Lögberg - 24.05.1917, Side 6

Lögberg - 24.05.1917, Side 6
6 LÖGBERG, FIMTUDAGINN 2*. MAí 1917 74 Lagasafn Alþýðu Á þess konar samábyrgðarvíxli bera báðir ábyrgðina, hv^^sínu iagi á allri upphæðinni; og ef vixilhandhí^^erður að innheimta upphæðina með lögum, þá getur hann stefnt báðum í senn, eða aðeins öðrum, eftir því sem hann álítur betra. Ef hann stefnir öðrum og fær frá honum alla upphæðina, þá getur sá aftur stefnt hinum, og heimtað helminginn af upphæðinni, og málskostn- aðinn. pó er þetta því að eins að báðir beri jafna ábyrgð. Aftur á móti ef sá er málið var höfðið gegn og allan víxilinn greiddi hefir að eins verið ábyrgðarmaður fyrir hinn, þá getur hann stefnt fyrir allri upphæðinni. 106. Samábyrgðar víxill. Samábygðar víxill er ritaður þanpig: “Vér lofum að greiða” eða “Vér lofum að greiða sameiginlega”, er víxillinn síðan undirritaður af tveimur eða fleirum, sem ekki eru verzlunarfélagar. pannig lítur slíkur víxill út: 0 $100 Winnipeg, 20. maí 1917. Eftir sextíu daga lofum vér að greiða herra Áma Ámasyni eða öðrum eftir kröfu frá honum við Northem Crown bankann hér eitt hundrað dali — fyrir meðtekið verðgildi. Jón Jónsson pórður Hjartarson. í þessum víxli er út frá því gengið að hlutað- eigendur hafi meðtekið verðgildi, sem þeir báðir Lagasafn Alþýðu 75 skuldbindi sig til að borga í félagi. Ef svo skyldi fara að nauðsynlegt yrði að innheimta þennan víxil með málsókn, þá yrði að stefna báðum hlut- aðeigendum og dómur yrði að fást gegn báðum sumíimis; með því að dómur í þessu tilfelli gegn öðrum þeirra, sem undir víxilinn var ritaður kæmi í veg fyrir það áð hægt væri að koma fram lögum á hendur hinum. Ef svo stæði á að annar væri ekki í landinu og ekki væri hægt að finna áritan hans til þess að birta honum stefnu, þá má stefna honum þannig að birta stefnuna öðrum, t. d. einhverjum af fjöl- skyldu hans, eftir því sem dómari kynni að úr- skurða. pannig má hefja málsókn gegn báðum þótt aðeins annar sé viðstaddur. í Quebec verður hvor um sig í svona tilfelli að greiða helming víxilsins, en alstaðar annarsstaðar í Canada bera báðir ábyrgð fyrir allri upphæðinni og geti annar ekki greitt neitt verður hinn að / greiða alla upphæðina. 107. Víxill verzlunarfélaga. Á slíkum víxlum er venjulega skrifað: “vér” lofum að borga; en samt sem áður er það ekki samábyrgðarvíxill, þótt formið sé hið sama, heldur er það bæði sam- ábyrgðar- og einstaklinga víxill. pótt þrír eða fjórir skrifi þar undir, þá ber hver félagi í verzl- uninni ábyrgð á upphæðinni allri, vegna verzlunar- félagslaganna. pegar stefnt er fyrir slíkan víxil, verður að I gimsteina dalnum. Eftir John Ruskin. (Þýtt hefir ASalheiður Johsonj. Eg geri ráö fyrir að ykkur finnist þaö ekki nema sanngjarnt, um þaö bil að eg tek sæti mitt aftur, aS eg biöji afsökunar á því að hafa komiö meö svona langan og þungskilinn upplestur hér i, kveld. Eg hefi, sem sagt, leyft mér aS þýSa kafla úr kók eftir John Ruskin, mannvininn mikla, sem uppi var á Englandi síSustu öld. Kafli þessi er samtal, — eiginlega dæmisaga. Persónurnar eru: Kennarinn, aldr- aður maSur og fimm stúlkur, Florrie, Isabel, May, Lily og Sibyl. Sibyl virSist aS v'era þeirra elzt og skiln- ingsbezt. Samtal þetta heitir “í Gimsteina dalnum”. Eg ætla aS útskýra þaS 'í fám orSum, því annars kynni sumum aS verSa það þungskiliS. Gimsteina dalur þessi virSist mér eiga aS merkja sældarlíf mannanna. Gimsteinamir eru auSæfin, sem heilla mann og blinda manni sjónir. Hinir dýrindis ávextir eru næringarlausir. Höggormarnir fögru og söngvar þeirra virSast mér eiga aS tákna tæl- andi skemtanir og freistingar meS svíkjandi útlit og raddir. Mórberin eru syndirnar, sem gera óafmáanlega bletti. VölundarhúsiS meS sínum nöpru næSingum liggur fyrir þeim sem hafa látiS leiSast lengra og Iengra út á hina ávaxtalausu braut auSkýfninnar. ViS takmörk þeirrar brautar er hásæti mammons. Persónur: * Kennarinn Florrie Isabel May Lily Sibyl. K: Komdu Isabel, og segSu mér aS hverju þiS Florrie voruS aS leika ykkur í dag. / Is.: Ó, þaS var óttalegt! ViS Florrie töfSumst í Gimsteina dalnum. K.: HvaS ? í Gimsteina dal Sin- baSs? Þaöan sem enginn gat aftur komist. Is.: Já. En viS Florrie komumst þaöan aftur. K.: Eg sé þaS. AS minsta kosti sé eg að þú hefir komist þaðan. En ertu viss um aS Florrie sitji ekki eft- ir? Is.: Alveg viss. Fl. fKemur aftan ag K.ý: Alveg viss. K.: Eg held þú gætir sannfært mig betur. H. fkyssir hann á kinnina og ferj : K.: Jæja,Isabel, eg þykist sann- færöur um aö þiS hafiö báSar komiö þaSan. Is.: Já. þú manst aS örnin sem bar Sinbað burt var ósköp stór, alveg voðalega stór, og vængirnir á henni voru eins breiSir og— og — tvisvar sinnum eins breiðir og gólfiS. Og þegar hún var aS taka Sinbaö upp, klifraöi eg upp á bakið á henni, tog- aSi svo í Florrie, og svo lögðum viS báöa handleggina utan um hálsinn á örninni, og svo flaug hún í burt. ViS vorum ekkert hræddar. K.: En hví vilduS þiS komast burt úr dalnum? Og hví komuS þiS ekki með neinn gimstein handa mér? Is.: Ó, þaö var vegna höggorm- anna. ViS gátum ekki tekiS upp hinn minsta stein vegna höggomanna. ViS vorum svo hræddar. K.: ÞiS hefSuS ekkert átt aS ótt- ast höggormana. Is.: En þá hefSu þeir kanske kært sig um okkur. K.: Á eg aS segja þér nokkuð Isa- bel ? Eg trúi ekki aS SinbaS eða Florie eSa þú, hafiS nokkurn tíma komiS í Gimsteina dalinn. Is.: HvaS? Þegar eg segi aS viS höfum verið þar! K.: Þiö hefSuö þá ekki veriS hrædd viö höggormana. Is.: heföir þú ekki hræöst þá? K.: Ekki þá höggorma, þeir erii svo fallegir. Is.: En þaS er enginn verulegpir Gimsteina dalur til, er þaS ? K.: Jú, Isabel. Mjög svo veruleg- ur. Is.: Og hvar? SegSSu mér frá. honum. K.: Eg get ekki sagt þér mikiS uni hann, en eg Veit aS hann er ekkert likur dalnum sem SinbaS lenti í. 1 þeim dal var gimsteinn hér og þar. I þessum dal þekja gimsteinanir jörö- ina eins og dögg á morgnanna. Þar eru skógar af trjám þöktum blómum úr fjólu bláum gimsteinum. Is.: En þaS geta engir höggormar átt þar heima. K.: Hvers vegna ekki ? Is.: Þeir eru ekki í svona yndis- legum stööum. K.: Eg hefi ekki sagt aS þaS væri yndislegur staður. Is.: HvaS? Ekki yndislegur staS- ur, þar sem dimantarnir þekja grasiS eins og dögg? K.: ÞaS er eftir þínu geöi. Mér þykir vænna um döggina. Is.: En döggin hverfur. K.: ÞaS væri betra að dimantarn- ir hyrfu líka, því fólkiS i dalnum þarf aS sópa þeim í hrúgur svo þaS geti gengiö á grasinu, og svo eru geislarnir svo miklir af hrúgunum, aS fólkiö þolir varla aS líta upp. Is.: Æ, þú ert bara að segja þetta aS gamni þínu. SegSu okkur satt. K.: Því þarf eg frekar aS segja ykkur satt en maðurinn sem skrifaði söguna mn SinbaS ? Is.: Af því — Af því okkur langar til þess að vita um hluti sem eru veru- legir, og þú getur sagt okkur um þá, en viö getum ekki spurt manninn sem skrifaöi söguna um SinbaS. K.: Og hvað kallaröu verulega hlitti. Is.: Æ, þú Veizt þaS. Hluti sem verulega eru til. K.: Hvort sem viS sjáum þá eða ekki ? Is.: Já, ef einhver annar hefir séö þá? K.: En ef enginn hefir séð þá? Is.: Já, en, ef þaS er til verulegur Gimsteina dalur þá hlýtur einhver að hafa séð hann. K.: Þú getur ekki veriö viss um þaö, Isabel. Margir sem ganga á GuSs grænnn jöröinni sjá ekki nátt- úruna i kringum sig. Margir hafa gengið um Gimsteina dalinn án þess aö sjá hann. Is.: Ósköp hljóta þeir menn aö Vera heimskir. K.: Þeir eru ekki líkt því eins heimskir og þeir sem sjá hann. May.: Ó, eg held eg viti hver dal- urinn er. • Is.: Segöu okkur meirá um hann. K.: Jæja. Fyrst er breiS braut, sem liggur meö fram á einni upp í dalinn. May.: Upp í dalinn? K.: Ætti hún að liggja ofan í dal- inn ? Nei, þessi braut liggur upp. Dal- urinn er milli hárra fjalla, svo hárra, aS skýin fylla dalinn stundum, og þeir setn helzt vildu litast þar unt geta þaS ekki. Is.: En hvernig er áin meöfram brautinni ? K.: Hún ætti aö vera mjög fögur, því hún rennur yfir gimsteina, en vatniö er þykt og rautt. Is.: Rantt ? vatn K.: ÞaS er ekki alt saman vatn. May: Æ,, Isabel, vertu ekki aö hugsa um það rétt núna. Eg vil fá að heyra um dalinn. K.: Þar sem gengiö er inn í dal- inn er hár. svartur klettur. En þó breitt sé skaröið, er æfinlega slíkur fólksfjöldi að reyna aS komast inn t dalinn, aö þaö gengur seint. Sumum er hrint óþyrmilega til baka, og þeir komast aldei inn, en veina aumkv'un- arlega fyrir utan. En l^ánske þeir séu sælli en hinir, þrátt fyrir þaS. May: og þegar maöur kemur inn í dalinn, hvaö sér maöur þá? K.: Jörðin er óslétt, brautin hverí- ur. Hér og þar eru stórir klettar, þaktir vafningsviöi, sem her guleitt ber. Fólkið í dalnum segir aS þau séu sætari en hunang, en ef nokkur annar smakkar þau eru þau sem gall. Þar eru þyrnirttnnar, og eru þeir þaktir blómum úr skýru silfri, og berjum úr rauSum gimsteinum. Börn- in hafa mesta yndi af því aö tina þessi blóm og þessi ber, en þau rífa sig og fötin sín illa fyrir vikiö. Lily: En kjólarnir þeirra geta ekki óhreinkast. K.: Nei, ekki af þessu. En eg skal segja þér hvaS áhreinkar fötin • þeirra. ÞaS eru mórberin. Þar eru stórir mórberjalundar, upp eftir öllum fjallahlíöum, þaktir silkiormum, sem gera svo mikinn hávaða þegar þeir éta blöðin, aS þaS er alveg eins og maSur heyri regndropa falla ótt og títt. Mórberin eru kolsvört, og hvar sem þau detta, setja þau rauöan blett, sem ómögulegt er að afmá. ÞaS er vökvi þeirra sem sígur gegn um moldina og gerir rauöan lit á VatniS t ánni. Greinar trjánna eru allavega bognar og kræklóttar og snúnar, rétt eins og þær væru t dauS- ans kvölum, og laufin eru dökk. ÞaS er í þessum skógi sem höggormarnir hafat viS. Þeir hafa fagurrauðar bringur og vefja sig utan um grein- arnar, og syngja svo fagurlega. Þeir samsvara fuglunum hjá okkur. Fl.: Ó, eg kæri mig nú ekki leng- ur um aö fara þangað, K.: Eg er viss um aö þér þætti vænt um aS mega vera þar. Högg- ormarnir myndu ekki bíta þig. HiS eina sem þú þyrftir að óttast er aö þú yrðir að höggormi. Fl.: Hamingjan! ÞaS væri enn verra. K.: Þér fyndist þaS ekki ef þú værir orðinn að einum þeirra. Værir \T * • •• I • timbur, fialviður af öllum Nyjar vorubirgðir tegundum, geirettur og au- konar aðlir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar til vetrarins. Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir að sýna þó ekkert sé keypt. The Empire Sash & Door Co. ------------------ Limited — HENRY AVE. EAST - WINNIPEG þú í dalnum hefðir þú ánægju af því aö heyra höggormana syngja. Hver þeirra hefir sjö höfuS, og í hverju höfSi eina nótu tónstigans svo þeir geta sungiS margrödduS lög, og má nærri geta hve unaðslegt þaS getur verið. Og svo eru eldflugur alt í kring um skóginn, eitt eldflugnahaf, eins ogóteljandi stjörnur speglist i tæru vatni. En maSur má vara sig aS snerta þessar flugur því þær brenna eins og eldur. Fl.: Aldrei skal eg fara þangaS. K.: Eg vona þaS Florie mín, eða aS minsta kosti aS þú komist þá út úr dalnum aftur. En það er örðugt, því hinum megin við mórberja-lund- inn eru háir klettar úr gulli, sem ntynda völundarhús; alt af gengur maSur lengra og lengra, þar til gull- klettarnir gerast klofnir meS ísflög- um, og jöklar, hálfir úr gulli sjö sinn- ttm frosnu, og hájfir úr ís, sjö sinnum frosnum, eru klofnir og rifnir og tættir í sundur af ógurlegum vind- byljum sem næSa um þá. Þeir þeyta framan í vegfarendur frosnu gulli og snjó eins og skara, og næða um þá meS nýstandi kulda, svo þeir lémagn- ast og deyja. Þannig deyja þessir vegfarendur, einn og einn, og eru grafnir þar. Þ.ó hafa sumir hörku til þess aS berjast móti gjóstinurn, þvi viS enda gangnanna sjá þeir konung dalsins í hásæti sínu. ’ Og í kringum hann (en þaS er aS eins hugarburS- urý sjá þeir mannlegar verur sem viröast líta af hásætum símim öll ríki veraldar og þeirra dýrS. Og yfir há- sæti konungsins standa letruS orS sem enginn getur lesiS, þau eru eins og orS allra tungumála en tilheyrai þó engu þeirra. Menn segja aS þau séu líkari enskunni en nokkru ööru tungu- máli. AS eins einn maður hefir kom- ist aS því hver orðin væru. Hann heyrSi konunginn æpa þau sem heróp. Þ*u voru þessi: “Pape Sat- an. Pape Satan Aleppe.” Siby!: Farast allir þeir sem í dal- inn koma ? Mig minnir þú segSir aS þaS væri vegur út úr dalnum aftur. K.: Já/en fáir finna þann veg. Ef maöur heldur sig alt af í grænni göt- unni, og skyggir augum fyrir ljóman- um af gimsteinunum, þá liggur gatan aS opi í klettunum. Þar kemst maS- ur út. Sibyl: Eg1 held eg skilji dæmisögu þína í þetta skifti, og eg skal hugsa um hana. K.: Florrie, sæktu kassann sem er i púltskúffunni minni. Florrie sækir kassann. K. tekur upp úr hoiim þaS sem virðist vera mórauður steinn. ViS nákvæmari athugun sjá þær aS þaS er brot úr kletti, með gullkornum hér og þar, og einstaka gimsteini. K.: Hér sjáiS þiS samankomna tvo verstu óvini mannkynsins, en um leiS tvö sterkustu öflin í mannfélag- inu. Silby: Er þaS satt? Eg veit þeir gera margt ilt, en gera þeir ekki líka gott? K.: Kæra barniS mitt hvaS gerq, þeir gott? Væri nokkur kona betri helduröu, þó hún ætti gimsteina? En magrar konur hafa þeir gert ódrengi- legar, hégómlegar og ógæfusamar. Væri nokkur maður bættur, heldurSu meS því aS eiga gullkistur? En hver getur gert sér í hugarlund alla þá sekt sem hvílir á herðttm þeirra manna. Líttu á sögu hinna mentuðu þjóða. Rektu til grunna alla þá eymd hörmungar og syndasekt sem þar á sér staS. Brjóttu til mergjar líf og hugsanir þjóShöfðingjanna og auö- mannanna. Hver synd og hver freist- ing hefir rót sína í gullinu og gim- steinunum. Allar girndir, öftind og reiöi samtvinnast i ágirndina. Synd heimsins er í insta eöli sínu synd Júdasar. ÞaS er ekki aS þeir trúi ekki á Krist, heldur selja þeir hann. Sibyl: En þetta er bara alt vegna mannlegs breiskleika. Menn hefSu barist um eitthvaS annaS ef ekki hefði veriS auðurinn? K.: Nei. Hver sú þjóS hefir hald- ist andlega heilbrigð þar sem land- stjórnendum hefir tekist aS halda frá þjóðinni óþarfa auS. GóSgirnin er manninum eiginleg, en ágirndin ekki. Til þess aS ágirndin geti átt sér staS veröur aS v’era eitthvaS til þess aS skapa hana, og þaS gerir auSurinn. Hún kemur fyrst til manns þegar maöur getúr öSlast eitthvaS sem ekki verður öðrum aS gagni. Samkvæmt mannlegu eSIi viljum vér miðla öSr- um jafnt og viS eignumst eitthvaS dýrmætt, svo lengi sem sálarlíf okkar er heilbrigt. Til dæmis: þegar þiS lesiS góSa bók viljiö þiS aS aörir lesi hana líka. En þegar maður einu sinni beinir löngun sinni aS einhverju gagnslausu, (en þaS er auSur um þörf framý þá er maSur orðinn eins og kolkrabbi, að eins magi og klær. Sibyl: Sjálfsagt hljóta þessir ynd- islegu hlutir aS hafa veriS skapaöir til einhvers góös, meS einhverjum tilgangi. K.: Sjálfsagt barniS gott; alveg eins og jarðskjálftar og pestir. En sumir sjá alls ekki þann tilgang, eSa hirða ekkert um hann. Og þar til við sjáum og viöurkennum og hlýöum þeim tilgangi, verða þessir tveir dýr- mætu hlutir verstu óvinir mannkyns- ins. * 8ÖL8KIN 8DLSKIN S Skyldi guð muna. Falleg saga af vondum manni eða ljót saga af góðum manni. Eg veit ekki hvort heldur er, því hver er góð- ur? og hví köllum við nokkum mann vondan? Við finnum svo oft margt undursamlega gott í fari hins svo kallaði vonda manns, og aftur á móti svo margt sem virkilega er ljótt hjá hinum svo nefndu góðu mönnum. Við ættum því hvorki að hrósa eðg dæma jafn hugsunarlaust eins og okkur hættir mörgum við. Sagan af manninum er svona. Hann hafði slæman mann að geyma og var illa innrættur að flestra kristinna manna áliti í borginni. Hann blótaði og ragnaði voðalega og sagði viðbjóðslegar sögur. Hann stjómaði drykkjusöluhúsi og seldi mönnum vín og var sjálfur sífullur. Hann var í raun og vem andlegur og líkamlegur ræfill á leið- inni til glötunar með líkama og sál og þó gat eg elskað manninn, því það komu fyrir í lífi hans svo háfleygar stundir og svo heiðursverð góðverk að þau gnæfðu sem háir og bjartir fjalla tindar er teygðu sig alla leið upp að hinu óflekkaða há- sæti guðs. Eitt kveld lá lík á börunum heima hjá mér, það var litli Cecil, annar tvíburinn okkar. Engill guðs hafði meðtekið anda hans, en litli líkaminn hvíldi nú í sínum hvíta grafar skrúða í sinni mjúku vöggu í síðasta sinn. Eg sat með nokkrum vinum mínum hryggur og sorgmæddur hjá hinum litla líkama míns heitt elskaða bams, sem aldrei framar mundi hjúfra sig upp að móður brjóstum eða grípa hönd mína og þrýsta henni með sínum hlýju og mjúku bamsfingrum. En þegar langt er liðið á nótt eru dymar opn- aðar hljóðlega og inn kemur hótelshaldarinn. Nú var hann ófullur og kominn í ný og hrein föt. Litla stund stóð hann þegjandi og horf^i í kring um sig. Loks segir hann í hálfum hljóðum: “Viltu lofa mér að sjá bamið?” Lyfti eg því blæjunni af líkinu. Kraup hann því niður að vöggunni og laut fast niður að hinu föla andliti barnsins og grét hástöfum og bað: “ó, guð minn, ó/ að eg hefði mátt deyja þegar eg var saklaust bam.” Hægt og hægt stöðvaðist gráturinn og hann stóð upp og fór út, án þess að segja orð. En hann hafði baðað nábleika bamsandlitið í brennheitum tárum, sem hlaut að vera heilagari skím, en nokkur prest- leg athöfn gat verið. Og litli Cecil var lagður í gröfina, sveipaður þessari helgu daggar blæju af tárum iðrandi manns. Og eg vil leyfa mér að hugsa að á einhvera óskiljanlegan hátt hafi guðs heilaga tilvera þvegið manns sálina í hans eigin tára flóði. Einu sinni sem oftar vorum við kirkjufólkið að selja kveldverð, til þess að ná saman peningum til arðs einhverju fyrirtæki. Okkur leið vel og margt fólk sat undir borðum og aðgöngumiða sal- inn hafði nóg að gera. Bráðlega bar þar að gamla vínsalann og var hann næstum ódrukkinn og vissi vel hvað hann var að gera. Hann veitti öllu nán- ar gætur, og er hann hafði litið yfir alt sem fram fór, tók hann blað úr vasabók sinni og skrifaði eitthvað á það og kallaði síðan á drenghnokka og gaf honum einhverja skipun, fékk honum blaðið og sendi hann af stað. J?ar næst kom hann til mín og bað hann mig að sjá um að hann fengi stórt borð, sérstakt og skyldi eg hafa gát á öllum, sem hann setti við það, því hann sagðist borga reikninginn. Lofaðist eg til að gera það. Smátt og smátt fór fólk að tínast að borðinu hans. par var hópur af munaðarlausum börnum og nokkur böm frá fátækum fjölskyldum og nokkrar ekkjur og ein stór fjölskylda, bláfátæk. Hann hafði sent drenginn til allra þeirra, sem hann vissi hvar voru í nágrenninu, nær og fjær, og boðið þeim til kveld- verðar. Hann tók á móti því öllu við dymar með lj úfmannlegu brosi og vísaðið því til sætis við , borðið og ítrekaði við það að borða nægju sína, því það væri á sinn kostnað í þetta sinn. Flestum þótti mikið til koma og veittu borðinu hans náið athygli og lögðu honum margt hrósyrði. Og mörg- um af okkur svo kallaða sannkristna fólkinu mun það hafa komið til að skammast okkar fyrir að hafa ekki gert neitt líkt þessu. Hann hafði borgað reikninginn, eins og hann kallaði það. Svo stóð hann kyr við hlið mér stund- arkorn og lagði hendina á öxl mér og sagði feimn- islega: “Heyrðu Becker. Skyldi guð muna?” Mér komu til hugar orð Jesú er hann sagði í Lúk. 14. kap. og 12 vers: “Er þú tilreiðir kveldmáltíð, þá send ei út boð til vina þinna og bræðra, né heldur ríkra nágranna, svo þeir bjóði þér ekki aftur og þar með endurgjaldi þér. En ef þú býrð út veizlu þá lát boð út ganga á meðal þeirra fátæku og þeirra fötluðu, höltu og blindu, sem ekki geta endurgoldið þér, því þér mun endur- goldið verða við íTpprisu hinna réttlátu.” pað voru til enn fleiri og mikið stærri góðverk, sem hann gerði, þó þau séu ekki hér talin eða nafns hans getið. Hann mundi ekki hafa óskað þess, því eftir hans eigin beiðni hvílir hann í nafn- lausri gröf í Califomia. pað vildi til á þann hátt: Hann hafði fengið tæringarveiki á mjög æstu stigi, og þegar hann vissi að hann átti ekki langt eftir, þá lagði hann af stað til California með fylgdarmanni sínum er átti að sjá um hann til þess síðasta, og kvacidi hann svo fjölskyldu sína og kunningja án þess að láta þá vita að hann væri að kveðja þá í síðasta sinn. pannig lagði hann upp í sína hinstu feið hér á jörðu. En þegar jámbrautarlestin kom þar sem hæst liggur vegurinn yfir Klettafjöllin, var kominn blindbylur svo vagnamir stönzuðu snöggv- ast, og einmitt um sama leyti varð honum svo þungt um andardráttin og fór að smá draga af honum, og þar dó hann. Og síðasta beiðni hans var að fylgdarmaður hans tæki lík hans alla leið til Califomia og léti láta sig þar í moldu án þess að merkja gröf sína með nokkrum minnisvarða; “Grafðu mig undir blómumím, Bames”, sagði hann, “eg vildi að eg væri betri maður, en máske v að guð verði mér góður og móðir mín er í himna- ríki, hver veit nema hún biðji fyrir mér.” Og Bames lét gtafa hann undir blómunum og grænu trjánum í Suður Califbrnia. Hans jarðnesku leif- ar hvíla þar, langt frá æskustöðvunum og öllum sínum. Hann elskaði virkilega alt það, sem fag- urt var og gott og því á hann skilið að vera í sinni nafnlausu gröf innan um náttúrufegurðina, hvort sem hann var góður maður, er lifði sem vondur maður, eða vondur maður, sem lifði lífi góðs manns. Við'getum sagt eins og hann: “Skyldi guð muna?” pýtt af Yndó. Báran og steinninn. Eg horfi’ á báru bláa hún buldrar raunalag við græðissandinn gráa og grætur liðinn dag; hann var svo blíður, bjartur; svo broshýr, kætti lund; nú skuggi svífur svartur um sæ og loft og grund. En steinn á ströndu liggur og starir báru á, en hann er ekki hryggur, því hvað sem dynur á það ekki hót hann hræðir, hann hættum glottir að og byrgju hryggja hæðir, en henni sámar það. Og upp á strönd hún stígur og steininn lemur reið, en loks á hauður hnígur, en hrópar þó um leið: “pinn styrk ei standast má eg, því sterk er vömin þín; en ótal systur á eg, sem eflaust hefna mín”. Og svo er þróttur þrotinn, hún þagnar, stynur, deyr, , og sigur hæstur hlotinn er hörðum steini’ — en meir á mátt sinn reyna má hann, því mörg á Ægir böm, og öll þau ráðast á hann, svo ólm og hefnargjöm. Og eftir langan aldur í anda kem eg hér, og heyri hrannaskvaldur, þær hlægja’ og leika sér. En steinninn ? — hann er horfinn; nei, héma sé eg hann; en máðan, særðan, sorfinn og sundurmolaðan. Ef einhvem auman sérðu, sem illa þolir harm, ei gys að honum gerðu, en grátinn þerra hvarm. pótt heilla’ og heiðurs njótir, ef hryggir saklausan, með andans ölduróti þér ógnar samvizkan. Skrítla sögð af K.N. — Hann var einu sinni í gamla daga staddur langt vestur á Elgin Ave. (sem þá hét Jemima) og voru kýr og kálfar þeirra á beit þar (þá voru engin heilbrigðislög í Wpg og engir health inspectors). Hann sat þar á steini og var að raula lagið: “í skýjum fölleit sólin sígur” og sat litil stúlka hjá honum (Flora) og ' varð henni að orði: “petta er ljóft’. — “Er það ljótt að segja: ‘í skýjum fölleit sðlin sígur’?” spyr K.N. “Já”, sagði stúlkan, “það eru bara kálfar sem sjúga”. i

x

Lögberg

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.