
Dr. Ross í Selkirk var kosinn for-
maður læknafélagsins í Manitoba á
þingi þess, sem nýlega var haldið
hér í Winnipeg.
Gamla þrællyndið.
Eins og fyr var frá sagt í Lög-
bergi kom' N. W. Rowell leiðtogi
framsóknarmanna í Ontarioþingi
fram með frumvarp þess efnis að
konur fengju atkvæðis- og kjörgeng-
isrétt til allra embætta. Á móti frum-
varpinu setti sig Hearst forsætisráð-
herra og forigni afturhaldsmanna.
Hann lagði til að því væri 'frestað um
6 mánuði og fylgdu allir afturhalds-
menn honum í þvf máli; var það þar
með úr sögunni fyrst um sinn.
Afturhaldið er altaf samt við sif.
Hinir miklu Jhreyfivélaskólar
Heniphills
þurfa á fleiri nemendum a8 halda til
þess að læra að stjórna alls konar
hreyfivögnum og gasvélum. Skólinn
er bæSi á daginn og kveldin. parf
aSeins fáar vikur til náms. Sérstök
deild að læra nú sem stendur. til þess
aS vinna viS flutninga á hreyfivögn-
um. Nemendum vorum er kent meö
verklegri tilsögn aS stjórna bifreiCum,
gasvélum og olluvélum, stöðuvélum
og herflotavélum.
ókeypis vinnuve'itinga skrifstofan,
sem vér höfum sambandsstjórnar
leyfi til að reka, veitir y8ur aSsto8 til
Þess a8 fá atvinnu, þegar þér hafiö
lokiS námi og skólar vorir hafa me8-
mæii hermálastjórnarinnar.
SkrifiS e8a komi8 sjálflr á Hemp-
hills hreyfivélaskólana til þess a8 fá
ókeypis upplýsingabók. peir ert\ a8
220 Pacific Ave., Winnipeg, 10262
Pyrsta stræti, Edmonton, Alta: Tutt-
ugasta stræti austur 1 Saskatoon, Sask.
South Railway str., Regina, beint á
móti C.P.R. stö8inni. Varist þá, sem
kynnu aS bjó8a yöur eftirllkingar.
Vér höfum rúm fyrir menn og kon-
ur til þess a8 læra rakaraiSn. Rakar-
ar geta nú alsta8ar fengiS stö8u, þvl
mörgum rakarabú8um hefir veri8 lok-
a8. vegna þess a8 ekki er hægt a8 fá
fólk. A8eins þarf fáar vikur til þess
aS læra. Kaup borgaS á me8an á
náminu stendur. Atvinna ábyrgst.
Skrifið eöa komiö eftir ókeypis upp-
lýsingabók. Hemphill rakaraskólar:
220 Pacific Ave., Winnipeg. Deildir I
Regina, Edmonton og Saskatoon.
Menn og konur! LæriS aS sýna
hreyfimyndir. slmritun e8a búa kven-
hár; læriS það I Winnipeg. Hermanna
konur og ungar konur; þér ættu8 a8
búa ySur undir það a8 geta gegnt
karlmanna störfum, svo þeir geti fariS
I herinn. þér getiS lært hverja þess-
ara iðna sem er á fárra vikna tlma.
Leit'i8 upplýsinga og fáið ókeypis skýr-
ingabók I Hemphills American iðnað-
arskóianum að 211 Pacific Ave.,
Winnipeg; 1827 Railway St., Regina;
10262 Fyrsta str., Edmonton, og
Tuttugasta stræti austur, Saskatoon.
a
8 ó L S K I N
8 ó L S K I N
S
greinum þeirra. Milli trjástofnanna grilti í ljós
frá stöku sveitabæjum og Skröggur áði brátt við
eina hjáleiguna.
Milli steina í bæjarveggnum grilti í tvö augu,
sem einblíndu á Skrögg. Sást þar á snákshöfuð,
er hringaði sig líkt og í kveðju skyni. En Skrögg-
ur ypti loðhúfu sinni og spurði: •
”Snákur minn, snákur minn, Snariver!
Hvemig er búið á bænum hér?”
Snákurinn svarar:
“Iðnin hér býr, — sú er bótin mest —
við þrjár kýr, kvígu’ og einn hest.
“Engin ósköp eru nú það,” sagði Skröggur,
“en eitthvað verður altaf til bjargar, þar sem mað-
ur og kona leggjast á eitt. pessi byrjuðu nú með
tvær hendur tómar og urðu auk þess að sjá fyrir
foreldrum sínum. En — hvemig ferst þeim nú
við kýmar og við hestinn ?”
Snákurinn svaraði:
“Stinn eru júfrin og jatan full,
en Jarpur í holdum og hreina gull!”
“Seg mér enn Snákur Snariver, hvemig lízt
þér á bömin á bænum?”
Snákurinn svarar:
“Glóhærða stúlku og glaðlyndan pilt?
— Stúlkunnar lyndi er ljúft og milt,
en lyndi piltsins dálítið trylt.”
“pá er bezt að þau fái jólagjafir,” sagði Jóla-
skröggur. “Góða nótt, Snákur Snariver, og góðan
jólablund.”
“Góða nótt, Hvatur, ólatur!
Góða nótt, Léttfeti og Nettfeti.
Góða nótt, Vöggur og Skröggur!”
sagði snákurinn og dró höfuðið inn í veggjar-
holuna.
Bak við ökustólinn var kista. Henni lauk nú
Skröggur upp og tók hitt og þetta úr henni; staf-
rófskver og vasahníf handa stráknum, fingur-
björg og sálmabók handa stúlkunni, bandhespur,
vefjarskeið og skyttu handa húsmóðurinni, alma-
nak og veðurvita handa húsbóndanum og sín hvor
gleraugun handa föðurafa og föðurömmu. Auk
þess tók hann handfylli sína af einhverju, sem
vöggur gat ekki greint, hvað var. En það voru
þá eintómar hamingjuóskir og blessun, sem
Skröggur ætlaði sér að bera í búið. Með þetta fór
hann inn og hafði Vögg litla við hönd sér. öll
sátu þau umhverfis arineldinn, góð og glöð í skapi,
og húsbóndinn var að lesa upphátt úr biblíunni
um bamið, sem fæddist í Betlehem. Skröggur
lagði alt af sér við dyrastafinn, svo lítið bar á,
og svo fóm þeir aftur út í sleðann. Og aftur
stefndu þeir til skógar.
“Mikið þykir mér vænt um barnið, sem það var
að lesa um þama inni,” sagði Skröggur; “en ekki
er því að leyna að mér finst Hka til um pór gamla
á prúðvangi.”
“Hver er nú það,” spurði Vöggur.
“Hann var mesti heiðurskarl, og við vorum
ofurlítið skyldir svona langt fram í ættir,” sagði
Skröggur. “óvættunum var hann harður í hom
að taka; þær laust hann hamri sínum, þegar því
var að skifta. En þeim, sem voru hugdjarfir og
drengir góðir og ótrauðir til stórræðanna, var hann
haukur í homi. Vænst þótti honum um bænd-
uma, sem erjuðu jörðina og ólu upp tápmikla
menn. pá er ófrið bar að landi, stefndi pór sam-
an bændum og búalýð og hvatti þá og eggjaði.
En þeir tóku sverð sín og hertýgi og drifu að
hvaðanæfa, og óvinimir stóðust þeim ekki snún-
ing. pú átt líka að verða dáðrakkur drengur,
Vöggur minn!”
“En nú hefir pór lagt hamar sinn fyrir fætur
Jesúbaminu,” sagði Skröggur, “því að mildin er
Mjölni betri.”
Hið næsta sinn stöðvaði Skröggur hesta sína
við hlöðuna á bóndabæ.
Úr hlöðunni heyrðist lágt, reglubundið þmsk,
eins og verið væri að þreskja kom þar inni; en
þó lét hærra í bæjarlæknum, þar sem hann stökk
á steinum og vatt sér inn á milli viðarrótanna á
grenitrjánum. Skröggur barði á hlöðuhlerann og
opnaðist hann þegar. Komu þá tveir loðbrýndir
smásveinar í ljós. peir voru sællegir í andliti með
rauðar skotthúfur á höfði og í gráum úlpum. pað
voru búálfamir. peir voru að þreskja kom við
skriðljós og rauk mélið upp úr kláfunum.
Skrökkur kinkaði kolli til þeirra og sagði:
“Búálfar, búmenn
bjástrið þið enn.?”
En búálfamir svöruðu:
“Seint fyllast kláfar
— svo er það enn!
komið fyllir mælirinn,
komið fyllir mælirinn, konur og menn!”
“Mér finst nú samt, að þið gætuð unnað ykk-
ur hvíldar svona á sjálft aðfangadagskvöldið,”
sagði Skröggur.
Álfamir svöruðu:
“Hverfur tíð, hverfur stund,
hver stund hefir gull í mund.”
“En þið munið þá vænti eg eftir því,” sagði
Skröggur, “hvar og hvenær við eigum að hitt-
ast?”
Álfamir kinkuðu kolli og svöruðu:
“Hittumst við hjá hamrasjóla,
þá hringt er inn til helgra jóla.”
Nú opnaði Skröggur kistu sína öðru sinni og
fór með fult fang af jólagjöfum inn til óðalsbónd-
ans, konu hans og barna. Meðal jólagjafanna var
hermanna-byssa, því að hverjum búand-manni ber
að verja land sitt, ef því er að skifta.
Og þannig óku þeir nú bæ frá bæ. Einna mest
fanst Vögg til um það, er þeir komu á prests-
setrið. par gægðist hann inn um gluggann.
Gamli presturinn sat í hægindastól, en hann þekti
vögg vel, því að oftar en einu sinni hafði hann
komið við á heiðarbýlinu og hlustað á Vögg og
klappað á kollinn á honum, er hann var að stauta
sig áfram í stafrófskverinu. Prestskonuna og
dætur henúar kannaðist Vöggur lika við; þær
höfðu reynst Geirþrúði gömlu svo vel. Jólaskrögg
fanst líka mikið til prestssetursins koma, því að
V fólkið var þar svo alúðlegt hvað við annað og fór
vel með skepnumar, enda leit svo út sem öllum
liði vel þar.
Álfurinn á búinu kom út úr hlöðunni og kvaddi
skrögg virðulega.
“Hér er víst alt með himnalagi,” sagði
Skröggur.
“Jú, hér er alt í lagi,” sagði álfurinn, “og þó
hefi eg klögumál fram að flytja.”
. “Hvátð er nú það?”
“Jú, gimbillinn hennar Nönnu var mjög svo
stúrinn eftii* fráfærumar í sumar, er hann fékk
ekki lengur að taotta móður sína:
Gimbill mælti
og grét við stekkinn: \
Nú er hún mamma mín
mjólkuð heima.
pví ber eg svangan
um sumardag langan
munn minn og maga
í mosahaga.
Gimbill eftir götu rann,
hvergi sína mömmu fann
og þá jarmaði h^nn.”
“Og hvering líður gimburlambinu nú ?” spurði
Skröggur.
“Og nú stendur það á jötu og étur í erg og
gríð.”
“Um hvað er þá að sakast,” sagði Skröggur.
“pað fanst mér nú líka,” sagði álfurinn; “en
eg hafði lofað að eiga tal við þig um þetta.”
“Og það sem maður lofar, ber manni að efna;
það er bæði víst og satt,” sagði Skröggur. “Og
vertu nú sæll, álfur minn. Innan lítils tíma sjá-
umst við aftur.”
Vöggur og Skröggur héldu nú aftur leiðar
sinnar; en þá hittu þeir álf í skóginum, sem var
heldur en ekki stúrinn á svipinn.
“Hvert er ferðinni heitið?” spurði slcröggur.
“Eitthvað bara á annað bú
álfur mæddur flytur nú.”
svaraði álfurinn.
“Og hvað ber til?” spurði Skröggur.
Álfurinn svaraði og varp um leið mæðilega
öndinni:
“Bóndinn hann sýpur sér í mein;
konan er svarkur og subba ein;
börnin óþæg og aldrei hrein.”
“Ja, það er ljóta ástandið,” svaraði Skröggur;
“en reyndu nú samt að vera þar eitt árið enn;
það er alveg úti um heimilisfriðinn, ef þú fer. Ef
til vill lagast þetta eitthvað, og þá kem eg næstu
jól með jólagjafir handa þér.”
“Jæja; eg geri þetta þá fyrir þín orð,” sagði
álfurinn og sneri við.
Skömmu síðar staðnæmdist Skröggur fyrir
framan mikið hús, þaðan sem ljósið lagði úr hverj-
um glugga.
“Hingað eigá nú nokkrar jólagjafir að fara,”
sagði Skröggur-, um leið og hann opnaði kistu
sína. En vöggur varð alveg frá sér numinn af
undrun yfir öllu því skrauti, sem hann sá. par
gat að líta armbönd og brjóstnálar, sylgjur og
spennur, silki og flos. Og alt glitraði þetta af
silfri, gulli og gimsteinum. par sá hann tilbúin
skrautblóm og þefaði af þeim, en þau báru engan
ilm. Og loks kom hann auga á það, sem hann
furðaði mest á, lausar fléttur og hárlokka.
“Hvað er nú þetta?” spurði hann.
“pað eru veiðarfæri,” sagði Skröggur og dró
um leið annað augað í pung. “Slík veiðarfæri
nota ungfrúmar ný á tímum, þegar þeim verður
veiðivant!”
pá varð Vöggur alveg hissa og því botnaði
hann ekkert í; hann hafði aldrei séð nema eitt
veiðarfæri og það var silungastöng.
“En þetta?” spurði Vöggur og benti á gullna
stjömu, sem Skröggur sagði, að herramanninum
væri ætlað að bera á brjósti sér.
Skröggur brá nú huliðshjálmi yfir Vögg, svo
að hann yrði öllum ósýnilegur. pví næst gengu
þeir upp breiðu þrepin, er lágu upp að húsinu.
par stóðu þjónar í einkennisbúningi og geispuðu.
pví næst komu þeir inn í skrautlegt herbergi með
ljósahjálm ofan úr miðju loftinu. par sat hefðar-
frúin og geispaði. En ungfrúmar, dætur hennar,
voru að virða fyrir sér myndablöð, er sýndu þeim.