Lögberg - 16.08.1917, Blaðsíða 3

Lögberg - 16.08.1917, Blaðsíða 3
LÖÍtBEEG. FIMTUDAGINN 16. ÁGÚST 1917 3 Dœtur Oakburns lávarðar. Eftir MRS. HENRY WOOD. Fyrsti kafli. “Sam Heath, vitið þér að það eru fimm mín- útur yfir hálfu stundina yðar?” Sam Heath, ökumaðurinn, hraðaði sér inn garðinn eins fljótt og fætur hans gátu borið hann. pað var búið að láta nýja hesta fyrir vagninn, og farþegarnir biðu eftir að mega stíga upp í hann. penna morgun hafði Sam Heath, í stað þess að hugsa um morgunverð sinn, gleypt í sig frá- sagnirnar um þenna mikla viðburð og hugsaði ekki um annað. Nú var nýr maður kominn í hóp þvaðurbræðr- anna. það var sá sem nýlega var nefndur, hr. Ficher, ármaður, eða ráðsmaður stórjarðar og landmælingamaður, maður um þrítugsaldur með viðfeldið útlit, lipur í framkomu og glaðlegur á svip. pegar menn íhuga það, sem nýlega var sagt um þekkingu hans á þessu margrædda málefni, þá er engin furða þó honum væri tekið með virktum. “Hér er Ficher! Hvemig líður yður Ficher? Heyrið þér Ficher, er það satt að kampavínið yðar hafi verið of sterkt fyrir Stephen Grey í gær- kveldi, svo honum tókst ekki að þekkja blásýru frá furulauks-sírópi ?” “pað er rétt! Haldið þið áfi’am! Allir sam- an, fljótt nú.” svaraði Ficher háðslega. “Stephen Grey hefir meira vit en svo, að hann drekki kampa- vín, sem er of sterkt lyrir hann, hvort heldur eg á það eða aðrir. Nú skal eg segja ykkur krlngum- stæðumar. pað var afmælisdagur konu minnar og —” “Við heyrðum nefndan brúðkaupsdag”, kallaði ein rödd. “Var það svo, þá hafið þið heyrt rangt. pað var fæðingardagur hennar, og eg ætlaði að fara að taka tappann úr kampavínsflösku, þegar Ste- phen Grey gekk fram Öjá, og eg kallaði til hans og bað hann að drekka skál konu minnar, hann kom inn. Kona mín drakk tvö glös, eg held Stephen hafi drukkið tvö glös, og eg drakk það sem eftir var. Stephen Grey var í öllu tilliti jafn algáður, þegar hann fór út úr mínu húsi og þegar hann kom inn í það. Eg fór með honum og sá hann búa til þetta ógæfusama lyf ?”. “pér getið þá borið vitni um það, að hann blandaði ekki blásýru í það?” “Nei, það get eg ekki”, svaraði Ficher. “J?ó að sagt yrði að lyfið hafi verið að eins blásýra og ekkert annað, get eg ekki borið á móti því. Eg sá hann blanda saman tveimur eða þremur lögum, en hvort það var eitur eða ekki, gat eg ekki séð. Hvernig átti eg að þekkja mismuninn á flöskum hans. Og þó eg hefði þekt hann, gaf eg því engan gaum; því eg stóð, spaugaoi og hló í sífellu. í morgun, þegar eg kom þar, sýndi hr. Whittaker mér plássið þar sem blásýran var geymd, og eg get svarið það, að engin flaska sem stóð eins hátt uppi var tekin niður af hr. Stephen. Svo mikið get eg sagt”. “Af öllum undarlegum, óskiljanlegum viðburð- um, virðist þessi vera sá undarlegasti. Ef lyfið----” “Gætið ykkar. vagninn kemur”. Hópurinn varð að dreifa sér bæði til hægri og vinstri. Sam Heath, sem sat keipréttur og rogg- inn í ökumannssætinu, ók hratt út úr garðinum til þess að ná aftur týnda tímanum; f jórir fallegu hestamir hans hlupu á undan honum, og vagninn var fullur af farþegum, bæði inni og úti. Hópur- inn skildist að, og dreifði sér í minni hópa, og sum- ir til þess að sameinast öðrum. Skoðanir manna voru algert á móti Stephen Grey, það er að segja flestra af fjöldanum. Ekki persónulega á móti honum, en móti öllum mögu- leikum til þess, að lyfið hefði verið svo óheppilega blandað af öðrum höndum en hans. Árangurslaust reyndu fáeinir menn að verja hann á þann hátt, að hvemig sem eitrið hefði komið í lyfið, þá væri það ekki Stephen að kenna; árangurslaust endur- tók Friðrik sonur hans yfirlýsingu sína, að hann hefði séð drykkinn búinn til og að það hefði verið nákvæmlega rétt gert; það sem þeir sögðu var gagnslaust; því almenningur var búinn að fella sinn dóm. “Láttu þá eiga sig, láttu þá sjálfráða”, sagði Stephen við son sinn. “Sannleikurinn kemur ein- hvemtíma í ljós, það veit eg, og þá verða þeir sannfærðir”. “Já — en á meðan ?” hugsaði Friðrik sorgbit. inn. Já, hvað gat ekki komið fyrir föður hans á meðan? Skyldi hann verða kærður fyrir mann- dráp, látinn í fangelsi, dæmdur og hegnt. X. KAPÍTULI. Judith utan við sig. Enginn varð fyrir jafn voðalegum áhrifum yfir dauða frú Crane og Judith Ford. pað var vana- lega háttað snemma hjá frú Jenkinson, og þar voru allir komnir í rúmið þegar ógæfan skeði, jafnvel vinnukonan Margaret, sem venjulega hátt- aði seinast, vissi ekkert um þetta fyr en um morg- uninn. Hún truflaði ekki Judith með því að segja henni það. Kveldið áður hefði frú Jenkinson sagc Judith mjög alúðlega, að hún mætti liggja eins lengi í rúminu og hún vildi næsta morgun, til þess að verða af með andlitskvalimar, ef hún gæti það. Judith, sem í raun réttri var mjög þreytt og þráði hvíld, svaf lengi, og klukkn var rúmlega níu þegar hún kom ofan í eldhúsið. Margaret var nýbúin að hafa morgunverð. “Hvernig líður þér í andlitinu, Judith?” spurði hún um leið og hún bjó til heitt te handa systur sinni. “pað lítur betur út núna; bólgan hefir minkað”. “Mér líður miklu b^tur”, svaraði Judith. “Mar- garet, eg ætlaði ekki að iiggja eins lengi og eg gerði; þú hefðir átt að vekja mig. pök-k fyrir, en gerðu þér ekkert ómak; eg held eg geti ekki borð- að neitt núna; máske eg borði eina sneið af smurðu brauði seinna”. Margaret bjó teið til þegjandi. Hún var að hugsa um hvemig hún gæti bezt og haganlegast sagt systur sinni frá þessum sorglega viðburði; hún var sannfærð um að hve vægilega sem hún segði henni það, myndi það verða afarsárt fyrir hana að heyra það. pegar hún var að hella teinu í bollann, hringdi húsmóðir hennar, svo hún varð að fara til hennar; hún varð næstum því glöð yfir þeim fresti sem þetta veitti henni. “Hvernig ætli frú Crane líði í dag?” sagði Judith, þegar hún kom aftur. “Hefir þú heyrt nokkuð um hana?” “Eg — er hrædd um að henni líði ekki vel í dag”, sagði Margaret. “Borðaðu dálítið, Judith — þú munt þurfa þess”. “Ekki vel”, endurtók Judith, án þess að gefa hvötinni um að borða nokkum gaum. “Hefir hún fengið hitaveiki?” “Nei, það er ekki hitaveiki. Menn segja — menn segja — að hún hafi fengið rangt lyf”, sagði Margaret, sem áleit sig hafa borið sig hyggilega að “Rangt lyf”, endurtók Judith og var vandræða- leg á svip. “pað er eitthveð sem eg ekki skil. En það — menn segja að áhrifin af því muni deyða hana”. Judith svelgdi teið í sig, stóð upp og þaut að dyrunum. Margaret greip í hana þegar hún fór út. “Farðu ekki, Judith. pú getur ekkert gagn gert. Vertu kyr héma”. “Eg verð að fara, Margaret. pessar tvær kon- ur eru einskis virði; að minsta kosti er ekkjan lít- ils virði, og á hina getur maður ekki ávalt reitt sig. Ef hún er í hættu, vesalings unga konan, þá sér þú mig ekki aftur fyr en hún er laus við hana. Nú, Margaret, þú hefir enga heimild til að hindra mig”. Margaret tókst að loka dyrunum og snúa bak- inu að þeim. “Seztu á þenna stól, Judith, meðan eg segi þér frá nokkru. pað er gagnslaust að þú farir þangað. Skilur þú mig nú ? Eða þarf eg að tala greinilegar?” Judith, sem fann sig sigraða af þessum sterka vilja, sem var svo alvarlegur, settist á stólinn sem henni var bent á og beið eftir skýringu. Hún gat alls ekki skilið hvað systir hennar meinti, og starði fast á hana. “pað er búið, Judith; það var búið í gærkveldi kl. tíu. Hún er dáin”. Judith hélt áfram að stara fram undan sér. Hún talaði ekki; hún hefir máske ekki skilið þýð- ingu orðanna rétt. “Hr. Stephen Grey sendi svefndrykk þangað, sem átti að gefa henni allra seinast”, sagði Mar- garet. “Við tilbúning drykksins varð honum á sú vangá að eitra hann. Undir eins og hún var búin að drekka hann dó hún”. Judith varð náfö!, en starði jafn hörkulega og aður. Alt í einu breyttist hún; starandi augun urðu skynsöm, óvissan breyttist í ótta. Hún hljóð- aði lágt og huldi augun með höndum sínum. “Sko, þetta er nú einmitt það, sem eg bjóst við — þú tekur þetta svo voðalega nærri þér”, sagði Margaret ásakandi. “petta er í sjálfu sér hræði- legt, og eg er hrygg vegna vesalings ungu konunn- ar; en hún var þó ókunnug okkur”. Judith var farin að skjálfa. Svo tók hún hend- urnar frá augunum og leit á systur sína. “Hr. Stephen sendi eitrið, segir þú”. “Fólk segir það. Mér finst það raunar undar- legt. En dauði hennar, vesalings manneskjunnar, sýnist vera áreiðanleg sönnun þess”. “pá hefir hann aldrei sent það”, hrópaði Judith með skörungskap miklum. “ó, Margrét, það er voðalegt. Nær dó hún ?” “Eg held að það hafi verið hér um bil tíu eða fimtán mínútum fyrir kl. tíu í gærkveldi. . Hr. Carlton var þar nokkru fyr um kveldið, lítur út fyrir; hann var þar þegar lyfið kom, og fann strax eiturlyktina úr flöskunni. Hann fór til Greys til að spyrja Stephen hvort lyfið væri rétt tilbúið; en liún hafði neytt þess áður en hann kom áftur. Harði, stirði svipurinn kom aftur í ljós á and- liti Judiths. Hún sýndist ekki skilja frásögn þessa og horfði stöðugt á Margréti. “Fyrst Carlton fann eiturlyktina, því bannaði hann þá ekki að gefa herini lyfið ?” sagði hún litlu síðar. “Eg get ekki munað með vissu hvort hann gerði það; en eg held að frú Gould hafi sagt, að hann bannaði það. pað var hjá henni, sem eg fékk að vita um þetta; þegar eg kom á fætur í morgun, kom hún undir eins hingað inn. Hún var utan við sig af örvilnan, vesalings konan og gamla Pepper- fly sömuleiðis; en eins og eg sagði henni, þarf hvorug þeirra að vera hrædd. pær hafa enga vangá gert”. Judith stóð upp af stólnum, þar sem hún hafði setið róleg meðan Margaret sagði söguna. “Eg verð að fara inn og fá nánari skýringar, Margaret”, sagði hún í ákveðnum rómi, eins og hún væri hrædd um að mæta aftur hindrun. “Já, nú máttu fara”, svaraði Margaret; “eg vildi að eins segja þér þetta fyrst”. Frú Gould og hjúkrunarkonan Pepperfly héldu vörð yfir stóareldinum, meðan þær töluðu svo á- kaft að þær roðnuðu, og hugguðu sig með áfengis- drykkjum til að styrkja taugar sínar. Judith sá þær, þegar hún gekk yfir garðinn. Hún gekk í gegnum litla ganginn og opnaði eld- húsdyrnar. pær sátu báðar og sneru bakinu að glugganum, alt of mikið hugsandi um sig sjálfar, til þess að sjá eða heyra til hennar, svo að koma hennar gerði þær skelkaðar. pegar hræðslan var afstað- in, urðu þær afarmælskar um það, sem fram hefði farið kveldið áður; Judith stóð og hallaði sér að strokborðinu undir glugganum, hlustaði á þær með nákvæmni og festi öll smáatriði í minni sínu. “pað er sama sem næstum ómögulegt, að hr. Stephen Grey hafi blandað eitri í lyfið”, var það fyrsta sem hún sagði. “Eg fyrir mitt leyti trúi pví aldrei”. Herbergið uppi var í vörzlum lögreglunnar; en Judith var leyft að koma inn. par lá vesalings unga konan föl og kyr, og Judith fór að gráta þeg- ar hún leyt á hana. pegar hún fór ofan, var það rétt svo að hún slapp við að mæta Carlton. Hann kom í húsið og talaði við rögregluþjóninn. Hann læknirinn, hafði tekið að sér að hjálpa lögreglunni til að komast eftir hver þessi ókunna kona var, að svo miklu Jeyti að hann gat, og hann kvaðst hafa. skrifað til nokkra vina í London, til að vita hvort þeir vissu nokkuð um hana. Hann virtist vera býsna harð- ur við frú Pepperfly og sýndist jafnvel efast um að hún hefði verið algáð, þegar viðburðurinn átti sér stað. “Mér finst það mjög undarlegt frú Pepperfly að konan skyldi ekki segja yður að eg hefði bann- að henni að taka lyfið”, sagði hann. “Eg get naumast haldið annað en að hún hafi sagt yður það. Og samt gáfuð þér henni það”. “Eg get með hendina á biblíunni svarið það, að hún hefir ekki með einu orði neitað að taka lyfið”, svaraði frú Pepperfly, sem ekki vissi hvort hún átti að reiðast eða gráta yfir ásakaninni. “pvert á móti. Hún vildi fá það, vesalings mann- eskjan; undir eins og hún var búin að neyta grauts- ins, hefði hún drukkið það, ef eg hefði látið hana fá það. Carlton horfði fast á konuna með gráu, hvössu augunum sínum. “Eruð þér vissar um að þér munið allar kring- umstæður greinilega, frú Pepperfly?” Frú Pepperfly skildi bendinguna og varð æst af reiði. “Eg man eftir þeim eins vel og þér, hr. minn. Og er guði þakklát fyrir að eg hefi ekkert að ásaka mig fyrir þetta kveld. pó það ætti að endurtakast aftur í kveld, þá vildi eg, óafvitandi um afleiðingarnar, gefa henni lyfið og álíta það skyldu mína, eins og eg gerði þegar eg gaf henni það”. “Nú, jæja, mér finst það mjög undarlegt að hún skyldi taka það”, sagði Carlton. Fyrri hluta dagsins mætti Judith Friðrik Grey, þegar hún gekk upp götuna. “Nú, Judith”, sagði drengurinn gremjulega. “Hvað heldur þú um þetta?” “Eg veit ekki hvernig eg á að skoða það, hr.”, svaraði hún. “Eg hefi aldrei á æfi minni orðið vör við neitt líkt”. “Judith, þér þekkið pabba. Haldið þér að það sé innan mögulegleikans takmarka-r—takið þér eftir, mögulegleikans takmarka — að hann hafi blandað blásýru í sefandi drykk af hirðuleysi?” sagði hann æstur. “Hr. Friðrik, eg trúi því ekki að hann hafi blandað henni í”. “En sjáið þér nú. Eg var til staðar þegar lyfið var búið til. Eg sá hverja ögn sem faðir minn lét í það, eg sá hverja hreyfingu, og eg lýsi því yfir að lyfið var rétt búið til. Eg var þar af tilviljun og studdi olnboga mína á borðið af eintómri leti. pá kom pabbi inn með Ficher, og sagði mér að fara og lesa yfir latínuna mína; en eg var ekkj_fljótur að hlýða og hikaði við að fara. Nú er ég glaður yfir því, af því eg get nú lýst því yfir að lyfið var nákvæmlega rétt búið til, og þó, þegar það kemur til frú Crane, er það sagt að eitur sé í því; hun drekkur það og deyr. Hver getur skýrt frá þessu eða gert grein fyrir því ?” Judith svarabi ekki. Hörkulegi, stirði svipur- inn, sem bar vott um óvanaleg vandræði, kom aft- ur í ljós á andliti hennar. “Og bæjarbúar kenna pabba um þetta óhapp. Fólkið segir — ó, eg vil ekki endurtaka fyrir yður alt sem það segir. En, Judith, það eru enn þá fá- einir sem ekki álíta hann sekan”. “Eg er ein af þeim”, svaraði hún. “Já, Judith. Eg —” Drengurinn þagnaði. Svo laut hann áfram og hvíslaði í eyra hennar. Hún blóðroðnaði þegar hún heyrði hvað hann sagði, og hún lyfti höndun- um upp eins og til vamar, og reyndi að stöðva hann. “Pey> þey, hr. Grey. pér verðið að þegja, hr.” “Judith, eg er fús til að segja það hátt”. “Eg vildi heldur að þér segðuð það hátt, en að þér hvíslið því að eins að mér, hr.” Nú varð þögn. Friðrik Grey kerti hnakkann eins og hann var vanur, þegar honum gramdist eitthvað, og svipur hans var óttalaus og ákveðinn, svo Judith varð hrædd um að hann ætlaði að segja þetta hátt, og flýtti sér því að breyta umtals- efninu. “pað er líklegt að réttvísin láti yfirheyrslu fara fram, hr. ?” “Yfirheyrslu, já, það megum við vera viss um. Hafi nokkru sinni þurft yfirheyrslu í nokkru mál- efni, þá þarf þess núna í þessu. Ef dómurinn fell- ur á föður minn, þá er það mér að kenna”. Hann lýsti nú fyrir henni hvemig hann hefði þurkað rykið og kóngulóarvefinn af krukkunni. “pað versta er, til að minnast á smærri atvik”, sagði hann enn fremur, “að enginn veit hvað vina henn- ar á að leita, eða hvort hún átti nokkra. Faðir minn segir að þú hafir borið brf á pósthúsið fyrir hana”. “pað gerði eg líka, en lögreglan hefir nýlega spurt mig um það”, svaraði Judith, “en eg tók ekki eftir heimilisfanginu, nema að það var Lon- don. pað var til frú Smith, sem kom hingað og sótti bamið”. “peir ættu nú að reyna að finna þessa konu. Carlton segir, að hún verði að finnast, ef það er mögulegt, því hjá henni er hugsanlegt að maður geti fengið að vita hver frú Crane var, og hann hefir lýst henni fyrir lögreglunni; hann sá hana á sunnudagskveldið á Great Wennock stöðinni. Og nú verð eg að hlaupa, Jndith, annars fæ eg að heyra að eg sé slæpingur”. Drengurinn hljóp sína leið; Judith stóð og horfði á eftir honum hugsandi, og andlit hennar fékk aftur þenna hurkulega vandræðasvip. MÁ VERA að þér hafi aldrei komið til hugar að það að kaupa eldspýtur væri verk sem útheimti varúð og þekk- ingu í þeim efnum. En svo er nú samt. pað er áríðandi að þú kaupir engar aðrar eldspýtur en EDDYS EFNAFRÆÐISLEGA SJÁLFSLÖKKVANDI “HLJÓÐLAUSAR 500” Eddyspýturnar, sem engin glóð er eftir af. Eddy er sá eini, sem býr þessar eldspýtur til í Canada og hefir hverri einustu eldspýtu verið difið ofan í efnafræðisblöndu, sem alveg tryggir það að ekki lifi í viðnum eftir að slökt er. Gáið að orðunum “Efnafræðislega sjálfslökkvandi, hljóðlausar 500” á eldspýtnastokknum. r- Whaleys blóðbyggjandi lyf Voriö er komiö; um þaö leyti er altaf áríöandi að vernda og styrkja líkamann svo hann geti staðið gegn sjúkdómum. Það verður bezt gert með því að byggja upp blóðið. Whaleys blóðbyggjandi meðal gerir það. Whaleys lyfjabúð Horni Sargent Ave. og Agnes St. Gernm við Húsbúnað pólerum, gerum upp að nýju; sláum utan um hann ef sendur burtu. Gam- all húsbúnaður keyptur. J. LÁLONDE, 108 Marion St. Phone Maln 4786 N0RW00D Art Craft Studios Montgomery Bldg. 215] PortageAv i gamla Queens Hotel G. F. PENNY, Artist Skrifstofu talsfmi ..Main 2065 Heimilis talsími .. Garry 2821 Innvortis bað. Eina örugga aðferðin til þess að lækna magasjúkdóma og innýflaveiki. Til þess að sannfærast um að þessi staðhæfing sé rétt, þarf ekki annað en skrifa Harry Mitchell D. P., 466 Portage Ave. í Winnipeg. Hann er eini umboðsmaðurinn, sem getur sagt yður alt um “J. B. L. Cascade”. Hann gefur yður sérstakar upplýsingar og ráðleggingar, sem ^era yður það mögulegt að lækna alla læ]<nanlega sjúkdóma. Biðjið um ókeypis bók eftir Charles A. Tyrrell M.D., sem heitir “Hvers vegna nútíðarmaðurinn er ekki nema 50% að dugnaði. — Bókin kostar ekkert. Meiri þörf fyrir Hraðritara og Bókhaldara pað er alt of lítið af vel færu skrifstofufólki hér í Winnipeg. — peir sem hat'a útskrifast frá The Success Business College eru ætíð látnir setja fyrir. — Suc- cess er sá stærstj og áreið- anlegasti; hann æfir fleira námsfólk en allir aðrir skól- ar af því tagi til samans, hefir tíu útibú og kennir yfir 5,000 stúdentum ár- lega, hefir aðeins vel færa og kurteisa kennara. Kom- ið hvenær sem er. Skrifið eftir upplýsingum- SUCCESS BUSINESS CULLEGE LIMITED WINNIPEG, MAN. Rex Cleaners LITA, HREINSAog PRESSA FÖT Búa til ný föt. gera við föt Fet prc,8uð meðan þér standið við...............SGc. Karla og kvenna fatnaður hreinsaður fyrir....... $1.50 Einnig viðgcrðir á loðakinnsfötum 332] Notre Dame Ave. Tals. G. 67 Wlnnipes; Vér ábyrgjumst ekki föt sem ei er vitjað innan 30 daga JOSIE & McLEOD Gera við vatns og hitavélar í húsum. Fljót afgreiðsla. 353 Notre Oame Tals. G. 4921 TAROLEMA lœknar EGZEMA Gylliniæð, geitur, útbrot, hring- orm. kláðaögaðra húðsjúkdóma Læknar hösuðskóf og varnar hár- fallii. 50c. hjá öllum lyfsölum. GLARK CHEMICAL GO., 309 Somerset Block, Winnipeg Silki-afklippur til búa til úr duluteppi. Vér höfum ágætt úrval af stórum pjötlum meðalls- konar litum Stór pakki fyrir 25c 5 pakkar fyrir $1.00 Embroidery silki af ýmsum tegundum og ýmsum litum 1 unzu pakki aðeins 25c Peoples Specialties Co. P.O. Box 1836 Winnipeg, Man. - Williams & Loe Reiðhjól og bifhjóla stykki og_á- höld. Allskonar viðgerðir. Bifreiðar skoðaðar og endurnýjað- ar fyrir sanngjarnt verð. Barna- vagnar og hjólhringar á reiðum > höndum. 764 Sherbrooke St. HOPnÍ lotP0 Bame Wm. H. McPherson, Uppboðshaldari og Virðingamaður . . Selur við uppboð Landbúnaðarábölil. a.a- konar verzlunarvörur, búsbúnað og fleira. 264 Smith St, Tal*. M. 1 781 Nafnbótasala, Nýlega kom upp einkennilegt mál i þinginu á Englandi. Jarlinn af Selborne bar það fram að menn keyptu nafnbætur hópum sanian fyrir stórfé, sem þeir legðu í kosningasjóði Krafðist hann þ5vs að euglýsa skyldi ástæðuna fyrir hverri nafnbót sem veitt væri óg skyldi stjórnin fullvissa sig um það áður en nafnbæturnar væru veittar að til þess væri góð og gild ástæða og ekkert borgað fyrir, Þetta kom upp í lávarðadeildinni 8. þessa mánaðar. Curzon lávarður leiðtogi stjórnar- innar kvað þetta vera óhappamál; það yrði til þess að fæla auðmenn frá því að leggja fraftn fé til góðra mála, því þeir liéldu /ð svo yrði litið á að þeir v'æru með því að fullnægja hé- gómagirnd. Beresford og Charnwood lávarðar lögðu til að auglýst væri alt sem í kosningasjóði færi af þessu fé; en Beresford lávarðtir sagði um leið að mest af nafnbótafénu færi ekki þang- að, heldur í vasa þeirra manna, sem hefðu nafnbæturnar til sölu. Hann bætti því v'ið að þetta stríð yrði frægt fyrir það hversu margir fengju nafn- bætur og heiðursviðurkeninngu, sem sxður en ekki ættu þær skilið. 16 ríki 16. ágúst. Fulltrúaþing frá 16 ríkjum í Bandaríkjunum fer fram t Chicago 16. þ. m. til þess að ræða um það hv'ernig bezt og mest verði lækkað verð á kolum í vetur. Þeir eru ekki að þess konar óþarfa hér í Canada. Lœknir yðar segir yður að Iyfseðlar yðar séu áreiðanlegar fyltir hjá oss en annar- staðar. Tvisvar er farið yfir hvern einasta lyfseðil og lyfið er sett upp af prófgengnum lyfjafræð- ingi sem treyste má á- valt og æfinlega. Vér vitum að þér kunnið að meta þossa afgreiðslu og vér óskum eftir tækifæri að sanna yður þetta. The Sargent Pha 224 Sargent Ave. SIx á-j iimiw^-.^

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.