Lögberg - 05.04.1917, Qupperneq 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 5. APRÍL 1917
3
Pollyanna
Eftir Eleanor H. Porter.
Pollyanna var ekki búin að hengja upp nema
þrjá þrístrendinga, þegar hana grunaði hvað í
vændum var. Og æsingin greip hana svo föstum
tökum að fingumir fóru að skjálfa, svo hún átti
erfitt með að hengja upp þá sem eftir voru. En
þegar hún var búin, hopaði hún á hæli og rak upp
undrunaróp yfir afleiðingunum.
Alt herbergið *var orðið að æfintýralandi —
þetta dimma og drungalega svefnherbergi. Hver
hlutur var þakinn af dansandi blettum í rauðum,
gulum, grænum, fjólulitum, bláum og rauðgulum
litum. Veggimir og gólfið, stólamir og borðin,
og rúmið sjálft, alt logaði í geislandi ljóshafi.
“ó! ó nei! ó nei! nei! eg hefi aldrei séð neitt
svo yndislegt og þetta,” hrópaði Pollyanna og
skellihló. “Eg held að sjálf sólin sé nú að reyna
að leika leikinn, er það ekki?” sagði hún og
gleymdi því þetta augnablik að John Pendleton
vissi ekki hið minsta um hvað hún talaði. “ó, eg
vildi að eg ætti mikið, mjög mikið af slíkum hlut
um, og gæti gefið Polly frænku nokkra, frú Snow
nokkra og — já, óteljandi mörgum öðrum; þá
held eg að þeir yrðu glaðir. Já, eg held jafnvel
Polly frænka yrði svo glöð, að hún gæti ekki látið
vera að skella dyrum — ef hún lifði í slíkum regn-
boga sem þessum. Heldur þú það ekki líka ?”
John Pendleton hló.
“Já — að svo miklu leyti sem eg man eftir
frænku þinnl, Pollyanna, þá er eg hræddur um að
það þyrfti meira en haldfylli af þrýstrendingum
til að koma henni til að skella dyram — af gleði
að minsta kosti. En segðu mér nú, hvað það er í
sjálfu sér sem þú meinar?”
Pollyanna leit fljótlega á hann; svo dró hún
andann allþungt.
“ó, eg gleymdi því. pú kant; ekki leikinn. pað
er satt.”
“Já, en þá finst mér að þú ættir að kenna mér
hann.”
En nú var Pollyanna ekki lengi að hugsa sig
um og byrja á kenslunni. Hún kendi honum leik-
ínn — hún kendi honum alt frá byrjun til enda,
um hækjumar, sem í raun réttri áttu að vera
brúða, og um alt annað. Hún horfði ekki á hann,
meðan hún talaði; hún hélt áfram að horfa á þ
dansandi marglitu díla, sem hinir dinglandi þrí-
strendingar sendu frá sólbjarta glugganum.
“Já, já, þannig var það,” endaði hún skýringu
sína. “Nú kantu leikinn, og nú skilur þú hvers
vegna eg sagði, að eg héldi að sólin væri farin að
leika hann.”
Nú varð þögn litla stund. Svo sagði lág rödd
í rúminu:
“Já, máske eg skilji hann. En mér finst aö
bjartasti þfístrendingurinn af þeim öllum, það sért
þú, Pollyanna.”
“Já, en það sjást engir yndislegir bláir, rauðir
og grænir blettir, þó sólin skíni á mig, herra
Pendletom”
“Ekki það?” sagði maðurinn brosandi. Rómur
hans var svo undarlegur. Pollyanna leit á hann
og furðaði sig; hún hélt sig sjá tár í augum hans.
“Nei,” sagði hún og bætti svo við augnabliki
síðar fremur hnuggin: “Mér finst sólin að eins
búa til freknur á mig. pví Polly frænka segir að
það sé sólin sem geri það.”
John Pendleton hló, og aftur leit Pollyanna á
hann — henni fanst hláturinn líka vera svo und-
arlegur.
XIX. KAPÍTULI.
%
Segir frá nokkru óvæntu.
f September byrjaði Pollyanna að ganga á skóla
niðri í þorpinu. Reynsluyfirheyrslan, sem haldin
var yfir henni, sýndi að hún var fróðari en ætla
mátti á hennar aldri. Sjálfri fanst henni undur
skemtilegt að ganga á skóla með svo mörgum
stúlkum og drengjum á hennar aldri.
Skólinn var í vissu tilliti viðbrigðl fyrir Polly-
önnu, og hún var í sumu tilliti viðbrigði fyrir
skólann. En áður langt um leið gekk alt vel, og
Pollyanna viðurkendi gagnvart frænku sinni, að
það að ganga á skólá væri sannarlega að lifa —
enda þótt hún hefði efast um það áður.
En þrátt fyrir ánægjuna yfir þessu nýja starfi
sínu, gleymdi Pollyanna ekki hinum gömlu vinum
sínum. Auðvitað gat hún nú ekki verið eins oft
og lengi hjá þeim eins og áður, en hún kom til
þeirra eins oft og henni var mögulegt. John
Pendleton var nú raunar einn þeirra, sem var mest
óánægður yfir þessu, að hún gat ekki komið eins
oft né verið eins lengi og áður.
Einn laugardag síðdegis, þegar hún var hjá
honum, mintist hann á þetta við hana.
“Heyrðu mér, Pollyanna. Hvernig mundi þér
líka að koma hingað og vera hjá mér?” spurði
hann dálítið óþolinmóður. “Eg fæ nú orðið næst-
um aldrei að sjá þig.”
Pollyanna hló — hún var orðin því vön að John
Pendleton var undarlegur karl.
“Eg hélt að þú vildir ekki hafa fólk í nánd við
þig,” sagði hún.
Hann gretti sig.
“ó, það var áður en þú kendir mér þennan
einkennilega leik, sem eg leit syo á,” svaraði hann.
“En nú er eg glaður yfir því að hér eru mann-
eskjur í kringum mig, sem hjálpa mér bæði seint
og snemma. En að öðru leyti, þá get eg farið
að ganga bráðum, og þá skulum við sjá
hver er liðugastur í snúningum,” bætti hann við,
tók aðra af hækjunum sínum, sem stóð við hlið
hans, og otaði henni að PoIIyönnu í spaugi.
pau sátu í starfsherbergi hans þenna dag —
John Pendleton var búinn að vera á fótum næst-
um heila viku.
“Já, en eg skal segja þér, að þú ert alls ekki
glaður yfir öllu; þú segist að eins vera það,” svar-
aði Pollyanna; hún sat og klappaði hundinum, sem
i
lá á sauðargæra hjá eldstæðinu. “pú veizt það
ofur vel sjálfur, að þú leikur ekki leikinn rétt; það
veizt þú sjálfur hr. Pendleton.”
Maðurinn varð alt í einu alvarlegur.
“Nei, en það er einmitt þess vegna að mig
langar svo mikið til að hafa þig hjá mér héma,
Pollyanna litla,” sagði hann, “til þess að þú gætir
hjálpað mér að leika hann. Viltu ekki koma til
mín og vera hjá mér?”
Pollyanna leit á hann undrandi.
“En hr. Pendleton, þér getur ekki verið þetta
alvara?”
“Jú, mér er það full alvara. Mig langar svo
mikið til að hafa þig héma hjá mér. Viltu koma
og vera héma?”
Pollyanna leit á hann undrandi.
Pollyanna var alveg ráðalaus.
“Nei, hr. Pendleton, það get eg ekki — þú
veizt að eg get það ekki. Góði minn — Polly
frænka sama sem á mig.”
pað komu drættir í ljós á andliti mannisns,
sem Pollyanna skildi ekki. Hann leit upp skyndi-
lega.
“Hún á þig ekki fremur en---------pað getur
skeð að hún vildi leyfa þér að fara til mín,” sagði
hann blíðari. “Vildir þú koma — ef hún leyfði
það ?”
Pollyanna varð hugsandi.
“Já—á”, sagði hún dræmt, “en Polly frænka
hefir verið svo góð við mig — og hún tók mig til
sín, þegar eg hafði enga aðra en kvenmanna
styrktarfélagið, og —”
Aftur komu einkennilegir drættir í andlit John
Pendletons, og nú var rödd hans lág og sorgmædd,
þegar hann sagði:
“Pollyanna — fyrir mörgum áram síðan þótti
mér vænt um manneskju, sem eg þekti, og sem
eg eitt sinn vonaði að geta fengið til að flytja inn
í þetta hús, og fyrir hugsskotssjónum mínum dró
eg upp myndir af hinu ánægjulega lífi, sem eg
bjóst við að við ættum í vændum árum saman —”
“Já,” sagði Pollyanna; svipur hennar sýndi
hluttekningu og að hún skildi hann.
“En—já—hún kom ekki hingað. pað skiftir
engu hvers vegna. pað varð ekkert úr þessu—
það er alt. En ávalt síðan á þessum tímum, hefir
þessi stóra, gráa steinbygging verið hús—en al-
drei heimili. pað þarf kvenmanns hönd og hjarta,
eða nærveru barns, til þess að hús geti orðið að
heimili, Pollyanna, en eg hefi hvorugt haft. pess
vegna— já — þess vegna er mér svo ant um að
geta fengið þig. Viltu koma til mín, Pollyanna?”
Pollyanna þaut á fætur. Hún var blóðrjóð í
framan.
“Áttu við — áttu við það hr. Pendleton, að
þú hefir átt kvenmanns hönd og hvarta?”
“Já—já auðvitað, Pollyanna.
“Ó, hve glöð eg er; ó, þá er alt orðið gott,”
sagði litla stúlkan. “Nú getur þú tekið okkur
báðar, þá hefir, þú alt sem þig skortir.”
“Taka—ykkur báðar?” endurtók maðurinn
vandræðalegur.
Efasemdar svip brá fyrir á andliti Pollyönnu.
“Já — auðvitað — við höfum enn ekki fengið
samþykki Polly frænku til þess, en eg er viss um
að þú færð það, ef þú segir henni hve mjög þú
hafir þráð það, alve? eins og þú sagðir mér það.
Og þá getum við komið báðar.”
pað kom reglulegur hræðslusvipur í augu John
I’endletons.
“Polly frænka—koma hingað?”
Pollyanna leit á hann stórum augum.
“Já — máske þú vildir heldur flytja þangað?”
spurði hún. “ó, en það hús er ekki eins fallegt—
þó það sé dálítið nær—”
“Pollyanna, um hvað ertu að tala?” spurði
John Pendleton, með blíðari rödd en áður.
“Jú, góði, hvar það er, sem við eigum að setj-
ast að, auðvitað,” svaraði Pollyanna undrandi.
“Eg hélt fyrst að þú meintir héma. pú sagðir að
það hefði verið héma að þú hefðir óskað þér Polly
frænku hönd og hjarta í öll þessi ár, til þess að
hér gæti orðið heimili, en að —”
pað heyrðist stutt og snögt óp frá veika mann-
inum. Hann lyfti upp hendinni og ætlaði að segja
eitthvað, en hendin féll máttvana niður og ekkert
orð heyrðist.
“Lækmrinn er kominn, hr. Pendleton,” sagði
konan í dyranum á þessu augnabliki.
Pollyanna stóð strax upp, en þá sneri Pendle-
ton sér að henni óðagotslegur.
“PoIIyanna — í guðanna bænum, minstu ekki
einu orði á það, sem eg bað þig um — að minsta
kesti ekki enn þá,” sagði hann með lágri rödd.
Pollyanna brosti geislandi af ánægju.
“Nei, auðvitað. Eg veit mjög vel að þú vilt
helzt segja henni það sjálfur,” svaraði hún glað-
lega með kesknisbrosi.
John Pendleton hné magndofa aftur á bak á
síólnum.
“Nú? hvað gengur hér á?” spurði læknirinn,
þegar hann augnabliki síðar stóð og studdi fingr-
inum á slagæð sjúklingsins, sem sló hart.
John Pendleton borsti glaðlega.
“Eg hefi að líkindum fengið of stóran skamt
af—hressandi lyfinu þínu, er eg hræddur um,”
sagði hann hlæjandi; hann sá að læknirinn leit á
eftir Pollyönnu litlu, sem hvarf út úr garðinum.
XX. KAPÍTULI.
Segir frá enn þá meiri viðbrigðum.
Á sunnudögum gekk Pollyanna í sunnudaga-
skóla árdegis og svo í kirkju; og síðdegis var hún
vön að taka sér skemtigöngu með Nancy. Daginn
eftir heimsókn sína hjá John Pendleton, h.fði
hún hugsað sér hvert hún ætti að ganga m’ð
Nancy, en á leiðinni heim frá sunnudagaskólanum
náði Chilton læknir henni, og lét hest sinn nema
staðar við hlið hennar.
“Máske þú vildir aka heim, Pollyanna?” sagði
hann. “Eg hefi auk þess nokkuð, sem eg vil tala
við þig um,” bætti hann við, þegar Pollyanna var
komin upp í vagninn og sezt við hlið hans. “John
Pendleton var mikið áfram um að þú kæmir til
hans í dag eftir messu; hann sagði að það væri
áríðandi.”
Augu Pollyönnu geisluðu bókstaflega. Hún
kinkaði kolli.
“Já, eg veit það,” sagði hún. “Já, eg skal finna
hann.”
Læknirinn leit hálfundrandi til hennar.
“Hum. Eg er nú raunar ekki viss um hvort eg
læt þig fara,” sagði hann og deplaði augum gletn-
islega. “Mér virtist þú hafa fremur haft æsandi
en huggandi áhrif á hann í gær, mín góða ung-
frú.”
Pollyanna hló.
“pað var ekki eg—fjarri því; það var miklu
fremur Polly frænka.”
Læknirinn sneri sér snögglega við.
“Frænka—frænka þín?” hrópaði hann.
Pollyanna hossaði sér ánægð í sætinu.
“Já, raunar. Og það er svo skemtilegt og æs-
andi—alveg eins og í sögu. Eg—já, eg skal segja
þér það,” sagði hún ákveðin alt í einu. “Hann
sagði að eg skyldi ekki nefna það, en hann hefir
auðvitað ekkert á móti því að þú vitir það. pað
var hún, sem eg mátti ekki minnast á þetta við,
eins og þú skilur.”
“Hún?”
“Já, — Polly frænka líklega. pví henni vill
hann auðvitað segja það sjálfur, í stað þess að
láta mig gera það — elskendur erp vanir því.”
“Elskendur?”
Um leið og læknirinn talaði þetta orð, gerði.
hesturinn mikinn rykk, eins og hendin sem hélt í
taumana hefði kipt í þá.
“Já, auðvitað,” sagði Pollyanna glöð og kink-
aði kolli. “pað er það, sem er eins og í sögu, þú
skilur. Eg vissi þetta raunar ekki fyr en Nancy
sagði mér það. Hún sagði mér, að fyrir mörgum
árum síðan hefði Polly frænka verið trúlofuð, en
svo urðu þau ósátt. Nancy vissi fyrst ekki hver
það var, en nú höfum við komist að því, að það var
hr. Pendleton.”
Læknirinn hallaði sér alt í einu aftur á bak í
sætinu, og lét hendina, sem hélt í taumana, síga.
“ó — einmitt það? Nei, eg vissi þetta ekki?”
sagði hann rólegur.
“Jæja þá, og nú er eg svo glöð,” bætti Polly-
anna við og talaði hratt, því stutt var eftir að
Lindarbakka. “Nú kemur svo haganleg breyting
á þetta alt, eins og þú sérð. Pendleton spurði mig
hvort eg gæti ekki komið og verið hjá sér, en þú
skilur að eg get ekki yfirgefið Polly frænku —
eftir að hún hefir verið svo góð við mig. En svo
sagði hann mér alt um kvenmanns hönd og hjarta,
sem hann óskaði sér — já, sem hann ávalt hafði
óskað sér að fá áður fyr, þú skilur, en sem eg vissi
að hann óskaði sér að fá enn þá; og þá varð eg
svo glöð. pví það er auðskilið, að þegar hann ætl-
ar að sættast og bæta úr þessu aftur, þá lagast
alt, og svo flytjum við þangað, Pollyanna og eg,
eða hann flytur að Lindarbakka til að vera þar
hjá okkur. En þú skilur — Polly frænka veit
þetta ekki enn þá, svo það er enn þá ekkert búið
að gera. En það er eflaust þessu viðvíkjandi að
hann vill tala við mig í dag, get eg ímyndað mér.”
Læknirinn sat aftur keikréttur. pað var und-
arlegt bros um munn hans.
“Já — eg get vel skilið að John Pendleton vilji
tala við þig, Pollyanna,” sagði hann 'og kinkaði
kolli um leið og hann stöðvaði hestinn við girð-
ingarhliðið á Lindarbakka.
“Sko, þama er Polly frænka uppi í gluggan-
um,” hrópaði Pollyanna. “Nei, það hefir líklega
ekki verið hún — og þó — mér sýndist það áreið-
anlega vera hún, sem brá fyrir sjón mína þama
uppi.”
“Nei—hún er þar ekki—ekki núna að minsta
kosti,” sagði læknirinn, sem var hættur að brosa.
Pollyönnu sýndist John Pendleton vera undar-
legur og órólegur, þegar hún kom til hans síðdegis
þenna dag.
“Pollyanna,” sagði hann strax. “f alla nótt
hefi eg legið og verið að gizka á hvað þú meintir
með öllu því, sem þú sagðir í gær — um að eg
hefði þráð hendi og hjarta Polly frænku þinnar í
öll þessi ár. Við hvað áttir þú með þessu ?”
“Jú, af því þið hafið einu sinni verið heitbund-
in, eins og þú veizt. Og eg var svo glöð að þér
þótti enn vænt um hana.”
“Heitbundin? — Polly frænka þín og eg?”
pegar Pollyanna heyrði þessa yfirburðaundr-
an í rödd John Pendletons, varð hún alveg hissa
og vandræðaleg. ^
“Já, góði — Nancy sagði það.”
John Pendleton hló.
“Einmitt það? Já, eg er hræddur um að eg
verði að segja þér, að Nancy fer þama með helbera
vitleysu.”
“Já, en—hafið þið ekki—verið trúlofuð?”
f rödd Pollyönnu lýstu sér vonbrigði.
“Nei, aldrei.”
“Já en — þá verður það ekki eins og í sögu.”
John Pendleton svaraði engu. Hann horfði
hugsandi á gluggann.
“ó — þetta var leiðinlegt. Og núna, þegar alt
gekk svo vel,” sagði Pollyanna hnuggin. Og eg,
sem var svo fús til að koma hingað með Polly
frænku.”
“Svo þú vildir það? En eins og nú horfir við,
vilt þú það eflaust ekki ?”
Hann spurði án þess að líta á hana.
“Nei, eg get það ekki. Polly frænka sama sem
á mig.”
John Pendleton sneri sér skjótlega að henni.
“Pollyanna,” sagði hann, og andlit hans var
mjög undarlegt, — “áður en hún eignaðist þig,
varst þú litla stúlkan hennar móður þinnar. Og
það var hönd og hjarta móður þinnar, sem eg
þráði að eignast fyrir mörgum árum.”
“Móður minnar?”
“Já, Pollyanna. Eg hafði ekki ásett mér að
segja þér þetta, en að öllu aðgættu, þá er það ef
til viH betra að eg geri það — eins og kringum-
stæðumar eru nú.” Andlit John Pendletons var
orðið náfölt, og hann átti sjáanlega mjög erfitt
með að tala. Pollyanna sat. með opinn munn,
hræðslusvip í augum og starði á hann. “Eg _____
elskaði móður þína,” sagði John Pendleton enn-
Efnafrœðislega sjálfslökkvandi
Hvað þýðá þessi orð fyrir þig? pau þýða meira
öryggi á heimilinu. — pað er vissulega atriði, sem þú
lætur þig varða, meira en lítið.
Ef til vill hefir þú tekið eftir þessum orðum og setn-
ingum: “Enginn eldur eftir þegar slíkt hefir verið” á
vorum nýju, hljóðlausu stofu eldspýtnakössum. Hver
einasta spýta í þessum kössum er gegn vætt í efnafræð-
islega samsettum legi, sem breytir þeim í óeldfiman
þegar búið er að kveikja í þeim og slökkva aftur, og hætt-
an á bruna frá logandi eldspýtum gerð ein slítil og mögu-
legt er.
öryggi fyrst, og notið ávalt Eddys hljóðlausu 500s
Hver var móðir
Thorvaldsens?
Bertel f'Albertj Thorvaldsen, líkn-
eskjasmiÍSurinn heimsfrægi, var son-
ur íslenzks myndhöggvara, Gottskálks
Þorvaldssonar, er búsettur var i
Kaupmannahöfn og alkunnur maCur:
en á hinn bóginn hafa menn lítil deili
vitað á móöur hans alt tii þessa. I
æfiatriöalýsingu Thorvaldsens, er
hann sjálfur las fyrir prófessor K.
F. Estrup, kveður hann tjjóöur sína
v’eritS hafa prestdóttur frá Jótlandi.
Æfilýsing þessi brann áritS 1884.
Bertel Thorvaldsen, aftur á móti,
er sagður aö hafa gefiö barónsfrú
Stampe, áritS 1840, þær upplýsingar,
atS mótSur sín heftSi heitiö Karen
Gíönlund atS skirnaranfni. J. M.
Thiele, sá er reit sítSar fullkomna
æfisögu listamannsins, telur skotSun
margra, atS mótSir hans hafi veritS
Karen, dóttir Grönlunds, er um nokk-
urra ára skeitS var ölgertSarmatSur í
Kaupmannahöfn, en seinna gertSist
atSstotSar-lögregludómari, en sjálfur
bætir Thiele vitS þeirri athugasemd,
atS hún rmuii hafa veritS dóttir Grön-
Iunds prests í Rípum.
ÞatS hefir trm langan aldur valditS
mörgum manninum undrunar og óá-
nægju, atS vera t vafa um hver \erit5
hafi mótSir eins allra víiifrægasta
listamanns veraldarinnar. Og núna
fyrir skemstu kom þetta vafa-atritSi
því til vegar, atS Dr. phil. Louis Robé
tók málitS til alvarlegrar yfirvegunar.
reit langa og ítarlega ritgertS í eitt af
merkustu tímaritum Dana, sem vakitS
hefir afar mikla athygli.
Dr. Bolé hugtSi atS mótSir snillings-
ins heftSi dáiö áritS 1840, en til þess
aö reyna atS fá fulla vissu, tók hann
sér fyrir hendur langa og vandasama
leit í skjalasafni Danmerkur-rikis:
fann hann þar ai5 lokum i dánar-
lista Nikulásar-kirkjunnar, aö Karen
Dagenes, kona Thorvaldsens mynd-
höggvara, hafi látist hinn 7. dag
janúarmánatSar 1840, og veritS jartS
sungin 12. sama mánaiSar í grafreit
fymefndrar kirkju. Og er þess get-
i5, aö hún haif veriiS 56 ára aö aldn.
Af þessu er þegar ljóst, atS Bertel
Thorvaldsen vissi eigi meyjamafn
móöur sinnar, eöa hefir ekki veritS
ant um, að almenningur vissi þatS
heldur. í endurminningum Lovien
Heiberg er þess getið, aiS faðir meist-
arans hafi veritS greindur og allvel
mentaður matSur, en hjónaband hans
og Karen Dagenes muni sítSur en svo
hafa v'eriiS hamingjusamt.
En hver var þessi Karen Dagenes?
HvatS hét faðir hennar?
Djáknar tveir, er báðir nefndust
Dagenes, höftSu veriS alkunnir þar
inn slóiSir; nefndist annar þeirra
Ottó Dagen^s, en hinn Takob; bjó sá
sítSamefndi fyrst í Lemvig, en seinna
í Ripum, og er hann nú talinn aö hafa
veritS móöurafi Thorvaldsens.
Þegar Jacob Dagenes andaöist 1871
lét hann eftir sig eina dóttur, er ka!I
atSist Karen; haföi hún farið ti!
Kaupmannahafnar fyrir löngu, og
höföu systkini hennar eigi frá henni
heyrt meir en átta ár. Eftir lát fötS-
ttr hennar, var dánarbúið tekiö ti!
skiftameöferöar, og auglýsingar um
þaö settar í Hafnarblööin; en svo
fóru fram skiftin, aö eigi hlaut Karen
neitt, með þvl aö þá hafði ekki til
hennar spurst, og skoðun skiftaráös-
ins var sú, aö hún mundi ekki á lífi
vera.
Dóttir djáknans, Karen, hlaut
skírn áriö 1736, en í dánarskýrsltim
er móöir Thorvaldsens sögö aö hafa
veriö fædd 1746; nú er talið sannað,
aþ þetta hafi verið ein og sama kon .,
meö því að villur i fæðingar og dán-
arskýrslum vom mjög algengar í þá
daga. Sumir hafa haldiö þv't fram,
aö Jakob Dagenes hafi ef til vill átt
tvær dætur meö sama nafni, en eigi
er talið líklegt að svo hafi verið.
Bertel Thorvaldsen kvaöst sjálfui
vera i þenna heim borinn 19. nóv.
1770, en hann var í vafa um í hvaða
götu hann heföi fæöst; hvort heldur
Grönnegade eöa Landemerke-gade.
Engum hefir heldur auönast að kom-
ast að ábyggilegri niðurstöðu um það,
hv’enær Thorvaldsen hefir veriö
skiröur, og einstaka menn jafnvel ef-
ast um, að hann hafi nokkum tima
hlotið skim.
(Þá er enn eitt vafaatriöi, er snertir
listamanninn; em sé þaö, að ekki hefir
hepnast að grafa upp nokkur skírteini
fyrir því, nær foreldrar hans hafi
verið gefin saman í hjónaband, og
hafa sumir dregið þar af þá ályktun,
að vel geti Thorvaldsen hafa verið
laukaleiksbarn; en aldrei veröur það
annaö en ágizkun.
, I lok ritgerðarinnar um Thorvald-
sen og móöir hans, kemur Dr. Bobé
með þaö nýmæli, er mesta vakti eftir-
tektina, sem sé það, aö Bertel Thor-
Valdsen líkneskjasmiöurinn heims
frægi, hafi ekki fæddur verið 19.
nóv. 1770, heldur 10. febrúarmánaðar
áriö 1773; hafi hann borinn verið á
fæðingarstofnun hins danska rikis og
vatni ausinn 13. dag sama mánaðar
hins sama árs, og nefndur Bértrel.
Dr. Bobé leiðir svo glögg og göð
rök að máli sínu, að telja verður
rannsókn hans í alla staöi ábyggilega.
Telur hann liklegt, að foreldrar
Bertels hafi af ásettu ráöi sagt hann
tveim eða þrem árum yngri, til þess
að enginn vafi léki á, að hann hefði
verið hjónabandsbarn og rétt til arfs
borinn.
—Syrpa.
Hrein íslenzka.
Gunna komin frá íslandi fyrir
tveimur árum er að hleimsælcja vin-
stúlku sína Þóru, sem búin er aö
vera í Amreíku í 15 ár.
Gunina: Komdu blessuð og sæ1!
Hvað er að frétta?
Þóra: Komdu sæl!
Gunna: Eg mátti til að koma, og
sjá þig, þó það sé nokkuö blautt aö
spásera á fortóinu, og svo gleymdi
eg galoshiunum mínum svo eg er
orðin blaut í fæturna.
Þóra. Það fer nú að þoma úr
þessu. k
Gunna: Hefir þú lesið greinina
hans Guðm. Finnbogasonar i is-
lenzku blöðunum, er hún ekki yr -
dæl; nú hefi eg ásett mér að leggja
niöur allar ensiku sfetturnar og taki
hneina islenzku héöan í frá.
Þóra: Þaö ætti ekki að vera
erfitt fyrir þig. Það er ekki svo
langt síðan þú komsrt: að heiman
Gunna: Þtx segir satt, en mikið
Jifandi skelfing er eg lúin; eg fó-
á fætur kl. fimm i morgun til að
vaska tauið, en þaö var bót í máli
að eg þurfti ekki að kokka mfkið
í dag, húsibómlinn var ekki heima
svo við höföum bara kartöflur
soðnar í skrælinu, húsmóðirin -ægir
aö þaö sé drýgra, og svo höfðum
viö speifed egg og spœgipilsu; og
þá man eg að eg varð aö biðja hús-
móðurina utn nrýjan karklút, og
vaskastykkin eru nærri útslitin líka.
Þóra: Fórstu í kirkju á sunnu-
daginn ?
Gunna: Eg fór í kirkju á sunnu-
dagskveldið með henni Rúnu Gor>d-
man, og svo eftir messu fórum við
á straddCry og viö höfðum svei mér
gaman, við mættum tveimur pilt-
um og þeir voru svo fjöllaöir og
kátir, þeir keyptu isrjóma handa
okkur og svo fórurn við á langan
göngutúr. Oh, við svei mér jolluð-
um við þá. Jæja góöa, nú verö eg
að fara, því eg verð að sauma
patentið á nýja skjörtiö mitt. Eg
ætla á bióið annað kveld. Vertu
blessuð og sæl (fer).
Þóra (brosandi við sjálfa sig):
íslenzkan hlýtur að vera orðin
breytt síðan eg fór að heiman.
ó'. B. J.
— ■
VAÐ semþér kynnuð aðkaupa
af húsbúnaði, þá er hægt að
semja við okkur, hvort heldur
fyrir PENINGA ÚT I HÖND eða að
LÁNl. Vér höfum ALT sem til I
húsbúnaðar þarf. Komið ogbkoðið
0VER-LAND
HOUSE FURNISHING Co. Ltd.
580 Main St., homi Alexander Ave.
I