Lögberg - 15.03.1917, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 15. MARZ 1917
7
Myndhöggvarinn.
Eftir Davíð Stefánsson.
Hann fæddist langt frammi í Djúpadal,
þar sem dvergarnir siniða í hamrasal
og fjallgnýpur ögra erni og val
og útþráin togar hinn snautSa,
og Dimmifoss kveður um dauöa.
Og eitthva'ö fanst mömmu í ’ans angnaglóö,
sem ís gæti brætt af heilli þjóð.
Hver bló'ödropi í æö hans var alþýöublóö,
hver einasti dráttur hans fagur
sem íslenzkur ágústdagur.
Og suemma var athygli 'ans óskift þar,
sem einhver bein eöa spýtu skar,
hvert hnífsbragö hann fyrir brjósti bar,
hverja bylgju sem fágaði steininn.
— Guö var að vekja sveininn.
Svo vaknaði ’ann — snauður og viltur og einn.
í veraldar-götu ’ans lá jarðfastur steinn.
Hann starði á hann eíns og engilhreinn
með eldvilja brautryðjandans,
í ljósi frá eldi andans.
Og listinni helgaði ’ann lif sitt og blóð,
að launum hann flýja varð bygð sina og þjóð;
á flæðiskeri’ alþjóða-örbirgðar stóð,
sem er umkringt af dauðans söndum,
með meitil og hamar i höndum.
At vöngum hans æsku árroðinn hvarf,
hann varð imynd hins snauða við listastarf
og fræðar-von sú, er hann fékk í arf,
fölnaði í hans barmi,
og hann grét af heilögum harmi.
Þá hjó hann, í æði, í inn harða stein
sinn himneska draum og sárasta kvein,
hver tilfinning hans, hver einasta ein
fór eldi um steininn kalda
til að geymast um aldir alda.
Nú beygir hver heimsbúi klökkur kné '
og kastar í sporin, sem meistarinn sté,
angandi blómum og ógrynni af fé
og andvarpar þungt við steininn,
sem minnir á Djúpadalssveininn.
En er ekki skelfing að eiga, þjóð,
á örbirgðarskerinu listamannsblóð
og heyra þetta’ eilífa útburðar hljóð
í eyrum sér daga og nætur,
og vita, hve guð af því þrætur.
—Iðunn.
Kristur í Flandern.
I vitund okkar varst þú gleymsku nærri;
þú varst ei okkar hjartastöðvum nærri—
Við stundum hýstum þig sem góðan gest:
og það var einkum, ef við mættum þrautum—
—Við altaf fundum hjá þér líkn í þrautum.—
Við erum svona líkt og fólk er flest.
Við höfðum altaf annað fast í huga—
Það er svo margt, sem skiftir mannsins huga—
hans skyldustörf og skemtun; hús og víf.—
Svo fékst þú stutta stund á sunnudögum—
og stundum jafnvel ekki á sunnudögum.
—Það er svo ótal-margt um mannsins líf.
Og meðal vor á vegum, götum, strætum,
—á vegum lands og öllum borgarstrætum—
þú stöðugt varst, en ávalt duldist oss.
Með blóðga fætur fórstu slétta vegi —
hví fengu spor þin leynst á sléttum vegi?
Hvort getur fleirum förlast líkt og oss?
Nú munum við þig—Imunum þig í Flandern
Að minnast þín er eiginlegt i Flandern;
í þraut og stríði sálin glöggvar sér.ý
Þú gleymdist okkur oft í móðurlandi,—
Nú erum við í burt frá móðurlandi,
og vitum—finnum það, að þú ert hér.
Þú veittir gleði og von í skotgröfunum;
er vaða hlutum blóð í skotgröfunum,
þú snertir, mýktir hrikaleik og hel.
Við fundum þig í þraut og veikleik okkar—
Hvað það er sælt: Þú skilur veikleik okkar,
það eykur styrk að bera bölið vel.
Þú birtist oss á bæn í Getsemane,
hve beisk, ó Drottinn, kvöl í Getsemane!
I andlátsbænum baðst þú fyrir oss.—
Ef nokkuð gæti’ oss glaða látið bera,
það gerði vissan að þú vildir bera
með þraútum dauða—þyngsta heimsins kross.
Og þó vér gleymum—oss þú aldrei gleymir;
með • oss þú dvelur stöðugt—hvergi gleymir
unz þessi dapri draumur líður hjá.
Ó, gef oss hreysti, hug og fyrirgefning.
—Já, helzt mér finst við þurfum fyrirgefning—
Að endastöðvum Ieiðsögn þina ljá.
Sig. Júl. Jóhannesson þýddi.
vor standi blöðunum heima að baki. ir og latir. að þeir nenna ekki að
——---
Vestan um haf.
Niðurlag.
Séra Magnús telur oss allmargt til
syndar í fyrirlestri sínum, fleira en
það sem áður hefir verið talið.
Þrjú atriði eru það, sem vér höf-
um heyrt menn vera reiðasta .yfir.
1. Að hjálp til íslands og fjárfram-
lög vor á meðal séu gerð af fordild.
2. Að bókmentir vorar séu lítils virði
og 3. að blaðamenska Vestur-Islend-
inga sé á lágu stigi.
Um þessi þrjú atriði hefir verið
meira talað manna á meðal en nokk-
uð annað i fyrirlestrinum og má það
því heita furða að tæplega skuli
hafa verið á þau minst af þeim
mörgu, sem um fyrirlesturinn hafa
skrifað. Sumir hafa lítið eitt drepið
á fyrsta atriðið, en um tvö hin síðari
hefir tæplega verið getið.
Það er sleggjudómur hv'er sem
hann fellir að segja slíkt, um fjár-
framlög Vestur-íslendinga yfir höf-
uð.
Á því er enginn efi að allur fjöldi
þeirra, sem þátt hafa tekið í fjár-
framlögum við ýms tækifæri þegar
íslendingar þurftu á hjálp að halda
eða þegar um sameiginlegt mál var
að ræða gerðti það af bróðurhug og
góðtt þeli til lands og þjóðar.
Samskotin til ekknanna, sem mistu
menn sína; þátttakan i Jóns Sigurðs-
sonar varðanum o. fl. bera vott um
það. Gaf þá margur af litlu og
hefði feginn viljað gefa ríflegar en
kringumstæður levfðu. Þegar verið
var að safna fyrir Jóns Sigurðssonar
myndina vissum vér gerla hugarfar
fólks í v’oru bygðarlagi, og það er
víst að þar var fremur gefið af bróð-
urhttg en fordild. 1
Því skal þó ekki neitað hér að ó-
heilar hvatir hafa átt sér stað hjá
stöku manni hér og þar; ef vér héld-
um því fram að sVo væri ékki þá
færtint vér vísvitandi með ósatt mál.
Vér höfum sjálfir heyrt þau ummæli
af vörum nokkurra manna hér vestra,
og fundið sárt til, að “gamla Iandið
og bjálfarnir heima” séu hjálpar-
þurfar og eigi Vestur-lslendignum
mikið að þakka.
Þetta hefir séra Magnús að líkind-
um heyrt og fylst gremju yfir; skal
honumt ekki láð það á neinn hátt;
sem sannur sonur íslands hlaut hann
að finna sárt til þess. En honum
skjátlast ef hann heldur að það sé al-
ment hér; það er einungis undan-
tekning; eintmgis fáir sauðir í hjörð-
inni þannig andlega svartir, og í því
er ósanngirni prestsins fólgin að hann
gefur í skyn að þetta sé alment.

"íi
WINDSOR
DAIRY
f SALT
*
^ J
Yiss með að
Vinna Verðlann
IINDSOR
SMJÖR
Búið til í CA[T
Canada ^ A
THE CAN^DI^fi SALT CO., LtQ.
Tímarit bræðra vorra austan hafs
eru bæði mörg og vönduð; þar meg-
um vér bera kinnroða yfir saman-
burðinum; en að því er blöðin snert-
ir finst oss óhætt að fullyrða að vér
stöndum vel samanburð. Og þegar
tillit er tekið til þess hvílíka erfið-
leika vér eigum við að stríða, þá eru
blöð vor jafnvel vandaðri að tiltölu.
Þessi bók séra Magnúsar hefir
vakið meiri eftirtekt en flest annað,
sem út hefir komið um langan aldur;
hún hefir verið sama hér og “Reykja-
víkurlifið” hans Gests Pálssonar var
heima. Vér höfum séð ómótmælan-
legan sannleika í ritinu, en sagðan á
þann hátt að hann særði oss og
kældi. Vér höfum fundið til þess
að stungið var á mörgum kýlum,
sem v'iðkvæm voru, en það var gert
án þess að deyfa tilfinninguna og það
var gert hluttekningar lítið og hrana-
lega; þess vegna vakti fyrirlestur-
inn upp hinn verra mann vorn og
vér eigum erfitt með að láta hann
sofna aftur. ,
En það er víst að }>ótt höf. liafi
vinna eða hjálpa sjálfum sér á heið-
arlegan hátt, komast aldrei neitt veru-
lega áfram á lífsleiðinni í samkepn-
tnni við samferðamenn sina. Þeir
eru svo seinir og fyrirhyggjulausir,
að þeir verða oftast á eftir og missa
þar af leiðandi öll beztu framfara
tækifærin. En ekki virðist þeim
koma það í hug — að minsta kosti
viðurkenna þeir það ekki—að slíkt
sé slóðaskap, leti þeirra og ómensku
að kenna. Nei, þav er bara óhepni
—eða eins og á ensku er komist að
orði: “my bad luck” — en slíkt er í
flestum tilfellum aðeins ímyndun eða
afsökun letingjanna, sem ekki nenna
að hjálpa sér sjálfir. Það kemur
varla fyrir í heiminum — nema þá
fyrir sérstök óhöpp — að iðju og
fyrirhyggju mennirnir komist ekki
vel áfram, bæði í andlegu og v'erklegu
tilliti; það sannar saga liðinna alda.
Því flest mikilmeni heimsins hafa
unnið sig upp og áfram gegnum fá-
tækt og erfiðar kringumstæður. En
þeir hafa sett markið hátt, með óbil-
andi sjálfstrausti og trú á sína eigin
Business and Professional Cards
skrifað fremur óbróðurlega, þá hefir krafta — “mátt sinn og megin” —
hann á margt bent, sem oss væri holt
að lagfæra og breyta; að því leyti á
fyrirlestur þessi skylt við Reykjavík-
ur lífið hans Gests Pálssonar.
vissir um að þeir næðu sínu fyrir-
hugaða og gkveðna takmarki, ef þeir
gerðu skyldu sína og létu ekki hug-
fallast þó móti blési, og vanalega
hefir þeim hepnast samkvæmt trausti
og trú sinni. Þeirra dæmi ættu allir
að fylgja, og hafa það stöðugt fyrir
hugsjónum sínum, og umfram alt að
innræta hinum ungu og uppvaxandi
æskumönnum, * sjglfstraust, skyldu-
reekni, dugnað og framsýni í allri
John Bovvers var af góðum ættum. heiðarlegri vinnu, menning og ment-
t*
Það
er nu
hep
nm
mm.
Eftir Evcrctt Campbell.
Slíku verðum vér að mótmæla, þótt
vér að hinu leytinu séum skyldir að
kannast við að einstök dæmi séu til.
Annað atriðið er um bókmentir
v'or Vestur-íslendinga. Um þær er
farið hörðum orðum í fyrirlestrinum;
heilum halarófum er þar kastað fram
af stóryrðum og sleggjudómum.
Menn eru atyrtir fyrir skrif-fíkn
jafnframt því að þeir séu óhæfir til
ritstarfa. Það er eins og séra Magn-
ús vilji hafa einhvem rússneskan
ritstöðvunarrétt, sem brjóti pennann
í höndum allra manna nema fáeinna
útvaldra.
En megum vér spyrja: hver á að
dæma? hver á að velja? Hér v'oru
þeir tímar að hinir skriftlærðu álitu
að Stephan G. Stephansson ætti að
þegja; nú er hann eini maðurinn hér
sem verðskuldar nafnið skáld, sam-
kvæmt dómi séra Magnúsar. Hefði
hann farið að boðum lærðu mann-
anna um það leyti sem hann orti sum
allra beztu kvæði sín, þá hefði hann
hætt og steinþagað.
Sú var tíðin heima að þeir skrift-
lærðu þar álitu að Guðmundur Guð-
mundsson ætti að þegja; hefði hann
gugnað við þá dóma, þá hefðum vér
aldrei eignast hans fegurstu ljóð. Sú
var tiðin að Norðmenn vildu láta
Björnsson þegja; töldu hann aðeins
ósv’ífinn orðhák en engum hæfileik-
um gæddan. Þessi dæmi eru rétt til
þess að sýna að dómum manna getur
skjátlast, þegar um það er að ræða
að leyfa sumum orðið en binda fyrir
munn öðrumi
Vestur-Islendingar sumir væru
sjálfsagt samþykkir því ef einhver
kæmi með það að séra.Magnús væri
óhæfur til ritstarfa sökum einstreng-
ingsskapar og ós^nngirni.
Þegar menn koma fram á háum
hesti og vilja gerast dómarar um það
hver skuli tala og hver þegja, þá
verðskulda þeir fyrirlitningu og ekk-
ert annað. Allir menn eiga að hafa
fult málfrelsi og ritfrelsi. Alveg
eins og það er rangt að hindra ein-
hvern frá þvl að hann geti andað
að sér lofti eða drukkið vatn, eins er
það fordæmanlegt og fangt að varna
mönnum máls. Og þótt vér hér
vestra séum ekki allir eins skólalærð-
ir og rithöfundar lieima, þá þykjumst
vér hafa sama rét,t til þess að láta
skoðainr voraf í Ijósi. Það er satt
að menn hér rita alment ekki eins vel
og bræður vorir heima; en er það
nokkur furða? Það er þakklætisvert
að v'ér viljum sýna lit á að halda við
tungu vorri nieð vörum og penna og
vér látum ekki hræðast né aftra oss
frá þvi af einum né neinum,
En þótt séra Magnúsi yrði þetta á;
þótt hann kveði upp sleggjudóm yfir
oss i þessu atriði, þá finst oss ástæðí
an til þess ofsa sem hér hefir risið
upp gegn honum ekki vera nægileg.
Hwii er ekki sá eini meðal vor, sem
þessa sömu óheillaskoðun flytja;
hann er ekki sá eini, sem vill að fá-
ir menn hafi einkaleyfi til þess að
skrifa. Muna menn ekki framhlaup
Einars Hjörleifssonar hér um árið,
þegar hann skrifaði margar og lang-
ar greinar í ísafold með fyrirsögn-
inni “I leysing!” Þar réðist hann á
íslenzka alþýðumenn með þeim þræla-
tökurn og smánaryrðum, sem honum
verða altaf munuð. Hann vildi þá
ekki láta aðra en lærða menn skrifa,
og þótti það sérstaklega hneykslan-
legt að “v'inumenn” skyldu gerast
svo djarfir að taka sér penna í hönd mensku en séra Magnús gerði?
í stað þess að halda á skóflunni, sem Hitt er annað mál, að vér erum
Séra Magnús Jónsson ritar stór-
bokkalega um rithátt alþýðufólksins
vor á meðal, en Einar Hjörleifsson
gekk þar enn þá lengra í áminstum
greintim. Það er því ekkert nýtt þótt
hinir svokölluðu mentamenn komi
fram í þvi efni með hryssingslega
áfellisdóma fremur en hógværar leið-
beiningar, og það er sóamkvæmni í
því hjá oss að reiðast séra Magnúsi
þótt hann sé heima, en taka því
þegjandi sem vorir eigin menn segja
hér langt um harðara og ósanngjarn-
ara. Þarf ekki annað en að visa til
blaðanna bæði að fornu og nýju til
þess að sjá hvílíka vitnisburði Vest-
ur-íslendingar hafa gefið hverir
öðrum til' þess að sannfærast um að
fleiri eru þar ómildari í dómunt en
séra Magnús. En þa^er satt sem
hann segir i fyrirlestrinum, að vér
tnegum skamma hver annan heima
fyrir, en ef einhver annarsstalar tek-
ur í sama strenginn þá er það dauða-
sök.
Þá er þriðja atrilið og síðasta.
Það eru blöðin. Um þatt fer séra
Magnús ómildum dómi; ætti enginn
að væna oss um hlutdrægni á þá hlið-
ina að v)ér héldum um of taum höf.
í því efni, þar sem oss er svo skylt
málið.
Að þvl er það atriði snertir að
blöð vor séu kevpt flokksblöð, verð-
um vér að vera honum samdóma frá
vissu siónarmiði. Það er á allra vit-
und að flest blöð í þessu landi eru
flokksblöð, bannig að þau eru gefin
út af sérstöku félagi, sem láta þau
fvlgja sérstakri stefnu fyrir sérstaka
flokka fvrir sérstök hlunnindi og sér-
stakan fjárstvrk.
Að kalla séra Magnús alls konar
ól>ótanöfnum fvrir ummæli hans um
blöðin að bessu levti er heimska og
misskilningur. Blöðin erti flokks-
blöð og hafa altaf verið: það verðttr
ekki útskafið. Hversu oft hefir ekki
Heimskringla t. d. brigslað Lögbergi
um að það væri leigutól og Lögberg
Heimskringlu ttm það sama! Og
hv'ers vegna skvldum vér hlaupa upp
á nef vort fvrir það a rnaður heinta á
íslandi, sem hér hefir verið, segir
þar það sama sem við segjum um
okkur sjálfa hér og þy^ir ekkert
óeðlilegt? Þetta er barnaskapur.
Verum nógu hreinlyndir til þess að
viðurkenna að blöðin eru flokksblöð
— viðurkenna sannleikann.
Faðir hans var Englendingur, sem
sagði okkur að hann hefði komið yfir
hafið; hingað vestur, á fyrsta far-
rými. Hann hafði lítil efni til að
byrja með. En metnaður hans, þrek
og áhugi var meira virði en dollarar
og cent. Að minsta kosti kom gamli
Bowers því í framkvæmd, að ryðja
og hreinsa skóginn og byggja.heimili
fyrir sig og fjölskyldu sína. Árang-
urinn af 40 ára erfiði var fögur og
v'el setin bújörð, og fjölskvldan, sex
börn vel upp alin og mentuð. Tveir
af drengjunum eru starfsmenn í
Vesturlandinu og einn þeirra er
prestur. Tveir feta í fótspor föður
síns; annar á gömlu bújörðinni en
hinn á annari, sem hann er eigandi
að. Og fyrir hið háa verð þetta ár,
verður liann fær um að borga allar
sínar skuldir fyrir komandi jól.
Öllunt gengur vel nema John.
Hann var þó ekki sá elzti, og ekki
heldur sá yngsti; svo enginn þarf að
ætla að eftirlætisuppeldi hafi skemt
hann. Hann er strangt tekið siðferð-
sgóður, og einmitt á bezfa aldurs-
skeiði. En liann segist vera óhepp-
inn.'og vinir hans eru honum sam-
mála með það. Fátt í hagsmunaátt-
ina virðist vera á leið Johns. Nokkr-
ir af nágrönnunum, sem voru skarp-
skygnir, gáfu skýringar og ástæður
fyrir því, hversvegna John Bowers
kæmist ekki vel áfram. Og þær
skýringar og ástæður, voru honum
ekki til heiðurs. Þegar þeir bræður
voru drengir heima, hefir mér verið
sagt að John hefði ætíð tekið hæg-
ustu kýrnar til að injólka. Ef eitt-
hvað þurfti að sækja til borgarinnar,
var John ætið sá fvrsti, að bjóðast
til þeirrar ferðar. Og þar sem hann
v’ar ekki sá vngsti af fjölskyldunni,
var áhugi hans fyrir léttustu verkun-
um ekki álitlegur; og vakti áhvggjur
hjá föður hans.
Þegar' hann hafði aldur til, giftist
hann, og byrjaði búskap. En þ>á
fyrst bvrjaði óhepni hans fyrir al-
vöru. Faðir hans gaf honum fjórar
kýr, til að byrja með, og konan kom
með 3, svo að hann hafði álitlegan
stofn. En kýrnar revndust ekki vel
höndurn Johns, og skildi hann sjálf-
ur ekkert i því. Auðvitað voru þær
ekki mjólkaðar á réttum tíma eins
og fyrir eigendaskiftin. Þær höfðu
ekki nægan vökv’a eða vatn, þegar
hagarnir voru skrælnaðir af þurki.
Tohn hafði ekki tíma til að hugsa um
slíkt; eða ástæður á réttum tíma. Ýfir
veturinn leið gripunum enn þá ver.
Fjósið var í mestu niðumíðslu. Og
ef konan líefði ekki neglt múrlang-
bönd flathj yfir rifurnar, heflu kým-
ar oft verið hvítar af snjó. Raunar
r að nafninu “Silo” við stafn
hlöðunnar, en fóðrið var lítið og ent-
ist ekki lengi. Það v'ar þurka sumar,
og John sá enga nauðsyn til að yrkja
og rækta landið, þegar ekki svo mik-
ið sem illgresi hafði kraft til að vaxa;
og þá nnindu fóðurtegundirnar ekki
vaxa fyrirhafnarlaust. Svo áður en
veturinn var liðinn, var hann búinn
að taka alt sém lántraust hans leyfði
hjá fóðursöluhúsunum. Og John
þurfti þá oft að segja: “Það er nú
hepnin mín”. Hans hepni var ætíð
slæm, nema að einu leyti. Hann fékk
ætíð peningalán hjá kunningjum sín-
sem Stephan Thorson flutti hér i
Winnipeg fyrir nokkrum árum á
Menningarfélagsfundi; sá fyrirlestur
var um blöðin; lýsingin þar á blöð
unum var svo ófögur að ummæli séra
Magnúsar eru himnaríkislof í saman-
burði við það. Þar var þó ekki hægt
að brigsla um Vanþekkingu; þar var
ekki um ókunnugan mann að ræða;
Stephan hefir vist verið hér yfir 20
ár og altaf lesið blöðin. Ekki var
heldur.hmgt að berja liann með þeirri
svipu að hann væri að skrifa eða
mæla til þess að fæla fólk frá þessu
landi; hann ann vist þessu landi full-
komlega eins mikið og ættjörðu sinni
en hann var fullur heilagrar vandlæt-
ingar fyrir hönd þjóðarinnar og vildi
bæta blaðamenskuna með þeim ó-
mjúku handtökum, sem hann lék
hana.
Hvernig stóð á því að enginn áleit
það goðgá þegar hann talaði marg-
falt háðulegar um islenzka blaða
tin, þeim sjálfunt til framfara og
eflingar, en þjóðfélaginu til uppbygg-
ingar og styrktar. Einnig ætti að
leggja alt kapp á að útrýma úr hug
og hjarta unga fólksins, öllu van-
trausti, volœði og vesalinensku, og
þeirri ramskökku hugmynd, að vér
getum ekkert af sjálfsdáðum, og
verður þvi að biðja um hjálp, en slíkt
er fremur til hindrunar en hjálpar,
samkvæmt reynslu liðinna og yfir-
standandi tima.
Hve mörg eldheit bænar andvörp
munu nú líða frá hug og hjarta syrgj-
andi foréldra, munaðarlausra ekkna
og föðurlausra barna,' árangurslaust,
síðan hið yfirstandandi voða stríð
byrjaði. Og það hefir engin áhrif
til að létta af stríðinu. Það heldur
enn áfram hvíldarlaust. Hraustasta
fólkið á bezta aldri og framfara-
skeiði er miskunnarlaust drepið og
eyðilagt nieð öllum hugsanlegum
morðvélum, svo útlit er fyrir að sum
löndin gjöreyðist af bezta fólkinu og
það hjá sjálfum Kristnu-siðmenn-
inga og menta þjóðununt, sem svo
eru nefndar. Enda hafa Kristnu
þjóðirnar, eða leiðtogar þeirra,, oft-
ast verið á undan i allskonar svivirð-
ingum og manndrápum. Það er því
sannarlega kominn tími til ]>ess, að
menn segi skilið við slíkt og fylgi
heldur dæmi og kærleikskenningunt
Krists, svo menn auðsýni hverjir
öðrum bróðerni, kærleika og umburð-
arlyndi. Sérstaklega ætti yngri kyn-
slóðin, sem nú er að taka Við af
þeirri eldri, að setja markið hátt, og
reyna á öllum svæðum þjóðfélagsins,
að vera fremstir eða að minsta kosti
með þeim allra fremstu.
Hvað íslendinga snertir yfir höfuð
að tala. er það trú mín, að þeir séu
gæddir þeim hæfileikum, sem gera þá
vel hæfa til að halda velli í samkepn-
inni við hvaða þjóðflokk sem um er
að ræða, ef þeir að eins örva þá og
efla og beina þeim í rétta átt. Nokkr
ir ágætismenn annara þjóða, sem
kynst hafa íslendingum, bæði heima
á feðralandinu og hér vestanhafs.
hafa gefið þeim bezta v'itnisburð, og
álíta að þeir standi flestum þjóðum
framar, ]>egar unt bókmentir og lær
dóms hæfileika er að ræða, ef þeir
að eins örfa þá og efla, og beina
þeim í rétta átt. Eg geng að
því vísu, að þessir menn ltafi rétt
fyrir sér, og treysti þvi að unga fólk-
ið, sem nú er að taka við af því eldra
sanni orð þeirra með framkomu sinni,
— varist að feta i fótspor John
Bowers, og geri heldur alt sem í þess
valdi stendur til þess að halda uippi
heiðri og sóma íslendinga, og standi
ætið með þeim allra fremstu í öllum
natiðsynlegum framförum, kristilegu
umburðarlyndi og bróðurkærleika
Og eg er v'iss um að hið nýja blað,
“Skuggsjá”, ljær því góðfúslega fylgi
sitt með góðum og uppörfandi rit-
gerðum eg fleiru. Eg hefi nú með
tekið fyrsta blaðið og likar það ágæt-
lega. Prentun er hrein og skýr og
pappír góður, i einu orði, allur frá
gangur vandaður og snyrtilegur.
Með vinsemd og virðing.
Arni Sveinsson.
—Skuggsjá.
Vér leggjum sérstaka aherzlu á aS
selja meðdl eftir forskriftum lækna.
Hln beztu lyf, sem hægt er aö fá.
eru notuC eingöngu. pegar þér komiC
meC forskriftina tii vor, megiC þér
vera viss um aC fá rétt það sem
læknirinn tekur til.
COIÆIiEUGH & CO.
Notre Dame Ave. og Sherbrooke St.
Phones Garry 2690 og 2691
Giftingaleyfisbréf seld.
Margir munu minnast fyrirlesturs um- Fólk ,lafSi l14 h^mynd. að
Dr. R. L. HURST,
Member of Royal Coll. of Surgeons,
Eng., útskrifaCur af Royal College of
Physicians, I.ondon. SérfræCingur í
brjóst- tauga- og kven-sjúkdömum.
Skrífst. 305 Ivennedy Bldg, Portage
Ave. (á möti Eaton’s). Tals. M. 814.
Heimili M. 2696. Tími til viCtals:
kl. 2—5 og 7—8 e.h.
Dr. B. J. BRANDSON
Office: Cor. Sherbroeke & WiUiam
Tílspboní garrvSSO
Orric»-TfoiAR: 2—3
Helmill: 776 Victor St.
Trlkphonk garry 381
Winnipeg, Man.
Dr. O. BJORNSON
Office: Cor, Sherbrooke & William
Cki.kphopík,garry 32®
Office-tímar: 2—3
HEIMILIl
764 Victor Sti aet
filLEPIIONBi GARRY T63
Winnipeg, Man.
Dr- J. Stefánsson
401 Boyd Buildir.g
COR. PORT^CE AYE. éc EDMOþlTOþi ST.
Stundar eingöngu augna, eyina. nef
og kverka sjúkdóma. — Er að Hitta
frá kl. 10 12 f. h. og 2 5 e. h,—
Talsími: Main 3088. Heimili 105
Olivia St. Talaími: Garry 2315.
jVTARKET ' XTOTEL
ViB sölutorgið og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
J. G. SNÆDAL,
TANNLŒKNIR
614 Somerset Block
Cor. Portage Ave. #g Donald Street
Tal*. main 5302.
gamli Bowers mundi sjá til þess, að
enginri tapaði peningum á því að lána
John. Að liðnum tveim árum, sem
sjálfstæðpr böndi, hafði hann gefið
skuldbindingar fyrir öllum eignum
sínum, að meðtöldum húsbúnaði konu
sinnar. Hin góða kona hans, hafði
unnið seint og snemma, þvl hún var
eins iðjusöm, eins og John var áhuga
Iaus og latur, en það þarf tvo sam-
henta og iðjusama, ef búskapurinn á
að blessast.
Loksins urðu þau að flytja af bú-
jörðinni á aðra minni og lélegri.
“Það er mishepni mín,” sagði John.. fjörðum í Isafjarðarsýslu. Foreldr-
“Þa?\er þín bölvuð leti,” sagði fað- ar harts voru þau hjónin, Benedflct
ir hinnar góðu konu hans. John er I Jónsson, Bjarnasonar og Petrina
enn þá á síðari jújörðinni, en hann Eyjólfsdóttir. Kolbeinssonar. Faðir
getur ekki verið þar til lengdar. mjnn lærði járnsmíðar hjá Þorsteini
Dánarfregn.
Ef þér, herra ritstjóri, viljið gera
svo vel og lána eftirfylgjandi linum
rúm í blaði yðar, þá er eg yður þakk-
lát. Eg býst við að blað yðar berist mmir
heim til íslands, og i hendur ýmsra sem
manna þar, sem svo aftur gæti leitt
til þess, að ýmsir gamlir góðkunn-
ingjar og ættmenni þessara fjögra
gamalmenna, er mig langar til að geta
nm, verði þess varir. Er þá tilgangi
mínum náð. <
Faðir minn. Finnur Benediktsson,
dó 8. júlí 1909. Hann Var fæddur
15. marz 1833, á Marðareyri í Tökul
þeirn beyrði til.
Hann tekur því rólega og hyggur að
bezt verði að flytja til borgarinnar
og taka þar að sér smásamninga
vinr.u. ’
Þessi framanskráða saga sýnir og
sannar greinilega, þann viðurkenda
og margreynda sannleika: að þeir
höf. alls ekki samdóma í því að blöð menn sem eru svo framkvæmdarlaus-
Þorleifssyni, sem þá var á Kolla
fjarðarnesi hjá Ásgeiri Einarssyni.
Síðar bjó faðir minn á Kálfanesi
Steingrímsfirði yfir , 20 ár, en frá
■ r;'-v' bann með konu sinni
og tengdaföður sínum, liingað vestur,
Tengdamóðir mín, Kristín Magnús-
dóttir, dó 3. október 1912. Hún var
THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
fslentkir lógfræaimgar
Skiufstofa:— Room 8ii McArthur
Buildins;, Portage Avenue
ÁBitun: P. O. Box I0ð0.
Telefónar: 4503 og 4Jo4. Winnipeg
Gísli Goodmao
TINSMIÐUR
VERKSTŒBJ:
Horni Toronto og Notre Dame
Phone
Q*rry 2068
Helmilia
OArry
J. J. bildfell
F*8TEIQNA8ALI
Hoom 520 Union Ban* -
T£L. 20*3
Selur hús og l«58ir og annast
alt þar aðlútaDdi. Peoingalán
J. J. Swanson & Co.
Verzle með fasteignir. Sjá um
.kGb^-nAnn*MUn0«'
dsábyrgfiir o. fl.
»04 Tba
Bardal
843 Sherbrooke St.
Selur Iíkkistur og annast um útfarir.
Allur útbúnaður sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann alskonar minnisvarða
og legsteina.
Hcímilia Tals. . Qarry 215,
Skrifstofu Tals. - Garry 300, 375
FLUTTIR til
151 Bannatyne Ave
Horni Rorie Str.
í staerri og betri verkstofur
Tals. Main 3480
KanalyElectricCo
Motor Repair Specialist
Furniture
Overland
fædd 29. maí 1826, á Laxamýri, i
Þingeyjarsýslu. Var hún dóttir hjón-
anna, Magnúsar Guðmundssonar og
kona hans Hallfríður er lengi bjuggu
á Sandi í Aðalreykjadal.
Tenfdafaðir minn, Jóhannes Ólafs-
son, dó 28. ágúst 1916. Hann var
fæddur 6. maí 1832, á Barká í Hörg-
árdal í Eyjafjarðarsýslu. Foreldrar
hans voru þau hjónin Ólafur Matthi-
asson og Guðrún Jónsdóttir, er Iengi
bjuggu á Barká.
Móðir mín, Jónína Sigríður Jóns-
dóttir, dó 21. desember 1916. Var
hún fædd 21. ágúst 1841, á Brekku í
Gilsfirði í Barðastrandasýslu. For-
eldrar hennar voru hjónin Jón Jóns-
son ög Valdís Jónsdóttir. Misti hún
föður sinn snemma, og fór þá í fóst
ur tilÁsgeirs Einarssonar og Guð-
laugar Jónsdóttur, sem þá voru á
Kollafjarðarnesi, en síðar í Þingeyr
um. Frá þeim giftist hún föður mín
um sáluga 1861. Foreldrar mínir
eignuðust einn son og fjórar dætur.
Sonurinn, Benedikt að nafni, hefir
um mörg ár búið í Kristjaniu í
Noregi, en þrjár dæturnar mistu þau
ungar.
Tengdaforeldrar mínir giftust 1860.
Áttu þau þrjá syni: Magnús, Sigur-
björn og manninn minn, Jóhanne^
Frímann. Varð Sigurbjöm úti á
Vopnafjarðarheiði í janúar 1894, en
Magnús er nú búsettur í Selkirk.
Þessi öldruðu hjón, hvortveggju,
konm að heiman 1903. Foreldrar
og tengdafaðir frá ísafirði,
áður er sagt, en tengdamóðir
min með Magnúsi syni sínum og
tv'eimur börnum hans, Guðmundi og
Elínu, frá Vopnafirði.
Frá þeim tíma voru foreldrar núnir
og tengdamóðir einlægt hjá okkur
hjónunumy og tengdafaðir minn
nokkur síðustu árin.
Margs er að minnast, því mörg
var gleði, og líka rauna stundin.
Blessuð sé minning þeirra allra, og
fögnuður verður það okkur, að fá
að sjá þau öll aftur glöð og heil
heilsu.
Hér er blaðið brotið,
bókin læst um stund.
Aftur vil eg opna,
ung í fögrúm lund,
minninganna minnisblað,
þegar fyrir handan höf
hef eg skilið: — hvað ?
Gimli, í marz, 1917.
Guðlaug F. Frímann.
Mrs. S. K. HALL,
Teacher of Voice Culture & Solo Singing
Studios: 701 VictorSt.
For Tprmsi Phonp Garry 4507
Að halda víð áliti.
Það er göfugt takmark að vilja
vinna sér álit, en þó er það enn þá
göfugra að halda því. Það að draga
á tálar og blekkja saklausa alþýðu
er alt of títt né á dögum. En minnist
þess að Triners American Elixir of
Bitter Wine lætur sér aldrei til
skammar verða. Þess vegna kemur
þessi urmull af þakklætisbréfum.
Lesið þetta: “Haseltonstöð, Youngs-
town O. Eg þjáðist af þrautum í
maganum í 23 ár. Eg eyddi ógrynni
af peningum til einskis. Eg var svo
aðframkominn að eg var nær dauða
en lífi, og eugin von virtist v'era fyrir
mig. Þá sagði lyfsali við mig:
Reyndu Triners American Elixir ^f
Bitter Wine”, eg fylgdi ráðlegging
hans, og innan skamms var mér svo
mikið farið að batna að það var eins
og eg væri ný manenskja, og nú
kenni eg mér einskis meins. Allir
ættu að gera það sama. Af insta
hjarta þakka eg þér fyrir alt þetta.
■Jakob Novovel”. Þiggið engar
eftirlikingar. Verð $1. Fæst í lyfja-
búðum.
Triners áburðtir nýtur hins sama
ágæta álits; hann er óyggjandi við
gigt, taugaþrautum, mari, tognun,
kali o.s.frv’. Verð 25 og 50 cent.
Fæst í lyfjabúðum. Sent með pósti
fyrir 35 og 60 cent.
Chemist 1333—1339
Chicago, III.
Jos. Triner Mfg
S. Ashland Ave.,
( AuglýsingJ.
0